Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Nie każe naruszenie przepisów postępowania adminstracyjnego skutkuje uchyleniem zaskarżonego aktu administracyjnego, a tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Nieskuteczne zawiadomienie strony o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu (art. 79 kpa), jeżeli nie miało wpływu na zapewnienie stronie czynnego udziału w postępowaniu nie stanowi podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji (art. 145 par. 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk (spr.), Sędziowie asesor WSA Piotr Pietrasz,, asesor WSA Małgorzata Roleder, Protokolant Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2007 r. sprawy ze skargi J. S. i T. S. na decyzję P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. z dnia "[...]" w przedmiocie nakazu likwidacji obiektu budowlanego oddala skargę

Decyzją z dnia "[...]" Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w S. nakazał J. i T. S. wykonać rozbiórkę przyczepy campingowej, ustawionej na działce o nr "[...]"

w P. M. Gm. S. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, iż

w wyniku przeprowadzonej w dniu 6 października 2006 r. kontroli na działce "[...]"

w P. M. ustalono fakt ustawienia przyczyny campingowej. Z uwagi, iż przyczepa nie została dopuszczona do ruchu drogowego (brak dowodu rejestracyjnego i aktualnych badań technicznych) została przez organ uznana za tymczasowy obiekt budowlany, do których zaliczane są m.in. obiekty niepołączone trwale z gruntem, takie jak barakowóz czy obiekt kontenerowy. Organ zaznaczył, iż na budowę tymczasowego obiektu budowlanego niepołączonego trwale z gruntem, przewidzianego do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie określonym w zgłoszeniu, zgodnie z przepisami prawa budowlanego wymagane jest dokonanie zgłoszenia w organie administracyjno-architektonicznym wraz z określeniem terminu rozbiórki lub przeniesienia. Przedmiotowa przyczepa została ustawiona bez dopełnienia jakichkolwiek formalności.

Organ wskazał również, że przyczepa została zlokalizowana w odległości

30 m od brzegu jeziora S. D. leżącego w Obszarze Chronionego Krajobrazu "Pojezierze Północnej S." czym narusza przepis §4 ust. 1 pkt. 7 rozporządzenia Nr 20/05 Wojewody P. z dnia 25 lutego 2005 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Pojezierze Północnej S.", który zakazuje lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów jezior, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej. Także przed wejściem w życie w/w rozporządzenia Wojewody P. obowiązywało wcześniejsze rozporządzenie, z dnia 15 czerwca 1998 r. Nr 82/98 Wojewody S. określające 100-metrowe strefy ochronne jezior, w których zabroniono wznoszenia jakichkolwiek nowych obiektów budowlanych. Podkreślił, iż wymiary działki "[...]" uniemożliwiają usytuowanie na niej obiektu budowlanego w odległości większej niż 100 m od brzegu jeziora S. D., a więc niemożliwe jest doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z prawem.

Z powyższą decyzją nie zgodzili się J. i T. S. i w złożonym odwołaniu do P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w B. wnieśli o jej uchylenie. Podkreślili, iż przyczepa jest niezbędna z punktu widzenia prowadzenia ich działalności na działce. Doprowadzili zaniedbaną działkę do stanu idealnego pod względem ochrony środowiska. W tym celu koniecznym było posiadanie miejsca na schowanie narzędzi, pojemników, nawozów a także miejsca chroniącego przed deszczem i potrzebnego do pracy naukowej i wypoczynku. Zaznaczyli, iż jest to pojazd na kołach, posiadający przegląd techniczny dopuszczający do rejestracji. Z uwagi, iż przyczepa nie została zbudowana na działce przepisy dotyczące zgłoszenia rozpoczęcia budowy, przytoczone w decyzji przez organ, nie mają zastosowania w niniejszej sprawie. Podkreślili, iż w związku z podjęciem badań naukowych dotyczących środowiska okolic jeziora S. w kontekście złóż rud metali ciężkich i ich wpływu na zdrowie mieszkających tam kobiet, przyczepa jest konieczna do prowadzenia tego typu działalności. Ponadto odwołujący zaznaczyli, iż prawdą jest, że nie zgłosili tego "obiektu" władzy budowlanej, niemniej pismem z dnia 12 grudnia 2006 r. takiego zgłoszenia dokonali, czym konwalidowali wcześniejsze zaniechanie w tym zakresie.

Po rozpatrzeniu odwołania decyzją z dnia "[...]" P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w B. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i orzekł o zobowiązaniu J. i T. S. do likwidacji (rozbiórki) samowolnie ustawionej (bez skutecznego zgłoszenia we właściwym organie) przyczepy campingowej, na działce nr "[...]" w P. M. Gm. S. W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy (dokumentacja fotograficzna) pozwala uznać, iż przedmiotowa przyczepa campingowa ma charakter rekreacyjno-wypoczynkowy a zatem nie można jej uznać za pojazd. Przedmiotowy obiekt należy uznać za tymczasowy obiekt budowlany (art. 29 ust. 1 pkt. 12) bądź wolnostojący budynek gospodarczy lub altanę (art. 29 ust. 1 pkt. 2), na które to obiekty wymagane jest stosowne zgłoszenie. Właściciele tego obiektu nie przedłożyli żadnych dokumentów związanych z ustawieniem przyczepy.

Organ stwierdził, iż żaden z obiektów budowlanych znajdujących się na działce "[...]", w tym przyczepa campingowa nie powstały legalnie a powstały w warunkach samowoli budowlanej. Stosownie do przepisu art. 35 ust. 5 ustawy Prawo budowlane z 1994 r., jeżeli na działce znajduje się obiekt budowlany, w stosunku do którego orzeczono nakaz rozbiórki (taka sytuacja ma miejsce) właściwy organ wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, a więc zanim zostanie zlikwidowana samowola budowlana inwestor nie może uzyskać pozwolenia na budowę planowanego obiektu budowlanego. Podkreślił, iż z treści §4 ust. 1 pkt. 7 rozporządzenia Nr 20/05 Wojewody P. z dnia 25 lutego 2005 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Pojezierze Północnej S." wynika zakaz lokalizowania obiektów budowlanych w pasie 100 m od linii brzegów, rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej. Przedmiotowa przyczepa campingowa takim celom nie służy. Jednocześnie wymiary działki "[...]" uniemożliwiają usytuowanie obiektu budowlanego w odległości większej niż 100 m od brzegu jeziora. Zatem nie można było w niniejszej sprawie zastosować legalizacji obiektu budowlanego, stosownie do przepisu art. 49b ust. 2 ustawy Prawo budowlane, z którego wynika, że legalizacja obiektu jest możliwa, gdy budowa jest zgodna z przepisami o planowaniu przestrzennym, w szczególności ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych. Za niezasadne organ uznał również argumenty odwołujących się, że przedmiotowy obiekt nie podlega rozbiórce, gdyż służy prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej i leśnej.

Organ zaznaczył, iż w przedmiotowej sprawie podstawą rozbiórki (likwidacji) obiektu jest przepis art. 49b§1 ustawy Prawo budowlane, a nie jak wskazał organ I instancji art. 48§1 w/w ustawy, dlatego też organ było zobowiązany do uchylenia zaskarżonej decyzji i wydania nowej ze skorygowaną, właściwą podstawą prawną.

Na powyższą decyzję J. i T. S. wywiedli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, wnosząc o jej uchylnie jako niezgodnej z prawem. Skarżonemu rozstrzygnięciu zarzucili naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci:

- art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że przyczepa campingowa jest tymczasowym obiektem budowlanym bądź wolnostojącym budynkiem gospodarczym lub altaną wymagającym zgłoszenia o którym mowa w przepisach cyt. ustawy, a nie pojazdem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108 poz.908 ze zm.),

- art. 49 ust. 1 cyt. ustawy poprzez jego błędne zastosowanie,

- art. 2 ust. 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108 poz. 908 ze zm. ) poprzez jego niezastosowanie,

- art. 35 ust. 5 cyt. ustawy poprzez jego błędne zastosowanie,

- § 4 ust. 1 pkt 7 zarządzenia Nr 20/05 z dnia 25 lutego 2005 r. Wojewody P. poprzez przyjęcie, iż działalność rolnicza i leśna prowadzona przez skarżących na nieruchomości "[...]" w P. M. gm. S. nie mieści się w pojęciu racjonalnej gospodarki rolnej i leśnej w rozumieniu przepisów tego zarządzenia oraz przyjęciu, iż obiekty usytuowane na nieruchomości skarżących nie służą prowadzeniu tejże racjonalnej gospodarki rolnej i leśnej.

Skarżący zarzucili również naruszenie przepisów postępowania w postaci:

- art. 7 w zw. z art. 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98 poz. 1071 ze zm.) poprzez nie zebranie i nie rozpatrzenie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego w sprawie,

- art. 80 k.p.a. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów przy czynieniu ustaleń faktycznych, dokonanie ustaleń sprzecznych z dowodami przedłożonymi w sprawie,

- art. 10 k.p.a w związku z art. 79 k.p.a poprzez nie zagwarantowanie stronie czynnego udziału w postępowaniu prowadzonym w niniejszej sprawie, polegające na nie zawiadomieniu skarżących o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu w postaci oględzin nieruchomości będącej ich własnością,

- art. 41 k.p.a poprzez przyjęcie, iż skarżący byli zobowiązani do zawiadomienia każdy organ administracji państwowej o zmianie swojego miejsca zamieszkania nawet w sytuacji, gdy przed tymi organami nie toczy się postępowanie z udziałem skarżących.

W uzasadnieniu skargi jej autorzy wskazali, iż organ, nakazując likwidację samowolnie ustawionej przyczepy campingowej nie zbadał należycie czy obiekt usytuowany na działce skarżących jest obiektem budowlanym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, czy też nie. Zdaniem skarżących, mając na uwadze legalną definicję pojęcia obiektu budowlanego brak jest podstaw do uznania, iż przyczepa campingowa jest takim obiektem budowlanym. Jednocześnie przyczepa campingowa odpowiada definicji pojazdu w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którą pojazdem jest środek transportu przeznaczony do poruszania się po drogach oraz maszyna lub urządzenie do tego przystosowane. Zdaniem skarżących fakt, iż przyczepa została umieszczona przez skarżących na działce "[...]" i nie jest czasowo wykorzystywana zgodnie z jej przeznaczeniem nie oznacza, iż utraciła status pojazdu w rozumieniu w/w ustawy.

Skarżący nie zgodzili się również z twierdzeniem organu, iż przyczepa campingowa nie może być uznana za służącą prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej. Wskazali, iż z zapisów w ewidencji gruntów wchodzą grunty rolne i leśne, czego dowodem jest opłacanie podatku rolnego i leśnego. Zatem grunty nie tylko są przeznaczone do produkcji rolnej i leśnej, lecz także w tym celu wykorzystywane. Część nieruchomości jest porośnięta lasem, część zaś stanowi łąka, sad i ogród. Łąka jest regularnie koszona i nawożona. Zatem skarżący prowadzą na przedmiotowej nieruchomości działalność w zakresie produkcji roślinnej i ogrodniczej. W związku z powyższym zasadnym było umieszczenie na działce obiektów (m.in. przyczepy campingowej), które miały służą prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej i leśnej.

Skarżący zarzucili również, iż organ II instancji nie dokonał wnikliwej analizy zebranego materiału dowodowego. Podkreślili, iż powołanie się przez organ na art. 35 ust. 5 ustawy Prawo budowlane jest bezpodstawne, gdyż z akt sprawy wynika, iż postępowanie administracyjne dotyczące obiektu "wiata drewniana" zostało zakończone ostateczną decyzją Kierownika Urzędu Rejonowego w S. z dnia "[...]". i przedmiotowy obiekt został rozebrany zgodnie z protokołem z dnia 6.10.1998 r. W ocenie skarżących organy naruszył również przepisy postępowania, gdyż oględziny działki "[...]" przeprowadzone w dniu 6 października 2006 r. nastąpiły bez udziału strony, o których skarżący nie zostali prawidłowo powiadomieni. Zawiadomienie o przeprowadzeniu dowodu zostało wysłane przez organ na niewłaściwy adres, co doprowadziło do sytuacji, iż skarżący nie mieli możliwości uczestniczyć w przeprowadzonym dowodzie z oględzin nieruchomości.

W odpowiedzi na skargę, P. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w B., podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie, wniósł o jej oddalenie. Odnośnie zarzutów naruszenia przepisów postępowania, organ wskazał, iż zapewnione zostało stronom prawo do wypowiedzenia się i przedstawienia dowodów w przedmiotowej sprawie. Wskazał, iż fakt nie uczestniczenia skarżących bezpośrednio w oględzinach w dniu 6 października 2006 r. nie wynikał z winy organu nadzoru budowlanego. Korespondencja adresowana do skarżących została wysłana na adres wynikający z akt sprawy prowadzonej w latach 1994-1998 oraz aktualnego na dzień 11.09.2006 r. wypisu z ewidencji gruntów. Z adnotacji poczty na zwrotnym potwierdzeniu odbioru nie wynikało, iż adres był błędny, zaś koperta wróciła z adnotacją "nie podjęto w terminie". Obarczanie zatem winą organu za niewłaściwe ustalenie adresu skarżących jest nieuzasadnione.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Stosownie do treści art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270) sąd administracyjny bada legalność zaskarżonej decyzji, to jest jej zgodność z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej i oceny tej dokonuje w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie.

Rozpoznając sprawę w tak zakreślonej kognicji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku nie dopatrzył się, aby w zaskarżonej decyzji zostało naruszone prawo materialne oraz przepisy postępowania administracyjnego w stopniu nakazującym jej uchylenie.

Zasadniczy spór pomiędzy stronami niniejszego postępowania sprowadzał się do ustalenia charakteru przyczepy campingowej ustawionej na działce skarżących położonej w P. M. gm. S., w szczególności czy może ona być uznana za obiekt budowlany a w konsekwencji czy stosuje się do niej przepisy ustawy Prawo budowlane. Ustalenia wymagało również, czy w ogóle na przedmiotowej działce można było posadowić jakiekolwiek obiekty budowlane.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane tymczasowym obiektem budowlanym jest obiekt przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe. Nie budzi wątpliwości, iż sporna przyczepa campingowa nie jest połączona trwale z gruntem. Jak wynika z dokumentacji fotograficznej zgromadzonej w aktach administracyjnych i sądowych sporna przyczepa została obudowana wiatą, zaś z jednej strony został do niej dobudowany taras. Z akt administracyjnych wynika również, że przyczepa została zakupiona przez skarżących bez dowodu rejestracyjnego, nigdy nie służyła do podróżowania a także nie posiada również aktualnych badań technicznych dopuszczających ją do ruchu. Powyższa przyczepa, jak twierdzili skarżący jest przeznaczona na przechowywanie narzędzi, pojemników, nawozów a także jest schronieniem od deszczu i służy pracy naukowej i wypoczynku.

Powyższe okoliczności, w ocenie Sądu, wskazują w sposób jednoznaczny, iż przedmiotową przyczepę należy uznać za tymczasowy obiekt budowlany. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż ustawiona na działce przyczepa campingowa spełnia funkcję rekreacyjno-wypoczynkową. W związku z powyższym kwestionowanego obiektu nie można uznać za pojazd w rozumieniu przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym. Przyczepa nie była użytkowana przez skarżących jako pojazd, nigdy nie była zarejestrowana i nie służyła do podróżowania, a zatem słusznie organy nadzoru budowlanego uznały ją za obiekt budowlany. Owszem, organ II instancji, na co zwrócili uwagę skarżący, miał wątpliwości, czy uznać przedmiotowy obiekt za tymczasowy obiekt budowlany czy też za wolnostojący budynek gospodarczy lub altanę, jednakże powyższe w żaden sposób nie wpływa na zgodność z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia. Zarówno w odniesieniu do tymczasowego obiektu budowlanego jak i wolnostojącego budynku gospodarczego wymagane jest dokonanie stosownego zgłoszenia.

Wskazać dodatkowo należy na sposób obudowania spornej przyczepy. Nad przyczepą zostało wybudowane zadaszenie a obok niej taras, na który prowadzi bezpośrednio wyjście z przyczepy. Wszystkie powyższe elementy w połączeniu tworzą całość użytkową służącą zaspakajaniu celów rekreacyjno-wypoczynkowych a zatem sporna przyczepa słusznie została uznana za tymczasowy obiekt budowlany.

Powyższej oceny nie zmienia fakt, iż organ II instancji błędnie uznał, na podstawie dokumentacji fotograficznej z przeprowadzonej wizji lokalnej w dniu 6 października 2006 r., iż na przyczepie zamontowana jest antena satelitarna. Z nadesłanych przez skarżących fotografii wynika, iż przyczepa nie jest wyposażona w antenę satelitarną, lecz na jej dachu znajduje się stół turystyczny z plastikowym blatem w kształcie koła, który został błędnie zinterpretowany przez organ jako antena. Tym niemniej, powyższe nie zmienia faktu, iż przyczepa posiada doprowadzoną energię elektryczną a zatem użytkowana jest w innym celu niż typowy pojazd samochodowy.

Na zgodność z prawem zaskarżonych decyzji, w szczególności posadowienia kwestionowanego obiektu zgodnie z wymogami prawa budowlanego nie mogą mieć również wpływu podnoszone przez skarżących okoliczności dotyczące prowadzonych na tym terenie badań naukowych dotyczących "wpływu rud metali ciężkich na stosunki ekologiczne, w tym na zdrowie kobiet zamieszkujących okolice jeziora S. W.". Prowadzona przez skarżących działalność nie pozostaje w żadnym związku w odniesieniu do podstaw prawnych wydanych decyzji. Nie może także sankcjonować samowoli budowlanej.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów skargi, w szczególności nie uznaniu przez organy nadzoru budowlanego faktu prowadzenia przez skarżących racjonalnej gospodarki rolnej i leśnej, wskazać należy na niekonsekwencję skarżących w tym zakresie. Z jednej strony skarżący twierdzą, iż przyczepa campingowa nie jest obiektem budowlanym, z drugiej zaś, że nim jest, z tym, że skoro jest wykorzystywana do prowadzenia działalności rolnej i leśnej to nie ma podstaw do nakazania jej rozbiórki. Jednocześnie pismem z dnia 12 grudnia 2006 r. skarżący zwrócili się do Starosty S. o zalegalizowanie przyczepy campingowej, z uwagi na fakt, iż nie byli świadomi istnienia obowiązku zgłoszenia jej do urzędu. Powyższe dowodzi, iż wówczas skarżący nie kwestionowali uznania przyczepy za obiekt budowlany.

W ocenie Sądu podnoszone przez skarżących argumenty dotyczące uznania prowadzonej przez nich działalności za racjonalną działalność rolną lub leśną są bezpodstawne. Za taką działalność należy uznać profesjonalne, zawodowe prowadzenie działalności gospodarczej, nastawionej na osiąganie zysku. Fakt koszenia i nawożenia trawy, sadzenia kabaczków (wyjaśnienia skarżącego na rozprawie w dniu 28.08.2007 r. k. 58 akt sądowych), zasadzenie kilkunastu drzew owocowych, prowadzenie ogrodu oraz opłacanie podatku rolnego i leśnego nie świadczy o prowadzeniu działalności rolnej lub leśnej. Wręcz przeciwnie, powyższe okoliczności dowodzą, w jakim celu zostały na działce "[...]" wybudowane wszystkie obiekty i utwierdzają w słuszności uznawania ich za obiekty budowlane o celu rekreacyjnym.

Na szczególne podkreślenie zasługuje okoliczność, iż zgodnie z §4 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Nr 20/05 z dnia 25 lutego 2005 r. Wojewody P. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Pojezierze Północnej S.", zabronione jest lokalizowanie obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów jezior, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej. Również na mocy wcześniej obowiązującego rozporządzenia Wojewody S. z dnia 15 czerwca 1998 r. istniały 100 m strefy ochronne jezior, w których zabronione było wznoszenie jakichkolwiek nowych obiektów budowlanych. Wymiary działki Nr [...] położonej w P. M. gm. S. uniemożliwiają usytuowanie na niej jakiegokolwiek obiektu budowlanego w odległości większej niż 100 m od brzegu jeziora a zatem wszelkie istniejące na działce obiekty budowlane naruszają w/w przepisy.

Za bezpodstawny należało uznać także zarzut naruszenia art. 35 ust. 5 ustawy Prawo budowlane polegający na jego bezpodstawnym zastosowaniu. Wbrew twierdzeniom skarżących powołanie tegoż przepisu nie miało związku z przeprowadzonym w latach 1994 -1995 r. postępowaniem i rozbiórką drewnianej wiaty w 1998 r. Z treści uzasadnienia decyzji organu II instancji należy wywnioskować, iż został on przytoczony z powodu złożenia przez skarżących w trakcie niniejszego postępowania administracyjnego wniosku o zalegalizowanie samowoli budowlanej. Skoro organ I instancji nakazał rozbiórkę spornej przyczepy campingowej, zgodnie z art. 35 ust. 5 ustawy prawo budowlane obowiązkiem organu była odmowa zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Przechodząc do zarzutów dotyczących przepisów postępowania administracyjnego należało również uznać je za niezasadne. Wbrew twierdzeniom skarżących organy obu instancji w prawidłowy sposób zgromadziły w sprawie materiał dowodowy i poddały go wnikliwiej ocenie. Nie można się zgodzić jakoby w sprawie zostały naruszone interesy skarżących, w szczególności poprzez przeprowadzenie części postępowania bez ich udziału. Prawdą jest, iż organy administracyjne nie mogą uchylić się od obowiązku zapewnienia stronom czynnego udziału w postępowaniu administracyjnym, jednak to w interesie strony, podnoszącej zarzut naruszenia przepisu art. 10 Kpa, leży wykazanie wpływu tego uchybienia na wynik sprawy, albowiem Sąd każdy przypadek bada indywidualnie (vide: uchwała 7 sędziów z dnia 25.04.2005 r. NSA w Warszawie w sprawie sygn. akt FPS 6/04, ONSAiWSA 2005/4/66). Nie każde bowiem naruszenie przepisów postępowania administracyjnego skutkuje uchyleniem zaskarżonego aktu administracyjnego, a tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art.145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). W rozpoznawanej sprawie skarżący nie zostali prawidłowo zawiadomieni o przeprowadzonym w dniu 6 października 2006 r. dowodzie z oględzin ich działki z powodu posiadania przez organ niewłaściwego adresu. Jednakże powyższe nie miało wpływu na zapewnienie skarżącym czynnego udziału w przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym. Jak wynika z akt sprawy organy obu instancji zapewniły skarżącym możliwość składania wniosków dowodowych i wypowiedzenie się co do już zebranych dowodów. Nie bez znaczenia jest również fakt, iż zarówno na etapie postępowania przed organem I jak i II instancji skarżący nie podnosili powyższego zarzutu i nie składali wniosku o ponowne przeprowadzenie dowodu z oględzin ich nieruchomości.

Sąd pragnie również zaznaczyć, iż twierdzenia pełnomocnika organu złożone na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2007 r. dotyczące formy przeprowadzonego dowodu nie zasługują na uwzględnienie. Dokumentacja zgromadzona w sprawie, w szczególności zawiadomienie o przeprowadzeniu dowodu oraz protokół świadczą, iż przeprowadzone zostały oględziny nieruchomości a nie, jak twierdziła pełnomocnik organu - kontrola. Organ winien był skutecznie zawiadomić strony o przeprowadzonych oględzinach zgodnie z art. 79 Kpa, jednakże w ocenie Sądu powyższe naruszenie przepisów nie miało wpływu na prawidłowość zapadłego rozstrzygnięcia.

Wobec stwierdzenia bezzasadności zarzutów skargi podlega ona oddaleniu – zgodnie z art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).