Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder, Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), asesor sądowy WSA Barbara Romanczuk, Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 października 2022 r. sprawy ze skargi A. S. na czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] kwietnia 2022 r. w postaci noty księgowej nr [...] w przedmiocie obciążenia sumą pieniężną za depozyt broni 1. stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności; 2. zasądza od Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. na rzecz skarżącej A. S. kwotę 4.017,00 (cztery tysiące siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Komendant Wojewódzki Policji w B. (dalej: Komendant) notą księgową nr [...] dnia [...] kwietnia 2022 r. obciążył A. S. kwotą 10672,20 zł za depozyt 49 jednostek broni palnej za okres 01.01 – 31.03.2022 r. (90 dni x 49 szt. x 2,42 zł = 10672,20 zł), płatną w terminie 30 dni od daty wystawienia noty w kasie KWP B.

Skargę na powyższą czynność, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, wniosła A. S., w której zarzuciła organowi naruszenie art. 22 w zw. z art. 23 ust. 1 ustawy o broni i amunicji (dalej: ustawa) przez nałożenie na nią obowiązku ponoszenia opłat za depozyt broni mimo, że nie była ona zobowiązana do złożenia broni do depozytu, a broń przekazała funkcjonariuszowi KWP w B. na jego polecenie. Ponadto zarzuciła, że była w posiadaniu broni jeszcze przed śmiercią męża Z. S. Wskazała też, że miała wówczas pozwolenie na posiadanie większości sztuk broni, a broń była przechowywana w warunkach spełniających wymogi rozporządzenia MSWiA z dnia 3 kwietnia 2000 r. w sprawie przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej czynności.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że ustalenie osoby obowiązanej do uiszczenia opłaty uzależnione jest od przyczyny złożenia broni i amunicji do depozytu policyjnego. Złożenie przez skarżącą, po śmierci męża, 49 sztuk broni palnej nie nastąpiło z jej inicjatywy, ale na polecenie funkcjonariusza KWP w B., mimo że funkcjonariusz ten miał wiedzę w przedmiocie posiadania przez nią pozwoleń na większość rodzajów broni oraz spełniania przez skarżącą warunków do przechowywania tej broni.

Dalej skarżąca wyjaśniła, że od 2014 r. posiada pozwolenia na broń do celów sportowych i kolekcjonerskich, a od 2021 r. posiada również pozwolenie na broń myśliwską (złożyła stosowne decyzje na tę okoliczność). Na dzień śmierci męża nie miała pozwolenia jedynie na 5 sztuk broni myśliwskiej, której właścicielem był jej mąż. Od 11 marca 2019 r. jest właścicielką nieruchomości w K. a jednocześnie była użytkownikiem broni (poza bronią myśliwską). Razem z mężem broń przechowywali w pomieszczeniach znajdujących się na tej nieruchomości, w warunkach spełniających wymogi rozporządzenia, a dowodem na spełnienie wymogów prawa przechowywania broni były kontrole przechowywania broni na posesji w K. tak przed śmiercią męża, jak i po jego śmierci (złożyła stosowne protokoły kontroli). W jej ocenie nie była ona obowiązana do zdeponowania broni użytkowanej jeszcze przed śmiercią męża, mimo że właścicielem broni był jej mąż zmarły w dniu 20 czerwca 2020 r. w K.

Dalej skarżąca podniosła, że nie weszła w posiadanie broni po osobie zmarłej, bo w takim posiadaniu była już przed śmiercią męża. Broń przechowywana była w jej pomieszczeniach, posiadała tę broń, a nawet ją użytkowała (poza bronią myśliwską) wspólnie z mężem oraz wg własnej woli i wyboru, uczestniczyła też w polowaniach. Warunki posiadania pozwolenia na broń (poza 5 szt. broni myśliwskiej) oraz warunki pomieszczeń do odpowiedniego jej przechowywania skarżąca spełniała jeszcze przed śmiercią męża, dlatego też nakładanie na nią obowiązku złożenia broni do depozytu, a tym samym pobieranie za to opłat jest pozbawione podstaw prawnych.

W ocenie skarżącej, osobą nieuprawnioną do posiadania broni i amunicji jest osoba, która nie posiada żadnego tytułu prawnego umożliwiającego jej dostęp do broni i amunicji, a wiec nie posiada m.in. pozwolenia na broń, karty rejestracyjnej broni pneumatycznej, świadectwa broni, czy też dopuszczenia do posiadania broni. Celem zaś złożenia broni do depozytu jest zapewnienie należytego przechowywania broni w sposób uniemożliwiający dostęp do niej osób nieuprawnionych. Natomiast uzyskanie przez osobę deponującą broń odpowiednich uprawnień oraz posiadanie przystosowanych pomieszczeń będzie powodować brak konieczności dalszego przechowywania broni w depozycie policyjnym. Skoro zaś skarżąca takie warunki (pozwolenie na broń i odpowiednie pomieszczenia) posiadała jeszcze przed śmiercią męża, to tym samym bezpodstawne było nakładanie na nią obowiązku złożenia broni do depozytu a tym samym i naliczanie opłat za depozyt.

Na koniec skarżąca stwierdziła, że w jej ocenie częściowe ustalanie opłat za depozyt przed ustaleniem spadkobiercy Z. S. jest przedwczesne. Skarżąca informowała KWP w B., że postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku po mężu, mimo jego niezwłocznego wszczęcia, dotychczas się nie zakończyło.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wyjaśnił, że pismem z dnia [...] lipca 2020 r. skarżąca zwróciła się do Komendanta o przyjęcie do depozytu 49 jednostek broni palnej po zmarłym mężu Z. S. Broń została przyjęta do depozytu w dniu 20 lipca 2020 r., co zostało potwierdzone w protokołach przyjęcia broni i amunicji do depozytu. Jednocześnie skarżąca została zapoznana z warunkami i kosztami deponowania broni, co zostało potwierdzone w wyżej wymienionym piśmie.

W związku ze zbliżającym się terminem rozpoczęcia naliczania opłat za przechowywanie broni w depozycie, tj. od dnia 20 lipca 2021 r., skarżąca została ponownie poinformowana w dniu 2 lipca 2021 r. telefonicznie przez przedstawiciela organu o warunkach deponowania broni oraz zbliżającym się terminie wszczęcia procedury naliczania not księgowych a także o dziennej opłacie za przechowywanie 49 jednostek broni w depozycie od wskazanego terminu, która będzie wynosiła 118,58 zł. W dniu 1 października 2021 r. została wystawiona pierwsza nota księgowa nr [...] na skarżącą, na łączną kwotę 8.656,34 zł stanowiącą sumę opłat za okres 73 dni (20.07-30.09.2021 r.) przechowywania 49 jednostek zdeponowanej broni. Obowiązek wystawienia noty w rozliczeniu kwartalnym wynika z zapisów Decyzji nr [...] Komendanta z dnia [...] lipca 2020 r. zmieniającej instrukcję obiegu dokumentów finansowo-księgowych w Komendzie Wojewódzkiej Policji w B. oraz jednostkach podległych, a mianowicie obowiązku wystawiania przedmiotowego dokumentu do 3-go dnia roboczego danego miesiąca za miniony kwartał.

Dalej organ wyjaśnił, że w dniu 4 listopada 2021 r. wpłynęło do niego pismo skarżącej z prośbą o umorzenie wyżej wymienionej noty księgowej z uwagi na fakt, że w związku z wirusem COVID-19 rozprawy sądowe dotyczące poświadczenia dziedziczenia spadku były wydłużone w czasie - pismo zostało przekazane zgodnie z właściwością rzeczową do Wydziału Finansów KWP w B. Następnie w dniu 9 grudnia 2021 r. wpłynęło uzupełnione pismo dot. umorzenia naliczonej kwoty wg noty [...] oraz odstąpienia od dalszego naliczania opłaty za depozyt broni. W związku z powyższym Komendant w dniu 9 grudnia 2021 r. wszczął na wniosek skarżącej postępowanie w sprawie udzielenia ulgi w spłacie należności publicznoprawnej, tj. umorzenia kwoty 8.656,34 zł wynikającej z noty księgowej nr [...]. Natomiast w przedmiocie odstąpienia od dalszego naliczania opłaty za depozyt broni zostało do skarżącej przesłane pismo z dnia [...] stycznia 2022 r., w którym wyjaśniono, że zgodnie z art. 23 ustawy koszty związane z deponowaniem broni i amunicji ponosi osoba deponująca, która weszła w jej posiadanie po osobie zmarłej, zaś opłaty związane z deponowaniem broni i amunicji są pobierane po upływie roku od dnia ich złożenia do depozytu.

W dniu 4 stycznia 2022 r. wystawiono kolejną notę księgową nr [...] za okres 92 dni (1.10-31.12.2021 r.) na kwotę 10.909,36 zł. Natomiast w dniu 21 lutego 2022 r. do Komendy wpłynęło kolejne pismo skarżącej w przedmiotowej sprawie, do którego zostały załączone kopie dokumentów związane z nabyciem spadku po zmarłym Z. S. Na powyższe pismo w dniu 9 marca 2022 r. została udzielona odpowiedź wraz z informacją, iż stanowisko w sprawie naliczania opłat za przechowywanie broni w depozycie zawarte w piśmie nr [...] z dnia 4 stycznia 2022 r. skierowanym do skarżącej pozostaje nadal aktualne.

Dalej organ wskazał, że w dniu 28 marca 2022 r. skarżąca wniosła o wydanie jej broni z depozytu, ale organ pismem z dnia 29 kwietnia 2022 r. odmówił zwrotu.

Zdaniem organu skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Spełnione bowiem zostały wszystkie przesłanki do naliczenia opłaty określone w art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy o broni i amunicji. Skarżąca potwierdza, że jest posiadaczem broni, że była osobą deponującą broń, weszła w posiadanie broni po śmierci swojego męża Z. S, gdyż broń była zarejestrowana na zmarłego Z. S. a więc w świetle obowiązujących przepisów prawa, do chwili śmierci to on był właścicielem i posiadaczem tej broni. W tych też okolicznościach należy patrzeć na procedury związane z realizacją zapisów art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy o broni i amunicji. Wbrew twierdzeniom skarżącej, dobrowolnie złożyła ona broń do depozytu, czego potwierdzeniem są stosowne protokoły przyjęcia broni i amunicji do depozytu oraz jak to zostało wskazane wcześniej skarżąca została zapoznana z warunkami i kosztami deponowania broni, co wynika z treści jej pisma z 20 lipca 2020 r. Skarżąca była w przekonaniu, że postępowanie spadkowe zakończy się szybko i zgodnie z jej wolą. Dopiero przedłużające się postępowanie spadkowe i naliczenie stosownych opłat spowodowało, że postanowiła kwestionować tryb postępowania organu. Tymczasem działania organu muszą opierać się o obowiązujące przepisy a poczynione wcześniej ustalenia prowadzą do konkretyzacji obowiązku wynikającego z przepisu prawa, w tym wypadku naliczenia opłat wobec osoby deponującej broń, czyli skarżącej.

Organ odniósł się też do zarzutów skargi i stwierdził, że są one niezasadne. Jego zdaniem częściowe ustalenie opłat za depozyt przed ustaleniem spadkobiercy po Z. S. nie było przedwczesne. Obowiązek wystawienia noty w rozliczeniu kwartalnym wynika z zapisów decyzji nr [...] Komendanta z dnia [...] lipca 2020 r. Te z kolei stanowią realizację obowiązków wynikających z ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 217 z późn. zm.).

W piśmie z dnia 31 sierpnia 2022 r. pełnomocnik skarżącej poparł skargę i wniósł o stwierdzenie bezskuteczności zaskarżonej czynności. Podniósł także kolejny zarzut, tj., że art. 23 ust. 1 ustawy nie stanowi samoistnej podstawy do ustalenia, że skarżąca obowiązana jest ponosić koszty związane z deponowaniem broni. Wyjaśnił, że z art. 2 ustawy wynika, ze posiadanie broni jest zabronione poza przypadkami określonymi w ustawie, a z art. 9 ust. 1 ustawy wynika, ze broń palną i amunicję można posiadać na podstawie pozwolenia na broń wydanego przez właściwego Komendanta Wojewódzkiego Policji. W art. 9 ust. 1 ustawy jest mowa o pozwoleniu na posiadanie broni, a nie o pozwoleniu na bycie właścicielem broni. Skarżąca jako posiadacz oraz użytkownik broni, posiadała broń na terenie swojej nieruchomości jeszcze przed śmiercią męża, miała tez pozwolenie na broń (poza 5 jednostkami broni palnej), a zatem nie weszła w jej posiadanie dopiero po śmierci męża , o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy. Zatem skarżąca nie miała obowiązku złożenia do depozytu tych jednostek broni, na które miała pozwolenie i które posiadała jeszcze przed śmiercią właściciela, a tym samym wystawienie noty za depozyt wszystkich jednostek broni nie jest zgodne z prawem.

W piśmie z dnia 12 września 2022 r. organ poinformował, że wydał skarżącej broń z depozytu w dniu 30 sierpnia 2022 r. i wystawił kolejną notę nr [...] na kwotę 7233,38 zł za okres 01.07. – 30.08.2022 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna i podlega uwzględnieniu, chociaż nie wszystkie podniesione w niej zarzuty są zasadne.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 137) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 329; dalej: "p.p.s.a.") sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie. Z kolei z mocy art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne niż określone w pkt 1 – 3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (z określonymi wyłączeniami). Natomiast stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Na mocy zaś art. 146 § 1 p.p.s.a., sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt, interpretację, opinię zabezpieczającą lub odmowę wydania opinii zabezpieczającej albo stwierdza bezskuteczność czynności. Przepis art. 145 § 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio.

Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Sąd w niniejszej sprawie, z punktu widzenia kryterium legalności, jest zaskarżona czynność Komendanta w postaci noty księgowej nr [...] z dnia [...] kwietnia 2022 r., która obciążyła A. S. kwotą 10672,20 zł za depozyt 49 jednostek broni palnej za okres 01.01 – 31.03.2022 r. (90 dni x 49 szt. x 2,42 zł = 10672,20 zł), płatną w terminie 30 dni od daty wystawienia noty w kasie KWP B.

Materialnoprawną podstawę dla przedmiotowej czynności stanowiły przepisy ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 955; dalej: ustawa) oraz przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 czerwca 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad deponowania i niszczenia broni i amunicji w depozycie Policji, Żandarmerii Wojskowej lub organu celnego oraz stawki odpłatności za ich przechowywanie w depozycie (Dz. U. z 2004 r. Nr 152, poz. 1609; dalej: rozporządzenie).

Na samym początku podkreślenia wymaga, że jak trafnie wskazano w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 4 kwietnia 2018 r., sygn. akt IV SA/Po 62/18, w przypadku obowiązku wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy i zaistnienia okoliczności z art. 23 ust. 2 pkt 3 tej ustawy wezwanie podmiotu, na który mocą ustawy nałożony jest obowiązek do uiszczenia kosztów depozytu stanowi czynność, na którą przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Zdaniem Sądu, należało stwierdzić bezskuteczność zaskarżonej czynności, gdyż zasadny jest zarzut skargi dotyczący naruszenia art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. polegający na niewyjaśnieniu stanu faktycznego, które to naruszenie w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a także zasadny jest zarzut dotyczący naruszenia art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy polegający na przyjęciu, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy skarżąca jest osobą, która weszła w posiadanie broni po osobie zmarłej, które to naruszenie w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. miało wpływ na wynik sprawy.

W odpowiedzi na niniejszą skargę, organ użył argumentacji jak w sprawach dotyczących not nr [...] i nr [...]. Natomiast w skardze dotyczącej noty nr 95/2022, organ szerzej i głębiej uzasadnił swoje stanowisko, przez co zdaniem Sądu, z racji na ten sam stan faktyczny spraw, należy odnieść się w sprawie niniejszej do tego szerszego stanowiska organu.

Zatem organ uzasadnił swoje stanowisko w ten sposób, że podstawą prawną do złożenia broni do depozytu jak również podstawą do żądania opłat za złożenie broni do depozytu, jest przepis art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy, zgodnie z którym koszty związane z deponowaniem broni i amunicji ponosi osoba deponująca, która weszła w jej posiadanie po osobie zmarłej.

Zdaniem Sądu powyższe stanowisko organu co do zasady jest prawidłowe. Przepis art. 22 ust. 1 ustawy jest tak skonstruowany, że osoba, która utraciła uprawnienia do posiadania broni lub której unieważniono kartę rejestracyjną broni pneumatycznej, jest obowiązana niezwłocznie zbyć broń i amunicję do tej broni. Dopiero jeżeli broń nie zostanie zbyta w terminie 30 dni, należy ją złożyć wraz z amunicją do depozytu właściwego organu Policji (art. 22 ust. 3 ustawy). Natomiast przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 – 4 ustawy dotyczący kosztów związanych z deponowaniem broni i amunicji, tylko w pkt 2 nawiązuje do osoby deponującej broń w trybie określonym w art. 22 ust. 3, która utraciła prawo do jej posiadania. Brak jest natomiast w art. 22 ustawy stosownych regulacji dla przypadków określonych w art. 23 ust. 1 pkt 1, 3 i 4 ustawy. Powyższe winno być zatem interpretowane w ten sposób, że przypadki określone w art. 23 ust. 1 pkt 1, 3 i 4 ustawy dotyczą nie tylko regulacji związanej z kosztami zwianymi z deponowaniem broni i amunicji, ale też regulacji związanej z obowiązkiem jej złożenia do depozytu właściwego organu Policji, tzn. stanowią podstawę prawną do jej złożenia.

Spór w sprawie niniejszej dotyczy kwestii interpretacji przepisu art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy, tzn. czy w okolicznościach sprawy skarżąca weszła w posiadanie broni po osobie zmarłej a zatem czy miała ona obowiązek złożenia tej broni do depozytu, a w konsekwencji czy winna ponosić koszty związane ze zdeponowaniem tej broni do depozytu. Organ stoi na stanowisku literalnej wykładni przepisu i twierdzi, że skarżąca weszła w posiadanie broni po zmarłym mężu, bo nie jest jej właścicielem i broń nie jest na nią zarejestrowana. W ocenie organu nie ma też znaczenia, że skarżąca ma pozwolenie na posiadanie tej broni (oprócz 5 sztuk) i korzystała z niej za życia męża. Ponadto stoi na stanowisku, że legalnym prawem do posiadania broni jest nie tylko posiadanie stosownej decyzji ale dopiero zarejestrowanie broni.

Zdaniem Sądu organ nie ma racji. Na samym początku należy wyjaśnić, że jak trafnie wskazano w wyroku NSA z dnia 16 listopada 2021 r., sygn. akt II GSK 2029/21, przepis art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy dla obciążenia osoby kosztami depozytu wymaga spełnienia dwóch przesłanek: przekazania broni do depozytu i wejścia w posiadanie broni po zmarłym. Posiadanie, o jakim mowa w tym przepisie związane jest z władztwem nad bronią, czyli z prawem do dysponowania nią. Do dysponowania w rozumieniu art. 23 ust. 2 ustawy, tzn. wyrażenia zgody na jej zniszczenie - do protokołu przyjęcia broni i amunicji (pkt 1), złożenia pisemnego wniosku o zniszczenie broni i amunicji (pkt 2) oraz złożenia pisemnego oświadczenia woli o przeniesieniu własności broni oraz amunicji na rzecz Skarbu Państwa (pkt 3). Powyższe oznacza zatem, że za takie posiadanie nie może być uznane posiadanie, które nie niesie ze sobą uprawnień do zadysponowania tą bronią w rozumieniu art. 23 ust. 2 ustawy, czyli np. w przypadku znalazcy albo osoby trzeciej, która złożyła broń w cudzym imieniu.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy, po śmierci męża skarżąca nie była uprawniona do zbycia broni, gdyż nie była jej właścicielem, natomiast uprawnienia do dysponowania przedmiotową bronią w rozumieniu art. 23 ust. 2 ustawy nabyła dopiero w dniu uprawomocnienia się postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po mężu (dotychczasowym właścicielu broni), czyli w dniu 17 sierpnia 2022 r. Z tej racji zasadny jest zarzut skargi, że noty obciążeniowe względem niej wydane zostały przedwcześnie. Do czasu bowiem prawomocnego przesądzenia, że skarżąca stała się właścicielem przedmiotowej broni, organ nie mógł traktować jej jako osoby, która weszła w jej posiadanie w rozumieniu art. 23 ust. 2 ustawy. Zresztą gdyby w postępowaniu o stwierdzenie nabycia spadku przesądzono, że spadkobiercami po zmarłym Z. S. są inne osoby niż skarżąca, to mimo faktycznego złożenia broni do depozytu przez skarżącą, nie podlegałaby ona obciążeniu kosztami za depozyt (por. cytowany już wyrok NSA z dnia 16 listopada 2021 r., sygn. akt II GSK 2029/21).

Ponadto zauważenia wymaga, że w art. 23 ust. 1 ustawy uregulowano, że koszty te ponoszą cztery kategorie podmiotów. Każda z tych kategorii wymienionych w punktach od 1 do 4 ponosi te koszty w związku z obowiązkiem złożenia broni do depozytu wynikającym z jakichś konkretnych przyczyn, np. czy to utratą uprawnień do jej posiadania, czy też z niewłaściwym jej przechowywaniem lub posługiwaniem się albo z przyczyn dotyczących stanu zdrowia posiadacza lub jego prawomocnego skazania za określone przestępstwo. W zależności też od rodzaju przyczyny złożenia broni do depozytu koszty te ponoszą różne podmioty.

W ocenie Sądu przepis art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy, niezależnie od poczynionych wyżej uwag dotyczących zastosowania względem niego art. 23 ust. 2 ustawy, należy interpretować w ten sposób, że osobą deponującą, która weszła w jej posiadanie po osobie zmarłej i jest zobowiązana do jej złożenia do depozytu jest osoba, która nie ma legalnych uprawnień do posiadania tej broni. Jak trafnie bowiem wskazano w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2022 r., sygn. akt II SA/Po 984/21, obowiązek poniesienia kosztów związanych z deponowaniem broni i amunicji ma bez wątpienia charakter publicznoprawny, a powstanie tego obowiązku jest konsekwencją obowiązku złożenia broni do depozytu Policji przez osoby, które nie mają wymaganych prawem uprawnień do posiadania broni lub utraciły te uprawnienia. Wskazane organy państwa ze względów bezpieczeństwa są obowiązane zabezpieczyć i przechowywać złożoną do depozytu broń i amunicję, aby nie pozostawała w rękach osób nieuprawnionych do jej posiadania. Poprzez złożenie broni do depozytu nawiązuje się pomiędzy organem przyjmującym broń i deponującym stosunek prawny, przy czym wyłączona jest swoboda stron w uregulowaniu tego stosunku, a powstające w jego zakresie obowiązki i uprawnienia reguluje ustawa (por. wyrok WSA w Opolu z dnia 7 lipca 2016 r., sygn. akt II SA/Op 121/16. Obowiązek ten nie dotyczy natomiast osoby posiadającej pozwolenie na tę broń i przechowującą ją w odpowiednich warunkach. Kwestia ustalenia właściciela broni w takim przypadku (stwierdzenie nabycia spadku, poświadczenie dziedziczenia) pozostaje bez wpływu na ten obowiązek. O legalności posiadania broni i amunicji nie stanowi bowiem jej własność. Skarżąca nie będąc właścicielem przedmiotowej broni i nie mając jej zarejestrowanej na siebie (broń była własnością męża i na niego była zarejestrowana) legalnie ją posiadała i korzystała z niej w zakresie, w jakim uprawnienie to zostało jej przyznane w decyzjach o pozwoleniu na tę broń.

Podkreślenia więc wymaga, że jak stanowi art. 2 ustawy, poza przypadkami określonymi w ustawie nabywanie, posiadanie oraz zbywanie broni i amunicji jest zabronione. Z kolei z art. 9 ust. 1 ustawy wynika, że broń palną i amunicję do tej broni, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 11, można posiadać na podstawie pozwolenia na broń wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta wojewódzkiego Policji, a w przypadku żołnierzy zawodowych - na podstawie pozwolenia wydanego przez właściwego komendanta oddziału Żandarmerii Wojskowej. Natomiast, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, pozwolenie na broń wydawane jest w drodze decyzji administracyjnej, w której określa się cel, w jakim zostało wydane oraz rodzaj i liczbę egzemplarzy broni.

Jak z powyższego zatem widać, o legalnym posiadaniu danego rodzaju broni przesądza decyzja o pozwoleniu na tę broń. Decyzja taka może stanowić podstawę do ubiegania się o wydanie zaświadczenia uprawniającego do nabycia rodzaju i liczby egzemplarzy broni zgodnie z pozwoleniem i amunicji do tej broni (art. 12 ust. 2 ustawy). A może też, jak w przypadku skarżącej, uprawniać skarżącą do posiadania i korzystania z broni stanowiącej własność jej męża i zarejestrowanej na jej męża, czyli bez obowiązku jej zakupu.

Atrybutu legalnego posiadania broni nie odbiera też fakt naruszenia obowiązku jej rejestracji, o którym mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, gdyż w takim przypadku Policja lub Żandarmeria Wojskowa jest wprawdzie uprawniona do przejęcia broni i złożenia jej do depozytu, ale koszty takiego złożenia poniesie Policja albo Żandarmeria – patrz Kąkol Cezary, Ustawa o broni i amunicji. Komentarz do art. 23. Opublikowano: WKP 2021. Nie będzie więc w takiej sytuacji miał zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy w zakresie ponoszenia kosztów depozytu.

Na marginesie należy też zauważyć (sytuacja hipotetyczna nie występująca w sprawie), że z mocy art. 13 ust. 9 ustawy, w przypadku wydania decyzji administracyjnej o odmowie zarejestrowania broni palnej pozbawionej cech użytkowych albo broni pneumatycznej Policja, a w przypadku żołnierzy zawodowych - Żandarmeria Wojskowa, może za pokwitowaniem przyjąć tę broń do depozytu. Koszty związane z deponowaniem broni ponosi osoba zgłaszająca broń do rejestracji. Przepis art. 23 ust. 3 stosuje się odpowiednio. Zdaniem Sądu zauważenia więc wymaga, że gdyby przypadek taki wystąpił, to jednak inna byłaby podstawa złożenia broni do depozytu niż art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy. Niemniej organ w sprawie niniejszej nie zajął się analizą posiadanych przez skarżącą pozwoleń, czyli które z jednostek broni mogłyby być ewentualnie złożone do depozytu na mocy przywołanego przepisu.

Organ mimo opisania stanu faktycznego w sprawie nie dokonał, w ocenie Sądu, prawidłowego jego ustalenia. Z materiału dowodowego wynika jedynie, że skarżąca złożyła wniosek z dnia [...] lipca 2020 r. o przyjęcie do depozytu broni palnej po zmarłym mężu i sporządzono protokoły przyjęcia tej broni. Są w aktach także dwie notatki sporządzone przez funkcjonariusza KWP w B. (z dnia [...] czerwca 2020 r. i z dnia [...] lipca 2020 r.), z których wynika, że przedmiotowa broń przechowywana jest w atestowanych urządzeniach w domu dotychczas zamieszkiwanym przez zmarłego, a dom ten jest wyposażony w drzwi antywłamaniowe i okna kuloodporne. Mowa tam jest także o posiadanych przez skarżącą pozwoleniach, chociaż nie są one opisane ani nawet wymienione. Natomiast skarżąca wraz ze skargą do Sądu (akta administracyjne dołączone do sprawy II SA/Bk 284/22) złożyła również: (-) decyzję P. Komendanta Policji z dnia [...] listopada 2014 r., nr[...] , na udzielenie jej pozwolenia na posiadanie 2 egzemplarzy broni palnej sportowej przeznaczonej do celów sportowych, (-) decyzję P. Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] listopada 2014 r., nr [...], na udzielenie jej pozwolenia na posiadanie 40 egzemplarzy broni palnej sportowej przeznaczonej do celów kolekcjonerskich bez prawa noszenia, (-) decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] lipca 2020 r., nr[...], na udzielenie jej pozwolenia na posiadanie 49 egzemplarzy broni palnej sportowej przeznaczonej do celów kolekcjonerskich, (-) decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] września 2021 r., nr [...], na udzielenie jej pozwolenia na posiadanie 6 egzemplarzy broni palnej myśliwskiej przeznaczonej do celów łowieckich, (-) protokół z przechowywania broni i amunicji w K. z dnia [...] października 2014 r., (-) protokół z przechowywania broni i amunicji w K. z dnia [...] lipca 2020 r., (-) protokół z przechowywania broni i amunicji w K. z dnia [...] sierpnia 2021 r.

W skardze skarżąca zarzuciła przede wszystkim, że nie było podstaw do składania broni do depozytu bo posiadała ją (korzystała z niej) jeszcze przed śmiercią męża a ponadto miała pozwolenie do jej posiadania w dacie złożenia (oprócz 5 sztuk) i przechowywała ją w prawem przewidzianych warunkach, zaś przyczyną złożenia były nakazy płynące od funkcjonariusza KWP w B. W ocenie Sądu kwestia powyższa została całkowicie przez organ pominięta i niewyjaśniona. Organ jednym zdaniem skwitował, że "w aktualnym stanie prawnym skarżąca nie może przechowywać przedmiotowej broni w miejscu zamieszkania i bez znaczenia dla sprawy ma fakt, że posiada pozwolenie na broń oraz, że w miejscu zamieszkania posiada warunki do przechowywania broni, bowiem kwestią kluczową w analizowanym stanie faktycznym jest brak tytułu prawnego do przedmiotowej broni co w konsekwencji powoduje, że organ Policji nie może dokonać czynności rejestracji broni i tym samym umożliwić jej legalne posiadanie".

W ocenie Sądu stanowisko organu w tej mierze jest nieprawidłowe. Jak już bowiem wyżej wskazano, kwestia braku rejestracji broni może się skończyć umieszczeniem jej w depozycie na koszt Policji albo w odniesieniu do pewnej kategorii broni na koszt posiadacza broni, ale w innym trybie niż art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy. Wychodząc więc z nieprawidłowej interpretacji przepisu art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy organ sprawy nie wyjaśnił, a to mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie. Organ nie wziął bowiem pod uwagę, że inna jest sytuacja prawna osoby deponującej, która weszła w jej posiadanie po osobie zmarłej i nie ma uprawnień do posiadania tej broni, a inna osoby, która posiadała tę broń legalnie przed śmiercią właściciela broni i nadal ją posiada legalnie po tej śmierci. W tym drugim przypadku zachodzi bowiem brak obowiązku złożenia broni do depozytu w trybie art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy, a to z kolei pociąga za sobą brak możliwości obciążenia deponującego obowiązkiem poniesienia opłaty za depozyt.

Ponadto zauważenia wymaga, że zgodnie z § 12 rozporządzenia, opłatę, o której mowa w § 11, wpłaca się do kasy lub na rachunek bankowy jednostki deponującej, najpóźniej w dniu odbioru broni i amunicji z depozytu. Jak trafnie wskazano więc w wyroku WSA w Łodzi z dnia 26 lutego 2019 r., sygn. akt III SA/Łd 908/18, skoro zgodnie z § 11 i § 12 rozporządzenia opłata jest pobierana za każdą dobę przechowywania broni w depozycie, zatem terminy jej płatności również należy przyjąć jako dobowe. Po każdej dobie przechowywania broni w depozycie organ ma niewątpliwie podstawę do żądania zwrotu kosztów takiego przechowywania od podmiotu wskazanego w art. 23 ust. 1 pkt 1 - 4 ustawy o broni i amunicji. Wystawianie tytułu wykonawczego po każdej dobie przechowywania broni w depozycie z oczywistych względów nie byłoby racjonalne, tym niemniej mając na uwadze wynikający z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej okres przedawnienia zobowiązania, organy Policji winny wystawiać tytuły wykonawcze w takich terminach i za takie okresy, aby nie dopuścić do przedawnienia omawianej opłaty.

W ocenie niniejszego składu orzekającego w przywołanych przepisach nie ma mowy o zakreślaniu przez organ terminu 30 dni na uiszczenie tej opłaty od daty wystawienia noty. W tej mierze organ orzekł zatem bez podstawy prawnej, a to stanowi samodzielną przesłankę do stwierdzenia bezskuteczności prawnej zaskarżonej czynności. Czym innym jest bowiem uprawnienie organu do naliczania opłat do 3 dnia roboczego danego miesiąca za miniony kwartał zgodnie z pkt XI.1. Instrukcji obiegu dokumentów finansowo – księgowych w Komendzie Wojewódzkiej Policji w B. oraz w jednostkach podległych stanowiącej Załącznik do decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] lipca 2020 r., nr [...], wydanej na podstawie art. 10 ust. 2 i art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 351 ze zm.), a czym innym określenie 30 – dniowego terminu do zapłaty naliczonych opłat.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organ weźmie pod uwagę argumentację przedstawioną przez Sąd w niniejszym wyroku, a przy wydawaniu rozstrzygnięcia zobowiązany będzie uwzględnić dokonaną wykładnię omawianych przepisów.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 146 § 1 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 200 p.p.s.a. i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a) i § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800). Na zasądzone koszty składają się wpis sądowy w kwocie 400 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3600 zł oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.