Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Dąbrowska, Sędziowie WSA Ewa Pisula-Dąbrowska (spr.), Jacek Fronczyk, Protokolant Sekretarz sądowy Sylwia Mikuła, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi P. H. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną do celów sportowych - oddala skargę -

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] października 2012 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji, którą to decyzją odmówiono P. H. wydania pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej.

W motywach uzasadnienia organ podał, że wnioskiem z dnia [...] lutego 2012 r. P. H. zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. o wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej do celów sportowych w ilości 10 sztuk, podnosząc, że czynnie uprawia sport strzelecki, jest członkiem Klubu "[...]" w B. oraz [...], a także spełnia ustawowe wymogi.

Organ ustalił, że w przeszłości P. H. posiadał pozwolenie na broń palną myśliwską, ale pozwolenie to zostało mu cofnięte z uwagi na fakt popełnienia występku z art. 148 § 4 k.k. (zabicie człowieka w warunkach wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami).

Jako materialnoprawną podstawę odmowy pozwolenia na broń palną sportową organ wskazał art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Wskazał, że zgodnie z treścią tego przepisu pozwolenie na broń wydaje się, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Organ uznał, że P. H. nie spełnia przesłanki określonej w powyższym przepisie, albowiem w świetle zebranego materiału dowodowego stanowi zagrożenie, o jakim mowa w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji.

W konkluzji stwierdził, iż strona nie powinna dysponować bronią prywatną, i to pomimo wykazanego zaangażowania w sport strzelecki oraz otrzymanych odznaczeń, z uwagi na uzasadniony dotychczasowym postępowaniem brak gwarancji bezpiecznego i ostrożnego, z zachowaniem stosownych zasad, używania broni. Organ podkreślił, że w przypadku strony należy przyznać pierwszeństwo interesowi społecznemu.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi P. H. do tutejszego Sądu.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji, skarżący podniósł, iż narusza ona przepisy ustawy o broni i amunicji oraz jest krzywdząca, bowiem uniemożliwia mu wykonywanie strzelectwa sportowego oraz zawodu [...].

Skarżący wywodził, że do wniosku dołączył wszystkie wymagane dokumenty, jest osobą niekaraną i nie toczy się porzeciwko niemu postępowanie sądowe. Ponadto wskazał, iż w toku postępowania organ ustalił, że nie figuruje w Krajowym Rejestrze Karnym, a w miejscu zamieszkania posiada pozytywną opinię.

Skarżący podał rownież, że został skierowany przez organ na dodatkowe badania, które potwierdziły, że brak jest przeciwskazań zdrowotnych oraz psychologicznych do dysponwania bronią.

Podkreślił, że obecnie nie ma styczności z chuliganami, nie pije alkoholu i nie odczuwa jakichkolwiek zagrożenia w swoim środowisku, a broń sportowa jest przechowywana w magazynie broni, z tego względu, w ocenie skarżącego, zdarzenie z 1997 r. nie może się powtórzyć.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią przepisu art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem skarżonej decyzji administracyjnej. Jest więc to kontrola legalności rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i procesowym.

Oceniając przedmiotową decyzję według powyższych kryteriów, uznać należy, iż nie narusza ona prawa.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadza się do oceny, czy organ w sposób poprawny ustalił, że stronie nie może być udzielone pozwolenie na posiadanie broni.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowił art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.)

W myśl tego przepisu, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni.

Dokonując wykładni powyższego przepisu, biorąc pod uwagę, że posiadanie broni nie należy do konstytucyjnych praw i wolności, lecz jest ściśle reglamentowane, należało przyjąć wykładnię zawężającą, a nie rozszerzającą.

W wyroku z dnia 13 października 2005 r., sygn. akt II OSK 97/05 (publ. CBOIS; orzeczenia.nsa.gov.pl) Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził ustaloną linię orzeczniczą, że "posiadanie i używanie broni i amunicji stanowi tradycyjnie sferę daleko idącej reglamentacji administracyjnoprawnej. Oznacza to, że dostęp jednostki do broni poddany jest istotnym ograniczeniom, co wynika zarówno z monopolu państwa na stosowanie środków przemocy, jak i potrzeby zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego".

W ocenie Sądu, dokonana przez organ wykładnia art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji jest prawidłowa, a jej uzasadnienie wyczerpujące i trafnie oddające istotę problemu prawnego, występującego w sprawie.

Należy podnieść, że zgodnie z postanowieniem 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 maja 2010 r. (sygn. akt II OPS 6/09, publ. ONSAiWSA 2010/5/84), wskazanie przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, iż okoliczności wydania pozwolenia na broń muszą być uzasadnione, przy jednoczesnym wymienieniu w ustępie 3 celów wydania takiej decyzji, nie stwarza podstawy do traktowania “celów" za “usprawiedliwioną okoliczność".

Odnosząc powyższe argumenty do niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż nietrafna jest argumentacja skarżącego, że spełnienie przez niego kryteriów formalnych (niekaralność, pozytywna opinia w miejscu zamieszkania, pozytywna opinia psychologiczna), do uzyskania pozwolenia na broń palną do celów sportowych oznacza jego prawo do uzyskania pozwolenia na posiadanie tej broni.

Wyjaśnić należy, iż nawet brak przesłanek negatywnych do wydania pozwolenia na broń nie nakłada na organ obowiązku wydania takiego pozwolenia.

Jak zaznaczył to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 marca 2010 r. (sygn. akt II SA/Wa 1982/09, LEX nr 606721), sam brak przesłanek negatywnych nie wystarcza do wydania pozwolenia na broń palną, bowiem jego uzyskanie jest uzależnione od wystąpienia po stronie wnioskującego okoliczności faktycznych, które przekonają organ, że wydanie pozwolenia jest uzasadnione.

Organy Policji nie mogą przy wydawaniu pozwoleń na broń kierować się uznaniem administracyjnym, jednak mają prawo i obowiązek oceny całokształtu materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.) przy ustalaniu, czy sytuacja faktyczna ubiegającego się o pozwolenie uzasadnia wydanie pozwolenia (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 września 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 1461/08).

Osoby starające się o pozwolenie na broń powinny charakteryzować się nienaganną postawą – ocenie organu podlega całe dotychczasowe życie wnioskodawcy. Fakt, że skarżący posługując sie bronią myśliwską pozbawił życia dwie osoby, a Sąd Karny, uznając iż działał pod wpływem strachu i wzburzenia oraz przekraczając granice obrony koniecznej, odstąpił od wymierzenia kary, pozwala - w ocenie Sądu - na przyjęcie, iż skarżący nie daje rękojmi, że w przyszłosci nie użyje broni w celu sprzecznym z interesem społecznym, stanowiąc zagrożenie porządku lub bezpieczeństwa publicznego, chociaż nie została wymierzona mu kara (stąd w swietle prawa jest osobą niekaraną).

Organy uprawnione do wydawania pozwoleń na broń muszą brać pod uwagę nie tylko subiektywnie pojmowany interes konkretnego obywatela, ale także mieć na względzie na interes bezpieczeństwa i porządku publicznego. Ten wzgląd dyktuje konieczność ścisłej reglamentacji pozwoleń na broń, zwłaszcza broń palną, której użycie w każdym przypadku zagraża zdrowiu lub życiu innych osób.

W tym stanie sprawy, nie podzielając argumentów zawartych w skardze, ani nie dopatrując się zarzucanych w niej naruszeń prawa oraz uznając, iż organ w sposób prawidłowy zebrał i ocenił materiał dowodowy, jak również, że przy wykonywaniu tych czynności nie naruszył przepisów prawa, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł, jak w sentencji.