drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Zagospodarowanie przestrzenne, Rada Miasta, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, II OSK 1906/08 - Wyrok NSA z 2009-05-27, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 1906/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2009-05-27 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-12-18
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Jurkiewicz /przewodniczący/
Grzegorz Czerwiński
Krystyna Borkowska /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Zagospodarowanie przestrzenne
Sygn. powiązane
II SA/Op 4/08 - Wyrok WSA w Opolu z 2008-07-31
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
M.P. 2006 nr 86 poz 880 art. 101 ust. 1
Obwieszczenie Ministra Finansów z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie wyjaśnień do Taryfy celnej
Dz.U. 1999 nr 15 poz 139 art. 1 ust.2, art. 2 ust. 1 art. 4 ust.1
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym - tekst jednolity.
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 183
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Tezy

Przepis art. 1 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nakazujący uwzględniać w zagospodarowaniu przestrzennym wymagania, walory i potrzeby określone w kontrolowanym przepisie oznacza, że obowiązek ten istnieje w takim zakresie, w jakim przewidują go przepisy szczególne zawarte zarówno w tej ustawie, jak i innych przepisach prawa materialnego regulującego wymagania dotyczące ochrony środowiska przyrodniczego, zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia. W żadnej z tych regulacji nie został zawarty zakaz lokalizacji inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których wykonanie raportu oddziaływania na środowisko jest obowiązkowe. Oznacza to, iż po spełnieniu określonych wymogów tego rodzaju inwestycje mogą być realizowane. Władztwo planistyczne gminy nie może sięgać tak daleko by wykluczać możliwość lokalizacji inwestycji, dopuszczonych do realizacji przepisami prawa powszechnego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie sędzia NSA Krystyna Borkowska (spr.) sędzia del. WSA Grzegorz Czerwiński Protokolant Anna Połoczańska po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 31 lipca 2008 r. sygn. akt II SA/Op 4/08 w sprawie ze skargi K. N. na uchwałę Rady Miasta Kędzierzyn - Koźle z dnia [...] maja 2003 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Opolu, 2. zasądza od Rady Miasta Kędzierzyn - Koźle na rzecz K. N. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 31 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Op 4/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę Klaudiusza Norka na uchwałę Miasta Kędzierzyn - Koźle z dnia 22 maja 2003 r. nr IX/98/2003 w przedmiocie zatwierdzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji stwierdził, co następuje:

Uchwałą z dnia 22 maja 2003 r., nr IX/98/2003 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, Rada Miasta Kędzierzyn - Koźle wyłączyła możliwość lokalizowania inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz nakazała ich ograniczenie na obszarze jednostek planistycznych R., K., K. L., K., K. P., K. Ś., C., K., L., B. Ponadto nakazała ograniczanie lokalizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko wymagających sporządzania raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu może być wymagany na obszarze jednostki planistycznej A. P. i zakazała lokalizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, wymagających sporządzenia raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko za wyjątkiem obiektów technicznej obsługi miasta oraz transportu drogowego, kolejowego i wodnego na obszarze jednostki planistycznej A. O.

Pismem z dnia 4 października 2007 r. K. N., będący właścicielem nieruchomości położonej w obrębie jednostki planistycznej K., wezwał do usunięcia naruszenia jego interesu prawnego spowodowanego przez przedmiotową uchwałę. W uzasadnianiu swojego stanowiska wskazał, że uchwała narusza jego prawo do zagospodarowania terenu i zlokalizowania na terenie nieruchomości, stanowiących jego własność, stacji bazowej telefonii komórkowej. Do wezwania dołączona została umowa dzierżawy zawarta w dniu 31 grudnia 2006 r. przez skarżącego z [...].

W związku z nieudzielaniem przez Gminę Kędzierzyn - Koźle odpowiedzi na powyższe wezwanie, na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591) K. N. wniósł w dniu 3 grudnia 2007 r. skargę na uchwałę Miasta Kędzierzyn - Koźle z dnia 22 maja 2003 r. nr IX/98/2003 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, domagając się stwierdzenia jej nieważności w zakresie w jakim wyłącza realizację inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których wykonanie raportu oddziaływania na środowisko jest obowiązkowe oraz zasądzenia na jego rzecz kosztów postępowania.

W skardze zarzucono, że przedmiotowy zakaz nie znajduje oparcia w treści jakiegokolwiek przepisu rangi ustawowej. Jedyne ograniczenie w zakresie budowy stacji bazowej telefonii komórkowej przewidują przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399). Podniesiono również, że inwestycja polegająca na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej stanowi inwestycję celu publicznego zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarcze nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.). Skarżący stwierdził także, że jako właściciel nieruchomości winien mieć zapewnioną możliwość spełnienia świadczenia wynikającego z treści umowy dzierżawy. Niewywiązanie się z warunków umowy dzierżawy z dnia 31 grudnia 2006 r. narazi go na koszty.

W odpowiedzi na skargę Gmina Kędzierzyna - Koźle wniosła o jej oddalenie. W uzasadnieniu pisma podniesiono, że umowa dzierżawy zawarta została już po uchwaleniu planu zagospodarowania przestrzennego.

Wyrokiem z dnia 31 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Op 4/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę K. N. na uchwałę Miasta Kędzierzyn - Koźle z dnia 22 maja 2003 r. nr IX/98/2003 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Sąd I instancji wskazał, że skarga na uchwałę Miasta Kędzierzyn - Koźle z dnia 22 maja 2003 r. nr IX/98/2003 została wniesiona w sposób zgodny z dyspozycją art. 101 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, w odpowiednim trybie oraz terminie. Ponadto Sąd stwierdził, że skarżący zakwestionował legalność zaskarżonej uchwały w odniesieniu do gruntów, co do których nie dysponował prawem własności ani żadnym innym prawem, a w konsekwencji nie posiadał legitymacji do zaskarżenia przedmiotowej uchwały w części dotyczącej jednostek planistycznych R., K., K. L., K., K. P., K. Ś., C., K., L., B., M. K., A. P. oraz A. O. Sąd zgodził się również z twierdzeniem organu administracji, że w odniesieniu od zaskarżonej uchwały zastosowanie miały przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym.

Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 4 powyższej ustawy ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonywane jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z zachowaniem warunków określonych w ustawach oraz że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest przepisem gminnym powszechnie obowiązującym, który określa w sposób wiążący przeznaczenie i sposób zagospodarowania terenów objętych planem (art. 7 i art. 10 cytowanej ustawy). Zdaniem Sądu z powyższych przepisów wynikają daleko idące konsekwencje, polegające nie tylko na ingerencji w sferę prawa własności, lecz także na ustanowieniu podstawy do odjęcia bądź ograniczenia prawa własności. Wynika to w sposób oczywisty z istoty planu, który określa przeznaczenie i sposób wykorzystania nieruchomości, a to mieści w sobie ingerencje w prawo własności. Tego rodzaju ingerencja jest zatem dopuszczalna i legalna, bowiem wynika z jednoznacznego upoważnienia ustawowego. W związku z powyższym Sąd uznał, że Rada Miejska Miasta Kędzierzyn - Koźle, wykonując ustawowe uprawnienia, działała zgodnie z prawem i nie nadużyła swoich uprawnień. Działała w granicach przysługującego jej upoważnienia ustawowego i stąd też nie można podzielić zarzutu skarżącego odnośnie naruszenia przepisów Konstytucji, jak również i przepisów dotyczących prawa własności.

Sąd wskazał, że działania Rady Miejskiej podlegające na wprowadzeniu w wymienionych jednostkach zakazu lokalizacji inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko dla których wykonanie raportu oddziaływania na środowisko jest obowiązkowe, bądź inwestycji dla których wykonanie raportu oddziaływania na środowisko może być wymagane, za wyjątkiem obiektów technicznej obsługi miasta, transportu drogowego, kolejowego i wodnego było działaniem przemyślanym i tworzącym spójną koncepcje planistyczną zmierzającą do ograniczenia uciążliwości związanych z lokalizacją przemysłu oraz inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko na terenach, które przewidziane zostały pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i wielorodzinną.

Sąd podniósł również, że przeznaczenie gruntów na których położne są działki stanowiące własność skarżącego nie uległo istotnej zmianie wraz z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Obecne przeznaczenie i sposób zagospodarowania terenu nie wskazuje na to, że władztwo planistyczne gminy przekraczałoby granice racjonalności działań oraz proporcjonalności ingerencji w sferę wykonywania prawa własności szczególnie w związku z poprzednio obowiązującym planem, w którym podobne ograniczenia były wprowadzone.

Sąd wskazał również, że przepis w którym skarżący upatruje źródła interesu prawnego (art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) nie istniał w momencie podejmowania zaskarżonej uchwały.

Od powyższego wyroku K. N. złożył skargę kasacyjną, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W skardze kasacyjnej zarzucono zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 140 Kodeksu cywilnego albowiem wskutek uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego właściciel nie może korzystać z nieruchomości oraz wadliwą wykładnię art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139), art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717) w związku z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 591) poprzez uznanie, że nie doszło do naruszenia interesu prawnego skarżącego "mając na względzie treść miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego".

W skardze wskazano, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu pominął w zaskarżonym wyroku kwestię, że w zakresie pojęcia "przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko wymagających sporządzenia raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko" mieszczą się stacje bazowe telefonii komórkowej, jak również nie odniósł się w żaden sposób do zagadnienie, że inwestycje polegające na budowie stacji telefonii komórkowej są inwestycjami celu publicznego.

Skarżący wskazał, że uchwała rady gminy, będąca aktem prawa miejscowego, jest jednocześnie źródłem powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej na obszarze danej gminy (art. 87 ust. 2 Konstytucji), musi zatem respektować unormowania zawarte w aktach prawnych wyższego rzędu. Przepis art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stanowi, że na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy. Jednakże z treści przepisu art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie wynika dopuszczalność wprowadzenia zakazu realizacji określonych przedsięwzięć. Jedynym ograniczeniem są przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399), regulujące dopuszczalność lokalizacji stacji bazowej telefonii komórkowej na obszarze uzdrowiska lub obszarze ochrony uzdrowiskowej. Stosownie do treści przepisu art. 140 Kodeksu cywilnego, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Interes prawny skarżącego wynika z normy przepisu art. 140 Kodeksu cywilnego, który odnosi się do granic wyznaczonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego.

Gmina może w ramach przyznanych uprawnień - ograniczać prawo własności pod warunkiem, że wprowadza te ograniczenia w proporcji odpowiedniej dla realizacji celów koniecznych dla zapewnienia racjonalnej gospodarki przestrzennej, stanowiącej element szeroko rozumianego porządku publicznego. Brak uzasadnienia, z którego wynikałoby, że w ramach posiadanych uprawnień gmina rozważyła i wyważyła interesy wszystkich uprawnionych podmiotów, w tym również interes prawny osób wnoszących zarzut.

Skarżący podniósł również, że nie można powoływać się na jakąkolwiek uciążliwość przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko wymagających sporządzenia raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, które stanowią inwestycje celu publicznego. O ile bowiem zostaną zachowane standardy określone przepisami ustawy - Prawo ochrony środowiska, nie można mówić o uciążliwości. Gmina nie powinna także w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zawierać zakazu skierowanego do konkretnego podmiotu, jak to miało miejsce w tym przypadku. Według skarżącego sposób sformułowania kwestionowanych postanowień adresowany jest do operatorów telefonii komórkowej, którzy realizują przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko wymagające sporządzenia raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Gmina Kędzierzyna - Koźle wniosła o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę tylko przesłanki wskazujące na nieważność postępowania sądowego. Ponieważ w niniejszej sprawie określone w art. 183 § 2 cyt. ustawy przesłanki nie zaistniały, należy przejść do oceny zarzutów skargi kasacyjnej.

Zarzuty te - sprowadzające się głównie do naruszenia przepisów prawa materialnego, w tym art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP - należy uznać za usprawiedliwione.

W złożonej, w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, skardze do sądu administracyjnego, K. N.zakwestionował miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Miasta Kędzierzyna - Koźle, w części dotyczącej postanowień wyłączających realizację inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których wykonanie raportu oddziaływania na środowisko jest obowiązkowe. Zgodzić należy się ze stanowiskiem Sądu, iż skarga składana w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym nie ma charakteru actio populis wobec czego wnoszący skargę musi wykazać swoją legitymację do wystąpienia z tego rodzaju skargą. Z akt sprawy wynika, iż skarżący jest właścicielem działek o nr ewid. [...] położonych w Kłodnicy - czyli na terenie objętym przedmiotowym planem. Miał więc prawo zakwestionować postanowienia planu zagospodarowania przestrzennego tylko w części dotyczącej tego terenu. Przypomnieć w tym miejscu należy, że uwzględnienie skargi w takiej sytuacji jest możliwe jedynie wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia jest wynikiem naruszenia obiektywnego porządku prawnego.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z tego rodzaju sytuacją.

Przede wszystkim podkreślić należy, że akty prawa miejscowego, do których zalicza się miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, wydawane są na podstawie delegacji ustawowej w granicach upoważnień zawartych w ustawie (art. 94 Konstytucji RP) i na obszarze działania organów, które je ustanowiły stanowią źródło powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej (art. 87 ust. 2 Konstytucji RP). Wskazana wyżej klauzula kompetencyjna, zobowiązująca jednostki samorządu terytorialnego do stanowienia aktów prawa miejscowego na podstawie upoważnień ustawowych, koresponduje z zawartą w art. 7 Konstytucji RP zasadą praworządności, nakazującą organom władzy publicznej działać na podstawie i w granicach prawa.

W art. 87 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej określona została hierarchia źródeł prawa. Są nimi: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia (ust. 1), a także akty prawa miejscowego (ust. 2).

Wymienienie aktów prawa miejscowego na ostatniej pozycji powoduje, że wydając przepisy gminne gmina winna czynić to w ramach obowiązujących przepisów wyższego rzędu i zawartych tam upoważnień. Z wskazanej wyżej hierarchii źródeł prawa wynika też zakaz regulowania w prawie miejscowym materii zastrzeżonych dla przepisów wyższego rzędu oraz nakaz zgodności postanowień prawa miejscowego z przepisami wyższego rzędu (Konstytucja, ustawa, rozporządzenie).

Tak więc, mimo iż gmina dysponuje, w świetle regulacji art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, tzw. władztwem planistycznym i może stanowić o przeznaczeniu i zasadach gospodarowania terenu, to winna to czynić w granicach obowiązującego prawa. Granice władztwa planistycznego gminy wyznaczyły bowiem obowiązujące przepisy prawa. Stąd też do zawartych w planie zagospodarowania przestrzennego ustaleń nie mogą być wprowadzane zakazy nie ustanowione w ustawach regulujących daną problematykę. Rada gminy obowiązana jest bowiem przestrzegać zakresu upoważnienia udzielonego jej przez ustawę w zakresie tworzenia aktów prawa miejscowego i nie może wkraczać w materię regulowaną ustawą wprowadzając do treści planu zagospodarowania przestrzennego postanowienia ustawowe.

W niniejszej sprawie powyższy wymóg nie został spełniony.

Ustanowiony w planie zagospodarowania przestrzennego Miasta Kędzierzyna - Koźle "zakaz lokalizacji inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których wykonanie raportu oddziaływania na środowisko jest obowiązkowe" nie znajduje oparcia w przepisach prawa, w szczególności w przepisach ustawy z dnia 4 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym jak również w przepisach ustawy z dnia 21 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska. Żaden z obowiązujących aktów prawnych rangi ustawowej nie daje podstaw do stanowienia w planie miejscowym tego rodzaju zakazów. Również przepis art. 1 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nakazujący uwzględniać w zagospodarowaniu przestrzennym wymagania, walory i potrzeby określone w kontrolowanym przepisie oznacza, że obowiązek ten istnieje w takim zakresie, w jakim przewidują go przepisy szczególne zawarte zarówno w tej ustawie, jak i innych przepisach prawa materialnego regulującego wymagania dotyczące ochrony środowiska przyrodniczego, zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia. W żadnej z tych regulacji nie został zawarty zakaz lokalizacji inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których wykonanie raportu oddziaływania na środowisko jest obowiązkowe. Oznacza to, iż po spełnieniu określonych wymogów tego rodzaju inwestycje mogą być realizowane. Władztwo planistyczne gminy nie może sięgać tak daleko by wykluczać możliwość lokalizacji inwestycji, dopuszczonych do realizacji przepisami prawa powszechnego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego ustanawiając w planie zagospodarowania przestrzennego tego rodzaju zakaz gmina naruszyła porządek prawny nie przestrzegając wymogów wynikających z art. 2 ust. 1 cyt. ustawy jak również art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP.

Zwrócić również należy uwagę na to, iż należące do skarżącego działki o nr ewid. [...] położone są na terenie oznaczonym symbolem D.U.W-1 przeznaczonym pod [...] - teren usługowo-wytwórczy (§ 10 pkt 24 uchwały). Nadto z § 149 przedmiotowej uchwały wynika, że tereny oznaczone symbolami U.W., U.W.-1 przeznaczone są do realizacji lub utrzymania funkcji związanej z zabudową usługową nieuciążliwą (...), zabudową uciążliwą wraz z infrastrukturą, składy, magazyny, bazy, wytwórczość, stacje paliw. Skoro więc przedmiotowy teren przeznaczony został pod usługi uciążliwe niezrozumiałym jest ustanowienie na nim zakazu lokalizacji inwestycji "mogących znacząco oddziaływać na środowisko", których uciążliwość nie została ustalona.

Już tylko ubocznie podkreślić należy, że ograniczenia w zakresie korzystania z praw konstytucyjnych, do których zalicza się prawo własności mogą być w demokratycznym państwie prawa ustanawiane tylko wtedy, gdy jest to konieczne dla jego bezpieczeństwa, porządku publicznego bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP). W każdym takim przypadku należy więc wskazać o jaki interes publiczny chodzi i udowodnić, że jest on na tyle ważny, iż wymaga ograniczenia prawa własności.

Tak uzasadnienie zaskarżonej uchwały, jak i pisemne motywy zaskarżonego wyroku nie zawierają wyczerpujących rozważań w tym zakresie.

Uwzględniając powyższe, należało zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty uznać za zasadne, co czyniło koniecznym uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji (art. 185 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 203 pkt 1 cyt. ustawy.



Powered by SoftProdukt