Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Ewa Janowska Sędziowie sędzia WSA Teresa Cisyk sędzia WSA Elżbieta Kmiecik (spr.) Protokolant st. sekretarz sądowy Katarzyna Johan po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 lipca 2008 r. sprawy ze skargi K. N. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...]Nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Rada Miasta Kędzierzyn – Koźle w dniu 22 maja 2003r. podjęła Uchwałę Nr IX/98/2003 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Kędzierzyna – Koźla, która opublikowana został w Dzienniku Urzędowym Województwa Opolskiego z dnia 1 lipca 2003r., Nr 50, pozycja 1038. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego zakazuje lokalizowania na terenie objętym planem przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Wyłączenie możliwości lokalizowania inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko lub nakaz ich ograniczania nastąpił w stosunku do jednostki planistycznej Rogi – oznaczonej symbolem jednostki A (§ 51 pkt 2), jednostki planistycznej Koźle – oznaczonej symbolem jednostki B (§ 52 pkt 2), jednostki planistycznej Kłodnica Las – oznaczonej symbolem jednostki C (§ 53 pkt 3), jednostki planistycznej Kłodnica – oznaczonej symbolem jednostki D (§ 54 pkt 2), jednostki planistycznej Kędzierzyn Pogorzelec – oznaczonej symbolem jednostki E (§ 55 pkt 2), jednostki planistycznej Kędzierzyn Śródmieście – oznaczonej symbolem jednostki F (§ 56 pkt 2), jednostki planistycznej Cisowa oznaczonej symbolem jednostki G (§ 57 pkt 2), jednostki planistycznej Kuźniczka - oznaczonej symbolem jednostki H (§ 58 pkt 2), jednostki planistycznej Lenartowice - oznaczonej symbolem jednostki I (§ 59 pkt 2), jednostki planistycznej Blachownia Osiedle - oznaczonej symbolem jednostki J (§ 60 pkt 3), jednostki planistycznej Miejsce Kłodnickie - oznaczonej symbolem jednostki M (§ 64 pkt 2). W jednostce planistycznej Azoty Przemysłowe - oznaczonej symbolem jednostki Ł nakazano ograniczanie lokalizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko wymagających sporządzania raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu może być wymagany (§ 63 pkt 3). W jednostce planistycznej Azoty Osiedle - oznaczonej symbolem jednostki jednostce L zakazano lokalizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, wymagających sporządzenia raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko za wyjątkiem obiektów technicznej obsługi miasta oraz transportu drogowego, kolejowego i wodnego (§ 62 pkt 2).

Pismem z dnia 4 października 2007r., adresowanym do Rady Miasta Kędzierzyna-Koźla, które wpłynęło do Urzędu Miasta w 8 października 2007r., skarżący K. N., będący właścicielem nieruchomości położonej w obrębie jednostki planistycznej [...], wezwał do usunięcia naruszenia jego interesu prawnego naruszonego przez treść Uchwały Nr IX/98/2003 Rady Miasta Kędzierzyna-Koźla z dnia 22 maja 2003r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Kędzierzyna-Koźla. W uzasadnieniu wezwania wskazał, iż naruszony został jego interes prawny, gdyż poprzez postanowienia uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wyłączone zostało jego prawo do zagospodarowania terenu i zlokalizowania na terenie nieruchomości stanowiących jego własność stacji bazowej telefonii komórkowej. Do wezwania skarżący dołączył umowę dzierżawy, jaką zawarł w dniu 31 grudnia 2006r. z A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

Gmina Kędzierzyn-Koźle nie udzieliła odpowiedzi na powyższe wezwanie

W związku z powyższym, K. N. wniósł za pośrednictwem Gminy Kędzierzyn-Kożle skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu. Skarga sporządzona w dniu 30 listopada 2007r. wpłynęła do organu w dniu 3 grudnia 2007r. W wywiedzionej skardze skarżący żądał stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miasta Kędzierzyna-Koźla z dnia 22 maja 2003r., Nr IX/98/2003, w zakresie w jakim wyłącza realizację inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których wykonanie raportu oddziaływania na środowisko jest obowiązkowe oraz wnosił o zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi skarżący podał, że jest właścicielem nieruchomości, której dotyczą postanowienia zaskarżonej uchwały. W dniu 31 grudnia 2006r. zawarł z A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowę dzierżawy celem, której jest wykorzystanie gruntu stanowiącego jego własność na budowę bazowej telefonii komórkowej, a to masztu dla instalacji urządzeń telekomunikacyjnych wraz z infrastrukturą teletechniczną. Wykonanie zawartej umowy jest jednak wyłączone z uwagi na postanowienia zaskarżonej uchwały, które w § 51 pkt 2, § 52 pkt 2, § 53 pkt 3, § 54 pkt 2, § 55 pkt2, § 56 pkt 2, § 57 pkt 2, § 58 pkt 2, § 59 pkt 2, § 60 pkt 3, § 62 pkt 2, § 63 pkt 3, § 64 pkt 2 wyłączają możliwość lokalizowania na terenie objętym planem przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, za wyjątkiem obiektów technicznej obsługi miasta, transportu drogowego, kolejowego i wodnego. Skarżący zarzucił także, iż w/w postanowienia planu wyłączają możliwość prowadzenia działalności przez spółkę A Sp. z o.o. W dalszej części uzasadnienia skarżący dowodził, iż zgodnie z najnowszym orzecznictwem sądów administracyjnych budowa stacji telefonii cyfrowej jest inwestycją celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997r. oraz przepisami ustawy – Prawo telekomunikacyjne. Zauważył także skarżący, iż brak jest uzasadnienia dla wprowadzenia zakazu lokalizacji stacji bazowych telefonii komórkowej bez wykazania, że mogą mieć one negatywny wpływ na otoczenie. Jedyne ograniczenie w zakresie budowy stacji bazowej telefonii komórkowej przewidują przepisy ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz.U. NR 167, poz. 1399). Zdaniem skarżącego źródłem jego interesu prawnego jest art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jako właściciel nieruchomości winien on mieć możliwość spełnienia świadczenia z tytułu umowy dzierżawy, co powinno skutkować wybudowaniem stacji bazowej telefonii cyfrowej. Niemożność wykonania umowy dzierżawy z dnia 31 grudnia 2006r. powoduje powstanie szkody w majątku skarżącego.

Gmina Kędzierzyn-Koźle w odpowiedzi na skargę wniosła o oddalenie skargi. Organ przyznał fakt, iż skarżący jest właścicielem nieruchomości położonej na obszarze objętym zakazem lokalizowania przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko i wymagających sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko. Organ przyznał także, iż skarżący wezwał go pismem z dnia 4 października 2007r., które wpłynęło do Urzędu Miasta Kędzierzyna-Koźla w dniu 8 października 2007r. do usunięcia skutków naruszenia interesu prawnego skarżącego spowodowanego uchwałą Nr IX/98/2003 z dnia 22 maja 2003r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Kędzierzyna-Koźla. W związku z powyższym zauważył jednak, iż umowę dzierżawy skarżący zawarł już po uchwaleniu planu w dniu 31 grudnia 2006r., a zaskarżona uchwała podjęta została w trybie określonym w art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepis ten przewiduje, że do planu zagospodarowania przestrzennego, w stosunku do którego wdrożono procedurę planistyczną określoną w przepisach ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym, lecz jej nie zakończono stosuje się przepisy dotychczasowe. Powyższe oznacza zatem, iż w odniesieniu do zaskarżonej uchwały ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego mogły być kwestionowane nie w drodze skargi wnoszonej na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym, lecz w trybie określonym w ustawie z dnia 7 lipca 1994r. to jest w drodze wniesienia zarzutu do projektu oraz zaskarżenia uchwały odrzucającej zarzut do sądu.

W piśmie procesowym z dnia 2 kwietnia 2008r. skarżący nie zgodził się ze stanowiskiem zaprezentowanym przez organ i dowodził, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, uchwalonym na podstawie upoważnienia ustawowego, a przepis art. 15 ust. 2 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie stanowi umocowania dla rady gminy dla wprowadzenia określonego zakazu. Podkreślał także skarżący, iż dla badania zasadności skargi pozostaje bez znaczenia fakt, iż skarżący zawarł umowę dzierżawy kilka lat po uchwaleniu planu miejscowego, bowiem podmiot posiadający tytuł prawny do nieruchomości objętej uchwałą nie ma obowiązku przewidywania, w jaki sposób w przyszłości zagospodaruje swoją nieruchomość, a zatem skoro miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obowiązuje to i tym samym dopuszczalne jest złożenie skargi w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym.

W piśmie zaś procesowym z dnia 28 maja 2008r. skarżący wnosił o rozważenie przez sąd podstaw do naruszenia art. 64 ust. 3 konstytucji RP.

Organ w piśmie procesowym z dnia 2 czerwca 2008r. wskazał, iż sporne działki nr ewid. A i B stanowiące własność skarżącego K. N. w poprzednio obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego położone były na terenie oznaczonym symbolem C1KHPS czyli istniejący teren [...] ze stacją kontenerową w strefie ochronnej wokół obiektu chronionego ustalonego odrębnymi przepisami (zabytki) oraz w strefie ochrony sanitarnej 300m od rzeźni. Do pisma dołączony został odpis części tekstu planu oraz jego załącznik graficzny.

W piśmie procesowym z dnia 20 czerwca 2008r. organ, odnosząc się do pisma procesowego skarżącego z dnia 28 maja 2008r., stwierdził że Gmina uchwalając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego działała w ramach upoważnienia ustawowego i nie naruszyła swoim działaniem art. 64 ust. 3 Konstytucji, gdyż prawo własności może doznawać ograniczenia w zakresie określonym w ustawie oraz zgodnie z warunkami zawartymi w uchwalonym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami, a organami administracji rządowej (§ 1). Kontrola, o której mowa w § 1, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2).

Na podstawie art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a, akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego podlegają kognicji sądu administracyjnego. Stosownie do przepisu art. 147 § 1 pkt 1 P.p.s.a sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 P.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

W pierwszej kolejności wyjaśnienia wymaga kwestia dochowania przez skarżącego wymogów formalnych uprawniających do wniesienia skargi do sądu administracyjnego. W niniejszej sprawie tymi wymogami było zaskarżenie uchwały z zakresu administracji publicznej, a to wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia prawa oraz zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu.

Skarżący zaskarżył uchwałę Rady Miasta Kędzierzyna-Koźla z dnia 22 maja 2003r., Nr IX/98/2003, w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Kędzierzyn-Koźle w części dotyczącej terenów, co do których w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego wyłączono możliwość lokalizowania przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Skarżący dopełnił zatem wymogu bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Wezwanie to wystosował pismem z dnia 4 października 2007r., adresowanym do Rady Miasta Kędzierzyna-Koźla, które wpłynęło do Urzędu Miasta w Kędzierzynie-Koźlu w dniu 8 października 2007r. Organ nie udzielił skarżącemu odpowiedzi na to wezwanie.

Zgodnie z art. 101 ust. 3 ustawy z dnia z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.), zwanej dalej u.s.g., w sprawie wezwania do usunięcia naruszenia prawa stosuje się przepisy o terminach załatwiania spraw w postępowaniu administracyjnym. Z brzmienia przytoczonego przepisu wynika zatem wprost, iż przepisy dotyczące załatwiania spraw w postępowaniu administracyjnym stosuje się wprost, a nie odpowiednio. Stosownie zaś do art. 35 § 1-3 K.p.a. organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki. Niezwłocznie winny być załatwione sprawy, które mogą być rozpatrzone w oparciu o dowody przedstawione przez stronę łącznie z żądaniem wszczęcia postępowania lub w oparciu o dowody i fakty powszechnie znane urzędowi, bądź możliwe do ustalenia na podstawie danych, którymi rozporządza ten organ. Załatwienie natomiast sprawy wymagającej przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej nie później niż dwóch ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania. Rozważając, zatem termin dla oceny bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia prawa, należy przyjąć, że jest to termin dwóch miesięcy od dnia doręczenia radzie gminy wezwania. Powyższe powoduje, że wniesienie skargi do sądu administracyjnego na uchwałę organu gminy na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym ograniczone jest trzydziestodniowym terminem liczonym od dnia doręczenia wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, a w przypadku nieudzielania odpowiedzi na wezwanie – od dnia, w którym upłynął dwumiesięczny termin przewidziany w art. 35 § 3 K.p.a. (por uchwała SN z dnia 8 czerwca 1995r., IIIAZP 9/95, OSNAPU 1995, Nr 20, poz. 243, postanowienie NSA z dnia 24 października 2006r., syg. akt II OSK 1542/06). Zatem trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi wynikający z art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi z dnia 30 sierpnia 2002r. (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) upłynął z dniem 7 grudnia 2007r. Skarga zatem, która wpłynęła do organu w dniu 3 grudnia 2007r., co jest okolicznością bezsporną, wniesiona została w terminie. W związku z powyższym stwierdzić należy, iż wymogi formalne skargi zostały spełnione i podlega ona kognicji sądu administracyjnego.

Art. 101 ust. 1 u.s.g. stanowi, iż każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa- zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Tak skonstruowany przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. istotnie rzutuje na legitymację stron postępowania. Przymiot, bowiem strony w postępowaniu kwestionującym legalność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtowany jest na innych zasadach niż w postępowaniu administracyjnym regulowanym przepisami K.p.a. Skarga złożona w trybie powołanego powyższej przepisu nie ma charakteru actio populis i stąd też do jej wniesienia nie legitymuje, ani sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia (v. wyrok NSA z dnia 1 marca 2005r., OSK 1437/04, Wokanda 2005, nr 7-8 str. 69). Obiektywne naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia otwiera dopiero drogę do przyznania podmiotowi wnoszącemu skargę do sądu legitymacji do zaskarżenia uchwały organu gminy, a tym samym do jej merytorycznego rozpoznania. Obowiązek uwzględnienia skargi na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego. Obowiązku takiego nie ma wówczas, gdy naruszony zostaje interes prawny lub uprawnienie skarżącego, ale dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem i w granicach przysługującego gminie – ówcześnie z mocy art. 4 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz.U. Dz 1999r., Nr 15, poz. 139 ze zm.), tzw. władztwa planistycznego, w ramach którego rada gminy ustala przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów położonych na obszarze gminy (miasta).

Analiza akt administracyjnych w niniejszej sprawie wykazała, że skarżący w momencie opracowywania planu zagospodarowania przestrzennego, legitymował się prawem własności w odniesieniu do działek położonych w obrębie jednostki planistycznej "[...]", co do których m.in. zakwestionował zakaz ich przeznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na inwestycje mogące znacząco oddziaływać na środowisko. Skarżący nie był, ani nie jest właścicielem żadnych gruntów położonych na terenie innych jednostek planistycznych miasta Kędzierzyna-Koźla. Powyższe musi prowadzić do wniosku, iż skarżący zakwestionował legalność zaskarżonej uchwały w odniesieniu do gruntów, co do których nie dysponował prawem własności, ani żadnym innym prawem. Powyższe uprawnia zatem uznanie, że skarżący nie posiadał legitymacji do zaskarżenia przedmiotowej uchwały Rady Miasta Kędzierzyna-Koźla z dnia 22 maja 2003r. w części dotyczącej jednostki planistycznej Rogi – oznaczonej symbolem jednostki A (§ 51 pkt 2), jednostki planistycznej Koźle – oznaczonej symbolem jednostki B (§ 52 pkt 2), jednostki planistycznej Kłodnica Las – oznaczonej symbolem jednostki C (§ 53 pkt 3), jednostki planistycznej Kędzierzyn Pogorzelec – oznaczonej symbolem jednostki E (§ 55 pkt 2), jednostki planistycznej Kędzierzyn Śródmieście – oznaczonej symbolem jednostki F (§ 56 pkt 2), jednostki planistycznej Cisowa oznaczonej symbolem jednostki G (§ 57 pkt 2), jednostki planistycznej Kuźniczka - oznaczonej symbolem jednostki H (§ 58 pkt 2), jednostki planistycznej Lenartowice - oznaczonej symbolem jednostki I (§ 59 pkt 2), jednostki planistycznej Blachownia Osiedle - oznaczonej symbolem jednostki J (§ 60 pkt 3), jednostki planistycznej Miejsce Kłodnickie - oznaczonej symbolem jednostki M (§ 64 pkt 2), jednostki planistycznej Azoty Przemysłowe - oznaczonej symbolem jednostki Ł. (§ 63 pkt 3) oraz jednostki planistycznej Azoty Osiedle - oznaczonej symbolem jednostki jednostce L.

Akceptując pogląd wyrażony w wyroku WSA w Białymstoku z dnia 4 maja 2006r., syg. akt IISA/Bk 763/05,stwierdzić należy, iż naruszenie interesu prawnego skarżącego lub jego uprawnienia, do którego nawiązuje art. 101 ust. 1 u.s.g., musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej jego sytuację prawną i zaistnieć w dacie wnoszenia skargi, a nie w przyszłości. Musi być mieć charakter bezpośredni, konkretny i realny, a nie przyszły i potencjalny. Z tego też względu z uwagi na fakt ( nota bene bezsporny, iż skarżący jest właścicielem nieruchomości o nr ewid. A i B, położonych w obrębie jednostki planistycznej [...]) skarżący nie wykazał, aby jego interes prawny został naruszony zaskarżoną uchwałą w części dotyczącej § 51 pkt 2, § 52 pkt 2, § 53 pkt 3, § 55 pkt 2, § 56 pkt 2, § 57 pkt 2, § 58 pkt 2, § 59 pkt 2, § 60 pkt 3, § 62 pkt 2, § 63 pkt 3, § 64 pkt 2 poprzez wprowadzenie zakazu lokalizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko jak też i wprowadzenie nakazu dotyczącego nakazu ograniczania lokalizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko wymagających sporządzania raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu może być wymagany to jest w obrębie innych jednostek planistycznych.

Zaakcentować należy ponadto, że uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Kędzierzyna-Koźla nastąpiło na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz.U. z 1999r., Nr 15, poz. 139 ze zm.) i to właśnie przepisy tej ustawy mają zastosowanie w sprawie, a nie jak wskazuje skarżący przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.). Przepisy tej ostatniej ustawy weszły w życie 11 lipca 2007r., a to wobec treści jej art. 89. Zaskarżona zaś uchwała podjęta została w dniu 22 maja 2003r., a opublikowana została w Dzienniku Urzędowym Województwa Opolskiego Nr 50, poz. 1038 z dnia 1 lipca 2003r., a wiec jeszcze przed wejściem w życie nowej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Podnieść należy także, iż z zasady, iż sąd administracyjny ocenia, czy zaskarżona decyzja (uchwała) jest zgodna z prawem, wynika konsekwencja, co do tego, iż sąd ten rozważa wyłącznie prawo obowiązujące w dniu wydania decyzji (uchwały) jak i stan sprawy istniejący na dzień wydania decyzji (tak NSA w wyroku z dnia 14 stycznia 1999 r., sygn. III SA 4731/97 – LEX nr 37180). W przedmiotowej sprawie oznacza to, że sąd zobowiązany był stosować prawo obowiązujące w dacie podejmowania zaskarżonej uchwały, a mianowicie przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym.

Art. 3 ustawy z 7 lipca 1994r. stanowił, iż w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego, każdy ma prawo do:

1) zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny,

2) ochrony własnego interesu prawnego, przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych.

Przepis ten daje każdemu prawo do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, ale w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego. Z przepisu tego nie można jednak wyprowadzić obowiązku gminy do przeznaczenia każdego terenu na cele inwestycyjne. Zwrócić należy uwagę, iż w zawartym w tym przepisie określeniu o prawie do zagospodarowania terenu mieści się nie tylko dopuszczalność realizacji inwestycji na danym terenie, ale również inny sposób użytkowania. Odnosząc się natomiast do prawa każdego do ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych stwierdzić należy, iż interes prawny w takim przypadku wynikać musi z konkretnego przepisu prawa materialnego. Skarżący powołuje się w tym zakresie na naruszenie przepisów dotyczących prawa własności.

Prawo własności jest w Rzeczpospolitej Polskiej chronione konstytucyjnie (art. 21 ust. 1 Konstytucjj RP oraz przepisy Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności). Tonie oznacza jednak, że jest ono prawem bezwzględnym. Konstytucja RP dopuszcza bowiem w art. 64 ust. 1 możliwość ograniczeń praw właścicielskich, tyle, że w drodze ustawy i w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności, a więc z poszanowaniem zasady proporcjonalności tj. zakazem nadmiernej – w stosunku do chronionej wartości- ingerencji w sferę praw i wolności. Z istoty prawa własności wynika możliwość szerokiego korzystania z nieruchomości. Zakres tej swobody został określony w art. 140 Kodeksu cywilnego, który wskazuje, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może z wyłączeniem innych osób korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa. W tych samych granicach właściciel może rzeczą rozporządzać. A zatem zarówno Konstytucja, jak i Kodeks cywilny, który w sposób szczegółowy reguluje zakres prawa własności wprowadza ustawowe ograniczenia prawa własności. Ograniczenia takie wprowadzają m.in. przepisy ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 7 lipca 1994r., która to ustawa jest jedną z ustaw szczególnych wyznaczających granice władania rzeczą przez właściciela.

Artykuł 4 tej ustawy wskazuje, że ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonywane jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z zachowaniem warunków określonych w ustawach. Stosownie zaś do art. 7 i art. 10 ustawy z 1994r. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest przepisem gminnym powszechnie obowiązującym, który określa w sposób wiążący przeznaczenie i sposób zagospodarowania terenów objętych planem. Z powyższych przepisów wynikają zatem daleko idące konsekwencje, polegające nie tylko na ingerencji w sferę prawa własności, lecz także na ustanowieniu podstawy do odjęcia bądź ograniczenia tego prawa własności. Wynika to w sposób oczywisty z istoty planu, który określa przeznaczenie i sposób wykorzystania nieruchomości, a to mieści w sobie ingerencje w prawo własności. Tego rodzaju ingerencja jest zatem dopuszczalna i legalna, bowiem wynika z jednoznacznego upoważnienia ustawowego dla rady gminy. Umocowanie powyższe zawarte został przez ustawodawcę w przepisach art. 4 ust. 1, art. 7 i art. 10 ustawy z 1994r. Realizując powyższe uprawnienie, Rada Miasta Kędzierzyn-Kożle działała w granicach przysługującego jej upoważnienia ustawowego i stąd też nie można podzielić zarzutu skarżącego odnośnie naruszenia przepisów Konstytucji, jak również i przepisów dotyczących prawa własności. Co więcej rada gminy działa w granicach przyznanego jej uznania. Jest to tzw. władztwo planistyczne gminy, rozumiane jako prawo legalnej ingerencji w sferę wykonywania prawa własności. Gmina może – działając w granicach prawa i na podstawie prawa - samodzielnie kształtować sposób zagospodarowania obszaru podlegającego jej władztwu planistycznemu. W tym miejscu zauważyć należy także, iż tzw. władztwo planistyczne gminy nie jest nieograniczone. Zgodnie z przyjętym w tym zakresie orzecznictwem rada gminy mając wyłączną kompetencję do planowania przestrzennego może samodzielnie kształtować sposób zagospodarowania obszaru podlegającego jej władztwu planistycznemu, jeżeli działa w granicach i na podstawie prawa i jeżeli tego prawa nie nadużywa.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, po analizie akt administracyjnych, uznać należało, iż Rada Miejska Miasta Kędzierzyn-Koźle, wykonując ustawowe uprawnienia, działa zgodnie z prawem i nie nadużyła swoich uprawnień. Po pierwsze ustanowiony zakaz w wymienionych jednostkach planistycznych lokalizacji inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko dla których wykonanie raportu oddziaływania na środowisko jest obowiązkowe, bądź inwestycji dla których wykonanie raportu oddziaływania na środowisko może być wymagany, za wyjątkiem obiektów technicznej obsługi miasta, transportu drogowego, kolejowego i wodnego dotyczy tych wszystkich jednostek planistycznych w których przeważają tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i wielorodzinnej, jak również tereny lasów, zieleni, ochrony konserwatorskiej, a więc w palnie ustalono taką funkcję działek, która jest jak najmniej uciążliwa dla zamieszkującej w obrębie tych jednostek planistycznych ludności. Ograniczenia te nie dotyczą poszczególnych działek lecz całego terenu. Z poszczególnych zapisów planu rysuje się przemyślana i spójna koncepcja planistyczna zmierzająca do ograniczenia uciążliwości związanych z lokalizacją przemysłu oraz inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko na tych terenach, które przewidziane zostały pod zabudowę mieszkaniową.

Zauważyć należy także, iż działki o nr ewid. B i A, które stanowią własność skarżącego i które położone są w obrębie jednostki planistycznej "[...]" oznaczone są w nim symbolem D.UW-1. Zgodnie zaś z § 10 pkt 24 zaskarżonej uchwały są to tereny usługowo wytwórcze – Centrum Logistyczne. Z przepisów natomiast zawartych w rozdziale 20 Uchwały, jej § 149 wynika, że tereny oznaczone symbolami UW, UW-1 przeznaczone są do realizacji lub utrzymania funkcji związanej z zabudową usługową nieuciążliwą wraz z niezbędną infrastrukturą, zabudową uciążliwą wraz z niezbędną infrastrukturą, składy, magazyny, bazy, wytwórczość, stacje paliw. Na terenach tych dopuszczono także możliwość zabudowy jednorodzinnej oraz wielorodzinnej ( § 149 pkt 2 i pkt 3 planu). W planie wyznaczono zatem funkcję działek ( terenu), które w żaden sposób nie narusza prawa własności, ani posiadania, jak też i obiektywnego porządku prawnego, a jedynie ze względu na interes publiczny (mieszkańców) ograniczają możliwość lokalizacji inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Co więcej, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z dnia 18 grudnia 1985r., utrzymanego uchwałą Rady Miejskiej w Kędzierzynie-Koźlu z dnia 14 grudnia 1990r., Nr XI/58/90, działki stanowiące własność skarżącego położone były na terenie oznaczonym symbolem C1KHPS, czyli istniejącego terenu [...] ze stacją kontenerową w strefie ochronnej wokół obiektu chronionego ustalonego odrębnymi przepisami (zabytki) oraz w strefie ochrony sanitarnej 300 metrów od rzeźni. Dostrzec należy także, iż już wówczas organ gminy przewidywał konieczność wszczęcia postępowania określającego uciążliwość obiektu, wielkość strefy i sposób jej zagospodarowania (v. k -54 do 58 akt). Ówczesne przeznaczenie działek zawierało zatem także ograniczenia wynikające z działań konserwatorskich i ochrony zabytkowych obiektów i urządzeń portowych, a także przeznaczenia terenów wokół kanałów portowych pod rozbudowę portu oraz zakładów i składów związanych z portem. W obecnie obowiązującym planie to określenie zastąpiono sformułowaniem Centrum Logistyczne (§ 149 pkt 4 uchwały). Powyższe musi prowadzić więc do wniosku, iż w istocie przeznaczenie gruntów nie uległo istotnej zmianie. Obecne zatem przeznaczenie i sposób zagospodarowania terenu nie wskazuje na to, że władztwo planistyczne gminy przekraczałoby granice racjonalności działań oraz proporcjonalności ingerencji w sferę wykonywania prawa własności skoro już w poprzednio obowiązującym planie takie ograniczenia były wprowadzone.

Dla oceny zasadności skargi pozostaje także bez wpływu okoliczność, iż skarżący w trakcie trwania procedury planistycznej nie złożył ani zarzutu, ani też protestu do wyłożonego do publicznego wglądu (i to dwukrotnie – art. 18 ustawy z 1994r.) projektu planu. Aktywny udział właściciela nieruchomości w postępowaniu planistycznym nie jest warunkiem dopuszczalności zaskarżenia uchwały w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g.

Zauważyć należy także, iż źródła interesu prawnego skarżący poszukiwał w art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz.717). Z tego przepisu wywodził, iż winien posiadać możliwość w zakresie spełnienia świadczenia wynikającego z zawartej w dniu 31 grudnia 2006r. umowy dzierżawy, której wykonanie jest wyłączone skutkiem podjęcia w dniu 22 maja 2003r. przez Radę Miasta Kędzierzyn-Koźle uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W związku z powyższym stwierdzić należy, iż przepis, w treści którego skarżący upatruje istnienia swojego interesu prawnego nie obowiązywał w dacie podejmowania przez organ zaskarżonej uchwały. Ponownie wskazać należy, iż ustawa z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz.717) weszła w życie dopiero w dniu 11 lipca 2003r., a więc nie tylko po dacie uchwalenia przedmiotowej uchwały, ale również po dacie jej ogłoszenia, co nastąpiło w dniu 1 lipca 2003r. w Dzienniku Urzędowym Województwa Opolskiego Nr 50 z 2003r, poz.1038.

Z mocy ustaw regulujących problematykę zagospodarowania przestrzennego, organy gminy upoważnione zostały do ingerencji w prawo własności innych podmiotów, w celu ustalenia przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenów położonych na obszarze gminy. Skarżący nie wykazał takiego naruszenia przepisów prawa materialnego, które skutkować winno uznaniem, iż zaskarżona uchwała podjęta została z naruszeniem prawa.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż w rozpoznawanej sprawie skarżący nie wykazał, aby poprzez podjęcie zaskarżonej uchwały naruszony został jego interes prawny, a Gmina Kędzierzyn – Koźle przekroczyła granice upoważnienia ustawowego oraz władztwo planistyczne, a skoro tak to wniesiona skarga podlegała oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.