Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Kowalski (spr.) Sędzia WSA Joanna Grzegorczyk-Drozda Sędzia NSA Teresa Porczyńska Protokolant Tomasz Naraziński po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2012 na rozprawie sprawy ze skargi Kurii Metropolitalnej Ł. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zarządu cmentarzami wyznaniowymi oddala skargę.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. działający z upoważnienia Ministra Finansów - po rozpatrzeniu zażalenia Kurii w Ł. - utrzymał w mocy własne postanowienie z dnia [...] r. nr [...] o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie z wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zarządu cmentarzami wyznaniowymi.

W "stanie faktycznym" wniosku Kuria dokonała przeglądu: przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Polsce ( Dz.U. nr 29 poz. 154 z późniejszymi zmianami) w zakresie majątkowym (art. 52, art. 45 ustawy), w zakresie stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego (art. 2 i 15 ustawy), Konkordatu między Stolicą Apostolską a Rzeczpospolitą Polską z dnia 28 lipca 1993 r. ( Dz.U. z 1998 r. nr 51, poz. 318) w zakresie stosunku Państwa do Kościoła (art. 5 i art. 8 ust. 1 i ust. 2 Konkordatu), w zakresie majątkowym (art. 24 Konkordatu), ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. nr 23, poz. 295 z późniejszymi zmianami) w zakresie utrzymywania i zarządzania cmentarzami, w tym wyznaniowymi (art. 2 ust.1 i 2 ustawy) oraz Kodeksu Prawa Kanonicznego w zakresie utrzymania i zarządzania cmentarzami (Kan. 1240 § 1, Kan. 1205 i Kan. 1210).

Następnie Kuria przedstawiła stan swej korespondencji z Głównym Urzędem Statystycznym w zakresie klasyfikacji statystycznej usług związanych z zarządzaniem cmentarzami wyznaniowymi, stanowisko Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Finansów M. G. na 87 posiedzeniu Sejmu na temat nowelizacji ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy Dyrektywy Rady 2006/112/WE i przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity Dz.U. z 2011 r., nr 177, poz. 1054), a w szczególności art. 43 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym Kuria zadała pytanie: czy w świetle unormowań dotyczących Kościoła Katolickiego jako zarządcy i właściciela cmentarzy, prowadzącego na nich swą działalność statutową, przewidzianą przez prawo krajowe i kanoniczne, czynności podejmowane przez osoby prawne Kościoła Katolickiego w zakresie zarządu cmentarzami wyznaniowymi, w szczególności:

- zawierania umów dotyczących prawa do grobu, potwierdzających prawo do grobu i wskazujących jego dysponenta,

- kopania grobów przez pracowników właściciela (zarządcy) cmentarza,

- liturgii pogrzebu w obrządku rzymskokatolickim, obejmującej nabożeństwo w kaplicy, procesję do grobu i złożenia ciała w grobie

podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i zwolnieniom przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług."

Przedstawiając własne stanowisko Kuria wskazała, że władze Rzeczpospolitej Polskiej przyjmując Konkordat oraz utrzymując krajowe ustawodawstwo wyznaniowe oraz ustawę o cmentarzach zaakceptowały szczególny model funkcjonowania cmentarzy, ograniczając – z woli ustawodawcy – konkurencję na tym polu, dopuściły stosowanie prawa kanonicznego do regulacji obejmujących wykonywanie przez Kościół władztwa i zarządu na cmentarzach wyznaniowych, co oznacza akceptację sakralnego charakteru tych miejsc traktowanych przez Kościół jako miejsce święte, przeznaczone do sprawowania kultu publicznego, nie zaś do działalności gospodarczej. Prowadzenie cmentarza wyznaniowego służy interesom i potrzebom społeczności wiernych, jak i poszczególnym jej członkom przez świadczenie usługi pogrzebowej. W tym stanie rzeczy zapis art. 43 ust. 1 pkt 31 ustawy o podatku od towarów i usług rozumieć należy jako odnoszący się do tego typu i charakteru działalności Kościoła Katolickiego, gdyż w świetle ustawodawstwa krajowego nie sposób sobie wyobrazić innej działalności Kościoła Katolickiego, która mogłaby odpowiadać cytowanemu zapisowi znowelizowanej ustawy o podatku od towarów i usług.

Działający z upoważnienia Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., odmawiając wszczęcia postępowania w sprawie podkreślił, że na mocy art. 14b § 1 i art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, wprowadzone zostało ograniczenie w zakresie podmiotów, które mogą wystąpić o taką interpretację. Wniosek taki złożyć może jedynie podmiot zainteresowany w swojej indywidualnej sprawie, a przedstawiony we wniosku problem musi dotyczyć sfery opodatkowania lub ewentualnego opodatkowania wnioskodawcy. Stwierdził przy tym, że poruszone w przedmiotowym wniosku kwestie, nie dotyczą obowiązków podatkowych Kurii.

Jako uzasadnienie zajętego stanowiska podał, że z wnioskiem może wystąpić wyłącznie podmiot (osoba), u której wystąpił lub może wystąpić określony stan faktyczny, który może rodzić określone konsekwencje w sferze prawa podatkowego. Zatem interpretacja wydawana jest w indywidualnej sprawie zainteresowanego, który składa wniosek o jej wydanie. Koniczność ustalenia, czy występujący z wnioskiem o indywidualną interpretację jest "zainteresowanym podmiotem" ma szczególnie istotne znaczenie w świetle regulacji zawartej w art. 14k § 1 i art. 14m Ordynacji podatkowej – a więc tych przepisów, które zawierają zakres ochrony zainteresowanego, który uzyskał interpretację indywidualną.

W dalszej części uzasadniania organ interpretujący powołując się na przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 45, art. 52 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Polsce, art. 23 i 24 Konkordatu oraz art. 6 Statutu III Synodu Archidiecezji Ł. wskazał, że wnioskując Kuria nie jest osobą prawną kościoła, jak również nie jest podmiotem, który może wywodzić bezpośrednie skutki prawno podatkowe z zarządzania cmentarzami, gdyż cmentarzami nie zarządza – uprawnienie to przysługuje parafiom zarządzającym cmentarzami znajdującymi się na obszarze jej właściwości, które posiadają osobowość prawną. Organem parafii jest zaś proboszcz lub administrator parafii.

Wobec tego, opisanym na wstępie postanowieniem z dnia [...] r., na podstawie art. 165a § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej OP) Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. działający z upoważnienia Ministra Finansów odmówił wszczęcia postępowania w sprawie.

W zażaleniu na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania, skarżąca Kuria zarzuciła temu rozstrzygnięciu naruszenie art. 14b, art. 14d, art. 125, art. 135, art. 140, art. 155 i art. 169 w zw. z art. 14h OP i wywiodła, iż poprzez niewydanie postanowienia o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia, co pozwalało Wnioskodawcy zakładać, że wniosek spełniał wymogi art. 14b § 3 OP, został naruszony art. 14g tej ustawy. Również naruszono art. 14c OP, który przewiduje okres nie dłuższy niż 3 miesiące od otrzymania wniosku na wydanie interpretacji, nie zaś na decyzję o podjęciu lub odmowie wszczęcia postępowania, co każe zakładać, że jest ono wszczęte już w chwili złożenia wniosku. W związku z tym, że postanowienie o odmowie wszczęcia nie uprawomocniło się, w dniu 12 lipca 2011 r. zrodziło skutki przewidziane w art. 14c OP.

Ponadto wnioskodawca wskazał, że prawo do wystąpienia ze skutecznym wnioskiem interpretacyjnym w zakresie podatku od towarów i usług dają Kurii przepisy Prawa Kanonicznego, na mocy których Arcybiskup Ł. ustanowił Regulamin Organizacyjny Cmentarzy Archidiecezji Ł.. Na podstawie tego regulaminu powołana została Komisja ds. cmentarzy, na czele której stoi Kanclerz Kurii. Do zadań komisji należy reprezentowanie na zewnątrz Arcybiskupa Ł. i wykonywanie jego postanowień w sprawach cmentarzy, nadzorowanie cmentarzy w zakresie organizacyjnym, administracyjnym i gospodarczym, ustalanie opłat za czynności związane z prowadzeniem kultu publicznego. W oparciu o ów regulamin komisja opracowała wzorcowe regulaminy wszystkich cmentarzy w archidiecezji.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego zażalenia, organ podatkowy, utrzymując w mocy zaskarżone postanowienie, podtrzymał swoją dotychczasową argumentację, podnosząc, że Kuria w świetle zacytowanych w skarżonym postanowieniu przepisów nie jest kościelną osobą prawną, a tylko organem pomocniczym Archidiecezji, a ponadto nie zarządza cmentarzami. Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził także, że zarzuty zażalenia związane z rzekomo opieszałym procedowaniem nie zasługują na uwzględnienie. Z art. 14d OP wynika, że interpretacja prawa podatkowego powinna być wydana bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od otrzymania wniosku. W razie niewydania interpretacji indywidualnej w terminie określonym w art. 14d ustawy uznaje się, że w dniu następującym po dniu, w którym upłynął termin wydania interpretacji, została wydana interpretacja stwierdzająca prawidłowość stanowiska wnioskodawcy w pełnym zakresie (art.14o OP). Z kolei przepis art. 14h ustawy stanowi, że w sprawach interpretacyjnych odpowiednie zastosowanie mają enumeratywnie wskazane przepisy tej ustawy m.in. art. 165a. Mając na uwadze te uregulowania Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. stwierdził, że wniosek o wydanie interpretacji podlega rozpatrzeniu w terminie trzech miesięcy od jego otrzymania. Przy czym w sytuacji, gdy zachodzą przesłanki negatywne do wydania merytorycznego stanowiska obowiązany jest wydać inne rozstrzygnięcie – postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia lub o odmowie wszczęcia postępowania interpretacyjnego.

W skardze na powyższe postanowienie, wnosząc o jego uchylenie w całości, skarżąca zarzuciła naruszenie art. 14b § 1 i 2, art. 14d, art. 120, art. 125, art. 135, art. 140, art. 155, art. 169 oraz art. 233 § 1 pkt 1 i art. 239 w związku z art. 14h OP.

Skarżąca podniosła, że postanowienie zostało wydane z powołaniem niewłaściwej podstawy prawnej, tj. art. 14h i art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 239 OP, ponieważ art. 14h nie odwołuje się do wskazanych przepisów, ani rozdziałów 15 i 16, w których są zamieszczone. Ponadto organ błędnie wskazał, że art. 135 i art. 140 OP nie są wymienione w art. 14h.

Ponadto zarzuciła, że organ drugiej instancji pominął wewnętrzne postanowienia kościoła wskazujące na status Kurii oraz Regulamin Organizacyjny Cmentarzy Archidiecezji Ł., mocą którego powołana została Komisja ds. Cmentarzy na czele której stoi Kanclerz Kurii, do którego kompetencji należy między innymi reprezentowanie Arcybiskupa na zewnątrz i wykonywanie jego postanowień w sprawach cmentarzy oraz nadzorowanie cmentarzy w zakresie organizacyjnym, administracyjnym i gospodarczym, ustalanie opłat za czynności związane z prowadzeniem kultu publicznego.

Kuria wskazała także, że Kościół rządzi się w swoich sprawach swoim własnym prawem, a Kuria posiada prawo do reprezentowania Archidiecezji, która z kolei jest kościelną osoba prawną.

Podniosła również, że znowelizowany art. 43 ust. 1 pkt 31 ustawy o podatku od towarów i usług dotyczy stanów przyszłych, których znaczenie ma prawo ustalać zainteresowany, czyli przedstawiciel Kościoła, planując swe przyszłe działania także w charakterze podatnika, ale zwolnionego z podatku. Zapis ustawy takiej motywacji wniosku nie wyklucza, co więcej oczywisty jest interes prawny każdego kościoła i związku wyznaniowego w ustaleniu rzeczywistego znaczenia nowowprowadzonego przepisu ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto skarżąca powtórzyła zarzuty zawarte w zażaleniu dotyczące naruszenia prawa procesowego.

W odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie w całości, Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. działający z upoważnienia Ministra Finansów podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył co następuje:

Jak wynika z okoliczności przedstawionych wyżej, zasadniczy spór między skarżącą a Dyrektorem Izby Skarbowej działającym z upoważnienia Ministra Finansów sprowadza się do kwestii, czy skarżąca (Kuria) może domagać się wydania jej interpretacji w sytuacji, gdy nie przysługuje jej osobowość prawna, a ponadto z mocy przepisów ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego, a w szczególności z art. 45 ust. 1 tej ustawy wynika, że to parafie mają prawo posiadania, zarządzania oraz zakładania i poszerzania cmentarzy grzebalnych.

Decydujące znaczenie dla oceny stanowiska organu w niniejszej sprawie uznającego, że skarżąca nie jest osobą uprawnioną dla wystąpienia z takim wnioskiem, bo przedstawiony problem podatkowy nie dotyczy jej indywidualnej sprawy i skarżąca nie może być uznana za osobę zainteresowaną, ma treść art. 14b § 1 OP przy uwzględnieniu charakteru postępowania w przedmiocie udzielenia interpretacji. Według treści przepisu powołanego wyżej, Minister Finansów wydaje pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego "na pisemny wniosek zainteresowanego,... w jego indywidualnej sprawie". Postępowanie w przedmiocie wydawania interpretacji indywidualnych nie jest postępowaniem podatkowym, lecz postępowaniem wyodrębnionym tylko do tego zakresu, ale w art. 14 h OP ustawodawca wskazał konkretne przepisy, jakie w postępowaniu "interpretacyjnym" mają zastosowanie i wśród tych wskazanych przepisów nie został wymieniony art. 133 OP, w którym zawarta została definicja strony w postępowaniu podatkowym. W konsekwencji takiego uregulowania oznacza to, że w sprawach o wydanie interpretacji nie jest możliwe posługiwanie się tą definicją strony, ale ustalić należy zakres pojęcia "zainteresowanego", co do którego to pojęcia ustawodawca nie zamieścił definicji ustawowej. W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej stroną jest więc zainteresowany a brak przymiotu "zainteresowania" uzasadnia zastosowanie art. 165a § 1 - w związku z art. 14h OP tj. odmowę wszczęcia postępowania.

Interpretacje indywidualne wydawane są na wniosek i są swego rodzaju "odpowiedzią" organu na pytanie sformułowane przez wnioskodawcę w nawiązaniu do przedstawionych przez niego okoliczności faktycznych, a także oceną stanowiska tegoż wnioskodawcy; stąd też to wnioskodawca ma obowiązek "wyczerpującego" przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego (art. 14b § 1, § 2, § 3, art. 14c § 1, § 2 OP). Jeśli w odpowiedzi na wniosek wydana zostanie interpretacja indywidualna, to odnosić się ona musi do skonkretyzowanego stanu faktycznego tj. do oceny prawnej zapytania zadanego na tle tegoż stanu faktycznego, a nie może być abstrakcyjnym wyjaśnieniem przepisów prawnych.

Wskazać przy tym należy na art. 14p OP, według którego przepisy dotyczące interpretacji przepisów prawa podatkowego stosuje się odpowiednio do należności płatników, inkasentów, zobowiązań osób trzecich i należności z art. 52 § 1 (nadpłaty, zwrotu podatku itd.), a nadto na przepis art. 14n § 1 OP, w którym przewidziano "szczególne" podmioty mogące wystąpić z wnioskiem o wydanie interpretacji, jak np. osoby planujące utworzenie spółki. Regulacje powyższe wskazują, że "zainteresowanym" w sprawie o wydanie interpretacji podatkowej może być ten podmiot, który chce uzyskać wyjaśnienie przepisów w jego indywidualnej sprawie, a więc niewątpliwie może to być podatnik, płatnik, inkasent i pozostałe podmioty, o których była mowa wyżej; przy czym specyficzne uregulowanie zawarte jest w art. 14n OP, który nie ma zastosowania w niniejszej sprawie. Wskazanie przez ustawodawcę na "zainteresowanego" mogącego ubiegać się o interpretację wyłącznie w jego indywidualnej sprawie oznacza, że tenże wnioskodawca musi wykazać to "zainteresowanie", czyli istnienie związku przedstawionego stanu faktycznego z jego własną sytuacją prawno podatkową a konkretnie z jego – ewentualną – odpowiedzialnością podatkową. Żądanie wnioskodawcy musi odnosić się do jego sytuacji prawnopodatkowej a w konsekwencji taki zakres musi mieć wydana interpretacja. Istotną przy tym okolicznością jest to, że chociaż ustawodawca nie wskazał wprost na wiążący lub niewiążący charakter interpretacji indywidualnych, to jednak ustanowił zasadę nieszkodzenia temu podmiotowi, który do wydanej interpretacji się zastosował, przy czym przesłanki tego "nieszkodzenia" zostały szczegółowo określone w art. 14k § 1 i § 3, art. 14l, art. 14m OP. Ta możliwość skutecznego skorzystania z wydanej interpretacji dotyczy jednak tylko wnioskodawcy (zainteresowanego) w nawiązaniu do przedstawionej przez niego sprawy, bo interpretacja indywidualna ani nie jest źródłem prawa, ani też jej moc nie odnosi się do innych podmiotów niebędących stronami, czyli inny podmiot z tej ochrony prawnej (nieszkodzenia) jaką zapewniają powołane wyżej przepisy, skorzystać nie może. Interes prawno podatkowy wnioskodawcy musi wystąpić w jego indywidualnej sprawie podatkowej (czyli problem, o którego rozwiązanie pyta, musi dotyczyć bezpośrednio jego praw i obowiązków ), a to – w ocenie Sądu – wyłącza legitymację takiego podmiotu do wystąpienia z wnioskiem o interpretację przepisów podatkowych mających znaczenie dla innego podmiotu. Jak wynika z okoliczności niniejszej sprawy, skarżąca przedstawiła problem z zakresu podatku od towarów i usług, przy czym zakres ten dotyczył w istocie działań prawnopodatkowych parafii. Uzyskana w tym zakresie interpretacja nie stanowiłaby dla niej żadnej ochrony w zakresie zapewnionym przez powołane wyżej przepisy, co więcej nie stanowiłaby ochrony także dla podmiotów, które z mocy przepisu prawa zajmują się zarządzaniem cmentarzami wyznaniowymi – dla parafii. Byłaby po postu bezużyteczna. Powyższe rozważania zgodne są z poglądem wyrażonym w publikacji "Urzędowe interpretacje prawa podatkowego" autorstwa J. B., wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2010 str. 86-89. Należy także wskazać, że Sąd w pełni akceptuje wywód prawny organu interpretującego opierający się wykładni przepisów ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego, ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych, Konkordatu oraz przepisów Kodeksu Prawa Kanonicznego, dlatego też odstąpił od powtarzania tych trafnych argumentów.

Co do zarzutu pominięcia istotnego zdaniem skarżącej Regulaminu Organizacyjnego Cmentarzy Archidiecezji Ł. i wynikających z owego regulaminu uprawnień Kurii, to podnieść należy, iż zarzutu ten jest prawdziwy, niemniej z samego tego faktu nie wynika, że jest istotny z punktu widzenia rozpoznania sprawy. Regulamin przecież nie deroguje przepisu art. 45 ust. 1 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego, ani tez przepisów art. 6 – 8 tej ustawy, z których wynika w sposób bezpośredni, kto zarządza cmentarzami (parafie) posiadającymi osobowość prawną, których organami są proboszczowie albo administratorzy parafii, a nie Kuria będąca tylko organem pomocniczym Archidiecezji, nie posiadającym zresztą osobowości prawnej (osobowość prawną posiada Archidiecezja).

Zarzut powołania niewłaściwej podstawy prawnej w rozstrzygnięciu odwoławczym jest niezasadny. Rzeczywiście art. 14h OP nie wskazuje wśród przepisów, które mają odpowiednie zastosowanie "w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej" art. 233, art. 239 OP ani też rozdziałów 15 i 16 tej ustawy tyle, że z momentem wydania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania postępowanie w sprawach interpretacji indywidualnej przestało się toczyć (bo nastąpiła odmowa jego wszczęcia), za to swój bieg rozpoczęło postępowanie zażaleniowe uregulowanie w rozdziałach 15 i 16 ustawy, w których uprawnienie do utrzymania w mocy zaskarżonego postanowienia wynika z treści art. 239 w związku z art. 233 § 1 pkt 1 OP.

Należy zgodzić się za skarżącą, że istotnie odpowiednie zastosowanie w sprawach interpretacyjnych mają przepisy art. 135 i art. 140 OP. Przepis artykułu 135 nie został naruszony, bo ocenę zdolności prawnej i zdolności do czynności prawnej Kurii organ dokonał na podstawie postanowień art. 6-8 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego, postanowienia te definiujące jakie jednostki organizacyjne Kościoła posiadają osobowość prawną i organy są niewątpliwie przepisami prawa cywilnego.

Z pewnością za to naruszony został przepis art. 140 OP (który ma odpowiednie zastosowanie w sprawach interpretacyjnych ). Zgodnie z tym przepisem (§ 1) o każdym przypadku niezałatwienia sprawy we właściwym terminie organ podatkowy obowiązany jest zawiadomić stronę, podając przyczyny niedotrzymania terminu i wskazując nowy termin załatwienia sprawy, ( § 2 ) ten sam obowiązek ciąży na organie podatkowym również w przypadku, gdy niedotrzymanie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od organu. Organ niewątpliwie w tym postępowaniu nie zawiadamiał Kurii o przedłużającym się postępowaniu, chociaż bliżej nie wiadomo w jakich terminach to winno następować, skoro art. 14h nie wymienia wśród przepisów mających odpowiednie zastosowanie przepisu art. 139 OP. Ustawodawca odrębnie uregulował kwestię terminu załatwienia sprawy interpretacyjnej w art. 14d, z którego wynika, że interpretacje indywidualną należy wydać bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku. Abstrahując od tych rozważań podnieść należy, iż ta wada postępowania pozostawała bez wpływu na wynik sprawy.

Na uwzględnienie nie zasługują także zarzuty proceduralne uprzednio sformułowane w zażaleniu. Sąd w tym zakresie w pełni akceptuje stanowisko organu interpretującego zawarte w uzasadnieniu decyzji drugo- instancyjnej.

W uwzględnieniu podniesionych wyżej okoliczności Sąd uznał, że zaskarżone postanowienie nie narusza obowiązującego prawa w stopniu uzasadniającym jego uchyleniem i wobec tego skargę, jako nieuzasadnioną, oddalił na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153 poz. 1270 z późn. zm.).

P.Z-C.