Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Przasnyski, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń (spr.), Sędzia WSA Marek Kraus, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Szymańska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 15 września 2015 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 12 maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r. oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Burmistrza ustalającą M.K. podatek od nieruchomości na 2014 rok.

W uzasadnieniu decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że decyzją z dnia 30 stycznia 2014 roku Burmistrz ustalił M.K. wymiar podatku od nieruchomości na 2014 r. w kwocie 5.814,00 zł. Podatek ten naliczono od gruntów i budynków pozostałych oraz gruntów i budynków związanych z działalnością gospodarczą, położonych w B. przy ul. [...] i przy ul. [...].

Od tej decyzji odwołała się strona, kwestionując ją w części opodatkowania nieruchomości położonej przy ul. [...] z uwagi na niezgodność udziałów, co czyni przedmiot opodatkowania niezgodnym ze stanem prawnym i faktycznym w sprawie.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze zważyło, co następuje:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1984 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczenia nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach o opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95 poz. 613 z późn. zm.) podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej będące m.in. właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych. Opodatkowaniu podlegają zaś grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 2 ust. 1).

Z akt niniejszej sprawy wynika, że strona jest właścicielem lokalu użytkowego położonego w B. przy ul. [...] oraz budynku przy ul. [...]. Z lokalem użytkowym związany jest udział we współużytkowaniu wieczystym gruntu (65/800), a z budynkiem niemieszkalnym udział we współwłasności (310/1000). Udział współwłasności uległ zmianie z dniem 17 lipca 2012 r. ponieważ zmniejszył się on z 314/1000 do 310/1000. Znalazło to odzwierciedlenie w rejestrze gruntów.

Dokonując wymiaru podatku od nieruchomości organ podatkowy pierwszej instancji oparł się na informacji podatkowej złożonej przez podatnika, który wskazał do opodatkowania powierzchnię użytkową budynku 242 m2, co jest zgodne z ewidencją budynków. Wykazaną zaś w informacji powierzchnię gruntów 227 m2 organ pomniejszył w związku ze zmianą udziałów, wykazaną w ewidencji gruntów i przyjął do opodatkowania 225 m2.

Powyższe ustalenia wskazują, że organ podatkowy prawidłowo ustalił wymiar podatku od nieruchomości.

Odnosząc się do zarzutów strony, podniesionych w odwołaniu należy stwierdzić, że załączone do akt postępowania dokumenty jednoznacznie wskazują wielkość aktualnego jej udziału w nieruchomości gruntowej położonej w B. przy ul. [...]. W ocenie Kolegium nie budzi ona wątpliwości. Lakoniczność zaś zarzutu nie pozwala na szersze odniesienie się do niego.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, wniósł M.K. żądając jej uchylenia.

Skarżący podniósł, że organ błędnie ocenił stan rzeczywisty i prawny, oparł się na tym, co zasugerowała Gmina a nie przeprowadził szczegółowego postępowania w zakresie przedmiotowych nieruchomości.

Na rozprawie w dniu 15 września 2015 r. pełnomocnik skarżącego tj. ojciec W.K. dodał, że w księdze wieczystej dla nieruchomości przy ul. [...] widnieje ostrzeżenie o niezgodności stanu prawnego ze stanem faktycznym. Podniósł ponadto, że podatnik wydzielił dwa lokale a organy nie zbadały powierzchni użytkowej przyjętej w podstawie opodatkowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji pod względem zgodności z prawem Sąd, stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) - c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), zwanej dalej p.p.s.a., może ją uchylić, gdy stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Z art. 133 i 134 p.p.s.a. wynika, że sąd dokonuje oceny zaskarżonej decyzji, co do jej zgodności z prawem na podstawie akt administracyjnych, w granicach danej sprawy, nie będąc przy tym związanym wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa a skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie skarżący argumentował, że organ nie przeprowadził szczegółowego postępowania w zakresie ustaleń faktycznych i prawnych, nie odniosły się do ostrzeżenia o niezgodności stanu prawnego ze stanem faktycznym - widniejącego w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości przy ul. [...], nie zbadały powierzchni użytkowej lokalu wobec dokonanego przez podatnika wydzielenia dwóch lokali, przy czym pełnomocnik skarżącego nie przedłożył żadnych dowodów na poparcie w/w zarzutów dot. stanu faktycznego, podstawy opodatkowania.

Sąd nie podziela powyższych zarzutów albowiem organ podatkowy pierwszej instancji wskazał w piśmie z dnia 14 marca 2014 r., na podstawie aktualnego przeglądu treści księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości przy ul. [...] że nie ma w niej żadnego ostrzeżenia o niezgodności udziałów w nieruchomości wspólnej (wydruk z księgi wieczystej dołączono do akt) a nadto, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji organ z urzędu uwzględnił zmianę wysokości udziałów (dokonaną z dniem 17 lipca 2012 r.), wynikającą z ewidencji gruntów i budynków (dołączona do akt).

W tym miejscu należy natomiast wskazać, że organ podatkowy ustalając wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości nie dysponuje pełną swobodą w prowadzeniu postępowania wyjaśniającego, jeśli chodzi o ustalenia dotyczące podstawy opodatkowania tj. powierzchni gruntów czy powierzchni użytkowej budynków lub ich części (art. 4 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 u.p.o.l.). W tym zakresie jest bowiem związany danymi z ewidencji gruntów i budynków. Stanowi o tym art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo Geodezyjne i Kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.), zgodnie z którym, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Z treści tego przepisu wynika, że organy podatkowe, ustalając wysokość zobowiązania podatkowego nie mogą przyjąć innej postawy opodatkowania niż ta, wynikająca z ewidencji gruntów i budynków. Wiążący charakter danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków wynika z faktu, iż posiada ona walor dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej a tym samym, że stanowi dowód tego, co zostało w niej urzędowo stwierdzone.

Związanie organu podatkowego treścią ewidencji gruntów i budynków oznacza w konsekwencji, że organy podatkowe nie mogą pominąć danych z ewidencji w toku postępowania podatkowego. Co więcej, nie są także uprawnione do weryfikowania klasyfikacji wskazanej w ewidencji oraz do dokonywania samodzielnych ustaleń w zakresie powierzchni gruntu lub jego przeznaczenia. Pogląd taki został już wyrażony w licznym orzecznictwie sądów administracyjnych a Sąd podziela takie stanowisko na gruncie niniejszej sprawy (por. wyrok NSA z dnia 11 lipca 2012 r., sygn. akt II FSK 2632/10, wyrok NSA z dnia 18 listopada 2011 r., sygn. akt II FSK 1040/10, wyrok NSA z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2511/10, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 10 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Rz 574/11, wyrok WSA w Lublinie z dnia 26 października 2011 r., sygn. akt I SA/Lu 500/11 - źródło baza CBOSA: www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Należy podkreślić, że organem podatkowym w podatku od nieruchomości jest odpowiednio właściwy wójt, burmistrz lub prezydent miasta (art. 1c u.p.o.l.). Sprawy z zakresu prowadzenia ewidencji takie jak okresowa weryfikacja danych ewidencyjnych czy modernizacja ewidencji należą do zadań właściwego starosty na podstawie § 44 pkt 1 - 8 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454). Zatem ocena i kontrola rzetelności danych zawartych w ewidencji nie leży w zakresie kompetencji organu podatkowego, dlatego też odmawia mu się prawa do dokonywania samodzielnych ustaleń jeśli chodzi o dane dotyczące konkretnych działek, jakie uwidaczniane są w ewidencji gruntów i budynków.

Podnieść również należy, w kontekście informacji pełnomocnika o dokonanym przez podatnika wydzieleniu dwóch lokali, że w toku ustalania danych decydujących o wysokości zobowiązania podatkowego organ wziął pod uwagę również dostępną informację podatkową złożoną przez podatnika. Przy czym informacja o nieruchomościach i obiektach budowlanych, jaką podatnik - będący osobą fizyczną, jest zobowiązany złożyć na podstawie art. 6 ust. 6 u.p.o.l. winna odzwierciedlać rzeczywisty stan nieruchomości. Obowiązek złożenia tej informacji powstaje w terminie 14 dni od dnia wystąpienia okoliczności uzasadniających m.in. zmianę wysokości opodatkowania (art. 6 ust. 3 u.p.o.l.).

Zatem to na podatniku spoczywa obowiązek powiadamiania organu podatkowego o zmianach dotyczących podlegających opodatkowaniu gruntów i budynków, które mają wpływ na wysokość opodatkowania. W przeciwnym razie organ będzie brał pod uwagę informacje przekazane przez podatnika w poprzednich latach podatkowych. W niniejszej sprawie organy podatkowe uwzględniły, oprócz danych zawartych w ewidencji gruntów, również informację złożoną przez podatnika. Za podstawę opodatkowania przyjęły powierzchnie budynku mieszkalnego, budynku pozostałego oraz gruntu pozostałego w oparciu o ujawnione w ww. informacji dane. W ocenie Sądu organy podatkowe nie popełniły więc błędu w ustaleniach faktycznych w sytuacji, gdy podatnik nie złożył informacji o zmianach, które miałyby wpływ na wysokość wymiaru podatku.

W ocenie Sądu organ podatkowy pierwszej instancji ustalił podstawę opodatkowania w sposób, który znajduje odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym oraz na podstawie obowiązujących przepisów prawa. Zastosował również prawidłowe stawki podatku, zgodnie z tymi ustalonymi w Uchwale Rady Gminy. W tym stanie sprawy Kolegium miało pełne podstawy, aby zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji utrzymać w mocy. Wbrew twierdzeniom zawartym w skardze organ odwoławczy w sposób wyczerpujący odniósł się do zarzutów, jakie skarżący podniósł w odwołaniu. Kolegium wyjaśniło na podstawie jakich dowodów uznało, że zobowiązanie podatkowe w niniejszej sprawie zostało ustalone w prawidłowej wysokości.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę.

DSz