Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak, Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska, Sędzia del. WSA Jakub Zieliński (spr.), Protokolant starszy inspektor sądowy Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 22 maja 2015 r. sygn. akt II SA/Gl 1493/14 w sprawie ze skargi Z. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie uprawnień do kierowania pojazdami oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (dalej również: Sąd I instancji; Sąd, WSA w Gliwicach) wyrokiem z dnia 22 maja 2015 r. sygn. akt II SA/Gl 1493/14 – na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 [aktualnie: Dz.U. z 2016 r., poz. 718], z późn. zm., dalej: P.p.s.a.) – oddalił skargę Z. P.na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] września 2014 r. znak [...], wydaną w przedmiocie uprawnień do kierowania pojazdami.

Wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy, przyjętym przez WSA w Gliwicach.

Prezydent Miasta B.(dalej: Prezydent Miasta; organ I instancji) – w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy – decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. znak [...], na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm. – dalej: Prawo o ruchu drogowym) w zw. z art. 99 ust. 1 pkt 1 i art. 139 pkt 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (obecnie Dz.U. z 2015 r., poz. 155) skierował Z. P. (dalej również: skarżący; skarżący kasacyjnie; strona) na egzamin kontrolny, sprawdzający kwalifikacje kierowcy w zakresie kat. B prawa jazdy, w formie egzaminu państwowego.

W odwołaniu od decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] lipca 2014 r. Z. P., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji, podniósł, że decyzja ta nie różni się w swej treści od uchylonej przez Kolegium decyzji organu I instancji z dnia [...] stycznia 2014 r. i Prezydent Miasta powielił błędy wcześniej sygnalizowane w postępowaniu odwoławczym, które "spowodowały wycofanie poprzedniej decyzji z obrotu prawnego".

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B., utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję, w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] września 2014 r. podniosło m. in., że z wcześniejszego postępowania Kolegium znana była temu organowi okoliczność odbycia przez stronę dodatkowego szkolenia w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w B. w dniu [...] lutego 2014 r. Kolegium wyjaśniło, że miało to zatem miejsce już po wydaniu przez Prezydenta Miasta poprzedniej decyzji z dnia [...] stycznia 2014 r., zatem o tym szkoleniu organ I instancji nie mógł wiedzieć. Idąc dalej, Kolegium wyjaśniło, że dlatego właśnie we wcześniejszej decyzji [kasacyjnej] z dnia [...] kwietnia 2014 r. stwierdziło, że organ I instancji przy ponownym rozpatrzeniu sprawy miał uwzględnić skutki odbytego szkolenia, o którym mowa w art. 130 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym, "po odjęciu 6 punktów za odbycie przedmiotowego szkolenia" – zastrzegając jednak przy tym konieczność przeprowadzenia starannej analizy orzecznictwa i obecnej liczby punktów, z możliwymi zmianami z racji upływu czasu. W tym względzie organ II instancji, odwołując się do stanowiska orzecznictwa, stwierdził, że dominuje linia orzecznicza odrzucająca wykroczenie przez przepis § 8 ust. 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz.U. z 2012 r., poz. 488 – dalej: Ministra Spraw Wewnętrznych z 25 kwietnia 2012 r.; rozporządzenie z 25 kwietnia 2012 r.) poza delegację ustawową, wobec czego odbycie szkolenia "zmniejszającego liczbę punktów już po przekroczeniu dopuszczalnego limitu 24 punktów" nie powoduje zmniejszenia liczby punktów.

Na powyższą decyzję Kolegium skargę wniósł Z. P., wnosząc o uchylenie w całości decyzji organów obu instancji. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia WSA w Gliwicach stwierdził, że skutek w postaci obligatoryjnego skierowania kierowcy na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji następuje z mocy samej ustawy po przekroczeniu 24 punktów, tj. na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b Prawa o ruchu drogowym, stąd późniejsze ewentualne odbycie szkolenia, po przekroczeniu wskazanego pułapu punktów, nie może powodować zmniejszenia ich liczby i cofnięcia negatywnych konsekwencji wprowadzonych samą ustawą. Sąd wyjaśnił, że w tym kontekście § 8 ust. 6 rozporządzenia z 25 kwietnia 2012 r. zawiera uregulowanie spójne z ustawą, bowiem stwierdza, że odbycie szkolenia nie powoduje zmniejszenia liczby punktów otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego wobec osoby, która przed jego rozpoczęciem dopuściła się naruszeń, za które suma punktów ostatecznych i podlegających wpisowi tymczasowemu przekroczyła lub przekroczyłaby 24.

Odwołując się do stanowiska orzecznictwa i literatury przedmiotu, Sąd I instancji stwierdził, że treść art. 130 ust. 2 Prawa o ruchu drogowym wyklucza usunięcie punktów wpisanych do ewidencji po upływie roku, w sytuacji gdy kierowca dopuścił się naruszeń, za które przypisana liczba punktów przekracza 24 punkty, co oznacza, że odbycie przez kierującego szkolenia, zmniejszającego liczbę punktów już po przekroczeniu dopuszczalnego limitu 24 punktów, nie powoduje zmniejszenia liczby punktów; zmniejszenie w trybie art. 130 ust. 3 tej ustawy liczby punktów w wyniku odbytego szkolenia może nastąpić wyłącznie w sytuacji, gdy przed rozpoczęciem takiego szkolenia przypisana kierowcy liczba punktów nie przekroczyła sumy 24. Ponadto Sąd podniósł, że ewidencja, o której mowa w art. 130 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym jest swego rodzaju rejestrem (wykazem), w którym wpisów dokonuje wyłącznie uprawniony do tego organ Policji i tylko ten organ ma również kompetencję do usuwania punktów karnych, przyznanych na podstawie wpisu ostatecznego w razie odbycia szkolenia, o którym mowa w art. 130 ust. 3 powołanej ustawy, wobec czego ani starosta, ani samorządowe kolegium odwoławcze, prowadząc postępowanie w przedmiocie skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, nie mają kompetencji do samodzielnego ustalania liczby punktów przypisanych kierowcy ze względu na naruszenie przez niego przepisów ruchu drogowego. Zdaniem Sądu skarżący miał możliwość uruchomienia określonej procedury przed właściwym organem policyjnym, mającej na celu ewentualne zmniejszenie liczby punktów (co w świetle powyższych uwag i tak byłoby zapewne nieskuteczne), jednak – jak podał na rozprawie – z tej możliwości nie skorzystał. Sąd dodał, że starosta z kolei nie może ingerować samodzielnie w rejestr policyjny i arbitralnie decydować o tym, czy punkty są kierowcy przypisane prawidłowo. Przy takiej argumentacji WSA w Gliwicach stwierdził, że odbycie szkolenia już po przekroczeniu liczby 24 punktów, nie mogło spowodować anulowania negatywnych dla skarżącego skutków prawnych, które powstały z mocy ustawy z chwilą przekroczenia wskazanego pułapu punktów.

W skardze kasacyjnej od wyroku WSA w Gliwicach z dnia 22 maja 2015 r. Z. P., zaskarżając to orzeczenie w całości, wniósł o jego uchylenie, jak również o zasądzenie kosztów postępowania.

W ramach powołanych podstaw skargi kasacyjnej, skarżący sformułował następujące zarzuty:

I. naruszenia przepisów prawa materialnego:

- art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b poprzez skierowanie skarżącego na sprawdzenie kwalifikacji kierowcy przy błędnym przyjęciu, że nastąpiło przekroczenie 24 punktów karnych otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 tej ustawy,

- art. 130 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym w zw. z § 6 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Spaw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz.U. nr 236, poz. 1998, ze zm.) poprzez nieuwzględnienie odbytego przez skarżącego szkolenia redukującego liczbę zgromadzonych punktów karnych,

- art. 92 Konstytucji w zw. z art. 130 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym w zw. z § 8 ust. 6 rozporządzenia Ministra Spaw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz.U. nr 236, poz. 1998, ze zm.), poprzez orzekanie na podstawie przepisu, który został wydany bez szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie;

- naruszenie art. 92 Konstytucji RP w zw. z art. art. 130 ust. 3 ustawy z dnia 20

II. naruszenia przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy:

- art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 1647 – dalej: P.u.s.a.) poprzez brak przeprowadzenia przez Sąd kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co miało wpływ na wynik postępowania.

W uzasadnianiu skarżący kasacyjnie, nie zgadzając się ze stanowiskiem WSA w Gliwicach, podniósł że w świetle zasady legalizmu organy prowadzące postępowanie w przedmiocie skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy, choć nie mają kompetencji do samodzielnego ustalania liczby punktów przypisanych kierowcy ze względu na naruszenie przez niego przepisów ruchu drogowego, to powinny przy wydawaniu decyzji wszechstronnie rozpoznać sprawę i przeprowadzić stosowne czynności dowodowe. W tym zakresie skarżący wskazał na nieścisłości i niespójności w decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...] lipca 2014 r. mogące mieć wpływ na merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, jak "wyraźna rozbieżność" co do faktycznej daty złożonego wniosku przez uprawniony organ ("wniosek [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...].12.2013 r. a otrzymany w dniu [...].10.2013 r.") oraz podany okres "kilku przypadków naruszeń [...] od dnia [...].08.2012 r. do dnia [...].07.2013 r. Zdaniem strony "te rozbieżności i niespójności stanu faktycznego", będące podstawą wydania samej decyzji, "rodzą uzasadnione wątpliwości co do legalności i zgodności z prawem samej decyzji, która w wyniku postępowania odwoławczego została utrzymana w mocy", a czego Sąd I instancji nie dostrzegł, nie będąc związany podstawami skargi.

Idąc dalej, skarżący podniósł, że WSA w Gliwicach nie uwzględnił faktu odbycia przez niego szkolenia z przepisów ruchu drogowego, potwierdzonego uzyskanym w dniu [...] lutego 2014 r. odpowiednim zaświadczeniem, które z urzędu powodowało usunięcie z ewidencji określonej liczby punktów, skutkujące zmniejszeniem liczby przypisanych skarżącemu punktów. W tym względzie argumentował, że zaświadczenie to, zgodnie z obowiązującymi przepisami, z urzędu winno zostać przesłane przez Dyrektora Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego Wojewódzkiemu Komendantowi Policji, który na jego podstawie powinien dokonać odpowiedniej modyfikacji liczby posiadanych punktów dotyczących kierowcy uczestniczącego w szkoleniu. Zdaniem skarżącego, w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji nie uwzględnił tej okoliczności faktycznej, czym naruszył art. 130 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym.

Ponadto skarżący kasacyjnie podtrzymał wcześniej wyrażoną w skardze na decyzję z dnia [...] września 2014 r. argumentację dotyczącą zastosowania w sprawie przez organy administracji przepisu § 8 ust. 6 rozporządzenia z 25 kwietnia 2012 r., który został wydany z naruszeniem Prawa o ruchu drogowym oraz art. 92 Konstytucji. Skarżący kasacyjnie w petitium skargi wskazał nieaktualne rozporządzenie, którego nie stosowały organy, jednak błąd ten skorygował w uzasadnieniu skargi kasacyjnej. Zdaniem strony przepisu art. 130 ust. 3 prawa o ruchu drogowym nie można interpretować rozszerzająco, bowiem gdyby wolą ustawodawcy było ograniczenie korzystania z przedmiotowego zmniejszenia – poprzez udział organizowanych szkoleniach – liczby punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego, to zapewne w ustawie zawarty zostałby przepis wykluczający taką możliwość w razie przekroczenia pewnego limitu punktów, a tak nie jest. Skarżący podniósł, że norma wynikająca z przepisu § 8 ust. 6 powołanego rozporządzenia poszerza zakres wyłączenia określony w unormowaniu rangi ustawowej. W ocenie strony, mając na uwadze interpretację celowościową oraz zasadę legalizmu porządku prawnego, należy uznać, że Prawo o ruchu drogowym dopuszcza usunięcie liczby punktów na podstawie uczestnictwa w fakultatywnych szkoleniach nawet w przypadku przekroczenia liczby 24 punktów. W tym względzie argumentował, że wynika to, nie tylko z przedstawionej wyżej interpretacji, ale również z zasady legalizmu obowiązującego porządku prawnego, gdyż sprzeczne z Konstytucją są przepisy wydane niezgodnie z prawem, a do takich przepisów należy przywołany wcześniej § 8 ust. 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z 25 kwietnia 2012 r., który to przepis stał się główną podstawą zaskarżonych decyzji administracyjnych, następnie utrzymanych w mocy zaskarżonym wyrokiem WSA w Gliwicach.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej również: Sąd odwoławczy; NSA) rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. W przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., wobec czego Naczelny Sąd Administracyjny skontrolował zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym – w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

W świetle art. 174 P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 P.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 P.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych – jak już wspomniano – brak), to Sąd II instancji związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Po rozpoznaniu przedmiotowej sprawy w tak określonych granicach, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw i żaden z przedstawionych w niej zarzutów nie zasługiwał na uwzględnienie.

Przedmiotem sprawy administracyjnej rozstrzygniętej zaskarżoną do sądu decyzją ostateczną jest skierowanie Z. P. posiadającego uprawnienie do kierowania pojazdem na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji wobec przekroczenia przezeń 24 punktów, otrzymanych w związku z naruszeniem przepisów ruchu drogowego. Przepis art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji z [...] września 2014 r. wydanej przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B., stanowił o obowiązku poddania kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji osoby posiadającej uprawnienia do kierowania pojazdami, skierowanej decyzją starosty na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 ustawy. Na podstawie tego ostatniego przepisu organy policji prowadzą ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Danemu naruszeniu przepisów przypisuje się odpowiednią liczbę punktów w skali od 0 do 10 a stosowną adnotację umieszcza się w tej ewidencji. W stanie prawnym obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji kierowca wpisany do ewidencji mógł uczestniczyć na własny koszt w szkoleniu, którego odbycie skutkowało zmniejszeniem liczby punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego (art. 130 ust. 3 ustawy).

Przepis art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy jednoznacznie wskazuje organ właściwy, procesową formę, charakter oraz przesłanki skierowania kierowcy na sprawdzenie jego kwalifikacji do prowadzenia pojazdu. Skierowania takiego w drodze decyzji administracyjnej dokonuje starosta, a w przypadku miast na prawach powiatu – prezydent miasta, lub burmistrz, a rozstrzygnięcie w tym zakresie ma charakter decyzji związanej, nie zostało więc pozostawione swobodnemu uznaniu organu administracyjnego. Tak więc w przypadku przekroczenia limitu punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego – na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji – właściwy organ zobowiązany jest skierować osobę uprawnioną do kierowania pojazdem na sprawdzenie omawianych kwalifikacji.

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił dominujący w orzecznictwie pogląd, wedle którego odbycie szkolenia, o jakim mowa w art. 130 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym po uzyskaniu 24 punktów nie powoduje zmniejszenia ich liczby w ewidencji. Interpretacja normy § 8 ust. 6 cytowanego rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z 25 kwietnia 2012 r. w zakresie jej zgodności z przepisem ustawy stanowiącym delegację do wydania przepisów wykonawczych, wskazuje, że prawodawca wprowadzając do obrotu prawnego § 8 ww. rozporządzenia nie naruszył prawa – w tym w szczególności Konstytucji RP. (por. m.in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 21 marca 2017 r. sygn. akt I OSK 1335/15, z 24 października 2012 r., sygn. akt I OSK 1203/11 i I OSK 1306/11i cytowane tam orzecznictwo, z dnia 8 sierpnia 2013 r., sygn. akt I OSK 837/12 i I OSK 1031/12, z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I OSK 929/15, publ. w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Jak słusznie wskazano w tych judykatach celem ustawodawcy było bowiem dyscyplinowanie kierowców i zapewnienie bezpieczeństwa na drogach. Nie można zatem zaakceptować tezy, że możliwe jest – w skrajnych wypadkach – permanentne odbywanie szkolenia po to, aby zmniejszać ilość punktów uzyskiwanych za nagminnie popełniane wykroczenia drogowe. Naczelny Sąd Administracyjny w tym składzie w pełni podziela opisane wyżej stanowisko.

Wykładnia literalna normy kompetencyjnej – art. 130 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym - nie jest wystarczająca do odczytania jej treści. Przyjęcie wersji prezentowanej przez skarżącego kasacyjnie niweczyłoby cel tzw. punktacji za przekroczenia prawa w ruchu drogowym, a więc zakładany w przepisach ustawy zamiar ustawodawcy wprowadzenia narzędzia pozwalającego na skuteczną walkę z kierowcami nagminnie naruszającymi przepisy o ruchu drogowym. Jakkolwiek pierwszorzędną jest wykładnia językowa, to jednak w procesie interpretacji prawa nie jest ona jedyna i rozstrzygająca. Prawidłowa interpretacja przepisu prawa wymaga sięgnięcia także do innych metod, które pozwolą przynajmniej na weryfikację skutków wykładni językowej. W tym stanie rzeczy niezbędnym jest dokonanie proustawowej i prokonstytucyjnej interpretacji art. 130 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym oraz § 8 ust. 6 rozporządzenia, zwłaszcza w realiach niskiego obecnie poziomu bezpieczeństwa ruchu drogowego w Polsce, co stanowi fakt notoryjny. W ten sposób wykładane ww. przepisy wpisują się w cały system norm regulujących przedmiotową materię, zmierzających do poprawy bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego poprzez dyscyplinowanie kierowców, co niewątpliwie jest celem doniosłym. Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił stanowiska skarżącego kasacyjnie jakoby § 8 ust. 6 rozporządzenia wykraczał poza delegację ustawową wyznaczoną przez art. 130 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym.

Przytoczyć w tym miejscu należy stanowisko Trybunału Konstytucyjnego przedstawione w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 22 listopada 1999r., sygn. akt K 6/99, iż upoważnienie do wydania aktu wykonawczego powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu. Oceniając legalność rozporządzenia jako aktu podustawowego należy przede wszystkim uwzględnić okoliczności: 1) czy zostało wydane przez organ upoważniony, 2) czy służy realizacji ustawy i mieści się w zakresie spraw przekazanych przez nią do uregulowania, 3) czy odpowiada "merytorycznej treści dyrektywnej", której wykonaniu przepisy rozporządzenia mają służyć. Jak zauważył Trybunał treść i cel rozporządzenia są zdeterminowane przez cel ustawy, którą ma wykonywać. Przepisy wykonawcze muszą pozostawać w związku merytorycznym i funkcjonalnym w stosunku do rozwiązań ustawowych, ponieważ tylko w ten sposób mogą być wyznaczone granice, w jakich powinna mieścić się regulacja zawarta w przepisach ustawowych. W innym wyroku (z 16 lutego 1999 r., sygn. akt SK 11/98) Trybunał podkreślił konieczność uwzględniania zależności o charakterze funkcjonalnym zwłaszcza w sytuacjach, kiedy zakres delegacji może wywoływać wątpliwości. Jak to wyżej wskazano omawiane przepisy zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego te wymogi spełniają. Pogląd ten jest utrwalony już w orzecznictwie (p. przykładowo wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 marca 2013 r., sygn. akt I OSK 1968/11, z dnia 16 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 2038/11, oraz Wojewódzkich Sądów Administracyjnych: w Gliwicach z dnia 16 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SA/Gl 58/12, i w Kielcach z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SA/Ke 137/12 oraz przywołane wyżej orzeczenia, publ. CBOSA).

Reasumując niezasadne okazały się zarzuty naruszenia: art. 130 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym w zw. z § 6 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Spaw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (pkt. I tiret drugie skargi kasacyjnej) oraz art. 92 Konstytucji w zw. z art. 130 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym w zw. z § 8 ust. 6 rozporządzenia Ministra Spaw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego, (pkt. I tiret trzecie skargi kasacyjnej). W konsekwencji orzekające w sprawie organy nie mogły również naruszyć art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b), a skierowanie skarżącego na sprawdzenie kwalifikacji kierowcy wobec przekroczenia 24 punktów karnych otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 tej ustawy, było w pełni zasadne.

Za nietrafny należy również uznać zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji art. 1 § 1 i 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych. Jest to bowiem przepis ustrojowy, którego naruszenie mogłoby mieć miejsce przykładowo wówczas, gdyby sąd administracyjny nie rozpoznał prawidłowo wniesionej skargi od podlegającego jego kognicji aktu, albo skontrolował działalność innych podmiotów niż poddane jego właściwości, uczynił to stosując pozaustawowe środki, dokonał kontroli działalności administracji publicznej uwzględniając inne dyrektywy (p. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 marca 2017 r. sygn. akt I OSK 1335/15, z 30 stycznia 2013 r., sygn. akt II GSK 2147/11, publ. jw.). Przepis ten rozstrzyga o sposobie sprawowania kontroli działalności administracji publicznej, której jedynym kryterium jest ocena legalności. Tymczasem Sąd I instancji ocenił zgodność z prawem zaskarżonej decyzji i zastosował właściwy środek, zatem nie wykroczył poza granice swej właściwości. To, czy uczynił to poprawnie nie może być przedmiotem tego zarzutu. Reasumując stwierdzić należy, iż sprawa na gruncie administracyjnym została wyjaśniona do rozstrzygnięcia, poczynione ustalenia faktyczne są prawidłowe i mają oparcie w poprawnie ocenionym materiale dowodowym.

Naczelny Sąd Administracyjny nie mógł się odnieść do pozostałych podniesionych w uzasadnieniu skargi kasacyjnej okoliczności dotyczących domniemanych naruszeń proceduralnych w postaci nieścisłości w decyzji organu I instancji, albowiem twierdzenia skarżącego kasacyjnie w tym zakresie nie zostały powiązane z żadnym z podniesionych zarzutów.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, nie znajdując w treści skargi kasacyjnej podstaw do wzruszenia zaskarżonego wyroku, na podstawie art. 184 P.p.s.a., skargę tę oddalił.