Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz Sędzia del. WSA Dorota Dąbek (spr.) po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 marca 2017 r., sygn. akt III SA/Kr 1335/16 w sprawie ze skargi J. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia [...] czerwca 2016 r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 15 marca 2017r., sygn. akt III SA/Kr 1335/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. (zwany dalej także: Sąd lub Sąd I instancji) oddalił skargę J. T. (zwanego dalej także: Skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] czerwca 2016r., nr [...], w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty.

Powyższy wyrok Sądu I instancji zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Decyzją z dnia [...] marca 2016r., nr [...], wydaną na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013r. poz. 267, zwanej dalej k.p.a.) oraz art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r. poz. 1137 z późn. zm., zwanej dalej u.p.r.d.), Starosta S. cofnął J. T. uprawnienia diagnosty nr [...]. W uzasadnieniu organ I instancji podał, że w dniu 11 września 2013r. przeprowadzono kontrolę drogową autobusu marki Mercedes-Benz o nr rej. [...], którym kierował J. S.. Na podstawie dowodu rejestracyjnego ustalono, że w dniu 10 września 2013r. kontrolowany autobus przeszedł okresowe badanie techniczne w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów nr [...] należącej do S. K. R. w J.. Taką okoliczność potwierdził diagnosta J. T. wpisem w dowodzie rejestracyjnym, pieczątką i podpisem, jednak kierowca J. S. w trakcie kontroli drogowej zeznał do protokołu, że autobus nie uczestniczył fizycznie w dniu 10 września 2013r. w okresowym badaniu technicznym. Mając powyższe na uwadze Starosta S. przeprowadził w dniu 14 października 2013r. kontrolę w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów w J., w wyniku której stwierdzono na podstawie rejestru badań, że w dniu 10 września 2013r. odnotowano jako wykonane okresowe badanie techniczne autobusu marki Mercedes-Benz nr rej. [...] przez diagnostę J. T.. Okoliczność ta została potwierdzona wystawioną fakturą VAT nr [...]. W toku postępowania przesłuchano diagnostę J. T., właścicielkę autobusu A. K. i kierowcę autobusu J. S.. Każda z przesłuchiwanych osób zeznała, że autobus o numerze rejestracyjnym [...] w dniu 10 września 2013r. uczestniczył w okresowym badaniu technicznym w Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów w J.. W związku z powstałymi wątpliwościami Starosta S. wystąpił do Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. o potwierdzenie czy materiał dowodowy, którym dysponuje Inspekcja wskazuje na to, że przedmiotowy autobus o nr rej. [...] w dniu 10 września 2013r. fizycznie nie uczestniczył w tym badaniu. W dniu 16 grudnia 2013r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w K. potwierdził, że w dniu 10 września 2013r. w okresie pomiędzy godz. 13:53 a 17:01 urządzenie rejestrujące "tachograf" zainstalowane w przedmiotowym autobusie nie zarejestrowało aktywności kierującego i przebytej drogi mogących świadczyć o przeprowadzonym badaniu technicznym na stacji diagnostycznej. Nadto organ I instancji zaznaczył, że sprawa poświadczenia nieprawdy przez diagnostę J. T. toczyła się przed Sądem Rejonowym w S. B., który wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2015r. warunkowo umorzył postępowanie karne. W związku z powyższym organ I instancji uznał, że zaistniały przesłanki do zastosowania dyspozycji art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d.

Po rozpatrzeniu odwołania Skarżącego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...] czerwca 2016r., nr [...], wydaną na podstawie art. 81 ust. 12, art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d. oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W ocenie Kolegium, w sprawie wystąpiła przesłanka do cofnięcia uprawnień diagnosty wskazana w art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d., tj. wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Kolegium wskazało, że prawomocnym wyrokiem z dnia 31 sierpnia 201 r., sygn. akt II K 64/15, Sąd Rejonowy w S. B. warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko J. T. na okres próby wynoszący trzy lata. Organ II instancji wskazał, że warunkowe umorzenie postępowania karnego stwierdza winę oskarżonego, a zatem Skarżący dopuścił się zarzucanego mu czynu. Przeprowadzanie innych dowodów uznał za zbędne, biorąc pod uwagę zasadę ekonomii postępowania, a także fakt, iż byłyby to dowody przeciw okolicznościom ustalonym już w postępowaniu karnym.

Z powyższą decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. nie zgodził się J. T. i pismem z dnia 8 sierpnia 2016r. wniósł na nią skargę, domagając się jej uchylenia wraz z poprzedzającą ją decyzją organu I instancji. Zaskarżonej decyzji Skarżący zarzucił naruszenie:

– art. 6 k.p.a., art. 7 k.p.a. i art. 8 k.p.a., poprzez niepodjęcie działań mających na celu dokładne wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy oraz nierozpoznanie zarzutów skarżącego wskazanych w treści odwołania, co w sposób oczywisty podważa zaufanie obywatela do władzy publicznej.

– art. 76 § 3 k.p.a., poprzez nierozpoznanie zarzutów skarżącego wskazanych w treści odwołania i oparcie zaskarżonego rozstrzygnięcia wyłącznie na treści prawomocnego wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne wydanego w sprawie II K 64/15, pomimo tego, że wyrok ten nie miał dla organów I i II instancji charakteru wiążącego, a przepisy k.p.a. dopuszczały możliwość przeprowadzenia dowodów przeciwko jego treści.

– art. 77 § 1 k.p.a., poprzez zaniechanie wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego w sprawie, w tym zwłaszcza poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z akt sprawy karnej o sygn. akt II K 64/15 i ponownego przesłuchania w charakterze świadków A.K. i J. S..

– art. 80 k.p.a., poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do utrzymania w mocy decyzji organu I instancji, pomimo tego, że brak jest jednoznacznych dowodów wskazujących, iż w dniu 10 września 2013r. Skarżący potwierdził przeprowadzenie badania technicznego autobusu o nr rej. [...] niezgodnie ze stanem faktycznym, jak też pomimo tego, że Skarżący w toku sprawy o sygn. akt II K 64/15 nigdy nie przyznał się do winy i stawianych mu zarzutów.

– art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d., poprzez jego zastosowanie, pomimo iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał wystarczających podstaw do jego zastosowania.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniosło o oddalenie skargi.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. za prawidłowe uznał stanowisko organów obu instancji, albowiem było ono poparte nie tylko zeznaniami kierowcy autobusu J. S. złożonymi w dniu kontroli drogowej 11 września 2013r., a więc następnego dnia po dacie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu, ale też potwierdzeniem z dnia 16 grudnia 2013r. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. wskazującym, że w dniu 10 września 2013r. w okresie pomiędzy godz. 13:53 a 17:01 urządzenie rejestrujące "tachograf" zainstalowane w wyżej wymienionym autobusie nie zarejestrowało aktywności kierującego i przebytej drogi mogących świadczyć o przeprowadzonym badaniu technicznym na stacji diagnostycznej, a przede wszystkim prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. B. z dnia 31 sierpnia 2015r., sygn. akt II K 64/15, dotyczącym zarówno Skarżącego, jak i właścicielki autobusu marki Mercedes-Benz o nr rej. [...] A. K., z którego wynika, że na mocy art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. zarówno Skarżącemu, jak i A. K. warunkowo umorzono postępowanie karne.

Zdaniem Sądu, prawidłowo organy administracyjne przypisują ogromne znaczenie prawomocnemu wyrokowi karnemu warunkowo umarzającemu Skarżącemu postępowanie karne, albowiem - pomimo braku bezpośredniego związania organów tym wyrokiem (takie związanie dotyczy tylko prawomocnych wyroków skazujących) - stanowi on dokument urzędowy, o którym mowa w art. 76 § 1 k.p.a., a więc stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo stwierdzone. Sąd wskazał, że prawomocny wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne wskazuje wprost na winę Skarżącego w popełnieniu czynu, albowiem z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania może skorzystać tylko ten sprawca, którego winę w popełnieniu zarzuconego czynu stwierdzono, a ponadto okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości, przy spełnieniu oczywiście pozostałych przesłanek. Sąd stwierdził przy tym, że art. 66 § 3 k.p.a. – przeprowadzenie dowodu przeciwko treści dokumentu – w przypadku takiego dokumentu jak wyrok sądu, prowadzi do wzruszenia i zmiany tego wyroku (wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności), a na istnienie takich dowodów Skarżący w niniejszej sprawie nie wskazał.

W ocenie Sądu w tej sprawie organy działały zgodnie z obowiązującym prawem, a dolegliwe konsekwencji działania sprzecznego z prawem, które dotknęły Skarżącego, znajdują uzasadnienie w dążeniu ustawodawcy do wyeliminowania nieuczciwych diagnostów, dopuszczających do ruchu pojazdy mogące stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa obywateli. Zdaniem Sądu, bez znaczenia jest okoliczność, czy w późniejszym badaniu okazało się, że pojazd ten był istotnie sprawny, albowiem ustawodawca takiej przesłanki zwalniającej z odpowiedzialności diagnosty nie przewidział.

Sąd nie zgodził się ze stanowiskiem Skarżącego, że w sprawie brak jest dowodów, które wskazywałyby na to, że w dniu 10 września 2013r. dokonał wpisu o przeprowadzonych badaniach technicznych i dobrym stanie technicznym pojazdu do dowodu rejestracyjnego autobusu marki Mercedes-Benz o nr rej. [...] bez przeprowadzenia badania stanu technicznego tego pojazdu. Oprócz prawomocnego wyroku stwierdzającego jego winę w tym zakresie, na taki czyn Skarżącego wskazuje ten sam prawomocny wyrok karny dotyczący właścicielki pojazdu A. K., przesądzający jej winę co do nakłonienia Skarżącego do poświadczenia nieprawdy w dowodzie rejestracyjnym w/w pojazdu, poprzez sporządzenie zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym tego pojazdu oraz potwierdzenie przeglądu technicznego w wyżej wymienionym dowodzie rejestracyjnym bez przeprowadzania badania technicznego tego pojazdu. W ocenie Sądu, są to dowody jednoznacznie wskazujące zarówno na winę Skarżącego, jak i na niebudzące wątpliwości okoliczności popełnienia przez niego przestępstwa wyczerpującego wprost przesłankę z art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d. Zdaniem Sądu, również pozostałe dowody – takie jak zeznania kierowcy autobusu J. S., złożone następnego dnia po dokonaniu wpisu do dowodu rejestracyjnego i pismo Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. z dnia 16 grudnia 2013r., potwierdzają zaistnienie tej przesłanki.

Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. skargę kasacyjną wniósł J. T., domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenia kosztów postępowania. Wyrokowi Sądu I instancji skarżący kasacyjnie, na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153 poz. 1270, zwanej dalej p.p.s.a.) zarzucił naruszenie przepisów postępowania, w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 6 k.p.a., art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 76 § 3 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a., poprzez dokonanie dowolnej (fragmentarycznej) oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, bez należytego rozważenia i wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, zaniechanie rozpoznania zarzutów Skarżącego dotyczących naruszenia przez organy I i II instancji przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, jak też poprzez uznanie, że istnienie prawomocnego wyroku karnego warunkowo umarzającego postępowanie karne o czyn z art. 271 § 1 k.k. jest wystarczającą podstawą do cofnięcia uprawnień diagnosty, pomimo że w myśl art. 11 p.p.s.a. wyrok ten nie ma charakteru wiążącego, a przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego dają możliwość przeprowadzania dowodów przeciwko jego treści;

2. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., poprzez jego zastosowanie, pomimo że stan sprawy nie uzasadniał oddalenia skargi, albowiem w rzeczywistości organ II instancji nie rozpoznał zarzutów Skarżącego i zaniechał wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, opierając wydane przez siebie rozstrzygnięcie wyłącznie na tym, że w stosunku do Skarżącego wydany został prawomocny wyrok karny warunkowo umarzający postępowanie karne o czyn z art. 271 § 1 k.k., pomimo że wyrok ten nie miał dla organ II instancji charakteru wiążącego, a art. 76 § 3 k.p.a. nie wykluczał możliwości przeprowadzania dowodów przeciwko treści tego dokumentu.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej przedstawiono argumenty na poparcie powyższych zarzutów. Skarżący kasacyjnie uważa, że zarówno Wojewódzki Sąd Administracyjny w K., jak i organy I i II instancji, potraktowały w/w wyrok karny jako "super dowód", nie dostrzegając, że ustalenia poczynione przez wydający go Sąd Rejonowy w S. B., Wydział II Karny, nie były dla nich wiążące. Wyrok ten winien być traktowany jak każdy inny dowód w sprawie i oceniany zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 80 k.p.a., gdyż wiążący zgodnie z przepisem art. 11 p.p.s.a. jest wyłącznie prawomocny wyrok skazujący, a takiego wyroku w niniejszej sprawie brak.

Skarżący kasacyjnie wskazał, że w przepisach k.p.a. brak jest odpowiednika art. 11 p.p.s.a., co nakładało na organy I i II instancji obowiązek podjęcia działań mających na celu dokładne wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Nie przeprowadziły one jednak dowodu z akt sprawy II K 64/15, a zatem stanowisko Sądu, że okoliczności popełnienia przez Skarżącego zarzucanego mu przestępstwa nie budzą wątpliwości, ma charakter dowolny. Gdyby bowiem Sąd zapoznał się z tymi aktami to dostrzegłby, że Skarżący nigdy – ani w toku postępowania przygotowawczego, ani przed sądem – nie przyznał się do winy oraz popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Wyjaśnienia, jakie Skarżący złożył przed sądem w sprawie II K 64/15, są całkowicie zbieżne z tymi, jakie złożył w niniejszej sprawie, a motywy, którymi kierował się wyrażając zgodę na warunkowe umorzenie postępowania, zostały przedstawione w odwołaniu i skardze.

Oddalając skargę Sąd I instancji nie dostrzegł, że art. 76 § 3 k.p.a. dopuszcza możliwość przeprowadzenia dowodu przeciwko treści dokumentów urzędowych, co powoduje, że w sprawie koniecznym było przeprowadzenie pełnego i rzetelnego postępowania dowodowego. Zdaniem skarżącego kasacyjnie, kluczowym i pierwszorzędnym dowodem w sprawie winno być zasięgnięcie opinii biegłego, który na podstawie znajdujących się w aktach wydruków z tachografów cyfrowych winien ustalić czy autobus był na stacji diagnostycznej. Zdaniem skarżącego kasacyjnie wydruki z tachografu nie potwierdzają, że w/w autobus nie był na stacji diagnostycznej. Stacja diagnostyczna jest zlokalizowana w odległości zaledwie kilkudziesięciu metrów od drogi J.-K., po której regularnie kursuje autobus o nr rej. [...]. Tłumaczy to dlaczego tachograf nie zarejestrował przebytej drogi świadczącej o dojeździe na stację diagnostyczną. Analiza wydruków z tarczy tachografu przedmiotowego autobusu z dnia 10 i 11 września 2013r. wskazuje, że dystans, jaki w/w autobus pokonał w tych dniach, w poszczególnych godzinach różni się, i to o kilkaset metrów. W tym stanie rzeczy nie można w sposób jednoznaczny przyjąć, jak uczynili to Inspektorzy ITD, że w dniu 10 września 2013r. autobus na stacji diagnostycznej nie był.

W ocenie skarżącego kasacyjnie, ustalając stan faktyczny sprawy Sąd I instancji dokonał fragmentarycznej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, opierając się wyłącznie na trzech dowodach, a to: wyroku o sygn. akt II K 64/15, zeznaniach kierowcy autobusu z dnia 11 września 2013r. i piśmie WITD z 16 grudnia 2013r. Wszelkie inne dowody zostały przez Sąd pominięte. Uznając za wiarygodne zeznania kierowcy autobusu złożone w dniu 11 września 2013r. Sąd nie wyjaśnił, dlaczego odmówił wiarygodności późniejszym zeznaniom świadka J. S.. Sąd nie wyjaśnił też, dlaczego odmówił wiarygodności zeznaniom złożonym przez skarżącego kasacyjnie i A. K.. Za błędne uznał też skarżący kasacyjnie czynienie ustaleń faktycznych na informacjach przekazanych przez WITD w K., gdyż brak jest informacji co do kompetencji osób, które tych informacji udzielają, a WITD jest niewątpliwie zainteresowany rozstrzygnięciem niniejszej sprawy, a co za tym idzie, jego bezstronność budzi poważne i uzasadnione wątpliwości. Oceną wydruków z tarcz tachografów co do tego czy autobus o nr rej. [...] został poddany badaniom na stacji diagnostycznej, winien się zająć biegły.

Skarżący kasacyjnie podniósł, że z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika jednoznacznie, że art. 84 ust. 3 u.p.r.d., jako przepis o charakterze sankcyjnym, powinien być stosowany w sposób ścisły, jedynie w sytuacji niebudzącego wątpliwości zaistnienia jednej z przesłanek ustawowych. Wymagało to przeprowadzenia rzetelnego i pełnego postępowania dowodowego, a nie tylko odwołania się do treści wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne w sprawie II K 64/15, który nie miał dla Sądu charakteru wiążącego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm., cyt. dalej jako p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a. Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu sprawy związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone wskazanymi w niej podstawami, którymi - zgodnie z art. 174 p.p.s.a. - może być naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) albo naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.).

Rozpoznając tę skargę kasacyjną we wskazanych powyżej granicach, należy uznać, że nie została ona oparta na usprawiedliwionych podstawach.

W rozpoznawanej sprawie skarżący kasacyjnie oparł skargę kasacyjną na jednej tylko podstawie kasacyjnej, tj. naruszeniu przepisów postępowania (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.).

Szczególnie wyraźnego w tej sprawie podkreślenia wymaga obowiązująca w postępowaniu kasacyjnym zasada związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej, które polega na tym, że Naczelny Sąd Administracyjny jest władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą kasacyjnie i nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich ani w inny sposób korygować. Skarga kasacyjna jest profesjonalnym i sformalizowanym środkiem prawnym. Wymogi formalne wskazuje art. 176 § 1 i § 2 p.p.s.a., zatem każda skarga kasacyjna ma je spełniać, bo tylko wtedy daje podstawę do oceny skarżonego wyroku z punktu widzenia zarzutów stawianych przez stronę. Sąd II instancji nie może domniemywać kierunków i zakresu weryfikacji wyroku Sądu I instancji, jeżeli wprost nie wynika to z treści skargi kasacyjnej.

Niezasadny jest sformułowany w punkcie 1 skargi kasacyjnej zarzut naruszenia art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 6 k.p.a., art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 76 § 3 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a.

Zgodnie z art. 6 k.p.a. organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa. Z art. 7 k.p.a. wynika, że w toku postępowania organy administracji stoją na straży praworządności, podejmują wszelkie działania niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Przepis art. 8 k.p.a. nakłada na organy administracji publicznej obowiązek prowadzenia postępowania administracyjnego w sposób budzący zaufanie do organów, które – zgodnie z art. 9 k.p.a. - są zobowiązane udzielać w tym postępowaniu niezbędnych informacji i wyjaśnień. Z kolei art. 77 § 1 k.p.a. przewiduje, że organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Przepis ten stanowi gwarancję realizacji naczelnej zasady postępowania administracyjnego - zasady prawdy obiektywnej, wyrażonej w art. 7 k.p.a. i zarazem wyznacza granicę obowiązków organu administracyjnego w tym postępowaniu. Jego realizacji służy m. in. art. 75 § 1 k.p.a. i stanowiący jego uzupełnienie art. 76 k.p.a., z których wynika, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Zebrane według powyższych reguł dowody organ administracyjny ocenia w kontekście całokształtu zebranego materiału dowodowego, pod kątem ustalenia, czy dana okoliczność została udowodniona (art. 80 k.p.a.).

Nie jest zasadny zarzut naruszenia w niniejszej sprawie powyżej wskazanych zasad. Organy obu instancji prowadziły bowiem postępowanie zgodnie z zasadą zaufania do organów zawartą w art. 8 k.p.a., zaś stan faktyczny sprawy został ustalony zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej określoną w art. 7 tej ustawy. Okoliczności faktyczne istotne dla sprawy sprowadzają się do rozstrzygnięcia, czy doszło do przeprowadzenia przez diagnostę okresowego badania technicznego pojazdu, czy też dokonał on wpisu potwierdzającego przeprowadzenie tego badania bez faktycznego jego przeprowadzania. W oparciu o prawidłowo zebrany w tej sprawie materiał dowodowy, wskazujący w sposób nie budzący wątpliwości, że do przeprowadzenia przez diagnostę okresowego badania technicznego pojazdu nie doszło, zasadny był wniosek przyjęty w tej sprawie o zaistnieniu przesłanki do cofnięcia uprawnień diagnoście. Organy administracyjne podjęły wszelkie niezbędne działania dla wyjaśnienia tego stanu faktycznego i załatwienia sprawy w zakresie, jaki pozwalał na jego ocenę i wydanie rozstrzygnięcia. Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, organy i Sąd nie ograniczyły się w tej sprawie wyłącznie do jednego dowodu, tj. prawomocnego wyroku warunkowo umarzającego wobec skarżącego postępowanie karne w sprawie sporządzenia zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym tego pojazdu oraz potwierdzenia przeglądu technicznego w wyżej wymienionym dowodzie rejestracyjnym bez przeprowadzania badania technicznego autobusu marki Mercedes-Benz o nr rej. [...]. Wbrew zarzutowi skargi kasacyjnej, Sąd nie uznał w tej sprawie, że istnienie prawomocnego wyroku karnego warunkowo umarzającego postępowanie karne o czyn z art. 271 § 1 k.k., jest wystarczającą podstawą do cofnięcia uprawnień diagnosty. Sąd I instancji zasadnie uznał, że ten wyrok warunkowo umarzający postępowanie stwierdzał winę Skarżącego i okoliczności popełnienia zarzucanego czynu, zaskarżona decyzja oparta została jednak także o inne dowody, tj. prawomocny wyrok karny dotyczący właścicielki pojazdu A. K., przesądzający jej winę co do nakłonienia Skarżącego do poświadczenia nieprawdy w dowodzie rejestracyjnym w/w pojazdu, poprzez sporządzenie zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym tego pojazdu oraz potwierdzenie przeglądu technicznego w wyżej wymienionym dowodzie rejestracyjnym bez przeprowadzania badania technicznego tego pojazdu, zeznania kierowcy autobusu Józefa Suskiego, złożone następnego dnia po dokonaniu wpisu do dowodu rejestracyjnego, a także pismo Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. z dnia 16 grudnia 2013r.. Wszystkie te dowody wskazują na to, że w dniu 10 września 2013r. Skarżący dokonał wpisu o przeprowadzonych badaniach technicznych i dobrym stanie technicznym pojazdu do dowodu rejestracyjnego w/w pojazdu bez przeprowadzenia badania stanu technicznego tego pojazdu. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy uznać należy, że zasadnie oceniono, że te dowody jednoznacznie wskazują zarówno na winę Skarżącego, jak i na niebudzące wątpliwości okoliczności popełnienia przez niego przestępstwa, wyczerpującego wprost przesłankę z art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego dowody te stanowiły wystarczającą podstawę do poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Dokonana w rozpoznawanej sprawie ocena tych dowodów, nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów. Korzystała ona zatem z ochrony przewidzianej w art. 80 k.p.a. Nie doszło też do naruszenia art. 6 k.p.a., gdyż organy działały na podstawie przepisów prawa.

Wbrew poglądowi wyrażonemu w skardze kasacyjnej, nie doszło też do naruszenia art. 76 § 1 i 3 k.p.a.. poprzez uznanie niedopuszczalności przeprowadzenia dowodu przeciwko treści dokumentu, tj. wskazanego powyżej wyroku sądu karnego. Sąd I instancji wyraźnie wskazał na taką możliwość, zasadnie jednak uznał, że w tej sprawie Skarżący nie wskazał takich dowodów, które mogłyby doprowadzić do wzruszenia tego wyroku.

Mając powyższe na uwadze za bezzasadny uznać zatem należy zarzut, że w tej sprawie nie zebrano w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego i w efekcie niedokładnie wyjaśniono stan faktyczny sprawy. Skarżący kasacyjnie zarzuca wprawdzie, że prawidłowe przeprowadzenie w tej sprawie postępowania dowodowego wymagało przeprowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego, w tym dowodu z akt sprawy karnej, dowodu z ponownego przesłuchania świadków oraz dowodu z opinii biegłego, ale nie wskazał zasadnych powodów, dla których konieczne było takie ponowne postępowanie dowodowe. Nie sformułował wobec przeprowadzonego badania tachografu ani uzyskanych wyników żadnych konkretnych zarzutów. Nie przedstawił także żadnych innych dowodów, które mogłyby podważać wiarygodność tych wyników. Nie uzasadnił na jakiej podstawie oparł wniosek, że organ, który przeprowadził to badanie, był zainteresowany w sprawie, a więc nieobiektywny. Skarżący kasacyjnie nie podważył zatem w skuteczny sposób nieprawidłowości przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego. Z przytoczonego powyżej uregulowania zawartego w Kodeksie postępowania administracyjnego wynika, że organ administracyjny, na którym ciąży z mocy ustawy obowiązek ustalenia stanu faktycznego sprawy, musi czuwać, jako dysponent tego postępowania, aby prowadzone przez niego postępowanie doprowadziło do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia. Stąd przeprowadzane postępowanie dowodowe musi mieć przymiot istotności i kompletności, co nie oznacza, że organ administracyjny jest zobowiązany prowadzić postępowanie dowodowe w sposób nieograniczony. Z art. 78 § 1 k.p.a. wynika, że żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu są okoliczności mające znaczenie dla sprawy, chyba że okoliczności te stwierdzone są wystarczająco innym dowodem. Skoro zatem istotne dla sprawy okoliczności dotyczące przesłanek z art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d. zostały wystarczająco wykazane wskazanymi powyżej dowodami, nie było podstaw do prowadzenia dalszego postępowania dowodowego na te okoliczności. W tej sytuacji to do Skarżącego należało wskazanie okoliczności, które mogły radykalnie zmienić dokonane w sprawie ustalenia co do stanu faktycznego dotyczącego spornego badania technicznego. Takich dowodów Skarżący jednak nie przedstawił. Postępowanie dowodowe nie jest celem samym w sobie, a odmienna od oczekiwań strony ocena dowodów (np. treści wyroku karnego czy zeznań świadków), nie musi automatycznie oznaczać naruszenia reguł postępowania dowodowego, w tym zasady zaufania (art.8 k.p.a.).

Mając powyższe na uwadze należy zatem za prawidłową uznać dokonaną w tej sprawie przez Sąd I instancji ocenę, że całokształt postępowania administracyjnego wskazuje, iż było ono prowadzone zgodnie z zasadami praworządności i legalności, w sposób budzący zaufanie do organów administracyjnych. Organy administracyjne, respektując zasady postępowania administracyjnego, w tym zasadę prawdy obiektywnej oraz zasadę swobodnej oceny dowodów, dokonały prawidłowej, wszechstronnej oceny wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów, na których oparły swoją decyzję. To, że ocena ta jest dla strony niekorzystna, nie jest równoznaczne z naruszeniem jakiegokolwiek przepisu proceduralnego. Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, dokonana przez Sąd I instancji kontrola była zgodna z prawem. Sąd I instancji prawidłowo ocenił zasadność uznania przez organy administracyjne, że skarżący naruszył obowiązki wynikające z ustawy Prawo o ruchu drogowym, w sposób rodzący podstawę do cofnięcia mu uprawnień diagnosty. Wyników przeprowadzonego w rozpoznawanej sprawie postępowania dowodowego nie sposób było ocenić inaczej. W rozpoznawanej sprawie nie przekroczono zatem dopuszczalnych granic swobodnej oceny dowodów. W skardze kasacyjnej nie wykazano takiego przekroczenia.

W konsekwencji uznać należy, że w tej sprawie nie doszło do naruszenia zasad proceduralnych wskazanych w przepisach wymienionych w punkcie 1 skargi kasacyjnej. Za nieuzasadniony uznać należy także podniesiony w punkcie 2 skargi kasacyjnej zarzut naruszenia art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. Wobec prawidłowo przeprowadzonej kontroli sądowej stwierdzającej zgodność z prawem procesowym i materialnym zaskarżonej decyzji, Sąd I instancji zasadnie oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a. uznając, że organ odwoławczy prawidłowo utrzymał w mocy decyzję organu I instancji na podstawie art. 138 §1 pkt 1 k.p.a.

Z uwagi na powyższe, wobec uznania, że skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a.