Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jacek Chlebny Sędziowie NSA Jerzy Siegień (spr.) del. WSA Mirosław Gdesz Protokolant starszy sekretarz sądowy Agnieszka Kuberska-Pellegrino po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 maja 2016 r. sygn. akt VII SA/Wa 591/16 w sprawie ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2013 r. znak: [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasadza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 maja 2016 r., sygn. akt VII SA/Wa 591/16, po rozpoznaniu skargi [...] Sp. z o.o. z/s w W., uchylił decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2013 r., znak: [...] wydaną w przedmiocie pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu powyższego wyroku zawarto następujące ustalenia faktyczne i ocenę prawną.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: GINB) decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r., znak: [...], na podstawie art. 138 § 2 K.p.a., uchylił w całości decyzję Wojewody [...] z dnia [...] września 2012 r. wydaną w przedmiocie pozwolenia na budowę i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że decyzją z dnia [...] września 2012 r., Wojewoda [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił [...] Sp. z o.o. pozwolenia na budowę dla inwestycji pn. "[...] - infrastruktura towarzysząca związana z poborem wody i zrzutem ścieków do rzeki W.", tworzących samodzielny układ technologiczny wylotu ścieków przemysłowych i ujęcia wody surowej wraz z pompownią wody surowej w miejscowości R., obejmujący obiekty hydrotechniczne służące korzystaniu z zasobów wodnych wraz z obiektami i urządzeniami towarzyszącymi oraz przejście magistrali wodno-ściekowej pod drogą krajową nr [...] w km [...] i przejście magistrali wodno-ściekowej pod linią kolejową nr [...] odcinek P-S, km [...] (kolejowy teren zamknięty) wraz z odcinkiem połączeniowym do rurociągów na terenie [...] na działkach nr ew. [...],[...],[...],[...][...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...], obr. [...] , gmina [...] ; nr ew. [...], obr. [...], gmina [...]; nr ew. [...],[...], obr. [...], gmina [...].

GINB wskazał, że inwestor prawo do dysponowania wymienionym nieruchomościami wywodzi m.in. z promesy zawarcia umowy użytkowania gruntu, promesy zawarcia umowy służebności przesyłu, umów przedwstępnych o ustanowieniu służebności przesyłu oraz przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości. W ocenie organu odwoławczego zachodzą uzasadnione wątpliwości co do tego, czy powołane wyżej "promesy" zawarcia umowy oraz umowy przedwstępne o ustanowieniu służebności przesyłu uprawniają inwestora do dysponowania wskazanymi działkami na cele budowlane. Umowę przedwstępną kreującą obowiązek zawarcia umowy przyrzeczonej, w tym przypadku umowę przedwstępną o ustanowieniu służebności przesyłu, należy bowiem odróżnić od obligacyjnej umowy definitywnej, która realizuje zamierzony przez strony cel gospodarczy. Zdaniem organu, inwestor nie wykazał zatem, że przysługuje mu prawo do dysponowania nieruchomościami, na których zaprojektowano przedsięwzięcie inwestycyjne. W szczególności prawa takiego nie można skutecznie wywodzić z umów przedwstępnych o ustanowieniu służebności przesyłu. Także wskazane przez inwestora "promesy" nie mogą rodzić tytułu prawnego do nieruchomości.

Według GINB, organ pierwszej instancji wydając zaskarżoną decyzję dopuścił się także naruszenia art. 10 § 1 oraz 61 § 4 K.p.a. w zw. z art. 28 K.p.a. i art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego. Wniosek o wydanie pozwolenia na budowę obejmuje działkę nr ew. [...], gmina [...], której właścicielami są - zgodnie z treścią oświadczenia inwestora - K.Ch. i W.Ch.. Osoby te zostały pozbawione możliwości uczestnictwa w toczącym się postępowaniu. Nie doręczono im zaskarżonej decyzji Wojewody [...] z dnia [...]września 2012 r., nie zostali też poinformowani o wszczęciu postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę. W ocenie organu, jeżeli w sprawie nie uczestniczyły wszystkie strony postępowania, to organ odwoławczy nie ma innej możliwości jak zastosować art. 138 § 2 K.p.a., chyba że brak ten można było usunąć w postępowaniu odwoławczym.

Z akt sprawy wynika nadto, że organ wojewódzki dopuścił się naruszenia art. 64 § 2 K.p.a. W aktach niniejszej sprawy znajduje się jedynie kserokopia pełnomocnictwa udzielonego przez inwestora projektantowi, potwierdzona przez niego za zgodność z oryginałem. Projektant nie jest osobą uprawnioną do poświadczania za zgodność z oryginałem kserokopii pełnomocnictwa. Oznacza to, że wniosek o pozwolenie na budowę złożony przez M.K. w imieniu [...] Sp. z o.o. obarczony był brakiem formalnym. Do wniosku nie dołączono bowiem dokumentu, z którego wynikałoby umocowanie projektanta do występowania w niniejszej sprawie w imieniu mocodawcy.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosła [...] Sp. z o.o. w W.. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 grudnia 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 1319/13 skargę oddalił. W wyniku rozpoznania skargi kasacyjnej [...]Sp. z o.o., Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 19 stycznia 2016 r., sygn. akt II OSK 1185/14 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, rozpoznając ponownie sprawę, w powołanym na wstępie wyroku uznał, że skarga podlega uwzględnieniu, gdyż zaskarżona decyzja narusza przepisy postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy - art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270, ze zm., dalej P.p.s.a.).

W ocenie Sądu pierwszej instancji, w niniejszej sprawie nie zostały spełnione przesłanki z art. 138 § 2 K.p.a., które uzasadniałyby wydanie decyzji kasacyjnej. Analizując akta postępowania Sąd uznał, że nie doszło do naruszenia art. 10 § 1 K.p.a. przez pozbawienie W.Ch. i K.Ch. udziału w postępowaniu. Z akt wynika bowiem, że zawarli oni w formie aktu notarialnego z inwestorem umowę przedwstępną o ustanowienie służebności przesyłu oraz umowę o korzystanie z nieruchomości, z której w sposób niewątpliwy wynika, że posiadali wiedzę o zakresie i planowanym terminie rozpoczęcia realizacji inwestycji i jak wskazuje skarżący z własnej woli w nim nie uczestniczyli. Zgodzić należy się ze stroną skarżącą, że powzięte przez organ odwoławczy wątpliwości w tym przedmiocie mogły być wyjaśnione przez GINB, a dopiero ustalenie rzeczywistego pozbawienia udziału strony w postępowaniu przed organem pierwszej instancji uzasadniałyby uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Sąd nie podzielił więc stanowiska organu odwoławczego co do naruszenia przez Wojewodę [...] przepisów postępowania w stopniu uzasadniającym wydanie decyzji kasacyjnej. Wskazany przez GINB pozostały konieczny zakres uzupełnienia postępowania nie wykracza poza dodatkowe postępowanie, które organ odwoławczy może przeprowadzić w oparciu o art. 136 K.p.a. Biorąc pod uwagę powyższą argumentację, Sąd pierwszej instancji uznał, iż zaskarżona decyzja narusza art. 138 § 2 K.p.a. w stopniu mającym wpływ na wynik rozstrzygnięcia.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego. Zaskarżając wyrok w całości, na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. zarzucił naruszenie przepisów o postępowaniu w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 10 § 1 K.p.a. poprzez przyjęcie przez Sąd, że w sprawie nie doszło do naruszenia powyższego przepisu poprzez pozbawienie W.Ch. i K.Ch. udziału w postępowaniu administracyjnym w sprawie wydania pozwolenia na budowę, bowiem małżonkowie W. i K.Ch. zawarli z inwestorem umowę przedwstępną w formie aktu notarialnego o ustanowienie służebności przesyłu oraz umowę o korzystanie z nieruchomości, z której w sposób niewątpliwy wynika, że posiadali wiedzę o zakresie i planowanym terminie rozpoczęcia realizacji inwestycji, a zatem z własnej woli w nim nie uczestniczyli, podczas gdy przepis art. 10 § 1 K.p.a. został przez organ naruszony, bowiem - pomimo dokonania przez małżeństwo W. i K.Ch. czynności prawnej, o której mowa powyżej - organ powinien był zapewnić wszystkim stronom postępowania czynny udział w każdym jego stadium, zaś przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań;

b) art. 138 § 2 K.p.a. poprzez przyjęcie przez Sąd, że organ odwoławczy nie miał podstaw do uchylenia decyzji organu pierwszej instancji, podczas gdy organ - w przypadku stwierdzenia błędu w zakresie właściwego ustalenia kręgu stron postępowania - miał obowiązek uchylenia decyzji organu pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia, celem przeprowadzenia postępowania z udziałem wszystkich jego stron;

c) art. 141 § 4 zd. 1 w związku z art. 153 P.p.s.a. poprzez nieustosunkowanie się przez Sąd w uzasadnieniu wyroku do zarzutu skargi [...] Sp. z o.o. dotyczącego naruszenia art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, podniesionego w związku ze stanowiskiem wyrażonym w uzasadnieniu decyzji GINB z dnia [...] kwietnia 2013 r., dotyczącym wątpliwości związanych ze złożonym przez inwestora oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomościami na cele budowlane, a zatem poprzez nieudzielenie organowi wskazań co do dalszego postępowania w przedmiotowej kwestii;

d) art. 141 § 4 zd. 2 w związku z art. 153 P.p.s.a. poprzez nieustosunkowanie się przez Sąd w uzasadnieniu wyroku do zarzutu zawartego w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji GINB z dnia [...] kwietnia 2013 r. naruszenia przez [...] Sp. z o.o. przepisów art. 64 § 2 K.p.a. w związku z art. 33 § 3 K.p.a., wobec braku w aktach sprawy dokumentu pełnomocnictwa, z którego wynikałoby, że projektant - M.K. jest skutecznie umocowany do występowania w imieniu [...] Sp. z o.o. w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji, a zatem poprzez nieudzielenie organowi wskazań co do dalszego postępowania w przedmiotowej kwestii;

e) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 200 P.p.s.a. poprzez uwzględnienie przez Sąd skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji GINB z dnia [...] kwietnia 2013 r., oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego, podczas gdy skarga jako nieuzasadniona winna zostać przez Sąd oddalona.

Mając powyższe na uwadze GINB wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

W złożonej odpowiedzi na skargę kasacyjną, [...] Sp. z o.o. wniosła o jej oddalenie, ewentualnie na podstawie art. 188 P.p.s.a. o uchylenie decyzji i sformułowanie wskazań co do dalszego postępowania oraz rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jedynie pod uwagę z urzędu nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują wyliczone w art. 183 § 2 P.p.s.a. przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznanie sprawy ograniczył do zbadania zasadności zarzutów podniesionych w podstawach skargi kasacyjnej.

Zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2013 r. została wydana na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. Zgodnie z tym przepisem w brzmieniu obowiązującym w dniu jej wydania - "Organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy". Powołany wyżej przepis, w brzmieniu po nowelizacji K.p.a. z dnia 3 grudnia 2010 r., w sposób bardziej jeszcze restrykcyjny określił przesłanki wydania decyzji kasacyjnej. Zmiana w tym zakresie uzasadniona była tym, że w praktyce organów administracji publicznej uprawnienie do wydawania rozstrzygnięcia w oparciu o art. 138 § 2 K.p.a. było często nadużywane. Problem ten stanowi od wielu lat przedmiot orzecznictwa sądowoadministracyjnego.

Podjęcie przez organ odwoławczy decyzji kasacyjnej polegającej na uchyleniu rozstrzygnięcia i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. powinno być traktowane jako wyjątek od zasady merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy przez organ odwoławczy, co czyni niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą tego przepisu (zob. wyrok NSA z dnia 29 marca 2006 r., sygn. akt II OSK 633/05, CBOSA). Przepis powyższy należy ponadto odczytywać łącznie z art. 136 K.p.a., w myśl którego: "Organ odwoławczy może przeprowadzić na żądanie strony lub z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie albo zlecić przeprowadzenie tego postępowania organowi, który wydał decyzję". W wyroku z dnia 7 lutego 2013 r., sygn. akt II OSK 1274/11 NSA wskazał trafnie, że: "Organ odwoławczy może powołać się na przepis art. 138 § 2 k.p.a. tylko wówczas, gdy wykaże, że przeprowadzenie dodatkowego postępowania wyjaśniającego w granicach art. 136 k.p.a. nie jest wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy" (CBOSA). Podobnie przyjął NSA w wyroku z dnia 13 lutego 2013 r., sygn. akt II OSK 1919/11 oraz w wyroku z dnia 29 grudnia 2011 r., sygn. akt II OSK 1725/10, CBOSA. Powyższe oznacza, że mieści się w kompetencjach organu odwoławczego uzupełnienie w ograniczonym zakresie postępowania wyjaśniającego poprzez przeprowadzenie określonego dowodu lub kilku dowodów.

Przenosząc powyższe rozważania na okoliczności niniejszej sprawy należało podzielić stanowisko wyrażone w zaskarżonym wyroku przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, że nie zostały w niej spełnione przesłanki z art. 138 § 2 K.p.a. uzasadniające wydanie decyzji kasacyjnej, a wskazany przez GINB zakres uzupełnienia postępowania dowodowego nie wykracza poza dodatkowe postępowanie określone w art. 136 K.p.a. W szczególności organ odwoławczy powinien był samodzielnie rozstrzygnąć podniesione w uzasadnieniu swojej decyzji wątpliwości w kwestii tego, czy inwestor w sposób prawidłowy wykazał swoje prawo do dysponowania wskazanymi nieruchomościami na cele budowlane, po uprzednim, jeżeli okazałoby się to konieczne, przeprowadzeniu w tym celu dodatkowego postępowania wyjaśniającego. Stosownie bowiem do art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego niezbędnym warunkiem udzielenia pozwolenia na budowę jest legitymowanie się przez inwestora prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Nie ulega przy tym wątpliwości, że w sytuacji, gdy oświadczenie inwestora w tym względzie budzi uzasadnione zastrzeżenia, organ administracji może przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu jego weryfikacji lub wyjaśnienia istoty i zakresu posiadanych przez inwestora uprawnień do nieruchomości objętej zamierzeniem budowlanym. Zgodnie natomiast z treścią art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego przez prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane należy również rozumieć tytuł prawny wynikający ze stosunku zobowiązaniowego przewidującego uprawnienia do wykonywania robót budowlanych. Prawo to podlega ocenie według norm prawa cywilnego. W rozpatrywanej sprawie nie było żadnych przeszkód aby oceny tej dokonał GINB w postępowaniu odwoławczym. Błędny jest przy tym pogląd GINB, że umowa przedwstępna oraz promesa zawarcia umowy użytkowania gruntu nie może stanowić prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Jak wynika z powołanego wyżej art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego tytuł prawny do dysponowania nieruchomością może wynikać z każdego stosunku zobowiązaniowego, pod warunkiem jedynie że przewiduje w swojej treści uprawnienie do wykonywania robót budowlanych. Zawężanie zatem stosunków zobowiązaniowych, o których mowa w tym przepisie, do jak wskazał GINB, "obligacyjnej umowy definitywnej, która realizuje zamierzony przez strony cel gospodarczy" nie znajduje w nim uzasadnienia.

Tym bardziej organ odwoławczy w ramach dodatkowego postępowania dowodowego przeprowadzonego w ramach art. 136 K.p.a. powinien był rozwiązać problem przedstawienia przez projektanta nieprawidłowo poświadczonej kopii pełnomocnictwa udzielonego mu przez inwestora. W takiej sytuacji był on uprawniony i obowiązany do zażądania od inwestora przesłania oryginału tego pełnomocnictwa albo prawidłowo poświadczonego za zgodność z oryginałem odpisu pełnomocnictwa. Uchylenie z tego powodu przez GINB decyzji wydanej przez organ pierwszej instancji, zamiast wezwania pełnomocnika do uzupełnienia braku formalnego, stanowi naruszenie słusznego interesu strony - inwestora (art. 7 in fine K.p.a.), ale także jako naruszenie zasady ogólnej udzielania informacji (art. 9 K.p.a.) oraz szybkości i prostoty postępowania (art. 12 K.p.a.). Błędne jest przy tym przekonanie GINB, że tego rodzaju brak formalny nie może być usunięty w ramach postępowania odwoławczego i wymaga w każdym przypadku wydania decyzji kasacyjnej.

Za pozbawiony usprawiedliwionych podstaw należało uznać także podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 10 § 1 K.p.a. mającego na celu zapewnienie stronom czynnego udziału w postępowaniu. Brak jest bowiem podstaw do stwierdzenia, że w sprawie doszło do naruszenia powyższego przepisu w odniesieniu do pozbawienia W.Ch. i K.Ch. ich prawa do udziału w postępowaniu, w stopniu uzasadniającym uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy, w sytuacji gdy wspomniane wyżej strony posiadały wiedzę o planowanej inwestycji, nawet brak formalnego ich zawiadomienia o wszczęciu postępowania i doręczenia decyzji nie uzasadniał wydania decyzji na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. Wskazane uchybienia procesowe mogło bowiem zostać naprawione w postępowaniu odwoławczym. Organ odwoławczy powinien bowiem w takim przypadku poinformować ww. osoby o toczącym się postępowaniu odwoławczym i zapewnić im udział w tym postępowaniu oraz zapoznać ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Dopiero ewentualne ustalenie, że pozbawienie stron możliwości udziału w postępowaniu przed organem pierwszej instancji spowodowało naruszenie ich praw w stopniu uzasadniającym powtórzenie tego postępowania, np. przez uniemożliwienie im dokonania konkretnych czynności procesowych, mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, uzasadniałoby wydanie decyzji kasacyjnej (por. wyrok NSA z dnia 18 maja 2006 r., sygn. akt II OSK 831/05, ONSA i wsa 2006/6/157). Należy mieć przy tym na uwadze, że pozbawienie strony udziału w postępowaniu administracyjnym stanowi przesłankę z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a., uzasadniającą wznowienia postępowania tylko na żądanie strony a nie z urzędu (art. 147 K.p.a.). Powyższe naruszenie przepisów postępowania powinno być tak samo oceniane w postępowaniu odwoławczym. W postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym uprawnieniami procesowymi rozporządza strona tego postępowania. Konkluzja ta jest efektem przyjętej w polskim porządku prawnym koncepcji zapewniania jednostce zarówno w postępowaniu administracyjnym jak i sądowoadministracyjnym podwójnej ochrony - poprzez prawo do procesu (obrony interesu prawnego w unormowanym przepisami prawa procesowego postępowaniu, z zagwarantowaniem także prawa do obrony za pomocą środków zaskarżenia) oraz poprzez prawo do sądu (prawo jednostki do zaskarżenia działania administracji publicznej w celu rozstrzygnięcia sporu o zgodność z prawem przez niezawisły, bezstronny sąd). Możliwość realizacji tej ochrony wymaga jednak każdorazowo aktywności strony poprzez realizację jej uprawnień procesowych i podjęcie obrony jej (własnego) interesu prawnego.

Nie mógł odnieść zamierzonego skutku podniesiony w podstawach skargi kasacyjnej zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 141 § 4 P.p.s.a. W uzasadnienie zaskarżonego wyroku pozwala prześledzić tok rozumowania Sądu pierwszej instancji, w stopniu umożliwiającym jego ocenę i kontrolę. Uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, co prawda ogólnie tylko, że wskazany przez GINB pozostały zakres uzupełnienia postępowania nie wykracza poza dodatkowe postępowanie, które można przeprowadzić w ramach art. 136 K.p.a. Wynika z tego jednak, że jako wskazanie dla organu co do dalszego postępowania po uchyleniu zaskarżonej decyzji, Sąd pierwszej instancji uznał konieczność przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego, o którym mowa w art. 136 K.p.a. Nawet gdyby przyjąć, że uzasadnienie to nie spełnia wszystkich wymogów określonych w art. 141 § 4 P.p.s.a., to uchybienie to, jak wykazano wyżej nie miało wpływu na wynik postępowania.

Mając powyższe na uwadze należało stwierdzić, że podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów postępowania okazały się nieusprawiedliwione. Sąd pierwszej instancji prawidłowo zatem na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. uwzględnił skargę [...] Sp. z o.o. w W. i uchylił zaskarżoną decyzję GINB, uznając, że doszło do naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W takim stanie rzeczy, skarga kasacyjna organu podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 P.p.s.a. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 i art. 205 § 2 P.p.s.a.