Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Teresa Kobylecka, Sędzia WSA Beata Ziomek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Małgorzata Rymarz, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 maja 2011 r. sprawy ze skargi A.L. na decyzję Wojewody z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie statusu osoby poszukującej pracy I. oddala skargę; II. przyznaje od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach) na rzecz radcy prawnego T.G. kwotę 295,20 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć 20/100) złotych, w tym VAT w kwocie 55,20 (pięćdziesiąt pięć 20/100) złotych oraz 17 (siedemnaście) złotych opłaty skarbowej tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Decyzją z dnia [...] znak: [...] wydaną z upoważnienia Starosty przez Kierownika Działu Ewidencji i Świadczeń Powiatowego Urzędu Pracy A. L. został pozbawiony statusu osoby poszukującej pracy z dniem 2 października 2010r. – na podstawie art. 33 ust. 4a pkt 1, art. 33 ust. 4b pkt 1, art. 33 ust. 4c ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008r. nr 69 poz. 415 ze zm.). Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie wskazano, że A. L. nie utrzymywał kontaktu z Powiatowym Urzędem Pracy co najmniej raz na 90 dni w celu potwierdzenia zainteresowania pomocą określoną w ustawie.

W odwołaniu od powyższej decyzji A. L. podniósł, że zarejestrował się jako osoba poszukująca pracy, gdyż stara się o uzyskanie środków dla osoby niepełnosprawnej na szkolenia i rozpoczęcie działalności rolniczej lub gospodarczej.

Decyzją z dnia [...] znak: [...] Wojewoda, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy w/w rozstrzygnięcie, podzielając w całości ustalenia faktyczne i prawne organu I instancji. Organ odwoławczy podkreślił, że A. L., rejestrując się w Powiatowym Urzędzie Pracy w dniu 18 czerwca 2010r. jako osoba poszukująca pracy, otrzymał pisemną informację, że starosta pozbawia osobę zarejestrowaną statusu poszukującego pracy, jeżeli nie utrzymuje ona kontaktu z powiatowym urzędem pracy co najmniej raz na 90 dni w celu potwierdzenia zainteresowania pomocą określoną w ustawie. Z karty stawiennictwa wynika, że strona kilkakrotnie zgłaszała się na przełomie czerwca i lipca 2010r. w siedzibie organu I instancji w sprawie uzyskania informacji dotyczącej możliwości otrzymania wsparcia finansowego z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na rozwój działalności oraz szkolenia. Po ostatniej wizycie w dniu 3 lipca 2010r. A. L. nie utrzymywał kontaktu z Powiatowym Urzędem Pracy co najmniej raz na 90 dni w celu potwierdzenia zainteresowania pomocą określoną w ustawie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach na decyzję Wojewody A. L. powtórzył argumentację przedstawioną w odwołaniu, podkreślając że "od lat stara się o przywrócenie stanu prawnego i usunięcie skutków niekorzystnych a nieprawidłowych decyzji, wydanych przez lokalnych decydentów, w tym również Starostwo Powiatowe". Ponadto skarżący wskazał, że w celu uzyskania środków dla osoby niepełnosprawnej na szkolenia i rozpoczęcie działalności rolniczej odbył wiele rozmów z wszystkimi decydentami mającymi wpływ na pozytywne załatwienie jego wniosku.

W piśmie z dnia 17 maja 2011r. pełnomocnik skarżącego podniósł, że A. L. nie oczekiwał na propozycje pracy, a jedynie wnosił o przyznanie mu dotacji. Z tego też względu strona nie musiała utrzymywać kontaktu z Powiatowym Urzędem Pracy. W sytuacji bowiem, gdyby A. L. otrzymał żądane środki, podjąłby niekonwencjonalną działalność rolniczą z zastosowaniem recyklingu i wyselekcjonowanych odpadów dopuszczonych do stosowania w rolnictwie, co umożliwiłoby powstanie kilku miejsc pracy. Mając na uwadze powyższe wniesiono o uchylenie wydanych w niniejszej sprawie decyzji organów obu instancji.

W piśmie z dnia 24 maja 2011r. skarżący podkreślił, że wymóg zgłaszania się w powiatowym urzędzie pracy obowiązuje głównie bezrobotnych – celem poszukiwania pracy. Natomiast w jego przypadku potrzeba taka nie zachodziła, gdyż zabiegając o przyznanie dotacji, był w stałym kontakcie ze Skarbnikiem Starostwa Powiatowego, a dyrekcja i kierownik działu rejestracyjnego Powiatowego Urzędu Pracy mieli pełną wiedzę o jego staraniach podjętych w tym celu. Zdaniem skarżącego żaden przepis nie precyzuje wymogów dotyczących osoby starającej się o dotację celową (zarejestrowanej jako osoba poszukująca pracy), dlatego też rozciąganie na takie osoby rygorów dotyczących osób bezrobotnych jest nieuprawnione i nielogiczne. Natomiast wyznaczanie terminów stawiennictwa dla strony, przy jednoczesnej wiedzy o braku jakichkolwiek ofert pracy, poza lekceważeniem i dolegliwością podważa także szacunek i zaufanie do organów Państwa.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zakwestionowanej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ustawą p.p.s.a., zadaniem wojewódzkich sądów administracyjnych jest sprawowanie kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, obowiązującym w dniu ich wydania, nie zaś ocena ich pod względem słuszności i celowości. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy p.p.s.a.), a kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy.

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności.

Na wstępie należy podkreślić, że ustawa z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008r. nr 69 poz. 415 ze zm.), zwana dalej ustawą, rozróżnia pojęcie bezrobotnego oraz osoby szukającej pracy. Z treści art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy wynika, że bezrobotny to osoba pełnoletnia, która m. in. nie pracuje, nie uczy się w systemie dziennym, nie prowadzi działalności gospodarczej, nie posiada gospodarstwa rolnego, nie posiada prawa do renty, emerytury – czyli nie uzyskuje żadnych dochodów – a jest gotowa do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym w danym zawodzie albo innej pracy zarobkowej, zarejestrowana we właściwym dla miejsca zameldowania stałego lub czasowego powiatowym urzędzie pracy oraz poszukująca zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Bezrobotnemu, po spełnieniu szeregu warunków określonych w art. 71 ust. 1 ustawy, przysługuje prawo do zasiłku. Natomiast w myśl dyspozycji art. 2 ust. 1 pkt 22 ustawy poszukującym pracy jest osoba, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1-3, lub cudzoziemiec - członek rodziny obywatela polskiego, poszukujący zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub innej formy pomocy określonej w ustawie, zarejestrowany w powiatowym urzędzie pracy. Z porównania tych dwóch instytucji wynika, że nie są one tożsame – poszukującym pracy może być bowiem – w przeciwieństwie do osoby bezrobotnej – osoba zgłaszająca zamiar i gotowość podjęcia innej pracy zarobkowej niż obecnie wykonywana, jak również posiadająca źródło utrzymania w postaci np. działalności gospodarczej, gospodarstwa rolnego, bądź prawa do renty lub emerytury. Nie jest natomiast uprawniona do korzystania z zasiłku dla bezrobotnych. Konsekwencją odmienności powyższych instytucji jest uregulowanie kwestii pozbawienia przyznanego statusu w odrębnych przepisach. W przypadku osób bezrobotnych podstawę dla takiego rozstrzygnięcia stanowi art. 33 ust. 4 ustawy, a wobec osób poszukujących pracy – art. 33 ust. 4a ustawy, stanowiący podstawę materialnoprawną wydanych w niniejszej sprawie decyzji. Tym samym nie można zgodzić się z zarzutem skargi, że wobec A. L. organy zastosowały rygory przewidziane wobec osób bezrobotnych.

Powodem dla jakiego ustawodawca zdecydował się na stworzenie instytucji o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 22 ustawy była chęć pomocy w znalezieniu pracy osobom jej poszukującym, które z różnych powodów nie mogą uzyskać statusu bezrobotnego. W związku z powyższym status osoby poszukującej pracy został skorelowany z określonymi – nałożonymi nań – obowiązkami, polegającymi na utrzymywaniu kontaktu z powiatowym urzędem pracy co najmniej raz na 90 dni w celu potwierdzenia zainteresowania pomocą określoną w ustawie oraz stawiennictwu w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie, ustalonym między poszukującym pracy a tym urzędem (art. 33 ust. 4a pkt 1 i 2 ustawy).

Analiza przedstawionych Sądowi akt administracyjnych dowodzi, że w niniejszej sprawie został zebrany i rozpatrzony w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 k.p.a.), przy jednoczesnym zachowaniu reguł oceny materiału dowodowego wskazanych w art. 80 k.p.a. O obowiązkach określonych w art. 33 ust. 4a pkt 1 i 2 ustawy skarżący został bowiem w odpowiedni sposób pouczony, z zastrzeżeniem, że w przypadku niewywiązywania się z któregokolwiek z nich będzie pozbawiony statusu bezrobotnego. Świadczy o tym jego własnoręczny podpis pod "informacją dla osób rejestrujących się ze statusem poszukującego pracy", znajdującą się na k. 32 akt administracyjnych. Wobec spełnienia ustawowych przesłanek decyzją z dnia [...] wydaną z upoważnienia Starosty A. L. został uznany za osobę poszukującą pracy. Jakkolwiek na przełomie czerwca i lipca 2010r. skarżący kilkakrotnie zgłaszał się do Powiatowego Urzędu Pracy w sprawie uzyskania informacji o możliwości otrzymania wsparcia finansowego z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na rozwój działalności oraz przeszkolenia, to po ostatniej wizycie w dniu 3 lipca 2010r. zaprzestał kontaktu z Urzędem co najmniej raz na 90 dni w celu potwierdzenia zainteresowania pomocą określoną w ustawie. Powyższe jednoznacznie wynika z notatki urzędowej sporządzonej na karcie stawiennictwa strony, podpisanej przez pracownika Powiatowego Urzędu Pracy (k. 36 akt administracyjnych).

W świetle powyższego prawidłowo organ I- szej instancji orzekł o pozbawieniu A. L. statusu osoby poszukującej pracy z dniem 2 października 2010r, które to rozstrzygnięcie zostało następnie utrzymane w mocy przez Wojewodę. Jak wynika bowiem z art. 33 ust. 4a pkt 1 ustawy Starosta pozbawia osobę zarejestrowaną statusu poszukującego pracy, jeśli poszukujący pracy nie utrzymuje kontaktu z powiatowym urzędem pracy co najmniej raz na 90 dni w celu potwierdzenia zainteresowania pomocą określoną w ustawie. Z kolei stosownie do art. 33 ust. 4b pkt 1 ustawy pozbawienie statusu poszukującego pracy następuje na okres 120 dni odpowiednio po upływie 90 dni od dnia ostatniego kontaktu z powiatowym urzędem pracy, zaś zgodnie z art. 33 ust. 4c ustawy w przypadku pozbawienia statusu bezrobotnego lub poszukującego pracy na wskazany okres ponowne nabycie statusu bezrobotnego lub poszukującego pracy może nastąpić w wyniku ponownej rejestracji, po upływie tego okresu, przy spełnieniu warunków zawartych w ustawie do ich nabycia.

Odnosząc się do twierdzeń skarżącego wskazującego, że wobec podejmowanych przezeń prób uzyskania środków przeznaczonych dla osoby niepełnosprawnej na szkolenia, rozpoczęcie działalności rolniczej lub gospodarczej dyrekcja i kierownik działu rejestracyjnego Powiatowego Urzędu Pracy mieli pełną wiedzę o jego staraniach podjętych w tym zakresie stwierdzić trzeba, że okoliczność ta nie mogła mieć jakiegokolwiek wpływu na treść wydanych w niniejszej sprawie decyzji. Kontakt z powiatowym urzędem pracy, o jakim mowa w art. 33 ust. 4a pkt 1 ustawy musi bowiem mieć miejsce co najmniej raz na 90 dni w – w celu potwierdzenia zainteresowania strony pomocą określoną w ustawie. W stanie faktycznym sprawy niniejszej nie budzi wątpliwości, iż po dniu 3 lipca 2010r. A. L. nie kontaktował się już z Powiatowym Urzędem Pracy, dlatego też orzeczona zaskarżoną decyzją utrata statusu osoby poszukującej pracy nie narusza prawa.

Odnotować także należy, iż środki dla osoby niepełnosprawnej na szkolenia, rozpoczęcie działalności rolniczej lub gospodarczej – o które ubiega się skarżący są udzielane z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na podstawie ustawy z 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. nr 214, poz. 1407 z 2010r. ze zm.) – por. np. art.12a tej ustawy. Jest to zatem inna ustawa od tej, która stanowiła podstawę wydania zaskarżonej decyzji.

Skoro zatem podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach orzekł jak w pkt I sentencji wyroku na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a.

O kosztach udzielonej pomocy prawnej Sąd orzekł jak w pkt II sentencji wyroku na podstawie § 15 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163 poz. 1349 ze zm.) w związku z art. 250 ustawy p.p.s.a.