Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

0. 0. POSTANOWIENIE 0. 0. Dnia 7 maja 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Pamela Kuraś - Dębecka po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Prokuratora Generalnego RP na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie niestwierdzenia nieważności decyzji postanawia: odrzucić skargę.

W dniu [...] stycznia 2008 r. Prokurator Generalny RP złożył za pośrednictwem organu skargę na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dalej jako: organ) z dnia [...] grudnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie niestwierdzenia nieważności decyzji w sprawie ustalenia naruszenia przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez zastosowanie praktyk ograniczających konkurencję, zarzucając wydanie decyzji bez podstawy prawnej i wnosząc o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i odnosząc się do zarzutów skargi podniósł, iż nie są one uzasadnione. Organ wskazał również, że odwołania od decyzji Prezesa Urzędu podlegają kontroli sądu powszechnego wyłącznie w przypadkach, gdy prawo wyraźnie o tym stanowi, w pozostałych zaś sytuacjach właściwe do kontroli decyzji organu antymonopolowego są sądy administracyjne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

W myśl art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.) ustawa ta normuje postępowanie sądowe w sprawach z zakresu kontroli działalności administracji publicznej oraz w innych sprawach, do których jej

przepisy stosuje się z mocy przepisów szczególnych. Zgodnie z art. 3 § 2 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na

które służy zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach; 5) akty prawa miejscowego organów

jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

W pierwszej kolejności należy zważyć na konstytucyjne domniemanie właściwości sądów powszechnych (art. 177 Konstytucji RP), ustawa p.p.s.a. wyznacza granice właściwości sądu administracyjnego przez regulację rodzaju skarg, przy czym stanowi, że regulacja ta nie jest zamknięta, sądy administracyjne orzekają bowiem także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych to przewidują (tak też: B. Adamiak, "Z problematyki właściwości sądów administracyjnych", Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego, Warszawa 2006, rok II, nr 2(5)/2006, str. 8). W przedmiotowej sprawie żaden przepis prawa

nie statuuje właściwości sądu administracyjnego. Sprawy bowiem z zakresu postępowania w sprawie praktyk ograniczających konkurencję, wskazane w

ustawie z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U. Nr 50, poz. 331, ze zm.; dalej jako: u.o.k.ik.) przekazane zostały do kognicji sądu powszechnego. Ustawa ta w art. 81 ust. 1 stanowi, że od decyzji Prezesa Urzędu przysługuje odwołanie do sądu ochrony konkurencji i konsumentów. Należy więc przyjąć, że z powołanego przepisu wynika reguła, wskazująca na właściwość sądu powszechnego.

Na powyższe w ocenie Sądu wskazuje przede wszystkim wykładnia literalna art. 81 u.o.k.ik., ale trzeba również dokonać analizy judykatury w postaci przykładowo postanowienia Sądu Antymonopolowego z dnia 31 stycznia 2000 r. (sygn. akt XVII Amo 2/2000, LEX nr 56430). Orzeczenie to dotyczy właściwości Sądu Antymonopolowego w sprawie rozpoznania odwołania od decyzji w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji wydanej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, jednak w ocenie Sądu należy posłużyć się analogią. W obu przypadkach, tj. odwołań od decyzji Prezesa UOKiK oraz Prezesa URE przewidziany jest tryb zaskarżenia tychże rozstrzygnięć do sądu ochrony konkurencji i konsumentów, postępowanie zaś przed tym sądem toczy się według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego (Księga pierwsza, Tytuł VII, Dział IVA Postępowanie w sprawach gospodarczych - Rozdział 2 i Rozdział 4).

Ponadto, Sąd zważył, iż zgodnie z art. 47928 § 1 pkt 1 kpc sąd ochrony konkurencji i konsumentów jest właściwy do rozpoznawania odwołań od decyzji Prezesa UOKiK. Jak wskazuje się w literaturze sprawy wymienione w tym przepisie stanowią numerus clausus i są to sprawy: praktyk ograniczających konkurencję; praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów; nakładania kar pieniężnych (M. Sieradzka, "Sądowa weryfikacja decyzji i postanowień wydanych przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (cz. I)", Rejent, nr 10(198)/2007, str. 101). Skoro więc zaskarżona decyzja nie stwierdza nieważności decyzji w przedmiocie zastosowania praktyk ograniczających konkurencję, to Sąd stanął na stanowisku, iż rozpoznanie środka odwoławczego od tej decyzji należy do właściwości sądu ochrony konkurencji i konsumentów.

Podsumowując, należy stwierdzić, że decyzja Prezesa UOKiK z dnia [...] grudnia 2007 r. nie jest decyzją podlegającą kontroli tutejszego sądu. Zgodnie zaś

z art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z art. 58 § 3 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji.