Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zofia Flasińska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędzia del. WSA Krzysztof Dziedzic Protokolant starszy inspektor sądowy Wioletta Lasota po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Wojewody [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 kwietnia 2015 r. sygn. akt II SA/Po 107/15 w sprawie ze skargi K. I. i A. I. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2014 r. Nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Wojewody [...] solidarnie na rzecz K. I. i A. I. kwotę 363 (trzysta sześćdziesiąt trzy) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2015 r., sygn. akt II SA/Po 107/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu skargi K. I. i A. I. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2014 r. w przedmiocie sprzeciwu wobec zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty K. z dnia [...] października 2014 r.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

W dniu 1 października 2014 r. do Starostwa Powiatowego w K. wpłynęło zgłoszenie Pani A. I. i Pana K. I. dotyczące zamiaru budowy budynku gospodarczego na działkach nr [...] i [...] w miejscowości K., gm. Ż.. Starosta K. decyzją z dnia [...] października 2014 r., na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 1 ustawy z 7 lipca 1994 - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409), zgłosił sprzeciw w przedmiotowej sprawie.

Na skutek odwołania A. I. i K. I. od powyższej decyzji Wojewoda [...] decyzją z [...] grudnia 2014 r. uchylił decyzję w części przywołującej podstawę prawną - art. 30 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 poz. 1409) i w to miejsce wskazał podstawę prawną tj. art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego, w pozostałej części zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

W motywach rozstrzygnięcia Wojewoda stwierdził, że decyzja organu I instancji została doręczona inwestorowi w terminie, o jakim mowa w art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego. Wyjaśnił, że zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowanego pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m powierzchni działki. Natomiast § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne oraz zawarte w § 13, 60 i 271-273, dopuszcza się sytuowanie budynku gospodarczego i garażu o długości mniejszej niż 5,5 m i o wysokości mniejszej niż 3 m bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 m ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych. W analizowanym przypadku należy mieć również na względzie § 12 ust. 3 ww. rozporządzenia, który stanowi, iż usytuowanie budynku na działce budowlanej w sposób, o którym mowa w ust. 2 i 3, powoduje objęcie sąsiedniej działki budowlanej obszarem oddziaływania w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego. Przez obszar oddziaływania należy rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu.

Procedura budowy budynku gospodarczego w drodze zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych uniemożliwia natomiast udział w postępowaniu właścicielom sąsiedniej, narażonej na uciążliwość nieruchomości, a co za tym idzie uniemożliwia im zajęcie stanowiska w sprawie budowy budynku gospodarczego w odległości mniejszej niż 3 m od granicy działki, stanowiącej ich własność. Tylko w przypadku procedury pozwolenia na budowę zostają zabezpieczone interesy stron postępowania (wypowiedzenia się co do lokalizacji inwestycji oraz do wniesienia ewentualnych zastrzeżeń i uwag co do uciążliwości planowanych inwestycji) znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu.

Odnosząc się do kwestii poruszanych w odwołaniu, Wojewoda [...] przeanalizował obszar oddziaływania obiektu jakim w tym przypadku jest budynek gospodarczy. Z rysunku załączonego do akt sprawy (str. 10) wynika, że przedmiotowy budynek planowany jest w granicy z działką nr ewid. [...], stąd ww. działka znajduje się w obszarze oddziaływania obiektu. W związku z powyższym właściciele działki nr ewid. [...] winni być stronami postępowania w sprawie przedmiotowej budowy budynku gospodarczego. Badana decyzja została wydana na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 1 Prawa budowlanego, zgodnie z którym właściwy organ wnosi sprzeciw, jeżeli zgłoszenie dotyczy budowy lub wykonywania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę. W niniejszej sprawie decyzja sprzeciwu powinna być wydana na podstawie art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego, który stwierdza, iż właściwy organ może nałożyć, w drodze decyzji, o której mowa w ust. 5, obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych objętych obowiązkiem zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli ich realizacja może naruszać ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub spowodować wprowadzenie, utrwalenie bądź zwiększenie ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich.

W ocenie organu odwoławczego zgodnie z art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego, zamierzone przedsięwzięcie w odległości mniejszej niż 3 m od granic sąsiednich działek może spowodować wprowadzenie, utrwalenie bądź zwiększenie ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich. Konieczne jest w związku z tym zapewnienie udziału w postępowaniu właścicielom nieruchomości, których owe uciążliwości mogą dotyczyć.

Organy przyjęły, że zasadne było wniesienie w drodze decyzji sprzeciwu Starosty wobec dokonanego zgłoszenia. W związku z powyższym w momencie złożenia wniosku o pozwolenie na budowę, zostaną ustalone wszystkie strony postępowania, którym będzie przysługiwać możliwość zapoznania się z dokumentacją i projektem budowlanym, a co za tym idzie, umożliwienie stronom wypowiedzenia się co do lokalizacji inwestycji oraz do wniesienia ewentualnych zastrzeżeń i uwag. Udział w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę obiektu budowlanego innych podmiotów, jako stron postępowania, poza inwestorem nie oznacza że niemożliwe będzie uzyskanie pozwolenia na budowę obiektu i że tym samym dojdzie do ograniczenia prawa do zabudowy nieruchomości.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wnieśli K. I. i A. I., zarzucając naruszenie art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 11 k.p.a., art. 77 §1 k.p.a., art. 80 k.p.a. oraz 107 § 2 i § 3 k.p.a., art. 30 ust. 7 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane, art. 32 ust. 1 Konstytucji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga jest zasadna.

Sąd wskazał, że właściwy organ wnosi sprzeciw, jeżeli zgłoszenie m.in. dotyczy budowy lub wykonywania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę (art. 30 ust. 6 pkt 1 Prawa budowlanego). Ponadto stosownie do treści art. 30 ust. 7 Prawa budowlanego właściwy organ może nałożyć, w drodze decyzji, o której mowa w ust. 5, obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych objętych obowiązkiem zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli ich realizacja może naruszać ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub spowodować: 1) zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia; 2) pogorszenie stanu środowiska lub stanu zachowania zabytków; 3) pogorszenie warunków zdrowotno-sanitarnych; 4) wprowadzenie, utrwalenie bądź zwiększenie ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich.

Zdaniem Sądu, z powyższych przepisów wynika, że organ administracji w sytuacji wystąpienia którejkolwiek z przesłanek w nich zawartych, może nałożyć na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę na roboty objęte zgłoszeniem. Oznacza to dalej, że organ nie jest uprawniony do jej wydania w oparciu jedynie o potencjalną możliwość wystąpienia przesłanek z art. 30 ust. 7 Prawa budowlanego, a musi się w tej mierze oprzeć na konkretnych, poczynionych przez siebie ustaleniach stwierdzających, jakie regulacje miejscowego planu zostaną naruszone, bądź ograniczenia lub uciążliwości wprowadzi, utrwali bądź zwiększy wykonanie robót budowlanych wskazanych w zgłoszeniu. W przypadku decyzji o charakterze uznaniowym, to na organie ciąży obowiązek szczególnej dbałości o dokonanie prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy oraz staranne wyjaśnienie stronie motywów, którymi kierował się organ przy wydaniu rozstrzygnięcia. Dokonanie tych czynności wymaga następnie ich odzwierciedlenia w uzasadnieniu podjętej decyzji. Uzasadnienie powinno stwarzać bowiem możliwość kontroli prawidłowości toku rozumowania organu wydającego decyzję oraz motywów tego rozstrzygnięcia nie tylko przez stronę i organ wyższego stopnia, ale również i przez sąd administracyjny.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy skarżący zgłosili Staroście zamiar budowy budynku gospodarczego do 25 m². Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m², przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m² powierzchni działki. Zgodnie zaś z art. 30 ust. 1 pkt 1 tej ustawy zgłoszenia właściwemu organowi wymaga, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 3 budowa, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1-3, 5-19 i 20a-21. Z załączonego przez inwestora do zgłoszenia projektu budowlanego budynku gospodarczego wynika, że budynek gospodarczy wybudowany będzie z cegły na fundamencie o głębokości 0,8 m, z dachem jednospadowym o konstrukcji drewnianej, pokryty blacho-dachówką o wymiarach 5,45 x 2,75 + 2,5 x 4 = 24,44 m². Wysokość budynku zaplanowano na 2,99 m wraz z murkiem ogniowym 3,20 m. Planowany budynek będzie tej samej wysokości (2,99 m) i będzie przylegał całą powierzchnią ściany do ściany budynku gospodarczego sąsiadów. Z załączonych map wynika, że budynek będzie usytuowany w granicy z działką sąsiednią nr [...] oraz w odległości 3 m od niezabudowanej działki sąsiedniej [...]. Wody opadowe zostaną rozprowadzone do gruntu na terenie działki inwestorów. Nadto do zgłoszenia zamiaru budowy przedmiotowego budynku skarżący dołączyli zgodę sąsiadów – właścicieli działki [...] – na dostawienie planowanego budynku gospodarczego w granicy z działką [...].

W ocenie Sądu, organ błędnie przyjął, że planowany budynek posadowiony będzie w granicy z działką sąsiednią o numerze [...], gdyż już z akt administracyjnych I instancji wynika, że działka [...] uległa podziałowi na działki o numerach [...] i [...] i następnie działka [...] została nabyta przez skarżących. Skutkiem powyższego w zgłoszeniu wskazano, że planowany budynek gospodarczy posadowiony będzie na działkach [...] i [...] i sąsiadujących z działką [...] (k. 1-10 akt adm. I inst.). Powyższe uchybienie potwierdza zarzut skarżących o braku należytego ustalenia stanu faktycznego sprawy w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy przez organ II instancji, co stanowi to naruszenie art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a.

Ponadto organ odwoławczy przyjął, że konieczne jest objęcie sąsiedniej działki [...] obszarem oddziaływania w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawa budowanego z uwagi na usytuowanie planowanego obiektu w granicy z tą działką (§12 ust. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, Dz.U. z 2002r. Nr 75, poz. 690 ze zm.), dalej "rozporządzenie". Zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia, w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne oraz zawarte w § 13, 60 i 271-273, dopuszcza się sytuowanie budynku gospodarczego i garażu o długości mniejszej niż 5,5 m i o wysokości mniejszej niż 3 m bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 m ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych. W ocenie Sądu, nie ulega wątpliwości, że wydanie przez organy decyzji w oparciu o art. 30 ust. 7 Prawa budowlanego, skutkujące nałożeniem na skarżącego obowiązku uzyskania decyzji pozwolenia na budowę jest prawnie dopuszczalne, ale musi znajdować poparcie w przepisach prawa i konkretnie odnosić się do okoliczności danej sprawy, a nie opierać się na ogólnikowych stwierdzeniach, które nie mogą być skontrolowane (por. wyrok WSA z dnia 30 grudnia 2009 r. sygn. II SA/Go 955/09). Tym bardziej, że z treści przepisu art. 30 ust. 7 wynika możliwość, a nie obowiązek uzyskania decyzji o pozwoleniu do wykonanie określonych robót budowanych. Organy administracji I, jak i II instancji, przyjmując konieczność uczestnictwa właścicieli działki [...] w postępowaniu administracyjnym w celu ochrony ich interesów, nie uwzględniły, że do zgłoszenia dołączono zgodę tych osób na posadowienie przedmiotowego budynku w granicy z ich działką. Nadto decyzja I i II instancji zostały skutecznie doręczone właścicielom działki [...].

W orzecznictwie Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie już wskazywano, że w celu oceny, czy nie zostały naruszone uzasadnione interesy osób trzecich w rozumieniu art. 5 Prawa budowlanego, konieczne jest ustalenie, czy wzniesienie danego obiektu budowlanego odpowiada warunkom techniczno - budowlanym i czy nie powoduje pogorszenia warunków sanitarnych oraz uciążliwości dla otoczenia. Ochrona uzasadnionych interesów osób trzecich w Prawie budowlanym nakazuje równe traktowanie obu stron. Wiąże się to z możliwością prawidłowego korzystania z nieruchomości zarówno przez inwestorów jak i właścicieli sąsiednich nieruchomości. Organy winny zatem uwzględnić, że na działce [...] znajduje się już usytuowany w granicy z działką skarżących [...] budynek gospodarczy. Planowany budynek gospodarczy będzie na tej samej długości ściany przylegać na istniejącego już budynku gospodarczego na działce sąsiedniej. Nadto jak już to podkreślali skarżący udzielili oni zgodny na posadowienie na działce [...] budynku gospodarczego w granicy z ich działką i dysponują zgodą właścicieli tej działki sąsiedniej na usytuowanie w granicy projektowanego budynku gospodarczego o powierzchni do 25 m² i wymiarach spełniających wymogi § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia.

Sąd wskazał, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy winny zastosować się do argumentacji przedstawionej przez Sąd w uzasadnieniu niniejszego wyroku, w szczególności prawidłowo ocenić cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zgodę właścicieli sąsiedniej nieruchomości na posadowienie planowanego budynku w granicy z działką [...] oraz istniejące posadowienie budynków gospodarczych na działkach sąsiednich w granicy z działką skarżących, a następnie szczegółowo wskazać podstawy faktyczne i prawne rozstrzygnięcia w uzasadnieniu decyzji zgodnie z art. 107 § 3 kpa. Nadto, organy winny ustosunkować się do argumentacji i zarzutów skarżących, czego brak w zaskarżonej decyzji.

Skargę kasacyjną od tego wyroku wniósł Wojewoda [...], opierając ją na podstawach:

I. naruszenia prawa materialnego, tj.

1. art. 30 ust. 7 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.) poprzez przyjęcie, że organ nie jest uprawniony do wydania decyzji o sprzeciwie i zobowiązania strony do uzyskania pozwolenia na budowę w oparciu o potencjalną możliwość wystąpienia przesłanek określonych w art. 30 ust. 7 pkt 4, podczas gdy powołany przepis pozwala na wydanie takiej decyzji w oparciu o potencjalną możliwość wystąpienia przesłanek w nim określonych,

2. art. 30 ust. 7 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane w zw. z § 12 ust. 3 pkt 4 oraz § 12 ust. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r., Nr 75, poz. 690 ze zm.) poprzez przyjęcie, że to organ uznał, że konieczne jest objęcie sąsiedniej działki obszarem oddziaływania w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego, podczas gdy skutek w postaci objęcia działki sąsiedniej tym obszarem wynika wprost z przepisu § 12 ust. 4 rozporządzenia w razie lokalizacji obiektu określonej w § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia,

3. art. 30 ust. 5 i 7 Prawa budowlanego poprzez przyjęcie, że wskutek uchylenia zaskarżonym wyrokiem decyzji organów obu instancji możliwe i konieczne jest prowadzenie dalszego postępowania wyjaśniającego w sprawie zasadności wniesienia sprzeciwu, podczas gdy w konsekwencji upływu terminu 30 dni do wniesienia sprzeciwu, w razie uchylenia decyzji o sprzeciwie, ponowne wniesienie sprzeciwu i tym samym prowadzenie dalszego postępowania jest bezprzedmiotowe i możliwe jest jedynie jego umorzenie.

II. naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisów:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. za rt. 7, 77 § 1, 80, 107 § 3 k.p.a. poprzez przyjęcie, że stan faktyczny sprawy nie został dokładnie wyjaśniony i uzasadniony w decyzji, podczas gdy w ocenie organu stan faktyczny sprawy został wyjaśniony w sposób wystarczający i zarazem adekwatny do przedmiotu sprawy i w granicach określonych przepisem art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego oraz, że uzasadnienie decyzji odpowiada przedmiotowi sprawy i poczynionym ustaleniom.

Organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie wyroku i oddalenie skargi oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną uczestnicy postępowania A. I. i K.I. wnieśli o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżony wyrok, pomimo częściowo błędnego uzasadnienia, odpowiada prawu.

W skardze kasacyjnej podniesiono zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 30 ust. 7 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.) poprzez przyjęcie, że organ nie jest uprawniony do wydania decyzji o sprzeciwie i zobowiązania strony do uzyskania pozwolenia na budowę w oparciu o potencjalną możliwość wystąpienia przesłanek określonych w art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego. Zgodnie z tym przepisem właściwy organ może nałożyć, w drodze decyzji, o której mowa w ust. 5, obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych objętych obowiązkiem zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1, jeżeli ich realizacja może spowodować wprowadzenie, utrwalenie bądź zwiększenie ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich. Organ ma rację, że w przepisie tym jest mowa o co najmniej potencjalnym ("może spowodować") skutku realizacji planowanej inwestycji w postaci wprowadzenia, utrwalenia bądź zwiększenia ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich. Jednakże skutek ten (choćby potencjalny) powinien być przez organ konkretnie wskazany. Sąd I instancji prawidłowo stwierdził, że decyzja wydana na podstawie art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego musi konkretnie odnosić się do okoliczności danej sprawy, a nie opierać się na ogólnikowych stwierdzeniach organu o negatywnym oddziaływaniu inwestycji na nieruchomość sąsiednią. Rolą organu powołującego się na zastosowanie art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego jest to, aby przekonanie o istnieniu stanu wynikającego z treści tego przepisu nie było zupełnie dowolne. W tej sprawie organ wskazał jedynie, że przedmiotowy budynek planowany jest w granicy z działką sąsiednią, stąd działka ta znajduje się w obszarze oddziaływania obiektu i z tego powodu powinno być prowadzone postępowanie o pozwolenie na budowę z udziałem właścicieli nieruchomości sąsiedniej. Organ nie wskazał żadnych konkretnych uciążliwości dla właścicieli działki sąsiedniej, które spowoduje budowa planowanego budynku gospodarczego. Zatem zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego, choć częściowo zasadny w zakresie wykładni tego przepisu nie może prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku, gdyż zastosowanie tego przepisu przez Sąd było prawidłowe. W związku z powyższym niezasadny jest również zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, 77 § 1, 80, 107 § 3 k.p.a., gdyż Sąd I instancji prawidłowo uznał, że organ nie wykazał konkretnych uciążliwości dla nieruchomości sąsiedniej, które uzasadniałyby zastosowanie art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego w zw. z § 12 ust. 3 pkt 4 oraz § 12 ust. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, wskazać należy, iż słusznie w skardze kasacyjnej podniesiono, że skutek w postaci objęcia działki sąsiedniej obszarem oddziaływania obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego wynika wprost z przepisu § 12 ust. 4 rozporządzenia w razie lokalizacji obiektu określonej w § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia. Przepis § 12 ust. 3 pkt 4 rozporządzenia stanowi, iż w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne oraz zawarte w § 13, 60 i 271-273, dopuszcza się sytuowanie budynku gospodarczego i garażu o długości mniejszej niż 5,5 m i o wysokości mniejszej niż 3 m bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości nie mniejszej niż 1,5 m ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych. Natomiast zgodnie z § 12 ust. 4 rozporządzenia, usytuowanie budynku na działce budowlanej w sposób, o którym mowa w ust. 2 i 3, powoduje objęcie sąsiedniej działki budowlanej obszarem oddziaływania w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego. Przez obszar oddziaływania należy rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu. Zatem ponadnormatywne zbliżenie budynku gospodarczego lub garażu o określonych wymiarach do granicy z działką sąsiednią powoduje, iż z mocy prawa działka sąsiednia zostaje objęta obszarem oddziaływania danej inwestycji w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, takie zbliżenie do granicy z działką sąsiednią (lub budowa w granicy) niewielkiego obiektu budowlanego objętego obowiązkiem dokonania zgłoszenia nie przesądza jednak automatycznie o obowiązku organu zgłoszenia sprzeciwu na podstawie art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego. W przepisie tym jest mowa o "możliwości" nałożenia przez organ obowiązku uzyskania pozwolenia na wykonanie określonego obiektu lub robót budowlanych, a nie o obowiązku organu zastosowania dyspozycji tego przepisu. Zatem w zależności od okoliczności konkretnej sprawy organ powinien ocenić czy oddziaływanie planowanej inwestycji na sąsiednią działkę będzie rzeczywiście powodować negatywne skutki i ustalić czy właściciel tej sąsiedniej działki na takie skutki się godzi. Jeżeli właściciel działki sąsiedniej wyraża zgodę na planowaną inwestycję, to zbytnim formalizmem i obciążeniem do inwestora byłoby prowadzenie postępowania administracyjnego o pozwolenie na budowę z udziałem właściciela nieruchomości sąsiedniej.

W tej sprawie z ustaleń Sądu I instancji wynika, że na działce sąsiedniej nr [...] znajduje się już usytuowany w granicy z działką skarżących [...] budynek gospodarczy. Planowany budynek gospodarczy będzie na tej samej długości ściany przylegać na istniejącego już budynku gospodarczego na działce sąsiedniej. Nadto właściciele działki sąsiedniej udzielili zgody na posadowienie na działce nr [...] budynku gospodarczego w granicy z ich działką. Zatem Sąd I instancji słusznie uznał, że w okolicznościach tej sprawy brak było podstaw do zastosowania przez organ art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego w zw. z § 12 ust. 3 pkt 4 oraz § 12 ust. 4 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych i nałożenia na inwestorów obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę przedmiotowego budynku gospodarczego.

Uzasadniony jest natomiast zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 30 ust. 5 i 7 Prawa budowlanego poprzez przyjęcie, że wskutek uchylenia zaskarżonym wyrokiem decyzji organów obu instancji możliwe i konieczne jest prowadzenie dalszego postępowania wyjaśniającego w sprawie zasadności wniesienia sprzeciwu. Skoro Sąd I instancji przesądził, że przepis art. 30 ust. 7 pkt 4 Prawa budowlanego nie może mieć w tej sprawie zastosowania, to organ słusznie wskazał, że prowadzenie dalszego postępowania jest bezprzedmiotowe i możliwe jest jedynie jego umorzenie. To uchybienie Sądu nie miało jednak wpływu na wynik sprawy.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.