Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Olechniewicz Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędzia WSA Małgorzata Grzelak (spr.) Protokolant ref. staż. Agata Próchniewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 maja 2014 r. sprawy ze skargi T. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia interpretacji oddala skargę

W dniu [...] czerwca 2013 r. T. z siedzibą w W. (skarżąca w niniejszej sprawie) złożyła do Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (Prezes UKE) wniosek o wydanie pisemnej interpretacji dotyczącej sposobu stosowania przepisów ustawy Prawo Telekomunikacyjne w zakresie wnoszenia opłat za prawo do dysponowania częstotliwością.

Przedmiotowy wniosek dotyczył interpretacji przepisów art. 185 ustawy z dnia 14 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. nr 171, poz. 1800 ze zm. dalej "Pt") oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 lutego 2005 r. w sprawie rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością (Dz. U. Nr 24, poz. 196 z późn. zm., dalej "Rozporządzenie") w następującym zakresie:

a) Czy od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia wydania rozporządzenia na podstawie art. 185 ust. 11 Pt w brzmieniu nadanym mu Ustawą o zmianie ustawy Prawa; telekomunikacyjnego (ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o zmianie ustawy -Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 r., poz. 1445), istnieje obowiązek, wnoszenia opłat za prawo do dysponowania częstotliwościami?

b) W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi, iż w okresie wskazanym w tym pytaniu istnieje obowiązek wnoszenia opłat za prawo do dysponowania częstotliwościami, czy w przypadku gdy opłaty obliczone na podstawie Rozporządzenia są wyższe niż opłaty, o których mowa w art. 185 ust. 5 Pt, obowiązuje wysokość opłaty określona w Rozporządzeniu o opłatach za częstotliwości czy też obowiązuje wysokość opłaty równa opłacie maksymalnej określonej w art. 185 ust. 5 Pt?

Decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] Prezes UKE na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.), w związku z art. 104 § 1 k.p.a. i art. 206 ust. 1 Pt po rozpatrzeniu wniosku skarżącej o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa, udzielił następującej odpowiedzi:

od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia wydania rozporządzenia na podstawie art. 185 ust. 11 ustawy Prawo telekomunikacyjne istnieje obowiązek wnoszenia opłat za prawo do dysponowania częstotliwościami,

wysokość opłaty powinna być ustalona w oparciu o zapisy Rozporządzenia o opłatach za częstotliwości.

Prezes UKE, wydając powyższą interpretację wskazał, że w celu ustalenia prawidłowej wysokości opłaty rocznej za prawo do dysponowania częstotliwością należy sięgnąć do przepisów Rozporządzenia, które na podstawie przepisu art. 25 ust. 1 ustawy nowelizującej zachowują moc do dnia wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych, jednak nie dłużej niż przez okres 24 miesięcy od dnia wejścia w życie tej ustawy. Prezes UKE wskazał, że do czasu utraty przez Rozporządzenie mocy obowiązującej, nie może odmówić stosowania tego obowiązującego aktu rangi podustawowej. Stwierdził zatem, że do czasu wejścia w życie nowego rozporządzenia dotyczącego sposobu naliczania opłat, wydanego na podstawie znowelizowanej ustawy Prawo telekomunikacyjne, istnieje obowiązek wnoszenia opłat w wysokości wynikającej z dotychczasowego Rozporządzenia o opłatach za częstotliwości.

Pismem z dnia [...] lipca 2013 r. skarżąca wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy zarzucając Prezesowi UKE naruszenie art. 185 Pt w zw. z art. 1 pkt 131 ustawy nowelizującej poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że po zmianach wprowadzonych w art. 185 Pt, tj. po dniu 1 stycznia 2013 r. ww. Rozporządzenie stanowi podstawę wnoszenia opłat rocznych za prawo do dysponowania częstotliwością [wg. T. obowiązek wnoszenia przedmiotowych opłat powstanie ponownie w dniu wejścia w życie nowego rozporządzenia wydanego na podstawie art. 185 ust. 11 Pt.].

W uzasadnieniu wniosku skarżąca podniosła, że w jej ocenie, od dnia 1 stycznia 2013 r. obowiązek wnoszenia rocznej opłaty za prawo do dysponowania częstotliwością nie istnieje, ponieważ Rozporządzenie o opłatach za częstotliwości po dniu 1 stycznia 2013 r. nie powinno być stosowane, a nowe rozporządzenie w sprawie rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością, po znowelizowaniu art. 185 ust. 11 Pt, nie zostało do chwili obecnej wydane, zaś Pt określa jedynie maksymalną wysokość opłat.

Skarżąca podniosła następujące argumenty na poparcie poglądu o braku możliwości stosowania Rozporządzenia o opłatach za częstotliwości:

1) brak przepisu utrzymującego w mocy Rozporządzenie o opłatach za częstotliwości. Brak ten skarżąca wiąże ze zmianą wytycznych, którymi prawodawca powinien kierować się wydając rozporządzenie, o którym mowa w art. 185 ust. 11 Pt w brzmieniu po jego znowelizowaniu.

2) sprzeczność pomiędzy Rozporządzeniem o opłatach za częstotliwości a ustawowymi wytycznymi, skutkująca brakiem możliwości stosowania Rozporządzenia o płatach za częstotliwości.

Według skarżącej przyjęcie interpretacji, zgodnie z którą Rozporządzenie obowiązuje i należy je stosować mając na uwadze maksymalne wysokości rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością określone w znowelizowanym art. 185 Pt. Jest niedopuszczalne, ponieważ jej zdaniem wysokość rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością określa rozporządzenie wydane na podstawie art. 185 ust. 11 Pt, a nie art. 185 ust. 5 Pt, który określa jedynie wysokość maksymalną tych opłat. Skarżąca stwierdziła, że taka interpretacja byłaby nieprawidłowa, ponieważ prowadziłaby do wniosku, że obowiązuje lub nie w zależności od okoliczności faktycznych, od których zgodnie z Rozporządzeniem zależy wysokość opłaty rocznej za prawo do dysponowania częstotliwością - obowiązuje wówczas, gdy ustalona opłata roczna za prawo do dysponowania częstotliwością byłaby wyższa niż limit określony w art. 185 ust. 5 Pt, lub nie - wówczas, gdy ustalona opłata roczna za prawo do dysponowania częstotliwości byłaby niższa niż limit określony w art. 185 ust. 5 Pt.

Decyzją z dnia [...] września 2013 r. nr [...] Prezes UKE na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 k.p.a. w związku z art. 206 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 z późn.) oraz w związku z art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 672), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ podkreślił, że w momencie wydawania decyzji aktem prawa powszechnie obowiązującego, na podstawie którego ustalana jest wysokość opłat należnych od T. jest Rozporządzenie o opłatach za częstotliwości, wydane na podstawie art. 185 ust. 11 Pt ( w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy nowelizującej), zgodnie z którym wysokość opłaty za prawo do dysponowania częstotliwością w służbie stałej satelitarnej służącej do dosyłania sygnałów radiodyfuzyjnych w relacji Ziemia-satelita, wykonywanej za pomocą jednej stałej naziemnej stacji satelitarnej, za każde 10 kHz wykorzystywanego widma częstotliwości wynosi 60 zł (Załącznik Nr 2, punkt VI. Łączność satelitarna ppkt 2). Powyższe opiera się na przyjętej interpretacji, zgodnie z którą od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia wydania rozporządzenia na podstawie art. 185 ust. 11 ustawy Prawo telekomunikacyjne istnieje obowiązek wnoszenia opłat za prawo do dysponowania częstotliwościami.

Prezes UKE wskazał, że rozstrzygając sprawę; obowiązany był kierować się stanem prawnym i faktycznym aktualnym na dzień wydania rozstrzygnięcia.

Organ odnosząc się do argumentu dotyczącego niezgodności Rozporządzenia z brzmieniem wytycznych wynikających ze znowelizowanego art. 185 ust. 11 Pt, wskazał, że twierdzenia skarżącej w tym zakresie nie zasługują na uwzględnienie, bowiem Prezes UKE nie jest władny rozstrzygać o zgodności aktów normatywnym niższego rzędu z ustawami, a ponadto, zgodnie z § 66 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej (Dz. U. z 2002 r., Nr 100, poz. 908) wytyczne dotyczące treści rozporządzenia są wskazówkami wyznaczającymi treść rozporządzenia lub sposób ukształtowania jego treści. Wskazówki te skierowane są zatem do organu, do którego delegacja ustawowa do wydania rozporządzenia jest skierowana. Nie należy zatem do kompetencji Prezesa UKE rozstrzyganie o stopniu i prawidłowości wypełnienia ustawowych wytycznych przez określony akt prawny. A zatem kwestia zgodności bądź niezgodności Rozporządzenia o opłatach za częstotliwości z wytycznymi przewidzianymi w art. 185 ust. 11 Pt, nie może przesądzać o stosowaniu tego Rozporządzenia przez Prezesa UKE.

Organ odnosząc się do kwestii określania opłat na podstawie jedynie przepisów Pt, tj. wnoszenia opłat w wysokości maksymalnej określonej w art. 185 ust. 5 Pt, zgodził się ze skarżącą, że przepis ten określa maksymalne wysokości opłat rocznych za prawo do dysponowania częstotliwością, a nie konkretną wysokość tej opłaty, jaką powinien wnosić określony podmiot. Konkretna wysokość tej opłaty wynika bowiem ze stosowanego w niniejszej sprawie Rozporządzenia.

W skardze do Sądu na powyższą decyzję skarżąca zarzuciła decyzji Prezesa UKE z dnia [...] września 2013 r. naruszenie:

art. 10a ust. 1 ustawy z 2 lipca 2004 o swobodzie działalności gospodarczej w związku z art. 105 § 1 oraz art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. poprzez wydanie decyzji z naruszeniem terminu przewidzianego w art. 10 a) ust. 1 ustawy o działalności gospodarczej, a tym samym wydanie decyzji w sprawie uprzednio rozstrzygniętej;

art. 185 ust. 5 Pt w zw. z art. i 1 pkt 131 Ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że po zmianach wprowadzonych w ww. przepisie z dniem 1 stycznia 2013 r., obowiązuje po tej dacie Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 lutego 2005 r. w sprawie rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością, oraz uznanie, że stanowi ono podstawę wnoszenia opłat rocznych za prawo do dysponowania częstotliwością w służbie radiodyfuzji satelitarnej.

Skarżąca podnosząc powyższe zarzuty wniosła o stwierdzenie nieważności ww. decyzji, względnie o jej uchylenie oraz uchylenie poprzedzającej ją decyzji wydanej w I instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżąca stoi na stanowisku, że wyrażona w decyzji I i II instancji przez Prezesa UKE interpretacja art. 185 Pt po wprowadzeniu w nim zmian Ustawą o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne jest błędna, a przytoczona w uzasadnieniu decyzji argumentacja nie przesądza o braku poprawności stanowiska skarżącej. W ocenie T. od 1 stycznia 2013 r. ustał obowiązek wnoszenia opłat za prawo do dysponowania częstotliwością i obowiązek ten powstanie ponownie w dniu wejścia w życie nowego rozporządzenia wydanego na podstawie art. 185 ust. 11 Pt.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga spółki T. nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem skargi jest decyzja Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej powoływany, jako "Prezes UKE") wydana na podstawie art. 10 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 672 z późn. zm., zwanej dalej "ustawą o swobodzie działalności gospodarczej", lub u.s.d.g.) w związku z art. 206 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 z późn. zm. zwanej "dalej Pt"), po rozpoznaniu wniosku spółki T. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów ustawy Pt. a mianowicie, co do zakresu i sposobu stosowania przepisów art. 185 Prawa telekomunikacyjnego oraz Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 lutego 2005 r. w sprawie rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością (Dz. U. Nr 24, poz. 196 z późn. zm., zwanego dalej "Rozporządzeniem o opłatach za częstotliwości").

Podstawą wniosku do Prezesa UKE był art:10 ust. 1 u.s.d.g., zgodnie z którym przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej (...) w jego indywidualnej sprawie.

Zdaniem Sądu, Prezes UKE prawidłowo uznał się za organ właściwy do wydania przedmiotowej interpretacji oraz dokonał prawidłowej oceny formalnej przedmiotowego wniosku, zasadnie uznając, że wniosek ten zawiera wszystkie elementy wymienione w art. 10 ust. 3 i 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W decyzji z dnia [...] lipca 2013r. organ szczegółowo wyjaśnił swoje stanowisko w powyższym zakresie. Przedstawione argumenty nie nasuwają zastrzeżeń Sądu, dlatego wyłącznie skrótowo w tym miejscu wypada przypomnieć, że wniosek pochodził od przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 u.s.d.g. tj. T. - podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w formie spółki akcyjnej, na co wskazuje wpis w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym. Strona, jako przedsiębiorca telekomunikacyjny ma prawo wykorzystywania częstotliwości przyznanych spółce na podstawie decyzji Prezesa UKE a nie posiadając rezerwacji częstotliwości, jest obowiązana do uiszczania rocznej opłaty za prawo do wykorzystywania częstotliwości uzyskane w pozwoleniu radiowym, co wynika z art. 185 ust. 3 Pt w zw. z art. 185 ust. 1 Pt. Z kolei wysokość opłat, o których mowa w art. 185 ust. 1 Pt, terminy i sposób ich uiszczenia zostały zawarte w ww. Rozporządzeniu o opłatach za częstotliwości wydanym na podstawie art. 185 ust. 11 Pt ( w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. - o zmianie ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r., poz. 1445, zwanej też dalej "ustawą zmieniającą").

Powyższa opłata jest pobierana przez UKE, ma obowiązkowy charakter i stanowi dochód budżetu państwa co, jak słusznie organ przyjął, świadczy o tym, że stanowi ona daninę publiczną. Ponieważ przedmiotowy wniosek dotyczy opłat, których Donoszenie jest obowiązkiem skarżącej spółki wynikającym z mocy prawa należy uznać za prawidłowe stanowisko organu, że ów wniosek został złożony w indywidualnej sprawie tego podmiotu.

Reasumując, zasadnie organ uznał, że spółka T. miała prawo wystąpić na podstawie przepisu art. 10 ust. 1 u.s.d.g. do Prezesa UKE o wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów art. 1 85 PT oraz ww. Rozporządzenia o opłatach za częstotliwości. 

W ocenie Sądu przedstawiony we wniosku stan faktyczny został opisany w sposób prawidłowy, jest kompletny. Nie budzi zastrzeżeń także sposób sfomułowania pytań w oparciu o tak opisany stan faktyczny.

I. Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu skargi najdalej idącego tj. naruszenia art. 10 a) ust. 1 u.s.d.g. w związku z art. 105 § 1 oraz art. 156 § 1 pkt 3) kodeksu postępowania administracyjnego poprzez wydanie Decyzji II z naruszeniem terminu przewidzianego w 10 a ust. 1 u.s.d.g. a tym samym wydanie decyzji w sprawie uprzednio rozstrzygniętej należy wskazać, że zarzut ten nie jest zasadny.

W myśl art. 10a. ust. 1 u.s.d.g. Interpretację wydaje się bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania przez organ administracji publicznej lub państwową jednostkę organizacyjną kompletnego i opłaconego wniosku. W razie niewydania Interpretacji w terminie uznaje się, że w dniu następującym po dniu. w którym upłynął termin wydania Interpretacji, została wydana Interpretacja stwierdzająca prawidłowość stanowiska przedsiębiorcy przedstawionego we wniosku o wydanie Interpretacji.

Pojęciem niewydania interpretacji w terminie należy objąć również niewydanie interpretacji w ogóle, czyli bezczynność organu. Możemy bowiem mieć do czynienia zarówno z sytuacją, gdy organ przekroczy maksymalny ustawowy termin wydania Interpretacji przepisów podatkowych, jak i z sytuacją, kiedy nie wyda on jej w ogóle. Oba wskazane przypadki należy kwalifikować jako "niewydanie interpretacji w terminie" i tak też powinno się oceniać ich skutki.

Istotą interpretacji jest to, że organ dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy odnosząc się do poglądów przedstawionych przez niego we wniosku. W sytuacji, gdy organ nie podziela zaproponowanej przez wnioskodawcę wykładni przepisu prawa - przedstawia swoją interpretację wraz z uzasadnieniem.

Jeżeli stanowisko wnioskodawcy, w ocenie organu udzielającego interpretacji jest prawidłowe, to znaczy gdy organ zgodzi się w pełni z przedstawioną przez stronę interpretacją przedstawioną w uzasadnionym wniosku zaakceptować w sposób milczący powyższe stanowisko poprzez niewydanie interpretacji w ciągu ustawowych 30 dni.

Należy wskazać, że w powyższym przepisie jasno wskazano, że termin 30 dni liczy się od otrzymania przez organ kompletnego i opłaconego wniosku. Zdaniem Sądu chodzi w tym przepisie o wniosek wszczynający postępowanie w sprawie wydania interpretacji, a nie o wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, jak wynika z argumentacji skarżącej.

W tej sprawie skarżąca złożyła wniosek o wydanie przedmiotowej interpretacji w dniu [...] czerwca 2013r. Decyzja Prezesa UKE udzielająca interpretacji została wydana w dniu [...] lipca 2013r. a więc z zachowaniem terminu, o jakim mowa w art. 10 a) u.s.d.g.

W uchwale pełnego składu Izby Finansowej Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2009 r., sygn. akt II FPS 7/09, na którą powołano się w odpowiedzi na skargę stwierdzono m.in. że Adresat normy prawnej musi wiedzieć, jakie jego zachowanie i z jakich przyczyn, ma znaczenie prawne. Dotyczy to zarówno strony postępowania administracyjnego jak i organu administracji publicznej. Zatem - jeżeli organowi wyznaczono termin do dokonania określonej czynności - to dokonanie jej w którymkolwiek, także ostatnim, przed jego upływem, dniu, jest równoznaczne z dochowaniem terminu. Okres od początku do końca terminu obejmuje tylko czas "efektywny", to jest taki, w którym organ mógł dokonać tej czynności.

Mając na uwadze powyższe brak było podstaw do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, gdyż wbrew twierdzeniom skarżącej decyzja ta nie została wydana w sprawie uprzednio rozstrzygniętej.

II. W ocenie Sądu, za niezasadny należy uznać także zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 185 ust:. 5 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2004 r. Nr 171, poz. 1800 z późn. zm.; dalej "Ustawa Prawo telekomunikacyjne" lub "Pt") w zw. z art. 1 pkt 131 Ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2012 r" poz. 1445, dalej powoływana także jako "ustawa zmieniająca").

Jak wynika z przedstawionego stanowiska spółki T., wadliwy jest pogląd organu, że po dacie 1 stycznia 2013r. nadal obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 lutego 2005 r. w sprawie rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością i przepisy tego aktu stanowią podstawę wnoszenia opłat rocznych za prawo do dysponowania częstotliwością w służbie radiodyfuzji satelitarnej. Według spółki, powyższe rozporządzenie nie obowiązuje a od dnia 1 stycznia 2013r. ustał po stronie skarżącej obowiązek wnoszenia opłat za prawo dysponowania częstotliwością. Zdaniem T., obowiązek wnoszenia opłat powstanie ponownie w dniu wejścia w życie nowego rozporządzenia wydanego na podstawie art. 185 ust. 11 ustawy Pt.

Zarzucając organowi błędną wykładnię powyższego uregulowania należy przypomnieć, że spółka T. podniosła, iż w dniu, w którym weszły w życie zmiany do art. 185 ustawy Pt tj. w dniu 1 stycznia 2013 r. (v. art. 28 pkt 4 ustawy zmieniającej) nie obowiązywał żaden przepis, który stanowiłby o zachowaniu w mocy dotychczasowych przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tego przepisu a to ze względu na to, że art. 25 ust. 1 ustawy zmieniającej, w którym ustalono, że dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane m.in. na podstawie art. 185 ust. 11 ustawy Pt zachowują moc do dnia wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych, jednak nie dłużej niż przez okres 24 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy zmieniającej, - wszedł w życie dopiero w dniu 21 stycznia 2013r.

W tym stanie rzeczy, według skarżącej, na dzień 1 stycznia 2013r. należy kierować się ogólnymi zasadami dotyczącymi utraty mocy wiążącej rozporządzenia.

Podnosząc powyższe zarzuty, strona odwołała się do § 32 pkt 2, oraz § 33 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. Nr 100, poz. 908, dalej "ZTP"). Zaakcentowała także, że nie jest możliwe, aby przepis wykonawczy po utracie mocy ponownie ją "odzyskał", jedynie na podstawie przepisu ustawy, bez zachowania odpowiedniego trybu jego wydania.

Strona podkreśliła, że jej zdaniem, dotychczasowy akt wykonawczy wydany na podstawie art. 185 ust. 11 Ustawy Prawo telekomunikacyjne nie może określać opłat, które są ustalane według innych kryteriów niż opłaty maksymalne określone w art. 185 ust. 5 Ustawy Prawo telekomunikacyjne w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., gdyż w takim przypadku istniałoby obiektywne zagrożenie, że w przypadku wystąpienia określonych okoliczności, skarżąca byłaby obowiązana wnosić opłaty wyższe niż opłaty maksymalne.

Z tego powodu, zdaniem strony, Rozporządzenie o opłatach za częstotliwość, którego treść jest sprzeczna z treścią wytycznych zawartych w art. 185 ust. 5 Ustawy Prawo telekomunikacyjne (po zmianach wprowadzonych 1 stycznia 2013 r.), utraciło moc obowiązującą od dnia 1 stycznia 2013 r. Obowiązuje bowiem w tym zakresie nowa treść przepisu ustawowego.

W rezultacie, ze względu na to, że wysokość opłat za prawo do dysponowania rezerwacją częstotliwością musi być określona w (nowym) rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 185 ust. 11 Ustawy Prawo telekomunikacyjne, to skutkiem utraty mocy obowiązującej takiego rozporządzenia z dniem 1 stycznia 2013 r. i niewydania nowego rozporządzenia jest to, że wysokość opłat nie została określona w przepisach powszechnie obowiązujących, a w konsekwencji brak jest obowiązku wnoszenia opłat przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego (w tym przypadku skarżącą).

Odnosząc się do przedstawionej argumentacji należy wskazać, iż w doktrynie prawa administracyjnego dominuje pogląd, że "charakterystyczną cechą polskiego systemu źródeł prawa jest bardzo wyeksponowana pozycja ustawy oraz szczególnie silny związek rozporządzenia (jako aktu wykonawczego) z ustawą, co wynika m.in. z reguły walidacyjnej, która stanowi, że uchylenie albo zmiana treści przepisu upoważniającego powoduje utratę mocy obowiązującej aktu wydanego na podstawie tego przepisu (S. Wronkowska, Zamknięty system źródeł prawa a implementacja prawa Unii Europejskiej. "Przegląd Legislacyjny" 2008, nr 4, s. 74, zob. też w tym zakresie postanowienie NSA z dnia 16 listopada 2007 r. sygn. akt 1 FSK 792/07, publ. Lex nr 455185).

Powyższa reguła walidacyjna znajduje swoje odzwierciedlenie w Zasadach techniki prawodawczej, a w szczególności § 33 ust. 1 ZTP w którym wskazuje się jednoznacznie, że jeżeli akt wykonawczy wydany na podstawie uchylanego albo zmienianego przepisu upoważniającego nie jest niezgodny z nową albo znowelizowaną ustawą, to można go wyjątkowo zachować tylko czasowo w mocy, wskazując w przepisach przejściowych, że dotychczasowe przepisy wykonawcze zachowują moc do czasu wydania nowych przepisów wykonawczych.

Jednakże w doktrynie wskazuje się również, że dyrektywy techniki prawodawczej zawarte w ZTP wskazują jedynie typowe środki wyrażania typowych, powtarzalnych rozstrzygnięć prawodawcy. Redaktor tekstu prawnego bywa jednak często konfrontowany z sytuacjami nietypowymi i nowymi. Te ostatnie pojawiły się ostatnio bardzo licznie w związku z harmonizacją prawa polskiego z prawem wspólnotowym W tego rodzaju przypadkach redaktor musi sam znaleźć najlepszą legislacyjnie formę wyrażenia rozstrzygnięcia prawodawcy, mając na uwadze respektowanie takich wartości jak precyzja, komunikatywność i przejrzystość proponowanych unormowań lub wyjątkowo - nawet odstąpić od jakiegoś rozwiązania wskazanego w Zasadach. Naruszenie w toku procesu prawodawczego reguł ważnego dokonywania aktów stanowienia ma ten skutek, ze akt normatywny jest nielegalny. Natomiast naruszenie reguł techniki prawodawczej powoduje na ogół, że jest on aktem gorszej jakości. Brak sankcji za przekroczenie jakiejś normy nie oznacza jednak, co oczywiste, że norma taka nie jest wiążąca, a więc że nie wyznacza obowiązku określonego postępowania (S. Wronkowska, O meandrach skuteczności nowych zasad techniki prawodawczej. Przegląd Legislacyjny [...]).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że z uzasadnienia projektu ustawy zmieniającej wynika, że ustawodawca wyraził jasno wolę utrzymania w mocy aktów wykonawczych (v. uzasadnienie do art. 21 ustawy zmieniającej cyt. Konieczne jest zamieszczenie przepisu utrzymującego w mocy akty wykonawcze wydane na podstawie zmienionych upoważnień do czasu wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych, jednak nie dłużej niż przez okres 24 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy. Przy czym, akty wykonawcze, wydane na podstawie art. 73 ustawy - Prawo telekomunikacyjne zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie zmienionego projektem art. 73.)

Miał także świadomość różnych terminów wejścia w życie wybranych regulacji tego aktu prawnego. W uzasadnieniu do art. 24 ustawy zmieniającej (w zakresie interesującym dla potrzeb niniejszej sprawy) stwierdził, bowiem:

Przepis określa terminy wejścia w życie przepisów ustawy. Generalnie dla ustawy przyjęto trzydziestodniowy okres vacatio legis. Dla wybranych regulacji przewidziano jednak inny termin wejścia w życie. (...) Zmiany do art. 184 oraz art. 185 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. Wejście w życie tych przepisów z początkiem roku kalendarzowego jest zgodne z zasadą, iż regulacje dotyczące opłat publicznoprawnych nie powinny wchodzić w życie w trakcie roku budżetowego (v. uzasadnienie projektu nr druku 627 sejm VII Kadencji www.sejm.gov.pl).

Jak z powyższego wynika, racjonalny ustawodawca nowelizując ustawę Pt przyjął w sposób świadomy uregulowania zawarte w przepisie międzyczasowym, a także wyraził wolę pozostawienia w obrocie prawnym określonych aktów wykonawczych, w tym rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 lutego 2005 r. w sprawie rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością. Uregulowanie zawarte w art. 25 ust. 1 i 2 ustawy zmieniającej jednoznacznie wskazuje, że ustawodawca zmieniając ustawę, problematykę aktów wykonawczych dostrzegł i te, które chciał utrzymać w systemie prawnym utrzymał stosownym przepisem przejściowym.

W tym stanie rzeczy nie można uznać, jak tego chce skarżąca, że uchylenie z dniem l stycznia 2013r. przepisu art. 185 ust. 11 ustawy Pt (w brzmieniu sprzed nowelizacji) stanowiącego podstawę upoważnienia dla wydania Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 lutego 2005 r. w sprawie rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością powoduje automatycznie, że rozporządzenie to przestało obowiązywać. W niniejszej sprawie ponownie należy zaakcentować, że normodawca, w tej samej ustawie czasowo utrzymał w mocy cały ten akt wykonawczy. Świadczą o tym zawarte w ustawie nowelizującej przepisy intertemporalne (v. art. 25 ust. 1 i 2), zgodnie z którymi dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane m.in. na podstawie 185 ust. 11 i 12 dotychczasowej ustawy pozostają w mocy na warunkach i do czasu wskazanego w tym uregulowaniu.

Wyraźnie zatem w ustawie nowelizującej przesądzono, które przepisy wykonawcze i w jakim zakresie treściowo-czasowym zostają utrzymane w mocy (por. S. Wronkowska, M. Zieliński. Zasady techniki prawodawczej. Komentarz, Warszawa 1997, s. 53). Podstawą obowiązywania wzmiankowanego aktu wykonawczego tj. Rozporządzenia w sprawie rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością jest zatem przepis przejściowy, który - co trzeba podkreślić - w dacie wydawania przedmiotowej interpretacji wszedł w życie.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, za prawidłowe stanowisko organu zawarte w zaskarżonej interpretacji, że po stronie spółki T. za okres od dnia 1 stycznia 2013r. do dnia wydania rozporządzenia na podstawie art. 185 ust. 11 ustawy Prawo Telekomunikacyjne istnieje obowiązek wnoszenia opłat za prawo dysponowania częstotliwościami a ich wysokość jest ustalana na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 lutego 2005 r. w sprawie rocznych opłat za prawo do dysponowania częstotliwością (Dz. U. Nr 24, poz. 196 z późn. zm.).

W tym stanie rzeczy skargę należało oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a.