Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Szydłowska Sędziowie Sędzia WSA Jacek Fronczyk (spr.) Sędzia WSA Sławomir Kozik Protokolant sekr. sąd. Katarzyna Zielińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 września 2016 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę w całości

Decyzją z dnia [...] listopada 2015 r. nr [...][...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, działając na podstawie art. 64 oraz art. 140aa ust. 1-3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.) i art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), nałożył na M. B. karę pieniężną w wysokości 1.500 zł.

W motywach rozstrzygnięcia organ podał, że wymierzona kara pieniężna jest sankcją za wykonywanie przewozu po drogach publicznych pojazdem nienormatywnym bez posiadania zezwolenia kategorii I. W dniu [...] czerwca 2015 r. na drodze wojewódzkiej nr [...] (droga o dopuszczalnym nacisku na pojedynczą oś do 8 t) w miejscowości A. zatrzymano bowiem do kontroli pojazd członowy, składający się z dwuosiowego ciągnika samochodowego marki [...] o nr rej. [...] wraz z trzyosiową naczepą marki [...] o nr rej. [...], będący w dyspozycji M. B.. Pojazdem kierował J. P., który wykonywał przejazd drogowy na trasie [...] z ładunkiem oleju. W wyniku pomiarów kontrolowanego pojazdu (po odjęciu możliwych błędów pomiarowych) stwierdzono, że nacisk na pojedynczej osi napędowej pojazdu wynosi 9,9 t i przekracza dopuszczalną normę o 1,9 t, tj. o 23,75%. Organ zaznaczył, że wielkość przekroczenia wymagała od przewoźnika posiadania zezwolenia kategorii I na przejazd pojazdu nienormatywnego po drogach publicznych. Podczas kontroli w pojeździe nie było wymaganego zezwolenia kategorii I.

M. B. powyższą decyzję uczynił przedmiotem odwołania do Głównego Inspektora Transportu Drogowego, wnosząc o jej uchylenie i umorzenie postępowania, ewentualnie - uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji. Zdaniem skarżącego, przedmiotowa decyzja została wydana z naruszeniem: art. 3 ust. 1 dyrektywy nr 96/53/WE, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na nieuwzględnieniu, iż dopuszczalny nacisk na każdą oś napędową pojazdu na całej sieci dróg na terenie Państw Unii Europejskiej powinien wynosić 11,5 t; art. 140aa ust. 1 ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, iż w niniejszej sprawie występują przesłanki do obciążenia strony karą pieniężną; art. 140aa ust. 4 pkt 1 ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym, poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie umorzenia postępowania w sytuacji, gdy okoliczności sprawy i przedstawione dowody wskazywały, że strona nie miała wpływu na powstanie naruszenia oraz dochowała należytej staranności w realizacji czynności związanych z przejazdem; art. 7 w związku z art. 11 w związku z art. 77 kpa w związku z art. 80 kpa, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uchybienie ogólnym zasadom jurysdykcyjnego postępowania administracyjnego, co spowodowało, iż zapadłe w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie zostało oparte na dowolnych ustaleniach; art. 7 kpa w związku z art. 8 kpa w związku z art. 77 § 1 kpa w związku z art. 107 § 3 kpa, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na zaniechaniu przytoczenia w uzasadnieniu faktów, które uznano za udowodnione, informacji o dowodach, które stanowiły podstawę faktyczną poczynionych przez organ ustaleń; niewyjaśnienie w uzasadnieniu podstawy prawnej zaskarżonej decyzji wraz z wykładnią stosowanych przepisów, przez co w znacznym stopniu ograniczona została możliwość zapoznania się przez stronę z motywami podjętego rozstrzygnięcia.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego, mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 64 ust. 1 i 2, art. 64c, art. 140aa ust. 1, 3 pkt 1 i 4, art. 140ab ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym, art. 41 ww. ustawy o drogach publicznych, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, nie znajdując przesłanek do uwzględnienia odwołania.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podał, że z uwagi na wielkość stwierdzonego podczas kontroli nacisku na pojedynczej osi napędowej oraz rodzaj i kategorię drogi, na której zatrzymano kontrolowany pojazd, nałożono karę pieniężną za brak zezwolenia kategorii I, które stosownie do lp. 1 załącznika nr 1 do ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym, jest wydawane na przejazd pojazdów nienormatywnych poruszających się po drogach gminnych, powiatowych, wojewódzkich wskazanych w zezwoleniu: a) o wymiarach oraz rzeczywistej masie całkowitej nie większych od dopuszczalnych, b) o naciskach osi nieprzekraczających wielkości przewidzianych dla dróg o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej do 11,5 t. Przedmiotem przewozu był olej (ładunek podzielny), a kontrolowany pojazd członowy zatrzymano na drodze wojewódzkiej. Z uwagi na wielkość stwierdzonego podczas kontroli nacisku na pojedynczej osi napędowej oraz rodzaj, kategorię drogi, na której zatrzymano kontrolowany pojazd nałożono karę pieniężną w wysokości 1.500 zł za brak zezwolenia kategorii I.

Organ odwoławczy wskazał, że miejsce ważenia legitymowało się w dniu kontroli protokołem z pomiaru pochylenia terenu na stanowisku do ważenia pojazdów z dnia [...] marca 2015 r. Pojazd został zważony przy pomocy przenośnych wag do pomiarów statycznych typu SAW 10C/II o nr fabrycznych [...] i [...]. Wagi te w dniu kontroli legitymowały się ważnymi świadectwami zgodności, wydanymi przez Okręgowy Urząd Miar w [...] w dniu [...]grudnia 2014 r. na podstawie Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. nr 90/2009/23/WE z okresem ważności do trzech lat.

Organ II instancji wyjaśnił, że stwierdzone w niniejszej sprawie naruszenie jest odrębną kategorią prawną naruszeń, gdyż możliwe jest przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi pojazdu, przy jednoczesnym nieprzekroczeniu dopuszczalnej ładowności pojazdu i dopuszczalnej/rzeczywistej masy całkowitej (DMC/RMC). Decydującym czynnikiem oceny normatywności pojazdu są więc w istocie naciski wywierane na poszczególne osie pojazdu. Nawet jeśli masa załadowanego pojazdu nie przekroczy dopuszczalnej masy całkowitej, a ładunek będzie niewłaściwie rozmieszczony i zabezpieczony przed przemieszczaniem, to może okazać się, że na którejkolwiek z osi zostanie przekroczony dopuszczalny nacisk, a to skutkuje nałożeniem kary pieniężnej.

Organ odwoławczy, odnosząc się do podnoszonych w odwołaniu zarzutów, wskazał, że nie zasługują one na uwzględnienie. Strona postępowania administracyjnego została ustalona prawidłowo, gdyż stosownie do treści art. 140aa ust. 3 pkt 1 ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym, jest nią podmiot, który wykonywał kontrolowany przejazd. Podmiot wykonujący przejazd, posiadając wiedzę na temat ładunku, który podjął się przetransportować, powinien był przedsięwziąć kroki, aby pojazd był normatywny na drodze, po której wykonuje przejazd. Sposób doboru określonych środków, celem zachowania normatywności pojazdu (stworzenie własnych procedur, szczegółowa organizacja pracy, kształtowanie stosunków zobowiązaniowych z pozostałymi uczestnikami obrotu prawnego, ustalanie trasy przejazdu) jest kwestią indywidualną. W ocenie organu, przepisy wprowadzające ograniczenia na poszczególnych rodzajach dróg są zgodne z art. 7 dyrektywy nr 96/53/WE, wskazującym jednoznacznie, że dyrektywa ta nie stanowi przeszkody dla stosowania obowiązujących przepisów drogowych w każdym Państwie Członkowskim i ograniczających ciężar i/lub wymiary pojazdów na niektórych drogach lub obiektach inżynieryjnych - niezależnie od Państwa rejestracji lub dopuszczenia do ruchu takich pojazdów. W rozpatrywanej sprawie nie przewożono ładunku sypkiego, ani drewna. Przedmiotem przewozu był olej. Nie znajduje więc zastosowania art. 140aa ust. 4 pkt 2 ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym.

Zdaniem organu odwoławczego, organ I instancji wypełnił obowiązek wynikający z art. 7 oraz art. 77 kpa i zgromadził w aktach sprawy dowody, które są konieczne do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy oraz dopuścił jako dowód wszystko, co może przyczynić się do jej wyjaśnienia, a nie jest sprzeczne z prawem. Wskazane w zebranym materiale dowodowym okoliczności popełnienia zarzucanego naruszenia, tj. wykonywania przejazdu po drogach publicznych pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia kategorii I było okolicznością, na którą strona miała wpływ, a przy realizacji przejazdu nie dochowała należytej staranności w podejmowaniu czynności związanych z kontrolowanym przejazdem. Tym samym kara pieniężna została nałożona zgodnie z prawem.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego M. B. wniósł o uchylenie obu wydanych w sprawie decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Skarżący powtórzył zarzuty podnoszone w odwołaniu od decyzji organu I instancji. Wskazał również na potrzebę wystąpienia przez tutejszy Sąd do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniami prejudycjalnymi, dotyczącym wykładni prawa wspólnotowego, zgodnie z art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej:

1) czy art. 3 ust. 1. dyrektywy Rady z dnia 26 lipca 1996 r. nr 96/63/WE w związku z załącznikiem XII Traktatu o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej należy tak rozumieć, że stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które prowadzi do obciążenia karą pieniężną właściciela pojazdu dwuosiowego wraz z trzyosiową naczepą, którego nacisk wynosi 9,9 t na oś napędową pojazdu, poruszającego się po drodze Państwa Członkowskiego;

2) czy art. 3 ust. 1 ww. dyrektywy w związku z załącznikiem XII Traktatu o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej należy rozumieć w taki sposób, że stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które wyróżnia drogi, po których zabroniony jest ruch pojazdów o nacisku przekraczającym 8 t i 10 t na oś napędową;

3) czy art. 3 ust. 1 ww. dyrektywy w związku z załącznikiem XII Traktatu o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej należy rozumieć w taki sposób, iż po dniu 1 stycznia 2011 r. wszystkie drogi Państw Członkowskich Unii Europejskiej powinny być przystosowane do ruchu pojazdów o nacisku nieprzekraczającym 11,5 t nacisku na oś napędową?

Zdaniem skarżącego, wystąpienie ze wskazanymi pytaniami jest konieczne, aby rozwiać rozbieżności występujące pomiędzy prawem krajowym a wspólnotowym, co jest istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Przedstawione rozbieżności nie były do chwili obecnej przedmiotem rozstrzygnięć orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t. j.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustawodawca ogranicza ruch pojazdów lub zespołów pojazdów, których naciski osi wraz z ładunkiem oraz masa całkowita są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi, wprowadzając w tym względzie konieczność uzyskania zezwolenia. Zgodnie z brzmieniem art. 64 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.), ruch pojazdu nienormatywnego jest dozwolony pod warunkiem uzyskania zezwolenia na przejazd pojazdu nienormatywnego odpowiedniej kategorii, wydawanego, w drodze decyzji administracyjnej, przez właściwy organ. W świetle art. 2 pkt 35a ww. ustawy, pojazd nienormatywny to pojazd lub zespół pojazdów, którego naciski osi wraz z ładunkiem lub bez ładunku są większe od dopuszczalnych, przewidzianych dla danej drogi w przepisach o drogach publicznych, lub którego wymiary lub rzeczywista masa całkowita wraz z ładunkiem lub bez niego są większe od dopuszczalnych, przewidzianych w przepisach niniejszej ustawy. Z kolei w myśl art. 140aa ust. 1 ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym, za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1, lub niezgodnie z warunkami określonymi dla tego zezwolenia nakłada się karę pieniężną, w drodze decyzji administracyjnej. Natomiast w świetle art. 140aa ust. 3 pkt 1 i 2 ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym, karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, nakłada się na podmiot wykonujący przejazd, a także na podmiot wykonujący inne czynności związane z przewozem drogowym, a w szczególności na organizatora transportu, nadawcę, odbiorcę, załadowcę lub spedytora, jeżeli okoliczności lub dowody wskazują, że podmiot ten miał wpływ lub godził się na powstanie naruszenia określonego w ust. 1.

Z powyższych unormowań wynika, iż w przypadku stwierdzenia podczas kontroli drogowej, że pojazd jest nienormatywny i brak jest wymaganego zezwolenia, organ ma obowiązek nałożyć karę pieniężną na podmiot wykonujący przejazd. Obowiązujące regulacje prawne przewidują także możliwość wszczęcia postępowania administracyjnego również wobec innych podmiotów, jednakże ich odpowiedzialność jest odpowiedzialnością dodatkową w stosunku do obligatoryjnej odpowiedzialności przewoźnika wykonującego przewóz.

Zgodnie z art. 140ab ust. 1 ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym, karę pieniężną, o której mowa w art. 140aa ust. 1, ustala się w wysokości:

1) 1.500 zł - za brak zezwolenia kategorii I i II;

2) 5.000 zł - za brak zezwolenia kategorii III-VI;

3) za brak zezwolenia kategorii VII:

a) 500 zł - gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita lub wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości nie więcej niż o 10%,

b) 2.000 zł - gdy nacisk jednej lub wielu osi, rzeczywista masa całkowita lub wymiary pojazdu przekraczają dopuszczalne wartości o więcej niż 10% i nie więcej niż 20%,

c) 15.000 zł - w pozostałych przypadkach.

W rozpoznawanej sprawie przekroczenie dopuszczalnego nacisku na pojedynczej osi napędowej pojazdu o 1,9 t zostało prawidłowo zakwalifikowane jako naruszenie wymagające zezwolenia kategorii I na przejazd pojazdu nienormatywnego, skutkując jednocześnie wymierzeniem kary pieniężnej w wysokości 1.500 zł.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 o drogach publicznych (t. j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 460 ze zm.), po drogach publicznych dopuszcza się ruch pojazdów o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej do 11,5 t, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. Minister właściwy do spraw transportu ustala, w drodze rozporządzenia, wykaz:

1) dróg krajowych oraz dróg wojewódzkich, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 10 t,

2) dróg krajowych, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t

- mając na uwadze potrzebę ochrony dróg oraz zapewnienia ruchu tranzytowego (ust. 2). Drogi wojewódzkie inne niż drogi określone na podstawie ust. 2 pkt 1, drogi powiatowe oraz drogi gminne stanowią sieć dróg, po których mogą poruszać się pojazdy o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi do 8 t (ust. 3).

W rozpoznawanej sprawie na drodze obowiązywał nacisk do 8 t, a protokół z ważenia kontrolowanego pojazdu zawiera informację, że w wyniku pomiarów kontrolowanego pojazdu członowego stwierdzono nacisk na pojedynczej osi napędowej 9,9 t. Natomiast kierowca nie okazał zezwolenia kategorii I, tj. zezwolenia wydawanego dla pojazdu nienormatywnego o wymiarach oraz rzeczywistej masie całkowitej nie większych od dopuszczalnych, o naciskach osi nieprzekraczających wielkości przewidzianych dla dróg o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej do 11,5 t.

Miejsce ważenia legitymowało się protokołem z pomiaru pochylenia terenu na stanowisku ważenia pojazdów z dnia [...] marca 2015 r., który zatwierdza miejsce do ważenia pojazdów. Pojazd został zważony przy pomocy przenośnych wag do pomiarów statycznych typu SAW 10C/II. Wagi te w dniu kontroli legitymowały się ważnymi świadectwami zgodności, wydanymi przez Okręgowy Urząd Miar w [...]. Powyższe dokumenty zostały okazane kierowcy przed dokonaniem ważenia. Kierowca został również poinformowany o sposobie przeprowadzania pomiarów oraz o przysługujących mu uprawnieniach. Po dokonaniu pomiarów sporządzono protokół kontroli, który kierowca podpisał bez wnoszenia uwag.

Sąd podkreśla, że wiarygodnym i rzeczywistym obrazem parametrów zatrzymanego pojazdu jest pomiar dokonany w toku kontroli drogowej, na zalegalizowanych urządzeniach pomiarowych, w miejscu ważenia legitymującym się dokumentem potwierdzającym spełnienie wszelkich warunków koniecznych do wykonywania pomiarów nacisków osi oraz masy pojazdów. Tylko taki tryb kontroli parametrów pozwala stwierdzić nienormatywność kontrolowanego pojazdu w chwili jego zatrzymania. Zatem inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego weryfikują stan faktyczny zastany w chwili kontroli drogowej, używając wyłącznie urządzeń o ważnej legalizacji.

Mając to na uwadze, Sąd uznał, na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach administracyjnych sprawy, że kontrola drogowa, w toku której dokonano ważenia pojazdu, została przeprowadzona w sposób prawidłowy, pomiarów dokonano za pomocą wag przenośnych do pomiarów statycznych posiadających świadectwa zgodności wydane przez Okręgowy Urząd Miar w [...]. Przed rozpoczęciem czynności kontrolnych kierowca miał możliwość sprawdzenia zgodności numerów fabrycznych wag, a odczytu wskazań dokonano w jego obecności. Miejsce, w którym dokonano kontroli, legitymuje się odpowiednim dokumentem potwierdzającym spełnienie wszelkich warunków koniecznych do wykonywania pomiarów masy całkowitej i nacisków na osie. Pojazd został zważony jednokrotnie, bowiem kierowca nie wnosił o ponowne ważenie.

Odnosząc się do kwestii naruszenia art. 3 dyrektywy nr 96/53/WE, należy wyjaśnić, że niniejsza dyrektywa nie stanowi przeszkody dla stosowania obowiązujących przepisów drogowych w każdym Państwie Członkowskim, ograniczających ciężar i/lub wymiary pojazdów na niektórych drogach, lub obiektach inżynieryjnych - niezależnie od Państwa rejestracji lub dopuszczenia do ruchu takich pojazdów. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lipca 2006 r. o sygn. akt I OSK 1027/05 (publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl) wyjaśniono, że polskie przepisy regulują zasady korzystania z dróg publicznych, wyodrębniając drogi, po których bez zezwolenia mogą się poruszać pojazdy o określonych parametrach. Natomiast art. 7 dyrektywy nr 96/53/WE wyraźnie zezwala na stosowanie obowiązujących przepisów drogowych w każdym Państwie Członkowskim i ograniczających ciężar i/lub wymiary pojazdu na niektórych drogach lub obiektach inżynieryjnych - niezależnie od Państw rejestracji lub dopuszczenia do ruchu takich pojazdów. Jako przykład implementacji art. 7 omawianej dyrektywy NSA wskazał na powołany już wcześniej art. 41 ww. ustawy o drogach publicznych. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że wprowadzenie dodatkowego elementu w prawie krajowym w postaci rozróżnienia dróg nie stanowi naruszenia przepisów wskazanej dyrektywy i jest zgodne z uregulowaniami wspólnotowymi. Podobną tezę wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 października 2015 r. o sygn. akt II GSK 2111/14 (publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Sąd podziela przedmiotową ocenę prawną i przyjmuje ją za własną. W związku z powyższym, zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia przepisów dyrektywy nr 96/53/WE nie znajdują jakiegokolwiek uzasadnienia. W tym kontekście bezzasadne jest również wystąpienie do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniami sformułowanymi przez stronę w skardze.

Organ zasadnie uznał, że w sprawie brak jest podstaw do zwolnienia skarżącego z odpowiedzialności administracyjnej na podstawie art. 140aa ust. 4 ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Przepis ten w zakresie wskazanym w jego punkcie 2 nie mógł mieć zastosowania, gdyż przewożony ładunek nie był drewnem, ani ładunkiem sypkim. Natomiast, wobec poczynionych ustaleń organów, brak było także podstaw do zastosowania art. 140aa ust. 4 pkt 1 ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym, bowiem okoliczności sprawy i dowody nie wskazują, by podmiot dochował należytej staranności w realizacji czynności związanych z przejazdem i nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Należy wszak zauważyć, iż nie wystarczy jedynie zakwestionowanie swojej odpowiedzialności i oświadczenie, iż dochowało się należytej staranności w realizacji czynności związanych z przejazdem, oraz że nie miało się wpływu na powstanie naruszenia. Z konstrukcji ww. przepisu wynika, iż to skarżący powinien udowodnić okoliczności na poparcie twierdzeń przywołanych w toku postępowania administracyjnego. Zatem brak wpływu na powstanie naruszenia musi realnie zaistnieć, a podmiot prowadzący działalność gospodarczą zobowiązany jest dołożyć maksimum staranności, aby prowadzona działalność gospodarcza była wykonywana zgodnie z przepisami prawa (por. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 15 kwietnia 2013 r. o sygn. akt VI SA/Wa 378/13 i z dnia 6 lutego 2013 r. o sygn. akt VI SA/Wa 2165/12 oraz z dnia 24 czerwca 2013 r. o sygn. akt VI SA/Wa 604/13, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Podkreślić także należy, że odpowiedzialność za przekroczenie dopuszczalnych norm jest odpowiedzialnością za skutek i ma charakter obiektywny. Odpowiedzialność ta nie jest oparta na zasadzie winy, a zatem sam wynik ważenia, potwierdzający przekroczenia parametrów ustawowych, wystarcza do nałożenia kary pieniężnej. Wysokość kar za przekroczenie dopuszczalnych parametrów nie podlega uznaniu administracyjnemu, co oznacza, że organ nie ma możliwości miarkowania ich wysokości.

Ustalając wysokość kar pieniężnych, prawodawca ma przede wszystkim na względzie prawidłową eksploatację sieci dróg krajowych, które ulegają największym zniszczeniom na skutek poruszania się po nich pojazdów nadmiernie obciążonych. Wysokie kary pieniężne mają przede wszystkim na celu uświadomienie użytkownikom dróg, że stanowią one dobro o niebywałej wartości tak materialnej, jak i społecznej. Gospodarowanie takim dobrem, a więc także korzystanie z niego, musi odbywać się przy jego pełnym poszanowaniu. Toteż ustawodawca celowo wprowadza reglamentowanie przejazdu pojazdem nienormatywnym po tego rodzaju drogach publicznych, wymagając od użytkowników dróg uzyskania odpowiedniego zezwolenia, którego brak - w przypadku stwierdzonych naruszeń - skutkuje nałożeniem kary pieniężnej, stosownie do wymaganej w danych okolicznościach kategorii zezwolenia.

Jak już zostało zaznaczone, ładunek nie może przekraczać dopuszczalnych norm. Zatem nie tylko na nadawcy, odbiorcy i załadowcy, ale przede wszystkim na przewoźniku spoczywa obowiązek dochowania należytej staranności, by ładunek nie stwarzał zagrożenia na drodze, oraz by nie przekraczał dopuszczalnych norm. W niniejszej sprawie strona miała świadomość i godziła się na powstanie naruszeń, wszak zabrania się przewozu pojazdem nienormatywnym ładunków innych niż ładunek niepodzielny, z wyłączeniem pojazdów nienormatywnych uprawnionych do poruszania się na podstawie zezwoleń kategorii I lub kategorii II.

Skarżący na żadnym etapie prowadzonego postępowania nie przedstawił dowodów, które wpływałyby na wynik sprawy i zwalniałyby go z odpowiedzialności za stwierdzone naruszenie. W konsekwencji nie może on skutecznie zarzucać, że w sprawie doszło do naruszenia przepisów procedury administracyjnej, w tym art. 7, art. 8, art. 11, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 23). Podstawa prawna rozstrzygnięcia wynika z obowiązującego prawa materialnego, nie została więc naruszona zasada praworządności, określona w art. 6 kpa. Nie można też organom zarzucić nierespektowania wyrażonej w art. 7 kpa zasady prawdy obiektywnej. Sprawę rozstrzygnięto bowiem po zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego (art. 77 i art. 80 kpa). Uzasadnienia decyzji organów obu instancji odpowiadają dyspozycji art. 107 § 3 kpa. Wyjaśnione zostały motywy podjętych rozstrzygnięć, a przytoczona przez organy Inspekcji Transportu Drogowego argumentacja jest wyczerpująca. Zaskarżona decyzja zawiera wszystkie elementy wymagane art. 107 § 1 kpa, w szczególności decyzja zawiera uzasadnienie prawne i faktyczne skonstruowane zgodnie z przepisem art. 107 § 3 kpa. Stan faktyczny opisany w decyzji nie wymagał czynienia dodatkowych ustaleń. Natomiast w uzasadnieniu prawnym przytoczono przepisy prawa i wyjaśniono podstawy prawne decyzji. Z kolei sam fakt, że skarżący nie zgadza się ze stanowiskiem orzekających organów, nie przesądza o tym, iż w sprawie doszło do naruszenia obowiązujących przepisów.

W takim stanie rzeczy, podjęte w sprawie decyzje należy uznać za prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w skardze za nieuzasadnione, mające jedynie charakter polemiczny. Sąd nie dopatrzył się w działaniach organów obu instancji uchybień, zarówno przy ustaleniu stanu faktycznego sprawy, jak i jego ocenie w świetle obowiązującego prawa, co oznacza, że Sąd nie stwierdził takich jego naruszeń, które skutkowałyby koniecznością uwzględnienia skargi.

Uznając zatem skargę za nieuzasadnioną, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, mając za podstawę art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), orzekł, jak w sentencji wyroku.