Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Aneta Lemiesz, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek (sprawozdawca), Sędzia WSA Beata Sobocha, Protokolant Agata Próchniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi J. Spółka Cywilna P. M. P. R. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego oddala skargę

W dniu 16 lutego 2011 r. wpłynął wniosek J. s.c. (dalej: Skarżąca, Spółka, Wnioskodawca) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie zastosowania właściwych przepisów do wyrobów o kodzie CN 3811 wykorzystywanych jako dodatki i domieszki do paliw.

Wniosek został uzupełniony dnia 30 marca 2011 r. w odpowiedzi na wezwanie Ministra Finansów z dnia 23 marca 2011 r. nr [...].

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku akcyzowego i prowadzi skład podatkowy. Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest produkcja i sprzedaż dodatków do paliw silnikowych i olejów opałowych, oznaczonych według Scalonej Nomenklatury kodem 3811.

Wyroby oznaczone tym kodem CN zostały wymienione w poz. 38 załącznika nr 1 do ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3 poz. 11; dalej: "u.p.a.") w związku z czym są one wyrobami akcyzowymi. Jednocześnie, w myśl art. 86 ust. 1 pkt 2 u.p.a., produkowane i sprzedawane przez Spółkę wyroby są wyrobami energetycznymi.

W art. 86 ust. 1 u.p.a., dla wyrobów oznaczonych kodem CN 3811, nie została określona przez ustawodawcę stawka podatku akcyzowego. Według interpretacji indywidualnych, wydawanych przez organy podatkowe i publikowanych na stronach internetowych, wyroby które nie zostały wymienione w art. 86 ust. 1 pkt 1-13 u.p.a., a przeznaczone do celów napędowych lub opałowych, zostały zaliczone do kategorii "pozostałe paliw silnikowe". Stawka podatku akcyzowego dla tej kategorii wyrobów została określona kwotowo i wynosi 1822,00 zł/1000 I (art. 86 ust. 1 pkt 14 i 15 u.p.a.) i taką stawkę podatku Spółka nalicza i odprowadza.

Produkty energetyczne oznaczone kodem CN 3811, oferowane przez Spółkę na sprzedaż jako dodatki do paliw silnikowych, nie stwarzają warunków do unikania podatków lub innych nadużyć w zakresie należności podatku akcyzowego, ponieważ ich cena znacznie przewyższa ceny najdroższego paliwa silnikowego. Użycie dodatków uszlachetniających, produkowanych przez Spółkę, do paliw niezgodnie z ich zakresem stosowania, skutkuje nieosiągnięciem rezultatu opisanego w karcie wyrobu i pogorszeniem właściwości eksploatacyjnych paliw.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy art. 89 ust. 1 pkt 14 u.p.a. w zakresie stosowania do produktów oznaczonych kodem CN 3811, wykorzystywanych jako domieszki do paliw silnikowych, nakazujący stosowanie stawki odpowiedniej dla tzw. pozostałych paliw silnikowych, jest zgodny z art. 2 pkt 3 Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U. UE.L.03.283.51 ze zm.; dalej jako “Dyrektywa") wskazującym regułę opodatkowania dodatków według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa, tj. paliwa do którego dodatek lub domieszka zostały zastosowane?

Czy art. 2 pkt 1 i 3 Dyrektywy może stanowić bezpośrednie źródło praw i obowiązków na terenie RP a w konsekwencji przesądzać o stosowaniu w stosunku do dodatków lub domieszek do paliw silnikowych, oznaczonych kodem CN 3811, stawki zgodnej z ich wykorzystaniem i przyjętej dla równoważnego paliwa?

Zdaniem Wnioskodawcy, zaistniały problem dotyczy:

- nieprawidłowego stosowania art. 89 ust. 1 pkt 14 u.p.a.,

- bezpośredniego (dosłownego) stosowania art. 2 ust. 3 Dyrektywy.

Publikowane dotychczas interpretacje podatkowe w sposób nieuzasadniony uznają za paliwa silnikowe wyroby oznaczone kodem CN 3811, przeznaczone do użycia jako dodatki uszlachetniające do paliw silnikowych. W art. 86 ust. 2 u.p.a. paliwem silnikowym określa wyroby energetyczne przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane do napędu silników spalinowych. Zdaniem Spółki za paliwo silnikowe można uznać jego wysoko udziałowe komponenty nie można natomiast w ten sposób klasyfikować dodatków uszlachetniających wprowadzanych do paliw silnikowych. Dodatki te, stosowane są do paliw w Ilości do 0,2%, ich właściwości fizykochemiczne różnią się często w sposób zasadniczy od paliw silnikowych a użycie ich jako samoistne paliwo spowodowałoby uszkodzenie silnika. Dyrektywa w art. 1 zobowiązuje Państwa Członkowskie do nakładania podatków na wyroby energetyczne zgodnie z jej regułami. Uznawanie dodatków do paliw silnikowych za paliwa silnikowe nie znajduje odzwierciedlenia w regułach Dyrektywy. Wszelkie zaś rozszerzenia pojęcia paliwa silnikowe są nieuzasadnione ponieważ Dyrektywa nie zawiera definicji "paliwa silnikowe" co należy rozumieć, że nie nastręcza ona żadnych kłopotów i należy to pojęcie rozumieć wprost. Wyrób nazwany w art. 89 ust. 1 pkt 14 u.p.a. "pozostałe paliwa silnikowe" technicznie nie istnieje; brak jest informacji o jego przeznaczeniu, nie określono dla niego kodu CN. Dyrektywa, która w art. 2 pkt 1 enumeratywnie wymienia wszystkie możliwe rodzaje paliw silnikowych nie zawiera wyrobu "pozostałe paliwa silnikowe". W art. 20 ust. 1 Dyrektywy ściśle określono jakie produkty energetyczne podlegają przepisom dotyczącym kontroli i przemieszczania i nie opisano kategorii wyrobów pod nazwą "pozostałe paliwa silnikowe". Pojęcia tego nie ma również w załączniku Nr I do Dyrektywy. Oznacza to, że w świetle Dyrektywy nie istnieje żadne "pozostałe paliwo silnikowe".

Według Wnioskodawcy, wszystkie wymienione wyżej argumenty dowodzą, że zastosowanie w stosunku do dodatków i domieszek do paliw silnikowych, oznaczonych kodem CN 3811, stawki podatku akcyzowego w kwocie 1822.00 zł/1000 I jak dla "pozostałych paliw silnikowych" niewłaściwie odzwierciedla postanowienia Dyrektywy i nie prowadzi do osiągnięcia rezultatu opisanego w Dyrektywie.

Wnioskodawca stwierdził, że regulacje zawarte w ustawie są nieścisłe i budzą uzasadnione wątpliwości skoro nie można na ich podstawie określić stawki podatku akcyzowego na produkowane i sprzedawane przez Spółkę wyroby, a należny podatek akcyzowy nalicza się wyłącznie w oparciu o publikowane interpretacje i wyjaśnienia organów podatkowych.

W opinii Spółki, krajowe regulacje dotyczące podatku akcyzowego budzą uzasadnione wątpliwości co do ich zgodności z przepisami prawa wspólnotowego, zawartymi w art. 2 ust. 3 Dyrektywy, w którym w sposób jednoznaczny zapisano regułę opodatkowania akcyzą wyrobów energetycznych, innych niż te dla których poziom opodatkowania został określony w Dyrektywie, a przeznaczonych do wykorzystania, oferowanych do sprzedaży lub wykorzystywanych jako paliwo silnikowe lub paliwo do ogrzewania. Produkty te powinny być opodatkowane zgodnie z ich wykorzystaniem stawką podatku przyjętą dla równoważnego paliwa silnikowego lub paliwa do ogrzewania. Dodatki do paliw silnikowych lub opałowych powinny być więc opodatkowane stawką podatku akcyzowego jak dla paliw, do których są dodawane.

W świetle powyższego, najwyższa możliwa stawka akcyzy, która może powstać dla:

– dodatku depresującego przeznaczonego do oleju opałowego i oleju napędowego, dla którego paliwem równoważnym jest olej opałowy lub olej napędowy, to 1048,00 zł/1000 litrów (art. 89 ust. 1 pkt 6 u.p.a.);

– dodatku cetanowego do oleju napędowego, którego paliwem równoważnym jest olej napędowy, to 1048,00 zł/1000 litrów (art. 89 ust. 1 pkt 6 u.p.a.);

– dodatku solubilizującego stosowanego do wszystkich paliw opałowych i silnikowych to 1822,00 zł/1000 litrów (art. 89 ust. 1 pkt 4 u.p.a.);

– dodatku do skroplonych gazowych węglowodorów alifatycznych to 695,00 zł/100G kilogramów (art. 89 ust. 1 pkt 12 u.p.a.).

AJL

Reasumując: Spółka uważa, że implementacja Dyrektywy do przepisów krajowych, w zakresie, który opisano wyżej, jest nienależyta. W takim przypadku należałoby przyznać pierwszeństwo normom samej Dyrektywy.

W wydanej w dniu [...] maja 2011 r. interpretacji nr [...] Minister Finansów uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Organ wskazał, że krajowe regulacje prawne w zakresie opodatkowania podatkiem akcyzowym przedmiotowych wyrobów, są zgodne z przepisami prawa wspólnotowego. Przede wszystkim regulacje te spełniają wymagania i warunki określone www. dyrektywie.

Zatem art. 2 pkt 1 i 3 Dyrektywy, nie może stanowić bezpośredniego źródła praw i obowiązków na terenie RP, a w konsekwencji przesądzać o stosowaniu stawki w stosunku do dodatków lub domieszek do paliw silnikowych, oznaczonych kodem CN 3811. Bowiem możliwość bezpośredniego powołania się na przepisy prawa wspólnotowego istniałaby jedynie wtedy gdy polski ustawodawca niewłaściwie implementowałby treść dyrektywy do krajowego porządku prawnego.

W świetle powyższego, do wyrobów o kodzie CN 3811 stosowanych jako dodatki i domieszki do paliw silnikowych i opałowych należy zastosować odpowiednio art. 89 ust. 1 pkt 14 i 15 u.p.a. i stawki określone w tych przepisach.

Na powyższą interpretację Strona, w dniu 31 maja 2011 r. złożyła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Minister Finansów w swojej odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nr [...] z dnia [...] lipca 2011 r. stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 28 lipca 2011 r. Strona wniosła skargę na ww. interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zaskarżonej interpretacji zarzuciła, naruszenie przepisów prawa materialnego mającego wpływ na treść rozstrzygnięcia:

1. art. 89 ust. 1 pkt 14 u.p.a., polegające na błędnej wykładni tego przepisu, niezgodnej z celem i postanowieniami Dyrektywy Rady 2003/06/ WE;

2. art. 89 ust. 1 pkt 14 cytowanej w pkt. 1 ustawy, poprzez błędną wykładnię pojęcia "pozostałe paliwa silnikowe", polegającą na uznaniu, iż pozostałymi paliwami silnikowymi są w rozumieniu ustawy również dodatki do paliw silnikowych, nie oferowane ani nie wprowadzane do obrotu jako paliwa;

3. art. 2 ust 3 Dyrektywy w zw. z art. 89 ust 1 pkt. 14 cytowanej w pkt 1 ustawy, poprzez błędną wykładnię objawiającą się w przyjęciu, iż równoważne paliwo to pozostałe paliwo w rozumieniu ustawy o akcyzie, podczas gdy równoważne to te, z którym zostało faktycznie zmieszane.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje;

Skarga jest bezzasadna.

Na wstępie należy zauważyć, iż sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem obejmującą m.in. pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach ( art. 3 § 1 i § 2 pkt 4 a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. zwanej dalej "p.p.s.a" ), które oceniane są z punktu widzenia ich legalności zarówno z przepisami prawa materialnego jak i formalnego.

W niniejszej sprawie, Sąd uznał, że zaskarżona interpretacja odpowiada prawu.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 u.p.a. do wyrobów energetycznych, w rozumieniu ww. ustawy, zalicza się wyroby:

1. objęte pozycjami CN od 1507 do 1518 00, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych;

2. objęte pozycjami CN 2701, 2702 oraz od 2704 do 2715;

3. objęte pozycjami CN 2901 i 2902;

4. oznaczone kodem CN 2905 11 00, niebędące pochodzenia syntetycznego, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych;

5. objęte pozycją CN 3403;

6. objęte pozycją CN 3811;

7. objęte pozycją CN 3817;

8. oznaczone kodami CN 3824 90 91 i 3824 90 97, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych;

9. pozostałe wyroby, z wyłączeniem substancji stosowanych do znakowania i barwienia, o którym mowa w art. 90 ust. 1, przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane jako paliwa silnikowe lub jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych - bez względu na kod CN;

10. pozostałe wyroby będące węglowodorami, z wyłączeniem torfu, przeznaczone do użycia, oferowane na sprzedaż lub używane jako paliwa opałowe lub jako dodatki lub domieszki do paliw opałowych - bez względu na kod CN.

Ustawa o podatku akcyzowym, obowiązująca od dnia 1 marca 2009 r., wprowadziła istotne zmiany w zakresie opodatkowania i obrotu wyrobami energetycznymi. Przede wszystkim wyroby energetyczne zostały zdefiniowane w art. 86 u.p.a., przy czym wyodrębnionych zostało szereg kategorii tych wyrobów. Z wykładni językowej przepisu art. 86 ust. 1 u.p.a. wynika, że ustawodawca ustanowił podział na trzy grupy wyrobów energetycznych ze względu na stawkę akcyzy, mianowicie: 1) wyroby energetyczne określone w art. 89 ust. 1 pkt 1-13, sklasyfikowane według odpowiednich kodów CN; 2) wyroby energetyczne określone w art. 89 ust. 1 pkt 14 i 15 ustawy wyodrębnione ze względu na kryterium przeznaczenia oraz 3) wyroby energetyczne, o których mowa w art. 89 ust. 2 u.p.a., do których ma zastosowanie stawka podatku akcyzowego 0 zł, które zostały wymienione z uwagi na kryterium przeznaczenia, tj. tzw. inne cele. Zatem, podstawową kategorię wyrobów energetycznych stanowią paliwa silnikowe i paliwa opałowe zdefiniowane w art. 86 ust. 2 i 3 u.p.a., dla których ustawodawca określił stawki akcyzy w art. 89 ust. 1 pkt 1-13 u.p.a. Zasadniczo stawki akcyzy w przypadku wyrobów wymienionych w art. 89 ust. 1 pkt 1-13 u.p.a. mają zastosowanie bez względu na przeznaczenie tych wyrobów. Natomiast kolejną kategorią wyrobów są "pozostałe paliwa silnikowe" oraz "pozostałe paliwa opałowe", które zostały zdefiniowane w art. 86 ust. 1 pkt 9 i 10. Stawki dla takich wyrobów zostały określone w art. 89 ust. 1 pkt 14 i 15 u.p.a. Jak podkreśla się w literaturze przedmiotu opodatkowanie "pozostałych paliw uzależnione jest więc w praktyce od przeznaczenia danego wyrobu. Pozostałym paliwem silnikowym czy też pozostałym paliwem opałowym może więc być zarówno wyrób energetyczny wymieniony wprost w art. 86 ust. 1 pkt 1-8 u.p.a., inny niż te, dla których ustawodawca określił stawki akcyzy w art. 89 ust. 1 pkt 1-13 u.p.a., jak również inne wyroby niewymienione w przepisach ustawy, ale przeznaczone dla celów opałowych lub napędowych lub jako dodatki lub domieszki do takich paliw." (Szymon Parulski: Komentarz do art. 86 ustawy o podatku akcyzowym, LEX).

Dodatki lub domieszki do paliw silnikowych (uszlachetniacze) to wyroby dodawane do tych paliw w celu poprawy ich parametrów. Skarżąca spółka podniosła, że produkty objęte jej wnioskiem to: ciecze smarujące, preparaty antykorozyjne, dodatki zwiększające lepkość, inhibitory tworzenia się żywic i inne, które samoistnie nie mogą służyć do napędu silników spalinowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podziela stanowisko organu, że przedmiotowe dodatki do paliw silnikowych kwalifikowane kodem CN 3811 są zawarte w klasyfikacji wyrobów energetycznych (86 ust. 1 pkt 6 u.p.a.). Jak słusznie stwierdził to organ, przedmiotowe dodatki mieszczą się w zakresie definicji paliw silnikowych zawartej w art. 86 ust. 2 u.p.a., a wniosek ten uzasadnia okoliczność, że dodatki te ze swojej natury stanowią składniki paliw silnikowych i z chwilą przeznaczenia ich do dodania do paliw silnikowych stają się one paliwem silnikowym w rozumieniu art. 86 ust. 2 ustawy o podatku akcyzowym. Zdaniem Sądu stawka podatku akcyzowego dla tych wyrobów powinna zostać określona na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 14) u.p.a., tj. w wysokości 1.822,00 zł/1.000 litrów, ponieważ dla wyrobów tych (dodatków do paliw klasyfikowanych kodem CN 3811) ustawodawca nie ustalił odrębnej stawki w przepisach art. 89 ust. 1 pkt 1-13 u.p.a.

Rację ma organ interpretujący, który stwierdził - wbrew stanowisku skarżącej Spółki - że uregulowania zawarte w art. 2 Dyrektywy odnoszące się do dodatków do paliw klasyfikowanych kodem CN 3811 nie mogą stanowić podstawy do stwierdzenia, że regulacje zawarte w tym zakresie w ustawie o podatku akcyzowym są niezgodne z prawem wspólnotowym. Należy wskazać, iż w art. 2 ust.1 lit. f) Dyrektywy postanowiono, iż wyrobami energetycznymi są wyroby objęte kodem CN 3811. Celem Dyrektywy wskazanym w jej preambule jest ustalenie właściwych wspólnotowych minimalnych poziomów opodatkowania podatkiem akcyzowym w zakresie wyrobów energetycznych, co z kolei ma służyć prawidłowemu funkcjonowaniu rynku wewnętrznego. Załączniki nr I i II do Dyrektywy określają minimalne stawki na podstawowe rodzaje paliw, przy czym nie ma wśród nich stawki minimalnej na dodatki do paliw. Art. 2 ust. 3 Dyrektywy stanowi, że: "W przypadku przeznaczenia do wykorzystania, oferowania na sprzedaż lub wykorzystywania jako paliwo silnikowe lub paliwo do ogrzewania, produkty energetyczne inne niż te, których poziom opodatkowania został określony w niniejszej dyrektywie, podlegają podatkowi zgodnie z wykorzystaniem, według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa do ogrzewania lub paliwa silnikowego. Oprócz podlegających opodatkowaniu produktów wymienionych w ust. 1, wszelkie produkty przeznaczone do wykorzystania, oferowane na sprzedaż lub wykorzystywane jako paliwo silnikowe, lub jako dodatek lub rozcieńczalnik do paliw silnikowych, podlegają opodatkowaniu według stawki przyjętej dla równoważnego paliwa silnikowego. Oprócz podlegających opodatkowaniu produktów wymienionych w ust. 1, wszelkie inne węglowodory, z wyłączeniem torfu, przeznaczone do wykorzystania, oferowane na sprzedaż lub wykorzystywane do ogrzewania, podlegają opodatkowaniu według stawki przyjętej dla równoważnego produktu energetycznego." Z unormowań tych wynika, że Dyrektywa wprowadza obowiązek stosowania przez państwa członkowskie minimalnych stawek akcyzy zgodnych z załącznikiem nr I do Dyrektywy, który w tabelach A i B określa stawki akcyzy na podstawowe rodzaje paliw. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie rację ma organ interpretujący, iż w sytuacji, gdy ustawodawca krajowy uzna wyroby energetyczne wskazane w art. 2 ust. 1 Dyrektywy, dla których nie przewidziano w tejże Dyrektywie minimalnej stawki podatku akcyzowego, za pozostałe paliwa i określi dla nich odrębną stawkę podatkową to zabieg ten nie może być bezwzględnie uznany za działanie ustawodawcy krajowego naruszające wskazane wyżej cele Dyrektywy 2003/96. W rozważanej sytuacji cele te zostaną spełnione, gdy:

- wyrób pełni funkcję paliwa,

- gdy stawka podatkowa dla przedmiotowych wyrobów zostanie określona na poziomie co najmniej równym z wysokością stawek podatkowych określonych w Dyrektywie dla paliw, których funkcję substancje te mają spełnić (paliwo równoważne)."

Zatem zgodne z przepisami Dyrektywy, zwłaszcza z jej podstawowymi celami jest wprowadzenie przez polskiego prawodawcę w art. 89 ust. 1 pkt 14 u.p.a. stawki na pozostałe paliwa w wysokości 1822,00 zł/1000 litrów, która dotyczy paliw, które nie są wymienione w art. 89 ust. 1 pkt 1-13 u.p.a., i które nie są wymienione w tabelach A i B załącznika nr I do Dyrektywy. Stawka ta przekracza wysokość minimalnych stawek określonych w załączniku nr I do Dyrektywy, co powoduje, iż jest zgodna z przepisami Dyrektywy w zakresie podstawowego celu, tj. wprowadzenia we wszystkich państwach członkowskich zbliżonego poziomu opodatkowania akcyzą. Należy podkreślić, iż analogiczny pogląd był już wyrażany w orzecznictwie sądów administracyjnych. W tezie wyroku WSA w Gliwicach z dnia 20 września 2010 r., sygn. akt I GSK III SA/GL 2224/10 Sąd ten stwierdził, że: "Stawka akcyzy dla dodatków lub domieszek do paliw, jest taka sama jak dla pozostałych paliw silnikowych, o których mowa w art. 89 ust. 1 pkt 14 u.p.a." (LEX nr 709778; por. też:wyrok NSA I GSK 837/10 z 2 lutego 2012 r. wyrok WSA w Krakowie z dnia 18 marca 2010 r., sygn. akt III SA/Kr 1243/09; wyrok NSA z dnia 12 października 2011 r., sygn. akt I GSK 599/10 – LEX nr 1053442).

Rację ma organ interpretujący, iż prawodawca polski implementując art. 2 Dyrektywy mógł uznać, że wyroby, którym w przepisach Dyrektywy nie przypisano stawek akcyzy w razie użycia ich jako paliwa silnikowe będą opodatkowane według stawki właściwej dla paliwa równoważnego. Za prawidłową implementację należało uznać także wprowadzenie dla tych wyrobów oddzielnej stawki podatku, jak uczynił to polski ustawodawca w art. 89 ust. 1 pkt 14 u.p.a., pod warunkiem, że stawka ta nie byłaby niższa od stawek minimalnych przewidzianych dla paliw równoważnych, co w przypadku przywołanego przepisu nie ma miejsca.

Również pogląd skarżącego, że wyroby objęte symbolem CN 3811 nie mogą być opodatkowane podatkiem akcyzowym ponieważ nie mieszczą się w zakresie definicji paliw silnikowych zawartej w art. 86 ust. 2 u.p.a. nie jest trafny. W wyroku ETS-u z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie C-517/07 Aton Chemical Ltd, przeciwko The Commissioners for Her Mejesty´s Revenue and Customs (LEX nr 467635) Trybunał ten stwierdził, iż przedmiotowe wyroby (objęte symbolem CN 3811) z chwilą przeznaczenia ich do stosowania jako dodatki do paliw, na gruncie Dyrektywy należy traktować jako paliwa i poddać opodatkowaniu akcyzą tak jak paliwa.

Uznając zarzuty skargi za nieuzasadnione Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.