Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Golat po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. N. na bezczynność Komendanta Rejonowego Policji [...] w przedmiocie nadania biegu zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa postanawia: odrzucić skargę.

Pismem z dnia 1 lipca 2016 r., adresowanym do Komendy Rejonowej Policji [...], P. N. wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie sygnatury akt nadanej pismu, które wysłał w okresie od dnia 1 grudnia 2012 r. do dnia 31 stycznia 2013 r. W treści pisma poinformował o podejrzeniu popełniania przestępstw podsłuchowych przeciwko niemu "przy użyciu odbiorników promieniowania elektromagnetycznego", tj. nielegalnego stosowania urządzeń podsłuchowych. Wskazał, iż pismo to zostało przekazane do Wydziału Prewencji Komendy Rejonowej Policji [...]. Ponadto wniósł o przekazanie mu poświadczonych za zgodność kopii akt, tj. donosu, udzielonej mu odpowiedzi i ewentualnie innych dokumentów.

W wyniku przeprowadzonych czynności ustalono, iż materiały sprawy zarejestrowane zostały w Wydziale Prewencji Komendy Rejonowej Policji [...] w dniu [...] grudnia 2012 r. pod l.dz. [...]. Następnie, na podstawie Zarządzenia nr 93 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 grudnia 2007 r. w sprawie jednolitego rzeczowego wykazu akt Policji (Dz. Urz. MSWiA z 2008 r. Nr 1, poz. 1) zostały zniszczone (protokół brakowania nr [...] z dnia [...] września 2014 r.).

O powyższych ustaleniach poinformowano zainteresowanego pismem Zastępcy Naczelnika Wydziału Prewencji Komendy Rejonowej Policji [...] z dnia [...] lipca 2016 r. l.dz. [...]. Ponadto stwierdzono, iż nie ma możliwości zrealizowania wniosku poprzez wykonanie żądanych kopii dokumentów.

Pismem z dnia 20 lipca 2016 r. (zatytułowanym "skarga") P. N. wystąpił do Komendanta Rejonowego Policji [...] z zarzutami przewlekłego prowadzenia postępowania dotyczącego "wykonania kopii akt zawierających jego donos o przestępstwie". Jako podstawę skargi wskazał art. 6a ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2015 r., poz. 355 ze zm.). Skarżący podniósł, iż gdy jego skarga dotrze do Komendy Rejonowej Policji [...] minie 20 dni, przez które nie otrzymał żadnego pisma lub telefonu w sprawie. Następnie powołał się na przepisy art. 35 § 2, 233 oraz art. 237 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 23) stwierdzając, iż jego podanie winno być załatwione niezwłocznie.

W wyniku przeprowadzonego postępowania skargowego pismem z dnia [...] sierpnia 2016 r. l.dz. [...] I Zastępca Komendanta Rejonowego Policji [...] poinformował skarżącego, iż jego zarzuty dotyczące nieterminowej realizacji wniosku z dnia 1 lipca 2016 r. nie znalazły potwierdzenia.

Pismem z dnia 20 sierpnia 2016 r., zatytułowanym "wezwanie do usunięcia naruszenia prawa" P. N. wystąpił do Komendanta Rejonowego Policji [...] z wnioskiem o odtworzenie akt, które zostały zniszczone, przekazanie ich prokuraturze oraz udzielenie informacji w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej o stanowisku zajętym przez Komendę Rejonową Policji [...]. Ponadto podniósł, iż niedostrzegającej problemu obsługi skargi dopuścił się I Zastępca Komendanta Rejonowego Policji [...], dlatego zasadnym jest rozpatrzenie przedmiotowego wezwania przez Komendanta Rejonowego Policji [...].

Z uwagi na wyrażane sugestie naruszenia prawa przez policjantów, Komendant Rejonowy Policji [...] przy piśmie z dnia [...] września 2016 r. l.dz. [...] zebrane w toku postępowania skargowego materiały dotyczące zniszczenia zawiadomienia o podejrzeniu popełniania przestępstw podsłuchowych przeciwko skarżącemu przy użyciu odbiorników promieniowania elektromagnetycznego, tj. nielegalnego stosowania urządzeń podsłuchowych, przekazane zostały do Prokuratury Rejonowej [...] celem przeprowadzenia stosownego postępowania. Przedmiotowe materiały przekazane zostały do dalszego procedowania Prokuraturze Rejonowej [...] i w dniu 27 września 2016 r. zarejestrowane pod sygn. akt [...]. I zastępca Komendanta Rejonowego Policji [...] pismem z dnia [...] sierpnia 2016 r. l.dz. [...] poinformował skarżącego, iż jego zarzuty będące przedmiotem skargi nie zostały potwierdzone.

Pismem z dnia 28 sierpnia 2016 r. P. N. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Komendanta Rejonowego Policji [...]. Skarżący zarzucił nieprawidłowości w postępowaniu prowadzonym w związku ze złożonym przez niego zawiadomieniem o przestępstwie. Podniósł m.in., że jego pismo z grudnia 2012 r. nie zostało potraktowane w sposób określony przepisami ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555). Ponadto wskazał, że działanie Policji skutkowało kolejnym naruszeniem prawa, polegającym na nieudzieleniu informacji publicznej o zawiadomieniu, takich jak sposób rozstrzygnięcia, a także niewykonaniu kopii, o które wnosił. W ocenie skarżącego, w ten sposób nie ma potwierdzenia, że zawiadomienie złożono. Zdaniem skarżącego, taki stan rzeczy powoduje uszczerbek dla jego interesów, gdyż chciał powołać się na ww. okoliczność w postępowaniu przed azjatyckim sądem polubownym. Niezależnie od powyższego byłaby to dla skarżącego ważna pamiątka. Konkludując, skarżący wniósł o przyznanie mu od Komendanta Rejonowego Policji [...] pieniędzy w wysokości 5-ciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej, zgodnie z art. 149 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718) lub obciążenie organu stosowną grzywną.

W odpowiedzi na skargę Komendant Rejonowy Policji [...] wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Mając na uwadze przedmiot niniejszej sprawy, wskazać należy, że normy kształtujące podstawy systemu sądownictwa zawarte w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. zakładają określenie właściwości sądów administracyjnych przez ustawodawcę w sposób pozytywny.

Zgodnie z art. 175 ust. 1 ustawy zasadniczej, wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne. Ustrój i właściwość sądów oraz postępowanie przed nimi określają ustawy (art. 176 ust. 2). Sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości we wszystkich sprawach z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych dla właściwości innych sądów (art. 177). Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny oraz inne sądy administracyjne sprawują, w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta obejmuje również orzekanie o zgodności z ustawami uchwał organów samorządu terytorialnego i aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej (art. 184).

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, o ile ustawy szczególne nie stanowią inaczej.

Z kolei art. 3 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej p.p.s.a., stanowi, że sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23) oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających;

5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 – 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a;

9) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw.

W myśl art. 3 § 3 p.p.s.a., sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę i stosują środki określone w tych przepisach.

Sądy administracyjne są zatem właściwe wyłącznie do rozpatrywania skarg w sprawach określonych w powołanych przepisach.

Z przedstawionych uregulowań wynika, że skarga na bezczynność organu administracji publicznej, przewidziana w art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., przysługuje tylko w sprawach, w których są wydawane decyzje, postanowienia oraz akty i czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikającego z przepisów prawa.

W niniejszej sprawie skarga dotyczy bezczynności w przedmiocie nadania biegu zawiadomieniu o przestępstwie. Przede wszystkim zauważyć należy, że złożona przez P. N. skarga z dnia 20 lipca 2016 r. została rozpatrzona przez organ w trybie przepisów działu VIII k.p.a. W piśmie z dnia [...] sierpnia 2016 r. organ wskazał, że zarzuty dotyczące nieterminowej realizacji wniosku nie zostały potwierdzone.

Zgodnie z art. 227 k.p.a., przedmiotem skargi może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. Z uwagi na treść ww. wystąpienia skarżącego, zostało ono prawidłowo potraktowane przez organ jako skarga w rozumieniu art. 227 k.p.a. W ramach postępowania skargowego uregulowanego w dziale VIII k.p.a. realizowane jest zagwarantowane każdemu w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 ze zm.) prawo składania petycji, skarg i wniosków. Postępowanie w sprawie skarg wnoszonych na podstawie art. 227 k.p.a. cechuje się tym, że nie ma w nim stron postępowania, nie wydaje się rozstrzygnięć adresowanych do skarżącego, lecz jedynie zawiadamia się go o czynnościach wewnętrznych zmierzających do wyjaśnienia okoliczności podniesionych w skardze. Celem tego postępowania jest ocena skutków działania, czy też bezczynności organów, a nie wydawanie wiążących w sprawie rozstrzygnięć. Postępowanie takie nie kończy się władczym aktem podlegającym ocenie sądu administracyjnego z punktu widzenia legalności. Zakończenie postępowania skargowego przybiera formę zawiadomienia o sposobie załatwienia skargi, zawierającego informację o czynnościach organu załatwiającego skargę i ich rezultatach.

Zawiadomienie kończące postępowanie skargowe nie dotyczy zatem stwierdzenia, czy też uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Działania organów administracji publicznej będące przedmiotem tego rodzaju skarg nie podlegają kontroli sądów administracyjnych, gdyż nie mieszczą się w katalogu czynności i aktów, który zawiera art. 3 § 2 p.p.s.a. W związku z tym, w przypadku wniesienia skargi do organu administracji w trybie art. 227 k.p.a., na wynik tego postępowania nie służy skarga do sądu administracyjnego (por. postanowienie NSA z dnia 25 lutego 2009 r. sygn. akt II OSK 241/09, Lex 557044).

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że przedmiotem zawiadomienia o przestępstwie złożonego przez skarżącego w Komendzie Rejonowej Policji [...] było żądanie wszczęcia postępowania karnego, które nie zostało ujęte w katalogu spraw podlegających kognicji sądów administracyjnych ustanowionym w art. 3 p.p.s.a. Okoliczność ta również przesądza o niedopuszczalności niniejszej skargi.

Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a., sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Sąd odrzuca skargę postanowieniem, przy czym odrzucenie skargi może nastąpić na posiedzeniu niejawnym, stosownie do art. 58 § 3 p.p.s.a.

Z tych przyczyn, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. oraz z art. 58 § 3 p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.