Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 29 kwietnia 2015 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Mazur /spr./ sędzia NSA Anna Łuczaj sędzia del. WSA Rafał Wolnik Protokolant starszy sekretarz sądowy Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] Sp. z o.o. w Bydgoszczy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Bd 107/13 w sprawie ze skargi [...] Sp. z o.o. w Bydgoszczy na zarządzenie pokontrolne Kujawsko-Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Bydgoszczy z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie sporządzenia harmonogramu prac związanych z ograniczeniem emisji niezorganizowanej pyłów węglowych do powietrza oddala skargę kasacyjną.

Zaskarżonym wyrokiem z 23 kwietnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę M. Spółka z o.o. w B.

na zarządzenie pokontrolne Kujawsko-Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Bydgoszczy z [...] października 2012 r. w przedmiocie sporządzenia harmonogramu prac związanych z ograniczeniem emisji niezorganizowanej pyłów węglowych do powietrza.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Inspektorzy Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Bydgoszczy (WIOŚ) w dniach od 10 września 2012 r. do 26 września 2012 r. przeprowadzili kontrolę w M. Sp. z o.o. z siedzibą w B. na terenie składu węgla zlokalizowanego przy ul. B. [...]w B.. W wyniku przeprowadzonej kontroli, zarządzeniem pokontrolnym z [...] października 2012 r. Kujawsko - Pomorski Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w Bydgoszczy, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz. U. z 2007 r. Nr 44, poz. 287 z późn. zm., dalej jako: ustawa), zarządził sporządzić i przedstawić szczegółowy harmonogram prac związanych z ograniczeniem emisji niezorganizowanej pyłów węglowych do powietrza atmosferycznego w terminie do dnia 30 listopada 2012 r.

Pismem z dnia 9 listopada 2012 r. skarżąca Spółka wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie zarządzenia pokontrolnego. Po otrzymaniu odpowiedzi Kujawsko-Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Bydgoszczy na pismo z 9 listopada 2012 r., Spółka wniosła skargę na zarządzenie pokontrolne, zarzucając, że zostało ono wydane w wyniku błędnego ustalenia stanu faktycznego.

W uzasadnieniu wyroku z 23 kwietnia 2013 r. oddalającego skargę Spółki na zarządzenie pokontrolne Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy stwierdził, że w wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu 10.09.2012 r. na terenie należącym do Spółki inspektorzy WIOS, w zakresie emisji pyłów ustalili, że na terenie składnicy prowadzona jest działalność polegająca na rozładunku węgla z wagonów kolejowych, sortowaniu/kruszeniu węgla na frakcje, składowaniu węgla na pryzmach i załadunku węgla na pojazdy ciężarowe/dostawcze. Praca na terenie składu odbywa się w godzinach od 8.00 do 18.00, sporadycznie do 22.00. Skład węgla jest źródłem emisji niezorganizowanej pyłów węglowych do powietrza atmosferycznego, która występuje podczas przeładunku, kruszenia, sortowania i transportu węgla oraz przy przemieszczaniu się i pracy pojazdów i maszyn po terenie placu magazynowego składu węgla – powierzchnia placu magazynowego pokryta jest warstwą miału i pyłu węglowego oraz że pryzmy, na których magazynowany jest węgiel i powierzchnia placu, pokryte miałem i pyłem węglowym, są źródłem wtórnej emisji niezorganizowanej pyłów węglowych. Na podstawie oględzin terenu poza obrębem prowadzonej przez skarżącą działalności inspektorzy stwierdzili występowanie na ogrodzeniu z siatki stalowej śladów silnego, wyraźnego zanieczyszczenia pyłami węglowymi. Warstwą pyłów węglowych pokryte były także roślinność oraz gleba na terenie leśnym zlokalizowanym w bezpośrednim sąsiedztwie składnicy węgla. Droga dojazdowa do badanego terenu oraz teren firmy H. Sp. z o.o. (parapety, okna, podłogi, posadzki) graniczący z drogą od strony badanego terenu również nosiły ślady zanieczyszczenia i zalegania pyłów węglowych. Powyższe doprowadziło kontrolujących do przyjęcia, że skład węgla należący do skarżącej Spółki i przez nią eksploatowany jest źródłem emisji niezorganizowanej pyłów węglowych do powietrza atmosferycznego, wykraczającej poza teren prowadzonej działalności i powodującej uciążliwość w postaci nadmiernego zapylenia okolicznych terenów i graniczących z terenem przedmiotowego składu. Wnioski te potwierdzone zostały ustaleniami poczynionymi w trakcie oględzin instalacji składnicy węgla przeprowadzonych w dniu 10 września 2012 r., podczas których ustalono, że na terenie składnicy eksploatowane są trzy maszyny sortująco-kruszące, pięć ładowarek, pięć taśmociągów i jedna koparka, zaś powierzchnia placu pokryta jest warstwą zmielonych pyłów węglowych oraz miału węglowego. Urządzenia do sortowania, kruszenia oraz taśmociągi nie są wyposażone w zraszacze ani w inne systemy ograniczające pylenie. Podczas eksploatacji maszyn w czasie oględzin występowała emisja pyłów o umiarkowanym natężeniu. Emisję pyłów o umiarkowanym natężeniu powodowały także pojazdy poruszające się po placu. Wyniki oględzin zostały potwierdzone dokumentacją fotograficzną.

W ocenie Sądu I instancji, w świetle powyższych ustaleń uzasadnione było wydanie na podstawie art. 12 ustawy zarządzenia pokontrolnego zobowiązującego skarżącą Spółkę do sporządzenia harmonogramu prac związanych z ograniczeniem emisji niezorganizowanej pyłów węglowych do powietrza atmosferycznego. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy, do zadań Inspekcji Ochrony Środowiska należy między innymi kontrola podmiotów korzystających ze środowiska w rozumieniu ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r., Nr 25, poz. 150, z późn. zm., dalej jako: P.o.ś.) w zakresie przestrzegania przepisów o ochronie środowiska. Skarżąca Spółka powinna przestrzegać zasad ochrony środowiska, gdyż każdy kto podejmuje działalność mogącą negatywnie oddziaływać na środowisko, jest obowiązany do zapobiegania temu oddziaływaniu (art. 6 ust. 1 P.o.ś.), zaś kto podejmuje działalność, której negatywne oddziaływanie na środowisko nie jest jeszcze w pełni rozpoznane, jest obowiązany, kierując się przezornością, podjąć wszelkie możliwe środki zapobiegawcze (art. 6 ust. 2 P.o.ś.).

Zaskarżone zarządzenie, w ocenie Sądu I instancji, wydano w oparciu o niebudzące wątpliwości ustalenia kontrolne. Ustaleń tych skarżąca Spółka skutecznie nie podważyła, gdyż bezsporne jest w niniejszej sprawie, na co zwrócili uwagę kontrolujący, że w sąsiedztwie skarżącej mieszczą się firmy P. i K., których działalność może także być źródłem emisji pyłów wykraczających poza teren prowadzonej przez nie działalności. Nie oznacza to jednak, że działalność skarżącej nie powoduje emisji pyłów w zakresie ustalonym podczas kontroli, wiążącym się z koniecznością podjęcia próby jej zmniejszenia w celu ochrony środowiska. Ustalenie przez inspektorów WIOŚ innych niż działalność skarżącej spółki źródeł emisji pyłów w tym rejonie może skutkować koniecznością nałożenia także na inne podmioty określonych obowiązków, ale nie daje podstaw do odstąpienia od wydania zarządzenia pokontrolnego w stosunku do skarżącej. W ocenie Sądu zawarte w uzasadnieniu skargi stwierdzenie: "... zanieczyszczenie okolicznych terenów pyłem węglowym może mieć źródło nie tylko w działalności skarżącej, lecz także na terenie innych podmiotów zlokalizowanych w sąsiedztwie..." wskazuje na to, że skarżąca potwierdziła, że jej działalność jest źródłem emisji pyłów, aczkolwiek prawdopodobnie nie jedynym. Uznając zatem, że zaskarżone zarządzenie nie zostało wydane arbitralnie i że było możliwe jego wykonanie, co potwierdziła skarżąca wykonując je pismem z dnia 30. 01. 2013 r., Sąd skargę oddalił.

Sąd wskazał ponadto, że w dniu 1 lutego 2013 r. wpłynęło do WIOŚ pismo Prezesa Zarządu Spółki, zawierające szczegółowy harmonogram prac związanych z ograniczeniem emisji niezorganizowanej pyłów węglowych do powietrza atmosferycznego. Przewidziano w nim, że do końca lutego 2013 r.:

- stworzony zostanie plan dostaw węgla w sposób ograniczający emisję poprzez zmianę częstotliwości,

- prowadzenie rozładunku i załadunku węgla szczególnie w porze dziennej, z ograniczeniem rozładunku i załadunku w porze nocnej,

- ograniczenie rozładunku węgla w przypadku niskiej wilgotności powietrza.

Z pisma WIOŚ z dnia 14 lutego 2013 r. wynika, że przedstawiając ten harmonogram Spółka wypełniła nałożony na nią zaskarżonym zarządzeniem obowiązek.

W skardze kasacyjnej od wyroku z 23 kwietnia 2013 r. M. Spółka z o.o. wniosła o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonemu zarządzeniu strona zarzuciła naruszenie art. 12 ust. 1 ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska oraz art. 6 P.o.ś. poprzez ich błędne zastosowanie.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że zaskarżone zarządzenie zostało wydane w wyniku błędnie przeprowadzonego postępowania dowodowego i na podstawie błędnie przyjętych ustaleń faktycznych. Strona zarzuciła nieustalenie wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, tj. rozmiarów emisji oraz podmiotów dokonujących emisji niezorganizowanej na terenie objętym kontrolą. W ocenie skarżącej Spółki, stwierdzenia zawarte w protokole nie są poparte żadnymi dowodami i pomijają kontekst miejsca położenia składu oraz sposobu wykorzystania sąsiadujących działek. Zanieczyszczenie okolicznych terenów pyłem węglowym może mieć źródło nie tylko w działalności skarżącej, lecz także innych podmiotów zlokalizowanych w sąsiedztwie. Skład skarżącej graniczy z firmami P. oraz K., których działalność jest źródłem emisji pyłów, które wykraczają poza teren prowadzonej przez nie działalności. Skarżąca zarzuciła ponadto brak możliwości faktycznego wykonania zarządzenia, gdyż nie określono w nim normy emisji niezorganizowanej pyłów dla nieruchomości. Strona zauważyła, że przyznanie przez organ, iż w obowiązującym systemie prawnym nie zostały określone normy dotyczące ograniczenia wielkości emisji niezorganizowanej, a także brak wskazówek organu, na czym takie ograniczenia mają polegać, sprawia, że nie jest możliwe wykonanie obowiązków nałożonych zarządzeniem pokontrolnym. Zarządzenie to powinno być sformułowane w sposób jednoznaczny, powinno precyzyjnie określać rozmiar dopuszczalnych emisji oraz poziom emisji, jaki strona powinna osiągnąć poprzez wprowadzenie działań związanych z ograniczeniem emisji.

Zarzut niewłaściwego zastosowania art. 6 P.o.ś. skarżąca uzasadniła brakiem ustalenia, na czym polega negatywny wpływ działalności skarżącej na środowisko.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Stosownie do postanowień art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. - dalej: p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie żadna z przesłanek wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. nie wystąpiła, zatem Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany był rozpoznać sprawę wyłącznie w granicach zakreślonych skargą kasacyjną. Zgodnie zaś z art. 174 p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1), oraz naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2).

Związanie sądu kasacyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia we wniesionym środku odwoławczym. Przytoczenie podstaw kasacyjnych, rozumiane jako wskazanie przepisów, które zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną zostały naruszone przez Sąd I instancji, nakłada na Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 174 pkt 1 i 2 oraz art. 183 § 1 p.p.s.a., obowiązek odniesienia się do wszystkich zarzutów przytoczonych w podstawach kasacyjnych (por. uchwała pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 października 2009 r., I OPS 10/09, ONSAiWSA 2010/1/1). Wywiązanie się przez Naczelny Sąd Administracyjny z nałożonych nań obowiązków jest możliwe jednak tylko wówczas, gdy wnoszący skargę kasacyjną poprawnie określi przepisy, naruszone jego zdaniem, przez wojewódzki sąd administracyjny oraz wskaże, na czym ich naruszenie polegało. Naczelny Sąd Administracyjny nie może rozpoznać merytorycznie zarzutów skargi kasacyjnej, które zostały wadliwie skonstruowane, co wynika z treści art. 176 i art. 183 p.p.s.a.

W niniejszej sprawie przypomnienie wymogów materialnych skargi kasacyjnej jest o tyle istotne, że rozpoznawana skarga kasacyjna sformułowana została w sposób wyjątkowo niedbały, utrudniający odniesienie się do zgłoszonych w niej zarzutów. Ocena taka wynika nie tylko w związku ze spostrzeżeniem, że postawione w skardze kasacyjnej zarzuty strona odnosi bezpośrednio do zarządzenia pokontrolnego nie zaś do wyroku Sądu I instancji, ale przede wszystkim z podniesienia zarzutu naruszenia art. 12 ust. 1 ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska. Powołany przepis składa się z trzech jednostek redakcyjnych (pkt 1-3), przy czym żadna z nich nie została wskazana tak w petitum skargi kasacyjnej, jak i w jej uzasadnieniu. Wzgląd na stanowisko wyrażone w ww. uchwale z 26 października 2009 r., I OPS 10/09 nakazywał przyjąć, że skoro przepisy art. 12 ust. 1 pkt 2-3 ustawy nie miały w rozpoznawanej sprawie zastosowania, zaś kontrolowane przez Sąd I instancji zarządzenie pokontrolne wydane zostało na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska, to wypełnienie obowiązków kontrolnych przez sąd kasacyjny polegać będzie na odniesieniu się do treści ostatnio powołanego przepisu oraz dokonaniu oceny jego zastosowania w sprawie.

Przechodząc zatem do merytorycznej oceny tego zarzutu przypomnieć należy, że art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy przyznaje wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska uprawnienie do wydania na podstawie ustaleń kontroli zarządzenia pokontrolnego do kierownika kontrolowanej jednostki organizacyjnej lub osoby fizycznej. W świetle powyższego, specyfika tego rodzaju aktu kontroli zewnętrznej polega na tym, że wydawany on jest "na podstawie ustaleń kontroli". Wydawanie zarządzenia pokontrolnego w oparciu o ustalenia faktyczne dokonane podczas specjalistycznej kontroli przeprowadzanej przez wyspecjalizowany organ wskazuje na to, że kluczowe znaczenie dla oceny zasadności wydania zarządzenia pokontrolnego, jak i prawidłowości tego aktu mają właśnie ustalenia kontroli, przyjęte w protokole z kontroli, do których zarządzenie pokontrolne musi się odwoływać.

Zgłoszony w rozpoznawanej skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 12 ust. 1 ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska skarżący kasacyjnie uzasadnił jego błędnym zastosowaniem, co powiązał z uchybieniami w przeprowadzonym postępowaniu wyjaśniającym polegającymi na braku ustalenia rozmiarów emisji oraz podmiotów odpowiedzialnych za emisję niezorganizowaną pyłu węglowego na terenie objętym kontrolą. W istocie rzeczy skarżący kwestionuje zatem ustalenia faktyczne, które legły u podstaw wydania zarządzenia z [...] października 2012 r., zaś dokonane zostały na etapie poprzedzającym wydanie zarządzenia pokontrolnego, tj. w toku czynności kontrolnych przeprowadzonych przez pracowników Inspekcji Ochrony Środowiska. Argumentacja skarżącego w wyżej wskazanym zakresie zorientowana jest na negowanie ustaleń faktycznych, co należy połączyć z postawieniem zarzutów naruszenia prawa procesowego. Należy zaś wskazać stronie, że zakres przedmiotowy kontroli wyznaczają zadania kontrolne Inspekcji Ochrony Środowiska określone w przepisach ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska, których w skardze kasacyjnej nie przywołano. Za nieprawidłowe i nieskuteczne uznać należy więc kwestionowanie ustaleń faktycznych na drodze zarzutu naruszenia prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie, co ma miejsce w rozpoznawanej sprawie.

W takich warunkach ocenę prawidłowości zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy odnieść należy do ustaleń faktycznych, do których w zarządzeniu się odwołano. Wynika z nich, że w trakcie kontroli przeprowadzonej przez inspektorów Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Bydgoszczy na terenie należącego do skarżącej Spółki składu węgla stwierdzono nieprawidłowości w zakresie przestrzegania wymagań ochrony środowiska, polegające na emisji niezorganizowanej pyłu węglowego, co skutkowało stwierdzeniem naruszenia art. 6 i art. 146 ust. 1 p.o.ś. Ustalenia te znajdują odzwierciedlenie w protokole kontroli podpisanym w dniu 26 września 2012 r. (k. 40-47) oraz protokole z oględzin do protokołu kontroli z 10 września 2012 r. (k. 68 - 69), z których wynika, że zidentyfikowany przez inspektorów rodzaj nieprawidłowości polega na niezorganizowanej emisji przez kontrolowany skład węgla pyłów węglowych do powietrza atmosferycznego, wykraczającej poza teren prowadzonej działalności i powodującej uciążliwość w postaci nadmiernego zapylenia okolicznych terenów. Przedmiotowy zakres czynności kontrolnych – w świetle załącznika nr 1 do protokołu kontrolnego z 26 września 2012 r. (k.47) - obejmował zaś nie tylko wizję lokalną terenu zakładu, oględziny i ocenę sposoby eksploatacji instalacji i urządzeń technologicznych oraz chroniących środowisko w zakresie emisji substancji i energii do powietrza, ale także identyfikację sąsiadujących z kontrolowanym przedsięwzięciem terenów. W tych okolicznościach sprawy, w sytuacji braku podniesienia przez skarżącego skutecznych zarzutów kasacyjnych kwestionujących prawidłowość przyjętych przez organ ustaleń faktycznych, zasadność zastosowania w rozważanej sprawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego. Naruszenie przepisu prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie polega na tzw. błędzie w subsumpcji, do czego dochodzi w sytuacji, gdy stan faktyczny ustalony w sprawie błędnie uznano za odpowiadający stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w obowiązującej normie prawnej. Wydanie zarządzenia pokontrolnego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy zawierającego zalecenia dla podmiotu kontrolującego stanowi konsekwencję stwierdzonych w trakcie kontroli nieprawidłowości. W piśmiennictwie wskazuje się przy tym, że zarządzenie pokontrolne może dotyczyć jedynie przestrzegania szeroko rozumianych przepisów i decyzji o ochronie środowiska, których zakres przedmiotowy wyznaczony jest przez zadania kontrole Inspekcji Ochrony Środowiska określone w art. 2 ust. 1 ustawy (T. Czech, Zarządzenie pokontrolne organów Inspekcji Ochrony Środowiska, ZNSA 2001/3). Na gruncie rozpoznawanej sprawy wydanie zarządzenia pokontrolnego wiązało się ze stwierdzeniem naruszenia obowiązków wynikających z art. 146 ust. 1 u.p.o.ś., jak i art. 6 tejże ustawy, którego zarzut naruszenia podnosi skarżący. Zarzut ten również nie zasługuje na uwzględnienie. W świetle art. 6 ust. 1 p.o.ś., kto podejmuje działalność mogącą negatywnie oddziaływać na środowisko, jest obowiązany do zapobiegania temu oddziaływaniu. Zarzuty skarżącego dotyczące niewłaściwego zastosowania art. 6 P.o.ś w sytuacji, gdy organ nie ustalił, na czym ma polegać negatywny wpływ działalności skarżącego na środowisko, zaś w obowiązującym systemie prawnym, w dacie wydania zarządzenia pokontrolnego, nie istniały normy dotyczące ograniczenia wielkości emisji niezorganizowanej, należy jednakże ocenić przez pryzmat wyrażonej w art. 6 ust. 2 P.o.ś. zasady przezorności. Przewiduje ona, iż każdy, kto planuje, wyraża zgodę lub podejmuje działalność, której negatywne oddziaływanie na środowisko nie jest w pełni rozpoznane, kierując się przezornością, podjął wszelkie możliwe środki zapobiegawcze. Przyjęcie tej zasady zmierzało do przeciwdziałania zanieczyszczeniom środowiska. Obowiązek nałożony na mocy ww. przepisu ma charakter powszechny i dotyczy każdego, kto podejmuje działania mogące nawet potencjalnie wpłynąć negatywnie na środowisko. Przeciwdziałanie zanieczyszczeniom niewątpliwie obejmuje działanie polegające na niedopuszczeniu do powstania zjawiska uważanego za niepożądane, takim zaś zjawiskiem niekorzystnym dla środowiska jest emisja pyłów węglowych. Przeciwdziałanie zanieczyszczeniom dotyczy wprowadzania m.in. pyłów do powietrza, jednakże traktowanych jako kwalifikowane emisje do środowiska. Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 49 P.o.ś., przez zanieczyszczenie rozumie się emisję, która może być szkodliwa dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska, może powodować szkodę w dobrach materialnych, może pogarszać walory estetyczne środowiska lub może kolidować z innymi, uzasadnionymi sposobami korzystania ze środowiska. Wskazuje się, że w sytuacji, gdy określone skutki oddziaływania na środowisko nie są objęte standardem jakości, ochrona przez zanieczyszczeniami to ochrona przed opisowo wskazanymi w definicji zanieczyszczenia skutkami emisji, związanymi z powodowaniem określonych negatywnych konsekwencji (szkód) dla środowiska lub człowieka (M. Górski, Ochrona jakości powietrza i prawo emisyjne [w:] Prawo ochrony środowiska, pod red. M. Górskiego, Warszawa 2009, s. 212). W tych warunkach, podzielając stanowisko Sądu I instancji co do istnienia podstaw faktycznych i prawnych do wydania zarządzenia pokontrolnego z [...] października 2012 r., nakładającego na skarżącego obowiązek informacyjny w zakresie prac związanych z ograniczaniem emisji niezorganizowanej pyłów węglowych do powietrza atmosferycznego, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził brak podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej.

Z powołanych względów, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji.