Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Ciołek, Sędziowie Sędzia WSA Kamila Paszowska-Wojnar (sprawozdawca), Sędzia WSA Piotr Kieres, Protokolant Specjalista Paulina Wódka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 lutego 2018 r. sprawy ze skargi K. K. przy udziale T. K. na decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości za 2017 r. oddala skargę w całości.

1. Postępowanie przed organami podatkowymi.

1.1. Decyzją z dnia [...] r. numer [...] Burmistrz S. ustalił K. K. (dalej jako: Skarżąca) oraz T. K. (dalej jako: Uczestnik) zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za rok 2017 r. w kwocie 2.583 zł, przy czym wysokość zobowiązania podatkowego została ustalona z następujących tytułów:

- grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni 339,22 mkw – opodatkowane przy zastosowaniu stawki 0,89 zł/mkw za 12 miesięcy;

- budynki i ich części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej o powierzchni 100,67 mkw – opodatkowane przy zastosowaniu stawki 22,66 zł/mkw za 12 miesięcy.

W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że powyższe zobowiązanie podatkowe zostało ustalone w związku z nabyciem przez Skarżącą i Uczestnika jako małżonków na prawach wspólności ustawowej lokalu położonego w S. przy ul. [...] wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej wynoszącym 210/10000 części oraz nabyciem udziału 1/14 części w lokalu niemieszkalnym – hali garażowej (w ramach którego przydzielone im zostało miejsce postojowe w tej hali) wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej wynoszącym 877/10000 części, zgodnie z umową ustanowienia odrębnej własności lokalu oraz umową sprzedaży zawartą w dniu 21.03.2016 r. (Rep. A – [...]).

2. Po rozpatrzeniu odwołania Skarżącej Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. decyzją z dnia [...] r. numer [...] utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Uczestnik nie wniósł odwołania od powyższej decyzji.

W uzasadnieniu powyższej decyzji organ odwoławczy powołał się m.in. na treść przepisów art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1, art. 1a ust. 1 pkt 3, 1a ust. 2a pkt 1 oraz art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j.: Dz. U. z 2016 r. poz. 716 ze zm., dalej jako u.p.o.l.) i wskazał, że w treści § 13 aktu notarialnego umowy sprzedaży Skarżąca i Uczestnik wyrazili zgodę na to aby w okresie pierwszych 10 lat zarząd nad wynajmem lokalu mieszkalnego oraz miejsca postojowego powierzony został spółce A Sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w P. oraz jej następców prawnych, który według treści aktu notarialnego miał zostać uregulowany odrębną umową. Dalej organ ten podał, że z zawiadomienia o zmianach danych ewidencyjnych z dnia 01.06.2016 r. wynika, że w ewidencji gruntów i budynków przedmiotowy lokal posiada funkcję użytkową jako lokal mieszkalny, natomiast lokal stanowiący halę garażową oznaczony jest jako lokal niemieszkalny. Organ ten zwrócił również uwagę, że na dzień 05.09.2016 r. lokal będący własnością Skarżącej i Uczestnika znajdował się w wykazie lokali wynajmowanych, sporządzonego i przekazanego przez podmiot zarządzający wynajmem - spółkę A Sp. z o.o. sp.k., a ponadto, że z wydruku w zakresie poboru opłaty miejscowej dotyczącego tego podmiotu wynika, iż wpływy z tej opłaty są na znacznym poziomie. Następnie organ wskazał, że w złożonej w dniu 17.01.2017 r. "informacji o nieruchomościach i obiektach budowlanych" Skarżąca wykazała do opodatkowania grunty o powierzchni 339,22 mkw jako "związane z prowadzeniem działalności gospodarczej" oraz budynki lub ich części o powierzchni 100,67 mkw w pozycji "związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz części budynków mieszkalnych zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej". Wobec powyższego organ II instancji stwierdził, że wymiar podatku dokonany przez Burmistrza został dokonany w sposób prawidłowy. Organ podkreślił, że wprawdzie podatnicy nie prowadzą bezpośrednio wynajmu przedmiotowego lokalu ale do jego wynajmu dla celów wypoczynkowych umocowali profesjonalny podmiot. Ów wynajem zdaniem organu ma charakter ciągły i zorganizowany, o czym świadczą oferty rozpowszechniane za pomocą Internetu. Najem ten w ocenie organu nie ma charakteru incydentalnego ale jest prowadzony w ramach profesjonalnie przygotowanej przez spółkę A Sp. z o.o. sp.k. usługi, nakierowanej na spełnienie oczekiwań klientów korzystających z obiektu o nazwie "[...]". Powyższe wypełnia w ocenie organu definicję działalności gospodarczej w rozumieniu u.p.o.l. oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wskazał też organ, że już samo postanowienie § 13 aktu notarialnego o powierzeniu zarządzania wynajmem profesjonalnemu podmiotowi wskazuje na to, że zakup nieruchomości miał na celu ich wynajem i uzyskanie dodatkowego zarobku. Zdaniem organu wskazywany przez podatników fakt zaliczania dochodów z najmu przedmiotowych nieruchomości do źródła przychodów jakim jest korzystanie z majątku podatku nie ma znaczenia w tej sprawie. Zauważył także organ, że kwalifikacja gruntów i budynków jako związanych z działalnością gospodarczą na gruncie u.p.o.l. nie musi się wiązać z formalnym zarejestrowaniem działalności gospodarczej, ponieważ brak wpisu w Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej (CEIDG) nie przesądza, że w przedmiotowej nieruchomości nie jest faktycznie prowadzona działalność gospodarcza. Końcowo organ odwoławczy wskazał, że skoro przedmiotowe nieruchomości znajdują się w posiadaniu spółki A sp. z o.o. sp.k., to oznacza to, że pozostają one zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej a obowiązek podatkowy w tym zakresie spoczywa na podatnikach jako wynajmujących te nieruchomości.

2. Postępowanie przed Sądem pierwszej instancji.

2.1. W skardze na powyższą decyzję Skarżąca oraz Uczestnik wnieśli o jej uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia temu organowi, względnie o uchylenie decyzji organów obu instancji w całości i umorzenie postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzucono:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz art. 1a ust. 3 u.p.o.l. poprzez przyjęcie, że rozstrzygające znaczenie dla opodatkowania nieruchomości mają dane zawarte w złożonej deklaracji, a nie dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków;

- naruszenie przepisów postępowania a to art. 121 § 1 i art. 122 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez nielojalne i nie budzące zaufania do organów podatkowych prowadzenie postępowania oraz niepełne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków jako urzędowym źródle informacji o istotnych cechach gruntów i budynków mają decydujące znaczenie i wiążący charakter w przypadku ustalania właściwej wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości, a stanowisko takie jest również powszechnie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Zatem zdaniem autorów skargi, w przypadku gdy dane dotyczące nieruchomości zawarte w informacji składanej przez podatnika są niezgodne z danymi wynikającymi z ewidencji, rozstrzygające znaczenie dla opodatkowania mają dane ewidencyjne. W tej sytuacji, skoro nabyty przez podatników lokal w ewidencji figuruje jako mieszkalny, hala garażowa – jako lokal niemieszkalny, a grunt oznaczony jest symbolem "B" (tereny mieszkaniowe), to trudno zgodzić się ze stanowiskiem organów, jakoby przy ustalaniu właściwej stawki podatku od nieruchomości winno się przyjąć, że ma ona związek z prowadzona działalnością gospodarczą. Tego typu hipotezy organ mógłby natomiast stawiać gdyby ewidencja przewidywała np. usługowo – handlowy charakter przedmiotowych nieruchomości. Dalej wskazano, że organ wbrew zasadom określonym w art. 121 § 1 i art. 122 Ordynacji podatkowej nie dokonał pełnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy a twierdzenia podatników o charakterze oraz przeznaczeniu nabytych nieruchomości, jak również o nieprowadzeniu działalności gospodarczej zostały zignorowane. Zarzucono, że pomimo stwierdzenia, iż została zawarta umowa zarządu nad wynajmem lokali mieszkalnych z profesjonalnym podmiotem, organ nie ustalił aby do jakiegokolwiek najmu rzeczywiście doszło, w szczególności, gdy w toku postępowania podatnicy wskazywali, że lokal mieszkalny jest przeznaczony na ich własny użytek jako wakacyjna siedziba, a przez większość czasu pozostaje niezamieszkały. Z kolei gdyby nawet do jakiegoś najmu miałoby dojść, to byłby on zdaniem autorów skargi wyłącznie okazjonalny i nie stanowiłby zatem przejawu prowadzenia działalności gospodarczej. Zwrócono również uwagę, że przedmiotowa nieruchomość została nabyta na prawach wspólności ustawowej a koszt jego zakupu był finansowany z kredytu nie zaciągniętego w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach majątku własnego podatników. Powołano się również na stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 25.01.2017 r. w sprawie o sygn. akt II UK 621/15, zgodnie z którym nie jest działalnością gospodarczą działalność mająca na celu obsługę własnego majątku chociażby była ona przesycona motywem zysku.

2.2. W odpowiedzi na skargę organ II instancji podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i przedstawioną tam argumentację, wnosząc o oddalenie skargi.

2.3. Prawomocnym postanowieniem z dnia 15.11.2017 r. Sąd odrzucił skargę złożoną przez T. K..

3. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.

3.1. Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

3.2. Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do tego, czy organ podatkowy zasadnie ustalił Skarżącej i Uczestnikowi zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za lokal mieszkalny, udział w wyodrębnionym lokalu niemieszkalnym (garażu) oraz grunt pod budynkiem (w odpowiednich udziałach związanych z prawem własności/współwłasności powyższych lokali) przy zastosowaniu najwyższej stawki tego podatku, przewidzianej dla budynków zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej oraz dla gruntów związanych z prowadzeniem tej działalności. Organ podatkowy przyjął, że skoro zarząd nad wynajmem nieruchomości nabytych przez Skarżącą i Uczestnika został powierzony podmiotowi świadczącemu usługi zakwaterowania turystom i lokal znajduje się w wykazie lokali oferowanych i wynajmowanych przez ten podmiot w ramach profesjonalnie przygotowanej usługi, to powyższe okoliczności wypełniają definicję działalności gospodarczej w rozumieniu u.p.o.l., przez co nieruchomości pozostają faktycznie zajęte na prowadzenie tej działalności. Natomiast Skarżąca stała na stanowisku, że organ podatkowy powinien był przyjąć dla celów opodatkowania klasyfikację przedmiotowych nieruchomości wynikającą z ewidencji gruntów i budynków, z której to ewidencji nie wynika aby nieruchomości te miały mieć związek z prowadzeniem działalności gospodarczej. Ponadto zarzucała, że takiej działalności sama nie prowadzi, a wynajem nieruchomości, nad którym zarząd został powierzony profesjonalnemu podmiotowi, ma charakter okazjonalny i stanowi wyłącznie obsługę prywatnego majątku, przy czym dochód z najmu jest zaliczany przez nią i Uczestnika do źródła jakim jest korzystanie z własnego majątku.

3.3. W tak zarysowanym sporze Sąd przyznał rację organowi podatkowemu, podzielając zasadniczo argumentację zawartą w wydanej decyzji.

3.4. Z treści art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a i b u.p.o.l. wynika, że ustawodawca opodatkowanie budynków mieszkalnych lub ich części różnicuje w zależności od tego czy faktycznie wykorzystywane są na działalność gospodarczą. Charakter budynku jako mieszkalnego jest bowiem przesądzający co do zasady dla opodatkowania według niższej stawki podatkowej, za wyjątkiem sytuacji, gdy dochodzi do rzeczywistego zajęcia takiego budynku lub jego części na cele działalności gospodarczej - wówczas winny być one opodatkowane stawką podwyższoną. Natomiast przepis art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l. stanowi o tym, że według podwyższonej stawki opodatkować należy grunty związane z działalnością gospodarczą, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków.

Brzmienie przepisu art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.l. wskazuje na to, że działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) u.p.o.l. należy rozumieć zgodnie z jej definicją zawartą w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584 ze zm, dalej: u.s.d.g.). Z kolei stosownie do treści przepisu art. 2 u.s.d.g., działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

3.5. Odnosząc się w pierwszej kolejności do argumentacji Skarżącej dotyczącej wiążącego charakteru danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków i akcentującej brak uwzględnienia tych danych przez organ przy opodatkowaniu przedmiotowych nieruchomości, zauważyć należy, że kwestia prowadzenia bądź nieprowadzenia działalności gospodarczej oraz kwestia "zajętości" danej nieruchomości na taką działalność jest wedle przepisów u.p.o.l. kategorią faktyczną, w związku z czym klasyfikacja nieruchomości w omawianej ewidencji nie może mieć w tym konkretnym przypadku charakteru decydującego. Wskazuje na to niewątpliwie treść powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. przewidującego podwyższoną stawkę opodatkowania dla budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Brzmienie tego przepisu prowadzi do oczywistego wniosku, że wynikające z ewidencji przeznaczenie budynku (lub jego części) jako mieszkalnego nie będzie rozstrzygające dla kwestii opodatkowania, jeżeli okaże się, że faktycznie budynek ten (lub jego część) są faktycznie zajmowane na cele działalności gospodarczej. Z kolei przepis art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l., dotyczący opodatkowania gruntów według podwyższonej stawki, stanowi bezpośrednio i wprost, że grunty związane z działalnością gospodarczą podlegają opodatkowaniu tą stawką bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków.

Również w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że lokale mieszkalne zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej to takie, które noszą cechy faktycznego, tj. rzeczywistego wykorzystania na działalność gospodarczą; innymi słowy, budynek lub część musi służyć wykonywaniu tego rodzaju działalności. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3.04.2008 r., sygn. akt II FSK 118/07, dostępny na stronie: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Na marginesie trudno oczekiwać aby dane zawarte w ewidencji "nadążały" za często zmieniającą się rzeczywistością w zakresie prowadzenia bądź nieprowadzenia działalności gospodarczej. Z tego właśnie powodu ustawodawca odwołuje się w tym zakresie do rzeczywistego zajęcia nieruchomości budynkowej lub lokalowej na działalność gospodarczą i rzeczywistego związku nieruchomości gruntowej z taką działalnością, a nie do przeznaczenia nieruchomości jako takiej w ewidencji gruntów i budynków. W tym zakresie wyłomu doznaje zatem zasada określona w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j.: Dz.U. z 2017 r. poz. 2101 ze zm.), w myśl której dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę wymiaru podatków i świadczeń.

W konsekwencji Sąd przyjął, że jeżeli okoliczność wywołująca skutki prawne ma charakter faktyczny, a za taką należy uznać prowadzenie działalności gospodarczej, należy oprzeć się na pozostałych (poza ewidencją) środkach dowodowych zebranych w ramach postępowania wyjaśniającego. Jednocześnie nie budzi wątpliwości Sądu, że obowiązkiem organów podatkowych jest ustalenie przeznaczenia nieruchomości w ewidencji i wzięcie danych stąd wynikających pod uwagę z urzędu, co zdaniem Sądu miało miejsce w kontrolowanych postępowaniach podatkowych toczących się zarówno przed organem pierwszej, jak i drugiej instancji.

3.6. Mając na uwadze powyższe założenia, Sąd stwierdził, że zasadnie uznał organ podatkowy, iż przedmiotowe nieruchomości lokalowe pozostają zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, a grunt (udziały w gruncie) jest związany z prowadzeniem tejże działalności.

W nawiązaniu do okoliczności sprawy należy przy tym zauważyć, że dla uznania, że lokal mieszkalny jest zajmowany na działalność gospodarczą, nie jest wymagane, by działalność gospodarczą w tego rodzaju lokalu prowadził sam podatnik, tj. podmiot na którym, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. ciąży obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości. Wystarczy bowiem, by tego rodzaju działalność prowadził posiadacz zależny, tj. najemca (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26.01.2012 r., sygn. akt III SA/Wa 1673/11, dostępny na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Podobna sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, w której zarząd nad wynajmem lokalu mieszkalnego (wraz z miejscem postojowym) należącego do Skarżącej i Uczestnika został powierzony podmiotowi zawodowo zajmującemu się wynajmowaniem apartamentów i lokal ów jest objęty ofertą lokali wynajmowanych turystom przez ten podmiot. Nie budzi przy tym wątpliwości Sądu, że ten rodzaj aktywności zawodowej (świadczenie usług zakwaterowania) mieści się w pojęciu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) u.p.o.l. Odnosząc się do argumentacji Skarżącej, która akcentowała brak ciągłości najmu przedmiotowej nieruchomości, należy przy tym zwrócić uwagę, że działalność gospodarcza w tym zakresie jest wykonywana nie tylko w okresie przebywania w lokalu osób fizycznych korzystających z zakwaterowania, ale też pomiędzy tymi okresami, w sytuacji, gdy lokal pozostaje na ten cel oferowany.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że należący do Skarżącej i Uczestnika lokal mieszkalny, przeznaczony na usługi zakwaterowania turystów, jest zajmowany na działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) u.p.o.l., co uzasadnia opodatkowanie takiego lokalu według podwyższonych stawek podatkowych. Ponownie wskazać bowiem należy, że brak cech (statusu) przedsiębiorcy po stronie skarżących nie wyklucza przyjęcia, że sporny lokal mieszkalny jest zajmowany na działalność gospodarczą, jeśli prowadzi ją inny podmiot. Jak to już bowiem podkreślono, dla zastosowania normy z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) u.p.o.l. ustawodawca nie wymaga, by działalność gospodarcza w lokalu mieszkalnym była prowadzona przez samego podatnika (tj. w jego imieniu i na jego rachunek). Analogiczny pogląd został wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29.04.2016 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Wr 87/16 (dostępnym na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl.) i pogląd ten Sąd w pełni podziela.

W tym stanie rzeczy bez znaczenia pozostaje podnoszona w skardze okoliczność, że Skarżąca i Uczestnik sami nie prowadzą działalności gospodarczej, oraz, że oddanie w najem lokalu mieszkalnego nie wyłącza ich uprawnień do przebywania w nim w pewnym okresie. Co się tyczy argumentacji skargi odnośnie do możliwości przebywania wynajmującego w spornym lokalu, to wymaga wyjaśnienia, że w sytuacji zajęcia lokalu na cele działalności gospodarczej nie jest istotne, czy i w jakim zakresie Skarżąca i Uczestnik korzystają z tego lokalu na własne potrzeby. Jak to już wyżej akcentowano, o opodatkowaniu podwyższoną stawką podatku od nieruchomości decyduje zajęcie lokalu mieszkalnego na cele działalności gospodarczej i jest to jedyna przesłanka takiego (wyższego) opodatkowania.

Tym bardziej poza zakresem oceny prawnej w niniejszej sprawie pozostaje okoliczność, że Skarżąca i Uczestnik dla potrzeb innego podatku, tj. podatku dochodowego od osób fizycznych nie zaliczają przychodu z najmu do źródła jakim jest działalność gospodarcza, lecz traktują go jako korzystanie z własnego majątku.

Jako dodatkowy i wspierający argument za uznaniem prawidłowości opodatkowania przedmiotowych nieruchomości przez organy podatkowe winna być przy tym potraktowana okoliczność, że Skarżąca w złożonej w dniu 17.01.2017 r. "informacji o nieruchomościach i obiektach budowlanych" sama wykazała do opodatkowania grunt jako "związany z prowadzeniem działalności gospodarczej" oraz budynki lub ich części w pozycji "związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz części budynków mieszkalnych zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej".

W sposób właściwy potraktował również organ podatkowy kwestię opodatkowania udziału w lokalu niemieszkalnym (garażu) nabytym przez Skarżącą i Uczestnika. Biorąc bowiem pod uwagę treść powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l., stwierdzić należy, że ów lokal niemieszkalny stanowi część budynku mieszkalnego i jego powierzchnia w części stanowiącej miejsce postojowe, z której na zasadzie wyłączności korzystają Skarżąca i Uczestnik, pozostaje zajęta na prowadzenie tej samej działalności gospodarczej. Jest tak dlatego, że zarząd nad wynajmem sprawowany przez profesjonalny podmiot zajmujący się świadczeniem usługi zakwaterowania, dotyczy również miejsca postojowego w tymże lokalu, a zatem jest ono również oferowane w ramach powyższej usługi. Przesądza to o konieczności zastosowania podwyższonej stawki podatku od nieruchomości także i dla powierzchni miejsca postojowego.

Wskazane powyżej okoliczności dotyczące zajęcia nieruchomości lokalowej na prowadzenie działalności gospodarczej przesądzają zdaniem Sądu o uznaniu za prawidłowe również opodatkowania powierzchni gruntu odpowiadającej udziałom przysługującym Skarżącej i Uczestnikowi jako związanej z tak rozumianą i prowadzoną działalnością gospodarczą podmiotu zarządzającego wynajmem nieruchomości lokalowej Skarżącej i Uczestnika (na podstawie cytowanego przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l.).

3.7. Za nieuzasadnione Sąd uznał zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisów postępowania a to art. 121 § 1 i art. 122 Ordynacji podatkowej. W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę całokształt okoliczności podniesionych wyżej, nie sposób dopatrzeć się w sprawie naruszenia zasady legalizmu czy zasady wzbudzania zaufania do organów podatkowych. Zdaniem Sądu organy obu instancji prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy, jak i przeprowadziły postępowanie podatkowe, przestrzegając zasad ogólnych postępowania wyrażonych w przepisach Ordynacji podatkowej. Rozstrzygnięcie zostało podjęte po dokładnym wyjaśnieniu stanu faktycznego sprawy, na podstawie odpowiedniego materiału dowodowego a merytoryczne rozpoznanie sprawy opiera się na prawidłowo ocenionych dowodach i trafnej ocenie prawnej.

3.8. W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw prawnych do zakwestionowania stanowiska organu i uwzględnienia zarzutów Skarżącej.

3.9. Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 151 p.p.s.a., skarga jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu w całości.