Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożenna Blitek (spr.) Sędziowie WSA Janusz Bociąga WSA Halina Jakubiec Protokolant specjalista Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 marca 2017 r. sprawy ze skargi J. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 17 czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty skargę oddala.

Decyzją z dnia 21 marca 2016 r. nr [...] Starosta cofnął J. T. uprawnienia diagnosty nr [...]. W uzasadnieniu organ I instancji podał, że w dniu 11 września 2013 r. przeprowadzono kontrolę drogową autobusu marki Mercedes-Benz o nr rej. [...], którym kierował J. S. Na podstawie dowodu rejestracyjnego ustalono, że w dniu 10 września 2013 r. kontrolowany autobus przeszedł okresowe badanie techniczne w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów nr [...] należącej do Spółdzielni [...] w J. Taką okoliczność potwierdził diagnosta J. T. wpisem w dowodzie rejestracyjnym, pieczątką i podpisem, jednak kierowca J. S. w trakcie kontroli drogowej zeznał do protokołu, że autobus nie uczestniczył fizycznie w dniu 10 września 2013 r. w okresowym badaniu technicznym. Mając powyższe na uwadze Starosta (poprzez Naczelnika Wydziału Komunikacji i Transportu J. J.) przeprowadził w dniu 14 października 2013 r. kontrolę w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów , w wyniku której stwierdzono na podstawie rejestru badań, że w dniu 10 września 2013 r. odnotowano jako wykonane okresowe badanie techniczne autobusu marki Mercedes-Benz nr rej. [...] przez diagnostę J. T. Okoliczność ta została potwierdzona wystawioną fakturą VAT nr [...]. W toku postępowania przesłuchano diagnostę J. T., właścicielkę autobusu A. K. i kierowcę autobusu J. S. Każda z przesłuchiwanych osób zeznała, że autobus o numerze rejestracyjnym [...] w dniu 10 września 2013 r. uczestniczył w okresowym badaniu technicznym w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów w J. W związku z powstałymi wątpliwościami Starosta wystąpił do Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego o potwierdzenie czy materiał dowodowy, którym dysponuje Inspekcja wskazuje na to, że przedmiotowy autobus o nr rej. [...] w dniu 10 września 2013 r. fizycznie nie uczestniczył w tym badaniu. W dniu 16 grudnia 2013 r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego potwierdził, że w dniu 10 września 2013 r. w okresie pomiędzy godz. 13:53 a 17:01 urządzenie rejestrujące "tachograf" zainstalowane w przedmiotowym autobusie nie zarejestrowało aktywności kierującego i przebytej drogi mogące świadczyć o przeprowadzonym badaniu technicznym na stacji diagnostycznej. Nadto organ I instancji zaznaczył, że sprawa poświadczenia nieprawdy przez diagnostę J. T. toczyła się przed Sądem Rejonowym, który wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2015 r. warunkowo umorzył postępowanie karne. W związku z powyższym organ I instancji uznał, że zaistniały przesłanki do zastosowania dyspozycji art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

W odwołaniu od powyższej decyzji organu I instancji J. T. wniósł o jej uchylenie. Decyzji organu I instancji odwołujący się zarzucił:

– naruszenie art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a., poprzez niewyjaśnienie i nieuwzględnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy mających znaczenie dla jej rozstrzygnięcia.

– naruszenie art. 80 k.p.a., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do cofnięcia odwołującemu się uprawnień diagnosty, pomimo, że brak jest jednoznacznych dowodów wskazujących na to, że w dniu 10 września 2013 r. potwierdził on przeprowadzenie badania technicznego autobusu o nr rej. [...] niezgodnie ze stanem faktycznym.

– naruszenie art. 84 ust. 3 pkt. 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, poprzez jego zastosowanie i cofnięcie odwołującemu się uprawnień diagnosty, pomimo tego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje wystarczających podstaw do jego zastosowania.

– błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że w dniu 10 września 2013 r. skarżący niezgodnie ze stanem faktycznym potwierdził przeprowadzenie badania technicznego autobusu o nr rej. [...], podczas gdy nie wynika to z materiału dowodowego zgromadzonego sprawie.

Decyzją z dnia 17 czerwca 2016 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 81 ust. 12, art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Starosty z dnia [...] 2016 r. nr [...]. W ocenie Kolegium, w sprawie wystąpiła przesłanka do cofnięcia uprawnień diagnosty wskazana w art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, tj. wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Kolegium wskazało, że prawomocnym wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2015 r., sygn. akt [...] Sąd Rejonowy warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko J. T. na okres próby wynoszący trzy lata. Organ II instancji zauważył, że warunkowe umorzenie postępowania karnego stwierdza winę oskarżonego, a zatem J. T. dopuścił się zarzucanego mu czynu. Odnosząc się do szeregu zawartych w odwołaniu zrzutów Kolegium stwierdziło, że prawomocny wyrok karny, którym umorzono warunkowo postępowanie karne, jest wystarczającym dowodem na spełnienie przesłanek do cofnięcia diagnoście uprawnień. W tym stanie rzeczy przeprowadzanie innych dowodów jest, zdaniem organu odwoławczego, zbędne, biorąc pod uwagę zasadę ekonomi postępowania, a także fakt, iż byłyby to dowody przeciw okolicznościom ustalonym już w postępowaniu karnym.

Z powyższą decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego nie zgodził się J. T. i pismem z dnia 8 sierpnia 2016 r. wniósł na nią skargę, domagając się jej uchylenia wraz z poprzedzającą ją decyzją organu I instancji. Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił naruszenie:

– art. 6 k.p.a., art. 7 k.p.a. i art. 8 k.p.a., poprzez niepodjęcie działań mających na celu dokładne wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy oraz nierozpoznanie zarzutów skarżącego wskazanych w treści odwołania, co w sposób oczywisty podważa zaufanie obywatela do władzy publicznej.

– art. 76 § 3 k.p.a., poprzez nierozpoznanie zarzutów skarżącego wskazanych w treści odwołania i oparcie zaskarżonego rozstrzygnięcia wyłącznie na treści prawomocnego wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne wydanego w sprawie [...], pomimo tego, że wyrok ten nie miał dla organów I i II instancji charakteru wiążącego, a przepisy k.p.a. dopuszczały możliwość przeprowadzenia dowodów przeciwko jego treści.

– art. 77 § 1 k.p.a., poprzez zaniechanie wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego w sprawie, w tym zwłaszcza, poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z akt sprawy karnej o sygn. akt [...] i ponownego przesłuchania w charakterze świadków A. K. i J. S.

– art. 80 k.p.a., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do utrzymania w mocy decyzji organu I instancji, pomimo tego, że brak jest jednoznacznych dowodów wskazujących, iż w dniu 10 września 2013 r. skarżący potwierdził przeprowadzenie badania technicznego autobusu o nr rej. [...] niezgodnie ze stanem faktycznym, jak też pomimo tego, że skarżący w toku sprawy o sygn. akt [...] nigdy nie przyznał się do winy i stawianych mu zarzutów.

– art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, poprzez jego zastosowanie, pomimo, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał wystarczających podstaw do jego zastosowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący podkreślił, że ani w toku postępowania przygotowawczego, ani przed sądem nie przyznał się do winy oraz popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, a złożone przez niego wyjaśnienia przed sądem w sprawie [...] są całkowicie zbieżne z tymi, jakie złożył w niniejszej sprawie. Skarżący podniósł, że na skorzystanie z instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego zdecydował się jedynie dlatego, że chciał uniknąć konieczności prowadzenia długiego postępowania sądowego, związanych z tym kosztów sądowych i adwokackich, nerwów i stresu, które negatywnie odbijały się na stanie zdrowia jego i jego żony. Skarżący dodał, że ani Kolegium ani Starosta nie zapoznali się z aktami sprawy karnej [...], co powoduje, że ich ustalenia dotyczące jego winy są całkowicie dowolne. W ocenie skarżącego koniecznym było zapoznanie się przynajmniej z protokołami przesłuchania skarżącego oraz z protokołem rozprawy z dnia 31 sierpnia 2015 r., na której został wydany wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne. Skarżący podkreślił również, że w aktach sprawy brak jest dowodów, które w sposób jednoznaczny i niebudzący żadnych wątpliwości wskazywałyby, że w dniu 10 września 2013 r. potwierdził przeprowadzenie badania technicznego autobusu o nr rej. [...] niezgodnie ze stanem faktycznym. Wbrew bowiem ustaleniom organu I instancji, wydruki z tachografu cyfrowego zalegające w aktach sprawy wcale nie potwierdzają, że przedmiotowy autobus na stacji diagnostycznej nie był. Skarżący stwierdził, że podczas kontroli tego autobusu jego tachograf w ogóle nie był przedmiotem badania, stąd też nie został dostrzeżony fakt, że w pamięci tego urządzenia wpisany jest błędny numer rejestracyjny autobusu. Poza tym autobus był całkowicie sprawny, co znalazło potwierdzenie w ponownie przeprowadzonym badaniu technicznym. Poza tym nie uwzględniono faktu, że zatrudniająca skarżącego stacja diagnostyczna jest zlokalizowana w odległości zaledwie kilkudziesięciu metrów od drogi J - K, po której regularnie kursuje autobus o nr rej. [...]. Zdaniem skarżącego, tłumaczy to wątpliwości Inspektorów ITD, dlaczego tachograf nie zarejestrował przebytej drogi świadczącej o dojeździe na stację diagnostyczną. Analiza wydruków z tarczy tachografu przedmiotowego autobusu z dni 10 września 2013 r. i 11 września 2013 r. wskazuje bowiem, że dystans, jaki przedmiotowy autobus pokonał w tych dniach, w poszczególnych godzinach różni się, i to o kilkaset metrów. W tym stanie rzeczy skarżący uważa, że nie można w sposób jednoznaczny przyjąć, że w dniu 10 września 2013 r. autobus na stacji diagnostycznej nie był. W ocenie skarżącego, analiza zapisów tachografu przedmiotowego autobusu powinna być przedmiotem ewentualnej opinii biegłego, a oparcie ustaleń faktycznych w sprawie na informacjach przekazanych przez Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego jest błędne, gdyż brak jest informacji co do kompetencji osób, które tych informacji udzielają, a poza tym WITD jest niewątpliwie zainteresowany rozstrzygnięciem niniejszej sprawy, a co za tym idzie, jego bezstronność budzi poważne i uzasadnione wątpliwości. Skarżący podniósł, że organ I instancji w żaden sposób nie wyjaśnił dlaczego jednym zeznaniom J. S. odmówił wiarygodności, a innym nie, jak też dlaczego za wiarygodne uznał akurat te zeznania, które były niekorzystne dla skarżącego. Organ I instancji nie przeprowadził także jakiejkolwiek analizy zeznań tego świadka zwłaszcza w kontekście zeznań złożonych przez świadka A. K. Zdaniem skarżącego, po zakończeniu postępowania w sprawie [...] koniecznym było ponowne przesłuchanie wymienionych wyżej osób, czego organ I instancji nie uczynił. Koniecznym było również przesłuchanie pracowników Stacji Diagnostycznej zatrudniającej skarżącego na okoliczność ustalenia, czy w dniu 10 września 2013 r. było przeprowadzane badanie techniczne autobusu o nr rej. [...]. Skarżący podkreślił także, że art. 84 ust. 3 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, jako przepis o charakterze sankcyjnym, powinien być stosowany w sposób ścisły, a w związku z tym cofnięcie diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów powinno mieć miejsce w sytuacji niebudzącego wątpliwości zaistnienia jednej z przesłanek ustawowych.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniosło o oddalenie skargi.

Na rozprawie w dniu 15 marca 2017 r. pełnomocnik skarżącego podał, że kierowca był przesłuchiwany przez wiele godzin i mógł powiedzieć wiele rzeczy. Przyznał, że wyrok warunkowo umarzający jest stwierdzeniem winy, jednak organ nie wyjaśnił, czy istotnie w tym dniu autobus nie był poddany badaniu technicznemu.

Sąd stwierdza z urzędu, że kierowca J. S. słuchany w trakcie kontroli drogowej zeznał do protokołu, że w dniu 10 września 2013 r. zadzwonił do szefowej A. K., że kończy się przegląd techniczny autobusu o nr rej. [...], że przekazał jej dowód rejestracyjny tego pojazdu i A. K. gdzieś z nim pojechała, a następnie (około godziny 15:20) otrzymał dowód rejestracyjny z "wbitym" przeglądem technicznym z datą 10.09.2013 r. Kierowca zaznaczył, że w dniu 10 września 2013 r. prowadził kontrolowany autobus tylko on i nie był tym autobusem na przeglądzie technicznym.

Sąd stwierdza z urzędu, że w aktach administracyjnych niniejszej sprawy znajduje się prawomocny wyrok Sądu Rejonowego z dnia 31 sierpnia 2015 r., sygn. akt [...], z którego wynika, że na mocy art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. skarżącemu J. T. warunkowo umorzono postepowanie karne o czyn stanowiący występek z art. 271 § 1 k.k. polegający na tym, że w dniu 10 września 2013 r. w miejscowości J powiatu [...], woj. [...] jako diagnosta nr [...] w stacji diagnostycznej nr [...], będąc uprawniony do przeprowadzania badań technicznych pojazdów mechanicznych oraz wydawania zaświadczeń potwierdzających przeprowadzenie tych badań, poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, w ten sposób, że sporządził zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu nr [...] oraz potwierdził przegląd techniczny w dowodzie rejestracyjnym nr [...] autobusu m-ki Mercedes – Benz nr rej. [...], nie przeprowadzając badania technicznego tego pojazdu.

Z treści prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego z dnia 31 sierpnia 2015 r., sygn. akt [...] wynika także, że na mocy art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. właścicielce autobusu m-ki Mercedes – Benz nr rej. [...] A. K. także warunkowo umorzono postepowanie karne o czyn stanowiący występek z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 k.k. polegający na tym, że w dniu 10 września 2013 r. w miejscowości J powiatu [...], woj. [...], działając w zamiarze aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, nakłoniła J. T. do tego, aby jako diagnosta nr [...] uprawniony do przeprowadzania badań technicznych pojazdów mechanicznych oraz wydawania zaświadczeń potwierdzających przeprowadzenie tych badań w stacji diagnostycznej nr [...] poświadczył nieprawdę w dowodzie rejestracyjnym nr [...] autobusu m-ki Mercedes – Benz nr rej. [...], poprzez sporządzenie zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu nr [...] oraz potwierdzenie przeglądu technicznego w wyżej wymienionym dowodzie rejestracyjnym bez przeprowadzania badania technicznego tego pojazdu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 718) – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.), sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej i stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1066), kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Jednocześnie w oparciu o art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Zdaniem Sądu, skarga J. T. jest całkowicie nieuzasadniona.

Podstawę prawną wydanych decyzji stanowi ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.), która w art. 84 ust. 3 pkt 2 stanowi (przy czym powołany w art. 84 ust. 3 art. 83 tej ustawy obecnie obowiązuje w brzmieniu ustalonym przez art. 22 pkt 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U.04.173.1808), która weszła w życie z dniem 21 sierpnia 2004 r.):

"Art. 84. (...) 3. Starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono: (...)

2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami."

Z treści przytoczonego wyżej przepisu wynika m.in., że w przypadku stwierdzenia, że wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie przez diagnostę wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu o dobrym stanie technicznym pojazdu nastąpiło niezgodnie ze stanem faktycznym, gdyż w ogóle nie przeprowadzono badania stanu technicznego tego pojazdu, to wówczas starosta ma obowiązek cofnięcia temu diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów. Powyższe między stronami pozostaje poza sporem.

Między stronami spornym jest to, czy diagnosta J. T. dokonał w dniu 10 września 2013 r. wpisu o dobrym stanie technicznym pojazdu do dowodu rejestracyjnego autobusu marki Mercedes-Benz o nr rej. [...] własności A. K. bez przeprowadzenia badania stanu technicznego tego pojazdu, jak twierdzą to organy administracyjne obu instancji, czy też – wbrew zeznaniom złożonym w czasie kontroli drogowej w dniu 11 września 2013 r. przez kierującego tym pojazdem J. S. – wpis został dokonany po przeprowadzeniu takich badań technicznych – jak twierdzi to skarżący J. T.

Zdaniem Sądu, rację mają organy administracyjne obu instancji, albowiem ich stanowisko poparte jest nie tylko zeznaniami kierowcy autobusu marki Mercedes-Benz o nr rej. [...] J. S. złożonymi w dniu kontroli drogowej 11 września 2013 r., a więc następnego dnia po dacie wymienionego wyżej wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu, ale również potwierdzeniem z dnia 16 grudnia 2013 r. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego wskazującym, że w dniu 10 września 2013 r. w okresie pomiędzy godz. 13:53 a 17:01 urządzenie rejestrujące "tachograf" zainstalowane w wyżej wymienionym autobusie nie zarejestrowało aktywności kierującego i przebytej drogi mogące świadczyć o przeprowadzonym badaniu technicznym na stacji diagnostycznej, a przede wszystkim prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 31 sierpnia 2015 r., sygn. akt [...] dotyczącym zarówno diagnosty J. T., jak i właścicielki autobusu marki Mercedes-Benz o nr rej. [...] A. K., z którego wynika, że na mocy art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. zarówno skarżącemu J. T. jak i A. K. warunkowo umorzono postępowanie karne.

Zdaniem Sądu, prawidłowo organy administracyjne przypisują ogromne znaczenie prawomocnemu wyrokowi karnemu warunkowo umarzającemu skarżącemu postępowanie karne, albowiem - pomimo braku bezpośredniego związania organów tym wyrokiem (takie związanie dotyczy tylko prawomocnych wyroków skazujących) - stanowi on dokument urzędowy, o którym mowa w art. 76 § 1 k.p.a., a więc stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo stwierdzone. Z tego względu nie ma racji skarżący twierdząc, że dopóki nie ma wyroku skazującego powinien być uznany za osobę niewinną. Wręcz przeciwnie, właśnie prawomocny wyrok warunkowo umarzający skarżącemu postępowanie karne wskazuje wprost na winę skarżącego w popełnieniu czynu, albowiem zgodnie z powołanym w tym wyroku przepisem art. 66 § 1 kodeksu karnego (k.k.):

Art. 66. § 1. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Nadto należy przytoczyć stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 9 stycznia 2002 r., sygn. akt III KKN 303/00: "Warunkowe umorzenie postepowania jest immanentnie związane ze stwierdzeniem winy. Jest oczywiste, że dokonanie oceny czy wina jest znaczna, czy też nie jest znaczna, wymaga pierwotnego uznania, że sprawca czynu zabronionego w ogóle ponosi winę". Z powyższego i przytoczonego wyżej przepisu art. 66 § 1 k.k. wynika więc, że z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postepowania może skorzystać tylko ten sprawca, którego winę w popełnieniu zarzuconego czynu stwierdzono, a także okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości, przy spełnieniu oczywiście pozostałych przesłanek. Powyższe oznacza także, że Sąd umarzając warunkowo postępowanie karne w stosunku do skarżącego nie mógł poprzestać na jego przyznaniu się (jak chce tego skarżący), ale musiał ocenić okoliczności popełnienia tego czynu jako nie budzące wątpliwości. Należy mieć na względzie także to, że art. 66 § 3 k.p.a. – przeprowadzenie dowodu przeciwko treści dokumentu – w przypadku takiego dokumentu jak wyrok Sądu, prowadzi do wzruszenia i zmiany tego wyroku (wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności), a na istnienie takich dowodów strona skarżąca w niniejszej sprawie nie wskazała.

Sąd nadto zwraca uwagę na to, że nie może być tolerowana taka sytuacja, że w jednym postępowaniu (karnym) skarżący godzi się z uznaniem swojej winy w zarzucanym mu przestępstwie i w związku z tym korzysta z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania, zamiast wyroku skazującego, a w drugim postępowaniu (administracyjnym) dotyczącym tej samej sytuacji i okoliczności popełnienia czynu próbuje wskazywać na całkowity brak swojej winy po to, aby uzyskać inną korzyść – uniknięcie cofnięcia uprawnień diagnosty. Taka sama sytuacja dotyczy zeznań A. K., której wina w nakłonieniu skarżącego do poświadczenia nieprawdy została przesądzona wskazanym wyżej prawomocnym wyrokiem karnym, przy czym okoliczności popełnionego przez nią czynu nie budziły wątpliwości i w związku z tym skorzystała z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania, a która w niniejszym postepowaniu próbuje zaprzeczyć, aby w ogóle doszło do takiej sytuacji – zapewne w celu uniknięcia przez skarżącego poniesienia niewątpliwie dolegliwej konsekwencji swego czynu.

Sąd, dokonując kontroli zgodności z prawem wydanej decyzji, stwierdza, że zarówno organ I jak i II instancji działały zgodnie z obowiązującym prawem, a dolegliwe konsekwencji działania sprzecznego z prawem, które dotknęły skarżącego znajdują uzasadnienie w dążeniu ustawodawcy do wyeliminowania nieuczciwych diagnostów dopuszczających do ruchu pojazdy mogące stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa obywateli. Bez znaczenia jest okoliczność, czy w późniejszym badaniu okazało się, że pojazd ten był istotnie sprawny, albowiem ustawodawca takiej przesłanki zwalniającej z odpowiedzialności diagnosty nie przewidział. Stanowisko to znajduje oparcie w utrwalonym, jednoznacznym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. W szczególności z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 września 2015 r., sygn. akt II GSK 1768/14 wynika, że: "1. Sformułowanie, że uprawniony organ "cofa" diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych w razie stwierdzenia okoliczności określonych w art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. jednoznacznie wskazuje, że żadne inne okoliczności nie mogą być brane pod uwagę. W razie ustalenia, że okoliczności te zaistniały, organ nie ma swobody w podjęciu decyzji, lecz jest zobligowany do cofnięcia uprawnień. 2. Na odpowiedzialność skarżącego wynikającą z przepisu art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. nie mogą mieć wpływu okoliczności wystąpienia stwierdzonych uchybień, ich ilościowego stosunku do badań prawidłowo przeprowadzonych przez skarżącego, a także tego, czy popełnione uchybienia miały charakter rażący w tym sensie, że wpływały bezpośrednio na wystąpienie realnego niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia na drodze." Także z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 września 2015 r., sygn. akt II GSK 1474/14 wynika, że: "Skoro zgodnie z literalnym brzmieniem art. 84 ust. 3 p.r.d. uprawniony organ "cofa" diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych w razie stwierdzenia okoliczności określonych w pkt 1 i 2 tego uregulowania, to żadne inne okoliczności nie mogą być brane pod uwagę. Z kolei w razie ustalenia, że okoliczności te zaistniały, organ nie ma swobody w podjęciu decyzji." Podobne stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte jest w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 września 2014 r., sygn. akt II GSK 1214/13: "1. Skoro organ "cofa" diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych w razie stwierdzenia okoliczności określonych w art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d., to żadne inne okoliczności nie mogą być brane pod uwagę. W razie ustalenia zaś, że okoliczności te zaistniały, organ nie ma swobody w podjęciu decyzji, lecz jest zobligowany do cofnięcia uprawnień. 2. Aby zaistniała odpowiedzialność administracyjna diagnosty, musi on wydać zaświadczenie albo dokonać wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Decyzja nie jest uzależniona od motywów, którymi kierował się diagnosta, naruszając art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d."

Sąd podkreśla, że nie ma racji skarżący zarzucając, że w sprawie brak jest dowodów, które wskazywałyby na to, że w dniu 10 września 2013 r. dokonał wpisu o przeprowadzonych badaniach technicznych i dobrym stanie technicznym pojazdu do dowodu rejestracyjnego autobusu marki Mercedes-Benz o nr rej. [...] własności A. K. bez przeprowadzenia badania stanu technicznego tego pojazdu, albowiem oprócz prawomocnego wyroku stwierdzającego jego winę w tym zakresie na taki czyn skarżącego wskazuje ten sam prawomocny wyrok karny dotyczący właścicielki pojazdu A. K., przesądzający jej winę co do nakłonienia skarżącego do poświadczenia nieprawdy w dowodzie rejestracyjnym nr [...] autobusu m-ki Mercedes – Benz nr rej. [...], poprzez sporządzenie zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu nr [...] oraz potwierdzenie przeglądu technicznego w wyżej wymienionym dowodzie rejestracyjnym bez przeprowadzania badania technicznego tego pojazdu. Są to dowody jednoznacznie wskazujące zarówno na winę skarżącego jak i na niebudzące wątpliwości okoliczności popełnienia przez niego przestępstwa wyczerpującego wprost przesłankę z art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Pozostałe dowody – takie jak zeznania kierowcy autobusu J. S. złożone następnego dnia po dokonaniu wpisu do tego dowodu rejestracyjnego i pismo Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 16 grudnia 2013 r. wskazujące na to, że urządzenie rejestrujące "tachograf" zainstalowane w przedmiotowym autobusie nie zarejestrowało w dniu 10 września 2013 r. w okresie pomiędzy godz. 13:53 a 17:01 aktywności kierującego i przebytej drogi mogące świadczyć o przeprowadzonym badaniu technicznym na stacji diagnostycznej jedynie potwierdzają zaistnienie tej przesłanki.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że skarga nie zawiera żadnego zarzutu mogącego być uwzględnionym albowiem organy administracyjne obu instancji nie naruszyły prawa materialnego, które miałoby wpływ na wynik sprawy, ani nie naruszyły przepisów postępowania, które mogłyby mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a zatem na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzeczono – jak w wyroku.