Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, , , po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia M. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 16 marca 2015 r. sygn. akt I SA/Gd 1130/14 odrzucające zażalenie M. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 1130/14 w zakresie odmowy przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 12 maja 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r. postanawia oddalić zażalenie.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 16 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 1130/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (dalej: "WSA") odrzucił zażalenie M. K. (dalej: "Skarżący") na postanowienie z dnia 22 stycznia 2015 r. w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi Skarżącego na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku (dalej: "SKO") z dnia 12 maja 2014 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r. Podstawą prawną powyższego orzeczenia był art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: "p.p.s.a.").

Z uzasadnienia WSA wynika, że postanowieniem z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 1130/14 WSA odmówił Skarżącemu przyznania prawa pomocy w tej sprawie.

Jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru powyższego postanowienia z powodu nieobecności adresata przesyłka zawierająca powyższe postanowienie została awizowana w dniu 29 stycznia 2015 r. Następnie przesyłka została wydana przez operatora pocztowego adresatowi w dniu 16 lutego 2015 r.

W dniu 21 lutego 2015 r. Skarżący wniósł zażalenie na postanowienie z dnia 22 stycznia 2015 r.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia WSA wskazał, że w rozpoznawanej sprawie przesyłka zawierająca zaskarżone postanowienie została doręczona Skarżącemu w trybie art. 73 p.p.s.a. Następnie WSA wskazał, że jak wynika z adnotacji na zwrotnym potwierdzeniu odbioru przesyłki zawierającej zaskarżone postanowienie, z powodu nieobecności adresata przesyłka ta została awizowana w dniu 29 stycznia 2015 r. Uwzględniając zatem zasadę wynikającą z art. 73 § 4 p.p.s.a. doręczenie uważa się za dokonane w dniu 12 lutego 2015 r., tj. z upływem czternastu dni od dnia pierwszego zawiadomienia o złożeniu pisma w placówce pocztowej. W ocenie WSA, mimo że Skarżący odebrał powyższą przesyłkę w dniu 16 lutego 2015 r., to jednak fakt ten nie uchyla skutków doręczenia wynikających z powołanych wyżej przepisów. Doręczenie pisma w toku postępowania sądowoadministracyjnego może nastąpić tylko raz, zważywszy, że skutki procesowe ustawa łączy z doręczeniem w formie prawem przepisanej, a nie z faktycznym otrzymaniem tego pisma przez stronę. Przetrzymanie i wydanie przez urząd pocztowy pisma po upływie tego terminu niewątpliwie stanowi uchybienie, jednakże nie modyfikuje zaistniałego już skutku prawnego doręczenia.

W zażaleniu na powyższe postanowienie WSA, Skarżący wniósł o jego uchylenie. Skarżący wskazał, że zażalenie zostało wniesione przez niego w terminie 7 dni od dnia doręczenia przesyłki zawierającej postanowienie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 73 § 1 p.p.s.a. w razie niemożności doręczenia pisma w sposób przewidziany w artykułach art. 65–72 p.p.s.a., pismo składa się na okres czternastu dni w placówce pocztowej w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz.U. z 2012 r., poz. 1529 ze zm.) albo w urzędzie gminy, dokonując jednocześnie zawiadomienia określonego w § 2. Zawiadomienie o złożeniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy w terminie siedmiu dni od dnia pozostawienia zawiadomienia, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej, a gdy to nie jest możliwe, na drzwiach mieszkania adresata lub w miejscu wskazanym jako adres do doręczeń, na drzwiach biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe (§ 2). Stosownie do § 3 tego artykułu w przypadku niepodjęcia pisma w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru pisma w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od dnia pierwszego zawiadomienia o złożeniu pisma w placówce pocztowej albo w urzędzie gminy. Zgodnie zaś z § 4 doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1.

Z treści art. 73 § 1 i § 4 p.p.s.a. wynika zatem, że doręczenie w tym trybie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia czternastodniowego terminu, liczonego od dnia pierwszej nieudanej próby doręczenia, o której adresat dowiaduje się ze stosownego zawiadomienia - awizo. Od daty na zawiadomieniu należy liczyć czternastodniowy termin do przyjęcia domniemania doręczenia pisma. Domniemanie to polega na założeniu, że adresat przesyłki zapoznał się z jej treścią ostatniego dnia tego terminu, a zatem z tą datą wiążą się również odpowiednie skutki procesowe, jak chociażby bieg terminu do złożenia środka odwoławczego.

W niniejszej sprawie przesyłka zawierająca zaskarżone postanowienie została awizowana w dniu 29 stycznia 2015 r. Uwzględniając zatem zasadę wynikającą z art. 73 § 4 p.p.s.a. doręczenie uważa się za dokonane w dniu 12 lutego 2015 r., tj. z upływem czternastu dni od dnia pierwszego zawiadomienia o złożeniu pisma w placówce pocztowej. Natomiast Skarżący odebrał przesyłkę w dniu 16 lutego 2015 r.

W odniesieniu do powyższego należy wskazać, że w piśmiennictwie i orzecznictwie sądowoadministracyjnym uznaje się, iż odebranie pisma po upływie terminu, z którym wiąże się domniemanie doręczenia, nie zmienia skutków procesowych zaistniałego domniemania (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 listopada 2004 r., sygn. akt GZ 103/04, niepubl., z dnia 28 listopada 2012 r. II FZ 942/12, z dnia 5 marca 2013 r. II FZ 40/13, z dnia 27 września 2013 r. II OZ 810/13). Również wtedy, gdy adresat odbierze przesyłkę już po 14 dniach, art. 73 p.p.s.a. w dalszym ciągu będzie miał zastosowanie, a wynikające z tego przepisu domniemanie nie przestanie odnosić skutków prawnych (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 czerwca 2010 r. I FZ 188/10). Innymi słowy, późniejsze odebranie na żądanie strony pisma po upływie terminu, o którym mowa w art. 73 § 3 p.p.s.a., na skutek bezprawnego jego przetrzymywania przez operatora pocztowego, nie obala doręczenia pisma w trybie art. 73 p.p.s.a. (por. B. Dauter [w] Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz do art. 73, teza 2, LEX 2013). Dlatego też, fakt odebrania pisma z urzędu pocztowego przez Skarżącego już po upływie terminu wskazanego w art. 73 § 1 p.p.s.a., potwierdzony stosownym stemplem pocztowym, nie ma wpływu na skutek określony w art. 73 § 4 p.p.s.a.

Domniemanie faktyczne doręczenia pisma w trybie art. 73 p.p.s.a. może być natomiast obalone, gdy adresat pisma wykaże, że dane wynikające z dowodu doręczenia są niezgodne z rzeczywistością. Jedną z możliwości służących obaleniu tego domniemania jest przeprowadzenie procedury reklamacyjnej. W rozpoznawanej sprawie, Skarżącemu nie udało się jednak w żaden sposób obalić, że dane wynikające z dowodu doręczenia są niezgodne z rzeczywistością.

W związku więc z tym, że pierwsze awizo zostało dokonane w dniu 29 stycznia 2015 r., bieg czternastodniowego terminu, o którym mowa w art. 73 § 1 p.p.s.a. upływał w dniu 12 lutego 2015 r. Tego też dnia, zgodnie z przyjętą fikcją prawną nastąpiło doręczenie pisma adresatowi i zaczął biec 7 dniowy termin do wniesienia zażalenia. Termin do wniesienia zażalenia liczony od dnia 12 lutego 2015 r. upływał zatem dnia 19 lutego 2015 r. Natomiast zażalenie zostało wniesione w dniu 21 lutego 2015 r. Mając na uwadze powyższe, prawidłowym było odrzucenie tego zażalenia , jako wniesionego po upływie ustawowego terminu do jego wniesienia.

W tym stanie rzeczy, skoro podniesione w zażaleniu zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie zaskarżone postanowienie jest zgodne z prawem, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.