Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) Sędziowie WSA Hanna Knysiak-Sudyka WSA Ewa Michna Protokolant sekretarz sądowy Honorata Kuźmicka-Wełna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2017 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Zakopanem na uchwałę Rady Miasta Zakopane z dnia 30 grudnia 2003 r. nr XV/147/2003 w przedmiocie ustalenia strefy płatnego parkowania, stawek opłat za parkowanie oraz sposobu ich pobierania skargę oddala

W dniu 30 grudnia 2003 r. Rada Miasta w Zakopanem podjęła uchwałę nr XV/147/2003 w sprawie: ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych Miasta Zakopane oraz określenia sposobu pobierania opłaty. Jako podstawy prawne podjęcia tejże uchwały wskazano art. 13 ust. 1 i 3, art. 13b ust. 1, 2, 3, 4, 5, art.13f, art. 40d ust 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych.

Powyższą uchwałę zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, Prokurator Rejonowy w Zakopanem w piśmie z dnia 31 maja 2017 r., wnosząc stwierdzenie jej nieważności w całości.

Prokurator wyjaśnił, że art. 13 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy konstytuuje obowiązek ponoszenia opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania. Natomiast art. 13b stanowi uszczegółowienie tego obowiązku, wskazując między innymi w ust. 1, że opłatę za parkowanie w strefie płatnej można pobierać tylko w wyznaczonym miejscu w określonych dniach i w określonych godzinach lub całodobowo. Swobodę decyzji w zakresie ustalenia strefy płatnego parkowania przepis art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych pozostawia radzie miasta (radzie gminy).

Ustawa o drogach publicznych w art. 13 ust. 1, który to przepis stanowił podstawę uregulowań zawartych w uchwale wskazuje, że opłatę pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji, gdyż normy kompetencyjne winny być interpretowane w sposób ścisły i literalny.

Aktem prawa zawierającym zasady, jakie organy uchwałodawcze organów samorządów terytorialnych winny realizować przy tworzeniu aktów prawa miejscowego jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej".

W przedmiotowej sprawie Rada Miasta w oparciu o art. 13b ust. 1 cyt. ustawy, w § 2 ust. 1 rzeczonej uchwały ustaliła stawki opłat za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania wskazując, że pobierana jest w dni robocze w godzinach od 7.00 do 23.00.

Analiza tego zapisu prowadzi – w ocenie Prokuratora - do wniosku, że został on uchwalony z naruszeniem art. 13b ust.1 ustawy o drogach publicznych, gdyż gmina nie wyczerpała w sposób precyzyjny normy kompetencyjnej wskazanej w tym przepisie. O ile Rada Miasta uczyniła zadość wymogom tego przepisu określenia godzin, w których jest pobierana opłata, to zaniechała temu obowiązkowi w odniesieniu do określenia dni roboczych. Znaczenie pojęcia "określone" należy dekodować na podstawie znaczenia przypisywanego mu w powszechnym języku polskim, stosując tym samym wykładnie językową, która jest podstawową regułą interpretacji tekstu prawnego. Kierując się tą wykładnią Rada Miasta winna w uchwale wymienić dni robocze, w których opłata będzie pobierana a nie ograniczyć się do ogólnikowego, nieprecyzyjnego wskazania "dni robocze", gdyż tylko w ten sposób zostanie w pełni wypełniona norma kompetencyjna i przepis zostanie zredagowany w sposób precyzyjny, zupełny i w pełni zrozumiały dla jego adresatów. Precyzyjne uregulowanie tej materii w świetle brzmienia art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych jest o tyle istotne, że w ustawodawstwie brak jest legalnej definicji "dni roboczych". Problem ten ma szczególne znaczenie przy ustaleniu, czy sobota jest dniem roboczym. Z dniem 1 maja 2011 r. wprowadzony został w Polsce pięciodniowy tydzień pracy. W związku z tym powszechnie przyjęto, że sobota przestała być dniem powszechnym i stała się dniem wolnym od pracy. O ile jednak dni ustawo wolne od pracy są jednoznaczne i sobota od nich nie należy, to w wielu obszarach prawa ustawodawca posługuje się niejednolitymi określeniami, gdyż oprócz dni ustawowo wolnych od pracy, są dni dodatkowe wolne od pracy (soboty), dni powszednie i dni robocze.

W uchwale z dnia 15 czerwca 2011 r. sygn. akt I OPS 1/11 Naczelny Sąd Administracyjny przywołał uchwałę NSA z dnia 25 czerwca 2001 r. sygn. akt FPS 7/00 opubl. w ONSA z 2001 r. nr 4, poz. 149 w której przyjęto, że "obecnie są dwie kategorie dni wolnych od pracy: te, które wynikają z ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy oraz te, które wynikają z ustawowej zasady pięciodniowego tygodnia pracy. Wskazać należy, że pięciodniowy tydzień pracy ma charakter ustawowy i powszechny, a w praktyce dniem wolnym od pracy, ustalonym w rozkładach pracy, jest z reguły sobota". NSA podkreślił, że od daty podjęcia uchwały z dnia 25 czerwca 2001 r. w przepisach obowiązującego prawa nie nastąpiły takie zmiany, które mogłyby zdezawuować stanowisko przyjęte w tej uchwale. Argumentacja zawarta w uzasadnieniu uchwały kładzie wprawdzie nacisk na procesowe skutki (negatywne dla strony) ewentualnego zrównania soboty z dniem roboczym, ale w sensie systemowym wykładnia ta ma także znaczenie na gruncie art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych. Wyprowadzona została ona z normy prawa administracyjnego z uwzględnieniem uwarunkowań materialnoprawnych związanych z regulacją pracowniczego czasu pracy, a ta ostatnia ma decydujące znaczenie dla wyróżnienia kategorii "dnia roboczego".

Pogląd ten znalazł już akceptację w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Krakowie z dnia 24 września 2013 r. sygn. akt III SA/Kr 198/13 i z dnia 24 października 2013 r. sygn. akt III SA/Kr 356/13, WSA w Opolu z dnia 2 czerwca 2015 r. sygn. akt II SA/Op 143/15, WSA w Poznaniu z dnia 2 marca 2016 r. sygn. akt III SA/Po 4/16 - wszystkie publ. w CBOSA). Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 kwietnia 2016 r. sygn. I OSK3507/15 przyjął, że skoro sobota winna być traktowana z dniami ustawowo wolnymi od pracy w rozumieniu art. 57 § 4 K.p.a., to należy soboty w ten sam sposób traktować na gruncie tej samej gałęzi prawa - prawa administracyjnego w tym, na gruncie ustawy o drogach publicznych. Wykładnia art. 13b ustawy wobec braku legalnej definicji "dni roboczych", powinna uwzględniać ten sposób jego rozumienia, który zapewniałby bezpieczeństwo prawne, a zatem aby wykładnia tego przepisu nie prowadziła do niejednolitej wykładni takich samych pojęć.

Brak wskazania dni, w których pobierana jest opłata skutkuje stwierdzeniem rażącego naruszenia prawa, co w konsekwencji winno prowadzić do stwierdzenia nieważności całości uchwały, gdyż określenie dni roboczych jest fundamentem dla dalszych zapisów uchwały.

Nadmieniono, że Prokurator w dniu 2 grudnia 2015 r. skierował do Rady Gminy Zakopane wniosek o zmianę kwestionowanego zapisu przytaczając argumenty tożsame z argumentami wskazanymi w skardze. W odpowiedzi na wniosek wskazano, że wniosek nie zostanie uwzględniony z uwagi na stanowisko gminy, że sobota jest dniem pracującym zgodnie z ustawą z dnia 18 stycznia 1951 r. - o dniach wolnych od pracy.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Zakopane – reprezentowana przez Burmistrza Miasta Zakopane wniosła o jej oddalenie.

Podniosła, że Prokurator zarzucił przepisom uchwały brak precyzji poprzez niedookreślenie, jak należy rozumieć sformułowanie "dzień roboczy" i brak dostatecznie precyzyjnego wskazania w jakie dni opłata jest pobierana, a w jakie nie. Prokurator jednocześnie przemilczał treść § 2 ust. 2 skarżonej uchwały, który mówi: "2. Opłaty nie są pobierane w niedziele i święta oraz inne dni ustawowo uznane za wolne od pracy", który to przepis doprecyzowuje regulację z ust. 1. W związku z tym pełna norma prawna zawarta w ust. 1 i ust. 2 w § 2 uchwały mówi, że opłaty pobierane są w dni robocze, a nie są pobierane w niedziele, święta i inne dni ustawowo wolne od pracy. Uchwała jasno i precyzyjnie wskazuje zatem, że opłata pobierana jest we wszystkie dni robocze, tzn. takie, które nie są niedzielami, świętami lub dniami, które w drodze odrębnych ustawowo zostały uznane za wolne od pracy.

Rada Miasta nie podziela poglądu Prokuratora, że jedyną prawidłową metodą określenia dni tygodnia, w których pobiera się opłatę, jest wymienienie z nazwy tych dni w uchwale. Ten sam efekt daje wskazanie dni, w których opłaty nie pobiera się. Ponadto, ograniczenie zapisów uchwały do wskazania z nazwy dni tygodnia w których pobierana jest opłata nie byłoby prawidłowe, gdyż nie zawsze dzień ze środka tygodnia będzie dniem roboczym - i tak konieczne byłoby odwołanie się do ustawowo określonych dni wolnych od pracy. Przepisy zaskarżonej uchwały nigdzie nie wskazują natomiast, że opłata ma być pobierana w sobotę ani, że sobota jest dniem roboczym.

Rada Miasta używała określeń ustawowych, więc trudno czynić jej zarzutu, że okazały się one nie dość precyzyjne i sprokurowały spór w zakresie tego czy sobota winna być traktowana jako dzień ustawowo uznany za wolny od pracy, czy też jako dzień roboczy. Tym bardziej nie można zarzucić Radzie, że nie posiłkowała się wskazówkami z uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. I OPS 1/11, którą wszak podjęto dopiero 15 czerwca 2011 r. Jednocześnie należy podkreślono, że zaskarżone przepisy nie stoją w sprzeczności z uchwałą NSA, która jedynie wskazuje właściwą ich interpretację (pośrednio - poprzez interpretacje wyrażeń ustawowych), tzn. wskazuje prawidłowy sposób jej wykonywania.

Zarzut niewłaściwego interpretowania i wykonywania uchwały nie może być z kolei postawiony Radzie Miasta, bo jest ona wyłącznie organem stanowiącym, a nie stosującym zaskarżone przepisy. Wobec tego, skarżenie aktu stanowienia prawa jest w tym wypadku działaniem nieuzasadnionym.

W uchwale nie wymieniono również świąt i innych dni uznanych za wolne od pracy, w które opłaty nie pobiera się, a Prokurator nie czyni z tego zarzutu, choć w czasie obowiązywania uchwały katalog tych dni był zmienny (np. doszło święto Trzech Króli). Jest to naturalnie zrozumiałe, gdyż odwoływanie się w uchwale do ustawowych definicji i unormowań nie jest błędem, lecz praktyką poprawną ze względu na zasady techniki prawodawczej. Błędem natomiast jest powtarzanie w uchwale norm i definicji ustawowych, ich zmienianie, uściślanie lub uszczegółowianie (gdy brak do tego wyraźnego upoważnienia w ustawie).

Zmiana sposobu wykładania poszczególnych definicji ustawowych, do których odwołuje się uchwała, nie może prowadzić do konkluzji, że lokalny prawodawca naruszył prawo, zwłaszcza jeśli uchwalone przepisy poddają się takiej wykładni i nie wchodzą z nią w kolizję.

Rada Miasta Zakopane uchwalając zaskarżoną uchwałę nie naruszyła prawa, w szczególności zaś nie w sposób istotny, który uzasadniałby stwierdzenie jej nieważności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a." uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu lub jego fragmentu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 P.p.s.a.). Sąd administracyjny ocenia jedynie legalność działania organu administracji co oznacza, że zobowiązany jest zbadać, czy w czasie podejmowania danego aktu (danej uchwały), organ nie naruszył prawo.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Takim aktem prawa miejscowego jest uchwała w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania. Zgodnie z art. 147 § 1 P.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na uchwałę będącą aktem prawa miejscowego, stwierdza nieważność tej uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie jej nieważności.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 w związku z ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446, z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie "u.s.g." uchwała organu gminy w istotnym zakresie sprzeczna z prawem jest nieważna. Przesłanką stwierdzenia przez sąd nieważności zaskarżonej uchwały jest istotne naruszenie prawa, czyli takie, którego skutki nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawa. W rozpatrywanej sprawie tej istotności naruszenia prawa nie ma, bowiem właściwa wykładnia § 2 ust. 1 zaskarżonej uchwały doprowadzi do prawidłowego odkodowania normy prawnej zgodnie z którą opłatom podlega parkowanie w strefie płatnego parkowania tylko w okresie od poniedziałku do piątku w godzinach wymienionych w tym przepisie.

W tej sprawie skargę wniósł Prokurator Rejonowy w Krakowie Śródmieście Zachód na podstawie art. 50 § 1 P.p.s.a. i art. 8 P.p.s.a. oraz art. 70 ustawy z dnia 28 stycznia 2016 r. Prawo prokuraturze (Dz. U. z 2016 r. poz. 177, z późn. zm.).

Zakwestionowanej uchwale, a w istocie jej § 2 pkt 1 Prokurator zarzucił naruszenie art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 460, z późn. zm.).

Badając legalność zaskarżonej uchwały Sąd doszedł do przekonania, że uchwała ta, a w tym także jej § 2 ust. 1 nie narusza w istotnym zakresie prawa, a co najwyżej została wydana z nieistotnym naruszeniem prawa. Nieistotne naruszenie prawa nie pozwala na unieważnienie aktu prawa miejscowego.

Treść § 2 ust. 1 ww. uchwały jest następująca: "Ustala się stawki opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania niestrzeżonego w dni robocze w godzinach od 7.00-23.00".

Z zaskarżonego § 2 ust. 1 uchwały nie wynika, aby poza dniami roboczymi pobierane były opłaty za parkowanie pojazdów. Tym samym należy stwierdzić, że skoro powołany w skardze § 2 ust. 1 uchwały obejmuje jedynie dni robocze, to nie znajduje uzasadnienia zarzut jakoby pod tym pojęciem mieściły się także soboty.

Zgodnie z art. 94 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) organy samorządu terytorialnego na podstawie i w granicach upoważnienia zawartego w ustawie ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Uprawnione do stanowienia tych aktów organy samorządu nie mogą przekraczać upoważnień ustawowych. Sankcją za naruszenie upoważnienia ustawowego będące wynikiem wadliwej wykładni jest nieważność tej części aktu prawa miejscowego, w której przekroczone zostało upoważnienie ustawowe.

Art. 13b ust. 1 i ust. 2 ustawy o drogach publicznych upoważnia do ustalenia zasad pobierania opłaty za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo oraz do określenia strefy płatnego parkowania na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej. Zgodnie z art. 13b ust. 1 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych w wersji obowiązującej w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały, opłatę za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponosi korzystający z dróg publicznych i jest ona pobierana za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Użycie przez ustawodawcę w treści art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych przymiotnika "określone" w zestawieniu z pojęciem "dni robocze" wskazuje, że takie dni robocze rzeczywiście powinny być sprecyzowane, wiadome i pewne. Jednak w ocenie Sądu nawet posłużeniem się samym pojęciem "dni robocze" nie powinno obecnie budzić najmniejszych wątpliwości, że są to dni robocze liczone od poniedziałku do piątku włącznie.

Na gruncie ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666) za dni wolne od pracy uważa się niedziele i święta określone w przepisach o dniach wolnych od pracy (art. 1519 § 1 K.p.). Skoro Kodeks pracy dopuszcza pracę w niedziele i święta jednocześnie posługując się kategorią "dnia wolnego od pracy", to zasadne jest stanowisko, że kryterium dopuszczalności wykonywania w określonym dniu pracy nie jest kryterium wyróżniania "dnia wolnego od pracy". Niedziela i święta są dniami, w których zasadą jest niewykonywanie pracy poza wyjątkowymi sytuacjami dozwolenia wynikającymi z art. 15110 Kodeksu pracy.

Ustawa o dniach wolnych od pracy zawiera jedynie regulację odnoszącą się do "dni wolnych od pracy". Natomiast ustawa o drogach publicznych nie zawiera regulacji związanych z czasem pracy, organizacją dni dodatkowo wolnych od pracy oraz zasadami udzielania takich dni przez pracodawców wobec pracowników. Wyklucza to możliwość przyjęcia domniemania, że z samego faktu nie ujęcia sobót w ustawie o dniach wolnych od pracy, ustawa o drogach publicznych wprowadza zasadę, że wszystkie soboty są z założenia dniami roboczymi. Wnioskowanie takie prowadziłoby do sprzeczności z innymi aktami prawnymi regulującymi czas pracy pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, a w szczególności z przepisami działu VI rozdział II Kodeksu pracy. W tym zakresie Sąd w pełni podziela pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 kwietnia 2016 r. sygn. akt I OSK 3507/15.

Uwzględniając z kolei treść uchwały składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2011 r. sygn. akt I OPS 1/11, w której Sąd uznał, że wykładnia przepisu art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych, wobec braku legalnej definicji pojęcia "dni robocze" powinna uwzględniać taki sposób rozumienia tego pojęcia, który zapewnia tzw. bezpieczeństwo prawne. Skoro sobota, zgodnie z powyższą uchwałą, powinna być traktowana na równi z dniami ustawowo wolnymi od pracy w rozumieniu art. 57 § 4 K.p.a., to mając na względzie zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez niego prawa, należy sobotę w ten sam sposób traktować na gruncie tej samej gałęzi prawa (w danym wypadku prawa administracyjnego), w tym na gruncie stosowania przepisów zawartych w ustawie o drogach publicznych. W przypadku upoważnienia ustawowego do ustalania zakresu obowiązków ciążących na adresatach działań administracji (w realiach sprawy ustalenie obowiązku ponoszenia opłat) nie jest dopuszczalna wykładnia rozszerzająca pojęć ustawowych, tj. taka wykładnia, która ewentualne wątpliwości rozstrzyga na niekorzyść adresatów działań organów administracji publicznej poszerzając zakres zobowiązań tych adresatów. Uzasadnieniem dla zasadności takiej wykładni nie może być charakterystyka miejscowości na obszarze której ustala się zakres danych obowiązków. W ocenie Sądu w niedozwolonym poszerzeniu zakresu zobowiązań określonych aktem prawa miejscowego należy również umiejscowić - tak jak w rozpatrywanym przypadku - rozszerzanie ram czasowych pobierania opłat za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania.

Skoro tak wykładnia językowa, jak i systemowa pojęcia "dzień roboczy" dokonywana w oparciu o art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych nie pozwala zaliczyć soboty do dnia roboczego, to zawarte w § 2 ust. 1 ww. uchwały zwrot "dni robocze" nie pozwala na zaliczenie do nich soboty.

Argumentacja pełnomocnika strony przeciwnej do strony skarżącej, że treść tego paragrafu nie tworzy samodzielnie normy prawnej, ale powinna być interpretowana łącznie z § 2 ust. 2 ww. uchwały zgodnie z którym "opłaty nie są pobierane w niedziele i święta oraz inne dni ustawowo uznane za wolne od pracy" - nie jest zasadna. § 2 ust. 2 uchwały zawiera regulację, która wynika już z ustawy o drogach publicznych, nie można bowiem ustalać opłat za parkowanie w dni ustawowo wolne od pracy, niedziele i święta. Istotą tej sprawy nie jest jednak ocena, czy prawidłowo ustalono brak obowiązku pobierania opłat z parkowanie w dniu określonego w § 2 ust. 2 uchwały, ale to, czy z § 2 ust. 1 tejże uchwały wynika uprawnienie do ich pobierania także w soboty.

Niewątpliwie rację ma prokurator podnosząc, że skoro ustawodawca wskazuje na określone dni robocze (art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych), to należało te dni robocze wyliczyć w samej uchwale. Jednak zastąpienie tego wyliczenia samym sformułowaniem "dni robocze" nie jest istotnym naruszeniem prawa. Dni robocze to dni od poniedziałku do piątku włącznie (pomijając ustawowe święto przypadające w którymś z tych dni).

Należy ponadto podnieść, że każdy przepis, w tym także § 2 ust. 1 zaskarżonej uchwały. powinien przede wszystkim być wykładany zgodnie z wykładnią gramatyczną (językową), obejmującą znaczenie użytych w danym przepisie słów i pojęć zawartych w języku powszechnym lub odrębnie zdefiniowane w językach specjalistycznych, w tym w języku prawniczym. Skoro pojęcie "dni robocze" obejmuje dni od poniedziałku do piątku włącznie, to samo posłużenie się przez Radę Miasta Zakopane w § 2 ust. 1 zaskarżonej uchwały pojęciem "dni robocze" powinno być interpretowane jako dni od poniedziałku do piątku. Tym samym nie obejmuje ono soboty. Analogiczne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 29 marca 2017 r. sygn. akt III SA/Kr 155/17.

Sąd dostrzega także pewną niespójność § 2 ust. 1 tejże uchwały z § 2 ust. 2 uchwały, gdzie posłużono się wyłączeniem z obowiązku ponoszenia opłat, ale to wyłączenie wynika nie tyle z treści uchwały, ile z treści ustawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 151 P.p.s.a. oddalił skargę Prokuratora, albowiem zaskarżona uchwała nie narusza w istotnym zakresie prawa, a jej prawidłowe stosowanie wymaga jedynie zastosowania właściwej wykładni.