Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędziowie: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędzia del. WSA Jolanta Górska (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Małgorzata Ziniewicz po rozpoznaniu w dniu 25 września 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prokuratora Rejonowego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 września 2017 r. sygn. akt III SA/Kr 687/17 w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego w [...] na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] grudnia 2003 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia strefy płatnego parkowania, stawek opłat za parkowanie oraz sposobu ich pobierania oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 5 września 2017 r., sygn. akt III SA/Kr 687/17, oddalił skargę Prokuratora Rejonowego w [...] na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] grudnia 2003 r., nr [...], w przedmiocie ustalenia strefy płatnego parkowania, stawek opłat za parkowanie oraz sposobu ich pobierania.

Wyrok ten wydany został w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

W dniu [...] grudnia 2003 r. Rada Miasta [...], działając na podstawie art. 13 ust. 1 i 3, art. 13b ust. 1, 2, 3, 4, 5, art. 13f i art. 40d ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2000 r., nr 71, poz. 838 ze zm.), podjęła uchwałę nr [...] w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych Miasta [...] oraz określenia sposobu pobierania opłaty.

W piśmie z dnia [...] maja 2017 r. Prokurator Rejonowy w [...] wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na powyższą uchwałę, domagając się stwierdzenia jej nieważności w całości.

W ocenie Prokuratora, § 2 ust. 1 przedmiotowej uchwały, w którym ustalono stawki opłat za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania wskazując, że pobierana jest w dni robocze w godzinach od 7:00 do 23:00, wydany został z rażącym naruszeniem art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych. Przepis art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych wskazuje bowiem, że opłatę za parkowanie w strefie płatnej można pobierać tylko w wyznaczonym miejscu w określonych dniach i w określonych godzinach lub całodobowo. Zgodnie zaś z art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych swobodę decyzji w zakresie ustalenia strefy płatnego parkowania posiada rada miasta (rada gminy). Rada Miasta w [...], w przepisie § 2 ust. 1 zaskarżonej uchwały nie wyczerpała zaś w sposób precyzyjny normy kompetencyjnej wskazanej w przepisie art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych. O ile, uczyniła zadość wymogom tego przepisu co do określenia godzin, w których jest pobierana opłata, to zaniechała temu obowiązkowi w odniesieniu do określenia dni roboczych. Rada Miasta winna w uchwale wymienić dni robocze, w których opłata będzie pobierana a nie ograniczyć się do ogólnikowego, nieprecyzyjnego wskazania "dni robocze", gdyż tylko w ten sposób zostanie w pełni wypełniona norma kompetencyjna i przepis zostanie zredagowany w sposób precyzyjny, zupełny i w pełni zrozumiały dla jego adresatów, tak jak tego wymaga rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej". Precyzyjne uregulowanie tej materii w świetle brzmienia art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych jest o tyle istotne, że w ustawodawstwie brak jest legalnej definicji "dni roboczych" a problem ten ma szczególne znaczenie przy ustaleniu, czy sobota jest dniem roboczym. Określenie dni roboczych jest przy tym fundamentem dla dalszych zapisów uchwały.

Prokurator wyjaśnił jednocześnie, że w dniu [...] grudnia 2015 r. skierował do Rady Gminy [...] wniosek o zmianę kwestionowanego zapisu, przytaczając argumenty tożsame z argumentami wskazanymi w skardze. W odpowiedzi, Rada Gminy [...] wskazała, że wniosek nie zostanie uwzględniony, gdyż sobota jest dniem pracującym zgodnie z ustawą z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta [...] wniosła o jej oddalenie i wyjaśniła, że § 2 ust. 2 zaskarżonej uchwały, który stanowi, że opłaty nie są pobierane w niedziele i święta oraz inne dni ustawowo uznane za wolne od pracy, doprecyzowuje regulację z ust. 1. W związku z tym pełna norma prawna zawarta w ust. 1 i ust. 2 w § 2 uchwały mówi, że opłaty pobierane są w dni robocze, a nie są pobierane w niedziele, święta i inne dni ustawowo wolne od pracy. Uchwała jasno i precyzyjnie wskazuje zatem, że opłata pobierana jest we wszystkie dni robocze, tzn. takie, które nie są niedzielami, świętami lub dniami, które w drodze odrębnych ustawowo zostały uznane za wolne od pracy. Przepisy zaskarżonej uchwały nigdzie nie wskazują przy tym, że opłata ma być pobierana w sobotę ani, że sobota jest dniem roboczym. Zaskarżone przepisy uchwały nie stoją w sprzeczności z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2011 r., sygn. akt I OPS 1/11, która wskazuje, że obecnie są dwie kategorie dni wolnych od pracy: te, które wynikają z ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy oraz te, które wynikają z ustawowej zasady pięciodniowego tygodnia pracy. Wskazać należy, że pięciodniowy tydzień pracy ma charakter ustawowy i powszechny, a w praktyce dniem wolnym od pracy, ustalonym w rozkładach pracy, jest z reguły sobota.

Rada zauważyła przy tym, że w uchwale nie wymieniono również świąt i innych dni uznanych za wolne od pracy, w które opłaty nie pobiera się, a Prokurator nie czyni z tego zarzutu, choć w czasie obowiązywania uchwały katalog tych dni był zmienny (np. doszło święto Trzech Króli). Jest to naturalnie zrozumiałe, gdyż odwoływanie się w uchwale do ustawowych definicji i unormowań nie jest błędem, lecz praktyką poprawną ze względu na zasady techniki prawodawczej. Błędem natomiast jest powtarzanie w uchwale norm i definicji ustawowych, ich zmienianie, uściślanie lub uszczegółowianie (gdy brak do tego wyraźnego upoważnienia w ustawie).

Rada wskazała także, że zarzut niewłaściwego interpretowania i wykonywania uchwały nie może być z kolei postawiony Radzie Miasta, bo jest ona wyłącznie organem stanowiącym, a nie stosującym zaskarżone przepisy. Wobec tego, skarżenie aktu stanowienia prawa jest w tym wypadku działaniem nieuzasadnionym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.), orzekł o oddaleniu skargi Prokuratora Rejonowego w [...]. Sąd uznał bowiem, że kontrolowana uchwała Rada Miasta [...], w tym także jej § 2 ust. 1, nie jest w istotnym zakresie sprzeczna z prawem, czego wymaga art. 91 ust. 1 w zw. z ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2016 r. poz. 446 z późn. zm.) do stwierdzenia nieważności uchwały organu gminy.

Kontrolując uchwałę Rady Miasta [...] na podstawie art. 3 § 2 pkt 5 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd wskazał, że § 2 ust. 1 przedmiotowej uchwały stanowi, że ustala się stawki opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania niestrzeżonego w dni robocze w godzinach od 7:00 – 23:00. Z zaskarżonego § 2 ust. 1 uchwały nie wynika, aby poza dniami roboczymi pobierane były opłaty za parkowanie pojazdów. Tym samym, należy stwierdzić, że skoro powołany w skardze § 2 ust. 1 uchwały obejmuje jedynie dni robocze, to nie znajduje uzasadnienia zarzut jakoby pod tym pojęciem mieściły się także soboty.

Sąd wyjaśnił, że art. 13b ust. 1 i ust. 2 ustawy o drogach publicznych upoważnia do ustalenia zasad pobierania opłaty za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo oraz do określenia strefy płatnego parkowania na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej. Zgodnie z art. 13b ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych w wersji obowiązującej w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały, opłatę za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponosi korzystający z dróg publicznych i jest ona pobierana za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Użycie przez ustawodawcę w treści art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych przymiotnika "określone" w zestawieniu z pojęciem "dni robocze" wskazuje, że takie dni robocze rzeczywiście powinny być sprecyzowane, wiadome i pewne. Jednak, w ocenie Sądu nawet posłużeniem się samym pojęciem "dni robocze" nie powinno obecnie budzić najmniejszych wątpliwości, że są to dni robocze liczone od poniedziałku do piątku włącznie.

Sąd wskazał, że na gruncie ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 1666) za dni wolne od pracy uważa się niedziele i święta określone w przepisach o dniach wolnych od pracy (art. 1519 § 1 K.p.). Skoro Kodeks pracy dopuszcza pracę w niedziele i święta jednocześnie posługując się kategorią "dnia wolnego od pracy", to zasadne jest stanowisko, że kryterium dopuszczalności wykonywania w określonym dniu pracy nie jest kryterium wyróżniania "dnia wolnego od pracy". Niedziela i święta są dniami, w których zasadą jest niewykonywanie pracy poza wyjątkowymi sytuacjami dozwolenia wynikającymi z art. 15110 Kodeksu pracy. Ustawa o dniach wolnych od pracy zawiera jedynie regulację odnoszącą się do "dni wolnych od pracy". Natomiast, ustawa o drogach publicznych nie zawiera regulacji związanych z czasem pracy, organizacją dni dodatkowo wolnych od pracy oraz zasadami udzielania takich dni przez pracodawców wobec pracowników. Wyklucza to możliwość przyjęcia domniemania, że z samego faktu nieujęcia sobót w ustawie o dniach wolnych od pracy, ustawa o drogach publicznych wprowadza zasadę, że wszystkie soboty są z założenia dniami roboczymi. Wnioskowanie takie prowadziłoby do sprzeczności z innymi aktami prawnymi regulującymi czas pracy pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, a w szczególności z przepisami działu VI rozdział II Kodeksu pracy. W tym zakresie Sąd w pełni podzielił pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt I OSK 3507/15. Uwzględniając z kolei treść uchwały składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2011 r., sygn. akt I OPS 1/11, Sąd uznał, że wykładnia przepisu art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych, wobec braku legalnej definicji pojęcia "dni robocze" powinna uwzględniać taki sposób rozumienia tego pojęcia, który zapewnia tzw. bezpieczeństwo prawne. Skoro sobota, zgodnie z powyższą uchwałą, powinna być traktowana na równi z dniami ustawowo wolnymi od pracy w rozumieniu art. 57 § 4 k.p.a., to mając na względzie zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez niego prawa, należy sobotę w ten sam sposób traktować na gruncie tej samej gałęzi prawa (w danym wypadku prawa administracyjnego), w tym na gruncie stosowania przepisów zawartych w ustawie o drogach publicznych. W ocenie Sądu w niedozwolonym poszerzeniu zakresu zobowiązań określonych aktem prawa miejscowego należy również umiejscowić - tak jak w rozpatrywanym przypadku - rozszerzanie ram czasowych pobierania opłat za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania.

Z uwagi na powyższe Sąd wskazał, że skoro wykładnia językowa, jak i systemowa pojęcia "dzień roboczy" dokonywana w oparciu o art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych nie pozwala zaliczyć soboty do dnia roboczego, to zawarte w § 2 ust. 1 kontrolowanej uchwały zwrot "dni robocze" nie pozwala na zaliczenie do nich soboty.

Jednocześnie Sąd wyjaśnił, że argumentacja pełnomocnika Rady Miasta, że treść tego paragrafu nie tworzy samodzielnie normy prawnej, ale powinna być interpretowana łącznie z § 2 ust. 2 kontrolowanej uchwały, zgodnie z którym opłaty nie są pobierane w niedziele i święta oraz inne dni ustawowo uznane za wolne od pracy, nie jest zasadna. § 2 ust. 2 uchwały zawiera regulację, która wynika już z ustawy o drogach publicznych, nie można bowiem ustalać opłat za parkowanie w dni ustawowo wolne od pracy, niedziele i święta. Istotą tej sprawy nie jest jednak ocena, czy prawidłowo ustalono brak obowiązku pobierania opłat za parkowanie w dniu określonego w § 2 ust. 2 uchwały, ale to, czy z § 2 ust. 1 tejże uchwały wynika uprawnienie do ich pobierania także w soboty.

Sąd stwierdził, że niewątpliwie rację ma Prokurator podnosząc, że skoro ustawodawca wskazuje w art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych na określone dni robocze to należało te dni robocze wyliczyć w samej uchwale. Jednak, zastąpienie tego wyliczenia samym sformułowaniem "dni robocze" nie jest istotnym naruszeniem prawa. Dni robocze to dni od poniedziałku do piątku włącznie (pomijając ustawowe święto przypadające w którymś z tych dni).

Dodatkowo, Sąd podkreślił, że każdy przepis, w tym także § 2 ust. 1 zaskarżonej uchwały, powinien być przede wszystkim być wykładany zgodnie z wykładnią gramatyczną (językową), obejmującą znaczenie użytych w danym przepisie słów i pojęć zawartych w języku powszechnym lub odrębnie zdefiniowane w językach specjalistycznych, w tym w języku prawniczym. Skoro pojęcie "dni robocze" obejmuje dni od poniedziałku do piątku włącznie, to samo posłużenie się przez Radę Miasta [...] w § 2 ust. 1 zaskarżonej uchwały pojęciem "dni robocze" powinno być interpretowane jako dni od poniedziałku do piątku. Tym samym nie obejmuje ono soboty.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Prokurator Rejonowy w [...] wniósł skargę, zaskarżając go w całości i domagając się jego uchylenia oraz stwierdzenia nieważności § 2 ust. 1 i 2 zaskarżonej uchwały Rady Miasta [...].

Zaskarżonemu wyrokowi, na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Prokurator postawił zarzut naruszenia prawa materialnego, tj.:

- art. 7 i art. 94 Konstytucji RP w zw. z art. 91 ust. 1 w zw. z ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w zw. z art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, polegającym na wyrażeniu błędnego poglądu prawnego, że brak precyzyjnego i kompleksowego wyczerpania normy kompetencyjnej poprzez zaniechanie wskazania z nazwy "dni roboczych", w których pobierana jest opłata parkingowa w § 2 ust. 1 uchwały Rady Miasta [...], przy dokonaniu prawidłowej wykładni gramatycznej i językowej sformułowania "dni robocze" i zamieszczenie w § 2 ust. 2 uchwały, z przekroczeniem granic kompetencyjnych zapisu, że opłata nie jest pobierana w niedzielę święta i inne dni ustawowo wolne od pracy nie stanowią istotnego naruszenia prawa skutkującego stwierdzeniem nieważności kwestionowanych zapisów, podczas gdy prawidłowa wykładnia naruszonych przepisów prowadzi do wniosku, że brak wyczerpania normy kompetencyjnej przez Radę Miasta [...] określonej w art. 13b ustawy o drogach publicznych, poprzez zaniechanie wskazania z nazwy dni roboczych, w które pobierana jest opłata parkingowa, i przekroczenie upoważnienia ustawowego w § 2 ust. 2 uchwały poprzez wskazanie, że opłata parkingowa nie jest pobierana w niedziele, święta i dni ustawowo wolne od pracy, stanowią istotne naruszenie prawa skutkujące koniecznością stwierdzenia nieważności tych zapisów.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Burmistrz Miasta [...] wniósł o jej oddalenie, w pełni podzielając swoje stanowisko wyrażone do tej pory w sprawie i wnosząc o zwrot kosztów postępowania.

Na rozprawie, która odbyła się przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w dniu 25 września 2019 r., Prokurator Rejonowy w [...] zmodyfikował wniosek skargi kasacyjnej, wskazując, że wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miasta [...] w całości.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej wyznaczonymi wskazanymi podstawami.

Zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając wniesioną w niniejszej sprawie skargę kasacyjną, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nie zawiera ona usprawiedliwionych podstaw. Zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty nie pozwalają na skuteczne zakwestionowanie oceny dokonanej przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela bowiem stanowisko Sądu I instancji, który stwierdził, że posłużenie się w § 2 ust. 1 zaskarżonej uchwały pojęciem "dni robocze" nie powinno obecnie budzić najmniejszych wątpliwości, że są to dni robocze liczone od poniedziałku do piątku, a tym samym brak wymienienia tychże "dni roboczych" nie może stanowić o istotnym naruszeniu prawa.

Wyjaśnić na wstępie należy, że § 2 ust. 1 zaskarżonej uchwały wydany został na podstawie art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2000 r., nr 71, poz. 838 ze zm.), zgodnie z którym opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

Norma zawarta w art. 13b ust. 1 wyraźnie wskazuje, że opłatę pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Rada gminy, wprowadzając strefę płatnego parkowania, realizuje upoważnienie ustawowe, a więc musi w sposób wyraźny określić w jakie dni robocze oraz w jakich godzinach (lub całodobowo) będzie pobierana opłata za postój pojazdów samochodowych. O ile ewentualne niewskazanie w zaskarżonym akcie godzin, w których pobierana jest opłata za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania pozwala, zgodnie z brzmieniem ustawy, przyjąć, że jest ona pobierana całodobowo, to ustawodawca nałożył na lokalnego uchwałodawcę jednoznaczny obowiązek określenia dni roboczych, w których taka opłata jest pobierana. Treść aktu prawa miejscowego powinna być skonstruowana w sposób czytelny, jasny i nie budzący wątpliwości dla jego adresatów. Akt prawa miejscowego jest bowiem konstytucyjnym źródłem prawa powszechni obowiązującego. Obywatel, na którym spoczywa obowiązek przestrzegania aktów prawa miejscowego obowiązujących na trenie działania organów, które je ustanowiły, musi otrzymać jasny przekaz dotyczący treści obowiązującego prawa lokalnego i wynikających z niego nakazów lub zakazów określonego zachowania. Jest to tym bardziej istotne, gdy obowiązek przestrzegania prawa lokalnego wiąże się z koniecznością ponoszenia opłat (danin publicznych) lub jest zagrożony sankcjami.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazanie w § 2 ust. 1 zaskarżonej uchwały, że stawki opłat za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania pobierane są w dni robocze w godzinach od 7:00 do 23:00, nie budzi wątpliwości. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ustalono bowiem, że sobota nie jest dniem roboczym w rozumieniu art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych (zob. m.in. wyrok NSA z dnia 26 września 2017 r., sygn. akt I OSK 501/17, https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Kwestia ta nie jest w powołanej ustawie wprost uregulowana. W systemie prawa polskiego funkcjonuje pojęcie dni ustawowo wolnych od pracy. Są one wymienione w art. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy (Dz.U. z 2015 r., poz. 90, ze zm.). Przepis ten nie wymienia sobót jako dni wolnych od pracy. Od razu trzeba podkreślić, że definiowanie dni wolnych od pracy jest unormowaniem dopełniającym przepisy prawa pracy w zakresie czasu pracy. Jak stanowi art. 1519 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r., poz. 1666 ze zm.), dniami wolnymi od pracy są niedziele i święta określone w przepisach o dniach wolnych od pracy. Nie jest kwestionowane stanowisko, że przepisami tymi są przepisy powołanej wyżej ustawy o dniach wolnych od pracy. Jednak nawet na tle unormowań z zakresu prawa pracy sytuacja nie jest oczywista. Niezależnie bowiem od przepisu art. 1519 § 1 K.p., w tym samym "Dziale VI. Czas pracy", zawarty jest przepis art. 129 § 1 K.p. W przepisie tym, określającym podstawowy czas pracy, jako jeden z elementów określających czas pracy, przyjęto pięciodniowy tydzień pracy przy okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym czterech miesięcy. Z unormowań Działu VI Kodeksu pracy, w tym także z przepisu art. 129 § 1 wynika, że w zakresie ustalenia rozkładu czasu pracy w poszczególnych dniach tygodnia każdy dzień powszedni od poniedziałku do soboty jest traktowany jednakowo (zob. K. Jaśkowski, Komentarz aktualizowany do art. 129 Kodeksu pracy, LEX/el 2017). Warto jednak zauważyć, że przy obliczaniu czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym, ustalanym zgodnie z art. 129 § 1, uwzględnia się, na pewnym etapie tego obliczania, okres od poniedziałku do piątku (art. 130 § 1 pkt 2 K.p.). Ponadto, w praktyce najczęściej wolnym dniem od pracy, wynikającym z zasady pięciodniowego tygodnia pracy, jest sobota, chociaż nie wynika to z przepisów ustawowych (zob. K. Stefański [w:] "Kodeks pracy. Komentarz, red. K.W. Baran, WK 2016, pkt 3). .

Dzień roboczy, o którym mowa w art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych nie jest prostym przeciwstawieniem dnia wolnego od pracy, o którym mowa w art. 1519 § 1 K.p. W praktyce zaś sobota funkcjonuje jako dzień równorzędny dniom ustawowo wolnym od pracy. W tej mierze skład orzekający utożsamia się ze stanowiskiem prezentowanym w uchwałach NSA z dnia 25 czerwca 2001 r., sygn. akt FPS 7/00 (ONSA 2001/4/149) oraz z dnia 15 czerwca 2011 r., sygn. akt I OPS 1/11 (ONSA i WSA 2011/5/95). Pogląd ten opiera się na założeniu, według którego, w praktyce życia społecznego, soboty nie można obecnie utożsamiać z dniami należącymi do pięciodniowego tygodnia pracy. Wykładnia dokonana we wskazanych uchwałach odnosi się do norm proceduralnych. Jednak i tego rodzaju normy tworzą system szeroko rozumianego prawa administracyjnego. Wykładnia systemowa odwołująca się do tego systemu pozwala więc na takie odczytanie treści art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych, zgodnie z którym, sobota nie należy do dni roboczych, o których mowa w tym przepisie. Pogląd ten jest, jak zauważono wyżej, formułowany w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt I OSK 3507/15; wyrok NSA z dnia 4 listopada 2016 r., sygn. akt I OSK 1270/16 – dostępne na stronie internetowej https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Z uwagi na powyższe, uznać należy, że treść § 2 ust. 1 zaskarżonej uchwały nie może budzić wątpliwości w zakresie ustalenia dni roboczych, w których umożliwia on pobieranie opłat za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania. Jak bowiem prawidłowo ocenił Sąd I instancji w przepisie tym chodzi wszystkie dni robocze, a wice dni od poniedziałku do piątku włącznie.

Dlatego też, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw i orzekł o jej oddaleniu na podstawie art. 184 p.p.s.a.

Jednocześnie wyjaśnić należy, że brak było podstaw do uwzględnienia wniosku organu o zasądzenie na podstawie art. 204 p.p.s.a. zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Zgodnie bowiem z uchwałą NSA z dnia 3 lipca 2017 r., sygn. akt I OPS 1/17, prokurator, który działając na prawach strony na podstawie art. 8 § 1 p.p.s.a., zainicjował postępowanie sądowoadministracyjne lub zgłosił w nim udział w interesie ogólnym w celu ochrony praworządności, nie może zostać obciążony kosztami postępowania sądowoadministracyjnego.