Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kania Sędziowie WSA Stanisław Marek Pietras Janusz Walawski (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2014 r. sprawy ze skargi I. P. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną bojową -oddala skargę -

Komendant [...] Policji, działając na podstawie art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576 z późn. zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), w dniu [...] marca 2014 r. wydał decyzję nr [...], którą odmówił I.P. wydania pozwolenia na zakup i posiadanie broni palnej bojowej w celu ochrony osobistej.

Organ w uzasadnieniu decyzji przedstawił ustalony stan faktyczny sprawy i przytoczył treść art. 10 ust. 1 i 3 ustawy o broni i amunicji, który stanowi podstawę materialno - prawną zaskarżonej decyzji.

W ocenie organu zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala przyjąć, że zostały spełnione kryteria określone w przytoczonym przepisie, a obawa o bezpieczeństwo własne ma charakter subiektywny, a wnioskodawca hipotetycznie zakłada możliwość popełnienia czynów na jego szkodę, które w tej sytuacji nie stanowią zagrożenia realnego i stałego.

Komendant Główny Policji, po rozpatrzeniu odwołania, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a Kpa oraz art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, w dniu [...] maja 2014 r. wydał decyzję nr [...], którą utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji podał, że zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla siebie samego, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Za ważną przyczynę, o której mowa w ust. 1 wskazanego wyżej przepisu, uważa się

w szczególności stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia.

Wnioskodawca w piśmie z dnia [...] kwietnia 2013 r. podał, że o przedmiotowe pozwolenie ubiega się prewencyjnie w związku z planowanym przejściem na emeryturę, a w konsekwencji utratą prawa do posiadania broni służbowej, którą poza służbą przechowuje w miejscu zamieszkania.

Zdaniem Komendanta Głównego Policji słuszna jest zatem ocena organu pierwszej instancji, iż obawa o własne bezpieczeństwo ma charakter zdecydowanie subiektywny.

I. P. hipotetycznie zakłada bowiem, iż z uwagi na charakter pełnionej służby może dojść do zagrożenia dla niego ze strony środowisk przestępczych, jednakże dowodów na potwierdzenie tych obaw w toku prowadzonego postępowania nie wskazał, jak również nie informował o takich obawach przełożonego.

Komendant Główny Policji nie kwestionuje przedstawionych przez ww. informacji, iż grupy przestępcze wielokrotnie zapowiadały zemstę na osobach, które przyczyniły się do ich rozbicia. Właściwa na miejsce zamieszkania strony jednostka Policji nie posiada dokumentów świadczących o zagrożeniu jej życia lub zdrowia. Na okoliczności takie, przed wydaniem decyzji przez organ pierwszej instancji, strona nie wskazała.

Chociaż charakter obowiązków służbowych realizowanych przez I. P. może wskazywać, że jest on realnie i ponadprzeciętnie zagrożony niebezpieczeństwem zamachu, to do zdarzenia takiego nie doszło. Nie miały też miejsca próby realizowania pogróżek, na które ww. się powołuje. A jest to okoliczność istotna, jeśli zważy się, że I. P. od ponad dwudziestu lat pełni służbę w pionie kryminalnym, w kontakcie z najbardziej niebezpiecznymi przestępcami.

W ocenie organu odwoławczego wydanie przedmiotowego pozwolenia w ustalonych okolicznościach stałoby w sprzeczności z reglamentacyjnym charakterem ustawy o broni i amunicji, a tym samym z racjami interesu społecznego, które przejawiają się tym, aby pozwoleń na broń palną nie było więcej, niż to wynika z niewątpliwej konieczności określonej celem, do którego broń ma być używana.

Komendant Główny Policji wskazuje również, iż w przypadku odczuwania zagrożenia, w celu zapewnienia sobie bezpieczeństwa można nabyć bez zezwolenia środki służące do ochrony osobistej, które są równie skuteczne jak broń palna.

Decyzja Komendanta Głównego Policji stała się przedmiotem skargi wniesionej przez I. P. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie.

Skarżący zarzucił organowi, że wydając zaskarżoną decyzję naruszył następujące przepisy:

1) art. 10 ust. 1 i 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576 z późn. zm.), poprzez ich błędną wykładnię, co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

2) art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1 i art. 124 § 2 w zw. z art. 107 § 3 Kpa, polegające na niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i prawnych, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

3) art. 17 pkt 3 w zw. z art. 107 § 3 Kpa, polegające na wydaniu zaskarżonej decyzji przez osobę nieuprawnioną.

Skarżący, podnosząc powyższe zarzuty, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

Komendant Główny Policji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutów podniesionych w skardze, organ stwierdził, że są one niezasadne, gdyż organ nie naruszył przepisów prawa materialnego i procesowego, a w przypadku zarzutu naruszenia art. 17 pkt 3 w zw. z art. 107 § 1 Kpa organ nie może się do niego odnieść, gdyż skarżący w żaden sposób go nie uzasadnił.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Skarga analizowana pod tym kątem podlega oddaleniu, bowiem zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z prawem.

Na wstępie podać należy, że z obowiązujących przepisów nie da się wywieść ogólnego i powszechnego prawa obywateli do posiadania broni, ponieważ to prawo nie zostało zaliczone do wolności i praw osobistych obywatela w świetle Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem w myśl powyższej tezy i na mocy obowiązujących przepisów dostęp do posiadania broni podlega ścisłej reglamentacji, zaś stanowisko takie znajduje swoje uzasadnienie w utrwalonej już linii orzeczniczej sądów administracyjnych. Wystarczy w tym miejscu odwołać się chociażby do jednego z takich orzeczeń, a mianowicie "posiadanie i używanie broni i amunicji stanowi tradycyjnie sferę daleko idącej reglamentacji administracyjnoprawnej. Oznacza to, że dostęp jednostki do broni poddany jest istotnym ograniczeniom, co wynika zarówno z monopolu państwa na stosowanie środków przemocy, jak i potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego" (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 października 2005 r., sygn. akt II OSK 97/05).

Organ Policji prowadzący postępowanie administracyjne, którego przedmiotem jest wydanie pozwolenia na broń, jest związany rygorami procedury administracyjnej określającej jego obowiązki. Musi zatem przestrzegać zasady dochodzenia do prawdy obiektywnej (art. 7 Kpa), której realizacja wymaga, aby dopuścić jako dowód w sprawie wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia stanu faktycznego, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 75 Kpa). Ponadto jest zobowiązany do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego (art. 9 Kpa). Musi wreszcie w sposób wyczerpujący zebrać, rozpatrzyć i ocenić cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 Kpa i art. 80 Kpa) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 107 § 3 Kpa.

Mając zatem powyższe na uwadze stwierdzić należy, że przy rozpoznawaniu sprawy wydania skarżącemu pozwolenia na posiadanie broni palnej bojowej do ochrony osobistej, zarówno z akt administracyjnych, jak i z uzasadnienia decyzji wynika, że - w ocenie Sądu - organ Policji zadośćuczynił powyższym powinnościom wyczerpująco badając wszystkie okoliczności faktyczne i dokonał obiektywnej oraz wnikliwej ich oceny, wydając decyzję odmowną.

Otóż stosownie do treści art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. z 2004 r. Dz. U. Nr 52, poz. 525 z późn. zm.), właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni, zaś w myśl art. 10 ust. 2 ustawy, pozwolenie na broń wydaje się w szczególności m.in. w celach ochrony osobistej (pkt 1). Natomiast za ważną przyczynę, o której mowa w ust. 1, uważa się w szczególności dla pozwolenia m.in. na broń do celów ochrony osobistej, stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że skarżący spełnia pierwszą z przesłanek przyznania pozwolenia na posiadanie broni w celach ochrony osobistej, a mianowicie nie stanowi on zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Wykonuje on bowiem z jednej strony zawód publicznego zaufania, będąc policjantem, a z drugiej zaś - jak wynika z pisma Komendanta Powiatowego Policji w O. z dnia [...] kwietnia 2013 r. - w miejscu zamieszkania posiada pozytywną opinię i nie leczył się psychiatrycznie. W piśmie tym podano również, że brak jest dokumentów świadczących o zagrożeniu życia i zdrowia skarżącego.

Sąd w pełni podziela stanowisko organu Policji, że skarżący nie spełnił drugiej z przesłanek do wydania pozwolenia na broń, tzn. nie przedstawił ważnej przyczyny do jej posiadania, a w szczególności nie udokumentował stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia, zdrowia lub mienia. Stwierdzić należy, że owo zagrożenie, aby można było uznać je za stałe, musi się zatem przejawiać permanentnością, zaś jego realność musi być rzeczywista i obiektywna, a nie nacechowana subiektywnością, natomiast ponadprzeciętność nie może sprowadzać się do sytuacji hipotetycznej, lecz musi być nadzwyczajna i niepowszednia.

Podkreślić należy, że skarżący nie zgłaszał jakichkolwiek przypadków bądź zdarzeń, w których on lub jego rodzina znaleźli się w sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia. Ponadto - i co wymaga zaakcentowania - sam skarżący w trakcie niniejszego postępowania administracyjnego nie zgłaszał stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia, zdrowia lub mienia.

W świetle powyższych faktów zatem nie sposób zrozumieć zarzutów skarżącego.

Wszak organ w poczynionych przez siebie wywodach uwzględnił okoliczności związane z pełnieniem służby przez skarżącego w strukturach Centralnego Biura Śledczego i przeprowadził w tym zakresie niezbędne dowody, które - wbrew stanowisku skarżącego - spełniają normy rzetelności i w pełni wyczerpują zasady postępowania administracyjnego. Przeprowadził bowiem ich pełną analizę, a po jej ocenie, wyciągnął - zdaniem Sądu - właściwie wnioski. Wszak nie sposób zarzucić organowi braku obiektywności, skoro sam skarżący w złożonych przez siebie zeznaniach nie dostrzega stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia, zdrowia lub mienia. Niezależnie od powyższego, zarzuty naruszenia przepisów postępowania przedstawione są w sposób bardzo ogólnikowy, z którego nie można wywieść żadnych konkretnych okoliczności sprawy, wskazujących na takie uchybienia w prowadzonym postępowaniu administracyjnym, które mogłyby skutecznie zakwestionować trafność oceny dokonanej przez organ. Uzasadniając swoją decyzję organ nie pominął, lecz w sposób bardzo obszerny i - co należy zaakcentować - przekonywujący wskazał, iż sam fakt wykonywania przez skarżącego zawodu policjanta nie uzasadnia, sam w sobie, wydania pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej. Wszak na podobne reakcje ze strony ewentualnych sprawców przestępstw są narażone również inne osoby, wykonujące pokrewne zawody. Ponadto ów zarzut o tyle nie zasługuje na uwzględnienie, że faktycznie jego tezy zmierzają do wykazania, iż skarżącemu pozwolenie na posiadanie broni należy wydać "na wszelki wypadek".

Wobec powyższego organ nie dopuścił się - w ocenie Sądu - naruszenia przepisu prawa materialnego, stanowiącego podstawę prawną zaskarżonej decyzji, cytowanego już wyżej przepisu prawa materialnego. Z kolei zarzut, że inni funkcjonariusze otrzymali przedmiotowe pozwolenie jest na tyle nieuzasadniony, że - co już wyżej wykazano - nie jest to prawo ogólnie dostępne, a po drugie, iż każda sprawa w trakcie postępowania winna być prowadzona indywidualnie.

Reasumując, brak poczucia bezpieczeństwa i to z różnych powodów deklaruje bardzo wiele osób. Jednakże nie oznacza to obowiązku wydania pozwolenia na broń każdemu, kto o takie pozwolenie wystąpi, zaś ocena w tych sprawach należy do organów Policji, które mogą prowadzić w tym względzie mniej lub bardziej rygorystyczną "politykę". Natomiast kontroli sądowej podlega to, czy procedowanie w tym względzie nie nosi znamion dowolności i czy przy wydaniu decyzji nie zostały naruszone przepisy prawa, co w rozpoznawanej sprawie - w ocenie Sądu - nie miało miejsca.

Podkreślić należy również, że odmowa wydania przedmiotowego pozwolenia nie oznacza, że skarżący został pozbawiony prawa do ponownego ubiegania się

o jego wydanie. Może to uczynić, o ile zmieni się stan faktyczny, a w szczególności zostanie spełniona przesłanka określona w art. 10 ust. 3 ustawy o broni i amunicji.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 w zw. z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270), należało orzec jak w sentencji wyroku.