Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Myślińska (spr.) Sędzia NSA Andrzej Kuba Sędzia del. WSA Wojciech Kręcisz Protokolant Marta Podoba po rozpoznaniu w dniu 17 października 2012 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "U." K. O., P. D. Spółki jawnej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 8 lutego 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 2423/10 w sprawie ze skargi "U." K. O., P. D. Spółki jawnej w B. na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od "U." K. O., P. D. Spółki jawnej w B. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów 1800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 8 lutego 2011 r., sygn. akt VI SA/Wa 2423/10, oddalił skargę "U." K. O., P. D. Spółki jawnej z siedzibą w B. na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wprowadzenie na rynek produktów niespełniających wymagań bezpieczeństwa, z następującym uzasadnieniem.

W 2009 r. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie ogólnego bezpieczeństwa rowerów U. E. z ramą o rozmiarach 17’’, 19’’, 21" i 23" wprowadzonych na rynek przez "U." K. O., P. D. Spółkę jawną.

Decyzją z [...] marca 2010 r. Prezes UOKiK, działając na podstawie art. 24 ust. 4 pkt 2 lit. a/ oraz ust. 12 w zw. z art. 10 ust. 1, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 1 oraz art. 13 ustawy z 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz.U. Nr 229, poz. 2275 ze zm.), stwierdził, że produkty te ze względu na nieposiadanie osłony łańcucha nie są bezpieczne i w przypadku rowerów U. E. z ramą o rozmiarach 17’’, 19’’, 19’’, 23’’ wprowadzonych na rynek przedsiębiorcy temu nakazał wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez te produkty.

Skarżący nie skorzystał z przysługującego mu prawa do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, w związku z tym powyższa decyzja stała się ostateczna z upływem [...] kwietnia 2010 r.

Prezes UOKiK, decyzją z [...] lipca 2010 r., działając na podstawie art. 33a ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 13 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów nałożył karę na skarżącego karę pieniężną w wysokości 60.000 zł.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, decyzją z [...] września 2010 r. Prezes UOKiK utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ stwierdził, że jest uprawniony do nałożenia kary pieniężnej za wprowadzenie na rynek produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa albo w decyzji kończącej postępowanie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktu albo też po przeprowadzeniu odrębnego postępowania administracyjnego w tym przedmiocie. Niezależnie od tego, która z tych dwóch możliwości zostanie przez organ przyjęta, orzekanie o tym, czy konkretny produkt może być uznany za niebezpieczny, następuje tylko raz. Organ podkreślił, że dopiero w przypadku uznania w decyzji kończącej postępowanie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów, iż produkt będący jego przedmiotem nie jest produktem bezpiecznym, a ponadto stwierdzenia, że w trakcie tego postępowania przedsiębiorca będący jego stroną nie podjął dostatecznych działań naprawczych mających na celu wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez ten produkt, organ nakłada na przedsiębiorcę wprowadzającego produkt na rynek obowiązki określone w art. 24 ust. 4 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, mające na celu możliwie szybkie zminimalizowanie zagrożeń związanych z jego używaniem przez konsumentów.

Prezes UOKiK podkreślił, że celem postępowania administracyjnego w sprawie ogólnego bezpieczeństwa rowerów U. R. z ramą o rozmiarach 17’’, 19’’, 19’’ i 23’’ było ustalenie – na podstawie zgromadzonego w toku tego postępowania materiału dowodowego – czy produkty te są produktami bezpiecznymi. Organ w toku postępowania, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, zakreślił Spółce termin na wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez kwestionowane rowery oraz przedstawienie dowodów potwierdzających podjęte w tym celu działania. Skarżąca nieprzedstawiła dowodów podjęcia działań, które w opinii Prezesa UOKiK wskazywałyby na usunięcie przyczyn zagrożeń stwarzanych przez przedmiotowe rowery, ani dowodów wskazujących na ich bezpieczeństwo, w związku z czym organ nadzoru, w celu odwrócenia niebezpieczeństwa stwarzanego przez produkty oraz zapewnienia ochrony zdrowia i życia konsumentów, zobligowany był do nałożenia na stronę postępowania obowiązków wymienionych w art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów.

Organ stwierdził ponadto, że nie jest dopuszczalne w zwykłym postępowaniu odwoławczym ponowne badanie bezpieczeństwa produktów, co do których zapadło już prawomocne orzeczenie, a zatem nie zlecał on przeprowadzenia badań laboratoryjnych tych produktów oraz nie przeprowadzał innych dowodów na okoliczność ich bezpieczeństwa.

Prezes UOKiK nie zgodził się z twierdzeniem strony, że pomimo wcześniejszego uznania, że produkt nie jest bezpieczny, w celu nałożenia kary na podstawie art. 33a ust. 2 pkt b ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów koniecznym było prowadzenie postępowania dowodowego w celu ustalenie spełnienia przez niego wymagań bezpieczeństwa. Artykuł 7 wskazanej ustawy uprawnia bowiem Prezesa UOKiK do uznania w pewnych sytuacjach, iż spełnianie przez konkretny produkt wymagań bezpieczeństwa zawartych np. w Polskich Normach nie warunkuje bezpieczeństwa tego produktu. W okolicznościach niniejszej sprawy sytuacja taka jednak nie występuje. Wymagania normy PN-EN 14766:2007 Rowery górskie – Wymagania bezpieczeństwa i metody badań, mającej status Polskiej Normy, będącej transpozycją normy europejskiej uznanej przez Komisję Europejską za zgodną z przepisami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktów, wyraźnie normują kwestię posiadania osłony łańcucha. Punkt 4.16.1 ww. normy stanowi bowiem, że rower powinien być wyposażony w osłonę koła łańcuchowego, urządzenie ochronne łańcucha lub prowadnik przerzutki przedniej i urządzenie ochronne.

W ocenie organu ostateczne ustalenia w zakresie bezpieczeństwa rowerów zapadły w związku z niespełnieniem przez te produkty wskazanych wymagań bezpieczeństwa, zaś wykazywanie przez stronę okoliczności przeciwnych w toku niniejszego postępowania nie jest dopuszczalne z uwagi na fakt, iż stanowiłoby to w konsekwencji ponowną ocenę bezpieczeństwa tych produktów.

Organ wskazał, że decyzja nakładająca karę na podstawie art. 33a ust. 2 pkt 2 jest decyzją wydawaną w warunkach uznania administracyjnego. Wobec tego w toku postępowania organ ustalał szereg okoliczności uzasadniających określenie wysokości kary. Określał bowiem nieznane mu wcześniej okoliczności obciążające (np. opartą na dokumentach liczbę wprowadzonych na rynek produktów) oraz przemawiające za stroną postępowania, jak również gromadził dokumenty pozwalające określić korzyść majątkową osiągniętą ze sprzedaży tych produktów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę "U.", stwierdzając, że zarzuty odnoszące się do spełnienia przez przedmiotowe produkty wymagań bezpieczeństwa skarżący mógł podnosić w postępowaniu zakończonym decyzją z [...] marca 2010 r. Podstawą wydania tej decyzji było bowiem ustalenie, czy produkt ten spełnia wymagania bezpieczeństwa i czy jest produktem bezpiecznym. Powyższa kwestia nie wymagała badania w postępowaniu o nałożenie kary pieniężnej, skoro dotyczyło ono tego samego wyrobu, zatem niezasadnym było też prowadzenie w przedmiotowym postępowaniu dowodów na te okoliczności.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że podstawy stosowania środków określonych w art. 24 i kar z art. 33a ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów nie są tożsame. Ustawodawca nie nakazał, aby w jednym postępowaniu dotyczącym bezpieczeństwa produktu zostały orzeczone środki z art. 24 i kara z art. 33a ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, choć takiej możliwości także nie wykluczył. W tej sytuacji, zdaniem Sądu, nie można zaakceptować zarzutów skarżącego dotyczących braku ustalenia, że produkt nie spełniał wymagań bezpieczeństwa, jeżeli we wcześniejszej decyzji rozstrzygnięto, że produkt nie jest bezpieczny i nałożono środki przewidziane w art. 24 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów.

W ocenie Sądu błędnym jest utożsamianie stopnia oraz okoliczności naruszenia obowiązków, którego przedmiotem jest nałożenie kary pieniężnej za wprowadzenie na rynek produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa ze stopniem niespełnienia wymagań bezpieczeństwa przez sam produkt. Przez stopień i okoliczności naruszenia obowiązków należy bowiem rozumieć okoliczności (przemawiające na korzyść przedsiębiorcy, jak również go obciążające), takie jak: stopień współpracy z organem nadzoru rynku w zakresie eliminacji zagrożeń stwarzanych przez produkt, ilość niebezpiecznego produktu wprowadzonego na rynek, profesjonalny charakter działalności, ilość ewentualnych skarg konsumentów na produkt, przeznaczenie produktu dla kategorii konsumentów szczególnie narażonych czy też ewentualna notoryjność naruszenia przepisów ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Zdaniem Sądu nie można stopniować niespełnienia norm bezpieczeństwa, gdyż ustawa nie wprowadza skali niebezpieczeństwa produktów.

Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organu, że brak pełnej współpracy skarżącego z organem nadzoru został wskazany w prawomocnej decyzji z [...] marca 2010 r., w której Prezes UOKiK zaznaczył, że inspektorzy Inspekcji Handlowej w trakcie kontroli stwierdzili, że znajdujące się w ofercie handlowej skarżącego 23 egzemplarze rowerów U. E. posiadały osłonę łańcucha w postaci ochrony tarczowej koła łańcuchowego. W związku z powyższym organ nie zarzucił skarżącemu, że nie podjął żadnej współpracy z organem nadzoru rynku. Uznał jednakże, iż skarżący nie przedstawił wystarczających dowodów (tj. uzupełniającej listy dystrybutorów oraz ich stosownych oświadczeń) – mimo zobowiązania zawartego w piśmie z [...] stycznia 2010 r. oraz przedłużenia terminu postępowania w celu ich przedstawienia – pozwalających uznać, że analogiczne działania naprawcze zostały podjęte w stosunku do egzemplarzy produktów wprowadzonych na rynek i znajdujących się ewentualnie w posiadaniu dystrybutorów tych produktów, tj. w stosunku do tych egzemplarzy produktów, które faktycznie były dostępne dla konsumentów. Materiał dowodowy zgromadzony przez Prezesa UOKiK w toku postępowania w sprawie ogólnego bezpieczeństwa rowerów U. E. nie potwierdzał zatem deklaracji skarżącego, że wyeliminował zagrożenie stwarzane przez ww. rowery znajdujące się na rynku.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zaskarżona decyzja została dostatecznie uzasadniona. Prezes UOKiK szczegółowo uzasadnił przesłanki, jakie wziął pod uwagę, określając wysokość kary nałożonej na skarżącego. Przedstawił zarówno okoliczności obciążające, jak i takie, które wpłynęły na obniżenie kary. Organ brał pod uwagę profesjonalny charakter działalności skarżącego, brak pełnej współpracy z organem oraz dużą ilość rowerów wprowadzonych na rynek (1152 sztuki). Kryterium pomocniczym przy ustalaniu wysokości kary była korzyść majątkowa osiągnięta przez skarżącego w 2009 r. ze sprzedaży 1152 egzemplarzy rowerów będących przedmiotem postępowania (1.014.912 zł). Zdaniem Sądu przedstawione w decyzji przesłanki wymierzenia kary nie wykraczają poza ramy uznania administracyjnego zakreślonego normami k.p.a. i ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, a także nie noszą znamion dowolności.

"U." K. O., P. D. Spółka jawna złożyła skargę kasacyjną od powyższego wyroku, wnosząc o jego uchylenie w całości, rozpoznanie skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji Prezesa UOKiK w całości, a także zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

I. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy przez:

1) naruszenie art. 1 § 2 Prawa o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 141 § 4 polegające na przedstawieniu stanu sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym, a także art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. przez oddalenie skargi mimo naruszenia przez Prezesa UOKiK art. 78 § 1, art. 77 § 1, art. 80, art. 110 i art. 123 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (którego Sąd pierwszej instancji błędnie nie stwierdził), polegającego na nieprzeprowadzeniu dowodów wnioskowanych przez stronę na okoliczność, iż rower U. R. spełniał wymagania bezpieczeństwa, a także na okoliczność stopnia (zakresu), w jakim tenże rower nie spełniał wymogów bezpieczeństwa oraz skali zagrożeń (niebezpieczeństwa), jakie ewentualnie wywołał dla konsumentów, a także oparcie się na podstawie art. 24 ust. 4 pkt 2 lit. a/ ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów w praktyce poprzez uczynienie jej wyłączną podstawą ustaleń faktycznych, nie tylko nawet w zakresie wynikającym z sentencji (rozstrzygnięcia) tej decyzji, ale także jej uzasadnienia oraz materiale dowodowymi tamtejszego postępowania, niewłączonym nawet formalnie do materiału dowodowego postępowania w sprawie kary.

Powyższe mogło mieć przy tym istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem gdyby nie dopuszczono się ww. naruszeń, decyzja Prezesa UOKiK musiałby zostać uchylona, a wobec niezebrania dostatecznego materiału dowodowego, przesłanki nałożenia kary nie mogłyby być uznane za prawidłowo ustalone i uznane za wykazane, przynajmniej do czasu uzupełnienia postępowania dowodowego przez Prezesa UOKiK;

II. naruszenia prawa materialnego przez:

2) błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 33a ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów przez uznanie, że uprawnione jest nałożenie kary pieniężnej za wprowadzenie na rynek produktu, który nie jest bezpieczny (mimo że hipoteza tego przepisu odnosi się do węższej kategorii produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa), na tej tylko podstawie, że wobec tego produktu zostały orzeczone środki z art. 24 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów mimo nawet równoczesnego słusznego stwierdzenia, że "pojęcie produktu, który nie jest bezpieczny jest pojęciem szerszym od pojęcia produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa" oraz że "podstawy stosowania środków z art. 24 i kar z art. 33a ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów nie są tożsame";

3) błędną wykładnię art. 33a ust. 4 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów w związku z art. 33a ust. 2 pkt 2 przez uznanie, iż w ramach użytej w tym przepisie dyspozycji uwzględnienia przez organ stopnia i okoliczności niespełnienia wymagań bezpieczeństwa przez wprowadzony do obrotu produkt (czyli w praktyce, że organ nie może uwzględnić stopnia (ryzyka) i skali (rodzaju) zagrożeń, jakie zrodziło wprowadzenie produktu do obrotu dla zdrowia konsumentów) i mylne ograniczenie okoliczności istotnych dla uwzględnienia stopnia naruszenia obowiązków w odniesieniu do kary nakładanej na podstawie art. 33a ust. 2 pkt 2 do obowiązków, o których mowa w art. 33a ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, który nie był podstawą orzekania o karze.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że nie jest uzasadniony pogląd o związaniu wydaną decyzją na podstawie art. 24 ust. 4 pkt 2 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, gdyż nie jest to decyzja ustalająca niebezpieczeństwo produktu, ani tym bardziej decyzja ustalająca, że produkt nie spełnia wymagań bezpieczeństwa. W ocenie autora skargi kasacyjnej stwierdzenie, jakoby decyzja Prezesa UOKiK z [...] marca 2010 r. był decyzją ustalającą, że produkt nie spełniał wymagań bezpieczeństwa, nie znajduje oparcia w przepisach ustawy. Decyzja ta nakładała na stronę konkretny obowiązek, zaś ustalenie, iż dany produkt nie był bezpieczny należało jedynie do ustaleń faktycznych postępowania zakończonego wydaniem tejże decyzji.

Autor skargi kasacyjnej podniósł, że Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił zarzutów skargi co do naruszeń proceduralnych o odstąpienia od przeprowadzenia postępowania dowodowego na istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności stanu faktycznego, mimo prawidłowego uznania, iż "pojęcie produktu, który nie jest bezpieczny jest pojęciem szerszym od pojęcia produktu niespełnijącego wymagań bezpieczeństwa" oraz że "podstawy stosowania środków z art. 24 i kar z art. 33a ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów nie są tożsame". Zdaniem kasatora nawet przyjąwszy istnienie związania decyzją wydaną na podstawie art. 24 ust. 4 pkt 2 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów w zakresie jej ustaleń faktycznych, nie może być wystarczające dla uznania, iż organ nie mógł prowadzić postępowania w kierunku wykazania, że produkt spełniał wymagania bezpieczeństwa, mimo nawet że nie był bezpieczny. Przepis art. 33a ww. ustawy jest bowiem podstawą sankcji dla kwalifikowanych przypadków wprowadzenia na rynek produktu, który nie jest bezpieczny, gdyż nie spełnia wymagań bezpieczeństwa. Z kolei w przypadku wprowadzenia na rynek produktu, który nie był bezpieczny, mimo że spełniał wymagania bezpieczeństwa, można stosować nakazy z art. 24 ust. 4 ustawy, ale już nie jest możliwe zastosowanie art. 33a ust. 2 pkt 2.

W ocenie wnoszącego skargę kasacyjną organ w żaden sposób nie udowodnił okoliczności, że strona nie podjęła należytej współpracy z organem. Wydanie decyzji na podstawie materiału dowodowego innej sprawy powinno choćby być poprzedzone postanowieniem w sprawie dopuszczenia dowodu z dokumentów zgromadzonych w tym innych postępowaniu. W niniejszej sprawie nie wydano żadnego postanowienia dowodowego, a zatem powoływanie się na pisma i dokumenty z innej sprawy nie może być uznane za dopuszczalne. Zaaprobowanie powyższego przez Sąd dowodzi zatem zasadności zarzutu o naruszeniu przepisów o postępowaniu.

Zdaniem kasatora Sąd pierwszej instancji zaaprobował błędną wykładnię art. 33a ust. 2 pkt 2 i ust. 4 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, uznając, że dyspozycja tych przepisów może być zastosowana do produktu, który nie jest bezpieczny, bez konieczności odrębnego ustalania okoliczności niespełnienia wymagań bezpieczeństwa. Ponadto, wśród okoliczności istotnych dla określenia wysokości kary przepis art. 33a ust. 4 ustawy wymienia stopień naruszenia obowiązków. W niniejszej sprawie okoliczność tę należy rozumieć jako stopień niespełnienia wymagań bezpieczeństwa, czy inaczej stopień zagrożenia dla zdrowia płynącego z rozwiązania zastosowanego w produkcie. Określenie zatem, czy i w jakim stopniu (zakresie) przedmiotowe rowery naruszały wymagania bezpieczeństwa, należy do istotnych okoliczności faktycznych, które organ winien wziąć pod uwagę, wymierzając karę.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji kontrolował legalność decyzji Prezesa UOKiK z [...] września 2010 r. utrzymującej w mocy własną decyzję z [...] lipca 2010 r. o nałożeniu kary pieniężnej na podstawie art. 33a ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 cyt. ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, dalej: u.o.b.p., w związku z wprowadzeniem na rynek produktów niespełniających wymogów bezpieczeństwa, tj. określonych rowerów U. E.

Jest okolicznością bezsporną, że decyzją z [...] marca 2010 r. Prezes UOKiK po stwierdzeniu, że przedmiotowe rowery nie spełniają wymogów bezpieczeństwa z uwagi na brak osłony łańcucha, nałożył na przedsiębiorcę "U." K. O., P. D. obowiązki określone w art. 24 ust. 4 pkt 2 lit. a/ cyt. ustawy, tj. wyeliminowanie zagrożeń przez te produkty.

Skarżący nie złożył wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, wobec tego decyzja stała się ostateczna z dniem [...] kwietnia 2010 r.

Z powyższego wynika, że zgodnie z art. 24 ust. 4 pkt 2 lit. a/ u.o.b.p. w przypadku stwierdzenia, że produkt nie jest bezpieczny, organ nadzoru w drodze decyzji w przypadku produktów wprowadzonych na rynek nakazuje wyeliminowanie zagrożeń stworzonych przez produkt.

Natomiast art. 33a cyt. ustawy stanowi o możliwości nałożenia przez organ nadzoru (w drodze decyzji) kary pieniężnej w wysokości do 100.000 zł na producenta lub dystrybutora stosownie do okoliczności wymienionych w tym przepisie.

W odniesieniu do producenta – co ma miejsce w niniejszej sprawie – kara pieniężna może być nałożona za wprowadzenie na rynek produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa (art. 33a ust. 2 pkt 2).

Z powyższego wynika, że przytoczone przepisy stanowią odrębne podstawy materialnoprawne decyzji, z których jedna – wydana na podstawie art. 24 ust. 4 dotyczy ustalenia bezpieczeństwa produktu, zaś druga (zaskarżona) wymaga ustalenia spełnienia przesłanek do wymiaru kary – w tym wypadku wprowadzenia na rynek produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa.

Kara pieniężna, o której mowa w art. 33a ust. 2 cyt. ustawy jest następstwem wprowadzenia na rynek produktów niebezpiecznych, a ta okoliczność została "przesądzona" w postępowaniu zakończonym decyzją z dnia [...] marca 2010 r., której skarżący nie podważał.

Różnorodność pojęcia "produktu niebezpiecznego" wynikająca z art. 24 ust. 4 "produkt nie jest bezpieczny" i art. 33a ust. 2 pkt 2 – produkt "niespełniający wymagań bezpieczeństwa" jest pozorna. Stwierdzenie przez organ w decyzji z [...] marca 2010 r., że przedmiotowe rowery były produktem niebezpiecznym (art. 5 cyt. ustawy) oznacza, że nie spełniały wymagań, o których mowa w art. 4 cyt. ustawy czyli nie spełniały wymagań bezpieczeństwa, o których mowa w art. 33a ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że postępowanie w sprawie bezpieczeństwa produktów oraz postępowanie w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej były postępowaniami odrębnymi zakończonymi odrębnymi decyzjami.

W ocenie NSA, decyzja ostateczna rozstrzygająca w przedmiocie bezpieczeństwa produktu jako kształtująca stan prawny i faktyczny przesądza o zaistnieniu przesłanek pozwalających na wymiar kary pieniężnej. W postępowaniu o wymiar kary nie bada się prawidłowości tej decyzji, nie przeprowadza dowodów na okoliczność bezpieczeństwa rowerów.

Chybione więc są zarzuty, iż Sąd I instancji z naruszeniem przepisów postępowania wymienionych w pkt I skargi kasacyjnej ocenił prawidłowość dokonanych w postępowaniu administracyjnym ustaleń faktycznych.

Zauważyć przy tym należy, że zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. określający elementy, jakie powinno zawierać uzasadnienie wyroku, nie został uzasadniony, co uniemożliwia kontrolę jego zasadności.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego wyszczególnionych w pkt II skargi kasacyjnej, należy uznać je za bezzasadne w świetle dokonanych rozważań we wcześniejszej fazie uzasadnienia.

Chybiony jest zarzut naruszenia art. 33a ust. 4 cyt. u.o.b.p. stanowiący, że wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1-3 ustala się, uwzględniając w szczególności stopień oraz okoliczności naruszenia obowiązków.

Błędna wykładnia polega na mylnym zrozumieniu treści danego przepisu prawa, ale zadaniem autora skargi kasacyjnej jest wskazanie, jak wobec tego należy dany przepis rozumieć.

Sąd I instancji w przeciwieństwie do autora skargi kasacyjnej dokonał właściwej wykładni cyt. przepisu, którą NSA podziela. Dla określenia wysokości kary chodzi bowiem o ustalenie w szczególności stopnia oraz okoliczności naruszenia obowiązków, a nie o stopień niespełnienia przez przedmiotowe rowery wymagań bezpieczeństwa, jak twierdzi skarżący. Zbędne zatem byłoby na tym etapie postępowania (nałożenie kary) przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego na okoliczność stopnia zagrożenia przez niebezpieczne rowery.

W podstawie kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. skarżący wskazał również na naruszenie art. 1 § 2 p.u.s.a. Z cyt. przepisu oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. wynika, że sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, a kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd I instancji dokonał kontroli działalności administracji publicznej w zakresie objętym zaskarżonym rozstrzygnięciem.

Zatem powyższy zarzut nie mógł wywołać zamierzonego skutku.

Biorąc powyższe pod uwagę należało oddalić skargę kasacyjną w oparciu o art. 184 p.p.s.a. jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.

........................... .......................... ..........................

s. A. Kuba s. M. Myślińska s. W. Kręcisz