Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Małgorzata Włodarska ( spr.) Sędziowie: sędzia WSA Wojciech Jarzembski sędzia WSA Jarosław Wichrowski Protokolant Kamila Wesołowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 19 lipca 2011 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [....] kwietnia 2011 r. nr SKO-[...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie przyznania dodatku do zasiłku rodzinnego oddala skargę.

II SA/Bd 587/11

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] nr [...] Burmistrz C. po ponownym rozpatrzeniu wniosku skarżącej – M. P. z dnia 2 grudnia 2009 r. o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Burmistrza C. z dnia [...] w przedmiocie przyznania skarżącej świadczeń rodzinnych w okresie od dnia 1 września 2008 r. do dnia 31 października 2009 r., odmówił wznowienia tego postępowania. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia podał art. 149 § 3 w zw. z art. 148 i art. 145 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071; ze zm.) dalej powoływanej w skrócie "kpa." W uzasadnieniu decyzji wskazano, że z uzasadnienia wniosku skarżącej o wznowienie postępowania wynika, iż celem wznowienia postępowania jest uzyskanie świadczenia w postaci dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka - małoletniej N. Z., za okres od lutego 2007 r. do lipca 2009 r. Organ wskazał w związku z tym na treść art. 148 § 1 kpa, zgodnie z którym podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję I instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania. Następnie organ stwierdził, że skarżąca dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę prawną do wznowienia postępowania co najmniej w dniu 3 września 2009 r., to jest w dniu, w którym brała udział w spotkaniu w MOPS w C., a najpóźniej w dniu 25 września 2009 r. podczas spotkania z radcą prawnym A. K., której udzieliła wtedy pełnomocnictwa do występowania w tej sprawie w jej imieniu, od której w tym dniu uzyskała poradę prawną. Organ skonstatował w związku z tym, że wniosek skarżącej o wznowienie postępowania z dnia 2 grudnia 2009 r. został złożony po upływie terminu wynikającego z art. 148 § 1 kpa i jako taki podlegał oddaleniu.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżąca wniosła o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanej decyzji poprzez określenie daty dowiedzenia się skarżącej o podstawie wznowienia na dzień 3 września 2009 r. podczas gdy datą dowiedzenia się o podstawie, przyczynie i możliwości wznowienia postępowania może być data doręczenia odpowiedzi na wznowienie do wypłaty świadczenia, to jest dzień 4 listopada 2009 r.,

2) naruszenie przepisów art. 148 § 1 kpa w zw. z art. 145 § 1 pkt 5 orazt. 104 kpa poprzez ich błędną wykładnię, gdy wniosek o wypłatę świadczenia został złożony 8 października 2010 r. a organ nie wydał decyzji w tym zakresie i nie pouczył strony o jej uprawnieniach, czego nie wyklucza działanie przez pełnomocnika,

3) naruszenia art. 68 kpa poprzez sporządzenie protokołu z czynności z dnia 3 września 2009 r. bez udziału i akceptacji strony skarżącej,

4) naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, w szczególności art. 7,8,9 11 kpa poprzez naruszenie zasad przyjętych w tych przepisach,

5) naruszenie art. 73 § 2 kpa poprzez nie wydanie skarżącej odpisów żądanych dokumentów, mimo wykazania ważnego interesu strony nie dysponującej wszystkimi dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy.

W uzasadnieniu odwołania skarżąca zarzuciła organowi, że pomimo tego, iż kilkakrotnie zwracała się o wypłatę zaległego świadczenia, to jest dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka za okres od lutego 2007 r. do lipca 2009 r., to organ ani nie wezwał jej do uzupełnienia braków, ani też nie wznowił postępowania w tej sprawie z urzędu, pomimo ujawnienia nowej okoliczności istotnej dla wydania decyzji korzystnej dla małoletniej, która powinna być objęta szczególną troską organu przyznającego świadczenie rodzinne. Nie doszło do wydania w tej sprawie żadnej decyzji w sytuacji, gdy zgodnie z art. 104 § 1 kpa organ administracji publicznej załatwia sprawę przez wydanie decyzji, chyba że przepisy kodeksu stanowią inaczej. Skarżąca wskazała, że MOPS w C. nie poinformował jej o treści notatki z dnia 3 września 2009 r., na którą powołuje się w decyzji i nie wydał odpisu dokumentacji dotyczącej wypłaty świadczeń rodzinnych, oraz że data sporządzenia tej notatki nie może być datą dowiedzenia się przez nią o możliwości wznowienia postępowania. Taką datą może być natomiast, zdaniem skarżącej dzień doręczenia pisma MOPS w C. to jest 14 listopada 2009 r.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. (SKO) decyzją z dnia [....], nr [...], utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Burmistrza. W uzasadnieniu swojego stanowiska SKO wskazało na treść uzasadnia wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 21 lipca 2010 r. (sygn. akt II SA/Bd 325/10) uchylającego wcześniejszą decyzję SKO (z dnia [...]) oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza C. z dnia [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania małoletniej córki skarżącej. WSA uznał wtedy mianowicie za trafne stanowisko, według którego nie ma możliwości wznowienia postępowania w sprawie o sporne świadczenie z uwagi na brak wniosku, a w konsekwencji również brak rozstrzygnięcia w zakresie tego świadczenia - dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowania córki skarżącej. WSA zaznaczył, że zarówno we wniosku z dnia 6 lipca 2006 r., jak i kolejnych wnioskach o świadczenie rodzinne skarżąca ograniczyła się do wystąpienia o zasiłek rodzinny i dodatek z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego przez córkę N. Zatem organ I instancji nie mógł zawrzeć żadnych rozstrzygnięć w przedmiocie dodatku do zasiłku z tytułu samotnego wychowania dziecka. WSA podkreślił, że przyznanie prawa do zasiłku rodzinnego nie jest tożsame z przyznaniem prawa do dodatku. Jeżeli bowiem przepis prawa wymaga dla przyznania uprawnienia wniosku strony, to wszczęcie postępowania administracyjnego w sytuacji niezłożenia takiego wniosku nie jest możliwe. WSA wskazał także, że skoro wznowienie postępowania i kończąca je decyzja dotyczyć mają bytu prawnego decyzji ostatecznej podjętej w postępowaniu zwykłym, to przedmiot wznowienia postępowania musi być tożsamy z przedmiotem decyzji ostatecznej, zatem nie ma tożsamości przedmiotowej pomiędzy wnioskiem skarżącej z dnia 3 grudnia 2009 r., a przedmiotem decyzji ostatecznej. Mając na uwadze powyższe stanowisko WSA, SKO stwierdziło, że wznowienie postępowania w sprawie dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania córki N. za okres od 1 września 2008 r. do 31 października 2009 r. jest niedopuszczalne. Skoro nie ma możliwości wznowienia postępowania, to kwestia zachowania (bądź nie zachowania) przez skarżącą terminu przewidzianego w art. 148 kpa nie wpływa na wynik niniejszej sprawy. Nie można bowiem, zdaniem SKO, mówić o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania i dniu, w którym strona się o niej dowiedziała, gdy nie ma samej decyzji rozstrzygającej, którą można byłoby powiązać z ww. okolicznością.

W skardze na powyższą decyzję SKO skarżąca wniosła o jej uchylenie i o przyznanie dodatku z tytułu samotnego wychowywania małoletniej N. za okres od 1 lutego 2007 r. do 31 sierpnia 2009 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji skarżąca zarzuciła:

1) błędne ustalenie, iż w sprawie brak jest wniosku o wypłatę świadczeń rodzinnych dla małoletniej N. za okres od 1 lutego 2007 r. do 31 sierpnia 2007 r. a w szczególności o wypłatę dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka, a tym samym błędne przyjęcie niedopuszczalności wznowienia postępowania,

2) nierozpoznanie istoty sprawy i naruszenia zasady prawdy obiektywnej (art. 7 kpa) poprzez nieuwzględnienie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy zgłoszonych w odwołaniu, a uzasadniających przyznanie na podstawie art. 31 ustawy o świadczeniach rodzinnych dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka, za okres od 1 lutego 2007 r. do 31 sierpnia 2007 r. zgodnie z art. 32 tej ustawy,

3) nienależyte wyjaśnienie sprawy oraz brak oceny całokształtu zarzutów zawartych w odwołaniu, co narusza przepisy art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 kpa.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że do akt prowadzonych przez MOPS w C. przedłożyła akt zgonu ojca małoletniej N. zmarłego [...] listopada 2006 r. oraz decyzję o przyznaniu jej renty rodzinnej po zmarłym ojcu. Potwierdzono przyjęcie tej decyzji w dniu 27 lutego 2007 r. Pomimo to pracownik MOPS poinformował skarżącą o braku uprawnień do dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka, skutkiem czego świadczenie to nie zostało jej wypłacone, a dodatkowo pracownik polecił skreślenie tej części wniosku, która dotyczy przedmiotowego dodatku. Pozostałe świadczenia zostały przyznane odpowiednimi decyzjami, z wyłączeniem przedmiotowego dodatku, choć skarżąca, jak twierdzi zaznaczyła odpowiednie rubryki dotyczące spornego dodatku. Jednocześnie skarżąca podała, że dopiero w lipcu 2009 r. dowiedziała się o uprawnieniu do dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka i wtedy uświadomiła sobie, jak została skrzywdzona przez MOPS w C. Zdaniem skarżącej MOPS w C. wiedział jaka jest jej sytuacja rodzina gdyż od kilku lat wypłacał jej wszystkie świadczenia rodzinne i dysponował pełnym wywiadem o rodzinie, więc powinien jej pomóc w uregulowaniu tej nieprawidłowości. Następnie skarżąca przytoczyła orzeczenia sądów administracyjnych, z których wynika, że dodatki do zasiłku rodzinnego nie są świadczeniami samodzielnymi, tylko wypłacanymi łącznie z zasiłkiem rodzinnym i uwarunkowanymi istnieniem prawa do zasiłku rodzinnego i podała, że dlatego koniecznym było złożenie wniosku o wznowienie całego postępowania w sprawie świadczeń rodzinnych. Wskazała także, że w sprawie przedmiotowego dodatku nie mogła złożyć odrębnego wniosku, za okres wcześniejszy, gdyż została wprowadzona w błąd. Skarżąca podniosła także, że MOPS pismem z dnia 12 listopada 2009 r. poinformował ją o braku podstaw do rozpatrzenia powyższego wniosku, podając że jej wnioski w sprawie zasiłku rodzinnego i dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka za okres od lutego 2007 r. do lipca 2009 r. nie były kompletne i nie wezwał jej do uzupełnienia dokumentów i wyjaśnienia sytuacji rodziny małoletniej N. zgodnie z art. 64 § 2 kpa i art. 24a ustawy o świadczeniach rodzinnych, co skutkowało wydaniem decyzji o przyznaniu zasiłku rodzinnego, ale bez dodatku z tytułu samotnego wychowywania dziecka. Dodatkowo skarżąca podniosła, że MOPS dopuścił się zaniedbań pozbawiając małoletnią N. należytego jej świadczenia, więc zasadnym będzie wypłata zaległego świadczenia na podstawie art. 31 ustawy o świadczeniach rodzinnych, oraz że MOPS nie poinformował jej o treści notatki z dnia 3 września 2009 r., na którą się powołuje, jak i nie wydał odpisu dokumentacji dotyczącej wypłaty świadczeń rodzinnych, a także że nie została poinformowana o możliwości zapoznania się z aktami sprawy przed wydaniem decyzji. Stwierdziła także, że zaskarżona decyzja nie uwzględnia wszystkich okoliczności istotnych w sprawie i w ogóle nie odnosi się do zarzutu błędu w działaniu pracownika MOPS w C., potwierdzonym skreśleniami na jej wniosku o wypłatę świadczeń rodzinnych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści przepisów art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, iż w ramach dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać legalność rozstrzygnięcia zapadłego w danym postępowaniu administracyjnym, z punktu widzenia jego zgodności z obowiązującymi w dacie jego wydania przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz z przepisami prawa procesowego, normującymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej. Nie może natomiast rozpoznać sprawy kierując się kryteriami słuszności czy sprawiedliwości społecznej. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracji publicznej, konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie albo też przepisu dającego podstawę do wznowienia postępowania, a także, gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte są wadą nieważności. W takiej sytuacji, sąd administracyjny wydaje orzeczenie o charakterze kasacyjnym, nie posiadając kompetencji do rozstrzygnięcia bezpośrednio o prawach i obowiązkach stron postępowania, innymi słowy sąd administracyjny nie orzeka co do istoty sprawy w zakresie danego przypadku.

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji w powyższym zakresie, Sąd stwierdził, iż odpowiada ona prawu. Na wstępie podkreślić należy, że przedmiotem oceny sądu jest decyzja administracyjna dotycząca postępowania administracyjnego nadzwyczajnego, o wznowienie postępowania, mająca charakter procesowy. Wydana ona została na podstawie art. 149 § 3 kpa, zgodnie z którym odmowa wznowienia postępowania następuje w drodze decyzji. Organ II instancji uznał za niedopuszczalne wznowienie postępowania zgodnie z wnioskiem skarżącej z dnia 2 grudnia 2009 r. i na poparcie tej tezy wskazał na wyrok tutejszego Sądu z dnia 21 lipca 2010 r. (sygn. akt II SA/Bd 325/10), wydany wcześniej w tej sprawie, następstwem którego są aktualnie poddane ocenie Sądu rozstrzygnięcia organu I i II instancji. Należy w związku z tym wskazać, że zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270; ze zm.), dalej powoływanej w skrócie jako: "ppsa", ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Oznacza to, że zarówno organ administracji, i to nie tylko ten, którego działanie było bezpośrednio przedmiotem orzeczenia sądu, ale także każdy organ orzekający w danej sprawie do czasu jej ostatecznego rozstrzygnięcia, jak i sąd rozpatrując sprawę ponownie, obowiązani są zastosować się do oceny prawnej zawartej w uzasadnieniu wyroku, bez względu nawet na poglądy prawne wyrażone w orzeczenia sądowych w innych sprawach. Związanie sądu administracyjnego oceną prawną oznacza, że nie może on formułować nowych ocen prawnych, sprzecznych z wyrażonym wcześniej poglądem, lecz zobowiązany jest do podporządkowania się mu w pełnym zakresie oraz konsekwentnego reagowania poprzez treść nowego wyroku w razie stwierdzenia braku zastosowania do wskazań w zakresie dalszego postępowania (vide: wyrok NSA z 22 marca 1999 r., sygn. akt IVSA 527/97, Lex nr 47275). Tak więc Sąd rozpatrując skargę na decyzję SKO z dnia [...] jest związany oceną prawną rozumianą jako wyjaśnienie istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich zastosowania w konkretnym wypadku w związku z rozpoznawaną sprawą, jak i wskazaniami co do dalszego postępowania Sądu poprzednio orzekającego, zawartymi w wyroku z dnia 21 lipca 2010 r. Należy wobec tego wskazać, że w uzasadnieniu tego wyroku stwierdzono m.in., że trafna jest odmowa wznowienia postępowania przez organy obu instancji, o której orzeczono w pierwszym postępowaniu prowadzonym z wniosku skarżącej z dnia 2 grudnia 2009 r. o wznowienie postępowania, ponieważ sprawa, której wznowienia postępowania dotyczy wniosek nie była przez organy administracji rozpatrywana i rozstrzygana i nie była wydana w niej decyzja ostateczna. Zachodzi więc niedopuszczalność wznowienia postępowania ze względów formalnych. Sąd wyjaśnił, że "skoro granice wznawianego postępowania wyznaczone są zakresem (granicami) sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną, bowiem wznowienie postępowania ma na celu ponowne rozpatrzenie tejże sprawy, przeto żądanie wznowienia, nie może wykraczać poza przedmiot sprawy, w której wydano decyzję ostateczną. Inaczej mówiąc, skoro wznowienie postępowania i kończąca je decyzja dotyczyć mają bytu prawnego decyzji ostatecznej podjętej w postępowaniu zwykłym, to przedmiot wznowionego postępowania musi być tożsamy z przedmiotem decyzji ostatecznej. Ponieważ skarżąca domaga się wznowienia postępowania zakończonego decyzjami ostatecznymi z powodu nieorzeczenia o przyznaniu na córkę N. dodatku z tytułu samotnego jej wychowania, a decyzje ostateczne Burmistrza Miasta C. z dnia [...] rozstrzygały wobec niej o prawie do zasiłku rodzinnego i dodatku z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego, to nie może być mowy o tożsamości przedmiotowej zgłoszonego przez nią 2 grudnia 2009 r. wniosku z przedmiotem zaskarżonych tymi decyzjami postępowań, a w konsekwencji wznowienie postępowania w zakresie sformułowanych w jej wniosku organ trafnie uznał za niedopuszczalne, wydając decyzję, o której mowa w art. 149 § 3 kpa." Sąd wskazał ponadto na treść art. 8 i 23 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r., Nr 139, poz. 992, ze zm.) oraz § 2 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Ministra Polityki Społecznej z dnia 2 czerwca 2005 r. (Dz. U. Nr 105, poz. 881) do tejże ustawy i skonstatował, że ustalenie prawa do konkretnego świadczenia rodzinnego następuje wyłącznie na wniosek osoby uprawnionej. W związku z tym w razie ubiegania się, obok zasiłku rodzinnego o dodatek do niego, osoba uprawniona musi to wyraźnie zaznaczyć na wypełnionym druku według wzoru stanowiącego załącznik nr 1 do rozporządzenia oraz załączyć do wniosku dodatkowe niezbędne do ustalenia prawa do dochodzonego dodatku dokumenty, a w przypadku wnioskowania o dodatek z tytułu samotnego wychowywania dziecka, w szczególności obligowana jest przedłożyć kopię aktu zgonu drugiego z rodziców dziecka (§ 4 rozporządzenia). Nadto ze względu na to, że w myśl art. 24 ust.1 ustawy prawo do świadczeń rodzinnych ustala się, z wyjątkiem świadczeń, o których mowa w art. 9, 14-16 i 15 b ustawy, na okres zasiłkowy, przeto na każdy kolejny okres zasiłkowy winien być złożony nowy odrębny wniosek dotyczący zasiłku rodzinnego i dodatku do niego, przy czym prawo do świadczeń ustala się począwszy od miesiąca, w którym wpłynął wniosek z prawidłowo wypełnionymi dokumentami (art. 24 ust. 2). Jak wynika z akt sprawy w dniu 6 lipca 2006 r. wpłynął do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w C. wniosek skarżącej o przyznanie na dziecko N. Z. (nie licząc pozostałych dzieci) zasiłku rodzinnego oraz dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego. Jakkolwiek z uwagi na to, że ojciec małoletniej zmarł w listopadzie 2006 r., ze zrozumiałych przyczyn w powyższej dacie skarżąca nie mogła wnioskować o dodatek z tytułu jej samotnego wychowywania, to nie uczyniła tego także do końca okresu zasiłkowego, tj. do 31 sierpnia 2007 r. Również w kolejnym wniosku o przyznanie świadczeń rodzinnych na rok 2007/2008 złożonym 19 lipca 2007 r. skarżąca ograniczyła się do wystąpienia dla N. Z. o zasiłek rodzinny i dodatek związany z rozpoczęciem przez nią roku szkolnego, a w dniu 27 lipca 2007 r. przedłożyła dodatkowo kserokopię decyzji przyznającej małoletniej rentę rodzinną w wysokości 819,63 zł, bez żadnego pisma, prawdopodobnie w celu wykazania tej kwoty w dochodzie rodziny. Podobna sytuacja zaistniała, jeżeli chodzi o wniosek złożony w organie w dniu 15 lipca 2008 r., w którym w odniesieniu do N. Z. skarżąca wystąpiła tylko o zasiłek rodzinny i dodatek z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego, natomiast o dodatek z tytułu samotnego wychowywania dziecka wniosła, podobnie, jak w dwóch poprzednich okresach zasiłkowych, jedynie wskazując córkę M. C. Na zgon W. Z. skarżąca powołała się formalnie dopiero podczas spotkania w MOPS w C. w dniu 3 września 2009 r., a akt jego zgonu przedłożyła wraz z odwołaniem od decyzji z dnia [...] odmawiającej wznowienia postępowania w sprawie. Sąd podkreślił, że jeśli przepis prawa materialnego, tak jak w niniejszej sprawie, wymaga dla przyznania stronie uprawnienia jej wniosku, wszczęcie postępowania administracyjnego w sytuacji niezłożenia przedmiotowego wniosku nie jest możliwe. Organ administracji publicznej może kształtować stosunki prawne w takim wypadku wyłącznie na wniosek zawierający jasne uzewnętrznienie woli uprawnionego podmiotu. Treść żądania tego podmiotu wyznacza stosowną normę prawa materialnego, która ma znaczenie dla ustalenia zakresu postępowania. Ze względu na to, że wnioski skarżącej dotyczące córki N. i okresów zasiłkowych z lat 2006/2007, 2007/2008, 2008/2009 nie obejmowały dodatku, o którym mowa w art. 8 ust. 3a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r., w decyzjach z dnia [...] Burmistrz Miasta C. nie mógł i nie zawarł w tym przedmiocie żadnych rozstrzygnięć.

Pogląd skarżącej, że było inaczej, nie znajduje odzwierciedlenia w dokumentach znajdujących się w aktach administracyjnych. Prawidłowo zatem organ II instancji biorąc pod uwagę powyżej poczynioną ocenę prawną tutejszego sądu wyrażoną w wyroku z dnia 21 lipca 2010 r., przy nie zmienionym stanie faktycznym i prawnym sprawy uznał wznowienie postępowania z wniosku skarżącej z dnia 2 grudnia 2009 r. za niedopuszczalne i zaakceptował rozstrzygnięcie organu I instancji o odmowie wznowienia postępowania na podstawie art. 149 § 3 kpa. To, że organ I instancji swoje rozstrzygnięcie o odmowie wznowienia postępowania tym razem uzasadnił nie zachowaniem przez skarżącą terminu z art. 148 § 1 kpa do złożenia wniosku o wznowienie postępowania pozytywnej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia organu II instancji nie zmienia. Zgodnie bowiem z zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego wyrażoną w art. 15 kpa każda sprawa administracyjna (a taką jest niniejsza sprawa) rozpoznana i rozstrzygnięta decyzją organu I instancji podlega w wyniku wniesienia odwołania przez legitymowany podmiot, ponownemu rozpoznaniu i rozstrzygnięciu przez organ II instancji. Sprawa administracyjna powinna być zatem dwukrotnie rozpoznana i rozstrzygnięta, po raz pierwszy w I instancji, a następnie w II instancji. Tak więc organ II instancji ponownie rozpoznając sprawę o wznowienie postępowania miał prawo dojść do innych wniosków aniżeli organ I instancji, a w przypadku gdy dotyczą one, tak jak w niniejszej sprawie, wyłącznie motywów rozstrzygnięcia, mógł utrzymać w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji z innym jego uzasadnieniem.

Mając na uwadze powyższe, w pełni akceptując pogląd tutejszego sądu wyrażony w wyroku z dnia 21 lipca 2010 r. (II SA/Bd 325/10), uznając że zaskarżone rozstrzygnięcie organu II instancji nie narusza obowiązujących przepisów prawa w sposób skutkujący jego uchyleniem orzeczono na podstawie art. 151 ppsa, jak w sentencji wyroku.