Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Dorota Jadwiszczok Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Izabela Adamowicz po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2018 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi T. G. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 5 stycznia 2018 r., nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę.

Skarga T. G. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 5 stycznia 2018 r., nr [..], wniesiona została w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dokonał w dniu 5 lipca 2016 r. kontroli legalności wybudowania obiektów budowlanych na działkach nr [..] i nr [..] przy ul. S. w D. (protokół i szkic sytuacyjny), po czym pismem nr [..] z dnia 20 września 2016 r. zawiadomił strony o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie zabudowy tych działek w warunkach samowoli budowlanej. Na skutek dokonanych w dniu 5 lipca 2016 r. oględzin organ ustalił, że na działkach tych zlokalizowany jest:

- wybudowany przez skarżącego w 2012 r., bez pozwolenia na budowę, obiekt budowlany – wiata w konstrukcji drewnianej przykryta dachem pokrytym w części dachówką ceramiczną, w części płytami z poliwęglanu, o wymiarach 11 m x 21 m, pełniąca funkcję restauracji i zaplecza.

Postanowieniem nr [..] z dnia 20 września 2016 r. powiatowy organ wstrzymał, w oparciu o art. 48 ust. 2 i 3 oraz art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 1994 r., nr 89, poz. 414, z późn. zm.), roboty budowlane w zakresie wybudowanej, bez pozwolenia na budowę, na terenie działek nr [..] i [..] przy ul. S. w D., gmina K., wiaty drewnianej o wymiarach 21 m x 11 m - i nałożył na Pana T. G. obowiązek przedstawienia, w terminie do 30 stycznia 2017 r., następujących dokumentów: zaświadczenia Wójta Gminy o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; czterech egzemplarzy projektu budowlanego sporządzonego przez uprawnioną osobę, wraz z odpowiednimi opiniami i uzgodnieniami; oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

W uzasadnieniu postanowienia PINB poinformował, że inwestorem dobudowanej w 2012 r. do istniejącego budynku usługowego drewnianej wiaty, z dachem pokrytym w części dachówką ceramiczną a w części płytami z poliwęglanu, użytkowanej w funkcji restauracyjnej z zapleczem - jest Pan T. G. W treści pouczenia organ uprzedził inwestora o konieczności uiszczenia opłaty legalizacyjnej ustalanej w odrębnym postanowieniu.

Postanowieniem nr [..] z dnia 20 września 2016 r. powiatowy organ wezwał stronę postępowania, Pana T. G., do przedstawienia w terminie 30 dni od daty otrzymania postanowienia dodatkowych dokumentów w postaci m.in. opisu, w którym strona powinna określić rodzaj, zakres i sposób wykonania obiektu wraz ze szkicami lub rysunkami oraz projektu zagospodarowania terenu.

Pan T. G. wskazał, iż 28 grudnia 2016 r. wystąpił z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy budowy w postaci wiaty zadaszonej o konstrukcji drewnianej, której dotyczy przedmiotowe postępowanie.

Pismem z dnia 20 stycznia 2017 r. oraz 22 marca 2017 r. Pan T. G. wystąpił do organu z wnioskiem o przedłużenie terminu do dostarczenia przedmiotowej dokumentacji do dnia 22 września 2017 r. (pismo z dnia 22 marca 2017 r.).

Następnie, zaskarżoną decyzją nr [..] z dnia 6 października 2017 r., wydaną na podstawie art. 48 ust. 1 i 4 oraz art. 83 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał panu T.G. rozbiórkę przedmiotowej wiaty. W uzasadnieniu decyzji organ powiatowy wskazał, że "inwestor do dnia dzisiejszego nie wykonał nałożonego obowiązku", dlatego konieczne jest zastosowanie art. 48 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane. PINB podkreślił, iż "pismo Pana T. G. z dnia 22 marca 2017 r. z załączoną do niego kopią wniosku o wydanie warunków zabudowy dla terenu, gdzie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ma na celu przeciąganie postępowania, a więc należy ustosunkować się do niego negatywnie".

Pan T. G. złożył w dniu 26 października 2017 r. odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji, w której zarzucił: nieposzanowanie przepisów art. 35 § 3 i art. 36 k.p.a. w przedmiocie terminu rozstrzygnięcia sprawy; przeprowadzenie postępowania dowodowego, w szczególności oględzin dokonanych jednoosobowo przez nieuprawnionego inspektora; błędną kwalifikację przedmiotu sprawy (w oryginale: "podmiotu sprawy"), gdyż wiata nie jest obiektem budowlanym, lecz budowlą.

W toku postępowania odwoławczego organ II instancji –Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, ustalił, że działki nr [..] i [..] w D., obr. Ż., na których zlokalizowany jest przedmiotowy obiekt budowlany, położone są na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla wsi D., obr. Ż., sektor B, zatwierdzony uchwałą Rady Gminy z dnia 28 czerwca 2005 r., nr XXXIV/324/2005, (Dz. Urz. Woj. Pom. 90, poz. 1855 z 26 września 2005 r.). Zgodnie z tym planem w/w działki znajdują się na terenie "zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wraz z urządzeniami budowlanymi", na których dopuszcza się lokalizację tymczasowych obiektów budowlanych o funkcjach usługowych o powierzchni zabudowy do 15 m2. Co istotne, organ II instancji ustalił ponadto, iż Pan T. G. nie wystąpił z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o zgodności budowy wiaty z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją z dnia 5 stycznia 2018 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257, z późn. zm.) i art. 48 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy podzielił bowiem stanowisko organu I instancji i uznał, że zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29 – 31 przywołanej ustawy.

Z kolei według art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym w czasie budowy ww. wiaty, pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki (realizacja tych obiektów wymagała zgłoszenia właściwemu organowi).

Budowa wymienionych powyżej obiektów budowlanych, a więc i wiat, o powierzchni zabudowy przekraczającej 25 m2 wymagała uzyskania pozwolenia na budowę.

Ponieważ Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego ustalił naruszenie art. 28 ust. 1 faktem wybudowania w 2012 r. przez Pana T. G., na terenie działek nr [..] i nr [..] przy ul. S. w D., bez takiej decyzji, wiaty o konstrukcji drewnianej o wymiarach 21 m x 11 m (powierzchnia 231 m2), z dachem pokrytym dachówką ceramiczną i płytami poliwęglanowymi, użytkowanej jako restauracja z zapleczem - zasadnie wydał postanowienie o wstrzymaniu robót i nałożeniu na inwestora obowiązku przedstawienia, w wyznaczonym czasie, wyszczególnionych w postanowieniu dokumentów. W związku z niespełnieniem tego obowiązku organ pierwszej instancji zaskarżoną decyzją nakazał inwestorowi rozbiórkę wiaty zgodnie z art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane.

Organ odwoławczy podkreślił ponadto, iż decyzja o warunkach zabudowy jest wymagana tylko w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Skoro miejscowy plan istnieje, inwestor był obowiązany dostarczyć zaświadczenie Wójta Gminy o zgodności budowy z ustaleniami tego planu, czego jednak nie uczynił.

W odniesieniu do ostatniego zarzutu odwołania organ II instancji wskazał, iż zgodnie z art. 3 pkt 1 i 3 ustawy Prawo budowlane, przez obiekt budowlany należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury. Wiata jest, jak trafnie określiła strona odwołująca, budowlą. Należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury. Jej legalna budowa "podlega swoistemu" trybowi, wynikającemu z regulacji art. 29 ust. 1 pkt 2 lit. c) po wprowadzeniu "najnowszych" zmian w ustawie Prawo budowlane: pozwolenia na budowę (a także zgłoszenia) nie wymaga budowa wiat o powierzchni zabudowy do 50 m2, sytuowanych na działce, na której znajduje się budynek mieszkalny lub przeznaczonej pod budownictwo mieszkaniowe, przy czym łączna liczba tych wiat na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki; analizowana wiata przekracza ustawowy limit o 180 m2, zatem również obecnie jej budowa wymagałaby pozwolenia na budowę.

We wniesionej do Sądu skardze skarżący T. G. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji jak również poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, zarzucając, że decyzje te wydane zostały z naruszeniem: art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane poprzez przyjęcie bez oględzin, że jest to wiata, która jest większa niż wiata, w związku z którą toczy się niniejsze postępowanie, art. 29 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane poprzez stwierdzenie, iż brak było zgłoszenia budowy, podczas gdy w trakcie postępowania zgłoszono fakt budowy wnioskami o ustalenie warunków zabudowy, art. 75 § 1 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie prawidłowego postępowania dowodowego, tj. nieustalenie dokładnej wielkości wiaty, art. 9 oraz art. 10 k.p.a. poprzez brak doręczenia wszystkim stronom postępowania informacji o możliwości zapoznania się z dokumentacją dotyczącą sprawy, a także poprzez brak zapewnienia czynnego udziału wszystkim stronom postępowania, art. 7 oraz art. 7a k.p.a. poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego, a także nierozstrzygnięcie sprawy na korzyść strony w razie zaistnienia uzasadnionych wątpliwości, art. 8 k.p.a. poprzez nieprowadzenie postępowania administracyjnego w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej, art. 77 k.p.a. poprzez nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, art. 35 oraz art. 36 k.p.a. poprzez przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ administracji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie, w pełni podtrzymując stanowisko i argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i podkreślając, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał na wydanie zaskarżonej decyzji.

Rozpoznając wniesioną skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zaskarżona decyzja Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 5 stycznia 2018 r. jak i poprzedzająca ją decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 6 października 2017 r. są zgodne z prawem.

Stwierdzony przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego stan faktyczny sprawy nakazywał zastosowanie wobec skarżącego procedury legalizacyjnej określonej w art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w toku postępowania wyjaśniającego ustalił bowiem, że na działkach [..] i [..] przy ul. S. w D., gmina K., znajduje się m.in.: obiekt budowlany - wiata w konstrukcji drewnianej przykryta dachem pokrytym w części dachówką ceramiczną, w części płytami z poliwęglanu, o wymiarach 11 m x 21 m (231 m2), pełniąca funkcję restauracji i zaplecza. Obiekt ten został posadowiony na gruncie w 2012 r. Skarżący, będący właścicielem i inwestorem wykonanego obiektu budowlanego, nie posiada pozwolenia na jego budowę. Ustalenia organu I instancji dokonane zostały podczas przeprowadzonej w dniu 5 lipca 2016 r. kontroli na terenie działek nr [..] i [..] przy ul. S. w D., gmina K. i znajdują potwierdzenie w aktach sprawy.

Art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane stanowi zaś, że właściwy organ nakazuje, z zastrzeżeniem ust. 2, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego 1) bez wymaganego pozwolenia na budowę albo 2) bez wymaganego zgłoszenia dotyczącego budowy, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1a, 2b i 19a, albo pomimo wniesienia sprzeciwu do tego zgłoszenia.

Istniejąca na terenie w/w działki wiata stanowi obiekt budowlany – budowlę, w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego.

Art. 3 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane wyjaśnia bowiem, że obiektem budowlanym jest budynek, budowla bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. Zgodnie zaś z art. 3 pkt 2 tej ustawy przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 3 przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przesądzono już, że wiata składająca się z fundamentów, dachu i nieposiadająca ścian, nie może być zaliczana ani do obiektów małej architektury, ani do tymczasowych obiektów budowlanych, nie jest również budynkiem w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, a zatem należy ją zaliczyć do kategorii budowli. (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 6 marca 2018 r., sygn. akt II SA/Bk 517/17, LEX nr 2464855). Ponadto, wiata (altana) może być kwalifikowana jako budowla, ale także jako obiekt małej architektury. Jednak o tym, czy wiata jest budowlą, czy też obiektem małej architektury, decyduje przede wszystkim jej wielkość oraz sposób konstrukcji (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 2711/16, LEX nr 2393311).

Biorąc pod uwagę powyższe wskazać należy, iż wiata, której dotyczy przedmiotowe postępowanie, stanowi budowlę w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Jest to obiekt o łącznej powierzchni 231 m2, a zatem obiekt znacznej wielkości. Ponadto, za zakwalifikowaniem wiaty jako budowli przemawia także istnienie fundamentów, dachu, oraz brak tymczasowego przeznaczenia, lecz stały. Niniejsze ustalenia zostały poczynione na podstawie wizji przeprowadzonej w sposób zgodny z prawem przez pracownika upoważnionego przez kompetentny organ, kontroli. Posadowienie takich obiektów budowlanych wymagało przy tym uprzedniego uzyskania pozwolenia na budowę, a nie jak twierdzi skarżący zgłoszenia budowy. Ocena, czy miała miejsce samowola budowlana dokonywana jest przy tym zawsze według przepisów prawa budowlanego obowiązujących w dacie dokonania tejże samowoli a ocena prawna tego stanu musi być każdorazowo determinowana przez przepisy obowiązujące w dacie przeprowadzenia ostatnich robót budowlanych, które składały się na aktualną konstrukcję i parametry takiego samowolnie pobudowanego obiektu (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2007 r., sygn. akt II OSK 782/06, dostępny na stronie internetowej https://orzezczenia.nsa.gov.pl).

Art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, w brzmieniu obowiązującym w 2012 r. (Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz.1623) stanowił, że roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. Z kolei katalog art. 29 ust. 1 Prawa budowlanego nie obejmował wyjątkiem od powyższej zasady uzyskania pozwolenia na budowę obiektu będącego wiatą powyżej 25 m2. Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 2 tej ustawy pozwolenia na budowę nie wymagała jedynie budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki.

Niesporne w sprawie jest, że na wybudowanie opisanych powyżej obiektów budowlanych, będących przedmiotem niniejszego postępowania, skarżący nie uzyskał pozwolenia na budowę.

Przeprowadzona zaś przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego procedura legalizacyjna nie narusza dyspozycji art. 48 ustawy - Prawo budowlane.

Po dokonaniu wstępnej kontroli przedmiotowej budowy pod kątem zgodności z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym a także z przepisami techniczno – budowlanymi, postanowieniem z dnia 20 września 2016 r., organ I instancji wstrzymał roboty budowlane przy budowie obiektu budowlanego i nałożył na skarżącego obowiązek przedłożenia, do dnia 30 stycznia 2017 r., wskazanych dokumentów.

Z akt sprawy wynika, że w wyznaczonym terminie skarżący nie przedłożył wymaganych postanowieniem dokumentów. Ponadto, organ ustalił, że przedmiotowe działki położone są na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla wsi D., obr. Ż., sektor B, zatwierdzony uchwałą Rady Gminy z dnia 28 czerwca 2005 r., nr XXXIV/324/2005, (Dz. Urz. Woj. Pom. 90, poz. 1855 z 26 września 2005 r.). Zgodnie z tym planem w/w działki znajdują się na terenie "zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wraz z urządzeniami budowlanymi", na których dopuszcza się lokalizację tymczasowych obiektów budowlanych o funkcjach usługowych o powierzchni zabudowy do 15 m kw. W toku postępowania administracyjnego skarżący nie uzyskał jednak zaświadczenia o zgodności budowy wiaty z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Nieprzedstawienie zaś przez skarżącego wymaganych postanowieniem wydanym na podstawie art. 48 ust. 3 dokumentów obligowało organ do orzeczenia nakazu rozbiórki przedmiotowego obiektu budowlanego, na co wskazuje dyspozycja art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane stanowiąca, że w przypadku niespełnienia w wyznaczonym terminie obowiązków, o których mowa w ust. 3, stosuje się przepis ust. 1.

Sąd podkreśla jednocześnie, że proces legalizacji samowoli budowlanej prowadzony jest w interesie inwestora, lecz inwestor nie ma przymusu wykonywania nałożonych na niego obowiązków. W takim jednak przypadku winien liczyć się z konsekwencjami wynikającymi z art. 48 ust. 4 w związku z art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego. W razie nieprzedłożenia dokumentów, o które wzywał organ nadzoru budowlanego nie przejdzie on bowiem do kolejnego etapu procedury legalizacyjnej, o jakim mowa w art. 48 ust. 5 ustawy Prawo budowlane, lecz wyda decyzję nakazującą przymusową rozbiórkę. Wykonanie nałożonych obowiązków jest obligatoryjnym elementem procesu legalizacji samowolnie wybudowanego obiektu. Bez przedstawienia żądanej dokumentacji organ nie może bowiem wydać decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i decyzji o pozwoleniu na wznowienie robót, bądź decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego, jeżeli budowa została zakończona. Brzmienie art. 48 ust. 4 ustawy jest jednoznaczne i nie może budzić wątpliwości. W przypadku niespełnienia w wyznaczonym terminie nałożonych przez organ obowiązków, właściwy organ obowiązany jest wydać decyzję, o której mowa w art. 48 ust. 1. Żaden przepis ustawy - Prawo budowlane nie przewiduje w takiej sytuacji możliwości odstąpienia od orzeczenia nakazu rozbiórki.

Sąd nie stwierdził jednocześnie, aby w toku przeprowadzonego postępowania doszło do naruszenia przepisów kodeksu postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ ma wynik sprawy. Rozpoznając sprawę przedmiotowej samowoli budowlanej, organy nadzoru budowlanego obu instancji dokonały prawidłowych i jednoznacznych ustaleń faktycznych, które znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Ustalenia te były niezbędne i wystarczające do podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie. Orzekające organy procedowały w zgodzie z przepisami postępowania administracyjnego oraz prawidłowo powołały i zastosowały przepisy Prawa budowlanego. Ponadto, uzasadnienia zarówno zaskarżonej decyzji jak i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, spełniają wymogi art. 107 § 3 kpa, a także odpowiadają wynikającej z art. 11 kpa zasadzie przekonywania.

Sąd zważył, iż trafnie wskazał organ II instancji w uzasadnieniu decyzji, że organy administracji architektoniczno - budowlanej oraz nadzoru budowlanego przy wykonywaniu obowiązków określonych przepisami prawa budowlanego mogą dokonywać czynności kontrolnych; protokolarne ustalenia dokonane w toku tych czynności stanowią podstawę do wydania decyzji oraz podejmowania innych środków przewidzianych w przepisach prawa budowlanego (art. 81 ust. 4 ustawy Prawo budowlane). Organy nadzoru budowlanego lub osoby działające z ich upoważnienia mają prawo wstępu do obiektu budowlanego, na teren budowy i zakładu pracy (art. 81a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy Prawo budowlane).

Biorąc pod uwagę powyższe, wskazać należy, iż osobą upoważnioną do prowadzenia postępowania w imieniu organu, w tym podejmowania czynności kontrolnych, jest "jednoosobowo" merytoryczny pracownik Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego, lecz decyzje lub postanowienia podejmuje organ administracji publicznej. Decyzja organu I oraz II instancji została podjęta w oparciu o protokół kontrolny sporządzony przez upoważnionego pracownika, szkic sytuacyjny, jak również dokumenty zgromadzone w aktach sprawy i ustalenia poczynione przez organy z urzędu w zakresie istnienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz braku zgodności obiektu budowlanego z jego założeniami. Z tego względu nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut skarżącego dotyczący nieprawidłowego prowadzenia postępowania dowodowego i wadliwego ustalenia stanu faktycznego sprawy. Sąd nie przychylił się do zarzutu skarżącego w zakresie nieuwzględnienia wątpliwości na korzyść strony, bowiem w przedmiotowej sprawie takie wątpliwości nie występują.

Zarzut skarżącego dotyczący przewlekłości prowadzonego postepowania w sprawie nie może być przedmiotem oceny w niniejszej sprawie albowiem przysługuje na niego odrębna skarga stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) – dalej jako "p.p.s.a.".

Niezależnie od powyższego, pozostałe zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia przepisów postępowania nie zasługują na uwzględnienie z tego powodu, że brak jest jakiegokolwiek powiązania tych zarzutów z ich wpływem na wynik rozstrzygnięcia czy wykazania naruszenia uprawnień procesowych strony skarżącej. Jawią się więc one jako chybione. Zdaniem Sądu organ zebrał, rozpatrzył i ocenił zgromadzony materiał dowodowy w sposób prawidłowy i wystarczający dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia z zachowaniem reguł określonych w art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a., czemu dał wyraz w uzasadnieniu odpowiadającym wymogom art. 107 § 3 k.p.a.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 p.p.s.a. wniesioną w niniejszej sprawie skargę, jako bezzasadną, oddalił.