Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędziowie Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędzia del. WSA Jolanta Górska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B.Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 grudnia 2018 r. sygn. akt III SA/Kr 511/18 w sprawie ze skargi B.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 13 grudnia 2018 r., sygn. akt III SA/Kr 511/18, oddalił skargę b.z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w N. z dnia [...] stycznia 2018 r., nr [...], w przedmiocie skierowania na badania lekarskie.

Wyrok ten wydany został w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Prezydent Miasta N. decyzją z dnia [...] października 2014 r. orzekł o skierowaniu skarżącego na badania lekarskie z powodu otrzymania w dniu [...] września 2014 r. od Głównego Lekarza Orzecznika ZUS-Oddział w N. zawiadomienia o uzasadnionych zastrzeżeniach, co do stanu zdrowia kierowcy.

Od powyższej decyzji skarżący złożył odwołanie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił wadliwość, polegającą na tym, że została ona wydana na skutek zawiadomienia ZUS o zastrzeżeniach w stanie jego zdrowia, podczas gdy w dniu [...] października 2014 r. została wydana przez ZUS decyzja o braku przeciwwskazań zdrowotnych w charakterze kierowcy oraz o możliwości podjęcia przez niego pracy. Podniósł, że same wątpliwości lekarza orzecznika ZUS co do stanu jego zdrowia jako kierowcy nie wystarczają do skierowania na kosztowne i czasochłonne badania. Nadto, skarżący wskazał, że z wykształcenia jest kierowcą i praca w tym charakterze jest jedynym źródłem utrzymania jego rodziny. Skarżący posiada aktualne badania z orzeczeniami lekarzy specjalistów, jak też przez 10 lat pracy nie spowodował żadnego wykroczenia drogowego. Skarżący dołączył do odwołania orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS nr [...] z dnia [...] października 2014 r. oraz decyzję ZUS z dnia [...] października 2014 r. o odmowie przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy pozostającej w związku z wypadkiem przy pracy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w N. decyzją z dnia [...] stycznia 2018 r. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Kolegium wskazało, że podstawę prawną do wydania decyzji w przedmiotowej sprawie stanowiły przepisy art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b w związku z art. 99 ust. 1 lit. c ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, zgodnie z którymi, starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu na badania lekarskie na podstawie zawiadomienia właściwych organów orzekających o niepełnosprawności lub niezdolności do pracy - w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b, tj. w przypadku wystąpienia uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia.

Kolegium podkreśliło przy tym, że przepis prawa (art. 99 ustawy o kierujących pojazdami) nie wymaga, aby organ przesyłał dokumentację medyczną, czy też wskazywał na opis schorzeń kierowcy, ale posługuje się ogólnym określeniem, wskazując na stwierdzone "uzasadnione" i "poważne" okoliczności w stanie zdrowia osoby uprawnionej do kierowania pojazdami, mogące powodować istotną przeszkodę do prowadzenia pojazdów mechanicznych, a takiej treści zawiadomienie w sprawie otrzymał [...] września 2014 r. Prezydent Miasta N. od Głównego Lekarza Orzecznika ZUS-Oddział w N., a zatem zobowiązany był do wydania decyzji o skierowaniu skarżącego na badanie lekarskie.

Kolegium wskazało, że organy administracji w toku postępowania nie podejmują czynności mających na celu ustalanie przyczyn wystąpienia okoliczności mogących powodować istotną przeszkodę do prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu publicznym, dlatego też nawet gdyby skarżący przedstawił dokumentację lekarską, to nie mogłaby ona stanowić przedmiotu oceny przez organ I instancji, bowiem według ustalonego poglądu w orzecznictwie sądów administracyjnych - organy administracji nie mogą samodzielnie dokonywać wiążącej oceny stanu zdrowia skarżącego. Organy administracyjne nie badają merytorycznie tej kwestii.

W ocenie Kolegium, bez znaczenia dla wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie pozostaje subiektywne przekonanie skarżącego o braku podstaw do kierowania go na badanie lekarskie, z tego względu, że ZUS uznał go za zdrowego i zdolnego do podjęcia pracy. Z dołączonych do akt sprawy wraz z odwołaniem dokumentów, tj. z decyzji ZUS z dnia [...] października 2014 r. o odmowie przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, pozostającej w związku z wypadkiem przy pracy nie wynika, że skarżący może wykonywać pracę w charakterze kierowcy. Kolegium podkreśliło, że decyzja powyższa została wydana w przedmiocie odmowy przyznania renty a w jej uzasadnieniu wskazano, że Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia [...] października 2014 r. ustaliła, że skarżący nie jest niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. A zatem, wbrew twierdzeniom podniesionym w odwołaniu, z dokumentów, na które wskazuje skarżący, nie wynika brak przeciwwskazań zdrowotnych do podjęcia pracy na stanowisku kierowcy, a jedynie stwierdzenie, że skarżący nie jest niezdolny do pracy. Zakres pojęciowy zdolności do pracy a zakres pojęciowy braku istnienia przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami w ruchu publicznym nie jest tożsamy, dlatego też nie można podzielić poglądu skarżącego, że skoro ZUS uznał go za zdolnego do pracy, to nadużyciem i działaniem wbrew przepisom prawa jest kierowanie go na badanie lekarskie, mające na celu weryfikację jego stanu zdrowia w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań do kierowania pojazdami.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wniósł B.Z., podnosząc, że jest ona dla niego krzywdząca. Stwierdził, że posiada wszystkie aktualne badania potrzebne do kierowania pojazdami.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie powołanym na wstępie wyrokiem oddalił powyższą skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., wskazując, że nie dopatrzył się naruszeń przepisów prawa materialnego, czy też postępowania, skutkujących koniecznością uchylenia lub stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd wyjaśnił, że materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowił przepis art. 99 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2014 r., poz. 600). Ustawa ta weszła w życie z dniem 19 stycznia 2013 r., za wyjątkiem przepisów wymienionych w art. 139 pkt 1, 2 i 3 tej ustawy. Zgodnie z art. 99 ust. 2 pkt 1 lit. a uprawniony organ wydaje decyzję administracyjną, o której mowa w ust. 1 z urzędu na podstawie informacji i ustaleń stanu faktycznego uzyskanych w ramach wykonywania zadań własnych - w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit. b. Z kolei, stosownie do art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, podlega, z zastrzeżeniem ust. 4, osoba posiadająca prawo jazdy lub pozwolenie na kierowanie tramwajem, jeżeli istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu jej zdrowia.

Zdaniem Sądu, powołane powyżej regulacje prawne nie wskazują precyzyjnie, jakie zastrzeżenia są wystarczające do skierowania danej osoby na badania lekarskie. Mowa w nich jedynie o tym, że muszą być one "uzasadnione" i "poważne" oraz, że informacja o nich musi być wiarygodna. Są to zatem stwierdzenia dość ogólne, pozostawiające właściwemu organowi administracji możliwość dokonania oceny, czy w konkretnym wypadku zastrzeżenia są właśnie tego rodzaju. Zwrot "uzasadnione zastrzeżenia" należy interpretować zgodnie z celem ustawy, którym jest zapewnienie maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Jedną z istotnych przesłanek bezpieczeństwa ruchu jest stan zdrowia kierowcy. Od dyspozycji zdrowotnej kierowcy w dużym stopniu zależy bowiem bezpieczeństwo ruchu, a niedomagania kierowcy w tym zakresie są czynnikiem wpływającym na zagrożenie bezpieczeństwa ruchu. W piśmiennictwie podkreśla się, że podstawę wydania decyzji o skierowaniu na badania mogą stanowić konkretne i uzasadnione okoliczności świadczące o pogarszającym się stanie zdrowia strony. Zachowanie świadczy o możliwości obniżenia sprawności psychofizycznej kierowcy, o ile bezpośrednio wskazuje na objawy chorobowe, upośledzenia, zaburzenia psychiczne czy osobowe – a więc zagrożenia medyczne, psychiczne lub osobowe. Zatem, zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy powinny dotyczyć tego rodzaju aspektów zdrowia, które mogłyby mieć wpływ na zdolność do bezpiecznego prowadzenia pojazdów. Sformułowanie "zastrzeżenia uzasadnione" oznacza, że są one oparte na słusznych i usprawiedliwionych podstawach.

Sąd zaznaczył, że wydanie decyzji na podstawie tego przepisu nie musi być poprzedzone wykazaniem pewności istnienia przeciwwskazań zdrowotnych kierowcy do prowadzenia pojazdami. Nie jest zatem konieczne udowodnienie przez organ istnienia takich przeciwwskazań, lecz wystarcza wysokie prawdopodobieństwo istnienia takich przeciwwskazań. Jednocześnie, ocena przesłanek uzasadniających wydanie danej osobie skierowania musi być dokonana każdorazowo przez pryzmat ewentualnego zagrożenia dla ruchu. Z powyższego wynika, że decyzja o skierowaniu na badania lekarskie może zapaść wówczas, gdy organ uzyska informację, że stan zdrowia kierowcy świadczy o istnieniu przeciwwskazań do kierowania pojazdami, a źródło uzyskania tego typu informacji jest wiarygodne.

W rozpoznawanej sprawie informację o zastrzeżeniach co do stanu zdrowia skarżącego organ I instancji powziął na podstawie zawiadomienia, które otrzymał [...] września 2014 r. od Głównego Lekarza Orzecznika ZUS-Oddział w N. W ocenie Sądu, wiadomości zawarte w zawiadomieniu Głównego Lekarza Orzecznika ZUS-Oddział w N., jak i opinia z [...] sierpnia 2014 r. lek. med R.C., udostępniona Sądowi, stanowią wiarygodną informację – co nie tylko może, ale i musi stanowić podstawę do wydania decyzji w przedmiocie skierowania skarżącego na badania lekarskie w trybie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy. Sąd wyjaśnił przy tym, że skierowanie na badania lekarskie może nastąpić już wówczas, gdy jest prawdopodobne, że stan zdrowia kierowcy świadczy o istnieniu przeciwwskazań do kierowania pojazdami. Nie jest natomiast wymagana pewność w tym zakresie. Ostateczne rozstrzygnięcie w tej kwestii powierzone zostało uprawnionym do tego lekarzom, którzy przeprowadzą w trybie art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy stosowne badania i ocenią, czy skarżący jest zdolny do prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Podsumowując, Sąd wskazał, że organy obu instancji prawidłowo uznały, że istniała podstawa do wydania decyzji w przedmiocie skierowania na badania lekarskie. Decyzja o skierowaniu na badania lekarskie nie przesądza o istnieniu przeciwwskazań do prowadzenia pojazdów w przypadku konkretnego kierowcy. Służy ona tylko do wyjaśnienia istniejących w tym względzie uzasadnionych zastrzeżeń. W wyniku przeprowadzonego badania może się więc okazać, że zastrzeżenia te nie zostaną potwierdzone, a zatem, że nie istnieją żadne przeciwwskazania do prowadzenia pojazdów. Celem badań jest bowiem jedynie weryfikacja powziętych przez organ wątpliwości.

Odnosząc się do podnoszonej w skardze dokumentacji medycznej, tj. dołączonych do akt sprawy orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia [...] października 2014 r. i decyzji ZUS z dnia [...] października 2014 r. o odmowie przyznania skarżącemu renty z tytułu niezdolności do pracy pozostającej w związku z wypadkiem przy pracy, Sąd wskazał, że słusznie organ odwoławczy uznał, że z tych dokumentów nie wynika, że wówczas skarżący może wykonywać pracę w charakterze kierowcy. Decyzja z dnia [...] października 2014 r. została wydana w przedmiocie odmowy przyznania renty, a w jej uzasadnieniu wskazano, że Komisja Lekarska orzeczeniem z dnia [...] października 2014 r. ustaliła, że skarżący nie jest niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. A zatem, wbrew twierdzeniom podniesionym w odwołaniu, z dokumentów, na które wskazuje skarżący, nie wynika brak przeciwwskazań zdrowotnych do podjęcia pracy na stanowisku kierowcy, a jedynie stwierdzenie, że skarżący nie jest niezdolny do pracy.

Od powyższego wyroku skarżący wniósł skargę kasacyjną, zarzucając mu naruszenie:

1) przepisów prawa materialnego, tj. art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami, poprzez jego błędną wykładnię, to jest niewłaściwe zrozumienie treści przepisów i w konsekwencji uznanie, że wobec skarżącego "istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia", będące przesłanką skierowania skarżącego na badanie lekarskie przeprowadzane w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, podczas gdy prawidłowa wykładnia przepisów prowadzi do wniosku, że musi zachodzić bardzo duże prawdopodobieństwo "na granicy pewności", że w stosunku do osoby istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia;

2) przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 151 p.p.s.a., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i oddalenie skargi w całości, w sytuacji gdy w sprawie zachodziły podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a.;

- art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., polegające na przeprowadzeniu wadliwej kontroli legalności zaskarżonej decyzji i oddaleniu skargi, mimo że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem prawa materialnego i z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to poprzez brak wszechstronnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, oceny zgromadzonego materiału dowodowego i błędne przyjęcie, że pismo głównego lekarza orzecznika stanowi dostateczną podstawę do skierowania skarżącego na badanie lekarskie, w sytuacji, gdy z treści pisma nie można wyprowadzić wniosku o stanie zdrowia, który miałby wpływ na zdolność do kierowania pojazdami, a co się z tym wiąże brak jest przesłanek do wydania decyzji kierującej na badania lekarskie przeprowadzone w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie oraz o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania kasacyjnego i przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej. Nadto, skarżący zrzekł się rozprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej wyznaczonymi wskazanymi podstawami.

Zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Rozpoznając wniesioną w niniejszej sprawie skargę kasacyjną, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że nie zawiera ona usprawiedliwionych podstaw. Zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty nie pozwalają na skuteczne zakwestionowanie oceny dokonanej przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku.

Przede wszystkim, jako niezasadny Naczelny Sąd Administracyjny ocenił zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 151 p.p.s.a., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy, w ocenie skarżącego, w sprawie zachodziły podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a.

Wyjaśnić bowiem należy, że podstawą skargi kasacyjnej mogą być jedynie przepisy regulujące proces dochodzenia do rozstrzygnięcia a nie przepisy regulujące samo rozstrzygnięcie (zob. wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2005 r., sygn. akt FSK 1369/04, https://orzeczenia.nsa.gov.pl). Przepis art. 151 p.p.s.a. ma jedynie charakter wynikowy. Powołanie się w skardze kasacyjnej na naruszenie tego przepisu bez przytoczenia przepisów postępowania administracyjnego, których naruszenie doprowadziło sąd I instancji do oddalenia skargi na podstawie tego przepisu zamiast zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. nie spełnia wymagań podstawy kasacyjnej wskazanej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Mówiąc innymi słowy, przepisy art. 145 - art. 151 p.p.s.a. nie mogą stanowić samodzielnej podstawy skargi kasacyjnej, gdyż błąd w postaci uwzględnienia lub oddalenia skargi sąd I instancji popełnia w fazie wcześniejszej niż etap orzekania, czyli w fazie kontroli zaskarżonego aktu lub czynności poprzedzającej wydanie orzeczenia. Orzeczenie oddalające skargę nie jest skutkiem zastosowania tylko art. 151 p.p.s.a., lecz jest następstwem ustaleń poprzedzających wydanie wyroku i zastosowania przepisów prawa nakazujących sądowi takie ustalenia czynić. Skoro zatem Sąd I instancji nie dopatrzył się naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego, to nie miał podstaw do uwzględnienia skargi, a tym samym prawidłowo oparł swoje rozstrzygnięcie na normie prawnej z art. 151 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z 4 września 2019 r., sygn. akt I GSK 1329/18, Lex 2719201). Ponadto, przepis art. 151 p.p.s.a. może być naruszony gdy sąd I instancji, uznając, że skarga zasługuje na uwzględnienie, wydaje orzeczenie oddalające skargę, lub też uznając, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, uwzględnia ją (por. wyrok NSA z dnia 5 lipca 2019 r., sygn. akt II FSK 2570/17; wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 2019 r., sygn. akt II OSK 1292/17 - dostępne na stronie internetowej https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym w niniejszej sprawie wyroku Sądu I instancji jest zgodne z dyspozycją zastosowanej normy prawnej. Tym samym, zarzut naruszenia art. 151 p.p.s.a. okazał się niezasadny.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał również za niezasadny zarzut skargi kasacyjnej, wskazujący na naruszenie przepisów art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., w zakresie dotyczącym wadliwego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy przez orzekające w sprawie organy administracji i błędnego uznania pisma lekarza orzecznika za dostateczną podstawę do skierowania skarżącego na badanie lekarskie. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący stwierdził, że decyzja o skierowaniu go na badanie została wydana wyłącznie na podstawie wątpliwości lekarza orzecznika ZUS, wskazanych w piśmie, które nie wyjaśniało żadnych okoliczności, lecz odsyłało do innych podmiotów.

Formułując ten zarzut w skardze kasacyjnej, skarżący pominął jednakże istotną okoliczność, że Wojewódzki Sąd Administracyjny przeprowadził w toku postępowania uzupełniające postępowanie dowodowe. Istotnie bowiem, jak wskazał skarżący, w złożonym, w toku prowadzonego przez Kolegium postępowania, piśmie z dnia [...] września 2014 r. lekarz orzecznik ZUS poinformował jedynie o stwierdzeniu u skarżącego uzasadnionych i poważnych okoliczności, mogących stanowić istotną przeszkodę do prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu publicznym. Z kolei, w piśmie z dnia [...] grudnia 2015 r., powołując się na ustawę o ochronie danych osobowych, lekarz orzecznik ZUS wskazał, że dane dotyczące stanu zdrowia mogą być przekazane na wniosek sądu lub pisemne upoważnienie ubezpieczonego do ujawnienia danych o stanie zdrowia. Poinformował przy tym, że skarżący jest w posiadaniu aktualnych opinii biegłych sądowych z dnia [...] czerwca 2015 r. i z dnia [...] sierpnia 2015 r., które w sposób jednoznaczny dają odpowiedź na zadane przez Kolegium pytanie, czy stan zdrowia skarżącego uzasadnia skierowanie go na badanie lekarskie. Kolegium w związku z tym wystąpiło do skarżącego o przedłożenie wskazanych powyżej opinii specjalistów biegłych sądowych, jednakże skarżący nie przedłożył organowi żadnych dokumentów. Rozpoznając natomiast wniesioną przez skarżącego skargę, Sąd I instancji zwrócił się do ZUS w N. o nadesłanie opinii z dnia [...] czerwca 2015 r. i z dnia [...] sierpnia 2015 r., i jednocześnie dopuścił dowód z tychże dokumentów. Do akt sprawy zostały dołączone dwie opinie sądowo-lekarskie z dnia [...] czerwca 2015 r. i z dnia [...] sierpnia 2015 r. sporządzone przez lekarza med. R.C. i dr n. med. A.B., dotyczące stanu zdrowia skarżącego w związku z przebytym urazem.

Sąd I instancji przeprowadził dowód z opinii sądowo-lekarskich na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a. i w konsekwencji ocenił, że zachodziły podstawy do skierowania skarżącego na badania lekarskie na podstawie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami. Sąd I instancji stwierdził bowiem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że wiadomości zawarte w zawiadomieniu Głównego Lekarza Orzecznika ZUS, jak i udostępnione Sądowi opinie, stanowią wiarygodną informację – co nie tylko mogło, ale i musiało stanowić podstawę do wydania decyzji w przedmiocie skierowania skarżącego na badania lekarskie w trybie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami. Co więcej, Sąd I instancji stwierdził, że z dokumentów, na które wskazywał skarżący, nie wynika brak przeciwwskazań zdrowotnych do podjęcia pracy na stanowisku kierowcy, a jedynie, że skarżący nie jest niezdolny do pracy.

Powyższe ustalenia Sądu I instancji nie zostały zakwestionowane w skardze kasacyjnej. Skarga kasacyjna nie zawiera bowiem zarzutów w powyższym zakresie, w szczególności zaś zarzutu dotyczącego przepisu art. 106 § 3 p.p.s.a. Sąd I instancji nie stosował w tym zakresie wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. Z kolei, zarzut naruszenia tychże przepisów w odniesieniu do postępowania przed organami administracji nie może, w zaistniałej w sprawie niniejszej sytuacji, odnieść zamierzonego skutku, skoro to Sąd I instancji powołał się na wskazane powyżej dokumenty.

Niezasadny okazał się także zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia prawa materialnego. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego dokonana przez Sąd I instancji wykładnia prawa materialnego - przepisów art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami była bowiem prawidłowa. Trafnie Sąd stwierdził, że zastrzeżenia dotyczące stanu zdrowia muszą być uzasadnione i poważne a informacja o nich wiarygodna, przy czym mają być to konkretne i uzasadnione okoliczności świadczące o pogarszającym się stanie zdrowia strony a dotyczące tych aspektów zdrowia, które mogą mieć bezpośredni wpływ na zdolność do prowadzenia pojazdu. Wbrew twierdzeniom skarżącego, nie musi być to jednakże pewność, lecz chodzi wyłącznie o wysokie prawdopodobieństwo istnienia takich przeciwwskazań, jako że dopiero przeprowadzone badania dadzą w tym zakresie wynik pewny. Ostateczne rozstrzygnięcie tej kwestii powierzone zostało bowiem uprawnionym w tym zakresie lekarzom (por. wyrok NSA z dnia 14 lutego 2019 r., sygn. akt I OSK 1103/17, https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zgodnie bowiem z treścią art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu kierowcy na badanie lekarskie, jeżeli istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia. Jak zaś stanowi ust. 2 tego artykułu, starosta wydaje decyzję administracyjną, o której mowa w ust. 1 z urzędu na podstawie informacji i ustaleń stanu faktycznego, uzyskanych w ramach wykonywania zadań własnych - w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b (ust. 2 pkt 1 lit. a) na podstawie zawiadomienia właściwych organów orzekających o niepełnosprawności lub niezdolności do pracy - w zakresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b (ust. 2 pkt 1 lit. c).

Ponadto, stosownie do art. 75 ust. 1 pkt 5 tej ustawy, badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami podlega, z zastrzeżeniem ust. 4, osoba posiadająca prawo jazdy, jeżeli istnieją uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu jej zdrowia.

Z powyższych przepisów wynika, że skierowanie kierowcy na badanie lekarskie ma charakter decyzji związanej. Jeżeli zatem spełnione zostaną przesłanki ustawowe, to właściwy starosta zobowiązany jest do podjęcia decyzji, kierującej kierowcę na omawiane badania. Skierowanie wydaje się, gdy występują - jak stanowi art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy "uzasadnione zastrzeżenia", lub - jak to określa art. 75 ust. 1 pkt 5 - "uzasadnione i poważne zastrzeżenia" co do stanu zdrowia kierowcy (tak NSA w wyroku z dnia 30 listopada 2016 r., sygn. akt I OSK 3275/14, https://orzeczenia.nsa.gov.pl). Z dokonanych w sprawie ustaleń muszą wynikać więc okoliczności, które wskazują z dużą dozą prawdopodobieństwa, że w stosunku do kierującego mogą występować przeciwwskazania zdrowotne co do jego dalszego udziału jako uczestnika ruchu drogowego.

Zaprezentowane przez Sąd I instancji rozumienie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b i ust. 2 pkt 1 lit. c ustawy o kierujących pojazdami jest całkowicie zgodne ze wskazaną powyżej wykładnią tych przepisów a zatem w sprawie nie doszło do naruszenia prawa materialnego w tym zakresie. Z kolei, w ustalonym przez Sąd I instancji i niezakwestionowanym w skardze kasacyjnej stanie faktycznym sprawy przepisy te zostały zastosowane prawidłowo.

Z powyższych względów, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i orzekł o jej oddaleniu na podstawie art. 184 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł o przyznaniu wynagrodzenia pełnomocnikowi, ponieważ wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa na podstawie art. 250 p.p.s.a., przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny przy zastosowaniu przepisów art. 258-261 p.p.s.a.

Sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 182 § 2 p.p.s.a., ponieważ skarżący zrzekł się rozprawy a organ nie zażądał jej przeprowadzenia.