Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Kierek, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom, Asesor WSA Jerzy Drwal (sprawozdawca), Protokolant Stażysta Anna Chmielewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 czerwca 2006 r. sprawy ze skargi E.B. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zmiany uchwały o uwzględnieniu zarzutów do projektu planu miejscowego I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej odrzucenia zarzutu zbiorowego ( § 1 ust.32 ); II. stwierdza, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku; III. zasądza od Rady Miasta na rzecz E.B. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uchwałą Nr L III/346/06 z dnia 29 marca 2006 r. podjętą na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 i 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, art. 18 ust. 2 pkt 7 i 8, art. 24 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Rada Miasta zmieniła uchwałę Nr L III/335/02 z dnia 31 lipca 2002 r. w części uwzględniającej w § 1 ust. 32 zarzut zbiorowy wniesiony do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego B - N.

W ocenie Rady zmiana powyższej uchwały i wprowadzenie do niej nowego brzmienia § 1 ust. 32 o odrzuceniu wcześniej uwzględnionego zbiorowego zarzutu wynika między innymi z konieczności utworzenia na działce Nr 2/6 stanowiącej własność E.B., ciągu pieszego umożliwiającego przejście z centralnej części osiedla do doliny rzeki B.Ł.

W skardze do Sądu E.B. domaga się uchylenia uchwały, argumentując, iż nie zgadza się na przeprowadzenie ciągu pieszego przez jej ogrodzoną posesję, ponieważ istnieją inne rozwiązania planistyczne, których nie wzięto pod uwagę.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta wnosi o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

W literaturze przedmiotu i orzecznictwie sądowym wyraża się pogląd, że procedurze sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ustawodawca nadał wysoką rangę. Każde bowiem naruszenie tej procedury powoduje z mocy art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity: Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz .139 ze zm.) nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Ustanowienie tej zasady jest prawidłowe bowiem plan miejscowy jest prawem powszechnie obowiązującym, więc rygory jego stanowienia muszą być ściśle przestrzegane.

Ponadto ustalenia planu miejscowego kształtujące sposób wykonywania własności w rezultacie ograniczają niejednokrotnie prawo własności.

Jest prawdą, że naruszenie prawa własności przez projekt planu oraz odrzucenie zarzutu same przez się nie stanowią podstawy do uwzględnienia skargi. Jednak całe postępowanie prowadzone przez Radę Gminy i jej organy winno jednoznacznie wskazywać, że nie naruszono prawa materialnego i zasad przewidzianej przez ustawę procedury. Powinno to wynikać z uzasadnienia podjętego przez Radę Gminy rozstrzygnięcia w przedmiocie rozpatrywanego zarzutu.

Uzasadnienie takie powinno być realne i adekwatne w stosunku do istniejącego stanu faktycznego. Przede wszystkim powinno ono kierować się przesłankami i motywami, jakimi kierowała się Rada Gminy podejmując uchwałę o odrzuceniu zarzutu.

Uzasadnienie zaskarżonej uchwały – zdaniem Sądu – nie odpowiada kryterium dobrego uzasadnienia, bowiem nie zawiera umotywowanej oceny stanu faktycznego w świetle obowiązującego prawa. Jest ono zdawkowe, bardzo lakoniczne. W rezultacie nie wiadomo jakie względy zdecydowały o odrzuceniu zarzutu. Skarżąca podnosi, że nie wzięto pod uwagę innych rozwiązań planistycznych. Zaskarżona uchwała nie daje odpowiedzi na pytanie dlaczego właśnie takie rozwiązanie planistyczne zostało zaakceptowane i czy rozważano inną lokalizację ciągu pieszego. Wobec wcześniejszego uwzględnienia przez Radę tego samego zarzutu rodzą się dodatkowe wątpliwości odnośnie słuszności skontrolowanego rozstrzygnięcia.

W tej sytuacji Sąd stwierdził, że zaskarżona uchwała została podjęta z naruszeniem art. 24 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

Z tych też względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku na mocy art. 147 § 1, art. 152 i art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).