Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Wroczyński, Sędziowie Asesor WSA Artur Kot, Asesor WSA Andrzej Kuna / sprawozdawca/, Protokolant Adam Wójtowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 maja 2007 r. sprawy ze skargi K. C. na postanowienie Komendanta [...] Policji z siedzibą w R. z dnia [...] grudnia 2006 r., nr [...] w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania administracyjnego w sprawie zwolnienia ze służby funkcjonariusza policji 1) uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Komendanta Miejskiego Policji w R. z dnia [...] listopada 2006 r., nr [...] ; 2) stwierdza, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2006 roku Komendant Miejski Policji

w R. w oparciu o art. 97 § 1 i art. 101 § 1 i 3 k.p.a, odmówił między innymi zawieszenia postępowania administracyjnego w sprawie zwolnienia K. C. ze służby.

Uzasadniając swoje stanowisko organ wskazał, że po analizie materiałów dowodowych zebranych w toku postępowania administracyjnego nie zaistniały przesłanki określone w art. 97 § 1 kpa dające podstawę do zawieszenia postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 41 ust. 2 pkt 8 Ustawy o Policji

z dnia 6 kwietnia 1990 roku policjanta można zwolnić ze służby w Policji jeżeli popełnienie czynu o znamionach przestępstwa jest oczywiste i uniemożliwia jego pozostanie w służbie. Zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy w sposób oczywisty wskazuje na to, że K. C. dopuścił się popełnienia przestępstwa z art. [...] k.k. W dniu [...] listopada 2006 r. Prokurator [...] w L. uwzględniając dane zebrane w sprawie przeciwko K. C. wydał postanowienie o przedstawieniu zarzutów.

Pismem z dnia 2 grudnia 2006 roku K. C., dalej skarżący, zaskarżył powyższe postanowienie zarzucając mu między innymi:

Rażące naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a, poprzez odmowę zawieszenia postępowania Administracyjnego mimo,

iż rozpatrzenie sprawy i wydanie merytorycznej decyzji zależy

od rozstrzygnięcia sprawy karnej, a zawieszenie postępowania w tym wypadku jest obligatoryjne;

Naruszenie przepisów art. 41 ust. 2 pkt 8 Ustawy z dnia 6 kwietnia1990 roku

o policji.

Zdaniem skarżącego, zawieszenie postępowania jest obligatoryjne gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez Sąd. Chodzi bowiem o przesądzenie winy. Popełnienie czynu, co do którego toczy się postępowanie nie jest oczywiste. Skarżący nie przyznaję się do winy, a materiał dowodowy nie jest jednoznaczny. Jednocześnie wskazał na osobę, która kierowała pojazdem. Ponadto same okoliczności zdarzenia nie zostały do końca wyjaśnione i wymagają przeprowadzenia wielu dodatkowych dowodów w postaci zeznań świadków, konfrontacji i wizji lokalnej.

Komendant [...] Policji w R. postanowieniem z dnia [...] grudnia 2006 roku utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Organ podniósł, że zgodnie z art. 97 § 1 pkt 4 kpa organ administracji publicznej zawiesza postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Przez pojęcie "zagadnienia wstępnego" rozumie się sytuacje, w których wydanie orzeczenia merytorycznego w sprawie będącej przedmiotem postępowania przed właściwym organem, uwarunkowane jest uprzednim rozstrzygnięciem wstępnego zagadnienia prawnego. W takim przypadku organ musi ustalić związek przyczynowy pomiędzy rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej

a zagadnieniem wstępnym. W przedmiotowej sprawie taki związek nie istnieje. Art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (Dz.U. Nr 192, poz. 1873 ze zm.) stanowi, że policjanta można zwolnić w przypadku popełnienia czynu o znamionach przestępstwa albo przestępstwa skarbowego, jeżeli popełnienie czynu jest oczywiste i uniemożliwia jego pozostanie w służbie. Przestępstwo jest "oczywiste" tylko wtedy, gdy istnieją nie budzące najmniejszych wątpliwości dowody jego popełnienia, przy czym "oczywistość" w tym znaczeniu musi występować przed wydaniem rozkazu personalnego zwalniającego policjanta ze służby, a nie być wynikiem postępowania dowodowego przeprowadzonego

w toku postępowania dyscyplinarnego czy procesu sądowego. Do wydania decyzji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o Policji nie jest konieczne zakończenie postępowania karnego. W przedmiotowej sprawie brak jest zatem przesłanek do uwzględnienia wniosku skarżącego i zawieszenia postępowania administracyjnego na podstawie przepisu art. 97 § 1 pkt 4 kpa.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie skarżący zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie

w szczególności art. 97 § 1 pkt. 4 kpa przez przyjęcie, że na rozstrzygnięcie przez Prokuraturę lub Sąd co do winy nie ma znaczenia w sprawie i nie jest zagadnieniem wstępnym pomimo, iż stan faktyczny w sprawie nie daje podstaw do przyjęcia,

że przestępstwo jest oczywiste, zaś postępowanie przygotowawcze ma charakter skomplikowany, trwa przez znaczny okres czasu i istnieją istotne wątpliwości skoro dotychczas nie wniesiono aktu oskarżenia.

W konsekwencji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

W ocenie skarżącego w sprawie istnieje szereg dowodów wskazujących wprost na Z. S. jako sprawcę kolizji. Podniósł, że nie został zatrzymany "na gorącym uczynku", zaś świadek, który uczestniczył w kolizji nie potrafi jednoznacznie określić kto prowadził pojazd.

Istnienie zatem wątpliwości co do faktu popełnienia czynu przez skarżącego, wskazuje na brak oczywistości w rozumieniu art. 41 ust. 2 pkt.8 ustawy o Policji,

a zatem zawieszenie postępowania jest nie tylko uzasadnione ale i konieczne.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo

o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny

w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną lub postanowienie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji lub postanowienia. Sąd nie bada więc celowości, czy też słuszności zaskarżonego aktu.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.).

Kontrolując zaskarżone postanowienie z punktu widzenia powyższych zasad Sąd uznał skargę za zasadną.

W omawianej sprawie bezspornym jest, że skarżący od początku konsekwentnie nie przyznawał się do spowodowania kolizji. Wskazał, że kierowcą był Z. S., który przesłuchany w charakterze świadka przyznał się

do popełnienia tego czynu i opisał dokładnie przebieg zdarzenia. Również pokrzywdzony nie jest wstanie jednoznacznie wskazać osobę, która doprowadziła do kolizji.

Zgodnie z dyspozycją art. 41 ust.2 pkt 8 ustawy o policji, który stanowi,

że policjanta można zwolnić ze służby w przypadku popełnienia czynu

o znamionach przestępstwa albo przestępstwa skarbowego, jeżeli popełnienie czynu jest oczywiste i uniemożliwia jego pozostawienie w służbie.

Należy podzielić stanowisko organu, że w przypadku gdy zachodzą przesłanki

z powyższego przepisu właściwy organ może zwolnić policjanta ze służby przed wydaniem prawomocnego wyroku skazującego.

Podstawa prawna takiego rozstrzygnięcia ma miejsce tylko wtedy, gdy popełnienie czynu jest oczywiste, a więc wina w świetle zebranych dowodów nie może budzić nawet najmniejszych wątpliwości. Zebrany materiał dowodowy, przed wydaniem rozkazu personalnego zwalniającego policjanta ze służby, musi jednoznacznie wskazywać kto był sprawcą zdarzenia. Przy różnorodności materiału dowodowego, jaka ma miejsce w niniejszej sprawie, organ zmuszony był oceniać dowody pod kątem ich wiarygodności, uznając na przykład zeznania świadka Z. S. za nieprawdziwe.

Organ w zaskarżonym postanowieniu nie wskazał na czym oparł swoje przekonanie, że popełnienie czynu przez skarżącego jest oczywiste. Z faktu przedstawienia zarzutu popełnienia przestępstwa nie można automatycznie wywodzić, że zaistniały przesłanki "oczywistości" w rozumieniu art.41 ust.2 pkt 8 ustawy o policji.

Rozpoznając sprawę organ administracji ponownie dokona oceny zebranego materiału dowodowego mając na uwadze art. 7 i 77 § 1 k.p.a. oraz sporządzi uzasadnienie zgodnie z dyspozycją art. 107 § 1 k.p.a. w kontekście art.41 ust.2 pkt 8 ustawy o policji.

Mając zatem na uwadze, iż zaskarżona decyzja została podjęta

z naruszeniem powołanych przepisów prawa Sąd stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit.a) i c), p.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 sentencji, w pkt 2 na zasadzie art. 152 p.p.s.a.