Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzanna Sałuda (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Herman, Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć, Protokolant Starszy referent Izabela Maj-Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 marca 2020 r. sprawy ze skargi Gminy B. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Śląskiego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie statutu gminy uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze.

Zaskarżoną uchwałą nr NPII. 4131.1.739.2019 z dnia 30 października 2019 r. Wojewoda Śląski, na podstawie art. 91 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2019 r. poz. 506,1309, 1571,1969 i 1815) stwierdził nieważność uchwały nr XI/217/2019 Rady Miejskiej w Bielsku-Białej z dnia 24 września 2019 r. w sprawie Statutu Miasta Bielska-Białej, w części:

-§ 2 pkt 2-11 uchwały, jako niezgodnej z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. ( Dz. U. z1997 r. Nr 78, poz. 483 ze zm);

-§ 1 ust.1 załącznika Nr 1 do Statutu w zakresie sformułowania: "po wysłuchaniu opinii Wiceprzewodniczących, jako niezgodnej z art.19 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym (dalej jako ustawa);

-§ 2 ust. 2 i 3 załącznika Nr 1 do Statutu, jako niezgodnej z art. 19 ust. 2 ustawy;

-§ 14 załącznika Nr 1 do Statutu, jako niezgodnej z art. 21 a w związku z art. 33 ust. 1 i 3 ustawy;

-§ 15 ust. 5 w zakresie wyrazów "o ich uwzględnieniu decyduje Przewodniczący Rady" i § 17 ust. 1 pkt 2 załącznika Nr 1 do Statutu, jako niezgodnej z art. 19 ust. 2 ustawy;

-§ 30 ust. 3 załącznika nr 1 do Statutu, § 1 ust. 3 Załącznika Nr 2 do Statutu w zakresie sformułowania: z własnej inicjatywy,§ 6 Załącznika Nr 2 do Statutu i § 6 Załącznika Nr 3 do Statutu, jako niezgodnej z art. 18 a ust. 1, art. 18b ust. 1 i art. 21 ust. 1 i 3 oraz art. 3 ustawy;

-§ 35 ust. 1 i 2 załącznika Nr 1 do Statutu, jako niezgodnej z art. 3 ust. 1 w związku z art. 22 ustawy i z § 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 roku w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych gminy (Dz. U.Nr 66 poz. 800 ze zm.) dalej jako "rozporządzenie".

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia w zakresie skierowanej przez Gminę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargi, organ podał, w kontekście stwierdzenia przez niego nieważności innego zapisu uchwały tj. § 15 ust. 5 załącznika Nr 1 do Statutu, przyznającego Przewodniczącemu Rady prawo decydowania o uwzględnieniu poprawek i uzupełnień do protokołu z sesji, wnoszonych przez radnych, iż zgodnie z art. 19 ust. 2 zdanie 1 ustawy kompetencje Przewodniczącego Rady obejmują jedynie organizowanie prac rady i prowadzenie obrad rady. Wobec tego Gmina nie jest umocowana do nakładania na w/w. innych obowiązków ani przyznawania innych kompetencji niż te, które wynikają wprost z ustawy, a zwłaszcza uprawnień decyzyjnych i rozstrzygających. Jednocześnie wojewoda podał, że z treści art. 19 ust. 2 ustawy wynika w sposób niebudzący wątpliwości, iż zapis ten jednoznacznie pokazuje usługową rolę Przewodniczącego Rady w stosunku do rady gminy, a wykonywane przez niego zadania sprowadzają się do czynności materialno-technicznych. Biorąc pod uwagę przedmiotową argumentację poczynioną w kontekście zapisu § 15 ust. 5 załącznika Nr 1 do Statutu, Wojewoda Śląski stwierdził także nieważność ustaleń Gminy zawartych § 17 ust.1 pkt 2 załącznika Nr 1 do Statutu dotyczących przyznania Przewodniczącemu Rady kompetencji uchwałodawczej.

Rada Miejska w Bielsku-Białej w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach zaskarżyła rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Śląskiego z dnia 30 października 2019 r. w części, to jest w zakresie stwierdzenia nieważności § 17 ust.1 pkt 2 załącznika Nr 1 do Statutu (tiret piąty in fine).

Pełnomocnik strony skarżącej zarzucił naruszenie:

1) art.18 ust.2 pkt 1, art. 22 ust.1, art.3 ust.1 oraz art. 91 ust.1 u.s.g. w związku z art. 165 ust.2 i art. 169 ust.4 Konstytucji RP poprzez uznanie, że postanowienia § 17 ust.1 pkt 2 Regulaminu Rady Miejskiej stanowiącego załącznik nr 2 do Statutu Miasta Bielska-Białej, przyznające prawo inicjatywy uchwałodawczej Przewodniczącemu Rady Miejskiej stanowią istotne naruszenie prawa (art. 91 ust.1 u.s.g. ), skutkujące stwierdzeniem nieważności takiego przepisu, w sytuacji gdy określenie organizacji wewnętrznej i trybu pracy organów gminy należy do wyłącznej właściwości rady gminy (art.18 ust.2 pkt 1, art. 22 ust.1 u.s.g.), która to rada jako organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego jest konstytucyjnie upoważniona do określenia ustroju wewnętrznego, a samodzielność gminy podlega ochronie sądowej (art. 165 ust.2 i art. 169 ust.4 Konstytucji RP);

2) art. 19 ust. 2 u.s.g. poprzez jego nieprawidłową wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, prowadzące do uznania, że z przepisu stanowiącego, iż do zadań przewodniczącego rady gminy należy "organizowanie pracy rady oraz prowadzenie obrad rady", wynika ustawowy zakaz przyznania prawa inicjatywy uchwałodawczej Przewodniczącemu Rady Miejskiej (§ 17 ust.1 pkt 2 Regulaminu Rady Miejskiej stanowiącego załącznik nr 2 do Statutu Miasta Bielska-Białej), w sytuacji gdy określenie organizacji wewnętrznej i trybu pracy organów gminy należy do wyłącznej właściwości organu stanowiącego, który samodzielnie i swobodnie, w drodze stosownych uregulowań wewnętrznych, może wyposażać w prawo inicjatywy uchwałodawczej, obok przewodniczącego rady gminy, także inne podmioty, jak przykładowo komisje rady, określone liczbowo grupy radnych, czy nawet każdego pojedynczego radnego;

3) art.91 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym poprzez faktyczny brak jakiegokolwiek uzasadnienia rozstrzygnięcia nadzorczego, w części dotyczącej stwierdzenia nieważności § 17 ust.1 pkt 2 Regulaminu Rady Miejskiej stanowiącego załącznik nr 2 do Statutu Miasta Bielska-Białej.

Na zasadzie art. 148 ppsa strona skarżąca wniosła o:

1) uchylenie rozstrzygnięcia nadzorczego w zaskarżonej części,

2) zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi przedstawiono szczegółową argumentację przemawiającą za uznaniem, że treść zapisu z § 17 ust. 1 pkt 2 załącznika Nr 1 do Statutu, stanowiącego o przyznaniu Przewodniczącemu Rady kompetencji uchwałodawczej jest zgodna z art. 19 ust. 2 u.s.g., a tym samym nie było podstaw do stwierdzenia przez organ nadzoru nieważności przedmiotowego rozstrzygnięcia. Skarżący podniósł, że zgodnie z treścią tego artykułu do kompetencji Przewodniczącego Rady należy organizowanie prac rady i prowadzenie ich obrad, jednakże nie można przyjąć, że są to jedyne i wyłączne uprawnienia, jakie mogą przysługiwać w/w. W ocenie wnoszącego skargę można bowiem przyznać inicjatywę uchwałodawczą przewodniczącemu, zwłaszcza, że mieści się ona w zakresie wykładni jego ustawowych kompetencji i w żadnym razie nie stanowi o nadaniu dodatkowych -wbrew prawu- uprawnień decyzyjnych i rozstrzygających. W dalszej kolejności podano, że regulacja zgłaszania projektów uchwał stanowi "klasyczną materię statutową", albowiem dotyczy organizacji wewnętrznej i trybu pracy organów gminy, co zostało uregulowane w art. 22 ust.1 u.s.g. Tytułem przykładu powołano się na orzecznictwo sądowoadministracyjne (NSA z 21.11.2013 r. II OSK 1887/13 oraz wyrok NSA z 17.11.1995 r. SA/Wr 2515/95.). Skarżący zwrócił także uwagę, że pomimo tego, że na przestrzeni lat jedynym podmiotem wskazanym ustawowo do występowania z projektami uchwał był wójt (burmistrz, prezydent) z art. 30 ust. 2 pkt 1 u.s.g. obecnie na skutek nowelizacji krąg ten poszerzono o kluby radnych (art. 20 ust.6 u.s.g.) oraz grupy mieszkańców (art. 41 a u.s.g.), nie uznawano, że są to wyliczenia enumeratywne i przyznawano inicjatywę uchwałodawczą innym podmiotom. Co więcej, takie regulacje zawarte były w statutach gmin powyżej 300.000 mieszkańców, których projekty stosownie do art. 3 ust. 2 u.s.g. podlegały uzgodnieniu z Prezesem Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw administracji publicznej, a celem przedmiotowego uzgodnienia, jak się wskazuje w literaturze i orzecznictwie, jest zapobieganie naruszeniu prawa.

Skarżący podkreślił także, że wbrew prawu organ nadzorczy nie uzasadnił swojego rozstrzygnięcia, czym naruszył treść art. 91 ust. 3 u.s.g. Strona podniosła, że uzasadnienie faktyczne rozstrzygnięcia powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów i dowodów, na których organ się oparł, a uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Jak zauważono rolą uzasadnienia rozstrzygnięcia nadzorczego jest przecież jego wyjaśnienie, a także spowodowanie przekonania strony o jego prawidłowości. Nadto powinno ono umożliwiać sądowi administracyjnemu sprawdzenie prawidłowości toku rozumowania organu wydającego decyzję oraz motywów rozstrzygnięcia, co ma bardzo istotne znaczenie zwłaszcza przy ocenie prawidłowości decyzji o charakterze uznaniowym. Dla wsparcia swojego stanowiska przywołano orzecznictwo (wyrok WSA w Opolu z 19.01.2015r. II SA/Op 623/14 (Legalis 1198573).

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Śląski wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej. Organ wskazał, że nietrafny jest zarzut, jakoby w treści rozstrzygnięcia nadzorczego nie zawarł uzasadnienia swojej decyzji, skoro w sposób szczegółowy odnosi się do niego skarżący inicjując postępowanie sądowoadministracyjne. Organ podał, że uzasadnienie odnoszące się do § 15 ust. 5 i § 17 ust. 1 pkt 2 załącznika Nr 1 do Statutu, jako niezgodnego z art. 19 ust. 2 u.s.g zostało zawarte w jednym akapicie z uwagi na tożsamość argumentacji, która w istocie sprowadza się do zakazu przyznawania przewodniczącemu rady gminy jakichkolwiek kompetencji czy uprawnień niż te które ustawodawca zawarł w art. 19 ust. 2 u.s.g., zatem zarówno uprawnień do decydowania o uwzględnieniu poprawek i uzupełnień do protokołu jak i inicjatywy uchwałodawczej. W odpowiedzi na skargę podkreślono, że przewodniczący rady gminy jest uprawniony jedynie do organizowania prac rady oraz prowadzenia ich obrad, co jednoznacznie świadczy o charakterze usługowym roli w/w. w stosunku do rady gminy. Organ podkreślił, że zgodnie z orzecznictwem sądowoadminstracyjnym, przewodniczący rady wykonuje czynności materialno-techniczne takie jak przygotowywanie projektu sesji, zawiadomienie radnych o miejscu, terminie sesji oraz porządku obrad, przygotowanie dla radnych stosownych dokumentów i innych materiałów, odbieranie skarg lub wniosków kierowanych do rady itp. (por. wyrok NSA z 17 stycznia 2001 r, II SA 1525/00, LEK nr 54148), a taką czynnością nie jest zgłaszanie projektów uchwał. Wojewoda podał, że prawo inicjatywy uchwałodawczej można zdefiniować jako swoiste "prawo podmiotowe", czyli uprawnienie określone prawem (ustawą bądź statutem) podmiotów - organów lub osób - do wniesienia projektu uchwały do rady z takim skutkiem, że projektowi zostanie nadany przewidziany przepisami bieg. Inicjatywa uchwałodawcza stanowi zatem istotną kompetencję umocowanych podmiotów do wniesienia projektu uchwały do rady gminy, co rodzi określone obowiązki po stronie tego organu, polegające na rozpatrzeniu tego projektu uchwały. Wykonanie inicjatywy jest zatem istotną czynnością prawną, rodzącą obowiązek uruchomienia procedury legislacyjnej. Nadto organ podał, że ustawodawca wymienił podmioty, którym przysługuje inicjatywa uchwałodawcza oraz wskazał w sposób szczegółowy, jakich kwestii ona dotyczy i do jakich sytuacji się odnosi. Jednocześnie organ podkreślił, że wprawdzie NSA w wyroku z 17 listopada 1995 r. (sygn. akt SA/Wr 2515/95), stwierdził, że na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 18 ust.2 pkt 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (...), rada gminy może w statucie określić organy, którym przysługuje inicjatywa uchwałodawcza w sprawach rozstrzyganych w drodze uchwały i określenie takich organów nie narusza szczególnie przepisów art. 21, art. 23 i 40 ust. 2 pkt 1 ustawy o samorządzie terytorialnym, to jednak -zdaniem organu- statuty samorządowe nie mogą być sprzeczne z ustawą. Powyższe oznacza, że swoboda rady w kształtowaniu ustroju gminy jest ograniczona i powoduje, że rada gminy nie może przyznać uprawnień dalej idących niż uprawnienia wynikające z ustawy. Skoro natomiast w ustawie o samorządzie gminnym wyraźnie został określony status przewodniczącego rady gminy, to przepisami uchwały organu stanowiącego nie można tego statusu zmieniać poprzez rozszerzenie jego ustawowych uprawnień.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 1066 z późn. zm.) zwanej dalej p.p.s.a w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Przedmiotowa kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z kolei kognicja sądów administracyjnych w zakresie badania skarg na akt nadzoru nad działalnością organów samorządu terytorialnego wynika z art. 3 § 2 pkt 7 p.p.s.a.

Natomiast zgodnie z art. 148 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na akt nadzoru uchyla ten akt. Przepis art. 148 p.p.s.a., jak również ustawy samorządowe, nie określają podstaw uchylenia przez sąd administracyjny zaskarżonego aktu nadzoru. W doktrynie przyjmuje się, że podstawą do uchylenia tego aktu powinno być każde naruszenie prawa, bez względu na jego materialnoprawny lub procesowy charakter (T. Woś, Komentarz do art. 148 w: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz red. T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, SIP Lex 2016; B. Dolnicki, J.P. Tarno, Przesłanki i forma orzeczeń w sprawach ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze [w:] Samorząd terytorialny w Polsce a sądowa kontrola administracji, SIP Lex 2012; zob. również wyrok NSA z 17 października 2008 r., I OSK 483/08 oraz wyrok NSA z 25 listopada 2015 r., I OSK 1942/15, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Rozstrzygnięcie nadzorcze z art. 91 u.s.g. stanowi podstawowy środek nadzoru. Zaliczany jest do grupy środków merytorycznych typu weryfikacyjnego. Ma charakter aktu administracyjnego, jest bowiem władczym oświadczeniem woli organu administracji publicznej, opartym na przepisach prawa, skierowanym na wywołanie konkretnych skutków prawnych wobec konkretnego adresata. Akt ten podejmowany jest w sferze zewnętrznej: między organami nadzoru a gminą nie ma zależności służbowej lub osobowej. Ma jednocześnie charakter deklaratoryjny (z pewnymi elementami konstytutywnymi) i działa ex tunc (wyrok NSA z 12.10.1990 r., SA/Lu 663/90, ONSA 1990/4, poz. 6). Stwierdzenie nieważności uchwały (zarządzenia) organu gminy oznacza, w istocie rzeczy, deklarację stanu prawnego (nieważności) ze względu na zaistnienie określonej przesłanki (sprzeczność aktu z prawem) przewidzianej przez ustawodawcę, z którą skutek taki prawo wiąże.(Bogdan Dolnicki (red.) ustawa o samorządzie gminnym, komentarz wydanie II, WKP 2018).

Tytułem wstępu należy przypomnieć, że kontrola działalności samorządu terytorialnego odbywa się tylko i wyłącznie w oparciu o kryterium zgodności z prawem. Taką regulację zawiera zarówno Konstytucja RP w art. 171 ust. 1, zgodnie z którym działalność samorządu terytorialnego podlega kontroli pod względem legalności, jak też ustawa o samorządzie gminnym, gdzie w art. 85 wskazano, że nadzór nad działalnością gminną sprawowany jest na podstawie kryterium zgodności z prawem.

Z kolei w ustawie o samorządzie gminnym w art. 91 ust. 1 wskazano, że uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia w trybie określonym w art. 90. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego wyżej przepisu w przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały lub zarządzenia, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę lub zarządzenie wydano z naruszeniem prawa.

Analiza wskazanych przepisów prowadzi do wniosku, że istnieją dwa rodzaje wad uchwały lub zarządzenia, w postaci "nieistotnego naruszenia prawa" oraz "sprzeczności z prawem", która obejmuje, jak należy sądzić, naruszenia prawa o charakterze istotnym. (Bogdan Dolnicki (red.) ustawa o samorządzie gminnym, komentarz wydanie II, WKP 2018). Rozstrzygnięcie nadzorcze jest zgodne z prawem, gdy nie narusza granic dopuszczalnej ingerencji nadzorczej wyznaczonej przepisami art. 91 ust. 1 i 4 u.s.g., a to wynikać musi w sposób niebudzący wątpliwości z jego uzasadnienia. Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia "istotnego naruszenia prawa", ani też nie wyliczył rodzaju wad, które należy w ten sposób kwalifikować. Według wypracowanego przez piśmiennictwo i orzecznictwo stanowiska przyjmuje się, że nieistotne naruszenia prawa obejmują naruszenia niedotyczące istoty zagadnienia. Nieistotne naruszenie prawa, jak błąd lub nieścisłość prawna nie mająca wpływu na istotną treść uchwały, jest zatem mniej doniosłe niż inne wadliwości. Jako przykłady tego rodzaju uchybień wskazuje się nieodpowiednie oznaczenie uchwały, przywołanie niewłaściwej podstawy prawnej uchwały (przy założeniu, że istnieje przepis prawa umocowujący do jej podjęcia), oczywistą omyłkę pisarską lub rachunkową. Natomiast rodzaje naruszeń, które należy zaliczyć do kategorii istotnych, to naruszenia znaczące, wpływające na treść uchwały lub zarządzenia, dotyczące meritum sprawy, jak np. naruszenie przepisów podstawy prawnej podejmowanych uchwał, przepisów ustrojowych, przepisów prawa materialnego - przez wadliwą ich wykładnię - oraz przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał (zob. P. Chmielnicki, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego w Polsce, Warszawa, LexisNexis 2006, s. 94-95 oraz przywołane tam orzeczenia NSA).

Dlatego też, kontroli Sądu podlegało to, czy Wojewoda w sposób zgodny z prawem skorzystał z przyznanej mu przywołanymi przepisami kompetencji nadzorczej, a tym samym czy prawidłowo, kwestionując legalność uchwały Rady Miejskiej , stwierdził jej nieważność w zakresie objętym sporem .

Niewątpliwie immanentną cechą każdego rozstrzygnięcia organu jest uzasadnienie faktyczne i prawne, które umożliwia zarówno organowi odwoławczemu jak i Sądowi poddanie szczegółowej kontroli wydanego orzeczenia. Obowiązek sporządzenia uzasadnienia faktycznego jak i prawnego przewidziany jest również w odniesieniu do rozstrzygnięć nadzorczych w myśl art. 91 ust. 3 powołanej wyżej ustawy.

Zgodnie z doktryną przyjmuje się, że wskazanie podstawy rozstrzygnięcia nadzorczego polega na powołaniu art. 91 u.s.g. oraz właściwych przepisów prawa materialnego lub procesowego. Uzasadnienie rozstrzygnięcia musi odpowiadać zarówno pod względem treściowym, jak i logicznym podstawie prawnej i sentencji rozstrzygnięcia nadzorczego. Organ nadzoru powinien wskazać naruszenie prawa, zawierając w uzasadnieniu prawnym wykładnię przepisu prawa i jego zastosowanie do danego rozwiązania przyjętego w akcie organu gminy (wyrok NSA z 20.04.2007 r., I OSK 191/07, LEX nr 327815). Obligatoryjnym elementem rozstrzygnięcia nadzorczego jest wywód dotyczący rodzaju (charakteru) naruszenia prawa (wyrok NSA z 28.10.2003 r., II SA/Wr 1500/03, LEX nr 166985; Bogdan Dolnicki (red.) ustawa o samorządzie gminnym, komentarz wydanie II, WKP 2018).

W ocenie Sądu Wojewoda Śląski nie wypełnił w sposób należyty obowiązków wynikających z treści art. 91 ust. 3 ustawy. Niewątpliwie rację ma w tym miejscu skarżący, uznając, że rolą uzasadnienia rozstrzygnięcia nadzorczego jest przecież jego wyjaśnienie, a także spowodowanie przekonania strony o jego prawidłowości.

W kontrolowanej sprawie Wojewoda w sposób lakoniczny, niejako przy okazji uzasadnienia rozstrzygnięcia dotyczącego stwierdzenia nieważności w zakresie § 15 ust. 5 załącznika Nr 1 do Statutu omawianej uchwały, przyznającego Przewodniczącemu Rady prawo decydowania o uwzględnieniu poprawek i uzupełnień do protokołu z sesji, wnoszonych przez radnych, odniósł się do zaskarżonego rozstrzygnięcia, wskazując, że "w kontekście powyższych rozważań prawnych za niezgodny z prawem organ nadzoru uznał również przepis § 17 ust. 1 pkt 2 załącznika Nr 1 do Statutu, uregulowaniami którego Rada Miejska przyznała inicjatywę uchwałodawczą Przewodniczącemu Rady". Braku takiego uzasadnienia nie konwaliduje nawet argumentacja zawarta przez organ w odpowiedzi na skargę, albowiem takiej formy nie przewidują przepisy prawa.

Dla porządku stwierdzić należy, że brak uzasadnienia faktycznego oraz prawnego nie pozwala na skontrolowanie w zakresie objętym skarga podjętego przez organ nadzorczy rozstrzygnięcia, a co za tym idzie uznanie, czy regulacja w przedmiocie przyznania Przewodniczącemu Rady uprawnień uchwałodawczych znajduje uzasadnienie w obowiązujących przepisach prawa. W sytuacji, gdy Wojewoda stwierdził nieważność przepisu objętego przedmiotem zaskarżenia zarzucając w tym zakresie Radzie Miejskiej istotne naruszenie prawa, jego obowiązkiem było wyłożenie argumentów w rozstrzygnięciu nadzorczym które legły u podstaw takiej oceny prawnej co do naruszenia prawa w zakresie przepisu § 17 ust. 1 pkt 2 załącznika Nr 1 do Statutu. Rozstrzygnięcie nadzorcze nie spełnia wymagań określonych prawem – nie zawiera uzasadnienia prawnego, które wskazywałoby iż zakwestionowane działanie jednostki samorządu terytorialnego narusza prawo w sposób istotny.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 148 p.p.s.a. uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze co do nieważności uchwały nr XI/217/2019 Rady Miejskiej w Bielsku-Białej z dnia 24 września 2019 r. w sprawie statutu Miasta Bielska Białej.