Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rzecznika Praw Obywatelskich od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 2 lutego 2017 r., sygn. akt: II SAB/Go 174/16 o odrzuceniu skargi Rzecznika Praw Obywatelskich na bezczynność Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Gorzowie Wielkopolskim w przedmiocie przeprowadzenia badania lekarskiego postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim postanowieniem z dnia 2 lutego 2017 r., sygn. akt: II SAB/Go 174/16 odrzucił skargę Rzecznika Praw Obywatelskich wniesioną na bezczynność Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Gorzowie Wielkopolskim w przedmiocie przeprowadzenia badania lekarskiego A.B., w związku z ubieganiem się przez niego o przywrócenie uprawnień do kierowania pojazdami.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że skarga na bezczynność organu jest pochodną skargi na określone formy działania organu, czyli jest dopuszczalna tylko w takich granicach, w jakich służy skarga do sądu administracyjnego na decyzje administracyjne, określone postanowienia oraz akty i czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczące przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa.

Oceniając wniesioną skargę Sąd podkreślił, że zgodnie z art. 75 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami podlega m.in. osoba ubiegająca się o przywrócenie uprawnienia do kierowania pojazdem cofniętego ze względu na stan zdrowia (punkt 3), przy czym zgodnie z ust. 2 art. 75 badanie to przeprowadza się na wniosek takiej osoby. Szczegółowe warunki i tryb na mocy delegacji ustawowej z art. 81 ust. 1 ustawy, określa rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 17 lipca 2014 r. (Dz. U. 2014, poz. 949) w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierowców. Regulacja dotycząca czynności specjalistycznych (badania lekarskie, sposób ich przeprowadzania i rozpoznawania odwołań), którą przewiduje przedmiotowe rozporządzenie, stanowi procedurę odrębną od procedury administracyjnej. Ostateczne orzeczenia lekarskie nie podlegają zatem weryfikacji tak pod względem ich treści, jak i procedowania.

Powołując się na jednolite stanowisko orzecznictwa, Sąd podkreślił, że orzeczenie wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy w przedmiocie stwierdzenia istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi nie należy do kategorii aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Nie stanowi ono ani o prawach, ani o obowiązkach osoby badanej wynikających z przepisów prawa. Dopiero bowiem decyzja wydana na podstawie takiego orzeczenia przez organ administracji publicznej ma charakter władczy i rozstrzygający. Orzeczenie nie jest decyzją administracyjną, postanowieniem administracyjnym, ani innym aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej. Orzeczenie lekarskie stwierdzające istnienie po stronie skarżącego przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi nie stanowi rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej. Dokument ten jest środkiem dowodowym, o którym mowa w art. 76 § 2 k.p.a., zgodnie z art. 103 ust. 3 u.k.p. to starosta wydaje decyzję administracyjną o przywróceniu uprawnień do kierowania pojazdami po ustaniu przyczyn, które spowodowały jego cofnięcie. To w tym postępowaniu administracyjnym prowadzonym przez starostę uczestnik ma zagwarantowane prawo do Sądu, natomiast prawo to nie obejmuje postępowania diagnostyczno-orzeczniczego, które to postępowanie stanowi tylko część postępowania zmierzającego do wydania decyzji w przedmiocie przywróceniu kierowcy uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym, wyłączoną przez ustawodawcę z postępowania prowadzonego przez organ administracji i przekazaną uprawnionym lekarzom. Skoro więc sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznania skarg na orzeczenia lekarskie, to w konsekwencji sąd administracyjny nie jest również właściwy do rozpoznania skargi na bezczynność w tego rodzaju sprawach.

Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wywiódł Rzecznik Praw Obywatelskich zaskarżając je w całości, wnosząc o uchylenie tego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gorzowie Wielkopolskim oraz zarzucając:

1) naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w związku z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP poprzez odrzucenie skargi przy przyjęciu, że ochronę sądową praw uczestnika niniejszego postępowania zapewnia możliwość zakwestionowania przez niego decyzji w przedmiocie odmowy przywrócenia uprawnień do kierowania pojazdami;

b) art. 141 § 4 w związku z art. 166 p.p.s.a. poprzez wadliwe uzasadnienie wydanego postanowienia;

2) naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 75 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (t.j.: Dz.U. z 2016 r. poz. 627 z późn. zm.) poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że czynność przeprowadzenia badania, o której mowa w tym przepisie nie jest czynnością podlegającą kontroli sądu administracyjnego w oparciu o art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

W obszernym uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że warunkiem sine qua non przywrócenia uprawnień jest legitymowanie się przez osobę ubiegającą się o przywrócenie nowym orzeczeniem lekarskim stwierdzającym brak przeciwwskazań. Jedynym podmiotem uprawnionym do przeprowadzenia badań lekarskich jest wojewódzki ośrodek medycyny pracy. Wyłącznie pozytywne orzeczenie tego właśnie podmiotu daje możliwość ubiegania się o przywrócenie uprawnień do kierowania pojazdami. Brak takiego orzeczenia w sposób automatyczny wyklucza możliwość przywrócenia uprawnień. Przyczyny braku orzeczenia wydanego przez jedyny uprawniony do tego podmiot pozostaną przy tym poza zakresem rozważań sądu rozpatrującego ewentualną skargę na odmowę przywrócenia uprawnień. Odrzucając skargę Rzecznika wskutek wadliwego przyjęcia, że uczestnik nie jest jej pozbawiony w innym postępowaniu, stanowiło zatem naruszenie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.

Odnośnie do drugiego zarzutu podniesiono, że uzasadnienie zaskarżonego postanowienia w przeważającej mierze sprowadza się do przedstawienia poglądów judykatury na kwestię dopuszczalności zaskarżenia orzeczenia stwierdzającego przeciwwskazania do kierowania pojazdami - w konsekwencji sąd przyjął, że niedopuszczalna jest również skarga na bezczynność "w tego rodzaju sprawach". Tymczasem, przedmiotem skargi Rzecznika i tym samym przedmiotem orzekania Sądu nie była kwestia bezczynności "w wydaniu orzeczenia", ale odrębna kwestia bezczynności w przeprowadzeniu badań lekarskich. W skierowanej skardze, Rzecznik przedstawił szczegółową argumentację, przemawiającą za uznaniem, że czynność przeprowadzenia badania w trybie art. 75 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 75 ust. 1 pkt 3 musi być w świetle art. 3 § 1 pkt 4 p.p.s.a. traktowana jako inna czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień lub obowiązków. W szczególności, skoro ustawa o kierujących pojazdami przewiduje wprost uprawnienie osoby, której cofnięto uprawnienia, do domagania się przeprowadzenia badań, to w sposób oczywisty, czynność przeprowadzenia badań dotyczy tego uprawnienia. Mimo powyższego, Sąd nie odniósł się do argumentacji Rzecznika, uchybiając obowiązkowi odniesienia się do podniesionych w skardze zarzutów, które - w razie ich uwzględnienia - musiały doprowadzić do odmiennego rozstrzygnięcia (merytorycznego badania skargi). Zważywszy, że uzasadnienie wydanego postanowienia sprowadza się do oceny dopuszczalności skargi na bezczynność w wydaniu orzeczenia lekarskiego należy uznać, że uzasadnienie obejmuje rozstrzygnięcie, którego nie ma w sentencji orzeczenia. Wadliwość uzasadnienia zaskarżonego postanowienia jest tym bardziej widoczna w kontekście zamieszczonej w końcowym jego fragmencie, "na marginesie", uwagi o niezłożeniu przez uczestnika postępowania wniosku o przeprowadzenie badań "zgodnie z art. 63 § 1 i 3 K.p.a.". Tym trudniej przychodzi zrozumieć powody przyjęcia przez Sąd, że przedmiot skargi nie podlega kognicji sądów administracyjnych, skoro - zdaniem Sądu - niezbędne dla przeprowadzenia badań jest złożenie wniosku z zachowaniem rygorów Kodeksu postępowania administracyjnego.

Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego Rzecznik Praw Obywatelskich wskazał, że Sąd uchybił przepisowi art. 75 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 75 ust. 1 pkt 3 u.k.p., chociaż, z racji wad uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, sformułowanie polemiki z poglądem Sądu jest dalece utrudnione. W tym kontekście argumentował, że zgodnie z art. 75 ust. 1 pkt 3 u.k.p., badaniu lekarskiemu podlega osoba, której cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdami. Stosownie zaś do art. 75 ust. 2 pkt 1 u.k.p., badanie to przeprowadzane jest na wniosek tej osoby. Treść przywołanych przepisów nie pozostawia, zdaniem Rzecznika, wątpliwości, że złożenie wniosku przez osobę, o której mowa, statuuje po stronie właściwego podmiotu obowiązek przeprowadzenia badań. Motywem skargi Rzecznika nie była chęć doprowadzenia do wydania względem uczestnika orzeczenia lekarskiego, ani tym bardziej wydanie orzeczenia o określonej treści, ale doprowadzenie do realizacji wynikającego z przywołanych przepisów u.k.p. uprawnienia do "bycia zbadanym". Wojewódzkie ośrodki medycyny pracy są podmiotami, które prawodawca wskazał jako jedyne uprawnione placówki do przeprowadzania wspomnianych badań, nakładając jednocześnie obowiązek ich przeprowadzenia na wniosek zainteresowanego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2016 r., poz. 718) - dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 p.p.s.a.).

Granice skargi kasacyjnej wyznaczają wskazane w niej podstawy.

W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie prawa materialnego i naruszenie przepisów postępowania. Rozpoznając skargę kasacyjną w tak zakreślonych granicach, stwierdzić należy, że skarga ta nie zasługuje na uwzględnienie.

Zasadniczo w pierwszej kolejności rozpatrzeniu podlegają zarzuty naruszenia przepisów postępowania. W niniejszej sprawie zarzuty te jednak w sposób bezpośredni wiążą się z zarzutem naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego przez błędną wykładnię, stąd ocena przez Naczelny Sąd Administracyjny zarzutów naruszenia przepisów postępowania wymaga uprzedniego odniesienia się do istoty problemu w niniejszej sprawie, tj. do poprawności dokonanej przez Sąd I instancji wykładni art. art. 75 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (t.j.: Dz.U z 2016 r., poz. 627), w wyniku której przyjęto, że czynność przeprowadzenia badania, o jakiej mowa w tym przepisie nie jest czynnością podlegającą kontroli sądu administracyjnego w oparciu o art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, zwanemu dalej "badaniem lekarskim", podlega, z zastrzeżeniem ust. 4:

1) osoba ubiegająca się o uzyskanie uprawnień do kierowania motorowerem, pojazdami silnikowymi lub uprawnienia do kierowania tramwajem;

2) osoba przedłużająca ważność prawa jazdy określonej kategorii lub pozwolenia na kierowanie tramwajem;

3) osoba ubiegająca się o przywrócenie uprawnienia do kierowania pojazdem cofniętego ze względu na stan zdrowia;

4) kierujący motorowerem, pojazdem silnikowym lub tramwajem, jeżeli kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu;

5) osoba posiadająca prawo jazdy lub pozwolenie na kierowanie tramwajem, jeżeli istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu jej zdrowia;

6) osoba występująca o zezwolenie na kierowanie pojazdem uprzywilejowanym lub przewożącym wartości pieniężne albo o przedłużenie ważności tego dokumentu.

Stosownie zaś do art. 75 ust. 2 powołanej ustawy badanie lekarskie, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza się:

1) na wniosek osoby w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3 i 6;

2) na podstawie skierowania w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 4 i 5.

W niniejszej sprawie A.B. został skierowany przez komendanta Miejskiego Policji w Gorzowie Wielkopolskim (skierowanie z dnia [..] grudnia 2011 r. nr [..]) na kontrolne badania celem ustalenia przeciwwskazań lub ich braku do kierowania pojazdami silnikowymi, a więc na podstawie obowiązującego wówczas przepisu art. 122 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Przepis ten jest zbieżny treściowo z obecnie obowiązującym przepisem ustawy o kierujących pojazdami (art. 75 ust. 1 pkt 4).

W wyniku przeprowadzonego postępowania A.B. był badany dwukrotnie – w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy, a następnie po rozpoznaniu odwołania w Instytucie Medycyny Pracy w Łodzi, które zakończyło się wydaniem w dniu [..] listopada 2013 r. orzeczenia nr [..] stwierdzającego przeciwwskazania zdrowotne do prowadzenia pojazdów silnikowych i określające datę ponownego badania na dzień [..] listopada 2016 r. Orzeczenie to było orzeczeniem ostatecznym.

Zgodzić się należy z Sądem I instancji co do twierdzeń, że orzeczenie lekarskie nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego (co wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przytoczonym w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia) na podstawie przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a tym samym bezczynność w tym zakresie nie może być także oceniana przez sąd administracyjny. W skardze kasacyjnej akcentuje się jednak bezczynność w zakresie przeprowadzenia badania lekarskiego, a nie wydania orzeczenia lekarskiego.

Niewątpliwie wydanie orzeczenia lekarskiego nie jest tożsame z badaniem lekarskim, pozostaje jednak z tym badaniem w bezpośrednim związku będąc następstwem tego badania, które determinuje treść orzeczenia lekarskiego. Analiza przepisów ustawy o kierujących pojazdami wykazuje, że badanie lekarskie jest jednym z zasadniczych elementów postępowania diagnostyczno-orzeczniczego. Badanie to przeprowadza się na wniosek zainteresowanej osoby lub w oparciu skierowanie (art. 75 ust. 2), w zakresie przewidzianym w art. 76 ust. 1, przez uprawnionego lekarza (art. 77 ust. 1), który po przeprowadzeniu badania lekarskiego, wydaje osobie badanej orzeczenie lekarskie (art. 79 ust. 2), które jest zaskarżalne w przewidzianym ustawowo trybie (art. 79 ust. 4-6), przy czym orzeczenie lekarskie wydane po przeprowadzeniu ponownego badania lekarskiego jest ostateczne (art. 79 ust. 7).

Badanie lekarskie jest zatem specjalistyczną czynnością diagnostyczną mającą charakter czynności wyłącznie "technicznej" (w odróżnieniu od czynności "materialno-technicznej") podejmowaną "w sprawie" wydania orzeczenia lekarskiego, które nie podlega skardze do sądu administracyjnego. Tak rozumiane czynności techniczne - czego nie zmienia okoliczność ich wykonywania przez osobę o specjalistycznym przygotowaniu (uprawnionego lekarza) - podejmowane w postępowaniu poprzedzającym wydanie orzeczenia lekarskiego nie podlegają skardze do sądu administracyjnego. W konsekwencji skardze do sądu administracyjnego nie podlega również bezczynność w przeprowadzeniu badania lekarskiego.

W istocie ma rację Rzecznik Praw Obywatelskich wywodząc prawo skarżącego do przeprowadzenia badania lekarskiego. Jakkolwiek ochrona praw gwarantowanych ustawowo powinna być konsekwencją istnienia tych praw, to jednak z woli ustawodawcy stopień i zakres tej ochrony może być ukształtowany w różny sposób. Normatywne źródło prawa określonej osoby nie jest tożsame z normatywnym źródłem jego ochrony. Z wyżej wskazanych przyczyn źródłem takiej ochrony w przypadku prawa do badania lekarskiego nie jest wskazana w skardze kasacyjnej norma zawarta w przepisie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

Dodatkowo należy zauważyć, że celem badania lekarskiego określonym w ustawie jest - stwierdzenie istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Istotą jest więc określenie, czy osoba badana może uczestniczyć jako kierowca w ruchu drogowym. W przypadku A.B. istniało ostateczne orzeczenie określające datę, do której skarżący został uznany przez lekarza orzekającego w Instytucie Medycyny Pracy w Łodzi za posiadającego przeciwwskazania zdrowotne do kierowania pojazdami silnikowymi. Skoro zgodnie z jednolitą linią orzecznictwa organy są związane treścią orzeczenia lekarskiego stwierdzającego przeciwwskazania zdrowotne do kierowania pojazdami, a zatem nie mogą one dokonywać kontroli zasadności takiego orzeczenia oraz weryfikować okoliczności objętych jego treścią, to w czasie określonym w orzeczeniu orzekającym o przeciwwskazaniach do kierowania pojazdami osoba nie może skutecznie domagać się przeprowadzenia badań na podstawie art. 75 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 75 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami, niweczyłoby to bowiem sens postępowania wszczynanego na podstawie art. 75 ust. 1 pkt 4 i 5 u.k.p. (w niniejszej sprawie w stanie prawnym określonym ustawą Prawo o ruchu drogowym – art. 122 ust. 1 pkt 3 i 4).

Tym samym nie można zarzucić Sądowi I instancji błędnej oceny stanu sprawy przez odrzucenie skargi, skoro w postępowaniu tym istniało ostateczne orzeczenie lekarskie stwierdzające istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami silnikowymi z dnia [..] listopada 2013 r. Z akt sprawy wynika, że A.B. był badany dwukrotnie – w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy, a następnie po rozpoznaniu odwołania w Instytucie Medycyny Pracy w Łodzi, które zakończyło się wydaniem w dniu [..] listopada 2013 r. ostatecznego orzeczenia nr [..] stwierdzającego przeciwwskazania zdrowotne do prowadzenia pojazdów silnikowych i określające datę ponownego badania na dzień [..] listopada 2016 r.

Ochrona skarżącego w zakresie dotyczącym ukształtowania jego sytuacji prawnej została zapewniona przez możliwość kwestionowania treści orzeczenia lekarskiego w drodze wniosku o przeprowadzenie ponownego badania lekarskiego w jednostce określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 81 ustawy o kierujących pojazdami (art. 79 ust. 4 tej ustawy), z czego skarżący skorzystał. Z kolei ostateczne orzeczenie lekarskie nie mogło być zwalczane w sposób sugerowany przez autora skargi kasacyjnej. Kontrola merytoryczna omawianych orzeczeń jest możliwa tylko w szczególnej procedurze przewidzianej w ustawie o kierujących pojazdami i wydanym z jej upoważnienia rozporządzeniu wykonawczym – obecnie rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 17 lipca 2014 r. (Dz. U. 2014, poz. 949) w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierowców, a wcześniej rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (t.j.: Dz.U. z 2013 r., poz. 133). Z regulacji obydwu rozporządzeń wynika, że dokonywanie ocen istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami zostało przekazane wyłącznie uprawnionym lekarzom z wojewódzkich ośrodków medycyny pracy. Natomiast przeprowadzenie badań w trybie odwoławczym powierzono jednostkom o wyższym poziomie referencyjnym w stosunku do jednostki, która przeprowadziła badanie pierwotne, czyli podmiotom medycznym enumeratywnie wymienionych w § 12 ust. 3 rozporządzenia z 2004 r. i § 11 rozporządzenia z 2014 r. Tego rodzaju regulacja dotycząca czynności specjalistycznych, jakimi są badania lekarskie kierowców, oznacza, że na potrzeby postępowania prowadzonego przez organy administracji w celu kontroli uprawnień do prowadzenia pojazdów wyznaczono organy wyłącznie kompetentne do przeprowadzania badań. W sprawie niniejszej, co jest bezsporne, kierowca został poddany dwukrotnemu badaniu w celu określenia jego stanu zdrowia w kontekście dopuszczalności uczestniczenia w ruchu drogowym w charakterze kierowcy.

Z powyższych przyczyn nie mógł zostać uwzględniony także zarzut naruszenia art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w związku z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP poprzez odrzucenie skargi w obowiązującym stanie prawnym.

Nie mógł także zostać uwzględniony zarzut naruszenia art. 141 § 4 w związku z art. 166 p.p.s.a. poprzez wadliwe uzasadnienie wydanego postanowienia.

W związku z tak sformułowanym zarzutem należy podkreślić, że zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. może być skutecznie postawiony w dwóch przypadkach: gdy uzasadnienie wyroku (w tym przypadku postanowienia) nie zawiera wszystkich elementów, wymienionych w tym przepisie i gdy w ramach przedstawienia stanu sprawy, wojewódzki sąd administracyjny nie wskaże, jaki i dlaczego stan faktyczny przyjął za podstawę orzekania (por. uchwałę NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt: II FPS 8/09, LEX nr 552012, wyrok NSA z dnia 20 sierpnia 2009 r., sygn. akt: II FSK 568/08, LEX nr 513044). Naruszenie to musi być przy tym na tyle istotne, aby mogło mieć wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. jest przepisem proceduralnym, regulującym wymogi uzasadnienia. W ramach rozpatrywania zarzutu naruszenia tego przepisu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie do kontroli zgodności uzasadnienia z wymogami wynikającymi z powyższej normy prawnej.

Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia zawiera przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Sąd I instancji wyjaśnił więc podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz rozpoznał sprawę sądowoadministracyjną zgodnie z jego kontrolnymi kompetencjami. Sąd ocenił stanowisko skarżącego nie mając przy tym bezwzględnego obowiązku odnoszenia się osobno do każdego z argumentów, mających w ocenie strony świadczyć o zasadności zarzutu (por. wyrok NSA z dnia 5 lipca 2013 r., II FSK 2204/11, LEX nr 1351331). Tym samym Sąd nie uchybił obowiązkowi odniesienia się podniesionych w skardze zarzutów w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Sąd zobowiązany jest do rozpoznania sprawy w jej granicach, nie będąc związanym zarzutami skargi (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Wbrew twierdzeniu Rzecznika Praw Obywatelskich uzasadnienie zaskarżonego postanowienia nie obejmuje rozstrzygnięcia, którego nie ma w sentencji orzeczenia. Oceniając dopuszczalność wniesienia skargi, Sąd w uzasadnieniu postanowienia stwierdza, że skarga "na bezczynność w przedmiocie badania lekarskiego przeprowadzanego w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami jest niedopuszczalna" a rozważania dotyczące niezaskarżalności orzeczenia lekarskiego służyły jedynie wyjaśnieniu stanowiska Sądu.

Ubocznie wskazać jedynie należy, że w aktach sprawy znajduje się karta badania lekarskiego wykonanego w Wojewódzkim Ośrodku Medycyny Pracy, nr [..] z dnia [..] listopada 2016 r.

Z powyższych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutów skargi kasacyjnej, co skutkowało jej oddaleniem na podstawie art. 184 p.p.s.a.