Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska Sędziowie: Sędzia NSA Teresa Zyglewska Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski (spr.) Protokolant: starszy asystent sędziego Anna Siwonia-Rybak po rozpoznaniu w dniu 17maja 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 maja 2017 r. sygn. akt II SAB/Wa 19/17 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] na bezczynność Fundacji [...] w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia [...] r. o udostępnienie informacji publicznej 1. uchyla punkt czwarty zaskarżonego wyroku i w tym zakresie przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. oddala skargę kasacyjną w pozostałym zakresie, 3. zasądza od Fundacji [...] na rzecz Stowarzyszenia [...] kwotę 460 (czterysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 29 maja 2017 r. sygn. akt II SAB/Wa 19/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w trybie uproszczonym sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] na bezczynność Fundacji [...] w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia 3 listopada 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej: 1. zobowiązał Fundację [...] do rozpatrzenia wniosku Stowarzyszenia [...] z dnia 3 listopada 2016 r. o: "udostępnienie informacji o wydatkach w ramach przedsięwzięć, w których Fundacja korzystała ze środków publicznych, poprzez podanie kwoty wydatku, daty, strony wydatku (np. z kim była zawarta umowa), przedmiotu wydatku – od dnia 1 stycznia 2016 r."- w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdził, że bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej, opisanej w punkcie 1 wyroku, nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. oddalił żądanie wymierzenia grzywny; 4. odrzucił skargę w zakresie udostępnienia wnioskiem z dnia 3 listopada 2016 r. informacji publicznej: "o tym, jakie przedsięwzięcia od 2008 r., w których korzystano ze środków publicznych, prowadziła Fundacja – wnosimy w tym względzie o przekazanie informacji o nazwie poszczególnych przedsięwzięć (projektów), wskazanie podmiotu przekazującego Fundacji środki publiczne oraz podanie roku podpisania umowy związanej z przekazaniem środków publicznych (jeżeli została podpisana umowa)".

U podstaw rozstrzygnięcia Sądu I instancji legły następujące ustalenia oraz ocena prawna.

Stowarzyszenie Sieć [...] skargą z dnia 19 grudnia 2016 r., skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzuciło Fundacji [...] bezczynność w rozpatrzeniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia 3 listopada 2016 r. Stowarzyszenie wskazało, iż powyższym wnioskiem wystąpiło do Fundacji o udostępnienie:

- informacji o tym, jakie przedsięwzięcia od 2008 r., w których korzystano ze środków publicznych, prowadziła Fundacja - w tym względzie o przekazanie informacji o nazwie poszczególnych przedsięwzięć (projektów), wskazanie podmiotu przekazującego Fundacji środki publiczne oraz podanie roku podpisania umowy związanej z przekazaniem środków publicznych (jeżeli została podpisana umowa),

- informacji o wydatkach w ramach przedsięwzięć, w których Fundacja korzystała ze środków publicznych, poprzez podanie kwoty wydatku, daty, strony wydatku (np. z kim była zawarta umowa), przedmiotu wydatku - od 1 stycznia 2016 r. oraz o przesłanie wskazanych informacji na adres e-mail:[...] . Wniosek został wysłany listem poleconym (nr przesyłki[...]), i został doręczony 7 listopada 2016 r.

Wobec braku odpowiedzi od Fundacji na złożony wniosek. Stowarzyszenie wniosło skargę wnosząc o: zobowiązanie Fundacji [...] do rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia 3 listopada 2016 r., w terminie 14 dni od daty otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy; stwierdzenie, że bezczynność podmiotu zobowiązanego miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; wymierzenie grzywny podmiotowi zobowiązanemu na podstawie art. 149 § ustawy p.p.s.a.

W odpowiedzi na skargę Fundacja [...] wniosła o jej odrzucenie, ewentualnie o jej oddalenie. Fundacja przyznała wpływ w dniu 7 listopada 2016 r. wniosku Stowarzyszenia, o podanej w skardze treści oraz wpływ do Fundacji w dniu 27 grudnia 2016 r. powyższej skargi. Żądanie odrzucenia skargi Fundacja uzasadniała brakiem wezwania jej przez Stowarzyszenie do zaprzestania naruszenia prawa, zgodnie z art. 52 § 4 p.p.s.a. Żądanie oddalenia skargi Fundacja uzasadniała brakiem po jej stronie obowiązku informacyjnego, wynikającego z art. 4 ust. 1 pkt 5) ustawy o dostępie do informacji publicznej (dalej u.d.i.p.), albowiem strona skarżąca nie wykazała, że Fundacja jest podmiotem dysponującym majątkiem publicznym. Nadto wskazała, że zakres informacji, o które wnioskuje skarżąca jest dalece nieostry i nie pozwala na udzielenie odpowiedzi. Fundacja wskazała także na sprawę ze skargi Stowarzyszenia przeciwko Fundacji, która zawisła przed WSA w Warszawie pod sygn. akt II SAB/Wa 588/16.

Wskazanym na wstępie wyrokiem WSA w Warszawie (dalej: WSA) wskazał, że zagadnienie wskazane jako pierwsze we wniosku Stowarzyszenia z dnia 3 listopada 2016 r. to jest – żądanie udostępnienia informacji o tym, "jakie przedsięwzięcia od 2008 r., w których korzystano ze środków publicznych, prowadziła Fundacja (w tym względzie o przekazanie informacji o nazwie poszczególnych przedsięwzięć, projektów, wskazanie podmiotu przekazującego Fundacji środki publiczne oraz podanie roku podpisania umowy związanej z przekazaniem środków publicznych - jeżeli została podpisana umowa)" – stanowiło już przedmiot wcześniejszego wniosku Stowarzyszenia z dnia 7 czerwca 2016 r., skierowanego do Fundacji oraz przedmiot wcześniejszej skargi Stowarzyszenia z dnia 20 lipca 2016 r. na bezczynność Fundacji w zakresie rozpatrzenia wniosku z dnia 7 czerwca 2016 r. Skarga ta została rozpoznana przez WSA w Warszawie wyrokiem z dnia 25 stycznia 2017 r. w sprawie o sygn. akt II SAB/Wa 588/16. Na zawisłość tej sprawy w dacie wpływu skargi w niniejszej sprawie wskazała Fundacja w odpowiedzi na skargę. Sąd podkreślił, że nie jest dopuszczalne prowadzenie przez te same strony postępowania administracyjnego w tym samym czasie identycznych spraw przed sądem administracyjnym. Dlatego WSA na postawie art. 58 § 1 pkt 4) ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej p.p.s.a.) odrzucił skargę Stowarzyszenia w tym zakresie.

Przedmiotem merytorycznego rozpoznania skargi mógł być zatem jedynie zarzut bezczynności Fundacji (wraz z dalszymi żądaniami skargi) w zakresie rozpatrzenia zagadnienia drugiego wniosku Stowarzyszenia z dnia 3 listopada 2016 r. to jest – żądanie "udostępnienia informacji o wydatkach w ramach przedsięwzięć, w których Fundacja korzystała ze środków publicznych, poprzez podanie kwoty wydatku, daty, strony wydatku (np. z kim była zawarta umowa), przedmiotu wydatku - od 1 stycznia 2016 r." W ocenie Sądu zagadnienie powyższe mieści się w kategorii spraw należących do informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 5) ustawy o dostępie do informacji publicznej, albowiem Fundacja [...] działa na podstawie ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 1817 ze zm.). Zgodnie z art. 27 tej ustawy organizacje pożytku publicznego corocznie otrzymują środku publiczne z tytułu 1% podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast przedmiotowe zagadnienie dotyczy informacji o wydatkach Fundacji ze środków publicznych, a zatem mieści się w kategorii wskazanej w art. 6 ust. 1 pkt 5) ppkt d) ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przepisy art. 4a i art. 4b ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie ustanawiają sposób udostępniania informacji publicznych przez organizacje pożytku publicznego. Podstawowym sposobem jest tu ogłaszanie informacji publicznej w Biuletynie Informacji Publicznej na zasadach, o których mowa w ustawie o dostępie do informacji publicznej albo poprzez ogłaszanie informacji publicznej na stronie internetowej organizacji pozarządowych oraz podmiotów wykonujących zadania publiczne, lub dysponujących majątkiem publicznym. Natomiast informacje publiczne, które nie zostały udostępnione w powyższy sposób, są udostępniane na wniosek, w trybie przepisów ustawie o dostępie do informacji publicznej (art. 4c ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie). Nadto zgodnie z treścią art. 23 organizacje pożytku publicznego sporządzają roczne sprawozdania ze swojej działalności (finansowej i merytorycznej), według ustalonych przepisami wykonawczymi wzorów, które z kolei są publikowane na stronach Biuletynu Informacji Publicznej prowadzonego przez Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.

Z uwagi na treść art. 1 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z wyżej wskazanymi przepisami ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie Sąd uznał, iż Fundacja dopuściła się bezczynności w realizacji części drugiej wniosku Stowarzyszenia z dnia 3 listopada 2016 r. Zatem w terminie wskazanym w art. 13 ustawy o dostępie do informacji publicznej Fundacja powinna albo udostępnić Stowarzyszeniu żądaną informacje, czy też wskazać na trudności interpretacyjne dotyczące pytania Stowarzyszenia i poprosić Stowarzyszenie o wyjaśnienie wątpliwości, albo wezwać do wykazania istnienia po stronie Stowarzyszenia szczególnego interesu publicznego (art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy), gdyby uznała, iż żądana informacja jest informacja przetworzoną. Realizacją obowiązku informacyjnego byłoby także wydanie stosowej decyzji o odmowie udostępnienia informacji (art. 16 ustawy). Fundacja wyżej opisanych działań nie podjęła – dlatego była w bezczynności.

Na podstawie przepisu art. 206 ustawy – Prawo o postepowaniu przed sadami administracyjnymi WSA odstąpił od zasadzenia od Fundacji na rzecz Stowarzyszenia kosztów postępowania (zastępstwa prawnego), albowiem skarga została uwzględniona w niewielkim zakresie.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyło Stowarzyszenie[...] , zaskarżając w części, tj. pkt 2, pkt 3, pkt 4 oraz postanowienia w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania, zarzucając:

a) naruszenie prawa materialnego, a to: art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, w zakresie w jakim przepis ten stanowi, że konstytucyjne prawo do informacji o działalności organów władz publicznych i osób pełniących funkcje publiczne, poprzez jego niezastosowanie skutkujące nieuprawnionym ograniczeniem tego prawa na kanwie niniejszej sprawy;

b) naruszenie prawa materialnego, a to: art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd, poprzez jego niezastosowanie skutkujące nieuprawnionym ograniczeniem tego prawa na kanwie niniejszej sprawy, polegającym na nieuzasadnionym odrzuceniu w części skargi na bezczynność, złożonej przez Skarżącego, a przez to nierozpatrzeniu skargi co do meritum w tym zakresie;

c) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to: art. 149 § 1a p.p.s.a., w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że w przypadku uwzględnienia skargi na bezczynność sąd jednocześnie stwierdza, czy bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, poprzez błędne zastosowanie polegające na nieuzasadnionym przyjęciu na kanwie niniejszej sprawy, że bezczynność Organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa;

d) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to: art. 149 § 2 p.p.s.a., w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że sąd w przypadku uwzględnienia skargi na bezczynność może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a., poprzez błędne zastosowanie polegające na nieuzasadnionym przyjęciu, że okoliczności niniejszej sprawy nie przemawiają za wymierzeniem Organowi przedmiotowej grzywny;

e) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to: art. 58 § 1 pkt 4 p.p.s.a., w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa objęta skargą pomiędzy tymi samymi stronami jest w toku lub została już prawomocnie osądzona, poprzez błędne zastosowanie polegające na nieuzasadnionym przyjęciu, że sprawa, która zawisła przed WSA w Warszawie w sprawie o sygn. II SAB/Wa 19/17 była równocześnie przedmiotem innego postępowania sądowoadministracyjnego (obecnie: została już prawomocnie osądzona);

f) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to: art. 206 p.p.s.a., w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że sąd może w uzasadnionych przypadkach odstąpić od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania w całości lub w części, w szczególności jeżeli skarga została uwzględniona w części niewspółmiernej w stosunku do wartości przedmiotu sporu ustalonej w celu pobrania wpisu, poprzez błędne zastosowanie polegające na nieuzasadnionym przyjęciu, że okoliczności sprawy uzasadniają odstąpienie od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania, w tym zwłaszcza odstąpienie w całości od zasądzenia tychże kosztów.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku WSA w Warszawie w części, to jest w zakresie punktów 2, 3. i 4. sentencji wyroku, i rozpoznanie sprawy co do istoty poprzez uwzględnienie skargi na bezczynność organu, a w związku z tym: orzeczenie, że bezczynność organu w zakresie rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia 3 listopada 2016 r. o: "udostępnienie informacji o wydatkach w ramach przedsięwzięć, w których Fundacja korzystała ze środków publicznych, poprzez podanie kwoty wydatku, daty, strony wydatku (np. z kim była zawarta umowa), przedmiotu wydatku - od dnia 1 stycznia 2016 r." miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; wymierzenie organowi grzywny, na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a., w związku z przedmiotową bezczynnością; stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności w zakresie udostępnienia informacji publicznej na wniosek Skarżącego z dnia 3 listopada 2016 r. dotyczący informacji publicznej; stwierdzenie, że przedmiotowa bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; wymierzenie organowi grzywny, na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a., w związku z przedmiotową bezczynnością. Ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części, to jest w zakresie punktów 2., 3. i 4. sentencji wyroku, i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie. Skarżący kasacyjnie wniósł również o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej przytoczono argumentację mającą przemawiać za zasadnością podniesionych zarzutów.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Fundacja [...] wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpatrywaniu sprawy na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania w wypadkach określonych w § 2, z których żaden w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego orzeczenia determinują zakres kontroli dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Sąd ten, w odróżnieniu od wojewódzkiego sądu administracyjnego, nie bada całokształtu sprawy, lecz tylko weryfikuje zasadność zarzutów postawionych w skardze kasacyjnej.

Podstawy, na których można oprzeć skargę kasacyjną zostały określone w art.174 p.p.s.a. Przepis art. 174 pkt 1 p.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć niewłaściwe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie, dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. – naruszenie przepisów postępowania – może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w wypadku oparcia skargi kasacyjnej na tej podstawie skarżący powinien nadto wykazać istotny wpływ wytkniętego uchybienia na wynik sprawy. Jednocześnie podkreślić należy, że w sytuacji, gdy strona wnosząca skargę kasacyjną zarzuca wyrokowi Sądu I instancji naruszenie przepisów prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności trzeba odnieść się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, bowiem dopiero wówczas, gdy zostanie przesądzone, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd I instancji za podstawę orzekania jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do oceny zasadności zarzutów prawa materialnego.

W niniejszej sprawie strona skarżąca oparła skargę kasacyjną na obu podstawach: naruszenia prawa materialnego oraz przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a.). Rozpoznając zarzuty skargi kasacyjnej w tak zakreślonych granicach, stwierdzić należy, że jeden z nich jest uzasadniony i z tego powodu skarga kasacyjna została w części uwzględniona.

Za nieuzasadnione uznać należy zarzuty naruszenia art. 45 ust.1 i art.61 ust.1 Konstytucji. Zgodzić się należy z autorem odpowiedzi na skargę kasacyjną, że oba te zarzuty zostały skonstruowane w sposób nieprawidłowy oraz niezrozumiały, co w zasadzie uniemożliwia Sądowi odniesienie się do nich. Po pierwsze żadnego z tych przepisów nie stosował Sąd I instancji. Po drugie, jak wskazano wyżej przepis art. 174 pkt 1 p.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Tymczasem skarżony kasacyjnie, ani w treści zarzutu, ani w uzasadnieniu skarżący kasacyjnie nie wykazał w jaki konkretnie sposób (przez błędną wykładnię, czy też niewłaściwe zastosowanie) przepisy te zostały naruszone. Po trzecie pomimo nakazu wynikającego z art.176 § 1 pkt 2 p.p.s.a. te postawy kasacyjnie nie zostały prawidłowo uzasadnione (w kontekście naruszenia art.61 ust.1 Konstytucji w ogóle, a odnośnie art. 45 ust.1 tylko częściowo i to w sposób niewłaściwy). Po czwarte WSA co do zasady uznał zasadność skargi przyjmując, że żądana przez skarżącego informacja jest informacją publiczną, a skoro tak to nie sposób przyjąć naruszenia art.61 ust.1 Konstytucji w zakresie w jakim przepis ten stanowi konstytucyjne prawi do informacji o działalności organów władz publicznych poprzez ograniczenie "tego prawa na kawie niniejszej sprawy", jak twierdzi strona skarżąca kasacyjnie. Nie można także uznać zarzutu naruszenia art. 45 ust.1 Konstytucji zgodnie, z którym każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. Skarżący wniósł skargę, która została rozpoznana przez WSA, a więc poddana kontroli sądowej zgodnie z przywołanym przepisem Konstytucji. Fakt, że wniesiona skarga została w części odrzucona nie oznacza naruszenia tego przepisu. Nadto skarżący kasacyjnie zdaje się nie zauważać, że podstawą odrzucenia części skargi był art.58 § 1 pkt 4 p.p.s.a., a to z uwagi na prowadzenie w tym samym czasie, przez te same strony, w częściowo tożsamych sprawach postępowania sądowoadministracyjnego, a wiec strona uruchomiła kontrolę sądową.

Nie uzasadnione są także zarzuty naruszenia 149 § 1a p.p.s.a oraz art. 149 § 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela w tym zakresie ustalenia faktyczne i prawne Sądu I instancji. De facto skarżący kasacyjnie polemizuje z ustaleniami faktycznymi przyjętymi przez WSA nie podnosząc jednocześnie przy tym odnoszących się do nich zarzutów. Nadto skarżący nie uprawdopodobnił wpływu zarzucanych naruszeń na wynik sprawy. Orzeczenie o kwalifikowanej formie bezczynności winno być zarezerwowane dla sytuacji szczególnych, oczywistych i niedających się w żaden sposób usprawiedliwić. Jednakże w celu ustalenia, czy naruszenie prawa jest rażące, należy uwzględnić nie tylko proste zestawienie terminów rozpoczęcia postępowania i jego zakończenia, lecz także warunkowane okolicznościami materialnoprawnymi sprawy czynności, jakie powinien podjąć organ, dążąc do merytorycznego rozstrzygnięcia konkretnej sprawy. Samo przekroczenie przez podmiot zobowiązany ustawowych obowiązków, czyli także terminów załatwienia sprawy, musi być szczególnie znaczące i niezaprzeczalne, a rażące opóźnienie w podejmowanych czynnościach musi być pozbawione racjonalnego uzasadnienia W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd, że rażącym naruszeniem prawa w tym zakresie jest stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty, przy czym każdorazowo taka ocena musi być dokonana przy uwzględnieniu okoliczności danej sprawy. (por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r. sygn. akt I OSK 675/12; wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 października 2014 r. sygn. akt II SAB/Łd 124/14). W okolicznościach niniejszej sprawy nie można pominąć wyjaśnień Fundacji zawartych w odpowiedzi na skargę, które jakkolwiek wskazują na błędną interpretację przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej i częściowo ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, nie stanowią jednak podstaw do stwierdzenia kwalifikowanego naruszenia prawa. Powyżej przedstawiona argumentacja uzasadniała także oddalenie żądania zawartego w skardze w zakresie wymierzenia Fundacji grzywny Dodać jedynie należy, że wymierzenie grzywny (tak na wniosek, jak i z urzędu ma charakter fakultatywny), a więc nie nałożenie takiej grzywny przez WSA nie oznacza naruszenia art. 149 § 2 p.p.s.a. Nałożenie grzywny realizuje kilka funkcji (dyscyplinująca, represyjną, prewencyjną) i ma na celu zapobieganie ewentualnym przyszłym działaniom organów narażającym strony na negatywne skutki bezczynności. W związku ze złożoną skargą Fundacja udostępniła żądane informacje, a więc wniesienie skargi częściowo już zrealizowało związane z nią cele.

Bezzasadny jest zarzut naruszenia art.206 p.p.s.a., gdyż WSA w sentencji zaskarżonego wyroku nie rozstrzygnął w przedmiocie kosztów.

Natomiast jako zasadny uznać należy zarzut naruszenia art. 58 § 1 pkt 4 p.p.s.a., w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa objęta skargą pomiędzy tymi samymi stronami jest w toku lub została już prawomocnie osądzona, poprzez błędne zastosowanie polegające na nieuzasadnionym przyjęciu, że sprawa, która zawisła przed WSA w Warszawie w sprawie o sygn. II SAB/Wa 19/17 była równocześnie przedmiotem innego postępowania sądowoadministracyjnego (obecnie: została już prawomocnie osądzona wyrokiem z 25 stycznia 2017r., sygn. akt II SAB/WA 588/16). Skarżący kasacyjnie słusznie podnosi, iż pomimo pewnej zbieżności pomiędzy tymi sprawami, to nie zachodzi między nimi tożsamość. Wprawdzie w obu sprawach wnioskodawcą jest ten sam podmiot, który żąda od tego samego podmiotu (Fundacji [...] w zasadzie takiej samej informacji (o tym, jakie przedsięwzięcia od 2008 r., w których korzystano ze środków publicznych, prowadziła Fundacja – poprzez przekazanie informacji o nazwie poszczególnych przedsięwzięć (projektów), wskazanie podmiotu przekazującego Fundacji środki publiczne oraz podanie roku podpisania umowy związanej z przekazaniem środków publicznych, jeżeli została podpisana umowa), to jednak różny jest wymiar czasowy żądanej informacji. W sprawie o sygn. akt II SAB/Wa 588/16 był to okres od początku 2008r. do dnia 7 czerwca 2016r., a w sprawie II SAB/Wa 19/17 od początku 2008r. do dnia 3 listopada 2016r. Wpływa to nie tylko na zakres czasowy żądanej informacji, ale także na zakres jej udostępnienia (ilość), co może w mieć wpływ nawet na kwalifikację takiej informacji np. poprzez uznanie, że nie jest to już informacja prosta, lecz przetworzona. Tym samym nie można było uznać, że zachodziła tożsamość sprawy w i nie zachodziła przesłanka do odrzucenia skargi tym zakresie.

W konsekwencji w tym zakresie (tj. punktu 4) należało uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W tym stanie rzeczy na podstawie art.185 p.p.s.a. orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku. |W pozostałym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za pozbawioną usprawiedliwionych podstaw, co skutkowało jej oddaleniem na podstawie art. 184 p.p.s.a.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego zostało wydane w oparciu o przepis art. 203 pkt 1 p.p.s.a.