Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Czapska – Górnikiewicz Sędziowie sędzia NSA Małgorzata Stahl sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) Protokolant Renata Sapieha po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej T. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 6 września 2007 r. sygn. akt II SA/Bk 432/07 w sprawie ze skargi J. S. i T. S. na decyzję Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Białymstoku z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 6 września 2007 roku, sygn. akt II SA/Bk 432/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę J. S. i T. S. na decyzję Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Białymstoku z dnia [...] kwietnia 2007 roku, Nr [...] w przedmiocie nałożonego na J. i T. S. nakazu likwidacji (rozbiórki) przyczepy campingowej zlokalizowanej na działce nr geod. [...] w P. M. gmina S..

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji podkreślił następujące okoliczności prawne i faktyczne.

Po pierwsze, stwierdził, że organ II instancji zaskarżoną decyzją uchylił w całości decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Suwałkach z dnia [...] lutego 2007 roku w przedmiocie nakazu rozbiórki przedmiotowej przyczepy campingowej, usytuowanej na działce nr [...] po rozpatrzeniu odwołania J. i T. S. i orzekł jak w sentencji z innej przyczyny niż zarzuty podniesione w odwołaniu.

Skarżący J. i T. S. wnieśli bowiem o uchylenie zaskarżonej decyzji organu I instancji z tej przyczyny, że jak stwierdzili, przedmiotowa przyczepa campingowa jest im niezbędna dla dalszego prowadzenia na tym terenie badań naukowych środowiska okolic jeziora S.. Ponadto dodali, że jest to pojazd na kołach, który ich zdaniem, posiada przegląd techniczny dopuszczający go do rejestracji. Jednocześnie podkreślili, że nie zgłosili tego "obiektu" organowi budowlanemu, lecz następnie pismem z dnia 12 grudnia 2006 roku takiego zgłoszenia dokonali, przez co ich zdaniem, konwalidowali wcześniejsze zaniechanie w tym zakresie.

Natomiast rozpatrując odwołanie, Podlaski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Białymstoku, decyzją z dnia [...] kwietnia 2007 roku chociaż uchylił zaskarżoną decyzję w całości, to ponownie orzekł wobec J. i T. S. o nakazie likwidacji (rozbiórki) usytuowanej bez wymaganego zgłoszenia przyczepy campingowej na przedmiotowej działce nr [...] w P. M..

W uzasadnieniu podkreślił, że w podstawie prawnej powyższej decyzji powołał art. 49 lit. b/ ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity z 2006 r. Dz.U. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), gdyż organ I instancji błędnie powołał art. 48 ust.1 tejże ustawy, który dotyczy rozbiórki obiektu budowlanego wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę. Natomiast w tej sprawie lokalizacja przedmiotowej przyczepy campingowej wymagała uzyskania wymaganego prawem budowlanym zgłoszenia. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym dokumentacji fotograficznej, przedmiotowa przyczepa campingowa ma bowiem charakter rekreacyjno-wypoczynkowy, czyli nie można jej uznać za pojazd. Dlatego też, podkreślił organ odwoławczy, przedmiotowy obiekt należy uznać za tymczasowy obiekt budowlany (art. 29 ust. 1 pkt 12) bądź wolnostojący budynek gospodarczy lub altanę (art. 29 ust. 1 pkt 2) w związku z art. 3 pkt 5 ustawy – Prawo budowlane, na które to obiekty wymagane jest stosowne zgłoszenie. Właściciele tego obiektu nie przedłożyli bowiem żadnych dokumentów związanych z ustawieniem przyczepy. Natomiast, w świetle art. 35 ust. 5 cyt. ustawy Prawo budowlane, jeżeli na działce znajduje się obiekt budowlany, w stosunku do którego orzeczono nakaz rozbiórki, właściwy organ wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, a więc zanim zostanie zlikwidowana samowola budowlana, inwestor nie może uzyskać pozwolenia na budowę planowanego obiektu budowlanego.

Jednocześnie organ II instancji podkreślił, że § 4 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Nr 20/05 Wojewody Podlaskiego z dnia 25 lutego 2005 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Pojezierze Północnej Suwalszczyzny" wprowadza zakaz lokalizowania obiektów budowlanych w pasie 100 m od linii brzegów, rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej. Przedmiotowa przyczepa campingowa oczywiście takim celom nie służy. Ponadto wymiary działki nr [...] uniemożliwiają usytuowanie obiektu budowlanego w odległości większej niż 100 m od brzegu jeziora. Oznacza to, że nie można było w tej sprawie przeprowadzić legalizacji obiektu budowlanego, zgodnie z art. 49b ust. 2 ustawy Prawo budowlane, z którego wynika, że legalizacja obiektu jest możliwa, gdy budowa jest zgodna z przepisami o planowaniu przestrzennym, w szczególności ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych. Także za chybione, organ odwoławczy uznał zarzuty odwołujących się, że przedmiotowy obiekt nie podlega rozbiórce, gdyż służy prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej i leśnej.

Na powyższą decyzję organu II instancji J. i T. S. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku wnosząc o jej uchylenie. W treści skargi podnieśli następujące zarzuty.

Po pierwsze, naruszenie przez zaskarżoną decyzję przepisów prawa materialnego tj.:

- art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 roku Nr 156, poz. 1118 ze zm.) poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że przyczepa campingowa jest tymczasowym obiektem budowlanym bądź wolnostojącym budynkiem gospodarczym lub altaną, wymagającym zgłoszenia, w świetle ustawy Prawo budowlane, a nie pojazdem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108 poz. 908 ze zm.),

- art. 49 ust. 1 cyt. ustawy Prawo budowlane poprzez jego błędne zastosowanie,

- art. 2 ust. 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym

(Dz. U. z 2005 roku Nr 108 poz. 908 ze zm. ) poprzez jego niezastosowanie,

- art. 35 ust. 5 cyt. ustawy Prawo budowlane poprzez jego błędne zastosowanie,

- § 4 ust. 1 pkt 7 zarządzenia Nr 20/05 z dnia 25 lutego 2005 roku Wojewody Podlaskiego poprzez przyjęcie, iż działalność rolnicza i leśna prowadzona przez skarżących na nieruchomości ozn. nr [...] w P. M. gm. S. nie mieści się w pojęciu racjonalnej gospodarki rolnej i leśnej w rozumieniu przepisów tego zarządzenia oraz przyjęciu, iż obiekty usytuowane na nieruchomości skarżących nie służą prowadzeniu tejże racjonalnej gospodarki rolnej i leśnej.

Po drugie, skarżący podnieśli także naruszenie następujących przepisów postępowania:

- art. 7 w związku z art. 77 k.p.a. z powodu nie zebrania i nie rozpatrzenia w sposób wyczerpujący materiału dowodowego w sprawie,

- art. 80 k.p.a. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów przy czynieniu ustaleń faktycznych, dokonanie ustaleń sprzecznych z dowodami przedłożonymi w sprawie,

- art. 10 k.p.a w związku z art. 79 k.p.a poprzez nie zagwarantowanie stronie czynnego udziału w postępowaniu prowadzonym w niniejszej sprawie, polegające na nie zawiadomieniu skarżących o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu w postaci oględzin nieruchomości będącej ich własnością,

- art. 41 k.p.a poprzez przyjęcie, iż skarżący byli zobowiązani do zawiadomienia każdy organ administracji państwowej o zmianie swojego miejsca zamieszkania nawet w sytuacji, gdy przed tymi organami nie toczy się postępowanie z udziałem skarżących.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji podtrzymał swoje stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uznał, że skarga nie jest zasadna.

W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji orzekł, że w świetle art. 3 ust. 5 cyt. ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, tymczasowym obiektem budowlanym jest obiekt przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, np. barakowozy czy obiekty kontenerowe.

Natomiast w tej sprawie, podkreślił Sąd, przedmiotowa przyczepa campingowa – co wynika jednocześnie z akt sprawy – nie jest trwale połączona z gruntem lecz obudowana wiatą oraz z jednej strony dobudowany został do niej taras. Ponadto, z ustaleń postępowania dowodowego wynika, że była kupiona przez skarżących bez dowodu rejestracyjnego oraz nie służyła do podróżowania, gdyż nie miała również aktualnych badań technicznych dopuszczających ją do ruchu. Powyższa przyczepa, według skarżących jest przeznaczona na przechowywanie narzędzi, pojemników, nawozów, a także jest schronieniem od deszczu i służy do pracy naukowej i wypoczynku. Ponadto, nad przedmiotową przyczepą zostało wybudowane zadaszenie, a obok niej taras, na który prowadzi bezpośrednio wyjście z przyczepy. Oznacza to, że wszystkie powyższe elementy w połączeniu tworzą całość użytkową, która służy zaspakajaniu celów rekreacyjno-wypoczynkowych, czyli przyczepa słusznie została uznana za tymczasowy obiekt budowlany.

Sąd pierwszej instancji dodał także, że powyższej oceny nie zmienia fakt, iż organ II instancji błędnie uznał, na podstawie dokumentacji fotograficznej z przeprowadzonej wizji lokalnej w dniu 6 października 2006 roku, że na przyczepie zamontowana jest antena satelitarna. Natomiast z nadesłanych przez skarżących fotografii wynika, że przyczepa nie jest wyposażona w antenę satelitarną, lecz na jej dachu znajduje się stół turystyczny z plastikowym blatem w kształcie koła, który został błędnie uznany przez organ jako antena. Jednak nie zmienia to faktu, że przyczepa posiada doprowadzoną energię elektryczną, czyli użytkowana jest w innym celu niż typowy pojazd samochodowy.

Powyższe okoliczności, zdaniem Sądu, jednoznacznie pozwalają uznać przedmiotową przyczepę za tymczasowy obiekt budowlany, a ponadto przyczepa campingowa spełnia funkcję rekreacyjno-wypoczynkową. Z tych względów powyższego obiektu nie można uznać za pojazd w rozumieniu przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym. Przyczepa nie była użytkowana przez skarżących jako pojazd, jak i nigdy nie była zarejestrowana i nie służyła do podróżowania, czyli słusznie organy nadzoru budowlanego uznały ją za obiekt budowlany. Sąd pierwszej instancji dodał także, że chociaż organ II instancji, co podnieśli skarżący, miał wątpliwości, czy uznać przedmiotowy obiekt za tymczasowy obiekt budowlany czy też za wolnostojący budynek gospodarczy lub altanę, to jednak nie wpływa to na zgodność z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia. Zarówno w odniesieniu do tymczasowego obiektu budowlanego jak i wolnostojącego budynku gospodarczego wymagane jest bowiem dokonanie stosownego zgłoszenia.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów skargi, Sąd podniósł niekonsekwencje skarżących, którzy z jednej strony twierdzą, że przyczepa campingowa nie jest obiektem budowlanym, zaś z drugiej strony, że nim jest, z tym, iż skoro jest wykorzystywana do prowadzenia działalności rolnej i leśnej to nie ma podstaw do nakazania jej rozbiórki. Jednak podkreślił Sąd pierwszej instancji, pismem z dnia 12 grudnia 2006 roku sami skarżący wystąpili do Starosty Suwalskiego o zalegalizowanie przyczepy campingowej, gdyż jak sami stwierdzili, nie byli świadomi istnienia obowiązku zgłoszenia jej do właściwego organu. Powyższe oznacza, że wówczas skarżący nie kwestionowali uznania przyczepy za obiekt budowlany.

Dlatego też, orzekł Sąd pierwszej instancji, podnoszone przez skarżących argumenty dotyczące uznania prowadzonej przez nich działalności za racjonalną działalność rolną lub leśną są bezpodstawne. Za taką działalność należy uznać profesjonalne, zawodowe prowadzenie działalności gospodarczej, nastawionej na osiąganie zysku. Natomiast czynności koszenia i nawożenia trawy, (wyjaśnienia skarżącego na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2007 roku (karta nr 58 akt sądowych), zasadzenie kilkunastu drzew owocowych, prowadzenie ogrodu oraz opłacanie podatku rolnego i leśnego nie świadczą o prowadzeniu działalności rolnej lub leśnej. Powyższe okoliczności świadczą, w jakim celu zostały na działce nr [...] wybudowane wszystkie obiekty i utwierdzają w słuszności uznawania ich za obiekty budowlane o celu rekreacyjnym.

Ponadto Sąd pierwszej instancji orzekł, że zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 7 cyt. rozporządzenia Wojewody Podlaskiego Nr 20/05 z dnia 25 lutego 2005 roku w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Pojezierze Północnej Suwalszczyzny", zabronione jest lokalizowanie obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów jezior, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej. Także uprzednio obowiązujące rozporządzenie Wojewody Suwalskiego z dnia 15 czerwca 1998 r. wprowadzało 100 m strefę ochronną jezior, w których zabronione było wznoszenie jakichkolwiek nowych obiektów budowlanych. Ponadto, wymiary działki Nr [...] położonej w P. M. gm. S. nie pozwalają na usytuowanie na niej jakiegokolwiek obiektu budowlanego w odległości od 100 m od brzegu jeziora, a zatem wszelkie istniejące na działce obiekty budowlane naruszają powyższe przepisy.

Sąd pierwszej instancji orzekł także, iż bezpodstawny jest także zarzut naruszenia art. 35 ust. 5 ustawy Prawo budowlane polegający na jego bezpodstawnym zastosowaniu. Wbrew twierdzeniom skarżących powołanie tego przepisu nie miało związku z przeprowadzonym w latach 1994 -1995 postępowaniem i rozbiórką drewnianej wiaty w 1998 roku. Z treści uzasadnienia decyzji organu II instancji wynika, że został on przytoczony z powodu złożenia przez skarżących podczas tego postępowania administracyjnego wniosku o zalegalizowanie samowoli budowlanej. Natomiast jeżeli organ I instancji nakazał rozbiórkę przedmiotowej przyczepy campingowej, to zgodnie z art. 35 ust. 5 ustawy Prawo budowlane, obowiązkiem organu była odmowa zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę·

Także w odniesieniu do zarzutów naruszenia przepisów postępowania Sąd pierwszej instancji uznał je za niezasadne.

Wynika to z tego, że wbrew zarzutom skarżących, organy prowadzące postępowanie prawidłowo zgromadziły w sprawie materiał dowodowy i poddały go właściwej ocenie. Ponadto zarzut naruszenia art. 10 §1 k.p.a. jest także chybiony w świetle art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. zwana dalej p.p.s.a.). Dlatego też - podkreślił Sąd pierwszej instancji - chociaż skarżący nie zostali prawidłowo zawiadomieni o przeprowadzonym w dniu 6 października 2006 roku dowodzie z oględzin ich działki z powodu posiadania przez organ niewłaściwego adresu, to powyższe nie miało wpływu na zapewnienie skarżącym czynnego udziału w przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym. Jak wynika z akt sprawy organy obu instancji zapewniły skarżącym możliwość składania wniosków dowodowych i wypowiedzenie się co do już zebranych dowodów. Ponadto, zarówno na etapie postępowania przed organem I jak i II instancji skarżący nie podnosili powyższego zarzutu i nie składali wniosku o ponowne przeprowadzenie dowodu z oględzin ich nieruchomości.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku wniósł T. S. reprezentowany przez fachowego pełnomocnika. Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji lub ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i rozpoznanie skargi oraz o zasądzenie kosztów procesowych według norm przepisanych.

W treści skargi kasacyjnej po pierwsze, podniósł na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit.a/ p.p.s.a. zarzut naruszenia następujących przepisów prawa materialnego:

- art. 3 pkt 5 cyt. ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie . Spowodowało to przyjęcie, że przyczepa campingowa jest tymczasowym obiektem budowlanym wymagającym zgłoszenia, o którym mowa w przepisach cyt. ustawy, a nie pojazdem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym, chociaż pojęcie przyczepa zostało zdefiniowane w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 roku jako pojazd (tj. środek transportu przeznaczony do poruszania się po drogach oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane) bez silnika, przystosowany do łączenia go z innym pojazdem (art. 2 pkt 50).

- § 4 ust. 1 pkt 7 zarządzenia Nr 20/05 z dnia 25 lutego 2005 roku Wojewody Podlaskiego poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż gospodarka rolna i leśna prowadzona przez skarżących na nieruchomości ozn. nr [...] w P. M. gm. S. nie mieści się w pojęciu racjonalnej gospodarki rolnej i leśnej w rozumieniu przepisów tego zarządzenia, zaś obiekty usytuowane na nieruchomości skarżących nie służą prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej i leśnej, gdyż w ocenie strony skarżącej pod pojęciem racjonalnej gospodarki rolnej należałoby rozumieć przemyślaną gospodarkę rolną, prowadzoną bez uszczerbku dla środowiska.

- art. 49 b ust. 1 cyt. ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że stanowi on podstawę prawną do rozbiórki obiektu, wzniesionego bez wymaganego zgłoszenia, faktycznie nie będącego obiektem budowlanym w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane.

Po drugie, pełnomocnik skarżącego podniósł na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. naruszenie, w toku postępowania prowadzonego przed Podlaskim Wojewódzkim Inspektorem Nadzoru Budowlanego w Białymstoku oraz Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego Powiatu Ziemskiego w Suwałkach, przepisów art. 7, art. 77, art. 79, art. 80, art. 10 oraz art. 41 k.p.a. polegające na:

a/ nie zebraniu i nie rozpatrzeniu w sposób wyczerpujący materiału dowodowego w sprawie,

b/ przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów w ustaleniach faktycznych i dokonaniu ustaleń sprzecznych z dowodami przedłożonymi w sprawie,

c/ nie zagwarantowaniu stronie czynnego udziału w postępowaniu prowadzonym w niniejszej sprawie, tj. nie zawiadomieniu skarżących o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu w postaci oględzin nieruchomości będącej ich własnością,

d/ przyjęciu, iż skarżący są zobowiązani do zawiadomienia organy administracji publicznej o każdej zmianie swojego miejsca zamieszkania w sytuacji gdy przed tymi organami nie toczy się postępowanie z ich udziałem.

Po trzecie, pełnomocnik skarżącego podniósł także zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. z tej przyczyny, że wystąpiły podstawy do uchylenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku skarżonych decyzji z powodu naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego tj. naruszenia zasady czynnego udziału strony w postępowaniu polegającym na niezawiadomieniu skarżących o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu w postaci oględzin nieruchomości będącej ich własnością.

Po czwarte, pełnomocnik skarżącego podniósł także zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., który jego zdaniem nakłada na Sąd obowiązek dokładnego wyjaśnienia sprawy i uzasadnienia swojego rozstrzygnięcia, poprzez pominięcie przy wyjaśnianiu sprawy, podniesionych przez stronę w skardze na decyzję Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Białymstoku, zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

W świetle art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwana dalej p.p.s.a.), skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1/ naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2/ naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ według art. 183 § 1 powołanej wyżej ustawy rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie skarżący oparł skargę kasacyjną na obu podstawach kasacyjnych, wskazanych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów ze skargi kasacyjnej dotyczących naruszenia przepisów postępowania, które pozwolą ocenić, czy w stanie prawnym i faktycznym tej sprawy, Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej kontroli zastosowanych przez właściwe organy przepisów prawa materialnego jak i ich prawidłowej wykładni.

Po pierwsze, Sąd pierwszej instancji wbrew zarzutom ze skargi kasacyjnej, prawidłowo dokonał w pierwszej kolejności kompleksowej oceny zaskarżonej decyzji pod kątem wystąpienia naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Po drugie, przechodząc do oceny zarzutów z podstaw kasacyjnych w zakresie naruszenia przepisów postępowania w odniesieniu do niewłaściwego zastosowania dyspozycji art. 7, art. 77, art. 79, art. 80 k.p.a. oraz art. 10 i 41 k.p.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit.c/ p.p.s.a. oraz naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. w zakresie niepełnego przedstawienia stanu faktycznego sprawy i wydania wyroku bez koniecznej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, należy stwierdzić, że są one także całkowicie chybione. Wynika to z tego, że Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wyroku wyjaśnił w tym zakresie dlaczego jego orzeczenie nie zostało wydane na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. Sąd pierwszej instancji prawidłowo orzekł, że stwierdzone w postępowaniu administracyjnym naruszenie tylko art. 10 § 1 k.p.a. nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy.

Ponadto, zarzut błędnych czy niepełnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy w odniesieniu do wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego jest o tyle chybiony, że Sąd ten w ogóle ustaleń takich nie dokonał. Zadaniem wojewódzkiego sądu administracyjnego jest bowiem ocena zaskarżonej decyzji administracyjnej tylko pod kątem zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego W ramach powyższej kognicji, wojewódzki sąd administracyjny przeprowadza ocenę ustaleń faktycznych dokonanych przez organy administracji, lecz nie prowadzi własnych ustaleń faktycznych, czyli nie może wystąpić wadliwość ustaleń faktycznych w tym zakresie. Ponadto wojewódzki sąd administracyjny może prowadzić uzupełniające postępowanie dowodowe w świetle art. 106 § 3 p.p.s.a. , a następnie uwzględniać dowody uzupełniające z dokumentów, poddając uzupełniony stan faktyczny sprawy ocenie w uzasadnieniu wyroku. Jednak, w niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji nie prowadził uzupełniającego postępowania dowodowego, a zatem zarzut obrazy art. 141 § 4 p.p.s.a przez poczynienie błędnych czy niepełnych ustaleń faktycznych przez Sąd, nie jest zasadny.

Natomiast, biorąc pod uwagę ustalenia postępowania dowodowego w tym postępowaniu administracyjnym, Sąd pierwszej instancji orzekł prawidłowo, że właściwie ustalono stan faktyczny w tej sprawie.

Wynika z niego jednocześnie, że przedmiotowa przyczepa campingowa została ustawiona przez J. i T. S. na działce nr [...] w P. M.. Nie została także dopuszczona do ruchu drogowego (brak dowodu rejestracyjnego, jak i aktualnych badań technicznych). Ponadto, została do niej doprowadzona energia elektryczna jak i nad nią wybudowane zostało zadaszenie, zaś obok jest taras na który prowadzi bezpośrednio wyjście z przyczepy campingowej. Oznacza to, że jest to obiekt budowlany służący celom rekreacyjno-wypoczynkowym, czyli w żadnym przypadku nie jest to pojazd w świetle art. 2 pkt 50 cyt. ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity z 2005 roku Dz.U. nr 108, poz. 908 ze zm.).

Dlatego też, w tym zakresie co prawidłowo orzekł wojewódzki sąd administracyjny, nie nastąpiło naruszenie żadnych przepisów postępowania, w tym także art. 10 k.p.a., w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, w świetle dyspozycji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. Ponadto, w skardze kasacyjnej nie jest podnoszony w tym zakresie zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. b/ p.p.s.a.

Także chybione są wszystkie zarzuty ze skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego. Po pierwsze, prawidłowo Sąd pierwszej instancji orzekł, że nie wystąpiło w tym zakresie naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy zarówno z powodu błędnej ich wykładni oraz niewłaściwego zastosowania, biorąc pod uwagę dokonaną subsumcję stanu faktycznego w tej sprawie.

Sąd pierwszej instancji wbrew zarzutom ze skargi kasacyjnej nie dokonał błędnej wykładni jak i niewłaściwego zastosowania art. 3 pkt 5 w związku z art. 29 ust. 1 pkt 2 lub art. 29 ust. 1 pkt 12 cyt. ustawy Prawo budowlane orzekając, że jest to tymczasowy obiekt budowlany, który wymaga każdorazowo zgłoszenia zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy. Ponadto tymczasowe obiekty budowlane są to m,.in. obiekty niepołączone trwale z gruntem, takie jak barakowóz czy obiekt kontenerowy.

Po drugie, całkowicie chybiony jest zarzut ze skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia § 4 ust. 1 pkt 7 zarządzenia Wojewody Podlaskiego Nr 20/05 z dnia 25 lutego 2005 roku, z tej przyczyny, że prowadzona przez stronę skarżącą gospodarka leśna i rolna na działce nr [...] jest racjonalną gospodarką rolną i leśną w rozumieniu wykładni powyższego przepisu. Wynika to z tego, że nie obowiązuje powyższy akt normatywny jako akt prawa miejscowego pod nazwą "zarządzenie". Jest to bowiem rozporządzenie Wojewody Podlaskiego będące aktem prawa miejscowego w świetle dyspozycji art. 94 Konstytucji RP. Ponadto przedmiotowa przyczepa campingowa służy w istocie celom rekreacyjno-wypoczynkowym, biorąc pod uwagę okoliczności faktyczne ustalone w postępowaniu administracyjnym, które prawidłowo poddał kontroli Sąd pierwszej instancji.

Po trzecie, nie został także niewłaściwe zastosowany art. 49b ust. 1 cyt. ustawy Prawo budowlane, biorąc pod uwagę powyższe ustalenia prawne i faktyczne, że jest to tymczasowy obiekt budowlany, który wymagał zgłoszenia, a brak jest możliwości jego tzw. legalizacji w świetle przepisów prawa budowlanego.

Wynika to bowiem z tej przesłanki, co także prawidłowo orzekł Sąd pierwszej instancji, iż w świetle dyspozycji § 4 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Nr 20/05 Wojewody Podlaskiego z dnia 25 lutego 2005 roku w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Pojezierze Północnej Suwalszczyzny", obowiązuje zakaz lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów jezior, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej , leśnej lub rybackiej.

Natomiast przedmiotowa przyczepa campingowa została zlokalizowana bez wymaganego prawem budowlanym zgłoszenia w odległości już 30 m od brzegu jeziora S. D., które leży w Obszarze Chronionym Krajobrazu "Pojezierze Północnej Suwalszczyzny". Oczywiście, wyklucza to całkowicie jego tzw. legalizację w świetle prawa budowlanego, gdyż nie jest możliwe doprowadzenie tego tymczasowego obiektu budowlanego do stanu zgodnego z prawem.

Należy również podkreślić, że całkowicie chybiony jest zarzut ze skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku przepisów prawa materialnego mających wpływ na wynik sprawy w świetle art. 141 § 4 p.p.s.a., biorąc pod uwagę teść uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji.

Powyższy przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. wskazuje jakie elementy powinno zawierać uzasadnienie wyroku Sądu pierwszej instancji. Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej uzasadnienie zaskarżonego wyroku w pełni odpowiada wymaganiom wynikającym z omawianego art. 141 § 4 p.p.s.a.. Wojewódzki Sąd Administracyjny nie tylko wskazał normy prawne regulujące stan faktyczny w tej sprawie, lecz także w sposób przejrzysty i wyczerpujący wyjaśnił i ocenił przesłanki zastosowania przepisów prawnych przez właściwy organ, przechodząc do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego.

Dotyczy to także oceny prawidłowości wykładni powołanych w tej sprawie przepisów prawa materialnego, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji.

Z tych względów i na podstawie art. 184 p.p.s.a Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.