Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński (spr.) po rozpoznaniu w dniu 5 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] S.A. z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 marca 2019 r. sygn. akt II SAB/Wa 156/19 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na bezczynność [...] S.A. z siedzibą w [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] grudnia 2018 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok w pkt 1, 2 i 4 i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na rzecz [...] S.A. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 29 marca 2019 r. II SAB/Wa 156/19, po rozpoznaniu skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w Warszawie na bezczynność [...] S.A. z siedzibą w Warszawie w przedmiocie rozpoznania wniosku z 7 grudnia 2018 r. o udostępnienie informacji publicznej:

1. stwierdził, że organ dopuścił się bezczynności w punkcie 2 i 4 wniosku z 7 grudnia 2018 r. o udostępnienie informacji publicznej;

2. stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa;

3. oddalił skargę w pozostałym zakresie;

4. zasądził koszty postępowania.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał na następujące okoliczności sprawy.

Stowarzyszenie [...] pismem z 7 grudnia 2018 r. złożyło do [...] S.A. wniosek o udostępnienie informacji publicznej w postaci:

1. informacji o łącznie wypłaconych nagrodach w spółce w latach 2017 r. i 2018 r.;

2. informacji o nagrodach wypłaconych w 2018 roku każdemu pracownikowi poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania nagrody;

3. informacji o łącznie wypłaconych premiach w spółce w latach 2017 r. i 2018 r.;

4. informacji o premiach wypłaconych w roku 2018 r. każdemu pracownikowi poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania nagrody.

W odpowiedzi na wniosek, pismem z 24 grudnia 2018 r. organ poinformował, że wnioskowane informacje nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu art. 61 Konstytucji RP ani art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (u.d.i.p.). Organ wskazał nadto, że żądania z pkt 2 oraz pkt 4 wniosku dotyczą ujawnienia informacji na temat dochodów osób, które zostaną zidentyfikowane przez imię, nazwisko oraz nazwę pracodawcy. Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych informacje takie są informacjami ad personam i jako takie nie stanowią informacji publicznej, zaś dokument je zawierający miałby charakter dokumentu prywatnego. W ocenie organu informacje o nagrodach, premiach i wynagrodzeniach pracowników [...] S.A. podlegałyby ujawnieniu wyłącznie co do osób pełniących funkcje publiczną, tj. posiadających określony zakres uprawnień, pozwalający na kształtowanie treści wykonywanych zadań w sferze publicznej.

W zakresie pkt 1 i 3 wniosku organ wskazał, że dane finansowe, stanowiące informację publiczną, wykazywane są w sprawozdaniu finansowym spółki za dany rok obrotowy i dostępne są na stronie internetowej (którą podano w treści pisma). Organ zwrócił też uwagę, że środki przeznaczone na wypłatę nagród i premii pochodzą ze środków wypracowanych przez spółkę, a nie z majątku Skarbu Państwa, stąd też nie ma do nich zastosowania zasada jawności gospodarowania środkami publicznymi.

Stowarzyszenie [...] złożyło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność [...] S.A. w przedmiocie rozpoznania wniosku z 7 grudnia 2018 r. o udostępnienie informacji publicznej, wskazując na naruszenie art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, poprzez jego nieuzasadnione ograniczenie oraz art. 13 ust. 1 u.d.i.p. poprzez brak odpowiedzi na wniosek.

W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z art. 4 ust. 1 u.d.i.p., zobowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Podstawowym kryterium do uznania za zobowiązane innych podmiotów niż władze publiczne, jest wykonywanie zadań publicznych. [...] S.A. jest ujęta w wykazie spółek o istotnym znaczeniu dla gospodarki państwa, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 2017 r. w sprawie określenia wykazu spółek o istotnym znaczeniu dla gospodarki państwa. Powyższe, w ocenie skarżącego Stowarzyszenia dowodzi, że [...] S.A. jest spółką z udziałem Skarbu Państwa lub państwowej osoby prawnej oraz tego, że wykonuje zadania publiczne, które nadto są istotne z punktu widzenia gospodarki państwa i tym samym jest zobowiązana do udzielenia informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p.

Skarżący podkreślił także, że żądana informacja dotyczy bezpośrednio działalności spółki oraz zatrudnionych w jej ramach pracowników, zaś na nagrody i premie przeznaczane są środki publiczne, wobec czego żądana informacja jest informacją publiczną w rozumieniu art. 61 ust. 1-2 Konstytucji RP w zw. z art. 1 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 pkt 2 i 5 u.d.i.p. Powołano się na orzecznictwo sądów administracyjnych, że informacja o wysokości nagród przyznanych osobom pełniącym funkcje publiczne i mających związek z ich pełnieniem oraz osobom pełniącym funkcje w spółce o strategicznym charakterze działalności, stanowi informację publiczną.

Skarżący podkreślił, że jeśli spółka stoi na stanowisku, że określone informacje podlegają ochronie ze względu na prywatność osób fizycznych, powinna w tym zakresie wydać decyzję odmowną. Również w przypadku, gdyby organ uznał, że charakter informacji publicznej stanowią nagrody przyznane tylko części pracowników, powinien udzielić informacji publicznej w tym zakresie, zaś w pozostałym wydać decyzję odmowną.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Uwzględniając skargę wskazanym na wstępie wyrokiem z 29 marca 2019 r. II SAB/Wa 156/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że co do odpowiedzi na pytanie 1 i 3, tj. o łącznie wypłaconych nagrodach oraz premiach w spółce w latach 2017 r. i 2018 r., [...] podała adres strony internetowej, na której znajdują się jej sprawozdania finansowe za poszczególne lata. Zdaniem Sądu I instancji, informacja ta jest dostępna publicznie, skoro bowiem istnieje oficjalny publikator, w którym ogłaszane są ww. dane, informacja o tych danych nie może być żądana w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skarżący zresztą nie kwestionował, że żądane w punktach 1 i 3 informacje są umieszczone na podanych przez [...] stronach internetowych.

Zdaniem Sądu I instancji do dnia wyrokowania Minister nie udzielił odpowiedzi na pytanie 2 i 4 wniosku, tj. o nagrodach i premiach wypłaconych w 2018 r. każdemu pracownikowi poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania nagrody/premii.

W myśl art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno-techniczną i następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób i w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób i w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się (art. 14 ust. 1 i 2 u.d.i.p.).

Jeśli, zdaniem [...], określone informacje podlegają ochronie ze względu na prywatność osób fizycznych, powinna w tym zakresie wydać decyzję odmowną. Również w przypadku, gdyby uznała, że charakter informacji publicznej stanowią nagrody przyznane tylko części pracowników, powinna udzielić informacji publicznej w tym zakresie, zaś w pozostałym wydać decyzję odmowną.

W okolicznościach niniejszej sprawy zaistniały podstawy do stwierdzenia, że [...] dopuściła się bezczynności w rozpoznaniu punktu 2 i 4 wniosku z 7 grudnia 2018 r.

Sąd I instancji stwierdził jednocześnie, że bezczynność [...] nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.).

Z uwagi na powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1, § 1a i § 2 i art. 200 p.p.s.a., orzekł jak w wyroku.

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 marca 2019 r. II SAB/Wa 156/19, wniosła [...] S.A. Zaskarżając wyrok w części, tj. co do pkt 1, 2 i 4, zarzuciła mu naruszenie:

1. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a. polegające na uwzględnieniu skargi przez stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności w udzieleniu informacji publicznej co do informacji z pkt 2 i 4 wniosku mimo, że przed wydaniem zaskarżonego wyroku Sąd I instancji nie przeanalizował wszechstronnie konstytucyjnych i ustawowych przesłanek niezbędnych do stwierdzenia, czy informacje, o których mowa w pkt 2 i 4 wniosku, stanowią informację publiczną - co jest równoznaczne z nierozpoznaniem istoty sprawy;

b) art. 149 § 1a p.p.s.a. polegające na stwierdzeniu, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa w sytuacji, gdy - na skutek braku rozważenia przez Sąd I instancji kryteriów niezbędnych do uznania, czy zawnioskowane przez stronę przeciwną dane stanowią informację publiczną - stwierdzenie bezczynności organu jest nieuzasadnione;

c) art. 141 § 4 p.p.s.a. polegające na:

- braku wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wynikającym z zaniechania zbadania przez Sąd I instancji, czy dane, o których mowa w pkt 2 i 4 wniosku, stanowią informację publiczną - co w konsekwencji uniemożliwia ustalenie motywów rozstrzygnięcia Sądu I instancji, a w rezultacie powoduje, że zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli kasacyjnej, bowiem nie można na podstawie uzasadnienia stwierdzić, czy rozpoznana została istota sprawy, mianowicie: (i) nie można dokonać ustalenia, czy zawnioskowane informacje stanowią informację publiczną jak również (ii) nie można stwierdzić, że zawnioskowane dane informacji publicznej nie stanowią;

- braku rozważenia przez Sąd I instancji kryteriów niezbędnych do uznania, czy zawnioskowane przez stronę przeciwną dane stanowią informację publiczną - co skutkowało (i) brakiem wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, (ii) błędnym przyjęciem przez Sąd I instancji, że [...] S.A. pozostaje w bezczynności w udzieleniu odpowiedzi na pytanie 2 i 4 wniosku Stowarzyszenia, a w efekcie (iii) spowodowało uwzględnienie skargi co do punktu 2 i 4 wniosku Stowarzyszenia pomimo, że przedmiotowa skarga powinna zostać w tym zakresie oddalona;

- brak odniesienia się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do stanowiska skarżącej kasacyjnie wyrażonego w odpowiedzi na skargę, tj. w zakresie twierdzenia, że zawnioskowane przez stronę przeciwną dane nie stanowią informacji publicznej ze względu na wykonywaną przez nią działalność, co w konsekwencji doprowadziło do stwierdzenia przez Sąd I instancji bezczynności i uwzględnienia skargi, pomimo, że powinna zostać oddalona;

2. przepisów prawa materialnego przez ich niezastosowanie w przedmiotowej sprawie, to jest:

a) art. 61 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 2 u.d.i.p., polegające na braku zbadania przez Sąd I instancji, czy strona przeciwna będąca osobą prawną jest podmiotem uprawnionym do żądania informacji publicznej w sytuacji, gdy prawo do informacji publicznej zostało ukształtowane w Konstytucji RP jako prawo polityczne przysługujące obywatelom polskim, a zatem osobom fizycznym, zaś w drodze ustawy wolno uregulować jedynie tryb udzielania informacji publicznej;

b) art. 61 ust. 1 Konstytucji RP polegające na braku zbadania przez Sąd I instancji, czy skarżąca kasacyjnie jest podmiotem wykonującym zadania władzy publicznej i gospodarującym mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa;

c) art. 4 ust. 1 u.d.i.p. polegające na braku zbadania przez Sąd I instancji, czy skarżąca kasacyjnie jest podmiotem wykonującym zadania publiczne;

d) art. 4 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 1 u.d.i.p., art. 6 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. oraz art. 61 ust. 1 Konstytucji RP polegające na braku zbadania przez Sąd I instancji, czy skarżąca kasacyjnie gospodaruje majątkiem publicznym.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie pkt 1, pkt 2 oraz pkt 4 zaskarżonego wyroku i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego oraz rozpoznanie sprawy na rozprawie.

W piśmie procesowym z 2 sierpnia 2022 r. strona skarżąca kasacyjnie przedstawiła dodatkowe uzasadnienie podstaw kasacyjnych. W piśmie tym m. in., w uzupełnieniu zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. nadmieniono, że w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 u.d.i.p. zawarte są konstytucyjne i ustawowe przesłanki niezbędne do stwierdzenia, czy dana informacja jest informacją publiczną w rozumieniu u.d.i.p. Zbadanie i przeanalizowanie tych przepisów jest zatem konieczne do ustalenia, czy dane z pkt 2 i 4 wniosku Stowarzyszenia stanowią informację publiczną. Brak rozważenia żądania nr 2 i 4 wniosku w świetle ww. przepisów skutkowało nieprawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji. Błędne i wadliwe jest uwzględnienie skargi i stwierdzenie bezczynności organu w sytuacji, gdy wydanie orzeczenie nie zostało poprzedzone wymaganą analizą prawną. Naruszenie to miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ uniemożliwiło zrekonstruowanie toku rozumowania Sądu I instancji prowadzącego do orzeczenia o bezczynności i powoduje, że niemożliwa jest kontrola instancyjna orzeczenia.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r., poz. 329) – p.p.s.a. – skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, albowiem zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 p.p.s.a. w tej sprawie nie wystąpiły.

Kontrolując zatem zgodność z prawem zaskarżonego wyroku w granicach skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny ograniczył tę kontrolę do wskazanych w niej zarzutów. Rozpatrywana pod tym kątem skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy.

Jeśli skarga kasacyjna oparta jest na obydwu podstawach kasacyjnych, co do zasady rozpatrzeniu w pierwszej kolejności podlegać powinny zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania, albowiem zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego mogą być oceniane przez Naczelny Sąd Administracyjny wówczas, gdy stan faktyczny sprawy i motywy rozstrzygnięcia nie budzą wątpliwości.

Spośród zarzutów powołanych w ramach drugiej podstawy kasacyjnej (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), na uwzględnienie zasługiwał zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Natomiast przepisy art. 149 § 1 pkt 3 i art. 149 § 1a p.p.s.a. mają charakter wynikowy i samodzielnie nie mogą stanowić skutecznej podstawy kasacyjnej. Te dwa ostatnie przepisy stanowią o tym, jakie rozstrzygnięcie powinien zawrzeć w wyroku Sąd I instancji uwzględniającym skargę na bezczynność lub przewlekłość postępowania. W tym wypadku Sąd I instancji uwzględnił skargę na bezczynność [...] S.A. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, a zatem rozstrzygnięcia oparte na art. 149 § 1 pkt 3 i art. 149 § 1a p.p.s.a. były tylko konsekwencją stwierdzonej przez Sąd bezczynności organu. Za pomocą wyłącznie tych przepisów nie można natomiast kwestionować samego faktu bezczynności organu, bo o tym, czy organ był bezczynny, czy też nie, przesądzają inne przepisy.

Zgodzić się natomiast należy ze skarżącą kasacyjnie Spółką, że Sąd I instancji uzasadniając wydany wyrok nie wskazał i nie wyjaśnił w stopniu koniecznym podstawy prawnej rozstrzygnięcia, co uniemożliwia kontrolę kasacyjną zaskarżonego wyroku. Zgodnie z art. 141 § 4 p.p.s.a. uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania.

"Zarzuty dotyczące treści uzasadnienia wyroku mogą być skutecznie postawione w dwóch przypadkach: gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera wszystkich elementów, wymienionych w tym przepisie i gdy w ramach przedstawienia stanu sprawy, wojewódzki sąd administracyjny nie wskaże, jaki i dlaczego stan faktyczny przyjął za podstawę orzekania" (wyrok NSA z 14.10.2022 r. III OSK 5177/21, LEX nr 3421262). W niniejszej sprawie chodzi o ten pierwszy przypadek, gdyż uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera wskazania i wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, czego wymaga art. 141 § 4 p.p.s.a.

W przypadku złożenia skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej obowiązkiem sądu jest zbadanie, czy sprawa mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym u.d.i.p. Dopiero stwierdzenie, że podmiot, do którego zwrócił się wnioskodawca, był zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, oraz że żądana informacja miała charakter informacji publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p., pozwala na dokonanie oceny, czy w konkretnej sprawie można skutecznie zarzucić wskazanemu podmiotowi bezczynność w zakresie realizacji wniosku o udostępnienie informacji publicznej (por. P. Szustakiewicz, "Postępowanie w sprawie bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej w orzecznictwie sądów administracyjnych", Przegląd Prawa Publicznego 2012, nr 6, s. 75 i n.). Rację ma zatem skarżąca kasacyjnie Spółka, że w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 u.d.i.p. zawarte są konstytucyjne i ustawowe przesłanki niezbędne do stwierdzenia, czy dana informacja jest informacją publiczną w rozumieniu u.d.i.p. i czy Spółka była na gruncie art. 4 ust. 1 u.d.i.p. zobowiązana do udzielenia żądanej informacji. Zbadanie i przeanalizowanie tych przepisów było zatem konieczne do ustalenia, czy dane z pkt 2 i 4 wniosku Stowarzyszenia powinny zostać udostępnione w trybie u.d.i.p. Tymczasem uzasadnienie zaskarżonego wyroku w części zawierającej rozważania Sądu nie zawiera żadnych odniesień do powyższych przepisów ani ich analizy. Niemożliwe jest więc ustalenie, w oparciu o jaką podstawę prawną Sąd I instancji uznał, że [...] S.A. jest podmiotem zobowiązanym, na gruncie art. 4 ust. 1 u.d.i.p, oraz który przepis, od strony przedmiotowej, pozwala na przyjęcie, że mamy do czynienia z informacją publiczną. Sąd I instancji w swoich rozważaniach, po wyjaśnieniu dopuszczalności skargi na gruncie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. i tego, co wynika z regulacji zawartych w art. 149 p.p.s.a., jak gdyby prima facie założył, że żądanie zawarte w pkt 2 i 4 wniosku stanowi informację publiczną, do udostępnienia której zobowiązana jest [...] S.A., w żaden sposób nie wyjaśniając, z jakich norm wynikają takie wnioski. Skonstatował jedynie, że skoro do dnia wyrokowania organ nie udzielił odpowiedzi na pytania zawarte w pkt 2 i 4 wniosku, to na gruncie art. 13 ust. 1 u.d.i.p. pozostawał bezczynny (zob. str. 5 i 6 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Takiego rozumowania nie można uznać za wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia, skoro abstrahuje ono od wyjaśnienia zakresu podmiotowego i przedmiotowego żądanej informacji, na gruncie u.d.i.p.

Na marginesie jedynie zauważyć należy, że mimo wskazania w końcowej części uzasadnienia na art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a., jako jednej z podstaw prawnych rozstrzygnięcia, w rzeczywistości orzeczenia opartego na tym przepisie Sąd I instancji nie zawarł w zaskarżonym wyroku i nie zobowiązał organu do rozpoznania wniosku w określonym terminie.

W tej sytuacji odnoszenie się do zarzutów postawionych w ramach pierwszej podstawy kasacyjnej (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) byłoby co najmniej przedwczesne. Zauważyć jedynie należy, że na podstawie art. 2 ust. 1 u.d.i.p. pojęcie "każdy" oznacza zarówno osoby fizyczne i prawne, jak i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, np. organizacje społeczne. Rozwinięcie tej tezy, w kontekście również art. 61 ust. 1 Konstytucji, zawiera m. in. wyrok NSA z 16 marca 2018 r. I OSK 2296/16 (LEX nr 2472150), a z argumentacją tam zawartą w całości identyfikuje się Naczelny Sąd Administracyjny w tym składzie. Będzie to miał także na uwadze Sąd I instancji ponownie rozpoznając sprawę, oprócz wyjaśnienia podstawy prawnej (od strony podmiotowej i przedmiotowej) uznania żądanej informacji za publiczną, o czym była mowa już wyżej.

Mając to na uwadze, na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w pkt 1 wyroku. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a. Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym, w trybie określonym w art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r., poz. 2095), wobec braku możliwości przeprowadzenia rozprawy na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, o czym strony zostały wcześniej poinformowane.