Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Busz (spr.) Sędziowie WSA Donata Starosta WSA Tomasz Grossmann Protokolant st. sekr. sąd. Laura Szukała po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi R.Ś. na bezczynność Wójta Gminy B. w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargę

Decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. nr [...] z dnia [...] maja 2010r. utrzymana została w mocy decyzja Wójta Gminy B., nr [...] z dnia [...] marca 2010r. odmawiająca R.Ś. ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej o maksymalnej mocy 1,2 MW na nieruchomości położonej w miejscowości M. oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr [...] obręb M.

Wcześniejszą decyzją z dnia [...].12.2009r. Wójt Gminy B. odmówił ustalenia warunków zabudowy, która to decyzja w wyniku odwołania się R.Ś. została uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...].01.2010r. ze wskazaniem, iż elektrownia wiatrowa, zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, winna być lokalizowana w drodze decyzji o warunkach zabudowy jako urządzenie infrastruktury technicznej.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Wójt Gminy B. odmawiając ustalenia warunków zabudowy wyżej powołaną decyzją z dnia [...].03.2010r., powołał się na przepisy art. 59 ust. 1, 60 ust. 1 i art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm. – dalej zwana upzp) i uznał, że skoro elektrownia wiatrowa jest obiektem produkującym prąd – jest zabudową produkcyjną, nie zalicza się do linii kolejowych, obiektów liniowych ani urządzeń infrastruktury technicznej – to jej lokalizacja nie może nastąpić w oparciu o przepis art. 60 ust.3 upzp. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż o tym, że elektrownie wiatrowe nie są urządzeniami infrastruktury technicznej świadczy także to, że w rozumieniu ustawy z dnia 7.07.1994r. prawo budowlane (Dz. U. nr 156 z 2006r.,poz. 118 ze zm.) są one złożone z elementów składających się na całość techniczno-użytkową. Elementami tymi są m. in. budowlane części elektrowni takie jak fundament i wieża. Organ ten uznał w rezultacie, że utożsamianie elektrowni wiatrowej z urządzeniami infrastruktury technicznej doprowadzi do ich lokalizowania wszędzie, nawet w sąsiedztwie zwartych osiedli zabudowy mieszkaniowej – co stanowiłoby zaprzeczenie ustawowej definicji ładu przestrzennego. Te wszystkie argumenty przesądziły o niemożliwości ustalenia warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji.

Utrzymując w mocy tę decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. w decyzji z dnia [...] maja 2010r. nr [...] podzieliło stanowisko organu I instancji, podając, że planowana inwestycja ma służyć do produkcji energii elektrycznej, a więc, podobnie jak każda inna produkcja jest nastawiona na główny cel, jakim jest działalność ekonomiczna. Wprowadzenie na dany grunt, poprzez lokalizację elektrowni wiatrowej, funkcji produkcyjnej ograniczy możliwość zabudowy sąsiedniego terenu z uwagi na możliwość negatywnego oddziaływania na środowisko.

W wyniku skargi wniesionej przez R.Ś. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu prawomocnym wyrokiem z dnia 17.11.2010r. sygn. akt IV SA/Po 762/10 (skarga kasacyjna od w/w wyroku złożona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. została oddalona wyrokiem NSA z dnia 17.05.2012r. sygn. akt II OSK 373/11), uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] maja 2010r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy B. z dnia [...] marca 2010 r. nr [...]. W uzasadnieniu wyroku m.in. stwierdzono, iż przepisem normującym gospodarowanie przestrzenią pozbawioną miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest art. 61 upzp uzależniający wydanie pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy od spełnienia łącznie wymienionych w nim przesłanek, w tym dostępu do drogi publicznej i zasady dobrego sąsiedztwa (art. 1 pkt 1 i 2). Wyjątkiem od stosowania tych zasad jest, w świetle art. 61 ust. 3 upzp, inwestycja polegająca na realizacji urządzeń infrastruktury technicznej. Sąd powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne stwierdził, że elektrownie wiatrowe należą do urządzeń wymienionych w art. 61 ust. 3 upzp. Skoro w myśl tego przepisu, ustępu 1 pkt 1 i 2 artykułu nie stosuje się do urządzeń infrastruktury technicznej, to tym samym wydanie decyzji dla projektowanej inwestycji nie było uzależnione od spełnienia warunku tzw dobrego sąsiedztwa oraz dostępu do drogi publicznej. Sąd stwierdził, że Wójt winien zwrócić się do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego i Starosty o wydanie opinii co do obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, a gdyby była taka potrzeba – co do zakresu raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Jak wynika z wniosku skarżącego o ustalenie warunków zabudowy wysokość wieży wiatraków przekraczałaby 30 metrów wysokości co zobowiązywało organ do sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Organ I instancji nie wypowiedział się w formie postanowienia co do obowiązku sporządzenia takiego raportu. Zgodnie z obowiązującymi przepisami organ winien również ustalić, czy w świetle w/w ustawy skarżący powinien uzupełnić wniosek o ustalenie warunków zabudowy. Zgodnie z art. 52 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 64 ust. 1 upzp wniosek o ustalenie warunków zabudowy powinien bowiem zawierać określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionym na kopii mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmującej teren, którego wniosek dotyczy i obszaru, na który inwestycja będzie oddziaływać w skali 1: 1000 lub 1:1500. Inwestor winien zakreślić na załączniku graficznym do wniosku granice terenu, na którym planuje realizować przedsięwzięcie, czyli wskazanie położenia inwestycji w terenie. Na takim załączniku winien być również zaznaczony obszar szeroko rozumianego oddziaływania inwestycji na środowisko przyrodnicze jak i na nieruchomości sąsiednie. Wniosek skarżącego jest bardzo ogólnikowy i nie zawiera elementów, o których mowa w ostatnio powołanym przepisie.

Po wydaniu przez NSA wyroku oddalającego skargę kasacyjna na wyżej opisany wyrok tut. Sądu Wójt Gminy B. pismem z dnia 9 sierpnia 2012r - działając w trybie art. 64 ust. 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. 2000 r., nr 98 poz. 1071 ze zm. - dalej k.p.a.) - wezwał pismem do usunięcia braków w złożonym wniosku o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji na nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr [...] w zakresie:

• określenia granic terenu objętego wnioskiem i określenia obszaru, na który inwestycja będzie oddziaływać, przedstawionych na kopii mapy zasadniczej lub w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego obejmującego teren, którego dotyczy wniosek w skali 1:500 lub 1:1000, mapa powinna umożliwiać wyznaczenie obszaru analizowanego, czyli terenu wielkości nie mniejszej niż trzy fronty działki objętej wnioskiem we wszystkich kierunkach w równych odległościach od granic działki objętej inwestycją, z uwzględnieniem pełnego obrysu działek skrajnych, leżących na obrzeżu tego obszaru,

• określenia sposobu unieszkodliwiania odpadów, powstałych w trakcie budowy;

• określenia sposobu odprowadzania wód opadowych;

• określenia gabarytów projektowanych obiektów budowlanych, przedstawionych w formie graficznej;

• określenia, w formie tekstowej i graficznej, zapotrzebowania na miejsca postojowe;

• określenie lokalizacji planowanych turbin, poprzez podanie współrzędnych geograficznych w formie opisowej oraz graficznej.

Następnie pismem z dnia 4 września 2012r. Wójt Gminy B. ponownie wezwał do usunięcia braków w złożonym wniosku w zakresie:

• określenia granic terenu objętego wnioskiem i określenia obszaru, na który inwestycja będzie oddziaływać, przedstawionych na kopii mapy zasadniczej lub w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego obejmującego teren, którego dotyczy wniosek w skali 1:500 lub 1:1000, mapa powinna umożliwiać wyznaczenie obszaru analizowanego, czyli terenu wielkości nie mniejszej niż trzy fronty działki objętej wnioskiem we wszystkich kierunkach w równych odległościach od granic działki objętej inwestycją, z uwzględnieniem pełnego obrysu działek skrajnych, leżących na obrzeżu tego obszaru,

• dostarczenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji inwestycji dla wyżej wymienionych inwestycji.

W powyższych pismach zawarte były pouczenia o konieczności usunięcia braków w terminie 7 dni od daty otrzymania, pod rygorem pozostawienia sprawy bez rozpatrzenia. Ze względu na fakt, iż Inwestor nie usunął braków formalnych we wskazanym terminie organ stwierdził, że podanie zawiera wadę określoną w art. 64 k.p.a. i że wskutek tego stało się bezskuteczne z mocy prawa (w drodze sporządzenia notatki służbowej).

R.Ś. po wniesieniu zażalenia na przewlekłe prowadzenie postępowania w przedmiotowej sprawie (rozpatrzonego odmownie postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...].12.2012r Nr [...]), wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na bezczynność Wójta Gminy B. domagając się zobowiązania Wójta Gminy B. do merytorycznego zakończenia sprawy w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt organowi, zobowiązanie do wystąpienia do właściwych organów o wydanie brakujących w sprawie dokumentów oraz zobowiązanie Wójta Gminy B. do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy. Skarżący zarzucił, iż Wójt Gminy B. nie wykonuje orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II OSK 373/11 oraz poprzedzającego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. W uzasadnieniu skargi stwierdzono, że Wójt bezpodstawnie przedłużał postępowanie i żądał ziszczenia niemożliwych warunków, które nie są istotne dla przebiegu sprawy. Tym samym w ocenie skarżącego Wójt łamie zasady określone w art. 75, art. 84 i art. 85 k.p.a. Zdaniem skarżącego to Wójt powinien zwrócić się do właściwych organów o wydanie brakujących dokumentów.

Skarżący podniósł również, iż zgodnie z obowiązującym na dzień złożenia wniosku art. 46 ust. 4b ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. Prawo ochrony środowiska , decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach z dnia 12.08.2009r. zachowała swoją ważność, bowiem w ustawowo określonym terminie 4 lat został złożony wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, a przedmiotowa procedura nie została zakończona.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy B. przedstawił stan sprawy i zaakcentował, iż wykonał wytyczne zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 listopada 2010r. sygn. akt IV S/Po 762/10.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej Ppsa), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem. W tym zakresie mieści się ocena, czy zaskarżona decyzja odpowiada prawu i czy postępowanie prowadzące do jej wydania nie jest obciążone wadami uzasadniającymi wyeliminowanie decyzji z obrotu prawnego. Wskazać również należy, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 Ppsa).

Przedmiotem niniejszego postępowania była skarga na bezczynność Wójta Gminy B. Tak więc podstawą prawną znajdującą zastosowanie w rozpatrywanym przypadku stanowił art.149 Ppsa. Zgodnie z tym przepisem Sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie sprawy zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa.

Na wstępie stwierdzić należy, iż skarga na bezczynność przysługuje tylko w sprawach, w których wydawane są decyzje i określone postanowienia oraz w tych sprawach, w których mogą być wydawane akty lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że bezczynność organu zachodzi, gdy nie dotrzymuje on terminu załatwienia sprawy, a także w przypadku odmowy wydania stosownego aktu czy podjęcia czynności, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga podjęcia takich działań (zob. np. NSA z dnia 17.12.2010r. sygn. akt I OSK 1811/10 LEX nr 745170). Zadaniem sądu administracyjnego rozpoznającego skargę na bezczynność organu jest więc ustalenie, czy sprawa, w której została wniesiona skarga, była sprawą określoną w art. 3 § 2 pkt 1- 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. 2012 r., poz. 270 - dalej P.p.s.a.). Ponadto sąd zobowiązany jest rozważyć, czy dopuszczalność skargi uwarunkowana jest zachowaniem i wyczerpaniem przez skarżącego określonego trybu przeciwdziałania bezczynności. Następnie Sąd bada czy organowi administracji można przypisać bezczynność rozumianą jako niewydanie w terminie decyzji lub postanowienia, względnie aktu lub czynności wskazanych w art. 3 § 2 pkt 4 ppsa.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdza, iż skarga R.Ś. jest dopuszczalna, albowiem zarzucana przez skarżącego bezczynność dotyczy nie wydania decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej o maksymalnej mocy 1,2 MW na nieruchomości położonej w miejscowości M. oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr [...] obręb M. Ponadto jak wynika z akt sprawy skarżący wniósł zażalenie na bezczynność Wójta Gminy B, które Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. postanowieniem z dnia [...] grudnia 2012. uznał za bezzasadne. Oznacza to, iż skarżący przed wniesieniem skargi na bezczynność wyczerpał tryb przewidziany w art. 37 kpa, zgodnie z którym, na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 kpa lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu – wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W niniejszej sprawie należy zauważyć, iż sprawa ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej o maksymalnej mocy 1,2 MW na nieruchomości położonej w miejscowości M. oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr [...] obręb M. była już przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17.11.2010r. sygn. akt IV SA/Po 762/10 (skarga kasacyjna od w/w wyroku została oddalona wyrokiem NSA z dnia 17.05.2012r. sygn. akt II OSK 373/11). Zgodnie więc z art. 153 P.p.s.a., ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Artykuł 153 P.p.s.a. ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że ani organ administracji publicznej, ani sąd, orzekając ponownie w tej samej sprawie, nie mogą nie uwzględnić oceny prawnej i wskazań wyrażonych wcześniej w orzeczeniu sądu, gdyż są nimi związane. Nieprzestrzeganie tego przepisu w istocie podważałoby obowiązującą w demokratycznym państwie prawnym zasadę sądowej kontroli nad aktami i czynnościami organów administracji i prowadziło do niespójności działania systemu władzy publicznej. Związanie oceną prawną wyrażoną w wyroku (uzasadnieniu orzeczenia) oraz wynikającymi z niej wskazaniami co do dalszego postępowania oznacza, że organ nie może formułować nowych ocen prawnych, sprzecznych z wyrażonym wcześniej poglądem, lecz zobowiązany jest do podporządkowania się jemu w pełnym zakresie oraz konsekwentnego reagowania w razie stwierdzenia braku zastosowania się do wskazań w zakresie dalszego postępowania przed organem administracji publicznej (wyrok NSA z dnia 30 lipca 2009 r., sygn. akt II FSK 451/08, lex nr 526493, wyrok NSA z dnia 23 września 2009r., sygn. akt I FSK 494/09, lex nr 594010, wyrok WSA z dnia 14 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1591/09, lex nr 559604, wyrok NSA z dnia 13 lipca 2010 r., sygn. akt I GSK 940/09, lex nr 594756). Dlatego w razie wnoszenia kolejnych skarg z powodu niewłaściwego wykonania zapadłego wyroku uwzględniającego skargę, sąd administracyjny jedynie weryfikuje sposób wywiązania się organów ze skierowanych do nich wskazań, nie wnika on natomiast w materię objętą zakresem wcześniejszych ocen (wyrok WSA z dnia 21.04.2010 r., sygn. akt II FSK 2129/08, lex nr 596261). Ocena prawna oraz wiążące wskazania co do dalszego postępowania zawarte w uzasadnieniu wyroku sądu I instancji mają również istotne znaczenie dla NSA przy rozpoznawaniu skargi kasacyjnej wniesionej od ponownego wyroku sądu administracyjnego wydanego w pierwszej instancji, gdyż byłby on niezgodny z prawem, jeżeli przy niezmienionym stanie faktycznym i prawnym sprawy nie uwzględniałby wiążącej oceny prawnej i wskazań, o jakich mowa w art. 153 P.p.s.a. (wyrok NSA z dnia 23 marca 2010 r., sygn. akt I FSK 178/09, lex nr 593711, wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 729/10, lex nr 1081870).

Należy w tym miejscu dodatkowo podkreślić, że art. 153 P.p.s.a. pełni szczególną rolę w kontekście skuteczności oraz wykonalności orzeczeń sądów administracyjnych. Naruszenie art. 153 P.p.s.a. przez organy administracji pociąga za sobą niebezpieczeństwo ponownego zaskarżenia podjętej decyzji do sądu administracyjnego, unicestwienie bytu prawnego przedmiotowej decyzji oraz konieczność ponownego przeprowadzenia postępowania administracyjnego co do istoty sprawy. W ten sposób toczące się postępowanie administracyjne z nieuzasadnionych powodów ulega przedłużeniu. Dlatego art. 153 P.p.s.a. określa taką relację między organem administracyjnym a sądem, która sprowadza się do związania organu oceną prawną i wskazaniami do dalszego postępowania, gdzie nie ma miejsca na polemikę organu z oceną prawną i wskazaniami do dalszego postępowania.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie Wójt Gminy B. w sposób prawidłowy wykonał wytyczne zawarte w powyżej opisanym wyroku WSA. W uzasadnieniu wyroku stwierdzono bowiem, iż zgodnie z art. 52 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 64 ust. 1 upzp wniosek o ustalenie warunków zabudowy powinien zawierać określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionym na kopii mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmującej teren, którego wniosek dotyczy i obszaru, na który inwestycja będzie oddziaływać w skali 1: 1000 lub 1:1500. Inwestor winien zakreślić na załączniku graficznym do wniosku granice terenu na którym planuje realizować przedsięwzięcie, czyli wskazanie położenia inwestycji w terenie. Na takim załączniku winien być również zaznaczony obszar szeroko rozumianego oddziaływania inwestycji na środowisko przyrodnicze jak i na nieruchomości sąsiednie. Uwzględniając powyższe Sąd stwierdził, że wniosek skarżącego będący podstawą wszczęcia przedmiotowego postępowania jest ogólnikowy i nie zawiera elementów, o których mowa powyżej.

Wójt Gminy B. uwzględniając wytyczne Sądu wezwał skarżącego do przedłożenia dokumentów spełniających wskazane wyżej wymagania. Jednak skarżący pomimo dwukrotnego wezwania nie przedłożył wymaganych map, argumentując to brakiem w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym map w wymaganej przepisami skali 1:500 lub 1:1000. Wskazać w tym miejscu należy, iż z wytycznych zawartych w wyroku z dnia 17 listopada 2010r. sygn. akt IV SA/Po 762/10 wynika, że decyzja merytoryczna winna być wydana po spełnieniu przez skarżącego, wszelkich niezbędnych warunków determinujących wydanie merytorycznej decyzji w sprawie warunków zabudowy dla planowanej przez skarżącego inwestycji (s.7 uzasadnienia w/w wyroku). Oznacza to, iż organ administracyjny zobowiązany był do kontroli kompletności dokumentów złożonych przez skarżącego i wezwania do uzupełnienia braków, co jak wynika z akt sprawy organ uczynił.

Wskazać w tym miejscu należy, że wniosek o ustalenie warunków zabudowy jest podaniem w rozumieniu art. 63 k.p.a. Brak któregokolwiek z merytorycznych elementów wniosku skutkuje wezwaniem wnioskodawcy przez organ właściwy w sprawie do usunięcia braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania (por. art. 64 § 2 k.p.a.). Do kompetencji organu, wbrew stanowisku skarżącego, nie należy bowiem kompletowanie dokumentów wymaganych przepisami prawa przy złożeniu wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Zarówno braki formalne, jak i merytoryczne wniosku nie dają również podstawy do wydania decyzji o odmowie wszczęcia postępowania, ani też rozstrzygnięcia na niekorzyść strony (por. wyrok NSA z dnia 7 stycznia 1999 r., IV SA 1980/98, LEX nr 47253; wyrok z dnia 6 listopada 1985 r., I SA 1935/85, niepubl.). Uwzględniając więc fakt, iż skarżący nie przedstawił kompletnego wniosku spełniającego wymagania art. 52 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 64 ust. 1 upzp zasadnym było, jak to uczynił Wójt Gminy B. w niniejszej sprawie pozostawienie przedmiotowego wniosku bez rozpoznania.

Oznacza to, iż za bezzasadny uznać należy formułowany w skardze zarzut pozostawania przez organ w bezczynności po wydaniu przez Sąd wyroku z dnia 17.11.2010r Jak wynika bowiem z akt sprawy Wójt Gminy B. w dniu 26 lipca 2012r. otrzymał od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. akta sprawy wraz z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17.11.2010r. sygn. akt IV SA/Po 762/10. Następnie Wójt pismami z dnia 9 sierpnia 2012r. i 4 września 2012r., kierując się wytycznymi zawartymi w wyroku Sądu, wezwał skarżącego po rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania do uzupełnienia braków wniosku o wydanie warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Nie uzupełnienie powyższych braków spowodowało pozostawienie wniosku skarżącego bez rozpoznania.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem pozostawienie wniosku bez rozpoznania nie przybiera prawnej formy decyzji administracyjnej ani postanowienia, a jest czynnością materialno-techniczną (por. uchwałę SN z dnia 8 czerwca 2000 r., III ZP 11/00, OSNAP 2000, nr 19, poz. 702; wyrok NSA z dnia 23 stycznia 1996 r., II SA 1473/93, ONSA 1997, nr 3, poz. 114; wyrok NSA z dnia 4 stycznia 2000 r., I SAB 133/99, LEX nr 55296). Przyjmuje się, że jeżeli skarżący uważa, iż jego wniosek był kompletny, to pozostawienie wniosku bez rozpoznania może poddać kontroli sądowej poprzez złożenie skargi na bezczynność. Wynik takiego postępowania przesądza o tym, czy wniosek spełniał wszystkie wymogi formalne. W przedmiotowej sprawie organ pozostawił wniosek skarżącego bez rozpoznania w notatce służbowej sporządzonej w dniu 15 października 2012r. Z akt nie wynika aby skarżący otrzymał powyższą notatkę lub też został poinformowany o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania odrębnym pismem. Powyższe w ocenie Sądu w składzie orzekającym w niniejszej sprawie stanowi naruszenie przepisów prawa, lecz nie ma wpływu na wynik sprawy. Jak wynika bowiem z akt sprawy skarżący złożył zażalenie na bezczynność organu w piśmie z dnia 26 października 2012r., w więc już 11 dni po pozostawieniu wniosku bez rozpoznania. Ponadto skarżący złożył niniejszą skargę na bezczynność organu. Oznacza to, iż skarżący wiedząc o faktycznym pozostawieniu wniosku bez rozpoznania podjął stosowne kroki prawne zmierzające do obrony przed bezczynnością organu (zażalenie do organu wyższego stopnia i niniejsza skarga na bezczynność organu).

Wbrew twierdzeniom skarżącego organ nie miał możliwości (podstawy prawnej) przedłużenia skarżącemu terminu do usunięcia braków wniosku. Artykuł 64 § 2 Kpa ustanawia bowiem termin ustawowy. Tym samym organ nie miał kompetencji do zmiany (przedłużenia) tego terminu. Na marginesie należy wskazać, że wskutek korespondencji pomiędzy skarżącym i organem doszło do faktycznego wydłużenia tego terminu.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących ważności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z dnia 12.08.2009r. stwierdzić należy, iż pozostają one bez wpływu na rozstrzygnięcie kwestii bezczynności w niniejszej sprawie. Jak wskazano wcześniej niespornym jest, że skarżący nie uzupełnił braku w postaci niezbędnych map, tak więc już tylko z tej przyczyny należało pozostawić wniosek bez rozpoznania.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 151 P.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.