Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) Protokolant: starszy inspektor sądowy Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Dyrektora [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lipca 2017 r. sygn. akt II SAB/Wa 109/17 w sprawie ze skargi P.P. na bezczynność Dyrektora [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Dyrektora [...] na rzecz P.P. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 28 marca 2017r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 13 lipca 2017r. sprawy ze skargi P. P. na bezczynność Dyrektora [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej: zobowiązał Dyrektora [...] do rozpatrzenia wniosku skarżącego P. P. z dnia 27 listopada 2016r. o udostępnienie informacji publicznej w części dotyczącej pkt 4, 7, 9, 9a, 9g, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy; nadto stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; w pozostałej części oddalił skargę; oraz zasądził od Dyrektora [...] na rzecz skarżącego P. P. kwotę 100zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wyrok powyższy został wydany w następstwie ustalenia, iż w skardze z dnia 26 stycznia 2017r., sprecyzowanej pismem z dnia 9 marca 2017r., P. P. zarzucił Dyrektorowi [...] bezczynność w rozpoznaniu jego wniosku z dnia 27 listopada 2016r. oraz z dnia 30 grudnia 2016r., wnosząc o zobowiązanie organu do ich niezwłocznego rozpoznania i zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu oraz o przyznanie sumy pieniężnej w wysokości połowy maksymalnej wysokości kwoty określonej w art. 154 § 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016r. poz. 718 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływanej jako "P.p.s.a.".

W skardze wskazano, iż w dniu [...] grudnia 2016r. Dyrektor [...] wydał decyzję administracyjną odmawiającą udostępnienia informacji publicznej z pkt 9a wniosku z dnia 27 listopada 2016r. Od decyzji tej skarżący złożył odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. W dniu 30 grudnia 2016r. skarżący zwrócił się ponownie do Dyrektora [...], bowiem organ nie udzielił odpowiedzi na pytania oznaczone jako: nr 2, nr 3, nr 4, nr 7, nr 9, nr 9d, nr 9e, nr 9f, nr 9g wniosku z dnia 27 listopada 2016r oraz jednocześnie doprecyzował pytania oznaczone jako nr 5 i nr 8 w tymże wniosku. Dyrektor [...] oznajmił, iż jego odpowiedź udzielona w piśmie z dnia 11 grudnia 2016r. była "adekwatna do zadanych pytań i udzielona w pełnym zakresie, jakim było to możliwe". Dalej skarżący wskazał, iż organ ów -otrzymawszy w dniu 17 lutego 2017r. decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 7 lutego 2017r. uchylającą jego decyzję z dnia [...] grudnia 2016r. i przekazującą sprawę do ponownego rozpatrzenia - nie dotrzymał ustawowego terminu udostępnienia informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor [...] wnosił o oddalenie skargi i zasądzenie kosztów postępowania, a wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne dodał, że w zakresie w jakim treść wniosku obejmowała wynagrodzenia na rzecz N. P., wydana została decyzja z dnia [...] grudnia 2016r. o odmowie udostępnienia informacji publicznej, zaś Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia [...] lutego 2017r. nr uchyliło powyższą decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia. Organ wskazał także, że w wiadomości e-mail z dnia 30 grudnia 2016r. skarżący nie wystąpił o żadne nowe informacje publiczne, a jedynie zamieścił opartą na własnych subiektywnych ocenach polemikę z odpowiedziami, których organ terminowo udzielił. Wskazano, że organ dołożył wszelkich starań, aby uczynić zadość oczekiwaniom skarżącego, mimo lakonicznego i daleko nieprecyzyjnego sformułowania zapytań.

W piśmie z dnia 7 lipca 2017r. skarżący podtrzymał zarzuty skargi stwierdzając, że do dnia wniesienia skargi organ pozostawał w bezczynności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, powołanym na wstępie wyrokiem uznał, że skarga w części zasługuje na uwzględnienie. Powołując się na przepisy ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2015r. poz. 2058 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływanej jako "u.d.i.p.", Sąd I instancji wskazał, iż nie budzi wątpliwości, że Dyrektor [...], jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Zobowiązane do udzielenia informacji publicznej zostały nie tylko władze publiczne, lecz również podmioty wykonujące zadania publiczne, nie będące organami władzy publicznej (vide: wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2010r. sygn. akt I OSK 851/10, Lex nr 737513), a tym samym Sąd uznał, iż została spełniona przesłanka podmiotowa dostępu do informacji publicznej. Oceniając natomiast treść pytań sformułowanych we wniosku z dnia 27 listopada 2016r. Sąd I instancji uznał, iż wnioskowane informacje stanowią informacje publiczne i tym samym w rozpoznawanej sprawie została spełniona także przesłanka przedmiotowa.

Sąd wskazał, że Dyrektor [...] do dnia zamknięcia rozprawy pozostawał bezczynny co do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia 27 listopada 2016r. o udostępnienie informacji publicznej w części dotyczącej pkt nr 4, nr 7, nr 9, nr 9a, nr 9g. Zatem skarga na bezczynność tegoż organu w tej części jest zasadna i z tego powodu Sąd zobowiązał organ do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia 27 listopada 2016r. o udostępnienie informacji publicznej w ww. zakresie w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy.

Jednocześnie Sąd I instancji stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie miało miejsce rażące naruszenie prawa, bowiem działanie organu nie wskazywało, aby stwierdzona bezczynność charakteryzowała się lekceważeniem bądź ignorowaniem skarżącego. Zdaniem Sądu miała miejsce odmienna ocena w zakresie stosowania przepisów u.d.i.p., zaś sama odpowiedź organu na wniosek skarżącego nastąpiła już w dniu 11 grudnia 2016r. i z tego samego powodu Sąd oddalił skargę w zakresie przyznania skarżącemu sumy pieniężnej.

Zdaniem Sądu I instancji nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skarżącego, mówiący że organ pozostaje bezczynnym w zakresie udostępnienia informacji co do pkt. 2 oraz pkt 3 wniosku w zakresie "kopii odpowiedzi, o których mowa w pkt. 2 powyżej", bowiem powyższe odpowiedzi zamieszczone są na stronie internetowej [...]. Jeśli bowiem organ wskazuje link do strony internetowej, na której znajduje się żądana informacja publiczna, to nie ma obowiązku przesyłać odrębnej odpowiedzi. Z kolei w pkt 9d wniosku, skarżący zażądał podania "kosztu zużycia energii elektrycznej N. za miesiąc listopada 2016 roku". W tym zakresie organ udzielił żądanej informacji podając w piśmie z dnia 11 grudnia 2016r., że nie otrzymał jeszcze faktury. Zatem skoro nie wystawiono organowi faktury za zużycie energii elektrycznej, to nie można od niego oczekiwać, aby podał te koszty i w tej sytuacji nie sposób uznać, iż organ pozostawał bezczynny w udostępnieniu powyższej informacji. Na pytanie zawarte w pkt 9e wniosku z dnia 27 listopada 2016r. dotyczące "kosztu przeprowadzonych przez N. działań reklamowych dotyczących koncertu", organ w piśmie z dnia 11 grudnia 2016r. odpowiedział: "Ad. 9/e – "N. nie poniósł żadnych kosztów związanych z działaniami reklamowymi, są one wykonywane przez pracownika w ramach obowiązków wynikających z umowy o pracę", a zatem udostępnił żądaną informację publiczną. Natomiast wskazanie przez skarżącego w piśmie z dnia 30 grudnia 2016r., że "udzielona informacja zdaje się nie polegać na prawdzie, choćby wydruk plakatów winien mieć swój koszt", jest jedynie polemiką z organem i jeśli nadal pozostaje on w takim przekonaniu, to w tym względzie służą skarżącemu określone środki prawne za udzielenie informacji niezgodnej z prawdą. Co zaś się tyczy pytania oznaczonego we wniosku nr 9f o wartość kosztów działań reklamowych dotyczących koncertu przeprowadzonych zasobami własnymi N., to organ w piśmie z dnia 11 grudnia 2016r. wskazał, iż "wartość jak w pkt 8 – pozostaje niewymierna", a zatem udzielił żądanej informacji. Sąd przy tym podkreślił, iż nie można podmiotowi zobowiązanemu do udostępnienia informacji publicznej zarzucać bezczynności, jeśli udostępnione informacje nie satysfakcjonują wnioskodawcę.

Ponadto Sąd I instancji wskazał, że pytania zawarte w kolejnym wniosku z dnia 30 grudnia 2016r., a mianowicie: "Ad.5 – wnoszę o sprecyzowanie jakie inne niż koncert wydarzenia odbywały się w N. w dniu [...].11.2016, Ad.8 – wnoszę o sprecyzowanie kiedy (data) i z jaką intensywnością (np. mailing do ilu osób, ilość plakatów) poszczególne działania miały miejsca", stanowią oddzielny wniosek o udostępnienie informacji publicznej, który podlega rozpatrzeniu w odrębnej sprawie administracyjnej, bowiem stanowisko przeciwne prowadziłoby do sytuacji poszerzania się danej sprawy administracyjnej do hipotetycznie nieokreślonej ilości udostępnianiach informacji publicznej poprzez "sprecyzowanie".

W skardze kasacyjnej, zaskarżając powyższy wyrok w zakresie pkt 1, 2 i 4, Dyrektor [...] zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie tj.:

a) art. 149 § 1 P.p.s.a. Poprzez zobowiązanie organu do dokonania czynności mimo wydania w tym zakresie decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej (pkt 4 i 9a wniosku) oraz udzielenia odpowiedzi możliwie adekwatnych do zapytania (pkt 7 i 9g),

b) art. 6 ust. 1 u.d.i.p. poprzez uznanie za informację publiczną danych, których organ nie posiada, przykładowo wobec braku możliwości określenia kosztów związanego z koncertem sprzątania pomieszczeń N. przez etatowych pracowników, otrzymujących wynagrodzenia w systemie miesięcznym.

Równocześnie - z ostrożności procesowej - wskazano, iż w razie uznania przez Sąd, że powyższe nie stanowi naruszenia prawa materialnego, wniesiono o potraktowanie ww. zarzutów jako zarzuty naruszenia przepisów postępowania, mających istotny wpływ na wynik sprawy.

Wskazując na powyższe skarżący kasacyjnie wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie punktów 1-2, oraz 4 sentencji, oddalenie skargi lub ewentualnie o umorzenie postępowania sądowoadministracyjnego jako bezprzedmiotowego, ewentualnie o skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, zasądzenie kosztów, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną, skarżący P. P. wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Postępowanie kasacyjne oparte jest na zasadzie związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej i podstawami zaskarżenia wskazanymi w tej skardze. Zakres sądowej kontroli instancyjnej jest zatem określony i ograniczony wskazanymi w skardze kasacyjnej przyczynami wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku sądu I instancji. Jedynie w przypadku, gdyby zachodziły przesłanki, powodujące nieważność postępowania sądowoadministracyjnego, określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny mógłby podjąć działania z urzędu, niezależnie od zarzutów wskazanych w skardze kasacyjnej. W niniejszej sprawie nie stwierdzono takich przesłanek.

W badanej skardze kasacyjnej postawione zostały dwa zarzuty. Odnosząc się do ich charakteru wypada skonstatować, iż tylko zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 u.d.i.p. może być zaklasyfikowany jako zarzut naruszenia prawa materialnego. Natomiast przepis art. 149 § 1 P.p.s.a. jest typową normą procesową określającą treść rozstrzygnięcia sądu administracyjnego w razie uwzględnienia skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy. Przyjmuje się bowiem, że przepisami prawa procesowego są normy instrumentalne, określające drogę i sposób dochodzenia uprawnień wynikających z norm materialnoprawnych, służące realizacji obowiązków i uprawnień określonych normami prawa materialnego (vide: wyrok NSA z dnia 17 lutego 2005r. sygn. akt OSK 1735/04; wyrok NSA z dnia 10 maja 2006r. sygn. akt II OSK 1356/05; wyrok NSA z dnia 7 marca 2006r. sygn. akt II FSK 523/05, www.orzeczenia.nsa.gov.pl ). Powyższa nieumiejętność w klasyfikowaniu zarzutu kasacyjnego nie stanowi jednak bariery w jego ocenie w toku niniejszej sprawy uznając, iż stanowi on zarzut naruszenia przepisów postępowania (art. 174 pkt 2 P.p.s.a.) (vide: uchwała NSA w pełnym składzie z dnia 26 października 2009r. sygn. akt I OPS 10/09 www.orzeczenia.nsa.gov.pl ).

Z powyższego wynika, iż badaną skargę kasacyjną oparto na obu podstawach kasacyjnych, przewidzianych w art. 174 pkt 1 i 2 P.p.s.a., zarzucając Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie przepisów postępowania w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W sytuacji podniesienia obu podstaw kasacyjnych, zasadą jest w pierwszej kolejności rozpoznanie zarzutów procesowych, ponieważ dopiero po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez sąd I instancji przepis prawa materialnego (vide: wyrok NSA z dnia 9 marca 2005r. sygn. akt FSK 618/04, https://orzeczenia.nsa.gov.pl ).

Przepis art. 149 § 1 P.p.s.a. stanowi, iż sąd administracyjny w razie uwzględnienia skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania:

1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

Przywołany przepis art. 149 § 1 P.p.s.a. składa się zatem z trzech jednostek określających poszczególne rozstrzygnięcia, które sąd - zależnie od charakteru sprawy - zobowiązany jest zamieścić w wyroku w razie uwzględnienia skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Przypomnieć należy, że w odniesieniu do przepisu, który nie stanowi jednej zamkniętej całości, a składa się z ustępów, punktów i innych jednostek redakcyjnych, wymóg skutecznie wniesionej skargi kasacyjnej jest spełniony wówczas, gdy wskazuje ona konkretny przepis naruszony przez sąd I instancji, z podaniem numeru artykułu, ustępu, punktu i ewentualnie innej jednostki redakcyjnej przepisu (vide: wyrok NSA z dnia 20 sierpnia 2008r. sygn. akt II FSK 557/07; wyrok NSA z dnia 8 marca 2012r. sygn. akt II OSK 2496/10; wyrok NSA z dnia 14 lutego 2012r. sygn. akt II OSK 2232/10, https://orzeczenia.nsa.gov.pl ). Warunek przytoczenia podstawy zaskarżenia i jej uzasadnienia nie jest spełniony, gdy skarga kasacyjna zawiera wywody zmuszające Naczelny Sąd Administracyjny do domyślania się, który przepis skarżący miał na uwadze, podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego lub procesowego. Przepis, który skarżący kasacyjnie uznaje za naruszony przez sąd I instancji, musi zostać wyraźnie wskazany, gdyż w przeciwnym razie ocena zasadności skargi kasacyjnej nie jest możliwa. Naczelny Sąd Administracyjny jest bowiem związany granicami skargi kasacyjnej i nie ma kompetencji do dokonywania za wnoszącego skargę kasacyjną wyboru, który przepis prawa został naruszony i dlaczego. Stanowi to powinność autora skargi kasacyjnej, który jest profesjonalnym pełnomocnikiem strony. Tylko tak sprecyzowany zarzut pozwala ustalić granice zaskarżenia (vide: wyrok NSA z dnia 20 sierpnia 2008r. sygn. akt II FSK 557/07; wyrok NSA z dnia 14 marca 2013r. sygn. akt I OSK 1799/12; wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2014r. sygn. akt II OSK 1977/12, https://orzeczenia.nsa.gov.pl ). Należy zatem skonstatować wadliwość w sformułowaniu powyższego zarzutu uniemożliwiającą jego ocenę w postępowaniu kasacyjnym.

Niezależnie jednak od powyższego należy wskazać, iż przepis art. 149 § 1 P.p.s.a. będąc przepisem wynikowym na gruncie postępowania sądowoadministracyjnego nie może stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej. Autor skargi kasacyjnej, chcąc powołać się na zarzut naruszenia tego przepisu, jest zobowiązany bezpośrednio powiązać ten zarzut z naruszeniem innych konkretnych przepisów, którym, jego zdaniem, uchybił sąd I instancji (vide: wyroki NSA z dnia 19 stycznia 2012r. sygn. akt II OSK 2077/10; wyrok NSA z dnia 27 kwietnia 2010r. sygn. akt I OSK 87/10, https://orzeczenia.nsa.gov.pl ). W przedmiotowej sprawie skarżący kasacyjnie zarzucając naruszenie art. 149 § 1 P.p.s.a. nie powiązał tego zarzutu z zarzutem naruszenia jakiegokolwiek innego przepisu prawa, co w konsekwencji oznacza nieskuteczność zarzutu naruszenia zaskarżonym wyrokiem ww. normy prawnej.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 u.d.i.p. należy wskazać, iż zarzut naruszenia prawa materialnego może przybrać postać błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania. Stawiając zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, oraz podać jak w ocenie skarżącego kasacyjnie przepis ów powinien być rozumiany, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia uwzględniająca reguły interpretacyjne. Przyjmuje się, iż błędna wykładnia prawa materialnego może polegać na nieprawidłowym odczytaniu normy prawnej wyrażonej w przepisie, mylnym zrozumieniu jego treści lub znaczenia prawnego, bądź też na niezrozumieniu intencji ustawodawcy (vide: wyrok NSA z dnia 13 września 2005r. sygn. akt II OSK 16/05; wyrok NSA z dnia 23 lutego 2005r. sygn. akt OSK 539/04; wyrok NSA z dnia 2 lutego 2005r. sygn. akt OSK 1026/04, http://orzeczenia.nsa.gov.pl ). Skuteczność tak podniesionego zarzutu należy oceniać w oderwaniu od ustaleń faktycznych, a jedynie w odniesieniu do bezspornych okoliczności faktycznych sprawy i uzasadnienia (vide: J.P.Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, LexisNexis 2011, uwaga 3 do art. 174). Z kolei naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie polega na tzw. błędzie w subsumcji, co wyraża się w tym, że stan faktyczny ustalony w sprawie błędnie uznano za odpowiadający stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w normie prawnej albo że ustalonego stanu faktycznego błędnie nie "podciągnięto" pod hipotezę określonej normy prawnej (vide: postanowienie SN z dnia 15 października 2001r. sygn. akt I CKN 102/99, LexPolonica nr 383196). Uzasadnieniem takiego zarzutu powinno być wyjaśnienie, dlaczego przepis przyjęty za podstawę prawną nie ma związku z ustalonym stanem faktycznym i jaki przepis sąd powinien zastosować (vide: wyrok NSA z dnia 14 października 2005r. sygn. akt I FSK 107/05, www.orzeczenia.nsa.gov.pl ). Nadto przyjmuje się, iż nie ma możliwości skutecznego powoływania się na zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego w sytuacji, gdy nie zakwestionowano równocześnie ustaleń stanu faktycznego, na których oparto zaskarżone rozstrzygnięcie., bowiem błędne zastosowanie (niezastosowanie) przepisów materialnoprawnych zasadniczo pozostaje w ścisłym związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy i może być wykazane pod warunkiem wcześniejszego obalenia tych ustaleń czy też dowiedzenia ich wadliwości (vide: wyrok NSA z dnia 5 września 2014r. sygn. akt I OSK 1119/13, www.orzeczenia.nsa.gov.pl ).

Analizowana skarga kasacyjna zarówno w petitum, jak i w uzasadnieniu pozbawiona jest jakiegokolwiek odniesienia do powyższych wymagań w formułowaniu zarzutów kasacyjnych, a postawiony zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 u.d.i.p. wiąże wyłącznie z "uznaniem" w zaskarżonym wyroku określonych danych za informację publiczną, w sytuacji gdy organ tych danych nie posiada. Przy czym nie łączy tak zarzucanej wadliwości z formalnie postawionym zarzutem naruszenia jakiegokolwiek przepisu postępowania odnoszącego się do podstawy faktycznej wyrokowania. Sformułowany w taki sposób zarzut naruszenia prawa materialnego jest oczywiście wadliwy, bowiem zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie nie może służyć weryfikacji przyjętej przez Sąd I instancji podstawy faktycznej wyroku (vide: wyrok NSA z dnia 14 października 2004r. sygn. akt FSK 568/04; wyrok NSA z dnia 2 października 2009r. sygn. akt II FSK 684/08, www.orzeczenia.nsa.gov.pl ).

Z tych względów skarga kasacyjna podlegała oddaleniu zgodnie z art. 184 P.p.s.a.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 P.p.s.a.