Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie Sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędzia del. WSA Marcin Kamiński Protokolant starszy asystent sędziego Justyna Żurawska po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skarg kasacyjnych M. S., J. Z.-S., R. S., K. K., P. M., J. O.-W., M. K., I. G., M. L.-R., M. Z., W. R., B. S., T. B., A. K., U. J.-G., M. Ż., T. K., Ł. J., M. M., S. W., R. M., J. Ł., E. T., D. S.-C. oraz [...] sp. z o.o. z siedzibą w K. i [...] spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 3 października 2017 r. sygn. akt II SA/Kr 144/17 w sprawie ze skarg M. S., J. Z.-S., R. S., M. H., M. K., I. G., M. L.-R., M. Z., K. R., W. R., B. S., E. B.-Z., D. B., T. B., A. K., U. J.-G., P. M., K. K., M. Ż., T. K., Ł. J., M. M., S. W., R. M., J. Ł., E. T., P. K., D. S.-C., J. O.-W. oraz Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. oddala skargę kasacyjną M. S., J. Z.-S., R. S., K. K., P. M., J. O.-W., M. K., I. G., M. L.-R., M. Z., W. R., B. S., T. B., A. K., U. J.-G., M. Ż., T. K., Ł. J., M. M., S. W., R. M., J. Ł., E. T., D. S.-C., 2. umarza postępowanie kasacyjne wywołane skargą kasacyjną [...] sp. z o.o. z siedzibą w K. oraz [...] spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. z siedzibą w K., 3. zwraca [...] sp. z o.o. z siedzibą w K. oraz [...] spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. z siedzibą w K. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie po 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych uiszczonych tytułem wpisu sądowego od skargi kasacyjnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 3 października 2017 r., sygn. akt II SA/Kr 144/17, w punkcie pierwszym oddalił skargi M. S., J. Z.-S., R. S., M. H., M. K., I. G., M. L.-R., M. Z., K. R., W. R., B. S., E. B.-Z., D. B., T. B., A. K., U. J.-G., P. M., K. K., M. Ż., T. K., Ł. J., M. M., S. W., R. M., J. Ł., E. T., P. K., D. S.-C. i J.O.-W. na decyzję Wojewody [...] z [...] listopada 2016 r. w przedmiocie pozwolenia na budowę, w punkcie drugim, uwzględniając skargę Wspólnoty Mieszkaniowej "[...]" w K., uchylił tę decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z [...] sierpnia 2016 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę zespołu budynków mieszkalnych wielorodzinnych z usługami w części parteru oraz garażami podziemnymi wraz z zagospodarowaniem terenu, infrastrukturą techniczną i komunikacyjną oraz rozbiórką kolidującej infrastruktury technicznej na działkach wskazanych w decyzji.

M. S., J. Z.-S., R. S., K. K., P. M., J. O.-W., M. K., I. G., M. L.-R., M. Z., W. R., B. S., T. B., A. K., U. J.-G., M. Ż., T. K., Ł. J., M. M., S. W., R. M., J. Ł., E. T. oraz D. S.-C. (właściciele stanowiących odrębne nieruchomości lokali mieszkalnych w budynkach przy ul. [...], [...], [...], [...], [...] i [...] w K.) wnieśli skargę kasacyjną od rozstrzygnięcia zawartego w punkcie pierwszym wyroku Sądu pierwszej instancji. W skardze kasacyjnej zarzucili po pierwsze, naruszenie art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 50 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o własności lokali w zw. z art. 556 kc, art. 556³ kc i art. 574 kc w zw. z art. 32 ust. 4 pkt 1 Prawa budowlanego poprzez odmówienie skarżącym legitymacji do wniesienia skarg na decyzję Wojewody [...] z [...] listopada 2016 r., pomimo posiadanego przez nich interesu prawnego, w szczególności z uwagi na wpływ zamierzenia inwestycyjnego na ich indywidualne prawa i obowiązki związane z funkcjonowaniem stanowiących ich własność lokali mieszkalnych, a to wskutek wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji o pozwoleniu na budowę i pozwoleniu na użytkowanie obiektu, w którym lokale te zostały wyodrębnione, a wobec tego pozbawienie mieszkań statusu samodzielności i w następstwie zniesienie odrębnej własności lokali. Po drugie, naruszenie art. 1 § 1 i 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 8, art. 9, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. polegające na oddaleniu zamiast uwzględnienia skarg, pomimo iż żaden z organów nie wskazał okoliczności i argumentów, z których wynikałoby, że interesy skarżących nie zostaną naruszone przez realizację inwestycji w stopniu wykraczającym poza dopuszczalne normy, a w postępowaniu administracyjnym nie dopuszczono skarżących do udziału w charakterze stron, uniemożliwiając im czynny udział i ewentualne wypowiedzenie się co do zebranego materiału dowodowego i złożenie wniosków dowodowych, co skutkowało niepełnym i fragmentarycznym zebraniem i rozważeniem materiału dowodowego w zakresie spełnienia przez inwestycję przesłanki poszanowania występujących w obszarze oddziaływania obiektu uzasadnionych interesów osób trzecich określonych w art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego ze szczególnym uwzględnieniem przepisów dotyczących przesłaniania i zacieniania zawartych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

W oparciu o tak przytoczone podstawy kasacyjne wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

W odpowiedzi na ww. skargę kasacyjną uczestnicy postępowania – [...] Sp. z o.o. z siedzibą w K. i [...] Sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w K. – wnieśli o jej oddalenie.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie drugim wyroku WSA w Krakowie stało się przedmiotem skargi kasacyjnej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w K. i [...] Sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w K. W piśmie z 23 marca 2018 r. skarżący kasacyjnie uczestnicy postępowania cofnęli wywiedzioną od punktu drugiego wyroku Sądu pierwszej instancji skargę kasacyjną i wnieśli o umorzenie postępowania.

Rozpoznając skargi kasacyjne Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Obie podstawy kasacyjne zawarte w skardze kasacyjnej właścicieli lokali mieszkalnych w budynkach przy ul. [...], [...], [...], [...], [...] i [...] w K. sprowadzają się do zarzutu nieuprawnionego przyjęcia przez Sąd pierwszej instancji braku naruszenia interesu prawnego członków wspólnoty mieszkaniowej, którzy wnieśli skargę, czego konsekwencją było niezasadne oddalenie tychże skarg. W związku z tym konieczne jest przede wszystkim wyjaśnienie, co w tej sprawie uczynił również Sąd pierwszej instancji, że co prawda ustawodawca w art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2018 r. poz. 1202 ze zm.) chroni interesy prawne właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości sąsiednich w stosunku do nieruchomości, na której ma być realizowana inwestycja, jednakże właściciel lokalu mieszkalnego w budynku znajdującym się w obszarze oddziaływania projektowanego obiektu budowlanego, będący członkiem wspólnoty mieszkaniowej, może występować w charakterze strony w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę, obok wspólnoty mieszkaniowej tylko wtedy, gdy posiada własny, zindywidualizowany interes prawny, znajdujący oparcie w przepisach prawa powszechnie obowiązującego. Przez indywidualny interes prawny należy rozumieć interes dotyczący konkretnej osoby i odnoszący się bezpośrednio do jej sytuacji prawnej, której przepisy zapewniają ochronę w sferze prawa administracyjnego. Musi to być interes bezpośredni, konkretny, realny i znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, które uzasadniają zastosowanie normy prawa materialnego. Od tak pojmowanego interesu należy odróżnić interes faktyczny, wynikający z subiektywnego przekonania podmiotów domagających się udziału w postępowaniu administracyjnym, że powinni oni być stroną postępowania, opartego na pewnych okolicznościach faktycznych, nie znajdujących jednak oparcia w prawie materialnym i wynikających z nich uprawnieniach wymagających ochrony prawnej. Jak słuszne zaznaczył Sąd pierwszej instancji, "w realiach kontrolowanej sprawy, przyjęcie określonego obszaru oddziaływania obiektu, a zatem określenie, że konkretna nieruchomość gruntowa znajduje się w tym obszarze, nie oznacza z góry równocześnie, iż właściciele odrębnych lokali znajdujących się w budynku usytuowanym na takiej nieruchomości posiadają status stron".

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że od zasady stanowiącej, że właściciel (użytkownik wieczysty) nieruchomości znajdującej się w obszarze oddziaływania inwestycji jest – na podstawie art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego – stroną postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę tej inwestycji, mogą istnieć wyjątki wynikające z konstrukcji wspólnoty mieszkaniowej. Jak wynika z wyroku NSA z 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II OSK 758/16 "dopuszczalna jest bowiem wykładnia przepisów o zarządzie nieruchomością wspólną, z której wyodrębniono własność lokali, według której ograniczenia praw współwłaścicieli takiej nieruchomości mogą iść tak daleko, że nie tylko tracą oni na rzecz wspólnoty mieszkaniowej część uprawnień wynikających z prawa własności, ale także wiążące się z tym uprawnienia procesowe, mianowicie prawo do bycia stroną postępowania administracyjnego. Za taką wykładnią przemawia przede wszystkim cel konceptu prawnego, jakim jest wspólnota mieszkaniowa i wynikający z tego zarząd nieruchomością wspólną. Chodzi o to, aby w przypadku większej liczby lokali, a zatem większej liczby potencjalnych współwłaścicieli nieruchomości wspólnej (powyżej siedmiu), w celu sprawnego zarządzania nieruchomością wspólną obowiązkowo powoływać zarząd (art. 21 ustawy o własności lokali), który przejmuje niektóre uprawnienia i obowiązki współwłaścicieli nieruchomości wspólnej (art. 22 powołanej ustawy), ograniczając tym samym prawa współwłaścicieli nieruchomości wspólnej. W celu zapewnienia sprawnego zarządu nieruchomością wspólną konieczne może być też ograniczenie praw współwłaścicieli części wspólnych w ten sposób, że w postępowaniach administracyjnych związanych z nieruchomością wspólną występować jako strona będzie tylko wspólnota mieszkaniowa reprezentowana przez zarząd, a nie wszyscy współwłaściciele nieruchomości wspólnej".

W rozpoznawanej sprawie Wspólnota Mieszkaniowa "[...]" w K., reprezentująca interesy wszystkich skarżących właścicieli lokali mieszkalnych, wywiodła do Sądu pierwszej instancji skargę. Skarga ta została uwzględniona poprzez uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta [...] z [...] sierpnia 2016 r. (punkt drugi zaskarżonego wyroku). Tym samym każdy z właścicieli lokali mieszkalnych w budynkach przy ul. [...], [...], [...], [...], [...] i [...] – członków Wspólnoty Mieszkaniowej "[...]" w K. – by móc wnieść skutecznie skargę, zobowiązany był wykazać swój indywidualny interes prawny w sprawie. Tymczasem wskazani skarżący skargi oparli na następujących twierdzeniach. Podali, że są właścicielami wyodrębnionych lokali mieszkalnym w budynkach przy ul. [...], [...], [...], [...], [...] i [...] oraz członkami Wspólnoty Mieszkaniowej "[...]" w K., której budynki zostały zrealizowane na podstawie pozwoleń na budowę udzielonych [...] sp. z o.o. w K., wydanych z uwzględnieniem możliwości korzystania przez właścicieli nowych mieszkań z 94 miejsc postojowych zlokalizowanych na trzech działkach objętych zaskarżonym w rozpoznawanej sprawie pozwoleniem na budowę, tj. na działkach nr [...], [...] i [...], na których dotychczas znajdował się parking naziemny. Z faktu tego skarżący wywodzili swój indywidualny interes prawny, gdyż – jak twierdzili – utrata miejsc parkingowych na skutek realizacji inwestycji objętej zaskarżoną decyzją może oznaczać możliwość wzruszenia udzielonych [...] Sp. z o.o. w K. pozwoleń na budowę, a następnie pozwoleń na użytkowanie budynków przy ul. [...], [...], [...], [...], [...] i [...]. Zdaniem skarżących, "kwestia ta ma fundamentalne znaczenie dla bytu odrębnej własności lokali usytuowanych w blokach mieszkalnych przy ul. [...], [...], [...], [...], [...] i [...], ponieważ lokal w budynku niedopuszczonym do użytkowania nie będzie mógł być uznany za spełniający wszystkie wymagania, o których mowa w art. 2 ust. 1a ustawy o własności lokali, tj. wymogu samodzielności. W konsekwencji może to prowadzić do pozbawienia poszczególnych skarżących przysługującego im prawa odrębnej własności lokali, ponieważ nieważne będą umowy ustanawiające odrębną własność i sprzedaży tych lokali; ewentualna procedura naprawcza wiązać się będzie dla skarżących z obowiązkiem ponoszenia opłat quasi legalizacyjnych, uszczuplających sferę posiadanych przez nich praw majątkowych". Inaczej mówiąc, skarżący właściciele mieszkań twierdzili, że wykonanie zaskarżonego pozwolenia na budowę spowoduje zlikwidowanie parkingu, na którym znajdowało się 94 miejsc postojowych, które zostały uwzględnione przy wydawaniu pozwoleń na budowę budynków, w których znajdują się stanowiące ich własność lokale mieszkalne. To następnie spowoduje kolejno wzruszenie pozwoleń na budowę tych budynków i pozwoleń na ich użytkowanie. To zaś spowoduje nieważność umów o ustanowieniu odrębnej własności ich lokali mieszkalnych, czyli utratę przysługującego skarżącym prawa własności do tych nieruchomości.

W ocenie NSA, tak przedstawiony oraz uzasadniony interes jest jedynie interesem faktycznym, a nie prawnym członków wspólnoty mieszkaniowej w sprawie dotyczącej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę inwestycji na sąsiednich działkach. Interes faktyczny skarżących polega na tym, że na skutek wykonania zaskarżonego pozwolenia na budowę ulegną zmianie pewne okoliczności faktyczne, mianowicie zostanie zlikwidowany parking, z którego skarżący mogli do tej pory korzystać. Nie jest to jednakże równocześnie ich interes prawny, gdyż brak przepisu prawa, na który skarżący mogliby się powołać, aby poszukiwać ochrony przed tym, niewątpliwie niekorzystnym z ich punktu widzenia zdarzeniem. Przedstawiony przez skarżących ciąg zdarzeń prawnych, mających prowadzić do utraty prawa własności przysługującego im do lokali mieszkalnych stanowiących odrębne nieruchomości, jest z prawnego punktu widzenia nierealny. Twierdzenia skarżących nie mają oparcia w obowiązujących przepisach prawa. Nie chodzi przy tym jedynie o to, że skarżący tych przepisów nie wskazali, np. nie przytoczyli podstawy prawnej umożliwiającej wyeliminowanie z obrotu prawnego ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę na skutek późniejszej utraty odpowiedniej liczby zbilansowanych na sąsiedniej nieruchomości miejsc postojowych, lecz o to, że takich przepisów brak. To oznacza, że wszystkie opisane w skardze kasacyjnej dalsze, w ocenie skarżących, konsekwencje wyeliminowania z obrotu prawnego pozwolenia na budowę, jak np. cofnięcie pozwolenia na użytkowanie budynku mieszkalnego czy unieważnienie umów sprzedaży bądź "umów" ustanawiających odrębną własność lokalu, są nieuzasadnione. Nie wykazano też, by skarżący do działek nr [...], [...] i [...] posiadali jakikolwiek tytuł prawny, z którego wynika uprawnienie o charakterze cywilnoprawnym mogące świadczyć o posiadanym w rozpoznawanej sprawie interesie prawnym. Jest przy tym oczywiste, że takiego tytułu nie może zastąpić "służebność planistyczna", na którą skarżący się powołują. Nie przedstawiono dowodów na to, że każdemu z właścicieli lokali w budynkach mieszkalnych przy ul. [...], [...], [...], [...], [...] i [...] przysługuje służebność w znaczeniu ograniczonego prawa rzeczowego ustanowiona na tych działkach, ani też uprawnienie do korzystania z nich na podstawie stosunku zobowiązaniowego albo, jak twierdzą skarżący, że miejsca parkingowe zostały przyporządkowane "do mieszkań Wspólnoty Mieszkaniowej [...]". Tym samym, niezasadna jest podstawa kasacyjna dotycząca naruszenia art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 50 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy o własności lokali w zw. z art. 556 kc, 556³ kc i art. 574 kc w zw. z art. 32 ust. 4 pkt 1 Prawa budowlanego.

Na uwzględnienie nie zasługuje również druga podstawa kasacyjna zawarta w skardze kasacyjnej członków wspólnoty mieszkaniowej zawierająca zarzuty naruszenia art. 1 § 1 i 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 8, art. 9, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., sprowadzająca się do utożsamiania naruszenia interesu prawnego skarżących z naruszeniem przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1422 ze zm.) w zakresie naturalnego oświetlenia i nasłonecznienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi. Po pierwsze, jak zaznaczył to Sąd pierwszej instancji, skarżący byli dwukrotnie wzywani do wykazania naruszenia interesu prawnego, na które to wezwania odpowiadali jednobrzmiącymi pismami, z których wynikało, że naruszenia interesu prawnego upatrują jedynie w pozbawieniu ich miejsc postojowych na działkach nr [...], [...] i [...]. Już tylko z tego względu tak sformułowana podstawa kasacyjna nie mogła zostać uznana za zasadną, gdyż kwestie ewentualnego zacieniania czy przesłaniania lokali mieszkalnych i związane z nimi ewentualne naruszenia interesów prawnych zostały podniesione dopiero na etapie postępowania kasacyjnego. Ponadto, jak wyjaśniono na rozprawie przed NSA, kwestia ta może dotyczyć tylko jednej skarżącej kasacyjnie, mianowicie J. O.-W. oraz jedynie w zakresie naturalnego oświetlenia, gdyż tylko lokal mieszkalny tej skarżącej kasacyjnie znajduje się w budynku bezpośrednio sąsiadującym z projektowaną inwestycją i po jej południowej stronie. Wskazane kwestie oświetlenia i nasłonecznienia nie mogły być zatem brane pod uwagę przy ocenie legitymacji skarżących kasacyjnie do wniesienia skargi, co jednakże nie oznacza , że nie będą one mogły być rozważane w postępowaniu prowadzonym, na skutek uwzględnienia skargi Wspólnoty Mieszkaniowej "[...]" w K. i uchylenia decyzji organów obu instancji, przez Prezydenta Miasta [...]. Nie jest bowiem wykluczone, że poszczególni właściciele lokali mieszkalnych w budynku przy ul. [...], znajdującym się najbliżej planowanej inwestycji, po wykazaniu oddziaływania na ich lokale mieszkalne planowanej inwestycji, mogącego stanowić naruszenie warunków technicznych w zakresie naturalnego oświetlenia (§ 13 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie), nie zostaną uznani za osoby posiadające interes prawny, a tym samym za strony postępowania. Jak bowiem wskazał Sąd pierwszej instancji, organ administracji architektoniczno-budowlanej w ponownie prowadzonym postępowaniu "zweryfikuje obszar oddziaływania zamierzenia, w przypadku zmiany kręgu stron zawiadomi podmioty, którym taki przymiot przysługuje".

W tych okolicznościach sprawy NSA skargę kasacyjną właścicieli lokali mieszkalnych, jako niezasadną, oddalił na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302), o czym orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

Odnośnie do skargi kasacyjnej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w K. i [...] Sp. z o.o. sp.k. z siedzibą w K. wywiedzionej od rozstrzygnięcia zawartego w punkcie drugim wyroku WSA w Krakowie, to w piśmie z 23 marca 2018 r. skarżący kasacyjnie uczestnicy postępowania cofnęli wniesiony do NSA środek zaskarżenia. W związku z tym NSA, mając na uwadze art. 161 § 1 pkt 1 w zw. z art. 193 p.p.s.a., uznając, że w sprawie nie zachodzą okoliczności dotyczące niedopuszczalności cofnięcia skargi kasacyjnej, będąc związany tym cofnięciem, umorzył postępowanie kasacyjne. O powyższym orzekł w punkcie drugim wyroku, przy czym rozstrzygnięcie w związku z cofnięciem skargi kasacyjnej podjął na rozprawie z uwagi na treść art. 90 § 2 p.p.s.a., zgodnie z którym sąd może skierować sprawę na posiedzenie jawne i wyznaczyć rozprawę także wówczas, gdy sprawa podlega rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. NSA uznał, że rozstrzygnięcie o dopuszczalności cofnięcia skargi kasacyjnej powinno być wydane na rozprawie z tego powodu, że na rozprawie musiała być rozpoznana skarga kasacyjna właścicieli lokali mieszkalnych i w związku z tym w razie uwzględnienia tej skargi kasacyjnej, na podstawie art. 186 p.p.s.a. istniała możliwość objęcia rozstrzygnięciem także tej części wyroku, której dotyczyła tylko cofnięta skarga kasacyjna.

O zwrocie wpisów od skargi kasacyjnej NSA orzekł na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 i § 2 p.p.s.a w punkcie trzecim wyroku.