Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2012 r. poz. 576 ze zm.) ważną przyczyną wydania pozwolenia na broń w celu ochrony osobistej, jest stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia i zdrowia, nie oznacza to jednak, że dla spełnienia tych warunków musi wcześniej mieć miejsce zdarzenie, w którym faktycznie byłoby zagrożone życie i zdrowie wnioskującego o wydanie pozwolenia na broń bądź jego rodziny.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Gliniecki (spr.) Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska Protokolant asystent sędziego Katarzyna Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej I. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 1158/14 w sprawie ze skargi I. P. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną bojową uchyla zaskarżony wyrok, zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Stołecznego Policji z dnia [...] marca 2014 r.

Wyrokiem z 28 października 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 1158/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę I. P. na decyzję Komendanta Głównego Policji z [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną bojową.

Jak wynika z akt sprawy, I. P. wnioskiem z 14 lutego 2013 r. wystąpił do Komendanta Stołecznego Policji o wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej bojowej do celów ochrony osobistej. Komendant Stołeczny Policji decyzją z [...] lipca 2013 r. nr [...] na podstawie art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 1, ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2012 r. poz. 576 ze zm.) odmówił wnioskodawcy wydania pozwolenia na zakup i posiadanie broni palnej bojowej w celu ochrony osobistej. Decyzja ta, w wyniku wniesionego odwołania przez I. P. została uchylona przez Komendanta Głównego Policji decyzją z [...] września 2013 r. nr [...], a sprawa przekazana organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Komendant Stołeczny Policji decyzją z [...] marca 2014 r. nr [...] działając na podstawie art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji odmówił I. P. wydania pozwolenia na zakup i posiadanie broni palnej bojowej w celu ochrony osobistej podnosząc, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala przyjąć, że zostały spełnione kryteria określone w przytoczonym przepisie, a obawa o bezpieczeństwo własne ma charakter subiektywny, a wnioskodawca hipotetycznie zakłada możliwość popełnienia czynów na jego szkodę, które w tej sytuacji nie stanowią zagrożenia realnego i stałego.

Odwołanie do Komendanta Głównego Policji od decyzji Komendanta Stołecznego Policji z dnia [...] marca 2014 r. wniósł I. P.

Komendant Główny Policji, po rozpatrzeniu odwołania, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a k.p.a. oraz art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, decyzją z [...] maja 2014 r. nr [...], utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji podkreślając, że słuszna jest ocena organu pierwszej instancji, iż obawa o własne bezpieczeństwo ma charakter zdecydowanie subiektywny. I. P. hipotetycznie zakłada bowiem, iż z uwagi na charakter pełnionej służby może dojść do zagrożenia dla niego ze strony środowisk przestępczych, jednakże dowodów na potwierdzenie tych obaw w toku prowadzonego postępowania nie wskazał, jak również nie informował o takich obawach przełożonego. Komendant Główny Policji nie kwestionuje przedstawionych przez skarżącego informacji, iż grupy przestępcze wielokrotnie zapowiadały zemstę na osobach, które przyczyniły się do ich rozbicia. Właściwa dla miejsca zamieszkania strony jednostka Policji nie posiada dokumentów świadczących o zagrożeniu jej życia lub zdrowia. Na okoliczności takie, przed wydaniem decyzji przez organ pierwszej instancji, strona też nie wskazała. Chociaż charakter obowiązków służbowych realizowanych przez I. P. może wskazywać, że jest on realnie i ponadprzeciętnie zagrożony niebezpieczeństwem zamachu, to do zdarzenia takiego nie doszło. Nie miały też miejsca próby realizowania pogróżek, na które ww. się powołuje. A jest to okoliczność istotna, jeśli zważy się, że I. P. od ponad dwudziestu lat pełni służbę w pionie kryminalnym, w kontakcie z najbardziej niebezpiecznymi przestępcami.

W ocenie organu odwoławczego wydanie przedmiotowego pozwolenia w ustalonych okolicznościach stałoby w sprzeczności z reglamentacyjnym charakterem ustawy o broni i amunicji, a tym samym z racjami interesu społecznego, które przejawiają się tym, aby pozwoleń na broń palną nie było więcej, niż to wynika z niewątpliwej konieczności określonej celem, do którego broń ma być używana. Komendant Główny Policji wskazał również, iż w przypadku odczuwania zagrożenia, w celu zapewnienia sobie bezpieczeństwa można nabyć bez zezwolenia środki służące do ochrony osobistej, które są równie skuteczne jak broń palna.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Komendanta Głównego Policji z 14 maja 2014 r. wniósł I. P.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 28 października 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 1158/14, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) – dalej p.p.s.a. oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że stosownie do treści art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni, zaś w myśl art. 10 ust. 2 ustawy, pozwolenie na broń wydaje się w szczególności m.in. w celach ochrony osobistej (pkt 1). Natomiast za ważną przyczynę, o której mowa w ust. 1, uważa się w szczególności dla pozwolenia m.in. na broń do celów ochrony osobistej, stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia lub mienia. W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że skarżący spełnia pierwszą z przesłanek przyznania pozwolenia na posiadanie broni w celach ochrony osobistej, a mianowicie nie stanowi on zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Wykonuje on bowiem z jednej strony zawód publicznego zaufania, będąc policjantem, a z drugiej zaś – jak wynika z pisma Komendanta Powiatowego Policji w Otwocku z 12 kwietnia 2013 r. – w miejscu zamieszkania posiada pozytywną opinię i nie leczył się psychiatrycznie. W piśmie tym podano również, że brak jest dokumentów świadczących o zagrożeniu życia i zdrowia skarżącego.

Sąd podzielił stanowisko organu Policji, że skarżący nie spełnił drugiej z przesłanek do wydania pozwolenia na broń, tzn. nie przedstawił ważnej przyczyny do jej posiadania, a w szczególności nie udokumentował stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia, zdrowia lub mienia. Stwierdzić należy, że owo zagrożenie, aby można było uznać je za stałe, musi się zatem przejawiać permanentnością, jego realność zaś musi być rzeczywista i obiektywna, a nie nacechowana subiektywnością, natomiast ponadprzeciętność nie może sprowadzać się do sytuacji hipotetycznej, lecz musi być nadzwyczajna i niepowszednia. Skarżący nie zgłaszał jakichkolwiek przypadków bądź zdarzeń, w których on lub jego rodzina znaleźli się w sytuacji zagrożenia życia lub zdrowia. Ponadto sam skarżący w trakcie postępowania administracyjnego nie zgłaszał stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia, zdrowia lub mienia.

W ocenie Sądu organ Policji w poczynionych przez siebie wywodach uwzględnił okoliczności związane z pełnieniem służby przez skarżącego w strukturach Centralnego Biura Śledczego i przeprowadził w tym zakresie niezbędne dowody, które – wbrew stanowisku skarżącego – spełniają normy rzetelności i w pełni wyczerpują zasady postępowania administracyjnego. Przeprowadził bowiem ich pełną analizę, a po jej ocenie, wyciągnął właściwie wnioski. Nie sposób zarzucić organowi braku obiektywności, skoro sam skarżący w złożonych przez siebie zeznaniach nie dostrzega stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia, zdrowia lub mienia. Uzasadniając swoją decyzję organ odwoławczy wskazał, iż sam fakt wykonywania przez skarżącego zawodu policjanta nie uzasadnia, sam w sobie, wydania pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej.

Sąd podkreślił, że brak poczucia bezpieczeństwa i to z różnych powodów deklaruje bardzo wiele osób. Jednakże nie oznacza to obowiązku wydania pozwolenia na broń każdemu, kto o takie pozwolenie wystąpi, zaś ocena w tych sprawach należy do organów Policji, które mogą prowadzić w tym względzie mniej lub bardziej rygorystyczną "politykę". Natomiast kontroli sądowej podlega to, czy procedowanie w tym względzie nie nosi znamion dowolności i czy przy wydaniu decyzji nie zostały naruszone przepisy prawa, co w rozpoznawanej sprawie – w ocenie Sądu – nie miało miejsca.

Skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego od powyższego wyroku WSA w Warszawie z 28 października 2014 r. wniósł I. P. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie:

1) przepisów postępowania – art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 151 p.p.s.a. przez nieprawidłowe ustalenie stanu faktycznego co do przedstawienia przez skarżącego ważnej przyczyny posiadania broni w postaci istnienia stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia, zdrowia lub mienia, a także co do istnienia takiego stanu, co miało wpływ na treść wyroku albowiem nieprawidłowe ustalenia w tym zakresie doprowadziły do nieuwzględnienia i oddalenia skargi;

2) prawa materialnego w postaci art. 10 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji polegające na ich niezastosowaniu, w sytuacji gdy skarżący udowodnił w postępowaniu administracyjnym istnienie wszystkich przesłanek niezbędnych do wydania pozwolenia na posiadanie broni do celów ochrony osobistej;

3) przepisów postępowania – art. 141 § 4 w związku z art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. przez zaniechanie rozpoznania zarzutu skarżącego co do wydania decyzji w postępowaniu administracyjnym przez osobę nieuprawnioną, co miało wpływ na treść orzeczenia albowiem potwierdzenie tego zarzutu winno prowadzić do uchylenia zaskarżonego decyzji z powodu jej nieważności.

Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego.

Skarga kasacyjna nie jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw, zważywszy na charakter tej sprawy, jej cechy indywidualne i to kto jest stroną orzekającą w sprawie i stroną skarżącą w rozumieniu art. 32 p.p.s.a.

Organem orzekającym w pierwszej instancji jest Komendant Stołecznej Policji, w drugiej instancji – Komendant Główny Policji a skarżącym funkcjonariusz Policji pełniący służbę w Wydziale Zwalczania Zorganizowanej Przestępczości Kryminalnej Zarządu w Warszawie CBŚ KGP.

Przedmiotem postępowania jest wniosek skarżącego o wydanie pozwolenia na broń do celów ochrony osobistej (art. 10 ust. 1, ust. 2 pkt 1, ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji).

Zwrócenie uwagi na powyższe fakty, nie jest przypadkowe, gdyż okoliczności z nich wynikające nie powinny być pominięte przez organy orzekające, a tym bardziej przez sądy administracyjne przy wykonywaniu kontroli działalności administracji publicznej, która to kontrola jest sprawowana pod względem zgodności z prawem (art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych). Należy zgodzić się z poglądem, że ustawodawca nie przewidział w ustawie z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji dla policjantów, podobnie jak dla funkcjonariuszy innych tego typu formacji, uprzywilejowanej pozycji. Nie oznacza to jednak, że w konkretnej indywidualnej sprawie, przy rozpatrywaniu wniosku o wydanie pozwolenia na broń, nie powinno brać się pod uwagę tego, iż wnioskodawca jest funkcjonariuszem Policji, zatrudnionym w Centralnym Biurze Śledczym, będącym jednostką organizacyjną Policji służby śledczej realizującą na obszarze całego kraju zadania w zakresie rozpoznawania, zapobiegania i zwalczania przestępczości zorganizowanej (art. 5a ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji). Wskazanie na powyższą okoliczność nie oznacza, że chodzi tu o jakąś uprzywilejowaną pozycję ponieważ wnioskodawca jest policjantem, ale o rzetelną ocenę faktów.

Decyzja o pozwoleniu na broń jest decyzją o charakterze uznaniowym i dlatego tak ważna jest ocena stanu faktycznego sprawy w świetle obowiązujących przepisów ustawy regulujących dostęp do posiadania broni.

Mając na uwadze powyższe rozważania, trafnie podnosi się w skardze kasacyjnej naruszenie art. 141 § 4 w związku z art. 151 p.p.s.a., polegające na nieprawidłowej ocenie stanu faktycznego sprawy, prowadzące do wniosku, że skarżący nie przedstawił ważnej przyczyny posiadania broni w celu ochrony osobistej.

Bezspornym w sprawie jest, że I. P. z racji pełnionej służby w Policji i dostępu do broni służbowej od wielu lat, nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, co stanowi warunek wstępny wydania pozwolenia na broń w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji.

W pkt 2 skargi kasacyjnej trafnie podnosi się też naruszenie prawa materialnego tzn. art. 10 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji, polegające na ich niezastosowaniu w sytuacji kiedy istniały podstawy do ich zastosowania.

Oba powyżej przedstawione zarzuty skargi kasacyjnej zmierzają do wyjaśnienia sedna sprawy, co zostało szeroko uzasadnione w omawianym piśmie.

Istota sporu w tej sprawie sprowadza się do wyjaśnienia czy I. P. przedstawił ważną przyczynę posiadania broni w celu ochrony osobistej w postaci stałego realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia i zdrowia, jak tego wymaga art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego powyższe okoliczności zostały w tej sprawie wysoce uprawdopodobnione przez samego wnioskodawcę i potwierdzone w pismach podkom. G. S. Zastępcy Naczelnika Wydziału do Zwalczania Przestępczości Kryminalnej Zarządu w Warszawie CBŚ KGP (k. 3 i 18). Zresztą ocena wiarygodności faktów tam powołanych, leży w zasięgu możliwości organów Policji właściwych do rozpatrywania wniosków o wydanie pozwolenia na broń. Nic nie stało na przeszkodzie aby organy Policji przeprowadziły szczegółową analizę ponad dwudziestoletniej służby I. P. w różnych komórkach organizacyjnych Policji, jakie prowadził sprawy, z jakimi przestępcami i w jakich okolicznościach, co by mogło stanowić wiarygodną odpowiedź na to, czy z uwagi na charakter wykonywanej pracy istnieje stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia i zdrowia wnioskodawcy. W dostępnych materiałach sprawy nie podważono wprost okoliczności podnoszonych w tych pismach, jednak, jak wynika z ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy, nie dano im wiary i nie uznano za przemawiające za zastosowaniem w tym przypadku art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji.

W końcowej ocenie materiału dowodowego uznano, że brak przesłanek do zastosowania ww. przepisu ponieważ wnioskodawca nie zgłaszał o zagrożeniu jego życia bądź zdrowia, dowodów w tym zakresie nie przedstawił, również jednostka Policji właściwa ze względu na miejsce zamieszkania strony, nie posada dokumentów świadczących o zagrożeniu życia lub zdrowia I. P.

W kontrolowanych decyzjach pojawiają się natomiast określenia i zwroty niedookreślone, dwuznaczne i nie weryfikowalne na gruncie prawa, należące w zasadzie w pełnym zakresie do sfery swobodnego uznania organu.

Oczywistym jest, że wniosek I. P. o wydanie pozwolenia na broń, z natury swej jak każdy taki wniosek, zawiera subiektywne przekonanie o zagrożeniu życia lub zdrowia wnioskodawcy. Jednak subiektywnego przekonania nie można chyba zarzucić pismu bezpośredniego przełożonego podkom. G. S.. To, że skarżący hipotetycznie zakłada, że może dojść do zagrożenia jego życia lub zdrowia, wynika z jego charakteru pracy i środowiska w jakim ją wykonuje oraz doświadczenia zawodowego i życiowego. Trudno bowiem mówić o zagrożeniu życia lub zdrowia w sytuacji, kiedy te dobra zostaną już zagrożone, post factum. Ubieganie się o wydanie pozwolenia na broń w celu ochrony osobistej ma zawsze charakter prewencyjny (na wszelki wypadek) w celu ewentualnego zapobieżenia zagrożeniu życia lub zdrowia i trudno z tego tytułu czynić zarzut wnioskodawcy. Nie wiadomo też, jaki wpływ na rozstrzygnięcie sprawy miało ujawnienie przez wnioskodawcę, że w najbliższym czasie planuje przejść na emeryturę w związku z czym nie będzie miał dostępu do broni służbowej. Przejście na emeryturę funkcjonariusza Policji, nie powinno w tym przypadku być przesłanką negatywną, gdyż rzeczą normalną jest troska o własne bezpieczeństwo i najbliższych zważywszy na charakter wykonywanej służby w Policji. W rozpoznawanej sprawie organy Policji, a za nimi Sąd w zaskarżonym wyroku, nie ustalili jak należy rozumieć w tym przypadku zwrot "stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia, o którym mowa w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji". Na stronie 5 (k. 99) zaskarżonej decyzji stwierdzono, iż charakter obowiązków służbowych I. P.może wskazywać, że jest on realnie i ponadprzeciętnie zagrożony niebezpieczeństwem zamachu (–), natomiast na s. 7 (k. 98) powiedziano, że organy Policji nie kwestionują, że "zagrożenie życia lub zdrowia może być związane z rodzajem wykonywanej pracy lub pełnionej służby, ale w takim przypadku stopień tego zagrożenia musi być ponadprzeciętny, a ponadto musi mieć ono charakter stały i obiektywnie istnieć". Z zestawienia tych dwóch cytatów z jednej decyzji najwyraźniej widać, że organ odwoławczy też nie miał jednoznacznego poglądu, czy w przypadku I. P., zważywszy na charakter jego służby w Policji, można przyjąć, że istnieje stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia, zdrowia, czy też nie. W takiej sytuacji organy Policji powinny mieć na uwadze głównie słuszny interes wnioskodawcy, jego bezpieczeństwo i najbliższych członków rodziny.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego istniały podstawy do przyjęcia w tej sprawie, że istnieje zagrożenie spełniające kryteria określane w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji. Można zrozumieć, że organy Policji orzekając w tej sprawie, w której wnioskodawcą jest funkcjonariusz Policji, miały pewne obiekcje, co do jej rozstrzygnięcia, żeby nie być posądzanymi o stronniczość, czy brak obiektywizmu na tle innych podobnych przedmiotowo spraw. Nie jest to jednak sprawa podobna do innych z uwagi na szczególny charakter pracy skarżącego i związane z tym zagrożenia, których stałość, realność i ponadprzeciętność można jedynie porównywać z innymi stanowiskami pracy w organach Policji lub innych podobnych formacjach.

Organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji z jednej strony przyznaje, iż charakter obowiązków służbowych I. P. może wskazywać, że jest on realnie i ponadprzeciętnie zagrożony niebezpieczeństwem zamachu, to w rzeczywistości nigdy nie doszło do zdarzeń, w których jego bądź jego rodziny życie i zdrowie byłoby faktycznie zagrożone, nie miały też miejsca próby realizacji pogróżek, na które powołuje się strona. Z powyższego stwierdzenia organu można by wnosić, że skarżący miałby szansę na otrzymanie pozwolenia na broń do celu ochrony osobistej, gdyby miało miejsce zdarzenie, w którym jego bądź jego rodziny życie i zdrowie byłoby faktycznie zagrożone. Z poglądem tym nie można się zgodzić ze względów chociażby humanitarnych, gdyż przesuwa on granice zagrożenia życia i zdrowia ludzkiego zbyt wysoko, a poza tym przepis art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy o broni i amunicji nie wymaga aż takich poświęceń, aby można mówić o istnieniu stałego, realnego i ponadprzeciętnego zagrożenia życia i zdrowia jako ważnej przyczyny wydania pozwolenia na posiadanie broni. Zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2012 r. poz. 576 ze zm.) ważną przyczyną wydania pozwolenia na broń w celu ochrony osobistej, jest stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia i zdrowia, nie oznacza to jednak, że dla spełnienia tych warunków musi wcześniej mieć miejsce zdarzenie, w którym faktycznie byłoby zagrożone życie i zdrowie wnioskującego o wydanie pozwolenia na broń bądź jego rodziny.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. z 2015 r. poz. 355 ze zm.) do podstawowych zadań Policji należy ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra. Przepis ten oczywiście dotyczy również ochrony życia i zdrowia funkcjonariuszy Policji i ich rodzin; nie oznacza to jednak, że funkcjonariusz Policji, nie może jak każdy obywatel, wystąpić do właściwego organu Policji o wydanie pozwolenia na broń w celu ochrony osobistej, jeżeli uzna, że istnieje stałe, realne i ponadprzeciętne zagrożenie życia i zdrowia jego i jego rodziny. Rzecz w tym aby uprawdopodobnić, że takie zagrożenie ma miejsce. Należy też przypomnieć, że zgodnie z art. 66 ustawy o Policji, policjant podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych korzysta z ochrony przewidzianej w Kodeksie karnym dla funkcjonariuszy publicznych. Z podobnej ochrony korzysta również policjant, który poza czasem służby działa na rzecz zapobieżenia zagrożeniu dla życia lub zdrowia ludzkiego, przywrócenia bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz ujęcia sprawcy czynu zabronionego.

Zarzut skargi kasacyjnej zamieszczony w pkt 3 nie został uzasadniony, wspomniano jedynie, że zarzut skarżącego sformułowany w pkt 3 skargi, nie został rozpoznany przez Sąd pierwszej instancji, co niewątpliwie stanowi naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a., jednak uchybienie to nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy. Do sprawy ewentualnego naruszenia art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. obszernie odniósł się w swoje decyzji organ odwoławczy, z czym należy się zgodzić, że w niniejszej sprawie powyższy przepis nie został naruszony.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i c/ oraz art. 135 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.