Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krystyna Daniel (spr.) Sędziowie : Sędzia WSA Aldona Gąsecka-Duda Sędzia WSA Agnieszka Nawara-Dubiel Protokolant : Teresa Jamróz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2013 r. sprawy ze skargi [....] Sp. z o.o. w D. na bezczynność Starosty B. w sprawie znak: [....] skargę oddala.

A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w D. wniosła w dniu 10 maja 2013 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na bezczynność Starosty B. w postępowaniu z wniosku skarżącego o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku (przetwarzania) odpadów (znak:[...] ).

Strona skarżąca wskazała, że bezczynność była wynikiem błędnej wykładni art. 42 ust. 4 w zw. z art. 42 ust. 2 ustawy z 14 grudnia 2012 roku o odpadach (Dz.U. z 2013 roku, póz. 21) w zw. z art. 71 ust. 2 pkt 1 i 2 i art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy z 3 października 2008 roku o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2008 roku Nr 199, póz. 1227, ze zm zwanej dalej ustawą habitatową) w zw. z § 3 ust. 1 pkt 80 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2010 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010 roku Nr 213, póz. 1397) polegającej na przyjęciu, iż w każdym przypadku, gdy wniosek o wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów dotyczy instalacji związanych z odzyskiem lub unieszkodliwianiem odpadów o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 80 rozporządzenia, niezbędne jest przedłożenie do ww. wniosku decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ustawy habitatowej, podczas gdy do wniosku o wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów dotyczącego instalacji związanych z odzyskiem lub unieszkodliwianiem odpadów o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 80 rozporządzenia niezbędne jest przedłożenie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach o której mowa w art. 71 ustawy habitatowej, wyłącznie w przypadku, gdy planowane (w ramach ubiegania się o zezwolenie) przetwarzanie odpadów stanowi przedsięwzięcie w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy habitatowej.

Strona skarżąca wniosła o przeprowadzenie dowodów ze wskazanych w skardze dokumentów na okoliczność ustalenia faktu, iż zamierzoną przez skarżącego działalność w Zakładzie [...] stanowi kontynuację dotychczasowej działalności skarżącego.

Wniosła o zobowiązanie Starosty B. do wydania decyzji administracyjnej w ww. sprawie administracyjnej w terminie 30 dni od daty zwrotu akt administracyjnych, stwierdzenie, że bezczynność Starosty B. w ww. postępowaniu administracyjnym miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wymierzenie Staroście B. , grzywny, w wysokości jednokrotności przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej.

W uzasadnieniu strona skarżąca podniosła, że w dniu 30 listopada 2011 roku złożyła do Starosty B. wniosek o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku opadów innych niż niebezpieczne na okres 5 lat od 1 kwietnia 2012 roku do 1 kwietnia 2017 roku. Wniosek został złożony w trybie nieobowiązującej już ustawy z 27 kwietnia 2001 roku o odpadach (tj. Dz. U. z 2010 roku Nr 185,poz. 1243, ze zm.). Decyzją z 25 lipca 2012 roku Starosta B. odmówił skarżącemu udzielenia ww. zezwolenia. Wskutek złożenia przez skarżącego odwołania od ww. decyzji, decyzją z 17 września 2012 roku (sygn. akt:[...] ) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. uchyliło decyzję Starosty B. z 25 lipca 2012 roku i przekazało sprawę Staroście B. do ponownego rozpatrzenia. Od daty wydania ww. decyzji nie została wydana żadna decyzja administracyjna w sprawie. Natomiast pismem z 5 lutego 2013 roku (otrzymanym przez skarżącego w dniu 6 lutego 2013 roku) Starosta wezwał skarżącego do: dostosowania, w terminie 7 dni, wniosku z 30 listopada 2011 roku do wymagań art. 42 ust. 2 ustawy o odpadach, która weszła w życie w dniu 23 stycznia 2013 roku oraz przedłożenia, w terminie 7 dni, decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ustawy habitatowej.

W piśmie z 12 lutego 2013 roku skarżący dostosował wniosek z 30 listopada 2011 roku do wymagań art. 42 ust. 4 ustawy o odpadach, jednocześnie wskazując, iż w niniejszym postępowaniu nie jest wymagane przedłożenie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Pismem z 18 lutego 2013 roku (otrzymanym przez skarżącego w dniu 19 lutego 2013 roku) Starosta B. ponownie wezwał skarżącego do przedłożenia, w terminie 7 dni, decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Pismem z 4 marca 2013 roku, skarżący przedstawił Staroście B, opinię prawną dr. J.J. , wskazującą, iż w niniejszym postępowaniu nie mamy do czynienia z przedsięwzięciem w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy habitatowej, a w konsekwencji nie jest wymagane przedłożenie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Równocześnie skarżący dokonał modyfikacji wniosku z 30 listopada 2011 roku.

Pismem z 4 marca 2013 roku Starosta pozostawił wniosek skarżącego z 30 listopada 2011 roku bez rozpoznania ze względu na nieuzupełnienie wniosku o decyzję środowiskową.

W dniu 14 marca 2013 roku skarżący wniósł, w trybie art. 37 § 1 k.p.a., zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie.

Postanowieniem z 12 kwietnia 2013 roku (otrzymanym przez skarżącego w dniu 19 kwietnia 2013 roku), Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. uznało ww. zażalenie za nieuzasadnione [...] .

Dalej strona skarżąca wskazała, że pozostawienie podania bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. nie wymaga wydania decyzji administracyjnej. Strona może jednakże kwestionować pozostawienie podania bez rozpoznania pośrednio -poprzez zaskarżenie bezczynności organu. Zdaniem strony skarżącej pozostawienie bez rozpoznania wniosku z 30 listopada 2011 roku nie było zasadne z uwagi na brak obowiązku przedłożenia przez skarżącego decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ustawy habitatowej.

Strona skarżąca argumentowała, że zgodnie z art. 42 ust. 4 w zw. z art. 42 ust. 2 ustawy o odpadach, do wniosku o wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów dołącza się decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ustawy. Zgodnie zaś z § 3 ust. 1 pkt 80 Rozporządzenia, do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się przedsięwzięcie dotyczące instalacji związanych z odzyskiem lub unieszkodliwianiem odpadów, innych niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 41-47 Rozporządzenia, z wyłączeniem instalacji do wytwarzania biogazu rolniczego w rozumieniu przepisów ustawy z 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne o zainstalowanej mocy elektrycznej nie większej niż 0,5 MW lub wytwarzających ekwiwalentną ilość biogazu rolniczego wykorzystywanego do innych celów niż produkcja energii elektrycznej, a także miejsca retencji powierzchniowej odpadów oraz rekultywacja składowisk odpadów. Wniosek o wydanie zezwolenia z 30 listopada 2011 roku dotyczy instalacji o której mowa w § 1 ust. 1 pkt 80 Rozporządzenia. Jednakże zamierzona przez skarżącego działalność nie jest przedsięwzięciem w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy habitatowej. Nie wszystko bowiem, co dotyczy instalacji o której mowa w § 1 ust. 1 pkt 80 Rozporządzenia wymaga decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach lecz wyłącznie to, co jest przedsięwzięciem (w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy habitatowej) dotyczącym ww. instalacji.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy habitatowej, ilekroć w ustawie habitatowej mowa jest o przedsięwzięciu, rozumie się przez to zamierzenie budowlane lub inną ingerencję w środowisko polegającą na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu, w tym również na wydobywaniu kopalin (przy czym przedsięwzięcia powiązane technologicznie kwalifikuje się jako jedno przedsięwzięcie, także jeżeli są one realizowane przez różne podmioty). Nie może być zatem przedsięwzięciem w rozumieniu ustawy habitatowej takie działanie (nawet przedsięwzięcie w potocznym rozumieniu), które nie polega na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu (jako, że zamierzenie budowlane będzie zawsze uznawane za formę przekształcenia lub zmiany sposobu wykorzystania terenu).

Tymczasem zamierzona przez A. działalność, polegająca na przetwarzaniu odpadów w Zakładzie [...] w miejscowości M. nie jest nową działalnością, lecz kontynuacją dotychczasowej działalności polegającej na odzysku (przetwarzaniu) odpadów, prowadzonej w ww. zakładzie od ponad 12 lat. Zakład [...] w miejscowości M. rozpoczął funkcjonowanie wraz z wydaniem przez Starostę B. w dniu 7 sierpnia 2001 roku decyzji o pozwoleniu na użytkowanie ww. zakładu (znak:[...] ), ostatnio zaś prowadzona działalność w zakresie odzysku (przetwarzania odpadów) była prowadzona na podstawie decyzji Starosty B. z 24 marca 2011 roku (znak:[...] ). W chwili składania wniosku z 30 listopada 2011 roku, ww. decyzja nadal "obowiązywała", albowiem ww. zezwolenie na odzysk odpadów dotyczyło okresu do 31 marca 2012 roku. Fakt, iż wniosek z 30 listopada 2011 roku dotyczył kontynuowania dotychczasowej działalności skarżącego był znany Staroście B. prowadzącemu postępowanie.

W dalszym ciągu "obowiązuje" decyzja Starosty B. z 15 czerwca 2011 roku o zezwoleniu na transport i zbieranie odpadów, na mocy której do 15 stycznia 2017 roku skarżący jest uprawniony do zbierania i magazynowania odpadów na terenie Zakładu [...] w miejscowości M. . Kontynuacja dotychczasowej działalności przez skarżącego nie stanowi przekształcenia lub zmiany sposobu wykorzystania terenu, wręcz przeciwnie: stanowi kontynuację dotychczasowego sposobu wykorzystywania terenu. W ramach planowanej przez skarżącego kontynuacji dotychczasowej działalności nie jest również przewidywane zamierzenie budowlane, przez które należy rozumieć (tak np. M. G. (red.), Prawo ochrony środowiska, Warszawa 2009, s. 104) działanie dotyczące zamiaru realizacji obiektu budowlanego w rozumieniu ustawy Prawo budowlane. Skoro zaś kontynuacja dotychczasowej działalności przez skarżącego nie stanowi przekształcenia lub zmiany sposobu wykorzystania terenu, to nie stanowi przedsięwzięcia w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy habitatowej, chociaż dotyczy instalacji wskazanej w § 1 ust. 1 pkt 80 Rozporządzenia. W konsekwencji nie istniał wymóg przedłożenia przez skarżącego decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Strona skarżąca podkreśliła, że zaprezentowane stanowisko potwierdza interpretacja dokonana przez Generalną Dyrekcję Ochrony Środowiska -Departament Ocen Oddziaływania na Środowisko przedłożona przez stronę skarżącą w ramach postępowania zażaleniowego na nierozpoznanie sprawy w terminie.

Z ostrożności procesowej, strona skarżąca zarzuciła naruszenie przez Starostę B. zasad wynikających z art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a., które winny znaleźć zastosowanie także przed ewentualnym skierowaniem wezwania z art. 64 § 2 k.p.a. Starosta B. winien bowiem szczegółowo ustalić, czy zamierzona działalność wnioskodawcy stanowi przedsięwzięcie w rozumieniu przepisów ustawy habitatowej. Starosta B. w żaden sposób ww. kwestii nie zbadał.

Strona skarżąca poddała także w wątpliwość, czy niedołączenie do wniosku o wydanie decyzji na przetwarzanie odpadów decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach stanowi w ogóle brak formalny, do którego uzupełnienia należy wzywać stronę na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. Badanie braków podania w trybie art. 64 § 2 k.p.a. winno dotyczyć jedynie braków formalnych, wynikających ze ściśle określonych przepisów, nie może zaś zmierzać do merytorycznej oceny zasadności podania. Art. 42 ust. 4 nakazuje szczegółowe zbadanie konieczności przedłożenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, co nie polega jedynie na "odszukaniu" przez organ administracyjny odpowiednich przepisów prawa (ustawy habitatowej), lecz na poczynieniu ustaleń faktycznych co do charakteru planowanej działalności w ramach badania czy stanowi ona "przedsięwzięcie" w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy habitatowej.

W odpowiedzi na skargę Starosta B. wniósł o oddalenie skargi. Organ potwierdził przebieg postępowania opisany w skardze. Wskazał, że podziela pogląd prezentowany przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. w uzasadnieniu postanowienia z 12 kwietnia 2013 r. uznającego niezasadność zażalenia na pozostawienie wniosku skarżącego bez rozpoznania. Wskazał, że Kolegium jednoznacznie stwierdziło, iż w niniejszej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, iż Starosta Powiatu w B pozostaje w bezczynności. Wniosek A. Sp. z o. o. o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie przetwarzania odpadów pozostawiony został bez rozpoznania, albowiem Spółka w zakreślonym terminie nie uzupełniła braków formalnych wniosku.

W ocenie Starosty B. wbrew twierdzeniom skarżącego -niedołączenie wniosku o wydanie decyzji na przetwarzanie odpadów, decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach stanowi brak formalny, do którego uzupełnienia należy wzywać stronę na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. Przepis ten ma w niniejszej sprawie zastosowanie, albowiem poprzednio obowiązująca ustawa o odpadach została uchylona i nie obowiązuje od 22 stycznia 2013 r., zaś ustawa z 14 grudnia 2012 r. nie zawiera w tym zakresie przepisów przejściowych, co powoduje, iż w sprawie mają bezpośrednie zastosowanie przepisy nowej ustawy. Wymogi określone przez tę ustawę rozciągnąć należy również na wniosek złożony przez Spółkę A. jeszcze w dacie obowiązywania poprzedniej ustawy o odpadach. Zgodnie zatem z aktualnymi wymogami do wniosku o wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów dołączyć należy decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, o ile ta decyzja jest wymagana. Zdaniem Starosty B. , jak również w ocenie SKO -wymóg uzyskania decyzji wynika w niniejszej sprawie wprost z treści art. 72 ust. 1 pkt 21 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Instalacja którą, zamierza wykorzystywać A. Sp. z o. o. do przetwarzania odpadów wymieniona jest w § 3 ust 1 pkt 80 rozporządzenia. W konsekwencji Starosta B. prawidłowo wezwał skarżącego do uzupełnienia uprzednio złożonego wniosku o przedłożenie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, w tym bowiem wypadku taka decyzja jest wymagana. Nie ma znaczenia sporządzona przez Spółkę A. "Ocena oddziaływania na środowisko" w związku z wydaniem przez Starostę B. decyzji z 7 sierpnia 2001 roku udzielającej pozwolenia na użytkowanie Zakładu [...] w M. Aktualnie obowiązująca ustawa o odpadach nie zwalnia bowiem z obowiązku uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w przypadku ubiegania się o wydanie zezwolenia na przetwarzanie odpadów. W odniesieniu od instalacji stanowiącej Zakład [...] w M. nie była wydawana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, bowiem poprzednio obowiązujące przepisy ustawy o odpadach nie ustanawiały wymogu dołączenia takiej decyzji do wniosku o wydanie zezwolenia na odzysk lub unieszkodliwianie odpadów. Nie ma przy tym znaczenia kwestia rozważania, czy wniosek skarżącego stanowi "przedsięwzięcie" bowiem zdaniem organu taka argumentacja skarżącego prowadzi do uzyskania przezeń korzystnego rozstrzygnięcia stanowiąc próbę ominięcia wymogu przewidzianego w art 42 ust. 4 ustawy o odpadach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Skarga podlega rozpoznaniu na podstawie przepisów ustawy z 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. póz. 270 ze zm. - p.p.s.a.)

W pierwszej kolejności rozważenia wymaga, czy skarga jest dopuszczalna.

Stosownie do treści art. 52 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.

Środkiem o jakim mowa w art. 52 p.p.s.a. jest między innymi zażalenie do organu administracji wyższego stopnia, składane w trybie art. 37 § 1 k.p.a. na niezałatwienie sprawy w terminie.

Strona skarżąca zażalenie takie złożyła, czego efektem było wydanie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. postanowienia z 12 kwietnia 2013r. Zaznaczyć przy tym wypada, że rozstrzygnięcie to nie ma żadnego znaczenia dla oceny zasadności złożonej skargi.

Przedmiotem niniejszego postępowania była skarga na bezczynność Starosty B. . Tak więc podstawę prawną znajdującą zastosowanie w rozpatrywanym przypadku stanowił art. 149 § 1 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Skarga na bezczynność przysługuje tylko w sprawach, w których wydawane są decyzje i określone postanowienia oraz w tych sprawach, w których mogą być wydawane akty lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że bezczynność organu zachodzi, gdy nie dotrzymuje on terminu załatwienia sprawy, a także w przypadku odmowy wydania stosownego aktu czy podjęcia czynności, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga podjęcia takich działań (zob. np. NSA z 17.12.2010 roku, sygn. akt l OSK 1811/10). Zadaniem sądu administracyjnego rozpoznającego skargę na bezczynność organu jest więc ustalenie, czy sprawa, w której została wniesiona skarga, była sprawą określoną w art. 3 § 2 pkt 1- 4 p.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdza, iż skarga jest dopuszczalna, albowiem zarzucana przez stronę skarżącą bezczynność dotyczy niewydania decyzji w sprawie z jej wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku (przetwarzania) odpadów.

Przechodząc do oceny zasadności skargi należy wskazać, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy organ zasadnie pozostawił wniosek strony skarżącej inicjujący postępowanie administracyjne bez rozpoznania, z uwagi na nieuzupełnienie jego braku, polegającego na nieprzedłożeniu decyzji środowiskowej.

Przede wszystkim należy wskazać, że wniosek o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku odpadów inicjujący postępowanie jest podaniem w rozumieniu art. 63 kpa i w związku z tym musi spełniać warunki określone w tym przepisie, jak również warunki szczególne wynikające z art. 42 ust. 2 i nast. ustawy z 14 grudnia 2012 roku o odpadach (Dz. U. 2013 r. póz. 21). Ten ostatni przepis stanowi, że zezwolenie na przetwarzanie odpadów wydaje się na wniosek posiadacza odpadów. Wniosek zawiera:

1) numer identyfikacji podatkowej (NIP) i numer REGON posiadacza odpadów, o ile został nadany;

2) wyszczególnienie rodzajów odpadów przewidzianych do przetwarzania;

3) określenie masy odpadów poszczególnych rodzajów poddawanych przetwarzaniu i powstających w wyniku przetwarzania w okresie roku;

4) oznaczenie miejsca przetwarzania odpadów;

5) wskazanie miejsca i sposobu magazynowania oraz rodzaju magazynowanych odpadów;

6) szczegółowy opis stosowanej metody lub metod przetwarzania odpadów, w tym wskazanie procesu przetwarzania, zgodnie z załącznikami nr 1 i 2 do ustawy, oraz opis procesu technologicznego z podaniem rocznej mocy przerobowej instalacji lub urządzenia, a w uzasadnionych przypadkach - także godzinowej mocy przerobowej;

7) przedstawienie możliwości technicznych i organizacyjnych pozwalających należycie wykonywać działalność w zakresie przetwarzania odpadów, ze szczególnym uwzględnieniem kwalifikacji zawodowych lub przeszkolenia pracowników oraz liczby i jakości posiadanych instalacji i urządzeń odpowiadających wymaganiom ochrony środowiska;

8) oznaczenie przewidywanego okresu wykonywania działalności w zakresie przetwarzania odpadów;

9) opis czynności podejmowanych w ramach monitorowania i kontroli działalności objętej zezwoleniem;

10) opis czynności, które zostaną podjęte w przypadku zakończenia działalności objętej zezwoleniem i związanej z tym ochrony terenu, na którym działalność ta była prowadzona;

11) określenie minimalnej i maksymalnej ilości odpadów niebezpiecznych, ich najniższej i najwyższej wartości kalorycznej oraz maksymalnej zawartości zanieczyszczeń, w szczególności PCB, pentachlorofenolu (PCP), chloru, fluoru, siarki i metali ciężkich - w przypadku zezwoleń dotyczących instalacji do termicznego przekształcania odpadów; 12) informacje, o których mowa w art. 95 ust. 9 - w przypadku zezwoleń na przetwarzanie zakaźnych odpadów medycznych lub zakaźnych odpadów weterynaryjnych dotyczących unieszkodliwiania tych odpadów;

13) informacje, o których mowa w art. 98 ust. 1 - w przypadku zezwoleń na przetwarzanie dotyczących unieszkodliwiania odpadów pochodzących z procesów wytwarzania dwutlenku tytanu oraz z przetwarzania tych odpadów, przez ich składowanie - do ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą powodować dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska;

14) informacje wymagane na podstawie odrębnych przepisów. Ponadto, zgodnie z ust. 3, w przypadku, gdy określenie rodzajów odpadów jest niewystarczające do ustalenia zagrożeń, jakie te odpady mogą powodować dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska, właściwy organ może wezwać wnioskodawcę do podania podstawowego składu chemicznego i właściwości odpadów. Natomiast stosownie do treści ust. 4 do wniosków, o których mowa w ust. 1 i 2, dołącza się decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, o ile jest wymagana.

Brak którekolwiek z elementów wniosku skutkuje wezwaniem wnioskodawcy przez organ administracji publicznej w trybie art. 64 § 2 k.p.a. do usunięcia braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych 'braków spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania. Nie ulega wątpliwości, że przepis ten dotyczy zarówno braków formalnych, jak i merytorycznych, a ich stwierdzenie przez organ obliguje go do pozostawienia wniosku bez rozpoznania, a nie wydania decyzji o odmowie wszczęcia postępowania czy też decyzji niekorzystnej dla strony (por. postanowienie NSA z dnia 16.09.2011 r., II OSK 1763/11). Jak słusznie wskazano w skardze, ze względu na fakt, że pozostawienie wniosku bez rozpoznania nie jest zaskarżalne, prawidłowość takiej czynności polegać będzie weryfikacji sądu właśnie na podstawie skargi na bezczynność organu.

Sąd podzielił stanowisko zaprezentowane przez Starostę B. , że nieprzedłożenie wraz z wnioskiem o wszczęcie postępowania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, o ile jest wymagana, stanowi brak wniosku inicjującego postępowania i razie jego nieuzupełnienia na wezwanie organu, uzasadnia pozostawienie wniosku bez rozpoznania.

Zgodnie z art. 71 ust. 1 i 2 cyt. wyżej ustawy decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach określa środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia. Uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane dla planowanych: 1) przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko; 2) przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Natomiast w myśl art. 72 ust. 1 ustawy wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje między innymi przed uzyskaniem zezwolenia na przetwarzanie odpadów i zezwolenia na zbieranie i przetwarzanie odpadów wydawanego na podstawie ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (pkt 21). Zgodnie z treścią art. 60 ustawy Rada Ministrów została upoważniona do określenia w drodze rozporządzenia rodzajów przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz rodzajów przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Na podstawie tego upoważnienia wydane zostało w dniu 9 listopada 2010 roku rozporządzenie w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U.2010, Nr 213, póz. 1397). Okolicznością bezsporną miedzy stronami jest, że wniosek dotyczy instalacji o której mowa § 3 ust. 1 pkt 80 cyt. rozporządzenia, a zatem zamierzone przedsięwzięcie inwestycyjne zaliczane jest do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Jednakże, zdaniem strony skarżącej, w odniesieniu do zamierzonej działalności nie można mówić w ogóle o przedsięwzięciu w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Zgodnie bowiem z zamieszczoną w tym przepisie definicją przedsięwzięcie oznacza zamierzenie budowlane lub inną ingerencję w środowisko polegającą na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu, w tym również na wydobywaniu kopalin. Zatem z uwagi na fakt, że zamierzona działalność polegająca na przetwarzaniu odpadów nie jest w przypadku spółki [...] działalnością nową, lecz kontynuacją dotychczasowej działalności polegającej na odzysku (przetwarzaniu) odpadów to nie można mówić ani o zamierzeniu budowlanym ani z przekształceniem terenu, ani ze zmianą dotychczasowego wykorzystania.

Z przedstawioną argumentacją nie sposób się jednak zgodzić. Przede wszystkim należy podkreślić, że zezwolenie na przetwarzanie odpadów wydawane jest zawsze na czas oznaczony (por. art. 44 ustawy o odpadach). Świadczy to o jednoznacznej woli ustawodawcy reglamentowania zezwoleń i poddawania warunków prowadzenia działalności w zakresie odpadów, co pewien czas, całościowej ocenie - niezależnie od instytucji przewidzianych w ustawie mających na celu kontrolę działalności zgodnie z udzielonym zezwoleniem. Taki stan rzeczy pozwala również na kreowanie wymagań jakie musi spełniać podmiot z uwzględnieniem zarówno zmieniających się okoliczności faktycznych, jak również zaostrzających się wymogów prawnych. Wskazać wypada, że wydanie zezwolenia na czas oznaczony ma ten skutek, że po upływie terminu określonego w decyzji zezwolenie traci ważność, a zatem nie można z faktu jego posiadania wywodzić jakichkolwiek skutków prawnych na przyszłość.

W kontekście powyższego nie ulega wątpliwości, że wydanie zezwolenia każdorazowo poprzedzone musi być przeprowadzeniem kompleksowego postępowania zgodnie z obowiązującymi w przepisami. W tej sytuacji skoro wprowadzono w art. 42 ust. 4 ustawy o odpadach wymóg dołączenia do wniosku decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a wcześniej takiego wymogu nie było, to należy uznać, że bez znaczenia dla tego faktu jest, czy działalność w tym zakresie jest przez dany podmiot kontynuowana, czy też dopiero rozpoczynana.

Ponadto, zdaniem Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, wbrew stanowisku prezentowanemu w skardze niedołączenie wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach stanowi brak formalny polegający uzupełnieniu na podstawie art. 64 § 2 k.p.a. Należy podkreślić, że przepis ten nie różnicuje braków formalnych i merytorycznych. A zatem wszystkie stwierdzone przez organ, przy wstępnym badaniu sprawy braki podlegają uzupełnieniu w tym trybie. Zaznaczyć wypada, że w ustawie o odpadach nie wprowadzono szczególnego uregulowania, jak przykładowo ma to miejsce w ustawie Prawo budowlane (art. 35 ust. 3), które pozwoliłoby na rozgraniczenie braków formalnych wniosku od wad materialnych przedłożonej dokumentacji. Art. 42 ust. 4 ustawy o odpadach jest jednoznaczny, nie rodzi wątpliwości interpretacyjnych i kreuje obowiązek dołączenia do wniosku o zezwolenie na przetwarzanie odpadów w określonych sytuacjach decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Konkludując należy wskazać, że postępowanie Starosty B. w postępowaniu z wniosku A. sp. z o.o. z siedzibą w D. było prawidłowe. Organ pismami z 5 lutego 2013 roku oraz 18 lutego 2013 roku wezwał wnioskodawcę do przedłożenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Jednocześnie pouczył wnioskodawcę o konsekwencji nieuzupełnienia braku w zakreślonym 7-dniowym terminie w postaci pozostawienia wniosku bez rozpoznania. W tej sytuacji pozostawienie pismem z 4 marca 2013 roku wniosku bez rozpoznania było właściwe i organowi nie można przypisać bezczynności w sprawie.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 ustawy -Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono, jak w sentencji. Przepis ten stanowi bowiem, że w razie nieuwzględnienia skargi sąd skargę oddala.