Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 11 lipca 2013 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2013 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 kwietnia 2013 roku sygn. akt IV SAB/Po 6/13 oddalającego skargę R.S. na bezczynność Wójta Gminy Bralin w przedmiocie warunków zabudowy 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od R.S. na rzecz Wójta Gminy Bralin kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. 4 1

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę R.S. (dalej jako “skarżący") na bezczynność Wójta Gminy Bralin w przedmiocie warunków zabudowy.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, ze decyzją z dnia [...] maja 2010 r. Samorządowe Kolegium Odwoławczego w Kaliszu utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Bralin z dnia [...] marca 2010 r. odmawiająca skarżącemu ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej o maksymalnej mocy 1,2 MW.

Odmawiając ustalenia warunków zabudowy organy powołały się na przepisy art. 59 ust. 1, art 60 ust. 1 i art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm., obecnie tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 647 ze zm. – dalej zwana “u.p.z.p.") .

Skarżący wniósł skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, który prawomocnym wyrokiem z dnia 17 listopada 2010 r. sygn. akt IV SA/Po 762/10 (skarga kasacyjna od tego wyroku została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 maja 2012 r., sygn. akt II OSK 373/11), uchylił zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu z dnia [...] maja 2010 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy Bralin z dnia [...] marca 2010 r.

Następnie Wójt Gminy Bralin pismem z dnia 9 sierpnia 2012 r. i na podstawie art. 64 ust. 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., obecnie tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 267 – dalej jako "k.p.a.") wezwał skarżącego do usunięcia braków wniosku o ustalenie warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji w zakresie:

1. Określenia granic terenu objętego wnioskiem i określenia obszaru, na który inwestycja będzie oddziaływać, przedstawionych na kopii mapy zasadniczej lub w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego obejmującego teren, którego dotyczy wniosek w skali 1:500 lub 1:1000. Organ zaznaczył, że mapa powinna umożliwiać wyznaczenie obszaru analizowanego, czyli terenu wielkości nie mniejszej niż trzy fronty działki objętej wnioskiem we wszystkich kierunkach w równych odległościach od granic działki objętej inwestycją, z uwzględnieniem pełnego obrysu działek skrajnych, leżących na obrzeżu tego obszaru.

2. Określenia sposobu unieszkodliwiania odpadów, powstałych w trakcie budowy.

3. Określenia sposobu odprowadzania wód opadowych.

4. Określenia gabarytów projektowanych obiektów budowlanych, przedstawionych w formie graficznej.

5. Określenia, w formie tekstowej i graficznej, zapotrzebowania na miejsca postojowe.

6. Określenie lokalizacji planowanych turbin, poprzez podanie współrzędnych geograficznych w formie opisowej oraz graficznej.

Następnie pismem z dnia 4 września 2012 r. Wójt Gminy Bralin ponownie wezwał do usunięcia braków w złożonym wniosku w zakresie określania granic terenu objętego wnioskiem i określenia obszaru, na który inwestycja będzie oddziaływać, przedstawionych na kopii mapy zasadniczej lub w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego obejmującego teren, którego dotyczy wniosek w skali 1:500 lub 1:1000. Organ wezwał ponadto skarżącego do dostarczenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji inwestycji dla wyżej wymienionych inwestycji.

W obu przypadkach organ pouczył skarżącego, że braki należy usunąć w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, pod rygorem pozostawienia sprawy bez rozpatrzenia. Inwestor nie usunął braków formalnych we wskazanym terminie, w związku z czym organ I instancji w drodze sporządzenia notatki służbowej stwierdził, że podanie stało się "bezskuteczne z mocy prawa".

Skarżący wniósł zażalenie na przewlekłe prowadzenie postępowania w przedmiotowej sprawie. Samorządowe Kolegium Odwoławczego w Kaliszu postanowieniem z dnia [...] grudnia 2012 r. uznało zażalenie skarżącego za nieuzasadnione.

Następnie skarżący wniósł skargę na bezczynność Wójta Gminy Bralin do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu domagając się zobowiązania organu do merytorycznego zakończenia sprawy, zobowiązania do wystąpienia do właściwych organów o wydanie brakujących w sprawie dokumentów oraz zobowiązanie organu do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy.

Skarżący zarzucił, że Wójt Gminy Bralin nie wykonuje wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 maja 2012 r. oraz poprzedzającego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 listopada 2012 r. W ocenie skarżącego, organ bezpodstawnie przedłużał postępowanie i żądał spełnienia niemożliwych warunków, które nie są istotne dla przebiegu sprawy. Skarżący podniósł również, że zgodnie z obowiązującym na dzień złożenia wniosku art. 46 ust. 4b ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2008 r., Nr 25 poz. 150 ze zm., dalej jako "p.o.ś."), decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach z dnia 12 sierpnia 2009 r. zachowała swoją ważność, bowiem w ustawowo określonym terminie 4 lat został złożony wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, a przedmiotowa procedura nie została zakończona.

Oddalając skargę Sąd I instancji wskazał, że zarówno organ, jak i Sąd są związane oceną prawną i wskazaniami wynikającymi z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 listopada 2010 r. W ocenie Sądu I instancji, organ I instancji w sposób prawidłowy wykonał wytyczne zawarte w tym wyroku. W uzasadnieniu wyroku stwierdzono bowiem, że zgodnie z art. 52 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p. wniosek o ustalenie warunków zabudowy powinien zawierać określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionym na kopii mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmującej teren, którego wniosek dotyczy i obszaru, na który inwestycja będzie oddziaływać w skali 1: 1000 lub 1:1500. Inwestor powinien także zakreślić na załączniku graficznym do wniosku granice terenu na którym planuje realizować przedsięwzięcie, czyli wskazanie położenia inwestycji w terenie. Na takim załączniku powinien być również zaznaczony obszar szeroko rozumianego oddziaływania inwestycji na środowisko jak i na nieruchomości sąsiednie. Uwzględniając powyższe Sąd stwierdził, że wniosek skarżącego będący podstawą wszczęcia przedmiotowego postępowania jest ogólnikowy i nie zawiera elementów, o których mowa powyżej.

Wójt Gminy Bralin uwzględniając wytyczne Sądu wezwał skarżącego do przedłożenia dokumentów spełniających wskazane wyżej wymagania. Jednak skarżący pomimo dwukrotnego wezwania nie przedłożył wymaganych map, argumentując to brakiem w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym map w wymaganej przepisami skali 1:500 lub 1:1000. W ocenie Sądu I instancji, z wytycznych zawartych w wyroku z dnia 17 listopada 2010 r. wynika, że decyzja powinna być wydana po spełnieniu przez skarżącego wszelkich niezbędnych warunków umożliwiających podjęcie rozstrzygnięcia. Oznacza to, że organ zobowiązany był do kontroli kompletności dokumentów złożonych przez skarżącego i wezwania do uzupełnienia braków, co jak wynika z akt sprawy organ uczynił.

Sąd I instancji wskazał przy tym, że wniosek o ustalenie warunków zabudowy jest podaniem w rozumieniu art. 63 k.p.a. Brak któregokolwiek z elementów wniosku skutkuje wezwaniem wnioskodawcy przez organ właściwy w sprawie do usunięcia braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania (art. 64 § 2 k.p.a.). Do kompetencji organu nie należy kompletowanie dokumentów wymaganych przepisami prawa przy złożeniu wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Zarówno braki formalne, jak i merytoryczne wniosku nie dają również podstawy do wydania decyzji o odmowie wszczęcia postępowania ani też rozstrzygnięcia na niekorzyść. Skoro skarżący nie przedstawił kompletnego wniosku spełniającego wymagania art. 52 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 64 ust. 1 u.p.z.p., zasadnym było, w ocenie Sądu I instancji, pozostawienie wniosku bez rozpoznania.

W związku z powyższym Sąd I instancji za bezzasadny uznał sformułowany w skardze zarzut pozostawania przez organ w bezczynności po wydaniu wyroku z dnia 17 listopada 2010 r. Jednocześnie Sąd I instancji podkreślił, że pozostawienie wniosku bez rozpoznania nie przybiera prawnej formy decyzji administracyjnej ani postanowienia, a jest czynnością materialno-techniczną. W przedmiotowej sprawie organ pozostawił wniosek skarżącego bez rozpoznania w formie notatki służbowej sporządzonej w dniu 15 października 2012 r. Z akt nie wynika, że skarżący otrzymał powyższą notatkę lub też został poinformowany o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania odrębnym pismem. W ocenie Sądu I instancji, stanowi to naruszenie przepisów prawa, lecz nie ma wpływu na wynik sprawy. Jak wynika bowiem z akt sprawy skarżący złożył zażalenie na bezczynność organu w piśmie z dnia 26 października 2012 r., w więc już jedenaście dni po pozostawieniu wniosku bez rozpoznania. Ponadto skarżący złożył niniejszą skargę na bezczynność organu. Oznacza to, zdaniem Sądu I instancji, że skarżący wiedząc o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania podjął stosowne działania prawne zmierzające do obrony przed bezczynnością organu.

Sąd I instancji podkreślił także, że wbrew twierdzeniom skarżącego organ nie miał możliwości (podstawy prawnej) do przedłużenia skarżącemu terminu do usunięcia braków wniosku. Termin wynikający z art. 64 § 2 k.p.a. jest terminem ustawowym i nie podlega przedłużeniu. Jednocześnie Sąd I instancji zaznaczył, że na skutek korespondencji pomiędzy skarżącym i organem doszło do faktycznego wydłużenia tego terminu.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących ważności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z dnia 12 sierpnia 2009 r. Sąd I instancji stwierdził, że nie miały one wpływu na rozstrzygnięcie. Niespornym bowiem jest, że skarżący nie uzupełnił braku w postaci niezbędnych map, a więc już tylko z tej przyczyny należało pozostawić wniosek bez rozpoznania.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł skarżący.

Zarzucił naruszenie przepisów postępowania.

Po pierwsze, art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej jako "p.p.s.a.") z uwagi na pominięcie przez Sąd I instancji części dowodów zgromadzonych w aktach sprawy, dotyczących istotnych zagadnień w przedmiotowej sprawie, takich jak fakt, że skarżący jest przedsiębiorcą czy fakt, że skarżący złożył do organu mapy, jakie mógł uzyskać z publicznych zasobów.

Po drugie, art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez zaniechanie szczegółowego uzasadnienia wyroku.

Po trzecie, art. 149 § 1 p.p.s.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i brak stwierdzenia, że organ pozostaje w bezczynności, pomimo, że skarżący wykazał, że uczynił zadość wszystkim możliwym do zrealizowania wezwaniom organu do uzupełnienia wniosku o ustalenie warunków zabudowy.

Po czwarte, art. 149 § 1 p.p.s.a. w związku art. 11 ust. 1, 2, 7, i 9 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 672 ze zm.) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i brak stwierdzenia bezczynności organu.

Po piąte, art. 151 p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi w sytuacji oczywistej jej zasadności.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniósł także o zasądzenie kosztów, w tym kosztów zastępstwa procesowego, postępowania kasacyjnego oraz postępowania przed Sądem I instancji, według norm przepisanych.

Skarżący wniósł ponadto o rozpoznanie skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 182 § 2 p.p.s.a.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Wójt Gminy Bralin wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W świetle art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270, dalej zwanej p.p.s.a.) – skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Po pierwsze, na uwzględnienie nie zasługuje zarzut naruszenia art. 149 § 1 p.p.s.a. w związku art. 11 ust. 1, 2, 7, i 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wbrew twierdzeniom skarżącego, w niniejszej sprawie brak było podstaw do stosowania terminów oraz sposobu załatwienia sprawy, jakie wynikają z art. 11 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Przepisu tego nie sposób odczytywać w oderwaniu od pozostałych przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz bez uwzględnienia zakresu obowiązywania tej ustawy, wyznaczonego przez art. 1, zgodnie z którym ustawa reguluje podejmowanie, wykonywania i zakończenie działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zadania organów w tym zakresie. Oznacza to, że regulacja art. 11 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej znajdzie zastosowanie wyłącznie do spraw przedsiębiorców związanych z podejmowaniem, wykonywaniem i zakończeniem działalności gospodarczej, załatwianych w trybie przepisów cytowanej ustawy. Nie oznacza natomiast, że każda sprawa administracyjna, w której z wnioskiem występuje przedsiębiorca, powinna być załatwiana z uwzględnieniem art. 11 ustawy. W niniejszej sprawie skarżący wystąpił z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji jako osoba fizyczna, a wniosek ten podlegał rozpoznaniu zgodnie z przepisami k.p.a. Bez znaczenia jest przy tym, że skarżący prowadzi działalność gospodarczą.

Po drugie, na uwzględnienie nie zasługuje ponadto zarzut naruszenia art. 133 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym Sąd I instancji wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Skarżący zarzuca, że Sąd I instancji pominął szereg istotnych dowodów w sprawie. Jednak skarżący wskazuje wyłącznie na dwa, pominięte dowody. Po pierwsze, w ocenie skarżącego Sąd I instancji pominął okoliczność, że skarżący jest przedsiębiorcą, co jak wyżej wykazano jest bez znaczenia dla oceny tego, czy organ pozostawał w bezczynności w sprawie. Po drugie, zdaniem skarżącego Sąd I instancji pominął także, że skarżący złożył mapy, jakie mógł uzyskać z publicznego zasobu. W istocie więc skarżący zarzuca, że Sąd I instancji pominął wynikające z akt sprawy okoliczności faktyczne, a nie dowody w sprawie. Ponadto trudno przyjąć, że Sąd I instancji pominął kwestię, że skarżący złożył mapy jakie był w stanie uzyskać z publicznego zasobu, skoro zajął stanowisko, że skarżący nie przedłożył map wymaganych przepisem art. 52 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.

Po trzecie, nieuzasadnionym jest również zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Uzasadnienie wyroku zawiera wszystkie wymagane elementy określone przez przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. w tym także odnośnie przyjętego stanu faktycznego przez właściwy organ, a poddanego kontroli przez Sąd I instancji. Trzeba także zaznaczyć, że w świetle uchwały siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lutego 2012 r. sygn. akt II FPS 8/09, przepis art. 141 § 4 ustawy p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.) jeżeli uzasadnienie wyroku Sądu I instancji nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, co w tej sprawie oczywiście nie nastąpiło.

Po czwarte, na uwzględnienie nie zasługują wreszcie zarzuty naruszenia art. 149 § 1 oraz art. 151 p.p.s.a. Zarzut naruszenia art. 151 i art. 149 § 1 p.p.s.a. (a więc przepisów stanowiących podstawę oddalenia bądź uwzględnienia skargi na bezczynność organu) nie może stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej, bowiem należy go powiązać z naruszeniem przez Sąd I instancji przepisu procedury administracyjnej lub przepisów określonych w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, które w ocenie skarżącej zostały naruszone, a naruszenie których doprowadziło do wadliwego oddalenia skargi zamiast wydania wyroku ją uwzględniającego. Z uzasadnienia skargi kasacyjnej należy wywieść, że skarżący powiązał naruszenie powyższych przepisów z naruszeniem przez organ art. 64 § 2 k.p.a., art. 52 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., a także przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2008 r., Nr 25 poz. 150 ze zm.) oraz ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 ze zm. – dalej jako "ustawa środowiskowa") w zakresie w jakim dotyczą one przeprowadzenia oceny oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na środowisko.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd I instancji trafnie przyjął, że brak któregokolwiek z elementów wniosku skutkować musiał wezwaniem wnioskodawcy do usunięcia braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania (art. 64 § 2 k.p.a.). Obowiązki w tym zakresie niewątpliwie spoczywały na skarżącym. Złożenie map innych niż wymagane przez przepis art. 52 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. było równoznaczne z nieuzupełnieniem braków wniosku. Do kompetencji organu nie należy kompletowanie dokumentów wymaganych przepisami prawa przy złożeniu wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy ani tym bardziej ocena, czy złożone dokumenty, pomimo, że w sposób oczywisty sprzeczne z wymogami stawianymi przepisami ustawy, mogą stanowić podstawę do wydania decyzji o warunkach zabudowy. Nie ulega więc wątpliwości, że skarżący nie przedstawił kompletnego wniosku spełniającego wymagania art. 52 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 64 ust. 1 u.p.z.p. Z tej przyczyny koniecznym było pozostawienie wniosku bez rozpoznania. Trudno ponadto przyjąć, że organ błędnie poprzestał na literalnej wykładni art. 51 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. Przepis ten stawia konkretne wymogi w zakresie rodzaju i skali mapy koniecznej dla wydania decyzji o warunkach zabudowy i uznanie, że warunki te spełnia mapa o innego rodzaju bądź innej skali byłoby wykładnią contra legem.

Ponadto należy zauważyć, że zarzuty dotyczące oceny odziaływania przedsięwzięcia na środowisko są przedwczesne. Zastosowanie wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów ustawy środowiskowej w zakresie wystąpienia do właściwych organów w celu uzyskania opinii, co do obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, byłoby możliwe dopiero po wszczęciu postępowania w sprawie warunków zabudowy, a w niniejszej sprawie do wszczęcia postępowania nie doszło, bowiem organ pozostawił wniosek skarżącego bez rozpoznania. Ponadto, nawet przyjęcie, że uwzględniając dyspozycję art. 155 ustawy środowiskowej, wezwanie organu do przedłożenia aktualnej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji tego przedsięwzięcia było nieuzasadnione, nie miało to jednak wpływu na rozstrzygnięcie, skoro już braki w zakresie odpowiednich map uzasadniały pozostawienie sprawy bez rozpoznania przez właściwy w sprawie organ administracji publicznej. Na okoliczność tę zasadnie zwrócił uwagę Sąd I instancji.

Z powyższych względów i na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej.

O kosztach postępowania kasacyjnego Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 490) oraz uwzględniając uchwałę składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 listopada 2012 r. sygn. akt II FPS 4/12.

-----------------------

8

9