Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Walawski (spr.), Sędziowie WSA Danuta Kania, Sławomir Antoniuk, , Protokolant Elwira Sipak, specjalista, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi A. P. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia danych osobowych oddala skargę

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, po ponownym rozpatrzeniu sprawy, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), art. 159 i art. 161 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 z późn. zm.) oraz art. 5, art. 12 pkt 2 i art. 22 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 z późn. zm.), w dniu [...] marca 2012 r. wydał decyzję nr [...], którą utrzymał w mocy decyzję poprzedzająca z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] o odmowie uwzględnienia wniosku A. P. o nakazanie [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. [...] udostępnienia danych użytkownika domeny internetowej [...] posługującego się adresem IP [...], który w dniu [...] sierpnia 2010 r. dokonał zniesławiającego go wpisu.

Organ w uzasadnieniu decyzji podał m.in., że w związku ze zniesławiającym go wpisem złożył na Policji skargę w trybie art. 488 Kpk w związku z popełnieniem przestępstwa zniesławienia go za pomocą środków masowego komunikowania się określonego w art. 212 § 2 Kk. Policja sprawę przekazała do Sądu, który wezwał go do podania imienia, nazwiska i adresu oskarżonego w terminie 7 dni pod rygorem uznania prywatnego aktu oskarżenia za bezskuteczny.

Administrator portalu [...] przekazał ww. adres IP komputera, z którego dokonano przedmiotowego wpisu. Adres ten wskazuje na firmę świadczącą usługi internetowe – [...] Sp. z o.o. [...] z siedzibą w W. Skierowany do firmy przez A. P. wniosek o udostępnienie pełnych danych użytkownika przedmiotowego adresu IP, został rozpoznany negatywnie z uwagi na ewentualne naruszenie tajemnicy telekomunikacyjnej.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych ustalił, że powyżej określona firma znajduje się w Rejestrze Przedsiębiorców Telekomunikacyjnych.

Zasadniczym warunkiem dopuszczalności każdej czynności mieszczącej się w pojęciu przetwarzania danych osobowych (art. 7 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych), w tym także ich udostępnianie, czy pozyskania jest spełnienie jednej z przesłanek określonych w art. 23 ust. 1 powołanej ustawy, jednakże, jeżeli przepisy innego aktu prawnego dają większą ochronę niż ustawa o ochronie danych osobowych, to stosuje się przepisy tego aktu prawnego.

W art. 159 ust. 1 ustawy – Prawo telekomunikacyjne ustawodawca określił tajemnicę komunikowania się w sieciach telekomunikacyjnych, tj. "tajemnicę telekomunikacyjną", obejmującą m.in. dane dotyczące użytkownika (pkt 1). Stosownie do art. 159 pkt 2 powołanej ustawy, zakazane jest zapoznawanie się, utrwalanie, przechowywanie, przekazywanie lub inne wykorzystywanie treści lub danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną przez osoby inne niż nadawca i odbiorca komunikatu, chyba że będzie to przedmiotem usługi lub będzie to niezbędne do jej wykonania (pkt 1), nastąpi za zgodą nadawcy lub odbiorcy, których dane te dotyczą (pkt 2), dokonanie tych czynności jest niezbędne w celu rejestrowania komunikatów i związanych z nimi danych transmisyjnych, stosowanego w zgodnej z prawem praktyce handlowej dla celów zapewnienia dowodów transakcji handlowej przewidzianych ustawą lub przepisami odrębnymi (pkt 4). W myśl art. 159 ust. 3 Prawa telekomunikacyjnego z wyjątkiem przypadków określonych ustawą, ujawnianie lub przetwarzanie treści albo danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną narusza obowiązek zachowania tajemnicy telekomunikacyjnej. Zgodnie z art. 161 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego z zastrzeżeniem ust. 2, treści lub dane objete tajemnicą telekomunikacyjną mogą być zbierane, utrwalane, przechowywane, opracowywane, zmieniane, usuwane lub udostępniane tylko wówczas, gdy czynności te, zwane dalej "przetwarzaniem", dotyczą usługi świadczonej użytkownikowi albo są niezbędne do jej wykonania. Przetwarzanie w innych celach jest dopuszczalne jedynie na podstawie przepisów ustawowych.

Powołane powyżej przepisy przewidują dalej idącą ochronę danych osobowych. W takiej sytuacji, zgodnie z regułą wyrażoną w art. 5 ustawy o ochronie danych osobowych, zastosowanie mają te przepisy.

Reasumując, w niniejszej sprawie organ nie stwierdził podstaw do uwzględnienia wniosku A. P. o udostępnienie danych osobowych użytkownika domeny internetowej [...] posługującego się adresem IP [...], który w dniu [...] sierpnia 2010 r. dokonał zniesławiającego wpisu ww.

Decyzja Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] marca 2012 r. stała się przedmiotem skargi wniesionej przez A. P. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Ww. zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

1) prawa materialnego, tj:

- art. 23 § 1 ust. 5 ustawy o ochronie danych osobowych, przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że nie ma on zastosowania,

- art. 159 ust. 2 pkt 4 ustawy – Prawo telekomunikacyjne, przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że "dochodzenie obrony własnego dobrego imienia według ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny nie będzie konieczne z innych powodów przewidzianych ustawą lub przepisami odrębnymi, o których mowa w art. 159 ust. 2 pkt 4 Prawa telekomunikacyjnego",

- art. 6 Kpa i art. 159 ust. 2 pkt 4 oraz art. 161 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego, przez niewłaściwe zastosowanie, polegające na braku ze strony organu jakichkolwiek czynności w procesie stosowania prawa zmierzających do ustalenia, czy w świetle ustalonego stanu faktycznego sprawy obowiązuje przepis odrębny – norma prawa powszechnie obowiązującego stanowiąca podstawę prawną do przetwarzania danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną,

2) prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 138 § 1 pkt 1 Kpa, przez jego zastosowanie, podczas gdy winno nastąpić uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i w tym zakresie orzeczenie co do istoty sprawy.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 i art. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, iż przedmiotem sprawy jest ocena przez Sąd prawidłowości prowadzonego przez organ administracji publicznej postępowania administracyjnego oraz wydanego w tym postępowaniu rozstrzygnięcia.

Skarga nie mogła zostać uwzględniona, gdyż zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem obowiązującym w dniu jej wydania.

Na wstępie należy podać, że intencją ustawodawcy było nadanie ochrony danych osobowych jak najszerszego zakresu podmiotowego. Przetwarzanie danych osobowych może mieć miejsce jedynie w zakresie i trybie określonym ustawą. Wiele aktów prawnych tej rangi wycinkowo reguluje, na marginesie innych postanowień, zagadnienia ochrony danych osobowych. Stosunek ustawy o ochronie danych osobowych do takich regulacji określony został w jej art. 5 (Ryszard Szałowski – Ochrona danych osobowych – komentarz do ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.; Wyd. Zachodnie Centrum Organizacji Sp. z o.o.; str. 12).

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U z 2002 r. Nr 101, poz. 926 z późn. zm.), jeżeli przepisy odrębnych ustaw, które odnoszą się do przetwarzania danych, przewidują dalej idącą ochronę, niż wynika to z niniejszej ustawy, stosuje się przepisy tych ustaw.

Przytoczony przepis stanowi gwarancję ochrony danych osobowych szerszy niż przewidziany w powyżej określonej ustawie.

Zgodnie z art. 159 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 z późn. zm.), tajemnica komunikowania się w sieciach telekomunikacyjnych, (...), obejmuje:

1) dane dotyczące użytkownika;

2) treść indywidualnych komunikatów;

3) dane transmisyjne, które oznaczają dane przetwarzane dla celów przekazywania komunikatów w sieciach telekomunikacyjnych lub naliczania opłat za usługi telekomunikacyjne, w tym dane lokalizacyjne, które oznaczają wszelkie dane przetwarzane w sieci telekomunikacyjnej wskazujące położenie geograficzne urządzenia końcowego użytkownika publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych;

4) dane o lokalizacji, które oznaczają dane lokalizacyjne wykraczające poza dane niezbędne do transmisji komunikatu lub wystawienia rachunku;

5) dane o próbach uzyskania połączenia między zakończeniami sieci, w tym dane o nieudanych próbach połączeń, oznaczających połączenia między telekomunikacyjnymi urządzeniami końcowymi lub zakończeniami sieci, które zostały zestawione i nie zostały odebrane przez użytkownika końcowego lub nastąpiło przerwanie zestawianych połączeń.

Natomiast art. 159 ust. 2 powołanej ustawy stanowi, że zakazane jest zapoznawanie się, utrwalanie, przechowywanie, przekazywanie lub inne wykorzystywanie treści lub danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną przez osoby inne niż nadawca i odbiorca komunikatu, chyba że:

1) będzie to przedmiotem usługi lub będzie to niezbędne do jej wykonania;

2) nastąpi za zgodą nadawcy lub odbiorcy, których dane te dotyczą;

3) dokonanie tych czynności jest niezbędne w celu rejestrowania komunikatów i związanych z nimi danych transmisyjnych, stosowanego w zgodnej z prawem praktyce handlowej dla celów zapewnienia dowodów transakcji handlowej lub celów łączności w działalności handlowej;

4) będzie to konieczne z innych powodów przewidzianych ustawą lub przepisami odrębnymi.

Ustęp 3 powyżej określonego przepisu stanowi, że z wyjątkiem przypadków określonych ustawą, ujawnianie lub przetwarzanie treści albo danych objętych tajemnicą telekomunikacyjna narusza obowiązek zachowania tajemnicy telekomunikacyjnej.

Natomiast art. 161 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne stanowi, że z zastrzeżeniem ust. 2, treści lub dane objęte tajemnicą telekomunikacyjną mogą być zbierane, utrwalane, przechowywane, opracowywane, zmieniane, usuwane lub udostępniane tylko wówczas, gdy czynności te, (...), dotyczą usługi świadczonej użytkownikowi albo są niezbędne do jej wykonania. Przetwarzanie w innych celach jest dopuszczalne jedynie na podstawie przepisów ustawowych.

W ocenie Sądu, żądane przez skarżącego dane osobowe dotyczące użytkownika domeny internetowej [...] posługującego się adresem IP [...], który w dniu [...] sierpnia 2010 r. dokonał zniesławiającego go wpisu, podlegają, jak słusznie uznał organ, ochronie przewidzianej z ustawy – Prawo telekomunikacyjne w związku z art. 5 ustawy o ochronie danych osobowych.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w jego wyroku z dnia 26 stycznia 2009 r. sygn. akt I OSK 174/08, do którego odwołał się organ, że " art. 159 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego jest przepisem przewidującym silniejszą ochronę danych, niż przepis art. 23 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych i to dlatego to on znajdzie zastosowanie jako podstawa legalizująca przetwarzanie danych objętych tajemnicą telekomunikacyjną".

Na podkreślenie zasługuje fakt, ze ustawodawca w art. 159 ust. 4 ustawy Prawo telekomunikacyjnego przewidział możliwość zwolnienia z zachowania tajemnicy telekomunikacyjnej, ale prawo do tego zostało zastrzeżone wyłącznie dla sądu lub prokuratora.

Reasumując stwierdzić należy, że organ zasadnie odmówił skarżącemu pozytywnego rozpatrzenia jego wniosku, gdyż jego pozytywne rozpatrzenie doprowadziłoby do nieuprawnionego ujawnienia danych osobowych.

W tym stanie rzeczy, zarzuty podniesione w skardze nie mogły zostać przez Sąd uwzględnione, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza wskazanych w skardze przepisów prawa materialnego jak również prawa procesowego.

Z uwagi na powyższe, nie mając podstaw do uwzględnienia skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270), orzekł jak w sentencji.