Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędziowie: NSA Antoni Hanusz, WSA del. Ludmiła Jajkiewicz (sprawozdawca), Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "E." sp. z o. o. z siedzibą w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 21 sierpnia 2007 r. sygn. akt I SA/Gd 456/07 w sprawie ze skargi "E." sp. z o. o. z siedzibą w G. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 23 lutego 2007 r. nr [...] w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od "E." sp. z o. o. z siedzibą w G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2007 r., sygn. akt I SA/Gd 456/07, uchylił postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 23 lutego 2007 r., ..., w przedmiocie odmówienia przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 28 lipca 2006 r., nr ..., określającej "E." spółka z o.o. z siedzibą w G. (dalej: skarżąca) zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002 r.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd, uznając skargę za zasadną, przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:

Organ odwoławczy podał, iż wskazana na wstępie decyzja, skierowana na adres skarżącej w G. przy ulicy O., została odebrana w dniu 8 sierpnia 2006 r. przez B. S., natomiast odwołanie (mimo prawidłowego pouczenia) zostało wniesione w dniu 16 listopada 2006 r. wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu, w którym skarżąca wskazała, iż decyzja została wydana w okresie, kiedy osoba uprawniona do jej reprezentowania przebywała w areszcie i dopiero po zwolnieniu, w dniu 13 października 2006 r., dowiedziała się od B. S., osoby nieuprawnionej do odbioru korespondencji, o jej wydaniu.

Organ odwoławczy nie uznając wniosku o przywrócenie terminu wskazał, iż zgodnie z dokumentami dołączonymi do odpowiedzi PPUP Poczta Polska Centrum Sieci Pocztowej Urząd Pocztowy nr ... wynika, iż odbiór przesyłki poleconej nr .. zawierającej przedmiotową decyzję został pokwitowany przez B. S. odręcznym podpisem oraz pieczątką firmową strony, co świadczy, że był on osobą uprawnioną do odbioru przesyłek strony.

Organ wskazał również, iż B. S. zamieszkuje pod adresem, na który była skierowana przesyłka, a ponadto wskazał na fakt obioru przez niego pozostałych przesyłek kierowanych do skarżącej, których odbiór nie był kwestionowany.

Organ wskazał też, iż ustawowy siedmiodniowy termin do wystąpienia z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania upłynął w dniu 22 października 2006 r., a nie jak twierdzi skarżąca w dniu 13 listopada 2006 r., co oznacza, że wniosek został złożony po terminie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że w 2006 r. B.S. nie był ani członkiem zarządu ani osoba uprawnioną do odbioru korespondencji. Poza tym podniosła, iż ich relacje w związku z wcześniejszym aresztowaniem również B. S. były luźne, stąd też spóźnione przekazanie przesyłki.

Organ odwoławczy w odpowiedzi na skargę, podtrzymując dotychczasową argumentację, wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uwzględniając skargę uznał, iż zaskarżone postanowienie narusza przepisy prawa w stopniu dającym podstawę do jego wyeliminowania z obrotu prawnego.

Sąd wskazał, iż w świetle przepisów regulujących sposób doręczania przesyłek przez pocztę nie ulega wątpliwości, że organ odwoławczy dokonał nieprawidłowej oceny doręczenia decyzji z dnia 8 sierpnia 2006 r.

Sąd uznał więc, iż potwierdzenie odbioru przesyłki przez B.S. w sytuacji, gdy nie był on członkiem zarządu strony, jej pracownikiem ani nie dysponował pełnomocnictwem pocztowym, nie było skuteczne.

W skardze kasacyjnej z dnia 23 listopada 2007 r. skarżąca zaskarżyła wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, zarzucając naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Ponadto skarżąca wniosła o:

- zmianę uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w zakresie, w jakim Sąd dokonał wykładni art. 151 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. z 2005 r., Dz.U. Nr 8, poz. 60 ze zm. - dalej: Ord. pod.), poprzez orzeczenie, iż korespondencja kierowana do skarżącej może być odbierana wyłącznie przez osoby uprawnione do odbioru pism, bez względu czy doręczenie następuje w lokalu siedziby, czy też poza nim, albowiem do tego rodzaju podmiotów nie znajduje zastosowania art. 149 Ord. pod. oraz

- zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania według prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącej podniósł, iż brak jest podstaw w przepisach prawa podatkowego na zróżnicowanie sytuacji adresata przesyłki w zależności od miejsca jej odbioru.

Wskazał również, iż wykładnia art. 151 Ord. pod. jest niezwykle istotna dla skarżącej, ponieważ jak wskazuje analiza akt sprawy inne przesyłki były również odbierane w ten sam sposób, co sugeruje, iż postępowanie było prowadzone wadliwie i powinno toczyć się od samego początku w pełnym zakresie.

Poza tym pełnomocnik skarżącej podniósł, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku nie odniósł się do podnoszonych przez skarżącą kwestii, co do nagannych praktyk organów podatkowych, polegających na dowolnych, uznaniowym kierowaniu przesyłek bądź na adres siedziby skarżącego, bądź na adres Aresztu Śledczego w Szczecinie, a także w kwestii błędnej interpretacji przepisów dotyczących przywrócenia terminu, w szczególności zaś ustania przyczyny uchybienia terminu.

Dyrektor Izby Skarbowej w G. w odpowiedzi na skargę kasacyjną z dnia 8 września 2008 r. wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik podniósł, iż skarżąca nie wskazała, jakie przepisy procesowe zostały naruszone, do czego była zobowiązana.

Ponadto pełnomocnik organu wskazał, iż Sąd bada legalność zaskarżonego aktu w granicach danej sprawy, co oznacza, że badając postanowienie o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania nie mógł badać całości akt pierwszej i drugiej instancji w sprawie wymiaru podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r.

Pełnomocnik organu podniósł też, iż przyjęcie przez Sąd, że doręczenie decyzji przez organ pierwszej instancji nastąpiło w innej dacie niż przyjął organ odwoławczy, powoduje, że dalsze rozważania tym zakresie są zbędne.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Pełnomocnik skarżącej w jej podstawie postawił zarzut naruszenia prawa procesowego, który nie spełnia wymogów ustawowych, o jakich mowa w art. 176, w związku z art. 174 pkt 2 p.p.s.a., a tym samym zarzut ten jest bezskuteczny.

W myśl art. 174 pkt 2 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na zarzucie naruszenia prawa procesowego, o ile stwierdzone uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a ponadto powinna ona czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym, których brak może zostać usunięte oraz zawierać konieczne elementy materialnoprawne przewidziane tylko dla skargi kasacyjnej (oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytaczać podstawy kasacyjne i ich uzasadnienie, zawierać wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany), których brak nie podlega sanacji (art. 176 p.p.s.a.). Zarzut skargi kasacyjnej powinien być skierowane pod adresem sądu pierwszej instancji, co oznacza, iż skarżący jest zobowiązany do wskazania przede wszystkim przepisów postępowania sądowoadministracyjnego ewentualnie innych, które jego zdaniem zostały przez sąd naruszone.

W rozpoznawanej sprawie pełnomocnik skarżącej w podstawie zarzutu naruszenia prawa procesowego nie wskazał żadnego przepisu prawa procesowego. Jedynie formułując wniosek powołał się na art. 151 Ord. pod., co nie można uznać za wystarczające.

Na marginesie należy jednak zauważyć, iż błędny jest pogląd pełnomocnika skarżącej, z którego wynika, iż brak jest podstaw do uwzględnienia przepisów regulujących doręczanie przesyłek pocztowych. Wskazany w art. 151 Ord. pod. sposób doręczania nie wyklucza rozwiązań prawnych wprowadzonych przepisami prawa pocztowego.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 184 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto zgodnie z art. 204 pkt 1 p.p.s.a.