Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys Sędziowie: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędzia del. WSA Dorota Apostolidis (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 31 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Bk 33/15 w sprawie ze skargi A. O. na czynność [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie wpisu do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od A. O. na rzecz Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 31 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Bk 33/15 po rozpoznaniu sprawy ze skargi A. O. na czynność [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] grudnia 2014 r., nr [...], w przedmiocie punktów karnych związanych z naruszeniem zasad ruchu drogowego oddalił skargę.

Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Skarżący A. O. w okresie od dnia 17 listopada 2013 r. do dnia 9 lutego 2014 r. kierując pojazdem naruszył przepisy ruchu drogowego, za które został ukarany mandatami karnymi oraz przypisano mu łącznie 25 punktów karnych.

A. O. w dniach 11 lutego 2014 r. oraz 12 sierpnia 2014 r. uczestniczył w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w B. w szkoleniach, których odbycie zmniejsza liczbę punków karnych.

W piśmie z dnia 30 października 2014 r. Starosta G. zawiadomił skarżącego o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie skierowania na sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami, w formie egzaminu państwowego oraz na badania psychologiczne, co nastąpiło na wniosek [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w B. z dnia [...] października 2014 r., w związku z ustaleniem, iż skarżący przekroczył liczbę 24 punktów karnych za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

Skarżący w pismach z dnia 6 i 26 listopada 2014 r. wezwał Komendanta Komendy Wojewódzkiej Policji w B. do ustalenia prawidłowej liczby punktów karnych w rejestrze, poprzez uwzględnienie faktu odbycia szkoleń i zmniejszenie liczby punktów.

W odpowiedzi na wezwanie, w pismach z dnia 14 listopada i 2 grudnia 2014 r. organ wskazał, że w jego ocenie brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku, gdyż odbycie szkoleń nastąpiło po przypisaniu skarżącemu liczby 24 punktów. Zdaniem organu fakt, że przed odbyciem szkoleń skarżący dopuścił się naruszeń, za które liczba punktów karnych przekroczyła 24 wyłącza możliwość zmniejszenia ich liczby.

Skarżący wywiódł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku na działanie Komendanta Komendy Wojewódzkiej Policji w B., w przedmiocie przypisania mu liczby punktów karnych związanych z naruszeniem zasad ruchu drogowego, poprzez brak pomniejszenia liczby punktów pomimo odbycia dwóch szkoleń. Skarżący zarzucił naruszenie:

- art. 130 ust. 3 ustawy - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r., poz. 1137, dalej jako ustawa) w zw. z § 6 ust. 1 pkt 4 oraz § 8 ust. 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz.U. z 2012 r.poz.488, dalej jako rozporządzenie), poprzez zaniechanie zmniejszenia liczby punktów karnych w rejestrze o 12, pomimo faktu odbycia przez skarżącego dwóch szkoleń zmniejszających liczbę punktów karnych;

- § 8 ust. 6 ww. rozporządzenia, poprzez jego stosowanie, pomimo wydania go z przekroczeniem delegacji ustawowej zawartej w art. 130 ust. 4 - Prawo o ruchu drogowym.

W uzasadnieniu skarżący podał, że nieprawidłowym jest zastosowanie przez organ w niniejszej sprawie § 8 ust. 6 rozporządzenia, gdyż został on wydany z przekroczeniem delegacji ustawowej. Przepis art. 130 ust 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym nie upoważniał do wprowadzenia w akcie wykonawczym dodatkowych warunków, po spełnieniu których liczba punktów ulegnie zmniejszeniu. Wobec powyższego w ocenie skarżącego, organ zobowiązany był do odmowy zastosowania przedmiotowego przepisu rozporządzenia jako niekonstytucyjnego.

Pełnomocnik skarżącego na rozprawie w dniu 17 marca 2015 r. sprecyzował, że przedmiotem skargi jest działanie [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w B., polegające na zaniechaniu zmniejszenia skarżącemu liczby punktów karnych o 12, w związku z odbytymi przez niego szkoleniami. Podniósł, że skarga została złożona w oparciu o art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę.

Z uwagi na wniosek organu dotyczący odrzucenia skargi, Sąd Wojewódzki w pierwszej kolejności odniósł się do kwestii jej dopuszczalności, w tym między innymi do zachowania trybu do wniesienia skargi, o którym mowa w art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej jako p.p.s.a.) i art. 53 § 2 p.p.s.a. Sąd przyjął, że przedmiot skargi w niniejszej sprawie stanowiły wnioski [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w B., skierowane do Starosty G. o sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami i o skierowanie na badanie psychologiczne. Wnioski te były konsekwencją odmowy zmniejszenia skarżącemu liczy punktów karnych. W ocenie Sądu I instancji wnioski te należy traktować jako akty z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a (vide: postanowienie NSA z 30 sierpnia 2011 r., I OSK 1413/11, pub. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Sąd meriti podniósł, że warunkiem skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego na taki akt jest, podobnie jak w przypadku innych zaskarżalnych aktów administracyjnych, uprzednie wyczerpanie środków zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym, przez co należy rozumieć wniesienie zażalenia, odwołania lub wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidzianych w ustawie (art. 52 § 1,2,3 p.p.s.a.). W sprawie niniejszej tryb ten został wyczerpany, bowiem skarżący dwukrotnie wzywał organ do usunięcia naruszenia prawa w pismach z dnia 6 listopada 2014 r. i 26 listopada 2014 r., jednocześnie skarga do sądu administracyjnego została wniesiona z zachowaniem terminu, o którym mowa w art. 53 § 2 p.p.s.a.

Odnosząc się do merytorycznych aspektów skargi Sąd meriti wskazał, że prawną podstawę kwestionowanego aktu stanowiły przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym oraz rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego.

Przepis art. 130 ust. 1 ustawy stanowi, że Policja prowadzi ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego oraz że określonemu naruszeniu przypisuje się odpowiednią liczbę punktów w skali od 0 do 10 i wpisuje się ją do tej ewidencji. Punkty za naruszenie przepisów ruchu drogowego wpisane do ewidencji usuwa się po upływie 1 roku od dnia naruszenia, chyba że przed upływem tego okresu kierowca dopuścił się naruszeń, za które na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć przypisana liczba punktów przekroczyłaby 24 punkty lub w przypadku kierowców, o których mowa w art. 140 ust. 1 pkt 3 - 20 punktów (art. 130 ust. 2 prawa o ruchu drogowym). Zmniejszenie liczby punktów, a więc ich usunięcie z ewidencji, powoduje również odbycie przez kierowcę na własny koszt szkolenia (art. 130 ust. 3 prawa o ruchu drogowym). Szczegółowe regulacje dotyczące sposobu punktowania i liczby punktów odpowiadających naruszeniu przepisów ruchu drogowego, warunków i sposobu prowadzenia ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego oraz trybu występowania z wnioskami o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji; programu szkolenia i jednostek upoważnionych do prowadzenia szkolenia; liczby punktów odejmowanych z tytułu odbytego szkolenia; podmiotów uprawnionych do uzyskiwania informacji zawartych w ewidencji, zawarte zostały, na podstawie delegacji określonej w art. 130 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym, w rozporządzeniu MSW z dnia 25 kwietnia 2012 r. W akcie tym określa się w szczególności, że ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego prowadzi Komendant Wojewódzki Policji właściwy ze względu na miejsce zamieszkania ewidencjonowanych (§ 3 ust. 1), że wpisu do ewidencji dokonuje policjant lub pracownik jednostki Policji (§ 4 ust. 8) z tym, że wpisu ostatecznego dokonuje się jeżeli naruszenie przepisów ruchu drogowego stwierdzone zostanie prawomocnym wyrokiem sądu, postanowieniem sądu o warunkowym umorzeniu postępowania, mandatem karnym albo orzeczeniem organu orzekającego w sprawie o naruszenie w postępowaniu dyscyplinarnym, a wpisu tymczasowego niezwłocznie po ujawnieniu naruszenia, jednakowoż po stwierdzeniu naruszenia jednym z ww. rozstrzygnięć wpis ten staje się wpisem ostatecznym (§ 4 ust. 1, 2 i 4), a ponadto, że organ prowadzący ewidencję usuwa z niej punkty przyznane na podstawie wpisu ostatecznego, jeżeli od dnia popełnienia naruszenia upłynął rok, chyba że przed upływem tego okresu kierowca dopuścił się naruszeń, za które suma punktów ostatecznych i podlegających wpisowi tymczasowemu przekroczyła 24 punkty, a w przypadku kierowców, o których mowa w art. 140 ust. 1 pkt 3 ustawy - 20 punktów (§ 6 ust. 1 pkt 3). Nadto organ prowadzący ewidencję usuwa punkty w razie odbycia szkolenia, o którym mowa w art. 130 ust. 3 ustawy z zastrzeżeniem § 8 ust. 4 - 6 (§ 6 ust. 1 pkt 4). Z § 8 rozporządzenia wynika, że szkolenie, o którym mowa w art. 130 ust. 3 ustawy, organizuje dyrektor wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego (ust. 1). Potwierdza on odbycie szkolenia, wydając uczestniczącemu w nim kierowcy zaświadczenie. Kopię zaświadczenia o odbyciu szkolenia przez kierowcę dyrektor wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego niezwłocznie przesyła komendantowi wojewódzkiemu Policji, właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania kierowcy (ust. 2). Kierowcy wpisanemu do ewidencji po przedstawieniu przez niego zaświadczenia o odbyciu szkolenia lub otrzymaniu tego zaświadczenia od dyrektora wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego, właściwy dla miejsca zamieszkania ewidencjonowanego komendant wojewódzki Policji zmniejsza o 6 liczbę posiadanych punktów, odejmując je według kolejności wpisów, począwszy od wpisu odpowiadającego naruszeniu popełnionemu z datą najwcześniejszą, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6 (ust. 4). Liczba punktów odjętych z tytułu odbytego szkolenia nie może być większa od liczby punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego przed jego odbyciem (ust. 5). Odbycie szkolenia nie powoduje zmniejszenia liczby punktów otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego wobec osoby, która przed jego rozpoczęciem dopuściła się naruszeń, za które suma punktów ostatecznych i podlegających wpisowi tymczasowemu przekroczyła lub przekroczyłaby 24 (ust. 6). Kierowca może uczestniczyć w szkoleniu nie częściej niż raz na 6 miesięcy (ust. 7).

W ocenie Sądu I instancji, z przytoczonych przepisów wynika, że rację ma organ, iż brak jest podstaw do zmniejszenia skarżącemu liczby punktów otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego. Z okoliczności faktycznych sprawy wynikało bowiem, że skarżącemu przypisano 25 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego zanim przystąpił on do szkolenia. Sąd meriti wskazał, że z analizy wpisów zawartych w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego wynika, iż skarżący w okresie od 17 listopada 2013 r. do 9 lutego 2014 r. dopuścił się 4 naruszeń przepisów prawa drogowego. W dniu [...] lutego 2014 r. w m. S. popełnił wykroczenie drogowe - przekroczenie prędkości od 41 do 50 km/h, za które został ukarany mandatem karnym w wysokości 300 zł i zostało mu przypisanych 8 punktów karnych, co wraz z pozostałymi punktami otrzymanymi za poprzednie wykroczenia skutkowało przekroczeniem limitu. Natomiast szkolenia w WORD w B. skarżący odbył w dniach 11 lutego 2014 r. oraz 12 sierpnia 2014 r. W tej sytuacji słusznie przyjęto, że skarżący przekroczył dopuszczalny limit punktów (24) i tym samym musiał zostać poddany obowiązkowi badań psychologicznych i sprawdzeniu kwalifikacji do kierowania pojazdami w formie egzaminu państwowego. Jednocześnie zasadnie organ wykluczył możliwość odjęcia 12 punktów z uwagi na odbyte szkolenia, gdyż w chwili jego rozpoczęcia skarżący przekroczył limit 24 punktów, tak więc nie mógł skorzystać z dobrodziejstwa wynikającego z treści art. 130 ust. 3 ustawy.

W nawiązaniu do argumentacji podniesionej w skardze, w ocenie Sądu meriti bezzasadny był zarzut o przekroczeniu upoważnienia ustawowego określonego w art. 130 ust. 4 prawa o ruchu drogowym, przepisem § 8 ust. 6 rozporządzenia MSW z dnia 25 kwietnia 2012r.. Sąd meriti zauważył, że zarówno rozporządzenie z 2002 r., jak też z 2012 r., wydane zostały w celu dyscyplinowania i wdrażania kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ustawy oraz zapobiegania wielokrotnemu naruszaniu przepisów ruchu drogowego. Ustawodawca zawarł zatem wyraźne wskazania treściowe, wyznaczające kierunek unormowań delegowanych do rozporządzenia. W ocenie Sądu kwestionowany przepis § 8 ust. 6 rozporządzenia z 2012 r. niewątpliwie realizuje wytyczne ustawodawcy, co do treści aktu oraz kierunku regulacji i mieści się w granicach upoważnienia ustawowego, określonego w art. 130 ust. 4 pkt 2 ustawy (warunki i tryb prowadzenia ewidencji), bowiem kwestia dokonywania wpisów i ich usuwania mieści się w pojęciu sposobu prowadzenia ewidencji. Stanowisko, że regulacja zawarta w § 8 ust. 6 rozporządzenia w pełni służy realizacji celu unormowań ustawowych i nie została wydana z przekroczeniem upoważnienia ustawowego, przeważa w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (zob. wyrok WSA w Gdańsku z 21 marca 2013 r., III SA/Gd 50/13, Lex nr 1301248; wyrok WSA w Kielcach z 13 października 2011 r., II SA/Ke 561/11, Lex nr 966380; wyrok WSA w Łodzi z 24 sierpnia 2011 r., III SA/Łd 175/11, Lex nr 1101829; wyrok NSA z 22 marca 2011 r. I OSK 723/10, Lex nr 990279; wyrok NSA z 16 grudnia 2010 r., I OSK 275/10, Lex nr 745196; wyrok WSA w Olsztynie z 3 lutego 2010 r., II SA/Ol 1083/09, Lex nr 634640).

Konkludując Sąd meriti przyjął, że zmniejszenie w trybie art. 130 ust.3.ustawy liczby punktów, w wyniku odbytego szkolenia może nastąpić tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy przed rozpoczęciem takiego szkolenia przypisana kierowcy liczba punktów nie przekroczyła sumy 24.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł A. O., zaskarżył go w całości i zarzucił :

- naruszenie przepisów prawa materialnego: art. 130 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na dokonaniu wykładni rozszerzającej wyłączeń określonych przez ustawodawcę o kierowców, którzy w momencie rozpoczęcia szkolenia przekroczyli określony limit punktów karnych;

- naruszenie przepisów prawa materialnego: art. 130 ust. 4 pkt 1 - 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na dokonaniu wykładni rozszerzającej zakres upoważnienia ministra właściwego do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu oraz Ministrem Sprawiedliwości do wydania rozporządzenia polegającej na przyjęciu, iż określony w tym przepisie cel wydania rozporządzenia, upoważniał do wprowadzenia kolejnych (obok ustawowych) wyłączeń możliwości udziału w szkoleniu i zmniejszenia liczby punktów przypisanych za naruszenia;

- naruszenie przepisów prawa materialnego: niewłaściwe zastosowanie § 8 ust. 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego w związku z art. 92 ust 1 Konstytucji RP, poprzez pominięcie, iż powołany przepis rozporządzenia wydany został z naruszeniem zakresu delegacji ustawowej;

- naruszenie przepisów postępowania: art. 3 § 1 w zw. z 146 §1 i 2 p.p.s.a. poprzez nieprawidłowa kontrolę zaskarżonego zaniechania i oddalenie skargi w sytuacji, gdy działanie (zaniechanie) Komendanta Komendy Wojewódzkiej Policji w B. naruszało art. 130 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym w zw. z § 6 ust. 1 pkt 4 i § 8 ust. 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego, co uzasadniało jej uwzględnienie i orzeczenie o obowiązku organu do zmniejszenia liczby punktów karnych o 12, w związku z faktem odbycia szkoleń.

Skarżący kasacyjnie wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku, a w przypadku uznania, iż nie zachodzą naruszenia przepisów postępowania:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie zgodnie z wnioskiem skargi; a ponadto:

- zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania wywołanego skargą kasacyjną według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano szczegółowe argumenty na poparcie zarzutów, wskazując, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku dokonał błędnej wykładni art. 130 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym, poprzez przyjęcie, iż przepis ten upoważniał do wprowadzenia wyłączeń innych, poza wskazanym w art. 130 ust.3 ustawy. W ocenie skarżącego kasacyjnie Sąd I instancji nie wziął pod uwagę, iż ww. przepis zawiera zamknięty katalog zagadnień, które mają zostać określone w treści rozporządzenia.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną [...] Komendant Wojewódzki Policji wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od skarżącego na rzecz pełnomocnika organu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej biorąc z urzędu pod uwagę tylko okoliczności uzasadniające nieważność postępowania, które to okoliczności w tym przypadku nie zachodziły. Zatem postępowanie kasacyjne w niniejszej sprawie sprowadzało się wyłącznie do badania zasadności podstaw kasacyjnych, przytoczonych w skardze kasacyjnej, a które to podstawy okazały się nieuzasadnione. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że w analizowanej sprawie skarga kasacyjna została oparta na obu podstawach, wymienionych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., natomiast istota skargi kasacyjnej sprowadziła się jednak do zagadnienia czy przepis § 8 ust.6 rozporządzenia realizuje wytyczne ustawodawcy, co do treści aktu oraz kierunku regulacji i mieści się w granicach upoważnienia ustawowego.

W związku z powyższym, na wstępie w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 130 ust. 1 ustawy, Policja prowadzi ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Określonemu naruszeniu przypisuje się odpowiednią liczbę punktów w skali od 0 do 10 i wpisuje się do ewidencji. Natomiast, na zasadzie art. 130 ust. 4 ustawy, Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z Ministrem właściwym do spraw transportu i Ministrem Sprawiedliwości, ze względu na konieczność dyscyplinowania i wdrażania kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ustawy oraz zapobiegania wielokrotnemu naruszaniu przepisów ruchu drogowego, został upoważniony do określenia w drodze rozporządzenia:

1. sposobu punktowania i liczby punktów odpowiadających naruszeniu przepisów ruchu drogowego;

2. warunków i sposobu prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, oraz trybu występowania z wnioskami o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji;

3. programu szkolenia i jednostek upoważnionych do prowadzenia szkolenia, o którym mowa w ust. 3;

4. liczby punktów odejmowanych z tytułu odbytego szkolenia;

5. podmiotów uprawnionych do uzyskiwania informacji zawartych w ewidencji, o której mowa w ust. 1.

W wykonaniu tak zakreślonej delegacji ustawowej, w rozporządzeniu z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego wskazano, że ewidencję takich kierowców prowadzi komendant wojewódzki Policji, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania ewidencjonowanych (§ 3 ust. 1 rozporządzenia.). Osoba zainteresowana ma przy tym prawo uzyskać od Policji ustną informację lub zaświadczenie o wpisach ostatecznych lub tymczasowych, dotyczących punktów odpowiadających dokonanym przez nią naruszeniom. Informacji udziela się lub wydaje się zaświadczenie w siedzibie organu prowadzącego ewidencję, albo – w miarę możliwości technicznych w innej jednostce Policji (§ 9 rozporządzenia). Poza tym, informacji o wpisach udziela się podmiotom wymienionym w (§ 10 rozporządzenia).

Z kolei, zgodnie z § 7 rozporządzenia, komendant wojewódzki Policji występuje do organu właściwego w sprawach wydawania prawa jazdy z wnioskiem o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy, w zakresie wszystkich posiadanych przez niego kategorii praw jazdy, w razie przekroczenia przez kierowcę 24 punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego.

Analiza treści powyższych regulacji prawnych prowadzi w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego do wniosku, że ewidencja, o której mowa w art. 130 ust. 1 ustawy jest swego rodzaju rejestrem, w którym wpisów dokonuje wyłącznie uprawniony do tego organ Policji. On tylko również ma kompetencję do usuwania punktów karnych, przyznanych na podstawie wpisu ostatecznego, w razie odbycia szkolenia, o którym mowa w art. 130 ust. 3 omawianej ustawy. W sytuacji bowiem, w której danemu podmiotowi zostało przyznane prawo do prowadzenia określonej ewidencji, rejestru czy innego wykazu, tylko ten podmiot jest odpowiedzialny za prawidłowe jego prowadzenie i zgodność z prawem dokonanych wpisów.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że – zgodnie z jednolitym orzecznictwem sądowoadministracyjnym (vide: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 sierpnia 2013 r., sygn. akt I OSK 855/12, z dnia 4 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 127/13, z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt I OSK 1203/11 i I OSK 1306/11, z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt I OSK 413/11, z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt I OSK 73/11, z dnia 13 października 2011 r., sygn. akt 1721/10, z dnia 15 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1456/09, z dnia 7 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1451/09 i postanowienie z dnia 30 sierpnia 2011 r., sygn. akt I OSK 1413/11) – wpis do ewidencji prowadzonej przez komendanta wojewódzkiego Policji stanowi czynność materialnoprawną, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. a zatem przysługuje od niej prawo wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy trzeba zatem stwierdzić, że oddalenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny skargi na czynność [...] Komendanta Policji w B., w przedmiocie punktów karnych związanych z naruszeniem zasad ruchu drogowego było prawidłowe.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie były uzasadnione zarzuty dotyczące naruszenia ww. przepisów prawa materialnego przez Sąd Wojewódzki, który nie wyszedł poza granice swojej kompetencji, a swoje stanowisko oparł na prawidłowej analizie przepisów prawa materialnego, obowiązujących w rozpatrywanej materii. W przedmiotowej sprawie to prawo materialne, regulujące kwestie prowadzenia ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, nałożyło na organy orzekające w sprawach dotyczących uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, określony obowiązek a Sąd meriti, zwracając organowi na ten fakt uwagę, obowiązek ten jedynie stwierdził. Skoro wobec powyższego to jedynie komendant wojewódzki Policji jest organem, który dokonuje wpisów do w/w ewidencji, a więc w drodze czynności materialno- technicznych ujawnia w ewidencji punkty karne przyznane poszczególnym kierowcom i dokonuje ich wykreśleń, a zainteresowany kierowca może zaskarży do sądu administracyjnego powyższe czynności, to kwestia prawidłowości takich wpisów a co za tym idzie, ilości punktów karnych przyznanych danemu kierowcy, może być jedynie rozważana w sprawie ze skargi na taką czynność. Zatem w analizowanej sprawie miały zastosowanie przepisy art. 130 ust. 3 ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz § 8 ust. 6 rozporządzenia wykonawczego Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego. Przepisy te mają bowiem zastosowanie tylko w postępowaniu przed organem policyjnym prowadzącym ewidencję.

Naczelny Sąd Administracyjny podkreśla, że stan faktyczny przedmiotowej sprawy nie budził wątpliwości ani sporów, przyznane zostały zarówno daty naruszeń przepisów ruchu drogowego, ich rodzaj oraz ilość przypisanych skarżącemu kasacyjnie punktów karnych (w okresie od 17 listopada 2013 r. do 09.02.2014 r.), jak też okoliczność odbycia ( w dniach 11 luty 2014 r. i 12 sierpień 2014 r.) szkoleń powodujących zmniejszenie liczby punktów, otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego.

Rozstrzygając zatem niniejszą skargę kasacyjną należało przede wszystkim ocenić kluczowy zarzut - czy przepis § 8 ust. 6 rozporządzenia jest zgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej ( art.92 ) w tym sensie, że nie wykracza poza delegację ustawową, czy też jest bardziej restrykcyjny niż przepis ustawowy - art. 130 ust. 3 ustawy prawo o ruchu drogowym. Skład orzekający w niniejszej sprawie zwraca uwagę, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego tylko w wyroku z dnia 15 lipca 2010 r. (sygn. akt I OSK 885/09) został wyrażony pogląd, że norma zawarta w § 8 ust. 6 cytowanego wyżej rozporządzenia, zgodnie z którym odbycie szkolenia, o którym mowa w art. 130 ustawy poszerza zakres wyłączenia określony w art. 130 ust. 3 zd. drugie ustawy. W innych natomiast orzeczeniach Naczelny Sąd Administracyjny stał na stanowisku, iż choć zgodnie z art. 130 ust. 3 ustawy kierowca wpisany do ewidencji może uczestniczyć na własny koszt w szkoleniu, którego odbycie spowoduje zmniejszenie liczby punktów przyznanych za naruszenie ruchu drogowego (z wyłączeniem kierowcy w okresie 1 roku od dnia wydania po raz pierwszy prawa jazdy), a w myśl § 8 ust. 6 rozporządzenia wykonawczego, odbycie takiego szkolenia nie powoduje zmniejszenia liczby punktów karnych wobec osoby, która przed jego rozpoczęciem dopuściła się naruszeń, za które suma punktów ostatecznych i wpisanych tymczasowo przekroczyła liczbę 24, to nie można twierdzić, iż w/w przepis rozporządzenia wykracza poza zakres delegacji przewidzianej Prawem o ruchu drogowym, a zatem narusza przepisy Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego regulacja zawarta w § 8 ust. 6 rozporządzenia w pełni służy realizacji celu unormowań ustawowych. Ustawodawca udzielając upoważnienia w art. 130 ust. 4 ustawy zawarł wyraźne wskazania treściowe, wyznaczające kierunek unormowań przyjętych w rozporządzeniu, które miały na celu dyscyplinowanie i wdrażanie kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ustawy oraz zapobieganie wielokrotnemu naruszaniu przepisów ruchu drogowego. Zaakceptowanie stanowiska przeciwnego pozostawałoby w kolizji z celem ustawy oraz mogłoby doprowadzić do zagrożenia dla ruchu drogowego, poprzez dopuszczenie do niego kierowców, którzy z różnych przyczyn utracili zdolność bezpiecznego kierowania pojazdami (vide: wyroki z dnia 24 lipca 2015 r. sygn. akt I OSK 2800/13, z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt I OSK 1306/11 i I OSK 1203/11, z dnia 1 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 225/12, z dnia 22 marca 2011 r., sygn. akt I OSK 723/10, z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt I OSK 413/11, z dnia 20 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1812/10 i z dnia 16 grudnia 2010 r., sygn. akt I OSK 275/10).

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw i w oparciu o art.184 p.p.s.a. podlegała oddaleniu.

.