Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Sędzia WSA Urszula Wilk (spr.) Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2011 r. sprawy ze skargi "U" K. O., P. D. Spółka jawna z siedzibą w [...] na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wprowadzenie na rynek produktów nie spełniających wymagań bezpieczeństwa oddala skargę

VISA/Wa 2423/10

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...] września 2010r. nr [...] Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Prezes UOKiK) działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) oraz art. 33a ust. 2 pkt 2 w związku z art. 10 ust. 1 oraz art. 13 ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 229, poz. 2275, z 2007 r. Nr 35, poz. 215, z 2008 r. Nr 157, poz. 976 oraz 2009 r. Nr 18, poz. 97 i Nr 20, poz. 106), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w przedmiocie ponownego rozpatrzenia sprawy dotyczącej wprowadzenia na rynek produktów niespełniających wymagań bezpieczeństwa, tj. rowerów [...] z ramą o rozmiarach 17", 19", 21" i 23" przez przedsiębiorcę "[...]" K. O., P. D. spółka jawna z siedzibą w [...], zakończonej decyzją Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów [...] z dnia [...] lipca 2010 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Do wydania powyższej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W 2009 r. UOKiK wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie ogólnego bezpieczeństwa rowerów [...] z ramą o rozmiarach 17", 19", 21" i 23" wprowadzonych na rynek przez "[...]" K. O., P. D. spółka jawna z siedzibą w [...] (skarżący).

Decyzją z dnia [...] marca 2010r. Prezes UOKiK działając na podstawie art. 24 ust. 4 pkt 2 lit. a) oraz ust. 12, w zw. z art. 10 ust. 1, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 1 oraz art.13 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów stwierdził, że produkty te ze względu na nieposiadanie osłony łańcucha nie są bezpieczne i w przypadku rowerów [...] z ramą o rozmiarach 17", 19", 21" i 23" wprowadzonych na rynek przedsiębiorcy temu nakazał wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez te produkty.

Skarżący nie skorzystał z przysługującego mu prawa do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, w związku z tym powyższa decyzja stała się ostateczna z upływem [...] kwietnia 2010 r.

Pismem z dnia 7 maja 2010 r. Prezes UOKiK powiadomił "[...]" K. O., P. D. spółka jawna z siedzibą w [...] o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego prowadzonego na podstawie ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów w sprawie wprowadzenia na rynek produktów niespełniających wymagań bezpieczeństwa, tj. rowerów [...] z ramą o rozmiarach 17", 19", 21" i 23".

W wyniku tego postępowania Prezes UOKiK decyzją nr [...] z dnia [...] lipca 2009 r. działając na podstawie art. 33a ust. 2 pkt 2 w związku z art. 13 ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów nałożył na skarżącego karę pieniężną w wysokości 60 000 zł.

Prezes UOKiK ustalił i stwierdził, że rowery UNIBIKE [...] zostały wprowadzone na polski rynek przez przedsiębiorcę "[...]" K. O., P. D. spółka jawna z siedzibą w [...], który jest producentem w rozumieniu art. 3 pkt 2 lit. a) ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów.

Organ wywodził, że podniesione przez stronę postępowania w toku postępowania argumenty oraz złożone wnioski odnoszą się do prawomocnej decyzji nr [...] z dnia [...] marca 2010 r., stwierdzającej, że w/w produkty nie spełniają ogólnych wymagań bezpieczeństwa, a nie do niniejszego postępowania, którego przedmiotem jest nałożenie na stronę postępowania kary pieniężnej.

Prezes UOKiK uznał, że nałożenie na stronę postępowania kary pieniężnej ma oddziaływać nie tylko na nią - a więc sprawić, by w przyszłości przestrzegała ona przepisów ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów - ale również zadaniem kary jest prewencyjne oddziaływanie na inne podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Powołując art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego organ wskazał, że interesem społecznym w przypadku postępowań prowadzonych na podstawie ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów jest zapewnienie konsumentom bezpieczeństwa poprzez eliminowanie z rynku produktów, które nie są bezpieczne.

Kierując się wyrażoną w art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa, Prezes UOKiK ustosunkował się jednak do zarzutów strony postępowania, związanych z postępowaniem w sprawie ogólnego bezpieczeństwa rowerów [...], zakończonym prawomocną decyzją wskazując na ustalenia poczynione w tamtym postępowaniu.

Wskazując przyczyny nieuwzględnienia wniosków skarżącego o przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków oraz opinii biegłego, Prezes UOKIiK podniósł, że istotą postępowania w sprawie wprowadzenia na rynek produktów niespełniających wymagań bezpieczeństwa jest nałożenie na stronę postępowania kary pieniężnej. Zeznania świadków oraz opinia biegłego, o które wnioskowała strona postępowania, odnosiłyby się do ustaleń zawartych w prawomocnej decyzji nr [...] z dnia [...] marca 2010 r., nie zostałaby zatem zachowana tożsamość przedmiotowa postępowania.

Prezes UOKiK nie przychylił się do stanowiska skarżącego podnoszącego, że decyzja Prezesa UOKiK nr [...] z dnia [...] marca 2010 r. nie stanowi prejudykatu dla niniejszego postępowania, przepisy ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów nie przewidują bowiem wydawania decyzji stwierdzającej, że dany produkt jest produktem niebezpiecznym. Stwierdzenie tej okoliczności należy wyłącznie do zakresu ustaleń faktycznych, które nie wiążą organu w innym postępowaniu.

Organ wskazywał na art. 24 ust. 4 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów który stanowi, że organ nadzoru nakłada na stronę postępowania obowiązki jeżeli jednocześnie stwierdzi, iż wprowadzony przez nią na rynek produkt nie jest bezpieczny. Powyższe stwierdzenie -stanowiące warunek nałożenia określonych obowiązków - powinno mieć odzwierciedlenie w sentencji decyzji, a podstawy jej przyjęcia znajdują się w uzasadnieniu decyzji. Warunkiem nałożenia kary pieniężnej - określonej w art. 33a ust. 2 pkt 2 w/w ustawy -jest stwierdzenie w decyzji kończącej postępowanie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktu, że dany produkt nie jest bezpieczny (i jednoczesne nałożenie obowiązków). Natomiast, w gestii Prezesa UOKiK leży uznanie, czy kara pieniężna zostanie nałożona w decyzji nakładającej obowiązki, czy w decyzji kończącej odrębne postępowanie, tj. w sprawie wprowadzenia na rynek produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa.

Prezes UOKiK wywodził, że w związku z tym, iż uznał, że rowery [...] nie spełniają ogólnych wymagań bezpieczeństwa określonych w art. 4 ust. 1 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, wprowadzający je na rynek przedsiębiorca "[...]" K. O., P. D. spółka jawna z siedzibą w [...] naruszył obowiązek określony w art. 10 ust. 1 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, co wyczerpuje przesłanki określone w art. 33a ust. 2 pkt 2 powyższej ustawy.

Powołując art. 33a ust. 2 pkt 2 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów Prezes UOKiK wskazywał, że kara pieniężna, nakładana na podstawie ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów ma charakter fakultatywny, co oznacza, że Prezes UOKiK w ramach uznania administracyjnego decyduje, czy w danej sprawie nałożenie kary jest zasadne. Ustawa o ogólnym bezpieczeństwie produktów nie zawiera zamkniętego katalogu przesłanek, od których uzależniona jest wysokość kar nakładanych na przedsiębiorców.

Organ podał, że na wysokość kary w niniejszym postępowaniu wpłynęła ocena całokształtu okoliczności sprawy. Prezes UOKiK wywodził, że działalność strony postępowania ma charakter profesjonalny (zawodowy), co oznacza, że konsumenci mają prawo oczekiwać, iż wprowadzane przez tego przedsiębiorcę na rynek produkty będą spełniały wymagania bezpieczeństwa.

Za okoliczność łagodzącą Prezes UOKiK uznał fakt, iż było to pierwsze naruszenie przez stronę postępowania przepisów ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Prezes UOKiK wziął również pod uwagę to, że nie otrzymał skarg konsumentów odnośnie rowerów [...].

Za okoliczność obciążającą Prezes UOKiK uznał fakt, iż strona postępowania wprowadziła na rynek znaczną liczbę rowerów [...] (w samym 2009 r. 1152 egzemplarze produktów będących przedmiotem postępowania). Powołał również fakt, że działalność związana z rowerami (w tym produktami objętymi niniejszym postępowaniem) jest głównym przedmiotem działalności strony postępowania.

Za okolicznością obciążającą uznał fakt, że w toku postępowania w sprawie ogólnego bezpieczeństwa rowerów [...] strona postępowania nie podjęła pełnej współpracy z Prezesem UOKiK, nie przedstawiła bowiem - mimo dwukrotnego przedłużenia jej terminu - wystarczających dowodów świadczących o tym, że podjęła działania w celu wyeliminowania zagrożeń stwarzanych przez produkty wprowadzone na rynek, w związku z czym istnieje prawdopodobieństwo, że narażała konsumentów na zagrożenie.

Kryterium pomocnicze przy ustalaniu wysokości kary stanowiła korzyść majątkowa, jaką strona postępowania osiągnęła w 2009 r. ze sprzedaży 1152 sztuk wadliwych rowerów [...]. Organ wskazał przy tym, że korzyść osiągniętą ze sprzedaży stanowi iloczyn sprzedanych produktów, które nie spełniają ogólnych wymagań bezpieczeństwa i średniej ceny sprzedaży uzyskanej przez stronę postępowania. W związku z tym, że strona postępowania sprzedawała powyższe produkty w różnych cenach, Prezes UOKiK przyjął, jako średnią cenę sprzedaży jednego egzemplarza roweru [...], średnią arytmetyczną najwyższej i najniższej ceny sprzedaży, która wynosi 881 zł. Korzyść majątkowa osiągnięta w 2009 r. ze sprzedaży 1152 egzemplarzy rowerów będących przedmiotem postępowania wyniosła 1 014 912 zł.

Wymierzając niniejszą karę, Prezes UOKiK uwzględnił poważne naruszenie przez stronę postępowania przepisów o ogólnym bezpieczeństwie produktów, polegające na wprowadzeniu na rynek produktu niebezpiecznego w dużych ilościach.

Prezes uznał, że kara określona w sentencji decyzji jest adekwatna do stwierdzonych naruszeń, spełni swój skutek prewencyjny i skłoni przedsiębiorcę do nienaruszania przepisów z zakresu ogólnego bezpieczeństwa produktów.

W piśmie z dnia 9 sierpnia 2010 r. Skarżący złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, kwestionując ustalenia zawarte w decyzji Prezesa UOKiK z dnia [...] lipca 2009 r. Skarżący stwierdził, iż powyższa decyzja została wydana z naruszeniem art. 77 § 1, art. 78 § 1 oraz art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez nieuwzględnienie jego wniosków dowodowych oraz dowolne i błędne ustalenie, jakoby rowery [...] nie spełniały wymagań bezpieczeństwa. Ponadto Skarżący zarzucił, iż Prezes UOKiK w powyższej decyzji naruszył art. 33a ust. 4 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów poprzez nałożenie na niego kary niewspółmiernie wysokiej do stopnia ewentualnie stwierdzonego naruszenia obowiązków oraz rzeczywistych korzyści osiągniętych przez niego ze sprzedaży przedmiotowych rowerów. Jednocześnie, Skarżący podtrzymał wnioski dowodowe, złożone w toku postepowania administracyjnego dotyczące: przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego na okoliczność, czy rowery będące przedmiotem postępowania są produktami niebezpiecznymi i stwarzają zagrożenie dla zdrowia, a także na okoliczność ustalenia, czy specjalną ramkę stalową z krawędziami antypoślizgowymi oraz dodatkowymi wrębami o kształcie uniemożliwiającym przesunięcie stopy (buta) można uznać za urządzenie utrzymujące stopy w rozumieniu normy PN-EN 14766:2007, przesłuchania świadków na okoliczność, iż rowery [...] były wyposażone w urządzenie utrzymujące stopy, a także na okoliczności dotyczące oceny bezpieczeństwa rowerów - przesłuchania inspektorów reprezentujących [...] Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej, którzy przeprowadzili kontrolę w siedzibie skarżącego.

Po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie ponownego rozpatrzenia sprawy, decyzją nr [...] z dnia [...] września 2010 r. Prezes UOKiK utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, że uprawniony jest do nałożenia kary pieniężnej za wprowadzenie na rynek produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa albo w decyzji kończącej postępowanie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktu albo też po przeprowadzeniu odrębnego postępowania administracyjnego w tym przedmiocie. Niezależnie od tego, która z ww. dwóch konkurujących ze sobą możliwości zostanie przez organ przyjęta, orzekanie o fakcie, czy konkretny produkt może być uznany za bezpieczny następuje tylko raz. Istotą bowiem postępowania w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktu jest właśnie ustalenie, czy produkt będący jego przedmiotem jest produktem bezpiecznym, czy też nie może być za taki produkt uznany w świetle przepisów ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Powyższe potwierdza brzmienie art. 24 ust. 14 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, który stanowi, iż organ nadzoru wydaje decyzję o umorzeniu ww. postępowania jeżeli stwierdzi, iż produkt jest bezpieczny, ale także wtedy, gdy producent lub dystrybutor usunął przyczyny zagrożeń stwarzanych przez produkt. Dopiero zatem w przypadku uznania w decyzji kończącej postępowanie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów, że produkt będący jego przedmiotem nie jest produktem bezpiecznym, a ponadto stwierdzenia, iż w trakcie tego postępowania przedsiębiorca będący jego stroną nie podjął dostatecznych działań naprawczych mających na celu wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez ten produkt, organ nakłada na przedsiębiorcę wprowadzającego produkt na rynek obowiązki określone w art. 24 ust. 4 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, mające na celu możliwie szybkie zminimalizowanie zagrożeń związanych z jego używaniem przez konsumentów.

Za mylne uznał Prezes UOKiK twierdzenia skrżącego jakoby celem postępowania administracyjnego w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktu było nałożenie na stronę tego postępowania określonych w ustawie o ogólnym bezpieczeństwie produktów obowiązków, po zaistnieniu określonego stanu faktycznego. W ocenie organu elem postępowania administracyjnego w sprawie ogólnego bezpieczeństwa rowerów [...] z ramą o rozmiarach 17", 19", 21" i 23" było ustalenie -na podstawie zgromadzonego w toku tego postępowania materiału dowodowego - czy produkty te są produktami bezpiecznymi.

Prezes UOKiK przypomniał też, iż w toku ww. postępowania, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, zakreślił jego stronie termin na wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez kwestionowane rowery oraz przedstawienie dowodów potwierdzających podjęte w tym celu działania. Ponadto w terminie tym, strona postępowania miała także możliwość przedstawienia dowodów świadczących o tym, że produkty te są produktami bezpiecznymi w rozumieniu przepisów ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Decyzja Prezesa UOKiK nr [...] r. z dnia [...] marca 2010 r. była zatem konsekwencją uznania przez organ nadzoru, iż rowery [...], ze względu na posiadane wady - tj. brak osłony łańcucha - nie są bezpieczne. Natomiast z uwagi na fakt, iż w toku postępowania w sprawie ogólnego bezpieczeństwa tych produktów, przedsiębiorca "[...]" K. O., P. D. spółka jawna z siedzibą w [...] nie przedstawił dowodów podjęcia działań, które w opinii Prezesa UOKiK wskazywałyby na usunięcie przyczyn zagrożeń stwarzanych przez egzemplarze ww. produktów wprowadzone na rynek, a także dowodów wskazujących na bezpieczeństwo tych produktów, organ nadzoru, w celu odwrócenia niebezpieczeństwa stwarzanego przez produkty oraz zapewnienia ochrony zdrowia i życia konsumentów, był zobligowany do nałożenia na stronę postępowania obowiązków wymienionych w art. 24 ust. 4 pkt 2 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów.

Organ podkreślał, że przedmiotowa decyzja została wydana na podstawie art. 33a ust. 2 pkt 2 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów i zawiera rozstrzygnięcie o obowiązku uiszczenia kary pieniężnej za wprowadzenie na rynek produktu niebezpiecznego. W toku postępowania zakończonego zaskarżoną decyzją organ nie podejmował więc czynności mających na celu weryfikację dokonanych przez niego wcześniej ustaleń odnośnie bezpieczeństwa kwestionowanych rowerów, np. nie zlecał przeprowadzenia badań laboratoryjnych tych produktów oraz nie przeprowadzał innych dowodów na okoliczność ich bezpieczeństwa. Zdaniem organu ponowne badanie bezpieczeństwa produktów, co do których zapadło już prawomocne orzeczenie w tym przedmiocie nie jest dopuszczalne w zwykłym postępowaniu odwoławczym. Zgodnie bowiem z art. 25 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów decyzje organu, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 4 tej ustawy - a więc także decyzja Prezesa UOKiK nr [...] z dnia [...] marca 2010 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa rowerów [...] - stanowią podstawę wpisu do rejestru produktów niebezpiecznych, który jest rejestrem powszechnie dostępnym. Natomiast stosownie do § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu prowadzenia rejestru produktów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 87, poz. 814) organ nadzoru dokonuje wpisu produktu do rejestru z urzędu - w przypadku decyzji, której nie nadano rygoru natychmiastowej wykonalności - niezwłocznie po upływie terminu, od kiedy decyzja ta stała się ostateczna. Powyższa regulacja sankcjonuje stan, w którym ostateczne rozstrzygnięcie organu nadzoru rynku w przedmiocie bezpieczeństwa produktu jest definitywne, a jego ewentualne wzruszenie jest możliwe jedynie w jednym z nadzwyczajnych trybów kontroli ostatecznych decyzji administracyjnych.

Wobec powyższego Prezes UOKiK uznał, że ponowne badanie w odrębnym postępowaniu administracyjnym bezpieczeństwa produktu, który na mocy ostatecznej decyzji Prezesa UOKiK został uprzednio uznany za produkt niebezpieczny, nie jest możliwe w obowiązującym stanie prawnym.

Odnosząc się do stanowiska skarżącego, jakoby określenie użyte w art. 24 ust. 4 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów - tj. "produkt nie jest bezpieczny" oraz określenie zawarte w art. 33a ust. 2 pkt 2 tej ustawy - tj. "produkt niespełniający wymagań bezpieczeństwa" wymagały dokonywania odrębnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego -Prezes UOKiK nie zgodził się z twierdzeniem, jakoby - pomimo wcześniejszego uznania, że produkt nie jest bezpieczny - w celu nałożenia kary na podstawie art. 33a ust. 2 pkt b ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, koniecznym było prowadzenie postępowania dowodowego mającego na celu ustalenie spełniania przez niego wymagań bezpieczeństwa. Zdaniem organu regulacja art. 7 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, na którą powołuje się skarżący, uprawnia bowiem Prezesa UOKiK, do uznania w pewnych sytuacjach, iż spełnianie przez konkretny produkt wymagań bezpieczeństwa zawartych np. w Polskich Normach nie warunkuje bezpieczeństwa tego produktu. W okolicznościach niniejszej sprawy sytuacja taka jednak nie występuje. Wymagania normy PN-EN 14766:2007 Rowery górskie — Wymagania bezpieczeństwa i metody badań, mającej status Polskiej Normy będącej transpozycją normy europejskiej uznanej przez Komisję Europejską za zgodną z przepisami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktów, wyraźnie normują kwestię posiadania osłony łańcucha. Pkt 4.16.1 ww. normy stanowi bowiem, że rower powinien być wyposażony w osłonę koła łańcuchowego, urządzenie ochronne łańcucha lub prowadnik przerzutki przedniej i urządzenie ochronne.

W ocenie Prezesa UOKiK ostateczne ustalenia w zakresie bezpieczeństwa rowerów [...], zapadły w związku z niespełnieniem przez te produkty wskazanych wymagań bezpieczeństwa, zaś wykazywanie przez stronę okoliczności przeciwnych w toku niniejszego postępowania, nie jest dopuszczalne z uwagi na fakt, iż stanowiłoby to w konsekwencji ponowną ocenę bezpieczeństwa tych produktów.

Organ podkreślał, że wszczęcie postępowania w sprawie wprowadzenia na rynek produktów niespełniających wymagań bezpieczeństwa było konsekwencją uznania, że w okolicznościach niniejszej sprawy zasadne jest nałożenie na stronę postępowania kary pieniężnej.

Organ wskazywał, że decyzja nakładająca karę na podstawie art. 33a ust. 2 pkt 2 jest decyzją wydawaną w warunkach uznania administracyjnego. Wobec tego w toku postępowania organ ustalał szereg okoliczności uzasadniających określenie wysokości kary. Określał bowiem nieznane mu wcześniej okoliczności obciążające (np. opartą na dokumentach liczbę wprowadzonych na rynek produktów) oraz przemawiające za stroną postępowania, jak również gromadził dokumenty pozwalające określić korzyść majątkową osiągniętą ze sprzedaży tych produktów.

W związku z tym, Prezes UOKiK w toku niniejszego postępowania ustalał odmienne okoliczności faktyczne i nieuwzględnienie przez niego w decyzji z dnia [...] lipca 2010 r. wniosków dowodowych strony na okoliczność bezpieczeństwa produktów, w oparciu o brak tożsamości przedmiotowej obu wskazanych postępowań -wbrew twierdzeniu strony postępowania - w opinii Prezesa UOKiK było uzasadnione.

Odnosząc się do zastrzeżeń strony postępowania odnośnie wysokości kary pieniężnej nałożonej na nią w skarżonej decyzji, Prezes UOKiK nie dopatrzył się uchybień w przedmiocie ustalenia wysokości tej kary.

Prezes UOKiK wskazał na okoliczności (zarówno obciążające stronę postępowania, jak również świadczące na jej korzyść), jakimi kierował się przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej nałożonej decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...].

Organ nie zgodził się z twierdzeniem strony postępowania, iż przy ustalaniu wysokości kary organ nadzoru oparł się głównie na dwóch okolicznościach - tj. braku pełnej współpracy z organem nadzoru w zakresie eliminacji zagrożeń stwarzanych przez kwestionowane rowery oraz korzyści majątkowej osiągniętej ze sprzedaży w 2009 r. 1152 egzemplarzy tych produktów. Wyjaśnił, iż obok braku należytej współpracy z Prezesem UOKiK w zakresie eliminacji zagrożeń stwarzanych przez wprowadzone przez stronę postępowania na rynek produkty, jako okoliczności obciążające stronę postępowania i wpływającej na wysokość wymierzonej kary potraktował w równym stopniu: fakt działania jako profesjonalista, od którego konsumenci mają prawo oczekiwać, iż wprowadzane w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej produkty będą spełniać wymagania bezpieczeństwa, dużą ilość rowerów wprowadzonych na rynek (1152 sztuki) oraz fakt, iż działalność dotycząca produkcji i sprzedaży rowerów stanowi główny przedmiot działalności gospodarczej prowadzonej przez stronę postępowania. Ponadto, uzasadniając poczynione przez siebie rozstrzygnięcie Prezes UOKiK wyraźnie wskazał na fakt, iż korzyść majątkowa osiągnięta przez stronę postępowania ze sprzedaży w 2009 r. 1152 egzemplarzy produktów będących przedmiotem postępowania stanowiła jedynie pomocnicze kryterium przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej.

Odnosząc się do twierdzenia skarżącego, iż organ w sposób nieprawidłowy ocenił stopień współpracy strony postępowania z Prezesem UOKiK, o czym świadczy w jego ocenie okoliczność, iż strona w toku niniejszego postępowania oświadczyła, że podjęła działania naprawcze w stosunku do kwestionowanych rowerów, co zostało potwierdzone w toku kontroli Inspekcji Handlowej, przeprowadzonej w siedzibie strony postępowania w listopadzie 2009 r. Prezes UOKiK wskazał, iż powyższa ocena inspektorów reprezentujących [...] Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej dotyczyła jedynie 23 egzemplarzy rowerów [...] znajdujących się w posiadaniu strony postępowania. Podniósł też, iż nie zarzucił stronie postępowania, że nie podjęła żadnej współpracy z organem nadzoru rynku, uznał jednak, iż nie przedstawiono wystarczających dowodów pozwalających uznać, że analogiczne działania naprawcze zostały podjęte w stosunku do egzemplarzy produktów wprowadzonych na rynek i znajdujących się ewentualnie w posiadaniu dystrybutorów tych produktów, tj. w stosunku do tych egzemplarzy produktów, które faktycznie były dostępne dla konsumentów.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego, iż ustalając korzyść majątkową osiągniętej ze sprzedaży w 2009 r. 1152 egzemplarzy produktów nie rozpatrywał jej w kategoriach rzeczywistego zysku (dochodu), Prezes UOKiK stwierdził, iż okoliczność ta nie może mieć wpływu na negatywną ocenę prawidłowości ustaleń w przedmiocie wysokości kary pieniężnej nałożonej skarżoną decyzją. Zauważył, że definicja pojęcia "korzyść majątkowa" została wprowadzona i obowiązuje we wszystkich postępowaniach prowadzonych na podstawie przepisów ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Nie jest ona w sposób zamierzony tożsama z zyskiem, czy dochodem, na które to pojęcia powołuje się strona postępowania. Zarzut, że to właśnie takim terminem przy określaniu wysokości kary powinien posługiwać się Prezes UOKiK nie znajduje żadnej racjonalnej podstawy. Prezes UOKiK zdefiniował to pojęcie dla celów prowadzonych przez siebie postępowań, wyjaśnił też w jaki sposób określił wysokość korzyści majątkowej, a sama strona w żaden sposób nie neguje, by określona w ten sposób korzyść majątkowa nie odpowiadała prawdzie. Ponadto, Prezes UOKiK podkreślił, że kryterium to ma jedynie charakter pomocniczy, a określając wysokość kary Prezes UOKiK wziął również pod uwagę szereg innych okoliczności. Konsekwencją powyższego przyjęcia jest uznanie, iż wartość ta nie wpływa w sposób bezpośredni i nie stanowi prostego przelicznika do jej określenia.

Odnosząc się do zarzutu wymierzenia kary niewspółmiernie surowej do stopnia oraz okoliczności naruszenia obowiązków organ stwierdził, że wymierzając karę za wprowadzenie na rynek produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa jest obowiązany uwzględniać ww. okoliczności przy ustalaniu jej wysokości. Błędnym jest natomiast utożsamianie stopnia oraz okoliczności naruszenia obowiązków przez stronę postępowania, którego przedmiotem jest nałożenie kary pieniężnej za wprowadzenie na rynek produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa ze stopniem niespełnienia wymagań bezpieczeństwa przez sam produkt. Powyższe twierdzenie w opinii organu jest nieuprawnione i zmierza w konsekwencji do ponownej oceny bezpieczeństwa produktu, co jest niedopuszczalne.

Zdaniem Prezesa UOKiK przez stopień i okoliczności naruszenia obowiązków należy rozumieć stopień współpracy z organem nadzoru rynku w zakresie eliminacji zagrożeń stwarzanych przez produkty, ilość produktów wprowadzonych na rynek, profesjonalny charakter działalności, ilość ewentualnych skarg konsumentów na produkt, czy też ewentualną notoryjność naruszania przepisów ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów.

Ostatecznie Prezes UOKiK wskazał, że ustawa o ogólnym bezpieczeństwie produktów uprawnia Prezesa UOKiK do nałożenia kary pieniężnej wysokości do 100 000 zł. Prezes UOKiK uznał, że kara określona w zaskarżonej decyzji jest adekwatna do stwierdzonych naruszeń, spełni swój cel prewencyjny i skłoni przedsiębiorcę do nienaruszania przepisów z zakresu ogólnego bezpieczeństwa produktów.

"[...]" K. O., P. D. spółka jawna z siedzibą w [...] wniosła skargę na powyższą decyzję, żądając jej uchylenia i przyznania kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie art. 78 § 1, art. 77 § 1 i art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego przez nieprzeprowadzenie dowodów wnioskowanych przez stronę na okoliczność, iż rower [...] spełniał wymagania bezpieczeństwa, a także na okoliczność stopnia (zakresu) w jakim tenże rower nie spełniał wymogów bezpieczeństwa.

Zarzuty skargi obejmowały też:

- naruszenie art. 33a ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów przez nałożenia kary mimo odstąpienia od ustalenia, że produkt nie spełniał wymagań bezpieczeństwa, a także przez mylne utożsamienie pojęć "produkt niebezpieczny" i "produkt niespelniający wymogów bezpieczeństwa";

- naruszenie art. 33a ust. 4 ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów przez nałożenia kary niewspółmiernie wysokiej do stopnia ewentualnie stwierdzonego naruszenia obowiązków oraz do innych wziętych pod uwagę okoliczności z tym zawiązanych, a zwłaszcza rzeczywistych korzyści osiągniętych przez stronę ze sprzedaży przedmiotowych rowerów;

- naruszenie art. 33a ust. 4 ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów przez uznanie, iż w ramach użytej w tym przepisie dyspozycji uwzględnienia przez organ stopnia i okoliczności naruszenia obowiązków, organ nie może uwzględniać stopnia i okoliczności niespełnienia wymagań bezpieczeństwa przez wprowadzony do obrotu produkt;

- naruszenie art. 107 § 3 K.p.a. przez niedostateczne uzasadnienie orzeczenia w zakresie wysokości wymierzonej kary.

W obszernym uzasadnieniu skargi skarżący szczegółowo rozwinął przedstawione zarzutu podnosząc m.in., że:

Dyspozycja norm wynikających z art. 24 ww. ustawy dotyczy wyłącznie nałożenia określonego obowiązku czy zakazu, natomiast okoliczność niespełnienia przez produkt wymagań bezpieczeństwa należy do hipotezy tychże norm. Stwierdzenie zatem, jakoby decyzja Prezesa UOKiK nr [...] z dnia [...] marca 2010 r. była decyzją ustalającą, że produkt nie spełniał wymagań bezpieczeństwa, nie znajduje oparcia w przepisach ustawy. Decyzja ta nakładała na stronę określony, konkretny obowiązek, zaś ustalenie, iż dany produkt nie był bezpieczny należało jedynie do ustaleń faktycznych postępowania zakończonego wydaniem tejże decyzji. Tym samym decyzja ta nie wyłącza prawa strony do dowodzenia, że produkt spełniał wymagania bezpieczeństwa w odrębnych postępowaniach, w tym w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją. Skoro bezspornym jest, iż dla nałożenia kary niezbędne jest ustalenie w toku postępowania, że produkt nie spełniał wymogów bezpieczeństwa, strona ma prawo dowodzić istnienia okoliczności przeciwnej.

Skarżący wskazywał, iż zastosowanie dyspozycji norm art. 24 ust. 4 wymaga ustalenia faktycznego, że produkt nie jest bezpieczny. Tymczasem zastosowanie dyspozycji normy art. 33a ust. 2 pkt 2 wymaga ustalenia faktycznego, że produkt nie spełnia wymagań bezpieczeństwa. Zdaniem skarżącego pojęcia te nie są tożsame.

Skarżący zarzucał też bezprawne pominięcie ustaleń co do stopnia naruszenia obowiązków. Podnosił też błędne w jego ocenie utożsamienie przychodu ze sprzedaży rowerów z korzyścią majątkową osiągniętą ze sprzedaży rowerów. Wywodził, że pojęcie korzyści majątkowej definiować należy przez kategorię zysku (dochodu).

Ostatecznie wskazywał , że okolicznością istotną dla określenia wysokości kary jest stopień naruszenia obowiązków. Zdaniem skarżącego w niniejszej sprawie okoliczność tę rozumieć należałoby, jako stopień niespełnienia wymagań bezpieczeństwa, czy inaczej stopień zagrożenia dla zdrowia płynącego z rozwiązania zastosowanego w produkcie. Określenie zatem czy, a jeżeli nawet tak to w jakim stopniu (zakresie) przedmiotowe rowery naruszały wymagania bezpieczeństwa, należy do istotnych okoliczności faktycznych, które organ winien wziąć pod uwagę wymierzając karę. Skarżący wskazywał też, że całkowicie analogiczne rozwiązania stosują praktycznie wszyscy główni producenci rowerów, których produkty sprzedawane są w Polsce i na terenie Unii Europejskiej, co zdaniem skarżącego winno wpłynąć łagodząco na wysokość kary.

Ostatecznie skarżący podnosił też, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie może być uznane za dostateczne uzasadnienie dla wysokości nałożonej kary.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym ta kontrola stosownie do § 2 powołanego artykułu sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Sąd w ramach swojej właściwości dokonuje zatem kontroli aktów z zakresu administracji publicznej z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnymi jak i prawem procesowym.

Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zw. dalej p.p.s.a. – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Stosownie do art. 145 § 1 p.p.s.a. Sąd uwzględnia skargę tylko wówczas, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (1a), naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (1b), inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (1c), a także wówczas, gdy stwierdza nieważność decyzji (postanowienia) z przyczyn określanych w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach bądź z tych przyczyn stwierdza wydanie decyzji (postanowienia) z naruszeniem prawa.

Podkreślenia wymaga również, iż stosownie do powołanych wyżej przepisów Sąd nie bada zaskarżonej decyzji pod względem jej celowości czy słuszności.

Badając skargę wg powyższych kryteriów Sąd uznał, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja i decyzja utrzymana nią w mocy nie naruszają prawa w sposób uzasadniający ich uchylenie.

Ustawa o ogólnym bezpieczeństwie produktów określa ogólne wymagania dotyczące bezpieczeństwa produktów, obowiązki producentów i dystrybutorów w zakresie bezpieczeństwa produktów oraz zasady i tryb sprawowania nadzoru w celu zapewnienia bezpieczeństwa produktów wprowadzanych na rynek (art.1).

Zgodnie z art. 24 ust. 4 pkt 2 lit. a) ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów w przypadku stwierdzenia, że produkt nie jest bezpieczny, organ nadzoru w drodze decyzji w przypadku produktów wprowadzonych na rynek, nakazuje wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez produkt.

Z kolei zgodnie z art. 33a ust. 2 pkt 2 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów organ nadzoru może, w drodze decyzji, nałożyć na producenta karę pieniężną w wysokości do 100.000 zł za wprowadzenie na rynek produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa. Ustęp 4 powołanego przepisu stanowi, że wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1-3, ustala się, uwzględniając w szczególności stopień oraz okoliczności naruszenia obowiązków.

Postępowania w przedmiotowej sprawie zakończonej wydaniem decyzji nakładającej na skarżącego karę pieniężną w związku z wprowadzeniem przez niego na rynek produktów niespełniających wymagań bezpieczeństwa poprzedzone było przeprowadzeniem przez Prezesa UOKIK postępowania w sprawie ogólnego bezpieczeństwa rowerów [...] z ramą o rozmiarach 17", 19", 21" i 23" i wydaniem decyzji z dnia [...] marca 2010r. stwierdzającej, że produkty te ze względu na nieposiadanie osłony łańcucha nie są bezpieczne i w przypadku rowerów [...] z ramą o rozmiarach 17", 19", 21" i 23" wprowadzonych na rynek nakazującej wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez te produkty. Decyzja ta wydana została na podstawie na podstawie art. 24 ust. 4 pkt 2 lit. a) oraz ust. 12, w zw. z art. 10 ust. 1, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 1 oraz art. 13 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów i stała się ostateczna z upływem [...] kwietnia 2010 r.

Ze sformułowania art. 33a ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów wynika, że decyzja o nałożeniu kary ma charakter uznaniowy, co oznacza że ewentualne rozstrzygnięcie co do ukarania należy do organu, który dokonuje oceny działań producenta jako zagrażających i w jakiej mierze interesowi publicznemu, a wymierzając karę pieniężną w określonej wysokości, kieruje się stopniem oraz okolicznościami naruszenia obowiązków, co wynika z art. 33a ust. 4 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów.

Przede wszystkim nie można zgodzić się z zarzutami skargi dotyczącymi nałożenia kary mimo odstąpienia od ustalenia, że produkt nie spełniał wymagań bezpieczeństwa, a także mylnego utożsamiania pojęć "produkt niebezpieczny" i "produkt niespełniający wymogów bezpieczeństwa".

Ma rację skarżący, że pojęcia produktu, który "nie jest bezpieczny" i produktu "niespełniającego wymagań bezpieczeństwa" nie są tożsame. Zgodnie z ustawą o ogólnym bezpieczeństwie produktów za produkt, który nie jest bezpieczny może zostać bowiem uznany również produkt, który spełnia wymagania bezpieczeństwa (art. 7 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów). Zatem pojęcie produktu, który nie jest bezpieczny jest pojęciem szerszym od pojęcia produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa.

Jak słusznie podnosił organ kwestia bezpieczeństwa przedmiotowych rowerów była przedmiotem postępowania zakończonego wydaniem przez Prezesa UOKiK w dniu [...] marca 2010 r. decyzji Nr [...]. Rozstrzygnięcie to, zresztą ostateczne, zakończyło postępowanie właśnie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa przedmiotowych rowerów. W postępowaniu tym Prezes UOKiK stwierdził, że produkt ten nie jest bezpieczny ze względu na nieposiadanie osłony łańcucha i w przypadku rowerów [...] z ramą o rozmiarach 17", 19", 21" i 23" wprowadzonych na rynek nakazał wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez te produkty. W postępowaniu tym także stwierdzono, że przedmiotowe produkty nie spełniają wymagań określonych w normie PN-EN 14766:2007 Rowery górskie - Wymagania bezpieczeństwa i metody badań.

Zarzuty odnoszące się spełniania przez przedmiotowe produkty wymagań bezpieczeństwa skarżący mógł więc podnosić w postępowaniu zakończonym decyzją z dnia [...] marca 2010 r. Podstawą wydania tej decyzji było bowiem ustalenie czy przedmiotowy produkt spełnia wymagania bezpieczeństwa i czy jest produktem bezpiecznym.

Zatem kwestia czy przedmiotowe rowery spełniały wymagania bezpieczeństwa nie wymagała już badania w postępowaniu o nałożenie kary pieniężnej, skoro dotyczyło ono tego samego wyrobu. Wobec powyższego niezasadnym było też prowadzenie w przedmiotowym postępowaniu dowodów na te okoliczności.

Jednocześnie należy zauważyć, że zasady i cel stosowania środków przewidzianych w art. 24 ust. 1, 2 i 3 uregulowane zostały w art. 24 ust. 10 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, który mówi, że środki, o których mowa w powołanych ustępach mogą być stosowane pojedynczo lub łącznie w zależności od zakresu i rodzaju stwierdzonych niezgodności z wymaganiami dotyczącymi ogólnego bezpieczeństwa produktu, jak również zagrożenia stwarzanego przez produkt, oraz mają mieć na celu wyłącznie odwrócenie niebezpieczeństwa oraz zapewnienie ochrony zdrowia i życia konsumentów.

Natomiast jako przyczynę wprowadzenia kar pieniężnych, ale jako kar administracyjnych, co zostało dokonane na mocy art. 1 pkt 17 ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 35, poz. 215) wskazywano w uzasadnieniu projektu tej ustawy (druk sejmowy V.1111): "Funkcjonowanie ustawy wykazało małą skuteczność działania przepisów karnych. W okresie obowiązywania ustawy Prezes UOKiK skierował 77 zawiadomień o popełnieniu przestępstwa w związku z naruszeniem przepisów ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów i uzyskał 47 informacji o umorzeniu dochodzenia oraz 3 o wszczęciu dochodzenia. Prezes UOKiK nie otrzymał ani jednej informacji o skierowaniu aktu oskarżenia do sądu. Oznacza to, że wbrew intencji ustawodawcy, przedsiębiorcy nie ponoszą finansowych konsekwencji wprowadzania na rynek produktów niebezpiecznych czy też niestosowania się do nakazów Prezesa UOKiK. Aby wzmocnić skuteczność działania przepisów ustawy, a tym samym ochronę konsumentów, proponuje się wprowadzenie kar administracyjnych, nakładanych przez Prezesa UOKiK. Takie samo rozwiązanie skutecznie funkcjonuje również w innych postępowaniach prowadzonych przez Prezesa UOKiK na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2005 r. Nr 244, poz. 2080)".

Zatem podstawy stosowania środków z art. 24 i kar z art. 33a ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów nie są tożsame.

Ponadto art. 24 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów znajduje się w rozdziale 4 dotyczącym nadzoru nad ogólnym bezpieczeństwem produktów, a art. 33a ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów jest umiejscowiony w rozdziale 4a tej ustawy dotyczącym kar pieniężnych.

Powyższe wskazuje, że ustawodawca nie nakazał, aby w jednym postępowaniu dotyczącym bezpieczeństwa produktu, zostały orzeczone środki z art. 24 i kara z art. 33a ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, choć takiej możliwości także nie wykluczył.

W tej sytuacji nie można zaakceptować zarzutów skargi dotyczących braku ustalenia, że produkt nie spełniał wymagań bezpieczeństwa, jeżeli we wcześniejszej decyzji rozstrzygnięto, że produkt nie jest bezpieczny i nałożono środki przewidziane w art. 24 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 33a ust. 4 ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów przez uznanie, iż w ramach użytej w tym przepisie dyspozycji uwzględnienia przez organ stopnia i okoliczności naruszenia obowiązków, organ nie może uwzględniać stopnia i okoliczności niespełnienia wymagań bezpieczeństwa przez wprowadzony do obrotu produkt, wskazać należy, że w ocenie Sądu błędnym jest utożsamianie stopnia oraz okoliczności naruszenia obowiązków, którego przedmiotem jest nałożenie kary pieniężnej za wprowadzenie na rynek produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa ze stopniem niespełnienia wymagań bezpieczeństwa przez sam produkt. Przez stopień i okoliczności naruszenia obowiązków należy rozumieć bowiem okoliczności (przemawiające na korzyść przedsiębiorcy oraz jego obciążające), takie jak: stopień współpracy z organem nadzoru rynku w zakresie eliminacji zagrożeń stwarzanych przez produkt, ilość niebezpiecznego produktu wprowadzonego na rynek, profesjonalny charakter działalności, ilość ewentualnych skarg konsumentów na produkt, przeznaczenie produktu dla kategorii konsumentów szczególnie narażonych czy też ewentualna notoryjność naruszania przepisów ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Nie można natomiast mówić o "stopniu" niespełniania wymogów bezpieczeństwa. Dany produkt jest bezpieczny lub nie. W ocenie Sądu nie można stopniować niespełniania norm bezpieczeństwa. Ustawa nie wprowadza skali niebezpieczeństwa produktów. Tak więc niezasadne są również zarzuty dotyczące braku przeprowadzenia dowodów na okoliczność stopnia niebezpieczeństwa przedmiotowych rowerów.

Skarżący podnosi, iż Prezes UOKiK w sposób nieprawidłowy ocenił - uwzględniony przy wymierzeniu kary - stopień współpracy skarżącego z Prezesem UOKiK, o czym świadczy w jego mniemaniu okoliczność, iż podjął działania naprawcze w stosunku do kwestionowanych rowerów, co zostało potwierdzone w toku kontroli Inspekcji Handlowej przeprowadzonej w listopadzie 2009 r. w siedzibie skarżącego.

W ocenie Sądu zasadnie jednak wywodził organ, że brak pełnej współpracy skarżącego z organem nadzoru został wskazany w prawomocnej decyzji nr [...] z dnia [...] marca 2010 r. W decyzji tej Prezes UOKiK zaznaczył, że inspektorzy Inspekcji Handlowej w trakcie powyższej kontroli stwierdzili, że znajdujące się w ofercie handlowej Skarżącego 23 egzemplarze rowerów [...] posiadały osłonę łańcucha w postaci osłony tarczowej koła łańcuchowego. Mając na uwadze powyższe ustalenia, Prezes UOKiK nie zarzucił skarżącemu, że nie podjął żadnej współpracy z organem nadzoru rynku. Natomiast uznał, iż Skarżący nie przedstawił wystarczających dowodów (tj. uzupełniającej listy dystrybutorów oraz ich stosownych oświadczeń) - mimo zobowiązania zawartego w piśmie z dnia 28 stycznia 2010 r. oraz przedłużenia terminu postępowania w celu ich przedstawienia -pozwalających uznać, że analogiczne działania naprawcze zostały podjęte w stosunku do egzemplarzy produktów wprowadzonych na rynek i znajdujących się ewentualnie w posiadaniu dystrybutorów tych produktów, tj. w stosunku do tych egzemplarzy produktów, które faktycznie były dostępne dla konsumentów. Materiał dowodowy, jaki Prezes UOKiK zgromadził w toku postępowania w sprawie ogólnego bezpieczeństwa rowerów [...] nie potwierdzał zatem deklaracji Skarżącego, że wyeliminował zagrożenie stwarzane przez w/w rowery znajdujące się na rynku.

Odnosząc się do zarzutu Skarżącego, iż Prezes UOKiK błędnie utożsamia przychód z korzyścią majątkową osiągniętą ze sprzedaży rowerów, należy podkreślić, że pojęcie "korzyść majątkowa" zostało zdefiniowane przez Prezesa UOKiK na potrzeby postępowań prowadzonych na podstawie przepisów ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Nie jest ono w sposób zamierzony tożsame z zyskiem, czy dochodem, na które to pojęcia powołuje się skarżący. Cywilistyczne rozumienie pojęcia "korzyści majątkowej" na tle tego rodzaju spraw byłoby bowiem nieracjonalne. Uwzględnianie dla ustalenia korzyści majątkowej kosztów produkcji danego produktu prowadziłoby bowiem każdorazowo do analizy finansowej całego przedsiębiorstwa, na koszty te składają się bowiem nie tylko proste koszty produktów i opakowań lecz koszty funkcjonowania całego przedsiębiorstwa, amortyzacja urządzeń, wynagrodzenia pracowników itp. Zdaniem Sądu zastosowanie takiej wykładni wykracza poza ramy i cele ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Posłużenie się przez organ pomocniczo wartością przychodu uzyskanego ze sprzedaży produktu niespełniającego wymagań bezpieczeństwa jest w ocenie Sądu prawidłowe na gruncie cytowanej ustawy. Przyjęcie przedstawionej przez skarżącego wykładni łatwo skutkować by mogło nakładaniem minimalnej czy nieadekwatnej do wartości wprowadzonego do obrotu produktu kary w każdym przypadku, gdy działalność karanego przedsiębiorstwa byłaby deficytowa lub gdyby działało ono w zawyżonej strukturze kosztów.

Podkreślenia wymaga przy tym, że kryterium to jak wskazywał organ miało jedynie charakter pomocniczy, a określając wysokość kary organ nadzoru wziął również pod uwagę szereg innych okoliczności określonych w zaskarżonej decyzji. Konsekwencją powyższego przyjęcia jest uznanie, iż wartość ta nie wpływa w sposób bezpośredni na wysokość kary i nie stanowi prostego przelicznika do jej określenia.

Podnoszone przez skarżącego argumenty dotyczące braku decyzji organu w stosunku do innych podmiotów dopuszczających się podobnych naruszeń, jako nie dotyczące przedmiotowej decyzji nie mogą być przedmiotem oceny Sądu.

Sąd nie podzielił również zarzutów dotyczących braku dostatecznego uzasadnienia przedmiotowej decyzji. Prezes UOKiK w zaskarżonej decyzji szczegółowo uzasadnił przesłanki, jakie wziął pod uwagę określając wysokość kary nałożonej na skarżącego. Przedstawił zarówno okoliczności obciążające jak i takie, które wpłynęły na obniżenie kary. Organ brał więc pod uwagę profesjonalny charakter działalności skarżącego, brak pełnej współpracy z organem oraz dużą ilość rowerów wprowadzonych na rynek (1152 sztuki). Kryterium pomocniczym przy ustalaniu wysokości kary była korzyść majątkowa osiągnięta przez skarżącego w 2009 r. ze sprzedaży 1152 egzemplarzy rowerów będących przedmiotem postępowania (1 014 912 zł). W ocenie Sądu przedstawione w decyzji przesłanki wymierzenia wskazanej kary nie wykraczają poza ramy uznania administracyjnego zakreślonego normami k.p.a. i ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów, a także nie noszą znamion dowolności.

Wobec powyższego wymierzona w przedmiotowej sprawie kara jest adekwatna do przedmiotowego naruszenia, zaś wydane w sprawie decyzje nie mają charakteru dowolnego.

Ponadto kara, w tej wysokości zdaniem Sądu spełni swoją funkcję prewencyjną – jest wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość zapobiegającym powstawaniu nagannych praktyk rynkowych, oraz funkcję represyjną – stanowi poważną dolegliwość dla przedsiębiorcy nie niosąc za sobą jednocześnie ryzyka wyeliminowania go z obrotu gospodarczego. Ostatecznie wskazać też należy, że jednym z celów ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów jest zapewnienie bezpieczeństwa produktów wprowadzanych na rynek.

Dlatego w ocenie Sądu kary wymierzane w tego rodzaju sprawach, uwzględniając kryteria ich wymierzenia przewidziane w ustawie o ogólnym bezpieczeństwie produktów, nie mogą mieć symbolicznego charakteru.

Biorąc wszystkie powyższe względy pod uwagę, Sąd stanął na stanowisku, że organ wydając zaskarżoną decyzję nie dopuścił się naruszeń prawa materialnego, które miałyby wpływ na wynik sprawy, ani uchybień formalnoprawnych w stopniu, w jakim mogłoby to mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.