Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Górska Sędziowie: Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz (spr.) Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Pobojewski po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2017 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi K. P. i S. P. na uchwałę Rady Miejskiej w Rumi z dnia 24 lutego 2011 r. nr VI/56/2011 w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącym ze Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu uiszczonego wpisu sądowego od skargi.

K. P. i S. P. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na uchwałę Nr VI/56/2011 Rady Miejskiej z dnia 24 lutego 2011 r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta R. dla terenu znajdującego się pomiędzy ulicami [..]-[..] w części obejmującej § 6 ust. 8 karty terenu nr 8.

Ze skargi wynika, że zaskarżonej uchwale zarzucono naruszenie art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj.: Dz.U. Nr 80, poz. 717) w zw. z art. 64 ust. 1 i ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 1 Konstytucji RP polegające na ograniczeniu prawa własności skarżących oraz uchwalenie planu miejscowego z pominięciem wymogów ładu przestrzennego. W oparciu o powyższe wniesiono o stwierdzenie nieważności uchwały w zaskarżonej części oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Skarżący w uzasadnieniu wyjaśnili, że są właścicielami nieruchomości położonej w R. przy ul. S. stanowiącej działkę nr [...]. Nieruchomość ta położona jest na obszarze objętym planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym uchwałą Rady Miasta Nr VI/56/2011 z dnia 24 lutego 2011 r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta R. dla terenu znajdującego się pomiędzy ulicami [..]-[..]., w części stanowiącej kartę terenu nr 3 (oznaczonej 12.M), która bezpośrednio sąsiaduje z zaskarżoną kartą terenu nr 8, oznaczoną symbolem 30.MW. Przeznaczenie tego terenu, zgodnie z planem z 29 stycznia 2004 r., Nr XIX/205/2004, na mieszkalnictwo jednorodzinne w zabudowie wolnostojącej, bliźniaczej lub w formie małych domów mieszkalnych, zawierających nie więcej niż 4 mieszkania, z dopuszczeniem obiektów nieuciążliwych usług osiedlowych, stanowiących uzupełnienie funkcji mieszkaniowej, zostało zmienione kwestionowaną uchwałą poprzez ustalenie dla karty ternu nr 8 przeznaczenia MW – teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z dopuszczeniem usług nieuciążliwych z zakazem budowy nowych budynków mieszalnych z wyjątkiem terenu obejmującego działki nr [..]-[..] obr. [..], oraz terenu obejmującego działkę nr [..] obr. [..] i nr [..] obr. [..]., gdzie dopuszcza się zabudowę jednorodzinną. Według skarżących przeznaczenie terenu objętego kartą nr 8 nie spełnia warunków ładu przestrzennego, nie uwzględnia interesu publicznego oraz narusza prawo własności skarżących, co powoduje w konsekwencji naruszenie ich interesu prawnego w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Dotychczas bowiem na wskazanym terenie, podobnie jak i na terenie sąsiadującym, dominowała zabudowa jednorodzinna, a w ogóle nie było zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Zmienione przeznaczenie terenu zburzy ład przestrzenny i przyczyni się do chaosu architektonicznego, a także wpłynie na zmianę charakteru zajmowanego przez skarżących terenu i sposobu ich korzystania z nieruchomości. Sąsiadująca z ich zabudową jednorodzinną przewidziana w zmienionym planie zabudowa wielorodzinna ograniczy uprawnienia właścicielskie skarżących wyrażone w art. 140 k.c., albowiem przyczyni się do zwiększenia poziomu hałasu na ich nieruchomości, poziomu zanieczyszczeń powietrza oraz ograniczy dostęp światła dziennego do ich działki. Plan w takim kształcie stanowi, według skarżących, zarzewie konfliktów sąsiedzkich i spowoduje zmniejszenie atrakcyjności rynkowej nieruchomości skarżących, co wpłynie na obniżenie jej wartości rynkowej przy sprzedaży.

Z dokumentacji przekazanej wraz ze skargą wynika, że skarżący wniesienie skargi poprzedzili wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, w którym sformułowali zastrzeżenia tożsame jak w skardze. Wezwanie to pozostało bez odpowiedzi organu.

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska wniosła o jej odrzucenie z powodu braku wykazania przez skarżących, że doszło do naruszenia ich interesu prawnego lub uprawnienia zaskarżoną uchwałą. Zarzuty dotyczące naruszenia ładu przestrzennego i interesu publicznego nie uzasadniają spełnienia przesłanek z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Skarżący nie wykazali przy tym, że zapisy karty terenu nr 8 ograniczą ich w wykonywaniu przysługującego im prawa własności nieruchomości zlokalizowanej w sąsiedniej jednostce planistycznej nr 3.

Na wypadek nieuwzględnienia wniosku o odrzucenie skargi Rada wniosła o jej oddalenie wyjaśniając, że kwestionowana zmiana planu została przyjęta po prawidłowo przeprowadzonej procedurze, w zgodzie z postanowieniami obowiązującego Studium. Teren objęty zmianą zagospodarowany jest zabudową zarówno jednorodzinną, jak i wielorodzinną. Analiza stanu zagospodarowania wykazana w załączniku do skarżonej uchwały i aktualny stanu zagospodarowania i zabudowy nieruchomości położonych w obszarze skarżonego planu miejscowego wykazuje, że teren objęty obowiązującym planem rozwijał się harmonijnie na podstawie ustaleń skarżonego planu. Przeważająca większość działek wchodzących w obszar planu została zabudowana zgodnie z jego ustaleniami.

Na rozprawie w dniu 15 marca 2017 r. pełnomocnik skarżących wyjaśnił, że działka skarżących w całości znajduje się na terenie 12M i oznaczona jest w ewidencji nr [..]. Tym samym sprostował omyłkę w zakresie numeracji działki, która wkradła się do wezwanie do usunięcia naruszenia prawa oraz do skargi, gdzie jako numer działki wskazano błędnie [..].

Rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Skarga podlegała odrzuceniu.

Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 5a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz.U. z 2016 r., poz. 718), zwanej dalej p.p.s.a., sąd odrzuca skargę, jeżeli interes prawny lub uprawnienie wnoszącego skargę na uchwałę lub akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, nie zostały naruszone stosownie do wymagań przepisu szczególnego.

Takim przepisem szczególnym w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a. jest art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj.: Dz.U. z 2016, poz. 446) zwanej dalej: u.s.g., który stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.

Wniesiona w rozpoznawanej sprawie skarga na uchwałę nr VI/56/2011 Rady Miejskiej z dnia 24 lutego 2011r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu znajdującego się pomiędzy ulicami [..]-[..] ma swoją podstawę we wskazanym wyżej art. 101 ust. 1 u.s.g.

Skuteczne wniesienie skargi w trybie przepisu art. 101 ust. 1 u.s.g., umożliwiające sądowi jej merytoryczne rozpoznanie, następuje wtedy, gdy spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki warunkujące dopuszczalność skargi:

1. zaskarżona uchwała jest uchwałą z zakresu administracji publicznej,

2. skarżący uprzednio wezwał organ uchwałodawczy gminy do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia,

3. zachowany został termin do wniesienia skargi wynikający z art. 53 § 2 p.p.s.a.,

4. skarżący wykazał swój interes prawny we wniesieniu skargi i jego naruszenie unormowaniami zaskarżonej uchwały.

W niniejszej sprawie trzy pierwsze warunki dopuszczalności skargi zostały spełnione.

Dokonując oceny naruszenia interesu prawnego skarżących w pierwszej kolejności należało wyjaśnić, że w ugruntowanym orzecznictwie sądów administracyjnych, które tutejszy sąd w pełni podziela, przyjmuje się, że podmiot skarżący uchwałę organu gminy na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. musi wykazać, że w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną, prawnie gwarantowaną sytuacją a zaskarżoną uchwałą. Związek ten polega na tym, że uchwała narusza jego interes prawny lub uprawnienie, albo jako indywidualnego podmiotu, albo jako członka określonej wspólnoty samorządowej. Reprezentując swój zindywidualizowany interes skarżący musi też wykazać, że interes ten jest konkretny, realny i aktualny (por. wyrok NSA z dnia 13 listopada 2012 r., II OSK 2105/12, dostępny na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Zaznaczyć również należy, iż w wyroku z dnia 4 listopada 2003 r., sygn. akt SK 30/02 (OTK-A 2003 Nr 8, poz. 4) Trybunał Konstytucyjny zauważył, że skarga na podstawie art. 101 u.s.g. nie ma charakteru actio popularis, a zatem do jej wniesienia nie legitymuje sama ewentualna sprzeczność zaskarżonej uchwały z prawem, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia. Skarżący winien udowodnić, że zaskarżona uchwała, naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na jego sferę prawnomaterialną, pozbawia go przykładowo pewnych uprawnień albo uniemożliwia ich realizację (por. wyrok NSA z dnia 1 marca 2005 r., OSK 1437/04; wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 czerwca 2005 r., II SA/Wa 1928/04, wyrok NSA z dnia 3 września 2004 r. OSK 476/04, dostępne na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że interes prawny skarżącego, do którego wprost nawiązuje art. 101 ust. 1 u.s.g., musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną wnoszącego skargę. Podnosi się przy tym, że interes ten musi być bezpośredni i realny w tym znaczeniu, że można go wywodzić wyłącznie z własnej określonej przez prawo materialne sytuacji prawnej.

Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie skarżący powinni byli wykazać, że zaskarżoną uchwałą Rady Miejskiej posiadany przez nich interes prawny lub uprawnienie został naruszony, przy czym naruszenie to winno mieć charakter bezpośredni i realny, a nie przyszły i niepewny, oparty na przewidywaniach i przypuszczeniach. Dopiero naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania skargi. Niemożność wykazania posiadania interesu prawnego lub uprawnienia i faktu jego naruszenia prowadzi natomiast do wniosku, że wnoszący skargę nie ma legitymacji procesowej do zaskarżenia uchwały (por. wyrok NSA z dnia 14 marca 2002 r., II SA 2503/01, Lex nr 81964).

W okolicznościach niniejszej sprawy sąd uznał, że skarżący nie zdołali wykazać, że zaskarżona uchwała narusza ich własny, indywidualny interes prawny.

Sytuacja faktyczna i prawna skarżących przedstawia się w ten sposób, że są oni współwłaścicielami na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej działki nr [..] położonej w R. przy ul. S., objętej kartą terenu nr 3, jednostka planistycna 12.M zaskarżonego planu. Skarżący domagają się natomiast stwierdzenia nieważności uchwały zmieniającej plan w części odnoszącej się do postanowień karty terenu nr 8 obejmującej teren bezpośrednio sąsiadujący z ich działką (jednostka 30.MW). Nie zgadzają się bowiem z wprowadzonym na terenach objętych kartą nr 8 przeznaczeniem terenu pod zabudowę wielorodzinną. We wprowadzeniu takiego przeznaczenia upatrują naruszenia swoich uprawnień właścicielskich, albowiem przewidują zwiększenie negatywnego oddziaływania obszarów zabudowanych budownictwem wielorodzinnym na ich działkę zabudowaną budynkiem jednorodzinnym.

Z dyspozycji art. 101 ust. 1 u.s.g. wynika, że skargę na uchwałę organu gminy może wnieść tylko ten, kto zgodnie z normą prawa materialnego ma interes prawny lub uprawnienie. Przez pojęcie interesu prawnego należy rozumieć interes zgodny z prawem i interes chroniony przez prawo. Istotą interesu prawnego jest jego związek z konkretną normą prawa materialnego, tzn. taką normą, którą można wskazać jako jego podstawę i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje. Interes prawny i uprawnienie powinny wynikać z przepisów prawa materialnego, te bowiem przepisy są źródłem uprawnień i interesów prawnych (por. wyrok NSA z dnia 29 stycznia 1992 r., I SA 1355/91, Wspólnota 1992, nr 18, s. 17).

Zastosowanie w art. 101 u.s.g. konstrukcji interesu prawnego, znajdującego umocowanie w prawie materialnym, analogicznej do konstrukcji interesu prawnego przyjętego w art. 28 k.p.a., stwarza podstawę do sprecyzowania cech (właściwości) tego interesu na podstawie ustaleń poczynionych w doktrynie procesu administracyjnego. Oczywiście, przenoszenie tych cech na grunt art. 101 u.s.g. powinno odbywać się na zasadzie "odpowiedniości", ze względu na odmienną sytuację, z jaką mamy tutaj do czynienia. O ile w art. 28 k.p.a. chodzi o interes prawny, wyrażający się w bezpośrednim oddziaływaniu na sytuację prawną określonego podmiotu decyzji wydanej w wyniku prowadzonego postępowania, o tyle tutaj istotą rzeczy jest naruszenie istniejącego interesu prawnego (uprawnienia) w wyniku uchwały (zarządzenia) podjętej przez organ gminy.

Interes prawny powinien być aktualny i realny, osobisty (własny, indywidualny) oraz dotyczyć bezpośrednio sfery prawnej określonego podmiotu. Naruszenie interesu prawnego podmiotu składającego skargę musi cechować się bezpośredniością, aktualnością i realnością. Uchwała, czy konkretne jej postanowienie, musi więc rzeczywiście naruszać istniejący w dacie podejmowania uchwały interes prawny skarżącego.

W ocenie sądu wskazana przez skarżących argumentacja nie potwierdziła, ażeby doszło do naruszenia ich interesu prawnego postanowieniami kwestionowanej uchwały.

Przede wszystkim wskazać należy, że zakres zakwestionowanej uchwały odnosi się do terenów objętych kartą terenu nr 8 (jednostka 12.M), na obszarze której postanowienia § 6 pkt 8 uchwały przewidziały przeznaczenie MN – teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z dopuszczeniem usług nieuciążliwych z zakazem budowy nowych budynków mieszkalnych ze wskazanymi wyjątkami. Skarżący dążą zatem do wyeliminowania z porządku prawnego zapisów planu, które nie odnoszą się do ich nieruchomości. Działka skarżących bowiem o nr [..] zlokalizowana jest na obszarze objętym kartą terenu nr 3, która przewiduje przeznaczenie terenu M – tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z dopuszczeniem budynków do czterech mieszkań i usług nieuciążliwych jako funkcji towarzyszącej, w tym przedszkole w jednostce 12.M (działka nr [..]). Z treści postanowień karty terenu nr 8 nie wynika, ażby ustalone tam zasady kształtowania ładu przestrzennego oraz określania parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu oddziaływały na nieruchomość skarżących w sposób ograniczający ich uprawnienia wynikające z treści prawa własności.

Odnosząc powyższe postanowienia planu do działki stanowiącej przedmiot współwłasności skarżących o nr [..], które to uprawnienie w sensie materialnoprawnym kształtuje interes prawny skarżących, wskazać należy, że nie wynika z nich, ażeby interes ten doznawał jakiegokolwiek naruszenia rozumianego jako uszczuplenie praw bądź nałożenie obowiązków. Przeznaczenie tej działki znajdującej się w obrębie jednostki planistycznej oznaczonej symbolem 12.M nie uległo zmianie, albowiem zachowano dotychczasowe przeznaczenie pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z możliwością lokalizacji usług nieuciążliwych jako towarzyszących. Utrzymano zatem dotychczas realizowaną funkcję zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Nie wprowadzono ograniczeń w zabudowie, które wpływałyby na ograniczenie wykonywania funkcji mieszkaniowych. Co istotne, na takie ograniczenia nie wskazywali również skarżący.

Według skarżących natomiast ograniczenie (naruszenie) ich uprawnień właścicielskich polegać miało na przeznaczeniu terenu sąsiadującego z działką skarżących pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną, co według nich zintensyfikuje negatywnych wpływ na ich nieruchomość w zakresie hałasu, zanieczyszczeń powietrza i zacienienia oraz spowoduje utratę atrakcyjności ich działki i spadek jej wartości. Dopuszczenie zabudowy wielorodzinnej spowoduje również zaburzenie ładu przestrzennego i naruszenie interesu publicznego.

Wobec tego zaznaczyć należy, że w kontekście art. 101 ust. 1 u.s.g. i wymogu materialnoprawnie ugruntowanego interesu prawnego bądź uprawnienia skarżący nie legitymują się uprawnieniem, które kształtowałoby interes umożliwiający skuteczne zakwestionowanie § 6 pkt 8 zaskarżonej uchwały. Nie mają uprawnienia rzeczowego do nieruchomości, która znajdowałaby się na terenie objętym kartą nr 8, a ich twierdzenia o ograniczeniu uprawnień do działki nr [..] zapisami karty terenu nr 8 nie potwierdzają się mając charaktery wyłącznie hipotetycznych spekulacji kształtujących co najwyżej interes faktyczny nie podlegający ochronie w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. Ich subiektywne przekonanie o utrudnieniach w wykonywaniu prawa własności do działki nr [..] nie może zostać zakwalifikowane jako interes prawny.

W tym miejscu wskazać należy, że podstawę prawną działań uchwałodawczych gminy stanowiły przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj.: Dz.U. z 2016, poz. 778), zwana dalej u.p.z.p., która w art. 3 ust. 1 powierzyła kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, gminom i zaliczyła te działania do zadań własnych gminy. Przepis ten statuuje generalną zasadę władztwa planistycznego gminy, która ma obowiązek ustawowy kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej na swoim terenie. Z przepisów u.p.z.p. wynika, że ustawodawca powierzył gminie kompetencje w zakresie władczego przeznaczania i ustalania zasad zagospodarowania terenu. Przysługujące gminie prawo władczego rozstrzygania o przeznaczeniu terenu pod określone funkcje może być skutecznie zrealizowane jedynie w planie miejscowym, który został uchwalony przy zachowaniu określonych ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zasad i trybu sporządzania planu, w tym z poszanowaniem zasady ochrony prawa własności. Pomimo tego, że prawo własności jest w Rzeczpospolitej Polskiej chronione konstytucyjnie (art. 21 ust. 1), znajdując nadto ochronę w przepisach Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (w szczególności art. 6 ust. 1 oraz art. 1 Protokołu nr 1), to prawo to nie jest prawem bezwzględnym. Doznaje w określonych sytuacjach ograniczeń, które przewiduje m.in. u.p.z.p. stanowiąc w art. 6 ust. 1, że ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Analiza kwestionowanych przez skarżących postanowień planu nie potwierdziła, ażeby postanowienia te negatywnie oddziaływały na ich sferę praw i obowiązków. Zaskarżona część uchwały nie ogranicza, nie znosi i nie uniemożliwia realizacji prawa własności przysługującego skarżącym do działki nr [..], a tym samym nie narusza tych praw.

Sąd nie odnotował na tym etapie postępowania żadnych konkretnych negatywnych oddziaływań na nieruchomość skarżących nr [..], które wiązałyby się z uciążliwościami prowadzącymi do ograniczenia ich praw. Przyszłe możliwe oddziaływania inwestycji realizowanych na terenach objętych kwestionowanymi postanowieniami planu będą rozpatrywane w toku postępowań z zakresu prawa budowlanego, które stanowią właściwe forum do analizy wpływu projektowanych inwestycji na interesy osób trzecich i takiego ukształtowania warunków ich realizacji, ażeby interesy te nie ucierpiały ponad dopuszczalną miarę.

Przedstawione w skardze stanowisko skarżących, że realizacja zaskarżonych postanowień planu spowoduje naruszenie ich prawa własności nie znajduje odzwierciedlenia w planie i nie może stanowić o istnieniu legitymacji skargowej skarżących w rozumieniu art. 101 u.s.g.

Wskazywane przez skarżących zagrożenia są wyłącznie wyrazem obaw co do zmiany rzeczywistych warunków korzystania z nieruchomości stanowiącej działkę nr [..]. Fakt sąsiedztwa działki skarżącego nr [..] z terenem objętym zabudową mieszkaniową wielorodzinną nie może być równoznaczny z automatycznym uznaniem, że zmiany te prowadzą do naruszenia ich prawnie chronionego interesu lub uprawnienia.

Ponieważ dopiero wykazanie interesu prawnego lub uprawnienia i jego naruszenia można uznać za przesłankę dopuszczalności skargi wniesionej na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. uzasadniającą jej merytoryczne rozpoznanie, a skarga w niniejszej sprawie nie spełnia tych warunków, sąd zwolniony był od dokonania pełnej oceny legalności zaskarżonego aktu, w tym od badania prawidłowości zasad i trybu sporządzenia planu.

Mając na względzie powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art. 58 § 1 ust. 5a p.p.s.a. odrzucił skargę.

O zwrocie wpisu orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a. zgodnie, z którym sąd z urzędu zwraca stronie cały uiszczony wpis od pisma odrzuconego.