Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Wojtynowska (spr.), Sędziowie Asesor WSA Danuta Oleś, Asesor WSA Bogusław Woźniak, Protokolant Sekretarz Sądowy Dorota Zawiślińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2007 r. sprawy ze skargi "A" spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania 1. uchyla zaskarżone postanowienie, 2. określa, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane, 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

I SA/Gd 456/07

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Dyrektor Izby Skarbowej na podstawie art. 163 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm - dalej: O.p. ) odmówił "A" Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] nr [...] określającej skarżącej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2002.

W uzasadnieniu tego postanowienia organ odwoławczy stwierdził, że zaskarżona odwołaniem decyzja została wysłana na adres siedziby spółki przy ul. [...] w [...], i po dwukrotnym awizowaniu została - jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru - odebrana przez B.S. w Urzędzie Pocztowym [...] w dniu 8 sierpnia 2006 roku, przy czym pomimo pouczenia o terminie i trybie wniesienia odwołania nie wpłynęło ono w terminie.

Odwołanie od powyższej decyzji strona wniosła dopiero w dniu 16 listopada 2006 roku, składając jednocześnie wniosek o przywrócenie terminu do jego wniesienia.

We wniosku tym spółka jako powód uchybienia terminowi do wniesienia odwołania wskazała, że decyzja organu pierwszej instancji została wydana w okresie, gdy A.S. - Prezes Zarządu Spółki, będący jedyną osobą uprawnioną do jej reprezentacji oraz jedynym jej pracownikiem, przebywał w Areszcie Śledczym, skąd został zwolniony w dniu [...], przy czym Prezes Zarządu Spółki powziął wiedzę o treści przedmiotowej decyzji na dzień przed złożeniem wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, kiedy to przesyłkę kierowaną do spółki przekazał mu B.S.

Jednocześnie strona wskazała, że przedmiotowy wniosek składa z daleko idącej ostrożności, gdyż przesyłkę pocztową zawierającą decyzję pierwszoinstancyjną odebrała osoba nieupoważniona do odbioru korespondencji, dlatego też doręczenie jej nie było skuteczne, a termin do wniesienia odwołania nie zaczął nigdy biec.

Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu argumentów Spółki "A" zawartych we wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, powołując się na treść przepisów art. 151, art. 144 O.p, art. 26 ust. 1 i art.26 ust.2 pkt 5 lit."a" ustawy z dnia 12 czerwca 2003r. Prawo pocztowe (Dz.U. Nr 130, poz. 1188 ze zm.) oraz § 35 ust. 1 i ust 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004r. w sprawie warunków wykonywania powszechnych usług pocztowych (Dz.U. nr 5 poz. 34 ze zm.) podkreślił, że z przywołanych powyżej przepisów wynika, że pisma osobom prawnym doręcza się - na adres ich siedziby lub miejsca prowadzenia działalności, wskazany na przesyłce - osobom uprawnionym do odbioru korespondencji.

W przypadku osoby prawnej, jaką jest Spółka z o.o. "A", osobami uprawnionymi do odbioru przesyłek w jej imieniu są członkowie zarządu lub osoby przez nich upoważnione do odbioru korespondencji.

Zgodnie z odpisem z Krajowego Rejestru Sądowego nr KRS [...] organem uprawnionym do reprezentacji Spółki "A" jest zarząd, sprawowany jednoosobowo przez Prezesa w osobie A.S. od dnia 19 lutego 2004r. (wcześniej funkcję te pełnił p. B.S.). Z kolei udziałowcami Spółki są:

- A.S.,

- B.S.,

- D.S.,

- M.S.

W przedmiotowej sprawie przesyłka polecona, zawierająca decyzję organu pierwszej instancji została odebrana w Urzędzie Pocztowym [...] - po powtórnym awizowaniu - w dniu 8 sierpnia 2006r. przez B.S. W związku z tym, że na zwrotnym potwierdzeniu odbioru brak jest pieczęci firmowej Spółki, Dyrektor Izby Skarbowej pismem z dnia 11 grudnia 2006r., nr [...] wystąpił do wymienionego Urzędu Pocztowego o udzielenie informacji, czy B.S. był upoważniony do odbioru przesyłek poleconych w imieniu Spółki z o.o. "A" oraz czy odbierał również inną korespondencję (poza wskazaną przesyłką) kierowaną do Spółki.

W odpowiedzi [...] Urząd Pocztowy nr [...] wskazał, że B.S. odbiera przesyłki w imieniu Spółki "A" w [...], ul. [...], a odbiór ich zawsze kwituje pieczątką.

Z załączonych do tego pisma kserokopii dowodów odbioru przesyłek poleconych wynika, że odbiór przesyłki poleconej nr [...], zawierającej kwestionowaną decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej, został pokwitowany przez B.S. w dniu 8 sierpnia 2006r. odręcznym podpisem oraz pieczęcią firmową Spółki "A". Poza tym z dowodów tych wynika, że B.S. odbierał w imieniu Spółki "A" inne przesyłki i to nie tylko w 2006r., ale także w 2007r.

Również z dowodów zgromadzonych w aktach sprawy wynika, że B.S. odbierał korespondencje kierowaną do Spółki zarówno przez organ I instancji (21.02.2005r. - pismo z dnia 14.02.2005r., nr [...], w dniu 14.07.2005r. - decyzja z dnia [...], nr [...], w dniu 26.07.2005r.- wynik kontroli z dnia [...], nr [...], w dniu 11.05.2006r. - pismo z dnia 26.04.2006r., nr [...]), jak i przez organ II instancji w związku z wniesionym odwołaniem od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...], nr [...] (w dniu 20.12.2005r. - pismo z dnia 12.12.2005r., nr [...]). Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że B.S. zamieszkuje - jak wynika z informacji uzyskanych z Urzędu Skarbowego - pod adresem siedziby Spółki "A".

Ponadto żadne z pism doręczonych do Spółki na ten adres i odbieranych przez B.S. w jej imieniu - co potwierdzają pieczątki firmowe Spółki z o.o. "A" odciśnięte na zwrotnych potwierdzeniach odbioru - nie było przez nią kwestionowane. Dopiero jako nieskutecznie doręczoną uznał podatnik decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej dotyczącą określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002r., co do której uchybił terminowi do wniesienia odwołania.

Skoro zatem B.S. dysponował pieczątką firmową Spółki, to - zdaniem organu odwoławczego - można uznać, że był on osobą upoważnioną do odbioru korespondencji w rozumieniu art.151 ustawy O.p. Powyższe znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie NSA.

W konkluzji organ odwoławczy stwierdził, że dzień, w którym B.S. potwierdził w Urzędzie Pocztowym własnoręcznym podpisem oraz pieczęcią firmową "A" Sp. z o.o. odbiór przesyłki zawierającej decyzję Organu I instancji - należy uznać za datę skutecznego doręczenia decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...], a zatem podniesiony przez Spółkę we wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania argument, że decyzja organu I instancji nie została skutecznie doręczona i termin do wniesienia odwołania nie zaczął nigdy biec, należy uznać za niezasadny.

Rozpatrując natomiast wskazane przez podatnika we wniosku przesłanki przywrócenia terminu do wniesienia odwołania Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że w myśl art. 162 O.p. w razie uchybienia terminu należy przywrócić termin, gdy zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki:

- zainteresowany wystąpi z wnioskiem o przywrócenie terminu,

- uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy,

- podanie (wniosek) o przywrócenie terminu wniesie w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi,

- jednocześnie z wniesieniem podania dopełni czynności, dla której był określony termin.

Jako powód nie dotrzymania terminu do złożenia odwołania strona we wniosku z dnia 14 listopada 2006r. podała, że decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej została wydana w okresie, gdy A.S. - Prezes Zarządu Spółki - będący jedyną osobą uprawnioną do jej reprezentacji oraz jedynym jej pracownikiem - przebywał w Areszcie Śledczym, skąd został zwolniony w dniu [...], a wiedzę o treści tej decyzji powziął dopiero w dniu wczorajszym, kiedy to przesyłkę kierowaną do Spółki przekazał mu B.S.

Organ odwoławczy mając na uwadze, że B.S. jest synem A.S. nie dał wiary, że odebraną przesyłkę zawierającą zaskarżoną decyzję przekazał ojcu dopiero w dniu 13 listopada 2006r. Poza tym A.S. posiadał wiedzę o toczącym się postępowaniu w sprawie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002r. o czym świadczy korespondencja znajdująca się w aktach sprawy (np. pismo z dnia 24 maja 2005r. do Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej).

Uwzględniając natomiast, że A.S. został zwolniony z Aresztu Śledczego - jak wynika ze Świadectwa Zwolnienia z Aresztu Śledczego w S. - w dniu [...], to ustawowy 7 - dniowy termin do złożenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania upływał w dniu [...] (sobota), przy czym zgodnie z art. 12 § 5 O.p., terminem tym był dzień [...]. W tym stanie faktycznym i prawnym w ocenie organu odwoławczego wniosek w sprawie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania został złożony z uchybieniem terminu przewidzianego w art. 162 § 2 O.p.

W piśmie z dnia 20 lutego 2007r. A.S. - po zapoznaniu się w tym samym dniu z materiałem dowodowym, zebranym w sprawie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania podniósł, że korespondencja była kierowana przez Urząd Kontroli Skarbowej nie tylko na adres siedziby Spółki, lecz również adres Aresztu Śledczego w [...]. Powyższe wskazuje na to, że organ I instancji był doskonale poinformowany o jego pobycie w Areszcie Śledczym, na którego adres powinien przesłać decyzję w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, gdyż jest on Prezesem jednoosobowego Zarządu Spółki.

Ponadto strona podniosła, że nie otrzymała z powrotem z Prokuratury Okręgowej lub CBS dokumentów dotyczących 2002r., a prokurator nigdy nie zezwolił na przeglądanie dokumentów. Zatem decyzja w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2002r. została wydana po bardzo powierzchownym zaznajomieniu się z materiałem dowodowym za 2002r. i jest bardzo krzywdząca dla jego firmy.

Odnosząc się do powyższych zarzutów organ odwoławczy podkreślił, że pisma osobom prawnym zgodnie z art.151 O.p. doręcza się w lokalu ich siedziby lub w miejscu prowadzenia działalności osobie upoważnionej do odbioru korespondencji.

Spółka "A" nie zgadzając się z rozstrzygnięciem Dyrektora Izby Skarbowej w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku powołując się na naruszenie prawa wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że B.S. w 2006r. nie był osobą uprawnioną do odbioru korespondencji kierowanej do "A" Sp. z o.o., ponieważ nie sprawował już funkcji członka zarządu oraz nie posiadał pełnomocnictwa do tego rodzaju czynności.

Odnośnie przyjętej przez organ odwoławczy daty ustania przyczyny uchybienia terminowi do wniesienia odwołania, za którą uznano dzień opuszczenia przez A.S. Aresztu Śledczego skarżąca podniosła, że okoliczność, iż Prezes Zarządu posiadał wiedzę na temat toczącego się postępowania w sprawie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002r., nie świadczy w żadnym stopniu o terminie uzyskania informacji o wydanej przez organ podatkowy decyzji.

Ponadto strona wskazała, że A.S. i B.S. począwszy od stycznia 2006r. nie pozostają w zażyłych stosunkach, albowiem z winy ojca aresztowano również syna (opuścił areszt w połowie 2006r.). Stąd nie powinien dziwić fakt spóźnionego przekazania spornej przesyłki.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy powtórzył argumentację zawartą w zaskarżonym postanowieniu i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

W wyniku takiej kontroli decyzja lub postanowienie mogą zostać uchylone w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) p.p.s.a.).

Z przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Wykładnia powołanego wyżej przepisu wskazuje, że Sąd ma prawo ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Z drugiej jednak strony granicą praw i obowiązków Sądu wyznaczoną w art. 134 § 1 p.p.s.a. jest zakaz wkraczania w sprawę nową. Granice te zaś wyznaczone są dwoma aspektami, mianowicie legalnością działań organu administracji oraz całokształtem aspektów prawnych tego stosunku prawnego, który był objęty treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia. Powyższe oznacza, że Sąd naruszyłby ten przepis jedynie wówczas, gdyby przekroczył określone wyżej granice danej sprawy albo gdyby ograniczył się w ocenie legalności tylko do zarzutów i wniosków skargi.

Oceniając zaskarżone postanowienie z punktu widzenia wskazanych powyżej kryteriów stwierdzić należy, że narusza ono prawo w stopniu powodującym konieczność wyeliminowania go z obrotu prawnego.

W uwarunkowaniach rozpoznawanej sprawy poza sporem pozostaje okoliczność, że decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...], po powtórnym awizowaniu odebrał w Urzędzie Pocztowym [...] w dniu 8 sierpnia 2006 roku B.S., który, co jest również okolicznością bezsporną nie był ani pracownikiem skarżącej spółki ani uprawnionym do jej reprezentacji członkiem zarządu.

Prawidłowość doręczenia przesyłki zawierającej przedmiotową decyzję organ odwoławczy wywodzi z nie kwestionowanej wcześniejszej praktyki odbioru korespondencji kierowanej na adres siedziby skarżącej przez B.S., a przede wszystkim opiera się na informacji [...], z której wynika, że pomimo braku na zwrotnym potwierdzeniu odbioru przesyłki pieczęci spółki, taka została odciśnięta na pocztowym dowodzie doręczenia przesyłki, a skoro tak, to B.S. był osobą upoważnioną do odbioru korespondencji w imieniu spółki.

Na wstępie rozważań należy podnieść, że zarzut nieskutecznego doręczenia decyzji nie może stanowić podstawy wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Wniosek o przywrócenie terminu opiera się bowiem na założeniu, że decyzja, od której wniesiono odwołanie została skutecznie doręczona i że uchybienie terminu do wniesienia odwołania nastąpiło bez winy strony. Doręczenie, które nie jest skuteczne nie powoduje rozpoczęcia biegu terminu do wniesienia odwołania. W tej sytuacji organ podatkowy musi z urzędu dokonać ponownego doręczenia decyzji stronie.

Ponieważ we wniesionej skardze najdalej idącym zarzutem jest zarzut odbioru kierowanej do spółki decyzji przez osobę nieupoważnioną do odbioru korespondencji, a kwestia ta była przedmiotem rozważań organu podatkowego w zaskarżonym postanowieniu, który uczynił w tym zakresie własne ustalenia faktyczne, rolą Sądu jest ocena, czy kwestionowana decyzja została doręczona zgodnie z obowiązującym w tym zakresie prawem.

Stosownie do treści art. 151 O.p. osobom prawnym oraz jednostkom organizacyjnym niemającym osobowości prawnej pisma doręcza się w lokalu ich siedziby lub w miejscu prowadzenia działalności - osobie upoważnionej do odbioru korespondencji. Brzmienie tego przepisu jest jasne i nie wymaga szczegółowej wykładni. Skutek prawny doręczenia pisma wymienionym podmiotom powstaje przez sam fakt odbioru dokonanego przez osobę upoważnioną i wobec tego doręczenie następuje w dacie potwierdzenia przez tę osobę odbioru pisma. Na jej ustalenie nie ma wpływu to, czy osoba ta przekazała następnie pismo osobom powołanym do dokonania czynności, których pismo dotyczyło. Jest to już sprawa wewnętrznej organizacji pracy jednostki będącej adresatem pisma.

Dowodem odbioru pisma przez osobę do tego upoważnioną jest przede wszystkim tzw. zwrotne potwierdzenie odbioru pisma, które jest dokumentem urzędowym, wywołującym określone skutki procesowe dla adresata korespondencji. Przesłanką uznania dokumentu urzędowego za dowód w sprawie jest jego sporządzenie przez uprawniony organ oraz sporządzenie tego dokumentu w przepisanej formie. Formę sporządzania dokumentów pocztowych potwierdzających doręczenie przesyłki przez operatora pocztowego regulują przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków wykonywania powszechnych usług pocztowych (Dz. U. Nr 5, poz. 34 ze zm.). Zgodnie z treścią § 35 ust. 1 powołanego rozporządzenia, przesyłki rejestrowane i przekazy pocztowe doręcza się zgodnie z art. 26 ustawy za pokwitowaniem odbioru, po stwierdzeniu tożsamości osoby uprawnionej do odbioru. Z treści art. 3 pkt 20 ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. - Prawo pocztowe (Dz. U. Nr 130, poz. 1188 ze zm.) wynika, że przesyłka rejestrowana jest to przesyłka przyjęta za pokwitowaniem przyjęcia i doręczona za pokwitowaniem odbioru. Zatem pisma doręczane z zastosowaniem zwrotnego potwierdzenia odbioru przez adresata przesyłek doręczanych za pośrednictwem poczty, spełniają przytoczoną definicję przesyłki rejestrowanej. W przepisie § 35 ust. 3 powołanego rozporządzenia Minister postanowił, że pokwitowanie odbioru przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego powinno zawierać czytelny podpis odbiorcy i datę odbioru. Z treści tego przepisu wynika, że adresat przesyłki własnym podpisem obowiązany jest potwierdzić fakt doręczenia mu przesyłki. Z przepisu tego wynika również i to, że potwierdzenie odbioru ma na celu potwierdzenie odbioru przesyłki przez adresata w określonej dacie. W ocenie Sądu, przepis ten należy interpretować w ten sposób, że datę odbioru przesyłki na pokwitowaniu winien umieścić adresat przesyłki, gdyż tylko wówczas pokwitowanie to będzie spełniało funkcję dowodu potwierdzającego fakt doręczenia przesyłki adresatowi w określonej dacie. W rozpoznawanej sprawie niewątpliwie adresatem przesyłki była konkretna osoba prawna, toteż formę doręczenia przesyłki takiej właśnie osobie należy ocenić w kontekście § 35 ust. 4 powołanego rozporządzenia Ministra Infrastruktury. Przepis ten stanowi, że jeżeli adresatem przesyłki lub przekazu pocztowego jest osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, pokwitowanie odbioru powinno zawierać czytelny podpis odbiorcy, datę odbioru i odcisk stempla firmowego, a w przypadku braku stempla firmowego - informację o dokumencie potwierdzającym uprawnienie do odbioru przesyłki.

Skoro sam fakt doręczenia przesyłki osobie prawnej musi potwierdzić jej odbiorca przez złożenie własnoręcznego podpisu (osoby upoważnionej do reprezentacji podmiotu lub upoważnionej do odbioru korespondencji dla tego podmiotu ),to brak jest podstaw do twierdzenia, że datę odbioru przesyłki może wpisać za niego inna osoba, nie dotyczy to sytuacji kiedy adresat odmawia potwierdzenia odbioru przesyłki. Pocztowe potwierdzenie odbioru pisma sporządzonego przez organ administracji ma pełnić taką samą funkcję jak pokwitowanie jego odbioru osobiście przez adresata. W przypadku odbioru przez stronę pisma osobiście od organu, gdy odbiór tego pisma rozpoczyna bieg terminu procesowego, osoba ta ma obowiązek oprócz podpisu na pokwitowaniu umieścić również datę odbioru pisma. Sam organ również ma interes w tym, ażeby data odbioru przez właściwy podmiot została umieszczona na pokwitowaniu odbioru pisma, gdyż w przeciwnym razie w przypadku uchybienia przez stronę terminowi, którego bieg rozpoczyna doręczenie pisma organ będzie miał trudności w udowodnieniu tego uchybienia. Z tych względów należało stwierdzić, że również w przypadku doręczania osobie prawnej pisma organu za pośrednictwem poczty, adresat obowiązany jest potwierdzić jego odbiór przez umieszczenie na dowodzie doręczenia własnoręcznie podpisu osoby upoważnionej do odbioru, pieczęci firmowej oraz daty odbioru pisma.

Zważywszy na treść art. 151 O.p., który nie pozostawia organowi podatkowemu żadnej alternatywy do wyboru miejsca doręczenia ( pismo adresowane do osoby prawnej może być również doręczone w siedzibie organu podatkowego – art. 151 w zw. z art. 148 § 2 pkt 1 O.p. ) zdaniem Sądu, organ II instancji dokonał niewłaściwej oceny, że doszło do prawidłowego doręczenia decyzji w dniu 8 sierpnia 2006 r.

Z akt postępowania bezspornie bowiem wynika, że owo doręczenie decyzji nastąpiło poza siedzibą spółki, w Urzędzie Pocztowym [...] ( karta 167/1, 176/1,178/2 akt administracyjnych ). Skoro odbiór przesyłki nastąpił poza siedzibą spółki to osoba, której Urząd Pocztowy ją wydał powinna dysponować pełnomocnictwem pocztowym. Trudno bowiem mówić o skutecznym doręczeniu decyzji organu podatkowego w sytuacji, gdy jej odbiór poza siedzibą osoby prawnej potwierdziła osoba, co do której poczta nie posiadała właściwego pełnomocnictwa pocztowego, a takowe, co wynika z akt sprawy zostało udzielone przez Prezesa spółki A.S. dopiero w dniu 20 lutego 2007 roku, a zatem znacznie po dniu odbioru przesyłki. Co więcej, Poczta doręczała przesyłki do spółki "A" opierając się na oświadczeniu listonosza, że B.S. jest właścicielem firmy, co w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie ma żadnego znaczenia. W myśl bowiem art. 201 §1 i 204 § 1 i 2 Kodeksu spółek handlowych w zw. z art. 38 Kodeksu cywilnego tylko zarząd reprezentuje spółkę na zewnątrz i tylko zarząd może ustanowić pełnomocników lub prokurentów. Tym samym praktyka posługiwania się przez B.S. pieczęcią spółki, w sytuacji, gdy nie był on nawet jej pracownikiem, nie może rodzić ujemnych skutków procesowych dla samej spółki.

Z tego powodu Sąd uznał, że potwierdzenie odbioru przez B.S. decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] nie może być uznane za urzędowy dowód jej doręczenia w dacie wskazanej w zaskarżonym postanowieniu. Daty tej organ nie udowodnił też innymi środkami dowodowymi.

Należało zatem stwierdzić, że organ wydał zaskarżone postanowienie z naruszeniem art.151 O.p.- nie udowodnił okoliczności faktycznej - doręczenia decyzji w dniu 8 sierpnia 2006r. uprawnionemu podmiotowi, a okoliczność ta została przyjęta przez organ jako podstawa faktyczna rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym postanowieniu.

Na marginesie należy podkreślić, że powołane w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia orzecznictwo sądowoadministracyjne - wyrok NSA z dnia 19 września 2003 r., sygn. akt. III SA 2353/02 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 maja 2004 r., sygn. akt III SA 3374/02 dotyczą odmiennych stanów faktycznych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. orzeł jak w sentencji.