Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Wojciech Chróścielewski (spr.) Sędziowie Maria Czapska-Górnikiewicz Zofia Flasińska Protokolant Joanna Gołębiewska po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Spółdzielni Mieszkaniowo-Budowlanej Osiedle K. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 października 2005 r. sygn. akt VII SA/Wa 26/05 w sprawie ze skargi Spółdzielni Mieszkaniowo-Budowlanej Osiedle K. w W. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] listopada 2004 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego oddala skargę kasacyjną

II OSK 75/06

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 października 2005 r. (sygn. akt VII SA/Wa 26/05) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Spółdzielni Mieszkaniowo-Budowlanej "Osiedle K." na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] listopada 2004 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego. Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy. Decyzją z dnia [...] października 2004 r. na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1 i art. 36 oraz art. 82 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. nr 207 poz. 2016 ze zm.) oraz art. 92 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. nr 142 poz. 1592 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku D. S.A. w W., Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę zespołu zabudowy wielorodzinnej z garażem podziemnym przy ul. K. w W. wraz z wykonaniem elementów zagospodarowania terenu. Odwołanie od tej decyzji złożyła SMB "Osiedle K.", podnosząc, iż organ I instancji naruszył art. 28 k.p.a. oraz art. 28 Prawa budowlanego. Zdaniem odwołującej się sporna inwestycja bezpośrednio oddziaływuje na przyległe do tej inwestycji tereny będące w jej użytkowaniu wieczystym. Wojewoda Mazowiecki, po rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia 19 listopada 2004 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. w zw. z art. 28 k.p.a. umorzył postępowanie odwoławcze. W uzasadnieniu organ podniósł, że z analizy akt sprawy nie wynika, aby działka SMB "Osiedle K." nr ew. [...], bezpośrednio sąsiadująca z terenem inwestycji, znajdowała się w obszarze oddziaływania projektowanego przez D. S.A. w W. obiektu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego SMB "Osiedle K." podniosła, iż organ odwoławczy uznając, że działka skarżącej nie znajduje się w obszarze oddziaływania przedmiotowej inwestycji oparł się na stwierdzeniu, że inwestycja ta znajdować się będzie w odległości 11,2 m od granicy z działką nr ew. [...] należącą do skarżącej, nie biorąc jednak pod uwagę wszystkich wspólnych granic pomiędzy jej działką a działką inwestora. Zdaniem skarżącej usytuowanie inwestycji w sposób zatwierdzony w pozwoleniu na budowę narusza przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie - w zakresie odległości i nasłonecznienia nieruchomości SMB "Osiedle K.", obiekty te ponadto ograniczą inwestowanie na działkach skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę zważył, iż krąg podmiotów uprawnionych do udziału w postępowaniu w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę został odmiennie uregulowany przez przepis szczególny w art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane. Przepis ten, w brzmieniu obowiązującym od dnia 11 lipca 2003 r. za stronę postępowania o pozwolenie na budowę uznaje jedynie inwestorów oraz właścicieli, użytkowników wieczystych lub zarządców nieruchomości znajdujących się na obszarze oddziaływania obiektu, będącego przedmiotem tego postępowania. Sąd I instancji przyjął, iż za obszar oddziaływania obiektu należy uznać obszar określany dla projektowanego obiektu budowlanego w chwili wszczęcia postępowania w sprawie pozwolenia na budowę tego obiektu, na podstawie jego rodzaju i charakterystyki. W każdym przypadku do organów administracji architektoniczno - budowlanej, zaś należy zakreślenie tego obszaru i wskazanie stron tego postępowania. Właściciele, użytkownicy wieczyści i zarządcy nieruchomości sąsiadujących z projektowaną budową, aby uzyskać status strony w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę, muszą wskazać konkretny przepis, przewidujący w konkretnej sytuacji ograniczenie w swobodnym korzystaniu z ich nieruchomości, wprowadzone ze względu na powstanie w sąsiedztwie określonego obiektu budowlanego. Wymogi te spełniły organy administracyjne orzekające w rozpoznawanej sprawie. Decyzja organu I instancji wyznaczyła obszar oddziaływania projektowanego obiektu ograniczając go wyłącznie w punkcie 4 do działek o numerach ewidencyjnych [...] [...] [...] z obrębu [...], a więc do działek inwestora. W odwołaniu, podobnie jak i w samej skardze, zarzuty pod adresem wydanych decyzji opierają się na przepisie art. 28 k.p.a., który nie ma zastosowania w sprawie. Nie odniesiono się w ogóle do pojęcia obszaru oddziaływania obiektu wynikającego z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego określającego uprawnienia strony w postępowaniu o pozwoleniu na budowę. Dlatego organy administracyjne w niniejszej sprawie prawidłowo przyjęły, że skarżącej nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę dla D. S.A. w W., gdyż nie wykazała ona, by działka, do której przysługuje jej wieczyste użytkowanie znajdowała się w obszarze oddziaływania przyszłej inwestycji.

Zdaniem Sądu, również uprawnień strony skarżącej do uczestnictwa w niniejszym postępowaniu o pozwolenie na budowę nie można poszukiwać w art. 5 ust. 9 Prawa budowlanego przewidującego, iż obiekt budowlany należy projektować i budować zapewniając poszanowanie uzasadnionych interesów osób trzecich. W orzecznictwie sądowym wskazuje się, że pojęcie uzasadnionych interesów osób trzecich winno być interpretowane w oparciu o przesłanki obiektywne, a więc w oparciu o zgodność z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, z normami obowiązującymi w budownictwie. Jeżeli zatem decyzja o pozwoleniu na budowę nie wykazuje żadnej sprzeczności z powyższymi wymogami, to spowodowane w wyniku jej realizacji dolegliwości dla otoczenia nie mogą zostać zakwalifikowane jako naruszające "uzasadnione interesy osób trzecich", (por. wyrok NSA z 1 lutego 2001 r. IV SA 2085/98 LEX Nr 55752). W przedmiotowej sprawie strona skarżąca podniosła, że planowane usytuowanie budynków inwestora narusza przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie w zakresie odległości i nasłonecznienia nieruchomości strony skarżącej, czego nie rozważył organ odwoławczy przyjmując, że przedmiotowa inwestycja będzie się znajdowała w odległości 11,2 m od granicy z działką SMB "Osiedle K.". Zdaniem skarżącej Wojewoda Mazowiecki nie odniósł się do wszystkich wspólnych granic między działką inwestora a działką skarżącej. Rzeczywiście, jak wynika z projektu budowlanego, sporny budynek w niektórych fragmentach wspólnej granicy będzie usytuowany w odległości 4,4 m od tej granicy. Również jednak takie usytuowanie budynków nie narusza, wbrew twierdzeniom skarżącej, przepisów wskazanego rozporządzenia, gdyż przepis jego § 12 przewiduje, że budynki na działce budowlanej sytuuje się od granicy z sąsiednią działką budowlaną w odległości nie mniejszej niż 4 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy, 3 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy. Przedmiotowa inwestycja nie narusza ponadto warunków określonych w tym rozporządzeniu w zakresie nasłonecznienia i oświetlenia nieruchomości sąsiednich, bowiem § 13 dotyczy odległości projektowanego budynku w stosunku do innych istniejących obiektów przeznaczonych na pobyt ludzi. Nie dotyczy on natomiast działek niezabudowanych.

W skardze kasacyjnej Spółdzielnia Mieszkaniowo-Budowlana "Osiedle K." wniosła o uchylenie wyroku Sądu I instancji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Pełnomocnik skarżącej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 28 ust. 2 i art. 5 ust. 1 pkt 8 i 9 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane - przez niewłaściwą wykładnię,

2. naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 7 k.p.a. poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego.

Jak podniesiono w uzasadnieniu skargi kasacyjnej Spółdzielnia uważa, że jest stroną postępowania, gdyż będąca w jej użytkowaniu wieczystym działka nr [...], bezpośrednio granicząca z nieruchomością D. S.A. znajduje się w obszarze oddziaływania obiektów objętych pozwoleniem na budowę z następujących przyczyn. Działki D. S.A. i działka Spółdzielni mają cztery granice. Budynki D. S.A. budowane na podstawie przedmiotowego pozwolenia na budowę są oddalone w różnych miejscach od granicy działki o odległości 11,2 m, 4,4 m, 5 m, 6 m.

Wojewoda Mazowiecki rozpoznając odwołanie odniósł się jedynie do odległości 11,2 m. Jednakże tam, gdzie budynek D. SA oddalony jest 6 m od granicy działki, Spółdzielnia zgodnie z decyzją Prezydenta m. st. Warszawy z 30 grudnia 2003 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, zaprojektowała w odległości 10 m od granicy działki z D. S.A. rozbudowę swoich budynków, zgodnie z § 13 i § 271 ust. 1-7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zrealizowanie przez D. S.A. budynków na podstawie zaskarżonego pozwolenia na budowę uniemożliwi Spółdzielni inwestowanie na własnym terenie, gdyż musiałaby w tej sytuacji odsunąć się od granicy działki jeszcze o 4 m, a to jest niemożliwe. Jak podniosła Spółdzielnia, pełnomocnik D. S.A? powoływał się na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym na fakt wspomnianej decyzji Prezydenta m. st. Warszawy z 30 grudnia 2003 r. wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2004 r., IV S.A./Wa 487/04, utrzymującym w mocy decyzję SKO z 26 kwietnia 2004 r. Jednakże Spółdzielnia złożyła w tej sprawie skargę kasacyjną, dotychczas nierozpoznaną. Nawet gdyby skarga kasacyjna została rozpoznana na niekorzyść Spółdzielni, to ma ona prawo od nowa wszcząć postępowanie o wydanie nowej decyzji o wzzt i pozwolenie na budowę w celu zrealizowania w tym miejscu rozbudowy istniejących budynków.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153 poz. 1270 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.) skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędna wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jedynie pod uwagę nieważność postępowania. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem skarżącego - uchybił Sąd, uzasadnienia ich naruszenia a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wskazania dodatkowo, że wytknięte naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Kasacja nieodpowiadająca tym wymogom pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności. Ze względu na to, że skarga kasacyjna jest bardzo sformalizowanym środkiem prawnym jest obwarowana przymusem adwokacko - radcowskim ( art. 175 § 1 - 3 p.p.s.a.). Opiera się on na założeniu, że powierzenie tej czynności wykwalifikowanym prawnikom zapewni skardze odpowiedni poziom merytoryczny i formalny.

Skarga kasacyjna wniesiona w przedmiotowej sprawie powyższe wymogi spełnia jedynie w zakresie, w jakim zarzuca naruszenie prawa materialnego i to jedynie w odniesieniu do art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego. Zarzucając naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 8 i 9 Prawa budowlanego nie wskazano bowiem w skardze kasacyjnej, na czym miałoby ono polegać, co uniemożliwiło odniesienie się do tego zarzutu. Należy przy tym zauważyć, iż przepis art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego jest normą o charakterze procesowym a nie materialnym. Skarga kasacyjna oparta natomiast o zarzut naruszenia przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.a. jest całkowicie nieuzasadniona. W orzecznictwie sądowym kontrowersje wywołuje podstawa kasacyjna z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Dotyczą one przede wszystkim tego, czy w przepisie tym chodzi wyłącznie o naruszenia prawa procesowego stosowanego przez Sąd I instancji, to znaczy o naruszenie przepisów p.p.s.a., czy także o naruszenie przepisów k.p.a. stosowanych przez organy administracji, a ocenianych przez Sąd. W wyroku składu siedmiu sędziów NSA z 16 stycznia 2006 r., I OPS 4/05, ONSAiWSA 2006, z. 2, poz. 39 przyjęto, iż naruszenie przepisów postępowania może odnosić się także do naruszenia przepisów k.p.a. Nawet, gdy przyjąć dopuszczalność postawienia w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia przepisów k.p.a. przez Sąd Administracyjny, to i tak zarzut taki należy uznać za całkowicie nietrafny. Niedostatki postępowania wyjaśniającego prowadzone przez organy administracji nie miały istotnego wpływu na wynik sprawy, bowiem nawet, gdy weźmie się pod uwagę inne granice działki będącej w użytkowaniu wieczystym skarżącej, to i tak zachowane są odległości przewidziane w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Jak słusznie zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku, krąg podmiotów uprawnionych do udziału w postępowaniu w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę został uregulowany w art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane w sposób odmienny od regulacji zawartej w art. 28 k.p.a. Prawo budowlane z 1994 r. w swoim pierwotnym brzmieniu nie zawierało definicji strony. Zatem krąg osób, którym przysługiwał przymiot strony ustalał każdorazowo organ administracji architektoniczno-budowlanej na podstawie art. 28 k.p.a. W praktyce organy przyjmowały, iż każdy właściciel czy użytkownik nieruchomości sąsiedniej jest stroną w postępowaniu w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę. Zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane w obecnym brzemieniu stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Ustawodawca wprowadzając ustawą z dnia 27 marca 2003 r. (Dz.U. nr 80, poz. 718) nowelizującą Prawo budowlane powyższy przepis stanowiący lex specialis w stosunku do ogólnej regulacji pojęcia strony zawartej w art. 28 k.p.a. chciał przez to zawęzić krąg uczestników występujących w sprawach o udzielenia pozwolenia na budowę tak aby usprawnić i przyspieszyć proces inwestycyjny przez eliminację z postępowania podmiotów mogących ewentualnie wnieść odwołanie od decyzji pozwalających na budowę. Temu samemu służy także wprowadzony tą samą ustawą przepis art. 28 ust. 3 Prawa budowlanego stanowiący, iż w sprawach o udzielenie pozwolenia na budowę nie stosuje się art. 31 k.p.a., który nie pozwala na zgłoszenie się do postępowania jako uczestnika na prawach strony organizacji społecznej. Należy też wskazać na przepis art. 59 ust. 7 Prawa budowlanego, zgodnie, z którym stroną w postępowaniu w sprawie pozwolenia na użytkowanie jest wyłącznie inwestor. Znajdowanie się nieruchomości w sferze oddziaływania obiektu w rozumieniu art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego należy rozumieć w ten sposób, iż przez oddziaływanie to naruszone zostają konkretne normy prawa materialnego np. przepisy techniczno-budowlane, z których dany podmiot wywodzi swój interes prawny jako strona postępowania. Zatem stwierdzenie naruszenia obiektywnego interesu prawnego stanowi warunek wstępny wszczęcia postępowania, w tym przypadku postępowania odwoławczego. Modyfikacja pojęcia strony z k.p.a. poprzez dodanie określenia "obszar oddziaływania obiektu" rodzi pewne trudności interpretacyjne. Co prawda art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego zawiera definicję legalną "obszaru oddziaływania obiektu" przez który zgodnie z tym przepisem należy rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu. Jednakże przepis ten jest na tyle ogólnie skonstruowany, iż nie jest jasne, co jest obszarem oddziaływania obiektu dla wielorodzinnego budownictwa mieszkaniowego. W takim wypadku właściwe wydaje się właśnie sięgnięcie do szczegółowych przepisów prawnych w tym norm techniczno-budowalnych. W takiej sytuacji pojęcie "obszaru oddziaływania obiektu" będzie się materializować, gdy na podstawie konkretnych indywidualnych parametrów danej inwestycji będą się również konkretyzować odpowiednie normy wynikające z odrębnych przepisów, które będą wytyczać pewną strefę wobec projektowanego obiektu. Nie można bowiem przyjmować, na co mogłoby wskazywać literalne brzmienie definicji z art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego, iż obszar oddziaływania obiektu powinien być w każdym przypadku wyznaczany na podstawie odrębnych przepisów.

W rozpoznawanej sprawie Spółdzielnia Mieszkaniowo-Budowlana "Osiedle K." wywodzi swój interes prawny z faktu naruszenia, w jej przekonaniu, przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. nr 75 poz. 690 ze zm.) dotyczących odległości budynków od granicy działki sąsiedniej. Z przepisu § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia wynika, iż budynki na działce budowlanej sytuuje się od granicy z sąsiednią działką w odległości nie mniejszej niż 4 m - w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy, albo 3 m w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy (pkt 2). Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, z projektu budowlanego wynika, że sporny budynek w niektórych fragmentach wspólnej granicy będzie usytuowany najbliżej w odległości 4,4 m od tej granicy. Potwierdzone zostało to także w uzasadnieniu skargi kasacyjnej i pozostaje okolicznością niesporną. Inne budynki będą usytuowane od granicy działki skarżącej w jeszcze większej odległości. Zatem wywodzenie interesu prawnego skarżącej Spółdzielni z faktu naruszenia przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury jest nieskuteczne skoro, projektowane budynki usytuowane na działce objętej przedmiotowym pozwoleniem na budowę wydanym na rzecz D. S.A. znajdują się w odległościach zgodnych z normami materialno-technicznymi zawartymi w powołanym rozporządzeniu Ministra Infrastruktury. Nie można zatem w tym zakresie stwierdzić naruszenia prawa, a więc skarżąca Spółdzielnia nie może skutecznie powoływać się na naruszenie jej interesu prawnego. Nie można także tym samym twierdzić, aby działka Spółdzielni znajdowała się sferze oddziaływania budynków objętych tym pozwoleniem. Należy przy tym zauważyć, iż decyzja Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 1 października 2004 r. pozwalająca na budowę wyznaczyła obszar oddziaływania projektowanego obiektu ograniczając go wyłącznie do działek inwestora, co w świetle tego co zostało wyżej stwierdzone było uzasadnione.

Powyższe rozważania prowadzą do konstatacji, iż Spółdzielni nie przysługuje w myśl art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego przymiot strony postępowania. Jeżeli więc SMB "Osiedle K." nie jest stroną postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę wydanego na rzecz D. S.A. to prawidłowo Wojewoda Mazowiecki umorzył zaskarżoną decyzją postępowanie odwoławcze zainicjonowane odwołaniem Spółdzielni, gdyż zgodnie z art. 127 k.p.a. prawo wniesienia odwołania służy jedynie stronie postępowania.

Należy ponadto zauważyć, iż SMB "Osiedle K." powołuje się zarówno w swojej skardze złożonej na decyzję Wojewody Mazowieckiego jak i w skardze kasacyjnej na fakt, iż projektowane usytuowanie budynków w projekcie budowlanym załączonym do decyzji pozwalającej na budowę wydanym na rzecz D. S.A. utrudni jej realizację własnego zamierzenia budowlanego. Tymczasem należy tu wskazać, iż Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 16 grudnia 2005 r., II OSK 359/05, oddalił skargę kasacyjną Spółdzielni Mieszkaniowo-Budowlanej "Osiedle K." od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 grudnia 2004 r. (sygn. akt IV SA/Wa 487/04), w którym Sąd oddalił skargę Spółdzielni na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2004 r., która uchyliła decyzję Prezydenta Miasta Warszawy z dnia 30 grudnia 2003 r. ustalającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na rozbudowie trzech istniejących budynków mieszkalnych, wielorodzinnych przy ul. B. w W. Powoływanie się zatem SMB "Osiedle K." na swoje przyszłe zamierzenie budowlane jest zatem co najmniej mocno wątpliwe o ile nie nieskuteczne skoro decyzja ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu konkretyzująca to zamierzenie została prawomocnie uchylona.

Mając na uwadze wyżej podniesione względy na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.