Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Bursa (spr.) Sędziowie : Sędzia WSA Mariusz Kotulski Sędzia WSA Małgorzata Łoboz Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Zbylut po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 września 2017 r. sprawy ze skarg: M. S., J. Z., R. S., M. H., M. K., I. G., M. L.-R., M. Z., K. R., W. R., B. S., E. B.-Z., D. B., T. B., A. K., U. J.-G., P. M., K. K., M. Ż., T. K., Ł. J., M. M., S. W., R. M., J. Ł., E. T., P. K., D. S., J. O. oraz Wspólnoty Mieszkaniowej "[...] siedzibą w K. na decyzję Wojewody z dnia [...] listopada 2016 roku, znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę I. oddala skargi: M. S., J. Z., R. S., M. H., M. K., I. G., M. L.-R., M. Z., K. R., W. R., B. S., E. B.-Z., D. B., T. B., A. K., U. J.-G., P. M., K. K., M. Ż., T. K., Ł. J., M. M., S. W., R. M., J. Ł., E. T., P. K., D. S. oraz J. O., II. w uzwględnieniu skargi Wspólnoty Mieszkaniowej "[...] siedzibą w K., uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, III. zasądza od Wojewody na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej "[...]" z siedzibą w K. kwotę 997 zł (słownie: dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Inwestor — [...] Sp. z o.o., w K., złożył wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę zamierzenia inwestycyjnego pn.: "budowa zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z usługami w części parteru oraz garażami podziemnymi wraz z zagospodarowaniem terenu, infrastrukturą techniczną i komunikacyjną oraz rozbiórką kolidującej infrastruktury technicznej na działkach nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obr. [...] [...] przy ul. [...] w K. - Etap I i Etap II w zakresie: Budowy budynków mieszkalnych wielorodzinnych A (etap I) i B (etap II) z usługami w części parteru oraz garażami podziemnymi wraz z zagospodarowaniem terenu, infrastrukturą techniczną i komunikacyjną tj.: budową dróg wewnętrznych, dojść i dojazdów, placu zabaw, miejsc postojowych, budową wewnętrznych instalacji: elektrycznej (w tym oświetlenia terenu), kanalizacji sanitarnej i deszczowej, budową wewnętrznych instalacji: wody, elektrycznej, słaboprądowej, teletechnicznej, centralnego ogrzewania z wymiennikownią, wentylacji mechanicznej, kanalizacji sanitarnej i deszczowej na działkach nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obr. [...], przebudową instalacji elektroenergetycznej na działce nr [...] obr. [...], przebudową i rozbudową kolidującej sieci i wewnętrznej instalacji kanalizacji sanitarnej na działkach nr [...], [...], [...] oraz rozbiórką kolidującej infrastruktury technicznej na działkach nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] ew. [...], przy ul. [...] w K. oraz rozbiórką budynku biurowego wraz z infrastrukturą zlokalizowanego przy ul. [...], na działkach nr [...], [...] obr. [...]. ew. [...] w K. oraz rozbiórkę kolidujących z inwestycją obiektów. Wniosek Inwestora złożony został w okresie ważności decyzji Prezydenta Miasta K. Nr [...] z 13 marca 2008 r., o ustaleniu warunków zabudowy ww. zamierzenia inwestycyjnego (znak: [...]), przeniesionej na inwestora decyzją Prezydenta Miasta K. Nr [...] z 29 maja 2015 r. Do wniosku zostało dołączone oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz projekt budowlany wykonany i sprawdzony przez osoby posiadające stosowne uprawnienia. Obszar oddziaływania obiektu, określony został jako obejmujący działki nr: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...]. O przebiegu toczącego się postępowania były prawidłowo powiadomione, ustalone przez organ I instancji, strony postępowania.

Prezydent Miasta K. w dniu 5 sierpnia 2016 r. wydał decyzję Nr [...] znak: [...] zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę ww. zamierzenia inwestycyjnego.

Odwołania złożyły Wspólnoty Mieszkaniowe "[...] oraz [...] Spółki z o.o., S.K.A., zarzucając naruszenie art. 97 § 1 pkt 4 kpa poprzez niewłaściwe zastosowanie i odmowę zawieszenia postępowania, art. 35 ust. 1 pkt 1, 2 prawa budowlanego poprzez błędną wykładnię i uznanie, że projekt budowlany jest zgodny z decyzją WZ, art. 35 ust. 4 i art. 5 ust. 1 pkt 9 prawa budowlanego z uwagi na to, iż realizacja obiektu objętego zaskarżoną decyzją będzie naruszać interesy osób trzecich, ponieważ wpłynie negatywnie na układ komunikacyjny, a także doprowadzi do znaczącego ograniczenia niezbędnej ilości miejsc parkingowych. Podniesiono ponadto zarzut naruszenia: art. 8, 9 i 10 § 1 kpa poprzez naruszenie art. 18 ust. 1 ustawy o własności lokali, a także nieprawidłowości w ustaleniu spadkobierców po nieżyjących.

Wojewoda decyzją z dnia 25 listopada 2016 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 i art. 104 kpa oraz art. 81 ust. 1 pkt. 2 i art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U.2016.290) uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej oznaczenia lokalizacji inwestycji i określenia obszaru oddziaływania inwestycji i w tym zakresie orzekł o lokalizacji inwestycji – jako działki nr: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], zaś że obszar oddziaływania inwestycji, o którym mowa w art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane, obejmuje nieruchomości: nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...],[...], [...] [...], [...],[...], [...] obręb [...]. W pozostałym zakresie tj. zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu wskazano, iż konieczne było skorygowanie zaskarżonej decyzji, w części dotyczącej określenia obszaru oddziaływania inwestycji, z powodu tego, że teren inwestycji i obszar oddziaływania określony został w decyzji I instancji prawidłowo w zakresie wymienienia numerów działek, nieprawidłowo natomiast podano, że działki te znajdują się w obrębie jednostki ewidencyjnej [...]. Z akt sprawy wynika, że wymienione działki znajdują się w obrębie jednostki ewidencyjnej [...]. W tej sytuacji organ odwoławczy uznał, iż orzeczenie zaskarżonej decyzji dotyczące określenia innego obrębu jednostki ewidencyjnej [...] winno zostać określone prawidłowo. Nadto podano, iż projekt budowlany zawiera niezbędne uzgodnienia i opinie, jego zawartość jest kompletna. Projekt budowlany opracowany został w czytelnej grafice, oprawiony w okładkę przystosowaną do formatu A4, posiada numerację zgodną ze spisem zawartości projektu. Załączona została informacja dotycząca bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (karta Z5/1 - Z5/9 proj. budowlanego). W projekcie określona została druga kategoria geotechniczna obiektu, przy prostych warunkach gruntowych. Do akt sprawy załączono opracowanie określające geotechniczne warunki posadowienia obiektów oraz dokumentację geologiczno inżynierską. Przedmiotowa inwestycja nie należy do inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dlatego też nie wymaga przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko. Projekt zagospodarowania terenu, stanowiący część projektu budowlanego, wykonany został na kserokopii aktualnej mapy dla celów projektowych, potwierdzonej za zgodność z oryginałem przez uprawnionego geodetę. Lokalizacja projektowanych obiektów o funkcji mieszkalnej została ustalona w decyzji Prezydenta Miasta K. Nr [...] z 13 marca 2008 r. znak: [...], jako kontynuacja rodzaju i funkcji zabudowy na działkach sąsiednich. Warunki określone w decyzji ustalającej warunki zabudowy (zwanej dalej o WZ), zgodnie z treścią art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U.2015.199), wiążą organ wydający pozwolenie na budowę. Oba projektowane budynki A i B mają zaprojektowaną w poziomie parteru powierzchnię przeznaczoną na usługi. W projekcie budowlanym spełnione zostały wymagania dotyczące wskaźnika wielkości powierzchni zabudowy określone dla terenu objętego wnioskiem do 45 % (powierzchnia zabudowy wynosi 1265,5 m ) co stanowi 32,66 % powierzchni terenu objętego wnioskiem tj. powierzchni 3874,39 m , zatem wskaźnik powierzchni zabudowy określony dla terenu objętego inwestycją został spełniony. Spełnione zostały warunki dotyczące wymaganej powierzchni biologicznie czynnej - nie mniej niż 30 % (1392,53 m powierzchni stanowi powierzchnię biologicznie czynną tj. 35,94 % powierzchni terenu zieleni). Dachy budynków zaprojektowane zostały jako płaskie. Wysokości budynków A i B nie przekraczają określonej w ww. decyzji o WZ wysokości mierzonej do poziomu gzymsu, attyki - 45 m dla budynków usytuowanych dłuższym bokiem wzdłuż ul [...] - 38 m usytuowanych dłuższym bokiem wzdłuż ul [...]. Budynki zaprojektowano następująco: wysokość budynku A usytuowanego dłuższym bokiem wzdłuż ul [...] wynosi 44,9 m, natomiast wysokość budynku B usytuowanego dłuższym bokiem wzdłuż ul [...] wynosi 36,27 m. Spełnione zostały wymagania dotyczące obsługi komunikacyjnej inwestycji tj. zapewnienia miejsc postojowych w ilości 0,6-0,9 mp/1 mieszkanie, oraz 12mp/1000m

pow. usług, 15 mp/100 zatrudnionych" - zaprojektowano miejsca postojowe na parkingu w garażu podziemnym w ilości 137 miejsca postojowe (w tym 66 miejsc postojowych w postaci platform parkingowych - podwójne) oraz 17 miejsc postojowych na terenie. Nie znajduje potwierdzenia zarzut dotyczący braku zgodności inwestycji z wymaganiami decyzji o WZ. Wjazd na teren inwestycji z ul. [...] (dz. nr [...]) znajduje się na działce nr [...] i [...], dla potrzeb inwestycji objętej zaskarżoną decyzją nie jest wykorzystywana istniejąca droga, znajdująca się na terenie działki nr [...]. Warunki określone wymaganiami ww. decyzji o WZ zostały spełnione. Projekt budowlany (został pozytywnie zaopiniowany przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych w zakresie spełnienia wymagań ochrony przeciwpożarowej, bez zastrzeżeń - 8 kwietnia 2016 r., uzgodniony przez rzeczoznawcę do spraw sanitarno-higienicznych - 27 czerwca 2016 r. Projektant określił obszar oddziaływania obiektów wskazując, iż jest to teren inwestycji (dz. nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...]). Projekt budowlany zawiera analizę oddziaływania projektowanych obiektów na tereny działek sąsiednich, przedstawiającą analizę przesłaniania. Usytuowanie projektowanych obiektów nie wprowadza ograniczeń i nie narusza przepisów § 12 i § 13 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Obiekty usytuowano w taki sposób, że między ramionami kąta 60°, wyznaczonego w płaszczyźnie poziomej, z wierzchołkiem usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okien pomieszczeń przesłanianych w budynkach sąsiednich, nie znajduje się obiekt przesłaniający, ponieważ wysokość liczona od poziomu dolnej krawędzi najniżej położonych okien (pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi) tych budynków do poziomu najwyższej zacieniającej krawędzi projektowanego obiektu jest mniejsza od odległości pomiędzy nimi. Budynki nie wprowadzają również niedopuszczalnych ograniczeń wynikających z § 60 ww. przepisów w zakresie nasłonecznienia pokoi mieszkalnych budynków na działkach sąsiednich. Zatem projektowana inwestycja nie wprowadza ograniczeń w zagospodarowaniu i dotychczasowym korzystaniu z działek sąsiednich. Inwestor do przedmiotowej inwestycji załączył ostateczną decyzję o pozwoleniu na rozbiórkę budynku znajdującego się na terenie działki nr [...]. Zatem rozbiórka obiektu realizowana jest na podstawie tej decyzji. Argumenty dotyczące prowadzenia prac rozbiórkowych oraz korzystania z drogi prywatnej na potrzeby prac rozbiórkowych objętych decyzją o pozwoleniu na rozbiórkę, nie są przedmiotem niniejszego postępowania. Roboty rozbiórkowe prowadzone na podstawie ww. decyzji, jak i informacja o złożonym zawiadomieniu do Prokuratury w odniesieniu do ww. robót rozbiórkowych nie stanowią zagadnienia wstępnego w sprawie ww. pozwolenia na budowę i brak jest podstawy do zawieszenia postępowania w niniejszej sprawie. Inwestor jest zobowiązany do prawidłowego i zgodnego z przepisami prawa budowlanego prowadzenia robót budowlanych. W sytuacji, jeżeli roboty budowlane wykonywane są nieprawidłowo lub niezgodnie z wydaną decyzją lub zasadami sztuki budowlanej, tj. kiedy roboty budowlane prowadzone są w sposób mogący powodować między innymi zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia, organ nadzoru budowlanego jest właściwy do podjęcia stosownych działań. Nie stwierdza się nieprawidłowości w dokonanych przez organ I instancji ustaleniach dotyczących kręgu stron postępowania, w tym ustaleń dotyczących następców prawnych po nieżyjących. W toku postępowania odwoławczego nastąpiła zmiana własności nieruchomości dz. [...]. Obecny właściciel tej nieruchomości został powiadomiony o sprawie i możliwości zapoznania się z aktami w toczącym się postępowaniu odwoławczym. Argumenty podnoszone w odwołaniu nie znajdują potwierdzenia, Inwestor spełnił zarówno wymogi będące przedmiotem oceny organu administracji wynikającej z art. 35 ust. 1 jak i z art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego. Przedmiotowa inwestycja nie narusza występujących w obszarze oddziaływania uzasadnionych interesów osób trzecich. Analiza przedłożonego materiału dowodowego, nie wykazała naruszenia prawa materialnego, które uprawniałoby organ administracji do zakwestionowania prawidłowości przedmiotowej inwestycji. Tym samym inwestor jest uprawniony do korzystania z prawa wynikającego z cyt. art. 4 Prawa budowlanego.

Skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na powyższą decyzję złożyli M. S. i J. Z. – S. (II SA/Kr 144/17) oraz M. H., M. K., I. G., M. L., M. Z., K. R., W. R., B. S., E. B. - Z., D. B., T. B., A. K., U. J.- G., P. M., K. K., M. Ż., T. K., Ł. J., M. M., R. S., S. W., R. M., J. Ł., P. K., D. S.- C., E. T., J. O. – W. i Wspólnota Mieszkaniowa [...] w K. (II SA/Kr 145/17). Obie w/w sprawy, na podstawie art. 111 p.p.s.a., zostały połączone do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia pod sygnaturą II SA/Kr 144/17.

W skargach i ich uzupełnieniu w szczególności podniesiono zarzuty dotyczące nieprawidłowej i zbyt małej ilości miejsc parkingowych, co w konsekwencji spowoduje paraliż komunikacyjny, objęcie wnioskiem działek, które miały służyć Wspólnocie Mieszkaniowej [...] jako teren parkingowy, niezgodności inwestycji z decyzją o warunkach zabudowy, wadliwości dokumentacji geologicznej, wadliwości odnośnie obliczenia powierzchni biologicznie czynnej, naruszenia przez inwestycję praw osób trzecich oraz naruszenia szeregu przepisów postępowania. Podkreślono, iż działki objęte skarżonym pozwoleniem na budowę nie pokrywają się z działkami, wskazanymi jako teren inwestycji w decyzji WZ z 2008 roku, oraz nie zbadano jakie są tego konsekwencje, szczególnie od strony komunikacyjnej i zachowania bilansu miejsc parkingowych. Obecnie w przeważającej liczbie [...] inwestycji mieszkaniowych stosuje się współczynnik miejsc parkingowych wynoszący 1-1,2 miejsca parkingowego na mieszkanie, tymczasem w inwestycji "[...]" organy się godzą, żeby współczynnik miejsc parkingowych wynosił zaledwie 0,6 miejsca parkingowego na mieszkanie, co więcej większość miejsc parkingowych została tam zaprojektowana w formie podwójnych platform parkingowych. Organy też nie zastosowały się do ogólnych zasad, bezrefleksyjnie przyjęły dolny próg co do współczynnika miejsc parkingowych, podczas gdy w tej sytuacji przy coraz bardziej zaawansowanym zagęszczeniu zabudowy na tym terenie w ostatnich latach powinny były bezwzględnie przyjąć wyższy próg, jeżeli by chciały w jakikolwiek świadomie kształtować politykę przestrzenną w tym rejonie. Wniesiono o stwierdzenie nieważności decyzji lub jej uchylenie i zasądzenie kosztów.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie wskazując, iż nie pochodzi ona od stron postępowania administracyjnego, zakończonego wydaniem decyzji Wojewody z dnia 25 listopada 2016 r. Członek wspólnoty mieszkaniowej może występować w charakterze strony, obok wspólnoty, ale tylko wtedy gdy posiada indywidualny (własny) interes prawny, znajdujący oparcie w przepisach prawa powszechnie obowiązującego. Z indywidualnym interesem prawnym mamy do czynienia wówczas, gdy dotyczy on konkretnej osoby i odnosi się bezpośrednio do jej sytuacji prawnej, której przepisy zapewniają ochronę w sferze prawa administracyjnego. Możliwe jest zatem uznanie właściciela lokalu należącego do wspólnoty mieszkaniowej za stronę, w rozumieniu art. 28 k.p.a, o ile z okoliczności sprawy wynika, że roboty budowlane naruszają tego konkretnego podmiotu prawa lub obowiązki wynikające z przysługującego mu prawa własności lokalu. W przedmiotowej sprawie, żadna z osób składających skargę nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, bowiem jako członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej [...] reprezentowani byli w tym postępowaniu przez Wspólnotę działającą poprzez pełnomocnika P. E. W. [...] sp. z o.o. [...] S.K.A.

Odniesiono się także do zarzutów skargi podkreślając, iż Inwestor - [...]. legitymuje się tytułem prawnym do działek stanowiących teren inwestycji i w ramach prawa do dysponowania terenem na cele budowlane oraz w oparciu o zaskarżoną decyzję, uprawniony jest również do rozbiórki kolidującej infrastruktury technicznej na działkach wskazanych w decyzji przy ul. [...] w K., oraz rozbiórki budynku biurowego wraz z infrastrukturą techniczną na działkach wskazanych w decyzji przy ul. [...] w K.. Z zatwierdzonego zaskarżoną decyzją projektu zagospodarowania terenu inwestycji - Tom I Projektu budowlanego, wynika przy tym, że inwestor nie likwiduje miejsc postojowych, które stanowiłyby miejsca przyporządkowane dla Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w K.. Nieruchomość stanowiąca teren inwestycji nie posiada również żadnych obciążeń na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej skarżących. Przeciwnie z wyrysu mapy ewidencyjnej stanowiącej załącznik do decyzji wz, wydanej dla inwestycji wynika, że teren wskazywany przez skarżących jako parking, nie jest terenem zabudowanym. Inwestor posiada tytuł prawny do nieruchomości, na których realizuje inwestycję i poza zakresem postępowania prowadzonego w sprawie wydania pozwolenia na budowę dla przedmiotowej inwestycji, pozostają kwestie związane z zapewnieniem miejsc postojowych dla Wspólnoty Mieszkaniowej [...], której członkami są skarżący. Odnośnie podnoszonej kwestii paraliżu komunikacyjnego oraz zastrzeżeń skarżących dotyczących intensywności zabudowy w okolicach ul. [...] i ul. [...], organy administracji architektoniczno - budowlanej, zgodnie z art. 55 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, są związane warunkami określonymi w decyzji Prezydenta Miasta K. o warunkach zabudowy z dnia 13 marca 2008 r. znak: [...], która dopuściła lokalizację inwestycji w tym terenie. Spełnione zostały ponadto warunki dotyczące określonej tą decyzją obsługi komunikacyjnej inwestycji tj. zapewnienia miejsc postojowych w ilości 06 - 0,9 miejsca postojowego na jedno mieszkanie oraz 12 miejsc postojowych na 1000 m2 pow. usług, 15 miejsc postojowych na 100 zatrudnionych. Łącznie zapewniono 137 miejsc postojowych w garażu podziemnym oraz 17 miejsc postojowych na terenie. Z przyczyn szczegółowo opisanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, nie można ponadto uznać za zasadne zarzuty dotyczących naruszenia art. 35 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy prawo budowlane.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" - "c" p.p.s.a. kontrola ta sprawowana jest w zakresie oceny zgodności zaskarżonych do sądu decyzji z obowiązującymi przepisami prawa materialnego jak i przepisów proceduralnych.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż skarżące osoby fizyczne wymienione w pkt. I wyroku, nie wykazały zgodnie z treścią art. 50 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt. 20 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, iż posiadają interes prawny do wniesienia skargi w niniejszej sprawie, mimo że były o to wzywane dwukrotnie, a drugie z zobowiązań (skierowane z uwagi na fakt, że skarżący nie byli reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika i błędnie zrozumieli pierwsze wezwanie) precyzyjnie wskazywało, co skarżący mają wykazać. Z istoty tych uregulowań wynika, iż posiadanie interesu prawnego oznacza, że istnieje powszechnie obowiązujący przepis prawa, na którego podstawie można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia takiej potrzeby, albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danego podmiotu - strony postępowania. Interes taki powinien być zatem bezpośredni, konkretny, realny i znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, które uzasadniają zastosowanie normy prawa materialnego. Od tak pojmowanego interesu należy odróżnić interes faktyczny, wynikający z subiektywnego przekonania podmiotów, że powinni oni być stroną postępowania, opartego na pewnych okolicznościach faktycznych, nie znajdujących jednak oparcia w prawie materialnym i wynikających z nich uprawnieniach wymagających ochrony prawnej. W realiach kontrolowanej sprawy, przyjęcie określonego obszaru oddziaływania obiektu, a zatem określenie, że konkretna nieruchomość gruntowa znajduje się w tym obszarze, nie oznacza z góry równocześnie, iż właściciele odrębnych lokali znajdujących się w budynku usytuowanym na takiej nieruchomości posiadają status stron. W takiej sytuacji w zakresie nieruchomości wspólnej, stroną jest wspólnota mieszkaniowa – w tym wypadku Wspólnota Mieszkaniowa [...], które były stroną postępowania administracyjnego. Nie można w oparciu o sam fakt posiadania odrębnych lokali mieszkalnych, wywodzić możliwego oddziaływania inwestycji na poszczególne lokale mieszkalne, stanowiące odrębną własność. Obszar oddziaływania obiektu jest wyznaczany przez przepisy ustanawiające zakres interesu prawnego osób trzecich, który jednak wymaga konkretyzacji i indywidualizacji. Takimi przepisami są m. in. przepisy dotyczące warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. O ile ustalenie kręgu stron jest obowiązkiem organu, to w sytuacji kiedy organ nie uznał określonych podmiotów za strony postępowania, a podmioty te uważają, że przymiot strony w postępowaniu im przysługuje, winny wykazać lub co najmniej wskazać okoliczności, z których status strony ma wynikać. W przypadku lokali stanowiących odrębną własność, ich właściciele winni zatem wykazać, iż projektowany budynek, poprzez określone cechy może oddziaływać w ten sposób, iż narusza konkretne uprawnienia wynikające z przepisów prawa materialnego, które wprowadzają ograniczenia w zagospodarowaniu, czy korzystaniu z danego lokalu. Bez wykazania tego interesu w powyższy sposób, czy choćby wskazania okoliczności, które na ten interes wskazują, nie można z góry i gołosłownie założyć, iż poszczególne lokale stanowiące odrębną własność, znajdują się w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji. Wskazywaną na tej płaszczyźnie okoliczność szeroko rozumianego paraliżu komunikacyjnego, zakwalifikować należy, jako typowy interes faktyczny, który poza tym nie pozostaje w związku z lokalami stanowiącymi odrębne nieruchomości. Podnoszony natomiast zarzut wpływu zaskarżonej decyzji na ważność pozwolenia na budowę budynku, w którym skarżący posiadają lokale stanowiące odrębną własność, a co za tym idzie na ważność ich wyodrębnienia, nie jest trafny. Abstrahując od możliwości wystąpienia skutków prawnych, jakie w tym zakresie wskazał i obszernie uzasadnił pełnomocnik skarżących w piśmie z 15.09.2017r. (k. 614-616, tom IV akt sądowych) podkreślić należy, że jeżeli takowe – czysto teoretycznie - mogłyby wystąpić, to nie byłyby one konsekwencją wydania decyzji o pozwoleniu na budową dla przedmiotowej inwestycji, lecz konsekwencją utraty prawa do części terenu inwestycji przez Wspólnotę Mieszkaniową [...] co już nastąpiło i jest faktem uprzednim, w stosunku do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę planowanego przedsięwzięcia. Fakt, że aktualnie ani Wspólnocie [...], ani jej członkom, nie przysługuje prawo do terenu, który był przeznaczony na miejsca postojowe dla inwestycji tej Wspólnoty oznacza, że obecny właściciel tego terenu, ma prawo w każdej chwili zlikwidować istniejący parking i zabronić wjazdu na ten teren. Nie musi natomiast prowadzić na tym terenie żadnych inwestycji. Hipotetyczne problemy członków wspólnoty, należy zatem wiązać nie z potencjalną zabudową na tym terenie, a okolicznością że istnienie przedmiotowego parkingu, zależy obecnie wyłącznie od woli jego właściciela. Dlatego konkludując należy wskazać, że w zakresie części wspólnych nieruchomości, interes prawny posiadały wspólnoty mieszkaniowe, które były stronami i występowały w kontrolowanym postępowaniu, a z powodu nie wykazania interesu prawnego przez osoby fizyczne wymienione w pkt. I wyroku, ich skargi zostały oddalone. Brak było natomiast podstaw do odrzucenia tych skarg, ponieważ zgodnie z art. 58 § 1 pkt. 5a p.p.s.a. - w przypadku braku interesu prawnego - Sąd odrzuca skargę wyłącznie wtedy, gdy została wniesiona na uchwałę lub akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6. W przypadku braku interesu prawnego w zaskarżeniu decyzji, skarga podlega oddaleniu.

Jeśli chodzi o skargę Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutu inwestora podniesionego w piśmie z 11.09.2017 roku, jakoby skarga ta nie została podpisana. Skargą Wspólnoty Mieszkaniowej [...] jest pismo znajdujące się aktualnie (po połączeniu spraw i zmianie numeracji kart) w t. III akt sądowych na stronach 306-308. Pismo to zostało wniesione przez członków wspólnoty, którzy wskazali, że skargę wnoszą w imieniu własnym oraz wspólnoty. Ponieważ osoby te nie były uprawnione do reprezentowania Wspólnoty Mieszkaniowej [...], osoba reprezentująca wspólnotę została wezwana do uzupełnienia braku formalnego skargi poprzez jej podpisanie i w terminie brak ten uzupełniła. Pismo znajdujące się na str. 319-326, choć z uwagi na treść stanowić mogło projekt odrębnej skargi, to formalnie jest tylko załącznikiem do całkiem odrębnego od skargi pisma procesowego z daty 23.01.2017r. Dlatego w celu rozpoznania skargi Wspólnoty Mieszkaniowej [...], nie było konieczności jego podpisywania. Z formalnego punktu widzenia, skargą Wspólnoty jest wyłącznie pismo z daty 30.12.2016r., które w terminie zostało podpisane przez osobę reprezentującą Zarządcę Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w K.. Na tej płaszczyźnie rozważań dodać należy, że taki sposób reprezentacji wspólnoty mieszkaniowej t.j. przez zarządcę, jest w niniejszej sprawie prawidłowy. Sąd podziela w tym zakresie pogląd prawny wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 9 lutego 2017 r. III CZP 106/16 w zakresie umocowania osoby, której powierzono zarząd nieruchomością wspólną do reprezentowania wspólnoty mieszkaniowej w postępowaniach sądowych. W braku odmiennego zastrzeżenia osoba, której właściciele lokali w umowie lub w uchwale (art. 18 ust. 1 i ust. 2a ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, Dz.U. 2015.1892) powierzyli zarząd nieruchomością wspólną, jest w granicach tego zarządu umocowana do reprezentowania wspólnoty mieszkaniowej, w tym w postępowaniach sądowych. SN opowiedział się za stosowaniem na podstawie odesłania przewidzianego w art. 33 w/w ustawy do zarządcy w całej rozciągłości przepisów art. 21 i 22 regulujących prowadzenie spraw wspólnoty mieszkaniowej i reprezentowanie jej przez zarząd wspólnoty. Wg SN skoro zarząd w zakresie spraw wspólnoty, które prowadzi lub którymi, kieruje, jest umocowany do reprezentowania wspólnoty na określonych w tych przepisach zasadach także przed sądami, to wobec tego podobieństwa nie byłoby zasadne wyłączenie takiej możliwości w odniesieniu do zarządcy. W konsekwencji również zarządca w zakresie spraw wspólnoty, które prowadzi w ramach powierzonego mu zarządu, jest umocowany, choćby postanowienia umowy lub uchwały w przedmiocie powierzenia zarządu tego nie przewidywały, do reprezentowania wspólnoty na zasadach określonych w przepisach art. 21 i 22 ustawy o własności lokali, stosowanych na podstawie odesłania zawartego w art. 33 tej ustawy. Reprezentowanie wspólnoty w postępowaniach sądowych w sprawach dotyczących czynności zwykłego zarządu wchodzi w zakres wynikającej z art. 22 ust. 1 w związku z art. 33 ustawy o własności lokali kompetencji zarządcy do samodzielnego działania w tych sprawach. W sprawach dotyczących czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu reprezentowanie wspólnoty mieszkaniowej przez zarządcę w postępowaniach sądowych jest uzależnione od spełnienia wymagań wynikających z art. 22 ust. 2 w związku z art. 33. Przepis ten także nie zastrzega wyraźnie ograniczenia przewidzianego w nim odesłania w zakresie dotyczącym reprezentacji wspólnoty jedynie do czynności materialnoprawnych, a wszelkie argumenty przemawiają za możliwie jednakowym kształtem pozycji prawnej zarządu wspólnoty i zarządcy ze względu na podobieństwo pełnionych funkcji (por. uchwała SN z dnia 9 lutego 2017 r. sygn. III CZP 106/16 oraz uchwała SN z dnia 14 września 2005 r., III CZP 62/05). Nadto należy wskazać, że kwestia ustanowienia zarządcy i przekształceń po jego stronie również została należycie wykazana (k. 90-110, tom I akt sądowych oraz k. 488-509, tom III akt sądowych).

Natomiast w związku z zarzutami podniesionymi odnośnie zarządcy przez pełnomocnika skarżących członków wspólnoty w piśmie z 15.09.2017r. (k. 615, tom IV akt sądowych) dodać należy, że w tym zakresie Sąd podziela poglądy prawne przedstawione przez pełnomocnika inwestora w jego piśmie z dnia 27 września 2016r, znajdującym w aktach organu II instancji na k. 98. Okoliczność, że podmiot ten, jako zarządca Wspólnot Mieszkaniowych [...] został wpisany do księgi wieczystej, wskazuje ponadto, że interpretacja taka podzielana jest także przez sąd wieczystoksięgowy (k. [...] I akt sądowych).

Odnosząc się do skargi Wspólnoty Mieszkaniowej [...], to zasługuje ona na uwzględnienie z uwagi na szereg naruszeń przepisów postępowania (art. 7, 77, 80, 107 § 3 kpa) i prawa materialnego wskazanych poniżej, które miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Należy jednak zaznaczyć, że w kontrolowanej sprawie nie wystąpiły podstawy do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Stanowiący podstawę stwierdzenia nieważności decyzji przepis art. 156 § 1 pkt 2 kpa ma charakter prawno materialny i odnosi się wprost do rażącego naruszenia prawa. Takowe zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Stwierdzenie nieważności decyzji ma umożliwić wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji ostatecznych dotkniętych najpoważniejszymi wadami. Rażące naruszenie prawa zachodzi wówczas, gdy między rozstrzygnięciem podjętym w decyzji przez organ, a zastosowaniem przepisu prawa występuje wyraźna i oczywista sprzeczność. Nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, ale o niedopuszczalne przekroczenie prawa, dodatkowo w sposób jasny i niedwuznaczny. Rażące naruszenie prawa stanowi zatem kwalifikowaną formę naruszenia prawa. Utożsamianie tego pojęcia z każdym naruszeniem prawa nie jest słuszne. Naruszenie musi mieć charakter oczywisty, wynikający z niewątpliwego stanu prawnego i nie chodzi o błędy interpretacyjne prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób niedwuznaczny. W orzecznictwie ugruntował się pogląd, iż strona powinna wykazać, że treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i że charakter tego naruszenia powoduje, iż decyzja taka nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa (tak wyrok NSA z dnia 7 czerwca 2001 r., III SA 907/00). Z rażącym naruszeniem prawa mamy czynienia w momencie, gdy proste zestawienie treści decyzji z treścią przepisu wskazuje na wzajemną sprzeczność, a orzeczenie wydane przez organ w sposób ewidentny odbiega od obowiązującej normy prawnej przy czym, co należy podkreślić, wykładnia tej normy nie budzi wątpliwości (tak wyrok NSA z dnia 13 lipca 2001r., III SA 1110/00). Oznacza to również, iż obok naruszenia przepisów prawa materialnego wyjątkowo za rażące naruszenie prawa można uznać naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności przepisów regulujących postępowanie dowodowe. Jednakże tylko takie, które uzasadniałoby stwierdzenie nieważności decyzji, czyli wydanie decyzji bez uprzedniego przeprowadzenia jakichkolwiek dowodów, niezbędnych dla wyjaśnienia istoty sprawy, czy też wydanie decyzji bez przeprowadzenia dowodów obligatoryjnych w danej sprawie. Odmienna ocena sprzeciwiałaby się fundamentalnej zasadzie trwałości decyzji ostatecznych, od której wyjątkiem jest jedynie stwierdzenie rażącego naruszenia prawa. Zatem wskazane w skargach uchybienia nie mogły stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

Przechodząc do okoliczności, które spowodowały uchylenie obydwu decyzji, należy zacząć od tego, że z art. 35 ust. 1 pkt. 1, 2 i 3 prawa budowlanego (dalej: "uPb")’ wynikał dla organu obowiązek, aby przed wydaniem decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę sprawdzić:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy;

2) zgodność projektu zagospodarowania terenu inwestycji z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego;

Żadnego z w/w obowiązków organ nie wykonał rzetelnie, ponieważ zatwierdzony projekt budowlany zawiera szereg istotnych braków, błędów, nieścisłości i wewnętrznych sprzeczności.

Biorąc pod uwagę, że wniosek o pozwolenie na budowę nie dotyczy całej inwestycji, lecz pierwszego etapu oznaczonego jako etap I i II, wskazać należy, że zgodnie z art. 33 ust. 1 uPb, w przypadku zamierzenia budowlanego obejmującego więcej niż jeden obiekt, pozwolenie na budowę może, na wniosek inwestora, dotyczyć wybranych obiektów lub zespołu obiektów, mogących samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem. Jeżeli pozwolenie na budowę dotyczy wybranych obiektów lub zespołu obiektów, inwestor jest obowiązany przedstawić projekt zagospodarowania działki lub terenu, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1, dla całego zamierzenia budowlanego.

Przepis ten nie budzi wątpliwości interpretacyjnych, a odnośnie jego wykładni w orzecznictwie wyrażane są poglądy, że ustawodawca nawet w przypadku etapowania zamierzenia budowlanego przywiązuje wagę do oceny zgodności z prawem całego zamierzenia inwestycyjnego, a nie tylko poszczególnych jego etapów, a jego wolą było, aby w przypadku etapowania zamierzenia budowlanego ocena, czy zamierzenie to oddziałuje na usprawiedliwione interesy osób trzecich, dokonywana była z uwzględnieniem całego zamierzenia budowlanego, a nie tylko poszczególnych jego etapów, w związku z czym weryfikacja przedsięwzięcia do wydania pozwolenia na budowę musi w przypadku etapowania inwestycji uwzględnić uwarunkowania wynikające z projektu zagospodarowania terenu dla całego zamierzenia budowlanego (wyrok NSA w Warszawie z dnia 25 października 2016 r., LEX nr 2189782, II OSK 2484/15).

W wyroku NSA w Warszawie z dnia 7 maja 2014 r. (II OSK 1854/13, LEX nr 1575546), wyrażony został pogląd, że w przypadku zamiaru etapowania inwestycji, inwestor ma obowiązek, przed przystąpieniem do pierwszego etapu, przedłożenia projektu zagospodarowania terenu dla całego zamierzenia inwestycyjnego, zaś organ architektoniczno - budowlany do jego zatwierdzenia (o ile jest zgodny z przepisami prawa). Decyzja, dotycząca pozwolenia na budowę każdego kolejnego etapu inwestycji, winna zatem obejmować jedynie projekt architektoniczno - budowlany obiektu (zespołu obiektów) objętego wnioskiem. Integralną częścią takiego pozwolenia budowlanego będzie wówczas ostateczna decyzja dotycząca pozwolenia na budowę I etapu, w części zatwierdzającej projekt zagospodarowania terenu dla całego zamierzenia inwestycyjnego. Takiej wykładni nie stoi na przeszkodzie treść art. 35 ust. 1 p.b.

Powyżej przywołano jedynie przykładowe orzeczenia, tylko Naczelnego Sądu Administracyjnego, tezowane i wydane w nieodległym okresie. Analiza orzeczeń do art. 33 ust. 1 uPb wskazuje, że przedstawione powyżej poglądy wyrażane są również w szeregu innych orzeczeń, także przez Wojewódzkie Sądy Administracyjne i jak już wskazano, jest to orzecznictwo jednolite. Jedyne wątpliwości dotyczą kwestii realizowania inwestycji bez przyłączy, co w przedmiotowym wypadku ma znaczenie drugorzędne. Z powyższego wynika, że w kontrolowanej sprawie, projekt zagospodarowania terenu, powinien być sporządzony dla całego terenu inwestycji. Tymczasem jego analiza wskazuje, że jest on w tym zakresie niekompletny i brak w nim szeregu istotnych, obligatoryjnych elementów.

Wymogi formalne projektu zagospodarowania działki lub terenu określają przepisy art. 34 uPb oraz wydanego do niego wykonawczego Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (dalej: "rozporządzenie"). § 8 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że projekt zagospodarowania działki lub terenu powinien zawierać część opisową oraz część rysunkową, jego ust. 2 określa szczegółowe wymagania co do części opisowej, natomiast ust. 3 szczegółowe wymagania części rysunkowej.

Przechodząc do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, zacząć należy od tego, że wniosek o pozwolenie na budowę i decyzja, obejmują nie tylko działki, na których mają powstać budynki A i B w ramach tzw. etapu I i II, lecz także działki tzw. etapu III i IV, gdzie w przyszłości - na podstawie odrębnego pozwolenia na budowę -mają być realizowane budynki C i D.

Już z tego powodu wynikał obowiązek sporządzenia kompletnego projektu zagospodarowania terenu dla całej inwestycji. Okoliczność, że na terenie objętym wnioskiem o pozwolenie na budowę, na tym etapie nie będą budowane budynki C i D, nie daje podstaw do sporządzenia niekompletnego projektu zagospodarowania terenu, który odnośnie działek, na których mają powstać budynki C i D, ograniczony został do infrastruktury istniejącej, tej która ma zostać rozebrana i tej infrastruktury technicznej, która ma być realizowana w oparciu o kontrolowane pozwolenie na budowę.

Przechodząc do projektu zagospodarowania terenu, już w legendzie podstawowego rysunku projektu zagospodarowania (Tom I, część IX rysunkowa nr A1-01) projektant wskazał, że część obiektów i elementów zagospodarowania terenu nie jest objęta niniejszym opracowaniem. Stwierdzenie to dotyczy obiektów i elementów zagospodarowania terenu w ramach całej działki nr [...] oraz prawie całych działek nr [...] i nr [...], których łączna powierzchnia to ok. połowa całego terenu inwestycji. Poza tym, obowiązek określenia rodzaju i zasięgu uciążliwości (wymóg § 8 ust. 3 pkt. 2 rozporządzenia), został wskazany jedynie dla budynków A i B (Tom I, część IX opis techniczny, str. [...] do 21 oraz rysunkowa rys. nr od [...] do [...]). Podobnie wygląda kwestia schematu obliczenia powierzchni biologicznie czynnej (Tom I, część IX rysunkowa nr [...]), przy czym w części opisowej wskazano powierzchnię i współczynnik powierzchni biologicznie czynnej również dla całej inwestycji, jednakże w sposób budzący zastrzeżenia, o czym w dalszej części uzasadnienia. Również część dotycząca warunków ochrony przeciwpożarowej (wymóg § 8 ust. 2 pkt. 3 i ust. 3 pkt. 2 i 5 rozporządzenia) oraz układu drogowego (wymóg § 8 ust. 2 pkt. 3 i ust. 3 pkt. 2 rozporządzenia), nie obejmuje całego terenu inwestycji (Tom I, część X i XI) lub obejmuje tylko niektóre z obligatoryjnych parametrów (Tom I, część IX, opis techniczny, str. A1-9 i 11).

Przechodząc do błędów i sprzeczności należy zacząć od powierzchni biologicznie czynnej. W części opisowej (Tom I, część IX opis techniczny) na str. A1-5 wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej dla etapu I i II określono na 35,94%, na str. A1-8 i 9 na 30,98%, a na schemacie obliczenia powierzchni biologicznie czynnej (Tom I, część IX rysunkowa, rys. nr [...]) na 33,09%. W każdym z tych przypadków inna jest też sama powierzchnia biologicznie czynna, która waha się od 1056,6 m2. do 1392,53 m2., czyli różnica wynosi ponad 335 m2. Błędy te automatycznie rzutują na podaną wielkość powierzchni biologicznie czynnej dla całego terenu, szczególnie że na podstawie projektu liczby tej nie da się zweryfikować.

Analogiczne zastrzeżenia jak wskazane odnośnie powierzchni biologicznie czynnej, dotyczą wskaźnika wielkości powierzchni zabudowy. W części opisowej (Tom I, część IX opis techniczny) na str. A1-5 określono go dla etapu I i II na 32,66%, a na str. A1-8 i A1-9 na 37,10%. Matematycznie sprzeczne są także obliczenia przedstawione w tabelach na str. A1-9 i to w obu wariantach. W każdym z wariantów suma powierzchni cząstkowych nie zgadza się z powierzchnią ogólną, a suma współczynników procentowych powierzchni cząstkowych, w żadnym wypadku nie wynosi 100%. Raz jest to powyżej, a raz poniżej tej wartości.

Sprzeczne są także dane dotyczące powierzchni terenu inwestycji objętej wnioskiem, która na str. A1-5 wynosi 3874,39 m2, a na str. A1-9 3410,76 m2. Jest to różnica wynosząca ponad 463 m2, czyli ponad 10% powierzchni terenu inwestycji w ramach etapu I i II. Odnośnie tego parametru dodać należy, że na str. A1-5 projektant użył sformułowania "Powierzchnia terenu w zakresie wniosku o PnB (w zakresie inwestycji kubaturowej)", a przy tabeli na str. A1-9 "Bilans terenu dla inwestycji w zakresie terenu objętego wnioskiem o PnB w zakresie inwestycji kubaturowej i zagospodarowania terenu" (podkreślenie własne). Jeśli terminologia użyta przez projektanta była zamierzona, to rozumując logicznie, powierzchnia wskazana na str. A1-9 powinna być większa niż na str. [...] Jest natomiast odwrotnie, przy czym samej przyczyny tej różnicy, na podstawie projektu nie da się wyjaśnić.

W zakresie miejsc parkingowych w projekcie istnieją sprzeczności. W projekcie zagospodarowania (Tom I, część IX opisowa i graficzna) wskazano, że miejsc postojowych zewnętrznych jest 17. Natomiast w części dotyczącej dróg i ukształtowania terenu zarówno opisowej, jak i rysunkowej (Tom I, część XI) wskazano, że miejsc postojowych zewnętrznych jest 15. Ponadto wskazując liczbę miejsc postojowych dla budynków C i D (str. A1-6), projektant nie określił powierzchni użytkowej usług tych budynków i liczby zatrudnionych, do których to parametrów nawiązuje decyzja o warunkach zabudowy. Nie można zatem zweryfikować poprawności wyliczenia liczby planowanych miejsc postojowych w tym zakresie.

Niejasny jest też sposób oznaczeń na rysunku projektu zagospodarowania terenu. W legendzie rysunku (Tom I, część IX rysunkowa nr [...]) wskazano, że grubą fioletową linią oznaczono "granice terenu objętego niniejszym wnioskiem o PnB (etap I i II) w zakresie kubatury, zagospodarowania terenu, infrastruktury technicznej i kolidującej infrastruktury". Takie sformułowanie prowadzi do wniosku, że dotyczy całego zamierzenia inwestycyjnego w zakresie etapu I i II. Tymczasem na rysunku gruba fioletowa linia nie obejmuje działki nr [...] (będącej w terenie inwestycji, gdzie ma być przebudowywana sieć kanalizacyjna).

Tak liczne i znaczne wady projektu zagospodarowania terenu, podważają rzetelność wyliczeń projektanta, szczególnie że większości nie da się zweryfikować w oparciu o dane z projektu.

Kończąc tę część rozważań należy wskazać, że zgodnie z § 8 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia, projekt zagospodarowania terenu powinien określać zestawienie powierzchni poszczególnych części zagospodarowania terenu inwestycji, w sposób niezbędny do sprawdzenia jego zgodności z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy. W przedmiotowym wypadku, projekt zagospodarowania terenu nie został w taki sposób opracowany.

Kolejną istotną wadliwością jest zatwierdzenie projektu, co do którego zachodzą istotne wątpliwości czy jest kompletny, a w świetle oświadczenia projektanta powstaje wręcz wątpliwość, czy zatwierdzony dokument jest w ogóle projektem, czy tylko zbiorem części dokumentacji projektowej.

W części opisowej projektów architektonicznych (Tom II, część III, str. [...] pkt. 1 oraz Tom III, część III Architektura, str. [...]) projektant zawarł stwierdzenie, że: "Opracowany projekt budowlany nie jest podstawą do realizacji. W tym celu zostanie wykonany projekt wykonawczy". Analogiczne uwagi znajdują się w części opisowej obu projektów architektonicznych dotyczących konstrukcji budynków oraz w części graficznej projektów architektonicznych, na przekrojach budynków.

W części opisowej projektu architektonicznego dotyczącego budynku A (Tom II, część III, str. A2/43 pkt. 12) projektant zawarł ponadto stwierdzenie, że: "Podana w projekcie powierzchnia balkonów, loggi jest orientacyjna i zależy od szczegółowych rozwiązań detali elewacji w kolejnych fazach projektu".

Tego rodzaju zapisy, dyskwalifikują projekt jako dokument, który może być zatwierdzony przez organ architektoniczno-budowlany. Żaden przepis prawa nie dopuszcza niejako etapowania sporządzania dokumentacji projektowej. Również żaden nie dopuszcza przedstawiania powierzchni orientacyjnie. To zatwierdzony projekt budowlany określa parametry obiektu i m.in. służy organom nadzoru budowlanego do oceny, czy prace budowlane realizowane są zgodnie z nim, czy też z odstępstwami oraz jaki jest charakter tych odstępstw.

Co do "projektu wykonawczego" należy wskazać, że od wejścia w życie aktualnie obowiązującej ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, jedyną dokumentacją projektową służącą realizacji robót budowlanych, która jest uregulowana stosownymi powszechnie obowiązującymi przepisami, jest projekt budowlany o jakim stanowi przepis art. 34 ustawy prawo budowlane oraz wydane na podstawie tej ustawy rozporządzenie wykonawcze Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego określają jakie wymogi projekt budowlany musi spełniać.

Projekt taki służy zarówno do uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę, jak też wykonania obiektu, którego dotyczy, czyli wykonaniu robót budowlanych koniecznych do jego zrealizowania. Aktualnie obowiązujące przepisy prawa nie dopuszczają sytuacji aby inny dokument służył do uzyskania pozwolenia na budowę, a inny do prowadzenia robót budowlanych. W systemie prawnym termin "projekt wykonawczy" występuje w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy dokumentacji projektowej, specyfikacji technicznych wykonania i odbioru robót budowlanych oraz programu funkcjonalno-użytkowego. Powyżej powołane rozporządzenie jest aktem wykonawczym do ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych, a celem wymienionego w nim projektu wykonawczego jest opis przedmiotu zamówienia na wykonanie robót budowlanych, dla których wymagane jest pozwolenie na budowę. Jest to zatem rozwiązanie ograniczające się do zamówień publicznych.

Zaznaczyć przy tym trzeba, że autorzy projektów wykonawczych nie muszą posiadać żadnych uprawnień budowlanych. Nie do zaaprobowania jest natomiast sytuacja aby projektant, który musi mieć stosowne uprawnienia i ponosi odpowiedzialność za projekt budowlany, sporządzał dokument nazywany projektem, na podstawie którego nie można prowadzić prac budowlanych, a projekt służący do wykonywania prac budowlanych wykonywała osoba, która nie musi mieć żadnych uprawnień i nie ponosi odpowiedzialności za wykonany projekt. Takiego rozwiązania nie dopuszczają aktualnie obowiązujące przepisy.

Podkreślić należy, że identyczne stanowisko zostało zawarte w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2014 r., sygnatura akt II OSK 1343/14, LEX nr 1519264 (dostępne tak jak powołane powyżej wyroki także w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Sąd ten zwrócił uwagę, że rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 2 września 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy dokumentacji projektowej, specyfikacji technicznych wykonania i odbioru robót budowlanych, jest rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych. "Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego pojęcie "projektu wykonawczego" ma zastosowanie tylko w postępowaniu o ubieganie się o zamówienie publiczne", a "Posługiwanie się pojęciem "projektu wykonawczego" nie znajduje uzasadnienia w sprawach dotyczących uzyskiwania pozwoleń na budowę wydawanych na podstawie ustawy Prawo budowlane oraz ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych."

Co się tyczy zarzutów Wspólnoty Mieszkaniowej [...], nie objętych powyższymi rozważaniami, to są one bądź bezpodstawne, bądź też z uwagi na braki i sprzeczności w dokumentacji projektowej, aktualnie nie da się do nich odnieść. W tej części należy natomiast wskazać, że teren objęty wnioskiem o pozwolenie na budowę może być mniejszy od terenu objętego decyzją o warunkach zabudowy. Istotne jest, aby projekt został tak opracowany, by możliwe było dokonanie oceny, czy wnioskowane zamierzenie jest zgodne z parametrami wynikającymi z decyzji o warunkach zabudowy. Jeśli chodzi o miejsca postojowe, to inwestor ma je dostosować do wymogów decyzji o warunkach zabudowy, a nie sytuacji faktycznej jaka w tym zakresie aktualnie panuje w sąsiedztwie obszaru planowanej inwestycji. Jeśli decyzja o warunkach zabudowy pozostawia w tym względzie pewną elastyczność (a tak jest w przedmiotowej sytuacji) to wybór w tym zakresie należy do inwestora. Jeśli teren inwestycji ma dostęp do drogi publicznej, to okoliczność faktycznych trudności komunikacyjnych na takiej drodze (w tym wypadku ul. [...]) oraz przypuszczenie, czy pewność, że realizacja inwestycji te trudności na tej drodze publicznej pogłębi, nie może wpływać na rozstrzygnięcie sprawy. Dla ograniczania inwestycji z takich powodów, brak jest bowiem podstaw prawnych. Również fakt, że w skład terenu inwestycji wchodzi działka, która kiedyś była uwzględniona w parametrach pozwolenia na budowę skarżącej wspólnoty, nie ma realiach niniejszego postępowania żadnego prawnego znaczenia, skoro aktualnie wspólnota nie ma do tego terenu żadnych praw, a posiada je inwestor przedmiotowego zamierzenia.

Jeśli chodzi o zarzuty skarg członków wspólnoty, to z uwagi na oddalenie ich skarg z powodu braku interesu prawnego, nie ma formalnego obowiązku aby odnosić się do nich w niniejszym uzasadnieniu. Jednak celem kompleksowego i poprawnego ponownego rozpoznania sprawy przez organ należy wskazać, że w zakresie dokumentacji geologicznej (art. 34 ust. 3 pkt. 4 uPb), na organie ciążą jedynie obowiązki wynikające z art. 35 ust. 1 pkt. 3 uPb, przy czym jeśli organ zobligowany jest do sprawdzenia kompletności takiej dokumentacji, czy projektu, a konieczną do tego przesłanką jest dokonanie sprawdzenia, czy zweryfikowania tej części dokumentacji projektowej - za którą zgodnie z art. 20 prawa budowlanego odpowiedzialność ponosi projektant - to organ od takiej weryfikacji zwolniony nie jest. Co się tyczy kwestii samych przyłączy, to w ocenie Sądu rozpoznającego sprawę, nie muszą być one objęte wnioskiem o pozwolenie na budowę. Wystarczające i jednocześnie konieczne jest jednak, aby z dokumentacji projektowej lub dołączonej do wniosku o pozwolenie na budowę wynikało, że wykonanie przyłączy jest zapewnione – choćby w oparciu o inne postępowania – tak aby obiekty realizowane na podstawie pozwolenia na budowę, po zrealizowaniu mogły samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem. Co się tyczy organizacji ruchu, to przywołane w piśmie z 15.09.2017r. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem, jest rozporządzeniem wykonawczym do ustawy prawo o ruchu drogowym i nie określa wymogów dla nowych inwestycji, w przypadku jeśli ich realizacja może zwiększyć ruch na drodze. Na płaszczyźnie niniejszej sprawy jako najistotniejszy należy przytoczyć § 1 ust. 2 pkt. 1 rozporządzenia, gdzie określono, że przez organizację ruchu rozumie się, mające wpływ na ruch drogowy: geometrię drogi i zakres dostępu do drogi, sposób umieszczania znaków pionowych, poziomych, sygnalizatorów i urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego, czy zasady i sposób działania sygnalizacji, znaków świetlnych, znaków o zmiennej treści i innych zmiennych elementów. Są to parametry czysto techniczne i bez formalnego związku z przedmiotowa inwestycją. Również stanowisko członków wspólnoty co do naruszenia uzasadnionych interesów osób trzecich nie zasługuje na aprobatę. Zaznaczyć należy, że przedmiotowa inwestycja nie pozbawia skarżących dostępu do drogi publicznej. Jak praktycznie każda inwestycja, wiąże się jednak z określonymi uciążliwościami dla terenów sąsiednich. Przy czym tak jak dla członków skarżącej wspólnoty zwiększą się uciążliwości komunikacyjne w związku z pojawieniem się nowych mieszkańców po zakończeniu przedmiotowej inwestycji, tak samo nowi mieszkańcy napotkają na analogiczne utrudnienia wynikające z faktu, że z tego samego układu komunikacyjnego, korzystają już inni, w tym m.in. skarżący. Natomiast to, że nieruchomość skarżących została zabudowana wcześniej, nie daje skarżącym żadnych dodatkowych uprawnień w korzystaniu z terenów publicznych, w szczególności z dróg o takim statusie. Co się zaś tyczy miejsc postojowych, to w sytuacji kiedy Wspólnota Mieszkaniowa, której członkami są skarżący, wyzbyła się praw do nieruchomości, na której mieli oni mieć zagwarantowane miejsca parkingowe, nie daje podstaw do uznania za słuszne ich roszczeń, by z uwagi na małą ilość miejsc postojowych na tym terenie, dla nowej zabudowy wprowadzić inne niż określone w przepisach wymagania, czy ograniczenia.

W ponownym postępowaniu, organ na podstawie art. 35 ust. 3 prawa budowlanego w zw. z art. 35 ust. 1 uPb, nałoży na inwestora - określając w tym względzie odpowiedni termin - obowiązek usunięcia wskazanych powyżej przez sąd nieprawidłowości, tak aby projekt zagospodarowania obejmował cały teren inwestycji i został sporządzony w sposób umożliwiający kontrolę w zakresie parametrów wskazanych w art. 35 ust. 1 uPb Po wykonaniu obowiązku przez inwestora, zweryfikuje obszar oddziaływania zamierzenia, w przypadku zmiany kręgu stron zawiadomi podmioty, którym taki przymiot przysługuje oraz wykona obowiązki jakie nakłada na niego art. 35 ust. 1 uPb i stosownie do okoliczności podejmie decyzje w sprawie, stosując się do pozostałych dyspozycji wynikających z art. 35 uPb oraz pozostałych przepisów, które ewentualnie znajdą w sprawie zastosowanie. Ponadto w ponownym postępowaniu jednoznacznie określony zostanie teren przedmiotowej inwestycji, szczególnie że organ II instancji dokonując jego korekty - bez słowa uzasadnienia w tym zakresie - "zgubił" dwie działki objęte zarówno wnioskiem o pozwolenie na budowę, jak i decyzją organu I instancji.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit."a" i "c". oraz 135 p.p.s.a. O kosztach orzeczono w oparciu o art. 200 w zw. z art. 205 § 2 w/w ustawy, zasadzając na rzecz skarżącej Wspólnoty [...] zł. tytułem uiszczonego wpisu od skargi, [...] zł. tytułem zastępstwa procesowego i [...] zł. tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.