Zaskarżonym postanowieniem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił A. S. wstrzymania wykonania zaskarżonej przez niego decyzję Ministra Infrastruktury w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, iż zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., to na stronie spoczywa obowiązek wykazania, że złożony wniosek jest zasadny w kontekście przesłanek wskazanych w powołanym przepisie oraz, że ewentualna szkoda, lub trudne do odwrócenia skutki dotyczą jej osoby. Sąd I instancji stwierdził, że wniosek A. S. nie zawierał jakiegokolwiek uzasadnienia, w związku z czym brak było podstaw do uwzględnienia tego wniosku i wydania orzeczenia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji. Ponadto Sąd podkreślił, iż zaskarżona decyzja wydana została na podstawie art. 17 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 80, poz. 721 ze zm.), co oznacza - w ocenie Sądu - że istnieje możliwość odmowy wstrzymania wykonania tej decyzji, nawet gdyby w sprawie zachodziły przesłanki wskazane w art. 61 § 3 P.p.s.a., gdyż takiemu wstrzymaniu sprzeciwia się interes społeczny, a udzielenie skarżącemu ochrony powodowałoby zagrożenie celu publicznego.
Zażalenie na to postanowienie wniósł A. S., reprezentowany przez adwokata M. H., domagając się uchylenia aktu i wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji i zarzucając naruszenie art. 61 § 3 i 5 P.p.s.a. poprzez uznanie, że skarżący nie uzasadnił swojego wniosku oraz błąd w ustaleniach faktycznych w tym zakresie. W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącego podniósł, iż uzasadnienie wniosku można było wywieść z przedstawionych przez stronę załączników do skargi, oraz zarzutów postawionych organom prowadzącym postępowanie administracyjne w sprawie. Szeroko odniesiono się do uchybień popełnionych, zdaniem strony, w toku działań organów oraz do faktów związanych z całym procesem inwestycyjnym dotyczącym planowanej drogi krajowej. Ponadto pełnomocnik strony stwierdził, iż decyzja, której wstrzymania wykonania domaga się skarżący, pozbawiona była indywidualnego uzasadnienia zajęcia jego nieruchomości, a niezwłoczność zajęcia wydaje się być niezasadna w świetle faktów związanych z problemami realizacji inwestycji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw.
Art. 61 § 3 P.p.s.a. stanowi, iż wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji możliwe jest jedynie wówczas, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, lub trudnych do odwrócenia skutków. Jak trafnie zauważył to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie obowiązek wykazania okoliczności uprawdopodobniających takie niebezpieczeństwo spoczywa na stronie, jednakże wniosek wniesiony przez skarżącego nie zawierał jakiegokolwiek uzasadnienia, nie wskazywał zatem, aby wykonanie zaskarżonego aktu mogło spowodować niebezpieczeństwo o jakim mowa w przytoczonym powyżej przepisie.
Również okoliczności podniesione w zażaleniu nie mogą stanowić przesłanki do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Decyzja ta wydana została w oparciu o art. 17 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 80, poz. 721 ze zm.), który w ust. 3 stanowi, iż decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności, uprawnia do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, zobowiązuje do niezwłocznego wydania nieruchomości, opróżnienia lokali i innych pomieszczeń oraz uprawnia do faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie przez właściwego zarządcę drogi. Wprawdzie ograniczona zostaje możliwość dysponowania nieruchomością, jednakże jej zajęcie następuje za odpowiednim odszkodowaniem, co wynika z art. 12 ust. 4 i art. 18 tejże ustawy. Ponadto podkreślenia wymaga, iż zaskarżona decyzja uzyskała rygor natychmiastowej wykonalności z uwagi na szczególny charakter i ważny interes społeczny i gospodarczy, dotyczy ona bowiem procesu inwestycyjnego budowy drogi krajowej. Zatem jej wstrzymanie byłoby istotnym zaburzeniem tegoż procesu i jednocześnie naruszałoby w sposób rażący społeczny interes, który stał się podstawą wydania orzeczenia. Nie można zatem zgodzić się z argumentacją zawartą w zażaleniu strony, jakoby zaistnienie przesłanek wynikających z art. 61 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi było na tyle oczywistym, iż dałoby się wywieść z pism przedkładanych w postępowaniu. Również powołane okoliczności dotyczące trudności z realizacją inwestycji drogowej same przez się nie mogą przesądzać o konieczności wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, gdyż nie dotyczą one bezpośrednio przedmiotu tejże decyzji. Ponadto wynikłe z wykonania decyzji szkody podlegają uwzględnieniu w trybie art. 18 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych
Zasadnie zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, zaś zaskarżone postanowienie odpowiada prawu.
Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł, jak w sentencji na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
